Πιο Γρήγορα, Πιο Εύκολα, Πιο Πολλά!

Υπάρχουν δυο τρόποι για να διαπαιδαγωγεί κανείς τη νέα γενιά. Μπορεί να τη διαπαιδαγωγεί ουτοπικά ή μπορεί να το κάνει ρεαλιστικά. Ο πρώτος τρόπος την παραμικρή σχέση έχει με την πραγματικότητα και άρα είναι ξεκάθαρα ένας τελείως χαζός τρόπος διαπαιδαγώγησης. Ο δεύτερος συνδέεται άρρηκτα με την πραγματικότητα και άρα είναι ο λογικά αποδεκτός. Ο πρώτος εμποδίζει τους νέους να κατανοήσουν τις συνθήκες ζωής προκαλώντας τους ψευδαισθήσεις ως προς αυτές. Ο δεύτερος τους φέρνει σε επαφή με την πραγματικότητα και τους βοηθάει να συνειδητοποιήσουν όσα αργά ή γρήγορα θα βρουν μπροστά τους. Ο πρώτος δεν ωθεί τη νέα γενιά σε προσπάθεια και φυσικά δεν της προσφέρει το παραμικρό εφόδιο. Ο δεύτερος, αντίθετα, το κάνει.
Η κατάρρευση του κόσμου που γνωρίζαμε, οδήγησε στα γνωστά ... ελληνικά δράματα. Το σύγχρονο εθνικό δράμα έχει τίτλο «γενιά χωρίς μέλλον»! Μάλιστα, όσοι πρωταγωνιστούν στην ανάδειξή του είναι εκείνοι που «έσβησαν» το μέλλον αυτής της γενιάς. Δημοσιογράφοι που έπλεκαν εγκώμια στις κυβερνήσεις όταν αυτές διόριζαν ασύστολα, γονείς που απαιτούσαν και πρόσφεραν «τα πάντα» στα παιδιά τους, εκπαιδευτικοί που μοίραζαν απλόχερα μεγάλους βαθμούς για να αποφύγουν τη σύγκρουση με μια καλομαθημένη κοινωνία που είχε στρογγυλοκαθίσει στην καλοπέραση και την ευκολία.
Ανοησίες! Μπορούμε να μιλάμε για πολλούς «χαμένους νέους» αλλά σίγουρα όχι για «χαμένη γενιά». Όλοι αυτοί που προσπαθούν να μας κάνουν να δακρύσουμε δικαιολογούσαν τις επιλογές τους στηριγμένοι στο απλοϊκό «όλοι τα ίδια κάνουν» αλλά τώρα συνειδητοποιούν ότι, δυστυχώς γι αυτούς, κάποιοι έκαναν το διαφορετικό μέσα από συγκρούσεις και ρήξεις. Κάποιοι νέοι προετοιμάστηκαν ρεαλιστικά και είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Κάποιοι άλλοι οδηγήθηκαν σε ουτοπίες, τις οποίες ήδη παρακολουθούν να καταρρέουν. Γιατί μπορεί το να μεγαλώνει ένας νέος βουτηγμένος στην ουτοπία να είναι πιο ανόητο και από προεκλογικό λόγο υποψηφίου αλλά η ελληνική κοινωνία έδειξε έντονα τη σταθερή προτίμησή της στην απόλυτη και ξεκάθαρη ανοησία. Ένα μεγάλο ποσοστό νέων που αυτή την περίοδο τελειώνει το Λύκειο, φοιτά στο Πανεπιστήμιο ή βολοδέρνει στα λουσάτα καφέ όλο πόζα και ιδέα έχει μεγαλώσει χαμένο στο τρίπτυχο: «πιο γρήγορα, πιο εύκολα, πιο πολλά»!
Εκπληκτικό νόημα ζωής αλλά ταιριάζει μόνο στα μαρούλια. Τα φυτεύεις, τα ποτίζεις κι αυτά μεγαλώνουν αναμένοντας στωικά το ξεπάτωμά τους. Κάποιος να ειδοποιήσει επιτέλους αυτά τα παιδιά ότι η απλοϊκή ιδέα που τους καλλιέργησαν δεν ισχύει πλέον. Ο κόσμος στον οποίο ίσχυε έχει πεθάνει παρασύροντας και όσα τον χαρακτήριζαν. Με πιο απλά λόγια, αυτό σημαίνει: Παιδιά, παίξατε και χάσατε, γιατί δεν ποντάρατε στα σωστά σημεία. Όσα σας έταξαν απλώς δεν υφίστανται. Η «ευκολία» που περιμένατε πήγε περίπατο μαζί με το «γρήγορα» και το «πολλά». Τελείως μεταξύ μας, νομίζω ότι θα αργήσουν να επιστρέψουν, οπότε φάτε μόνοι σας και μην τους περιμένετε.
