tag:blogger.com,1999:blog-25373266368166145482024-03-12T06:53:14.829+02:00ΣΩΤΗΡΗΣ π. ΖΑΧΟΣΙ Σ Τ Ο Ρ Ι Ε ΣΣωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.comBlogger368125tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-83140314132122139302024-03-07T13:44:00.002+02:002024-03-07T13:45:14.684+02:00Έθιμα εναντίον αυτοκτονίας<p><span style="font-family: helvetica;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><span style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg24HqEGFi4TlMvmWLBMfnIuoV3wt60Z-8BHaAXn7ukR0nCY9LfYsfjcI5o7H3bFSau3tPxDAdFJ4OWQm4oQgLBRJBEn-3MPULqGH5UIogURWEPpgRWxONHLJLKmuJgSLx6D2TbxNpsAC3M5xxNj-vvmwRk0IhrGKUORIhq9I7b74wimfsRkMD_xS3HrYk/s160/%CE%9C%CE%91%CE%A3%CE%9A%CE%91.webp" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="160" data-original-width="160" height="199" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg24HqEGFi4TlMvmWLBMfnIuoV3wt60Z-8BHaAXn7ukR0nCY9LfYsfjcI5o7H3bFSau3tPxDAdFJ4OWQm4oQgLBRJBEn-3MPULqGH5UIogURWEPpgRWxONHLJLKmuJgSLx6D2TbxNpsAC3M5xxNj-vvmwRk0IhrGKUORIhq9I7b74wimfsRkMD_xS3HrYk/w199-h199/%CE%9C%CE%91%CE%A3%CE%9A%CE%91.webp" width="199" /></a></div>Δηλαδή, όλοι εκείνοι που, από τις πρώτες πρωινές ώρες, έχουν μετατρέψει την πόλη σε μια απέραντη χασαποταβέρνα, θέλουν να μας πείσουν ότι το κάνουν, επειδή είναι άνθρωποι της παράδοσης και τηρούν τα έθιμα απαρέγκλιτα; Κι αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα τηρήσουν και το έθιμο της πολυήμερης νηστείας της Σαρακοστής που ακολουθεί μέχρι το Πάσχα;</span></span></div><p></p><p><span style="font-family: helvetica;">Σιγά και μην. Θα τουμπανιάσουν </span><span style="font-family: helvetica;">σήμερα </span><span style="font-family: helvetica;">από το πολύ φαΐ (λες και τις υπόλοιπες μέρες τους λείπει το κρέας), κάποιοι θα χρειαστεί να επισκεφτούν και τα επείγοντα, θα νταλακιάσουν από το πιοτό, θα χορέψουν και θα τραγουδήσουν και από αύριο θα συνεχίσουν την κρεατοφαγία, σαν μην τρέχει τίποτα.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ναι αλλά είναι ωραίο να τηρούνται τα έθιμα. Για όλους; Σίγουρα όχι. Τα έθιμα είναι ωραίο πράγμα για όσους αδυνατούν να χαρούν τη ζωή τους καθημερινά. Για όσους πάσχουν από έλλειψη ενδιαφερόντων. Για εκείνους που αδυνατούν να γεμίσουν την καθημερινότητά τους με μικρές χαρές και διασκεδαστικά διαλείμματα. Για όσους, με απλά λόγια, βρίσκονται στα πρόθυρα αυτοκτονίας από τη βαρεμάρα. Γι αυτούς φτιάχτηκαν τα έθιμα που έρχονται και τους καθοδηγούν: <i>"Σήμερα θα κάνετε κάτι διαφορετικό, κάτι που θα σας βγάλει από τη μίζερη καθημερινότητά σας, θα περάσετε όμορφα και θα το ευχαριστηθείτε. Και όλο αυτό χωρίς να πρέπει να σκεφτείτε το παραμικρό. Η παράδοση σας καθοδηγεί βήμα προς βήμα. Και, μάλιστα, αυτό που θα κάνετε εσείς, θα το κάνουν και πάρα πολλοί άλλοι, οπότε θα νιώσετε και κοινωνικοί. Τέλειο".</i></span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Συνδυασμός του τερπνού (φαΐ και πιοτό) με το ωφέλιμο (έλλειψη σκέψης).