Εννοώ ότι παιδιά που απλώς έμαθαν να έχουν ό,τι επιθυμούσαν, που έπαιρναν μεγάλους βαθμούς χωρίς να προσπαθήσουν ποτέ και για τίποτα, θα έχουν ένα … τοσοδούλικο προβληματάκι. Γιατί όλο αυτό δε θα ήταν διόλου κακό, αν ο κόσμος παρέμενε στάσιμος, αν οι συντηρητικές και αντιπαραγωγικές επιλογές μας εξασφάλιζαν στο Δημόσιο την πολυτέλεια να παραμένει ένας μόνιμος, σίγουρος και διόλου απαιτητικός εργοδότης. Ωραίο παραμύθι αλλά έφτασε στο τέλος του. Τώρα τα καλομαθημένα που επένδυσαν στην ανόητη ευκολία του τίποτα και στην ανέξοδη παθητικότητα της άγνοιας βρίσκονται ξεκρέμαστα, οπότε κάποιος να βρεθεί να τα ... κρεμάσει.
Το γεγονός ότι αρκετοί από αυτούς θα πάνε χαμένοι δε σημαίνει, όμως, ότι θα παρασύρουν και τους υπολοίπους. Για αρκετούς είναι πλέον αργά. Ευτυχώς όχι για όλους. Είναι βλακώδες να μιλάμε για «χαμένη γενιά» και να εννοούμε ότι όλοι οι εκπρόσωποί της βράζουν στο ίδιο καζάνι. Αυτό θα ήταν παράλογο, πρωτίστως επειδή δεν υπάρχει τόσο μεγάλο καζάνι ώστε να χωρέσουν όλοι. «Δευτερίστως», επειδή η σημερινή νέα γενιά εκτός από καλομαθημένους μπούληδες, συμπεριλαμβάνει (το βεβαιώνω αυτό) και άξιους εκπροσώπους. Παιδιά που προβληματίζονται και προγραμματίζουν, που κοπίασαν και θα συνεχίσουν να το κάνουν, παιδιά που γνωρίζουν τις δυσκολίες αλλά και τις ευκαιρίες που υπάρχουν, παιδιά που δεν παρασύρθηκαν στην εύκολη λύση του «τίποτα», σε ανούσιες αντιδράσεις και επιλογές, που διαθέτουν ήδη αξιόλογα εφόδια και πρόκειται να αποκτήσουν κι άλλα, παιδιά ώριμα και δυναμικά που δεν περιμένουν τίποτα έτοιμο, που ξέρουν ότι η επιτυχία δεν είναι εύκολη ούτε και γρήγορη, ζουν ανάμεσά μας. Ξέρουν ότι έχουν δικαίωμα να θέλουν «πολλά» ακόμα και «όλα» αλλά κανείς δε θα τους τα προσφέρει χωρίς ανταλλάγματα.
Αυτοί δεν έχουν την ψευδαίσθηση ότι η δουλειά είναι κάτι που τους περιμένει στο πιάτο σαν αχνιστό ντολμαδάκι. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι τις δικές τους ευκαιρίες θα τις δημιουργήσουν οι ίδιοι και θα το κάνουν πολύ καλά. Τη στιγμή που οι περισσότεροι θα κλαίνε με μαύρο δάκρυ για τη «χαμένη γενιά», κομμάτι αυτής της γενιάς θα τους διαψεύδει προχωρώντας δυναμικά και με πείσμα θα συνεχίσει να ονειρεύεται, να προσπαθεί, να σχεδιάζει και τελικά να πετυχαίνει. Στο κάτω κάτω αυτός δεν είναι ο ρόλος των νέων; Τώρα είναι η ευκαιρία να αναδειχτούν όσοι κοπίασαν και να πετύχουν εκεί που οι προηγούμενες γενιές απέτυχαν. Το εθνικό τρίπτυχο «πιο γρήγορα, πιο εύκολα, πιο πολλά» τα ... κακάρωσε. Ευτυχώς! Άλλωστε τους καλομαθημένους μπούληδες, που αδιαμαρτύρητα αφέθηκαν στην εύκολη λύση της ... φροντίδας όσων επέλεξαν να μην τους φέρουν σε επαφή με την πραγματικότητα, δεν τους συμπάθησα ποτέ!

Η αβάσταχτη γελοιότητα της έλλειψης Χιούμορ

Εδώ και πολύ καιρό έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι πιο βαρετά ανούσιοι άνθρωποι είναι εκείνοι που δε διαθέτουν χιούμορ!
Λατρεύω το χιούμορ άρα και όσους το διαθέτουν! Θεωρώ ότι αποτελεί το πιο ζωτικό στοιχείο. Αν, μάλιστα, μου ζητούσαν να επιλέγω ανθρώπους για συναναστροφή αποκλειστικά με ένα κριτήριο, ελάχιστα θα δυσκολευόμουν. Χιούμορ! Αυτό και μόνο. Κι αν κανείς αναρωτιέται «αν είναι αρκετό», θα απαντούσα, χωρίς δυσκολία και πάλι: «Ναι». Είναι αρκετό και είναι το πιο ασφαλές κριτήριο για σωστή επιλογή, αφού περικλείει όλα τα συστατικά ενός ενδιαφέροντος ατόμου και δε χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος για την απόδειξή του.
Απεχθάνομαι την έλλειψη χιούμορ και άρα δε θέλω ούτε να βλέπω ούτε να ακούω ανθρώπους που δε διαθέτουν έστω ψήγματά του. Αδυνατώ ακόμα και να σκεφτώ τη ζωή χωρίς αυτό, την καθημερινότητα μακριά από άτομα ικανά να εντοπίζουν την αστεία πλευρά της ζωής, να διακωμωδούν πρόσωπα και καταστάσεις. Τραγικό! Τι θα ήταν τότε η ζωή; Μάλλον ένα συνεχές μελόδραμα γεμάτο πόνο, γκρίνια, απαισιοδοξία, δάκρυ, πλήξη, κατήφεια, οδυρμό, πίεση, θλίψη, μιζέρια επαχθέστατη, ένα διαρκές σκοτάδι χωρίς την παραμικρή αχτίδα. Ιδιαίτερα στις μέρες μας η έλλειψη χιούμορ και η βλακώδης, επιφανειακή και σοβαροφανής προσέγγιση της ήδη ζοφερής πραγματικότητας θα ήταν όχι μόνο αβάσταχτη δυστυχία αλλά και αμείλικτος κίνδυνος.
Αντιλαμβάνεστε τη δυστυχία που εμπερικλείει η έλλειψη χιούμορ, αφού τότε η ζωή μας θα διέθετε όλες τις προδιαγραφές ταινιών του στιλ «scary movie 13 ½»! Η αίσθηση ότι τα ζόμπι ζουν ανάμεσά μας θα αποτελούσε μόνιμη συνοδό μας. Ίσως σας είναι πιο δύσκολο να αντιληφθείτε την επικίνδυνη πλευρά αλλά ευτυχώς εγώ είμαι εδώ! Μια τέτοια κατάσταση με βεβαιότητα θα σηματοδοτούσε εκρηκτική αύξηση των αυτοκτονιών και τότε… Τότε θα κινούμασταν μεταξύ πτωμάτων που θα βρίσκονταν είτε σε πρόωρη είτε σε προχωρημένη σήψη (επιστημονικά η αποσύνθεση). Αυτά τα δεύτερα θα ήταν και τα πιο επικίνδυνα. Εκτός του ότι θα αποτελούσαν πηγή μολυσματικών ασθενειών, θα απέπνεαν έντονη δυσοσμία, οπότε θα αναγκαζόμασταν να περπατάμε κρατώντας τη μύτη μας και αυτό με τη σειρά του θα περιόριζε αισθητά τις δυνατότητές μας να κρατάμε άλλα πράγματα. Ιδίως για εμάς τους Λαρισαίους, που κάναμε μόδα τον «καφέ στο χέρι», κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με κατάρα χειρότερη από όλες τις κατάρες του Φαραώ, γιατί πώς θα πιάναμε στην περίπτωση αυτή το πλαστικοχαρτονένιο ποτηράκι με τον καφέ μας; Ε, πώς, μου λέτε;
Σε κάθε περίπτωση αδυνατώ και να σκεφτώ μια τέτοια φρικαλεότητα. Αισθάνομαι τυχερός που μπορώ να επιλέγω και να συναναστρέφομαι ανθρώπους με χιούμορ. Είναι μια άνεση που κέρδισα με κόπο. Και δεν αναφέρομαι στη γελοία φαιδρότητα που χαρακτηρίζει όλο και περισσότερους εξυπνάκηδες. Δεν αναφέρομαι καν στα στημένα και προκαθορισμένα, χωρίς την παραμικρή πρωτοτυπία και αυθορμητισμό, «αστεία» κρύων και αποστεωμένων ανθρώπων. Το πραγματικό χιούμορ προϋποθέτει καλλιέργεια του πνεύματος τόσο για την έκφραση όσο και την κατανόησή του. Προϋποθέτει ευστροφία και υψηλού επιπέδου γλωσσική παιδεία. Στηρίζεται στην ικανότητα να εντοπίζει κανείς λεπτές, αδιόρατες ή και αόρατες στους χοντρόμυαλους, εκφάνσεις της ζωής και τελικά στη δυνατότητα να διατυπώνει με τρόπο εύστοχο και άμεσο σχόλια και απαντήσεις για όσα συμβαίνουν και για όσα λέγονται.