</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Φτάσαμε σε σημείο να με ρωτούν μαθητές αν θα κάνουμε μάθημα σήμερα. Και κάποιοι άλλοι να δηλώνουν ότι σήμερα δεν θα παραστούν στο μάθημα, επειδή θα... ψήσουν. Και φαντάζομαι ότι όλο αυτό γίνεται με τη στήριξη και κάποτε την παρότρυνση των γονιών. Και μετά θα έρχεται ο συγκεκριμένος γονιός και θα ανησυχεί για το παιδί του, για τις απουσίες του, για τις αδυναμίες του... Μη χειρότερα να λες.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Φαίνεται τραγικά περίεργο σε κάποιους το ότι τα μαθήματα θα γίνουν κανονικά και υπάρχουν μαθητές που εκπλήσσονται από το γεγονός ότι δεν θα ψήσουμε. <i>"Και, δηλαδή, τι θα κάνετε;".</i> Τους φαίνεται παράλογο κάποιος να ξεφεύγει από το τυπικό. Τους τρελαίνει και τους αποσυντονίζει το διαφορετικό. Αδυνατούν να το διαχειριστούν και, πολύ περισσότερο, να το καταλάβουν και να το αποδεχτούν. Μα <i>"όλοι...!". </i>Είναι απίστευτο για αυτούς ότι υπάρχουν κάποιοι που δεν θα κάνουν ό,τι θα κάνουν οι (πολλοί) άλλοι.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Τέλος πάντων, ο καθένας όπως το βλέπει το πράγμα αλλά τι φταίμε κι εμείς οι υπόλοιποι; </span><span style="font-family: helvetica;">Να ξυπνάς το πρωί (όχι και πολύ πρωί, βέβαια) και να νομίζεις ότι βλέπεις εφιάλτη. Να πιστεύεις ότι βρίσκεσαι σε φλεγόμενο κτήριο κι ότι ψήνεσαι σε καμίνι χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Να μην μπορείς να ανασάνεις από την κάπνα που έχει σκεπάσει τα πάντα. Να νομίζεις ότι ο καιρός άλλαξε απότομα και πλάκωσε λονδρέζικη ομίχλη. Να μην τολμάς να ανοίξεις την πόρτα για να αεριστεί ο χώρος. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Και με όλα αυτά να πρέπει να πάω και για δουλειά. Και πώς να κυκλοφορήσω και πώς να βρω τον δρόμο μέσα στη σκοτεινιά του καπνού; Και η Πολιτεία; Πού είναι η Πολιτεία; Αλλά θα μου πείτε ότι η Πολιτεία δεν έκανε το παραμικρό για τα σχολεία, τα οποία έχουν μετατραπεί σε ψησταριές με την ανοχή εκπαιδευτικών, γονιών, υπουργείου... </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Μπορεί, βέβαια, να το σκέφτεται (η Πολιτεία) χρησιμοθηρικά. Αφού τα σχολεία αδυνατούν να προφέρουν κάτι άλλο στους μαθητές, τουλάχιστον ας τους μάθουν πώς να ανάβουν κάρβουνα.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Εντάξει, αλλά η Πολιτεία δεν θα έπρεπε να μεριμνήσει και για τον άμαχο πληθυσμό; Δεν θα έπρεπε οι υπηρεσίες πολιτικής προστασίας να έχουν βγει στους δρόμους και να μοιράζουν αντιασφυξιογόνες μάσκες, μπας και περιορίσουμε τα θύματα;</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Αλλά τι λέω; Πιθανώς και οι υπάλληλοι της πολιτικής προστασίας θα ψήνουν εν ώρα εργασίας. Το λέει το έθιμο άλλωστε.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></p><p><br /></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-41758174455816071482024-02-16T13:07:00.001+02:002024-02-16T13:07:29.025+02:00Ιστορίες Προκάτ Έρωτα<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaDcJ6-_CWVlZiu3bo-vhXbqScpk7CsUGbHbQ5UN1TD4_L2RaKtQH3reXOkh0zkqfoUduc6uuSXq_ynEuwbHskCahfdP6HM3HTgbzn0k5AMRDKR8hUaAJNJG1xetULClq6R86fQ2m67GGK_xOal3hVaWzOwSYb_QZuRNnFZ6TG7wsQEw23iARN666N2Dk/s233/%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%94%CE%99%CE%91.