Κι αν η ευφυΐα είναι η πηγή του χιούμορ, τότε η αυτοπεποίθηση είναι η ψυχή του. Η αυτογνωσία και η εμπιστοσύνη στον εαυτό του καθιστά κάποιον ικανό να αποδέχεται το χιούμορ και κάποτε το σαρκασμό και την καλοπροαίρετη ειρωνεία που αποτελούν συστατικά του εξεζητημένου και σπάνιου στην εποχή μας χιούμορ. Απαιτεί δύναμη και διάθεση η αναγνώριση, αποδοχή και διαχείριση των αδυναμιών ή των ελαττωμάτων, ώστε να εμπλακεί κανείς σε μια χιουμοριστική κουβέντα ή και αντιπαράθεση. Ο ανασφαλής και ψυχικά ευάλωτος αδυνατεί να αντιμετωπίσει -πολύ περισσότερο να κατανοήσει- το χιούμορ. Αυτός εύκολα γίνεται εριστικός και αγενής αντιδρώντας συχνά έξω από τα όρια, αφού του είναι δυσβάσταχτη η υπενθύμιση των βλαμμένων χαρακτηριστικών του. Η αίσθηση κατωτερότητας και η αίσθηση του χιούμορ απέχουν όσο ο Βόρειος από το Νότιο Πόλο (η μεγαλύτερη γήινη απόσταση που μπορώ να σκεφτώ).
Ο Wittgenstein, που έχει πει πολύ ωραία πράγματα, έλεγε και το εξής: «το χιούμορ δεν είναι απλώς διάθεση, είναι ένας τρόπος για να βλέπει κανείς τη ζωή»! Τόσο υπέροχο (αυτό που είπε) όσο και το να το εφαρμόζει κανείς στη ζωή του. Το χιούμορ εκφράζει την αισιοδοξία απέναντι και στις πιο τραγικές καταστάσεις της ζωής. Είναι το αντίδοτο σε όσα μας πιέζουν και μας ανησυχούν, η πυξίδα για λύση ακόμα και των πιο πολύπλοκων προβλημάτων ενώ η έλλειψή του είναι η παγίδα και ο εγκλωβισμός στη διαρκή γκρίνια, στη στασιμότητα, στην αδυναμία να επιλυθούν ακόμα και απλοϊκά ζητήματα.
Απλό τελικά. Γι αυτούς τους λόγους αναζητώ ανθρώπους με χιούμορ και αποφεύγω, όπως ο ακατονόμαστος το λιβάνι, ανθρώπους που έχουν με το χιούμορ τόση σχέση όση και τα φρέσκα ψάρια με την κορυφή των Ιμαλαΐων. Επιθυμώ το χιούμορ, επειδή επιθυμώ την ευφυΐα, την αισιοδοξία, τη χαρά, τον αυθορμητισμό, την καθαρότητα της σκέψης, το γέλιο, το δυναμισμό, την πρωτοτυπία, την ελευθερία. Αδιαφορώ (η καθώς πρέπει προσέγγιση), μάλλον σιχαίνομαι (η ρεαλιστική προσέγγιση) όσους δεν το διαθέτουν ή αδυνατούν να το αναγνωρίσουν σε άλλους, γιατί απεχθάνομαι τη βλακεία, την περιφερόμενη απαισιοδοξία, τη βδελυρή τυποποίηση, τη γελοία σοβαροφάνεια, την πληκτική παθητικότητα απέναντι σε δυσκολίες, την ανόητη και αναίτια ανησυχία, τη διάθεση δραματοποίησης ακόμα και θετικών καταστάσεων.
Μπορεί να συμβαίνει και σ’ εσάς. Άνθρωποι χωρίς χιούμορ μου φαίνονται πιο γελοίοι κι από κακοχυμένα γιουβαρλάκια που πλέουν μέσα στη σούπα τους, ιδίως όταν προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη στάση τους ως "διάθεση να βλέπουν σοβαρά τη ζωή" και (θα συμπλήρωνα εγώ) να… σκέφτονται αποτραβηγμένοι στο βαρετά ανόητο κόσμο τους.

Πόσο αβάσταχτη είναι η ελαφρότητα τέτοιων ανθρώπων, τους οποίους τελικά κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά;

Δεν ήξεραν! Δε ρώταγαν;

Άλλο πάλι και τούτο! Λες και δε μας έφταναν οι φωτιές που ανάβουμε μόνοι μας, έχουμε πλέον και τις εισαγόμενες. Μωρέ, καλά λένε ότι οι ξένοι μας φθονούν και μας ζηλεύουν και γι αυτό δε μας αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Έχουν δίκιο όσοι επιρρίπτουν τις ευθύνες για όλα τα δεινά μας σε μια παγκόσμια συνωμοσία που εξυφαίνεται εναντίον μας με κάθε τρόπο και μέσο. Δηλαδή, τι ήταν αυτές οι δηλώσεις Ευρωπαίου αξιωματούχου περί «χώρας διεφθαρμένης» και περί «οικονομικής κρίσης ολοφάνερης εδώ και δεκαετίες»; Η πολυλατρεμένη και εξίσου πολυτραγουδισμένη Ελλάδά μας χώρα διεφθαρμένη; Το λίκνο του παγκόσμιου και πανσυμπαντικού πολιτισμού σε κρίση; Τι να πω; Το μόνο που μπορώ να πω είναι «Βόηθα Χριστέ και Παναγιά», γιατί μόνο εσείς μπορείτε να το κάνετε, εδώ που φτάσαμε.
Μάλιστα! Μια δήλωση ενός αξιωματούχου έφερε τα πάνω κάτω και μας άναψε φωτιές στα μπατζάκια μας. Και τρέχουν τώρα πρωθυπουργοί, νυν και πρώην, να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Μα καλά βρε Ευρωπαίε αξιωματούχε μου, βρήκες την ώρα και τη στιγμή να εκστομίσεις τέτοιες ύβρεις για τη χώρα που σας κατέβασε από τα δέντρα; Γιατί ως γνωστόν, όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, εσείς πηδούσατε από δέντρο σε δέντρο και τρώγατε μπανάνες, γιατί μάλλον είχατε πολύ εύκρατο κλίμα. Αντί να αφήσεις τους πρωθυπουργούς μας απερίσπαστους στο ιερό έργο τους, προσηλωμένους στην προσπάθεια να νοικοκυρέψουν ακόμα περισσότερο τη χώρα, αποσπάς την προσοχή τους με ανοησίες;
Και μετά θα έρθεις κ. αξιωματούχε μου να μας ζητήσεις επιστροφή των δανεικών; Δηλαδή, θα είμαστε εμείς οι κακοί, αν σας πούμε να τα ξεχάσετε τα δανεικά και αγύριστα; Μα αφού δε μας αφήνετε να εργαστούμε, πώς θα μαζέψουμε τα λεφτά που σας χρωστάμε; Γίνεται αυτό το πράγμα; Αμ δε γίνεται κι όσο θέλεις δοκίμασέ το. Την ώρα που θα δουλεύεις να έρχομαι και να σου ψιθυρίζω στο αφτί ανοησίες και να σε δω τότε πόσο αποδοτικός θα είσαι! Άκου διαφθορά και κρίση στην Ελλάδα και μάλιστα αυτοί το ήξεραν, γιατί τους το είπε ένας δικός μας και μάλιστα πρωθυπουργός. Και άντε να έλεγε ότι του το είπε ένας υφυπουργός, ένας γενικός γραμματέας, ένας κλητήρας, άντε ένας υπάλληλος της ΕΥΔΑΠ τέλος πάντων, να το περάσουμε στο ντούκου. Αλλά ένας πρωθυπουργός; Αυτό δεν καταπίνεται έτσι. Είναι ντροπή και όνειδος και αν υπάρχει Θεός, θα ρίξει φωτιά και θα σε κάψει, γιατί εμείς δεν εκλέγουμε τέτοιους παλιοπρωθυπουργούς!
Κύριε αξιωματούχε μου, αν θέλεις να μάθεις και να το διαδώσεις και στους κολλητούς σου, ούτε διαφθορά ούτε κρίση υπάρχει στη χώρα μας. Κι αν κοίταζε ο καθένας τη δουλειά του, όλα θα ήταν όμορφα και ωραία. Γιατί αν, από τη μια, εμείς συνεχίζαμε, όπως ακριβώς κάναμε τόσα χρόνια, να τρώμε και να σπαταλάμε χωρίς όριο κι εσείς, από την άλλη, συνεχίζατε να χρηματοδοτείτε τα γλέντια μας, δε θα υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ο καθένας θα έκανε αυτό που ήξερε πολύ καλά να κάνει και όλα θα δούλευαν ρολόι. Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, εσείς θα δουλεύατε ρολόι κι εμείς θα σας δουλεύαμε -έτσι νομίσαμε- ψιλό γαζί.
Τι κατάφερες τώρα Ευρωπαίε αξιωματούχε μου με τις εξυπνάδες σου; Μια τρύπα στο νερό κατάφερες. Κάτι τέτοια εμάς τους Έλληνες δε μας πτοούν. Αντίθετα ενδυναμώνουν τον καραεθνικισμό και άλλα πολύ χρήσιμα ελαττώματά μας. Μήπως πίστεψες ότι με τέτοιες πονηριές θα μας έκανες να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας στους πολιτικούς μας; Σιγά και μην! Σου τη φέραμε αξιωματούχε μου, γιατί εμείς την εμπιστοσύνη στους πολιτικούς μας την είχαμε χάσει πριν καν εφευρεθεί η πολιτική και πολύ πριν εσείς κατεβείτε από τα δέντρα. Όχι που θα περιμέναμε τον ξένο δάχτυλο, λες και δεν έχουμε εμείς δικό μας … δάχτυλο!
Αλλά δε φταίμε εμείς. Φταίει η έμφυτη και σε μεγάλες δόσεις ευγένεια της ψυχής που μας χαρακτηρίζει σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Αυτή η ευγένεια φταίει που οι πρωθυπουργοί μας ασχολήθηκαν με τις δηλώσεις σου εν είδη κολοκυθιάς. «Δεν του το είπα εγώ. Αυτός το είπε», «Τι λες καλέ που το είπα εγώ! Εγώ είμαι τάφος και τα κρατάω τα μυστικά μας»! Αυτοί οι καλοί τρόποι και ο σεβασμός προς τους ξένους και διαφορετικούς θα μας φάνε τελικά εμάς αλλά μπροστά σας θα το βρείτε τελικά.
Δεν ξέρω αν εσείς τους πρωθυπουργούς σας τους έχετε και τους εκλέγετε -εμείς σας το μάθαμε κι αυτό, για να μην ξεχνιόμαστε- για να ασχολούνται με τα προβλήματά σας, με την ανάπτυξή σας, με την τόνωση της θέσης της χώρας σας στη διεθνή πολιτική σκηνή αλλά εμείς δεν τους χαραμίζουμε σε τέτοια μικρά κι ανόητα. Εμείς τους πρωθυπουργούς μας τους έχουμε κορώνα στο κεφάλι μας. Σ’ εμάς δεν περνάνε τέτοιες μικρότητες. Εμείς τους πολιτικούς μας τους έχουμε για να λύνουν τα δικά τους προβλήματα, να βολεύουν τους δικούς τους ανθρώπους -για μας η οικογένεια συνεχίζει να αποτελεί ιερό θεσμό- να αθλούνται, άντε να κάνουν και κανέναν ανασχηματισμό για να περνάει η ώρα. Δεν είμαστε βάρβαροι εμείς να τους ξεπατώνουμε τους πρωθυπουργούς στη δουλειά και να έχουμε κι απαιτήσεις. Εμείς είμαστε ανθρωπιστές κι όταν κάποιος από αυτούς -τους πρωθυπουργούς- μάς πει ότι κουράστηκε, τον στέλνουμε στο σπίτι του για να ξεκουραστεί.
Κι έρχεσαι εσύ τώρα αξιωματούχε να μας μιλήσεις για διαφθορά και κρίση. Δηλαδή, τι είστε εσείς οι Ευρωπαίοι; Οι φωτεινοί παντογνώστες είστε και τα ξέρετε όλα; Κοιτάξτε τα χάλια σας και αφήστε μας εμάς. Ακούς εκεί να περιμένετε να γνωρίζουν οι πρωθυπουργοί μας ότι στη χώρα ζει και βασιλεύει η διαφθορά; Τι είναι η διαφθορά; Ο Μέγας Αλέξανδρος είναι που ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει; Και επειδή σας ξέρω τι κουμάσια είστε εσείς οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, περιμένω να πείτε και το αμίμητο: «Καλά δεν ήξεραν! Δε ρώταγαν»; Αλλά μην το πείτε, γιατί κι αυτό δικό μας είναι και θα σας πάρουμε και τα σώβ…ακα, αν διεκδικήσουμε πνευματικά δικαιώματα και γι αυτό και για ό,τι άλλο πήρατε από εμάς! Αμάν πια!

«Αλληλεπιδραστικό» σχολείο!

Εντάξει, ποτέ δεν υπήρξα φωστήρας στα μαθηματικά αλλά μια προσθεσούλα πάντα την κατάφερνα και μάλιστα με σχετική άνεση. Και την κατάφερνα χωρίς καν τη χρήση αριθμητηρίου στο δημοτικό ή ψηφιακών μέσων αργότερα. Τώρα πια έχω χάσει το μέτρημα και μάλλον δεν ευθύνεται γι αυτό η μαθηματική ανεπάρκειά μου. Αναφέρομαι στις εκπαιδευτικές επαναστάσεις που έχουν λάβει χώρα στη … χώρα μας τα τελευταία χρόνια και των οποίων το άθροισμα αδυνατώ πια να εντοπίσω. Επανάσταση ο Παπανδρέου, επανάσταση ο Αρσένης, επανάσταση η Γιαννάκου, επανάσταση τώρα (ψηφιακή αυτή) και η Διαμαντοπούλου. Σίγουρα μου διαφεύγουν κι άλλες πολλές. Αυτές είναι οι πιο πρόσφατες. Φταίω εγώ τώρα που αδυνατώ να κάνω τη σούμα και να βγάλω άκρη; Όχι ε; Αν μάλιστα υπήρχε μάθημα για την ιστορία των αλλαγών στην ελληνική εκπαίδευση, θα χρειαζόταν πολύτομο εγχειρίδιο και πού να τη μεταφέρουν την εγκυκλοπαίδεια τα πιτσιρίκια;
Μου κάνει εντύπωση πώς το υπουργείο Παιδείας και με όλες τις πρόσφατες αλλαγές στην ονομασία (μόνο εκεί) των υπουργείων δε μετονομάστηκε σε «υπουργείο Επανάστασης»! Εκείνο που φαίνεται να αγνοούν οι υπεύθυνοι μπουρλοτιέρηδες επαναστάτες -υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς, φαρισαίοι και άλλοι ειδικοί και ανειδίκευτοι παρατρεχάμενοι- είναι η ιστορία. Και η ιστορία το λέει ξεκάθαρα: Η μόνη επανάσταση που δείχνει να άξιζε τον κόπο (κι αυτό, αν δει κανείς το αποτέλεσμα, ελέγχεται!!!) σ’ αυτόν τον τόπο ήταν εκείνη του θρυλικού ’21. Και από ό,τι γνωρίζω αυτή δεν ήταν καν εκπαιδευτική. Όλες οι άλλες υπήρξαν οι επαναστάσεις της όπισθεν, αφού το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι οπισθοδρόμηση με τις μπάντες (αυτό δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αλλά πάντα ήθελα να το χρησιμοποιήσω). Γιατί αν γνώριζαν, έστω και ελάχιστα, πού κατάληξαν και τι δεινά πρόσθεσαν στον πολύπαθο εκπαιδευτικό οργανισμό της χώρας μας, θα έκαναν τουμπεκί περιμένοντας υπομονετικά να περάσει η σειρά τους και στη θέση τους να έρθουν οι επόμενοι επαναστάτες. Κάτι σαν το «φύγε εσύ, έλα εσύ» ή το «να φύγετε να πάτε αλλού να κάνετε τις επαναστάσεις σας βρωμόπαιδα»!
Αλλά τα πράγματα καθόλου δεν είναι έτσι και ο καθένας που τον διορίζουν υπουργό νομίζει ότι έχει υποχρέωση να επαναστατήσει για να μη χάσουμε τη σειρά. Κάπως έτσι και πάλι βρεθήκαμε στα πρόθυρα μιας ακόμα επανάστασης. Μάλιστα, αυτή φημολογείται ότι θα είναι πολύ μοντέρνα και μέσα στο κλίμα της εποχής και της εξέλιξης. Λένε ότι το σχολείο θα γίνει ψηφιακό. Αυτό εγώ δεν το καταλαβαίνω, γιατί έχω την αίσθηση ότι ήδη το ελληνικό σχολείο, εδώ και χρόνια, είναι το σχολείο της … εικονικής πραγματικότητας. Δηλαδή, καμιά σχέση με την … πραγματική πραγματικότητα!
Το σχολείο θα γίνει διαδραστικό ή αλλιώς αλληλεπιδραστικό. Θα αποκτήσει όλα τα σύγχρονα ψηφιακά καλούδια που μας έχει χαρίσει η επιστήμη και η τεχνολογία. Διαδραστικοί πίνακες θα κατακλύσουν τις αίθουσες, οι μαθητές θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθούν μαθήματα μέσω του Διαδικτύου, θα διαθέτουν ψηφιακά συγγράμματα… Ο παραδοσιακός μαυροπίνακας και η κιμωλία που γαλούχησαν γενιές και γενιές Ελλήνων θα μας αφήσουν χρόνια και καιρούς. Εννοείται βέβαια, ότι επαναστατική αλλαγή στην εκπαίδευση δε νοείται χωρίς αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ, οπότε και εκεί επίκεινται αλλαγές που θα βελτιώσουν την κατάσταση, όπως και όλες οι προηγούμενες φαντάζομαι.
Και αφού δώσαμε net book στα παιδάκια και είδαμε φοβερά αποτελέσματα, είπαμε τώρα να ξοδέψουμε ένα σκασμό λεφτά για διαδραστικούς πίνακες και την παραγωγή ψηφιακών μαθημάτων. Καλά, κανείς από τους υπευθύνους δεν άκουσε ότι η ΕΕ ζητάει πίσω τα χρήματα που σπαταλήσαμε για τους μαθητικούς υπολογιστές, επειδή δεν είχαμε προετοιμάσει ούτε τους εκπαιδευτικούς ούτε τις υποδομές; Μάλλον οι Ευρωπαίοι άκουσαν ότι η εφαρμογή που κυριάρχησε στους μαθητικούς υπολογιστές ήταν το πειρατικό «κατέβασμα» της τσόντας που γύρισε η Τζούλια, άντε και κανένα παιχνίδι. Εφαρμογή στο μάθημα δε βρήκαν. Πυροτέχνημα λαϊκισμού οι μαθητικοί υπολογιστές. Ουσία μηδέν. Κάπως έτσι τα βλέπω να εξελίσσονται τα πράγματα και με τα νέα ψηφιακά μέσα. Την έχω την εικόνα εγώ. Ο διαδραστικός πίνακας τοποθετημένος μπροστά στα παράθυρα εν είδη παραπετάσματος, για να μην μπαίνει το φως του ήλιου και ξυπνάει τους μαθητές. Βλέπω τους ψηφιακούς μαρκαδόρους σε ρόλο σαΐτας στα χεράκια τους. Όσο για τα ψηφιακά μαθήματα, ας μη γράψω καλύτερα τι επισκεψιμότητα θα έχουν από τους μαθητές…
Δηλαδή, πώς το σκέφτονται οι υπεύθυνοι; Θα μπουν διαδραστικοί πίνακες και η ποιότητα του σχολείου θα βελτιωθεί άμεσα; Οι εκπαιδευτικοί είναι έτοιμοι να τους χρησιμοποιήσουν, υπάρχουν έτοιμα προγράμματα που θα στηρίξουν το μάθημα ή το μόνο που θα γίνει είναι να χρησιμοποιούνται όπως και ο μαυροπίνακας αλλά αντί για κιμωλία θα χρησιμοποιείται ψηφιακή γραφίδα ή το … δάχτυλο; Βρε παιδιά, κανένας δε βρίσκεται να τους σφυρίξει στο αφτί ότι η ποιότητα της εκπαίδευσης εξαρτάται -μάλλον αποκλειστικά- από την ποιότητα, την κατάρτιση, τη διάθεση και την ευθύνη του ανθρώπινου δυναμικού κι όχι από το είδος του πίνακα ή της κιμωλίας; Γιατί αν ο εκπαιδευτικός διαθέτει γνώση (βασικό) και μεράκι (βασικό επίσης), θα την κάνει τη δουλειά του είτε σε μαύρο είτε σε πράσινο είτε σε μπορντό είτε σε ψηφιακό πίνακα.
Αν οι υπεύθυνοι ρωτούσαν έναν εκπαιδευτικό (καλό είναι να αποφύγουν τους συνδικαλιστές) γιατί δε γίνεται δουλειά στο σχολείο, αυτός θα απαντούσε «γιατί λείπουν οι αλληλεπιδραστικοί πίνακες»; Μα είμαστε με τα καλά μας; Το πρόβλημα δε βρίσκεται εκεί και το γνωρίζουν ακόμα και οι κουκουβάγιες τόσο οι σοφές όσο και οι ηλίθιες και άρα δεν πρόκειται να λυθεί με τέτοιους τρόπους. Ούτε οι πίνακες ούτε οι κιμωλίες φταίνε. Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι σημερινοί, παραδοσιακοί πίνακες δεν επιδρούν στους μαθητές. Το πρόβλημα είναι ότι συνολικά το σχολείο και μάλλον αρκετοί από τους εκπαιδευτικούς, εδώ και χρόνια, έχουν περιέλθει σε αφασία κι έχουν πάψει να επιδρούν έστω και στο ελάχιστο στους μαθητές.