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="216" data-original-width="233" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaDcJ6-_CWVlZiu3bo-vhXbqScpk7CsUGbHbQ5UN1TD4_L2RaKtQH3reXOkh0zkqfoUduc6uuSXq_ynEuwbHskCahfdP6HM3HTgbzn0k5AMRDKR8hUaAJNJG1xetULClq6R86fQ2m67GGK_xOal3hVaWzOwSYb_QZuRNnFZ6TG7wsQEw23iARN666N2Dk/s1600/%CE%9A%CE%91%CE%A1%CE%94%CE%99%CE%91.jpg" width="233" /></a></div><span style="font-family: helvetica;">"Γύρνα και δες. Σου έχω έτοιμο άρθρο."</span><p></p><p><span style="font-family: helvetica;">Καθόμουν στο μπαρ με πλάτη στην πλατεία, απέναντι. Υπάκουσα στην προτροπή και γύρισα. Στο απέναντι πεζοδρόμιο βάδιζε η... δυστυχία. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ένα ζευγαράκι, φορώντας τα καλά του. Η κοπελίτσα κρατούσε αγκαζέ τον τύπο. Έδειχνε, περίπου, χαρούμενη. Κοίταζε τριγύρω. Αναζητούσε τα βλέμματα των άλλων και η αλήθεια είναι ότι, εκείνη την ώρα, δεν υπήρχαν και πολλά. Επιζητούσε απεγνωσμένα να τη δουν. Βάδιζε δίπλα στον καλό της, τον κρατούσε αγκαζέ και ήθελε να το (επι)δείξει. Άλλωστε, ήταν ξεχωριστή μέρα. Του Αγίου Βαλεντίνου. Η μέρα των ερωτευμένων.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Επέστρεφαν, μάλλον, από το κοντινό εστιατόριο. Είχαν... γιορτάσει. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Μέχρι εδώ όλα καλά(;). "Μέχρι εδώ", όμως. Ο τύπος, δίπλα της, δεν έδειχνε να συμμερίζεται τη χαρά της καλής του. Έδειχνε, περίπου, μουτρωμένος, εξαντλημένος, αποκαμωμένος, απελπισμένος. Το σκοτεινό ύφος του έλεγε πολλά. Έσερνε τα βήματά του σαν βαμπίρ από ταινία τρόμου. Μάλλον, τον έσερνε η καλή του. Δεν φαινόταν να έχει περάσει ιδιαίτερα καλά. Είχε βγάλει, όμως, την υποχρέωση. Πιθανότατα σκεφτόταν τον αγώνα που δεν κατάφερε να παρακολουθήσει. Γι αυτόν δεν ήταν του Αγίου Βαλεντίνου. Γι αυτόν ήταν η μέρα που είχε σχεδιάσει να παρακολουθήσει τον αγώνα της ομάδας του. Ή δεν είχε σχεδιάσει τίποτε.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Το σκηνικό επαναλήφθηκε άλλες δυο-τρεις φορές. Τουλάχιστον, τόσες αντιληφθήκαμε. Χαρούμενες κοπελίτσες, δίπλα σε μουρτζούφληδες τύπους. Διαφορετικά συναισθήματα, διαφορετικοί κόσμοι. Παράλληλα σύμπαντα που συνυπάρχουν σε συγκεκριμένες στιγμές. Όχι αυθόρμητα. Σε καμιά περίπτωση. Συνυπάρχουν, επειδή πρέπει. Επειδή "το θέλει η μέρα". Και φέτος η μέρα δεν ήταν ιδιαίτερα βολική. Τετάρτη. Την επόμενη η δουλειά περιμένει. Οι υποχρεώσεις είναι εκεί και καραδοκούν. Η κατάρα των "Σαββατάδων". Το σύστημα επιτάσσει την έξοδο (άρα ο Σαββατάς είναι αδύνατον να αντισταθεί) αλλά αυτό τον βγάζει από το πρόγραμμα. Βραδινή έξοδος την Τετάρτη; Πού ακούστηκε; Ναι, αλλά το "καθώς πρέπει" το επιβάλλει.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Δηλαδή, όλοι αυτοί που αναγκάστηκαν να το γιορτάσουν, τι είχαν σημειώσει στο πρόγραμμά τους. "14 Φεβρουαρίου. Αγίου Βαλεντίνου. To do: Πρέπει να είμαι ή να δείχνω ερωτευμένος";</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Μη χειρότερα να λες. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Όμως, γι αυτό υπάρχουν οι επέτειοι. Να υπενθυμίζουν κάτι. Να επιβάλλουν συμπεριφορές. Να ρυθμίζουν έναν τρόπο ζωής. Προκάτ καταστάσεις για εκείνους που αδυνατούν να ζήσουν καθημερινά. Σχήματα, αυστηρά προκαθορισμένα για όσους δεν διαθέτουν τις δεξιότητες και τον αυθορμητισμό που απαιτεί η κοινωνική συνύπαρξη. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Γιατί πρέπει να περιμένει κανείς τη μέρα του Αγίου Τάδε; Γιατί πρέπει να συμπεριφέρεται με βάση ανόητα και ξεπερασμένα (θα έπρεπε) κοινωνικά σχήματα τα οποία δεν εξυπηρετούν κάτι ουσιαστικό; </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Το σκηνικό μου θύμισε την πρόσφατη εξομολόγηση μαθήτριας. Ήταν ευτυχισμένη και δεν μπορούσε να το κρύψει. Είχαν συζητήσει με τον καλό της και είχαν αποφασίσει ότι θα είναι μαζί και ότι θα έκλειναν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσής τους, ώστε να μην "κάνουν παιχνίδι με άλλους"!!! Και του Αγίου Βαλεντίνου θα το γιόρταζαν.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Παιδιά που δεν έχουν ακόμη μάθει κώδικες συμπεριφοράς. Το παλεύουν, όμως. Ναι, αλλά είναι παιδιά. Έχουν την πλάκα τους. Ανάλογες συμπεριφορές από ενήλικες δεν έχουν πλάκα. Έχουν κάτι άλλο.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Η βραδιά κυλούσε με κουβέντα και αρκετές δόσεις γέλιου αλλά δεν είχε κλείσει ακόμη. Η συνέχεια ήταν ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Η πόρτα του μπαρ άνοιξε απότομα και ο τύπος μπήκε σε κατάσταση αλλοφροσύνης. Δεν τον είχαμε ξαναδεί. Χωρίς να μας δώσει ιδιαίτερη σημασία, παράγγειλε: 'Ένα σφηνάκι ρούμι. Γρήγορα, παρακαλώ"!</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Οι κουβέντες σταμάτησαν. Ανταλλάξαμε ανήσυχα βλέμματα. Κάποιος από την παρέα τον ρώτησε "Όλα καλά, φίλε;", για να πάρει την απάντηση "Τι καλά; Μας τρέχουν να γιορτάσουμε τον έρωτα Τεταρτιάτικα! Και έπαιζε και η ομάδα. Δεν άντεχα άλλο. Είπα ότι πάω στο περίπτερο για τσιγάρα και ήρθα να πιω ένα σφηνάκι στα γρήγορα. Πήρα και μια lacta για ξεκάρφωμα."</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Το σφηνάκι είχε σερβιριστεί. Το ήπιε σαν να ήταν το τελευταίο σφηνάκι του κόσμου. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">"Ευχαριστώ. Τι χρωστάω;" είπε. Εννοείται ότι δεν τον αφήσαμε να πληρώσει. Είχε κερδίσει τη συμπάθειά μας. Έφυγε βιαστικά, όπως ακριβώς εμφανίστηκε. Πήγαινε να συνεχίσει τη γιορτή... Από την τσέπη του μπουφάν του εξείχε το κόκκινο περιτύλιγμα της lacta. Ίσως γλίτωνε την κατσάδα.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></p><p><br /></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-74587903675096074102024-01-18T13:15:00.006+02:002024-01-18T13:19:24.728+02:00Οδός Αρμονίας<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFqEJk2IThoENd_J7za0cq49wHt69xmtBVaceGazwELKqYbFDfeRyLAVzAsQv06PftEWD8O5R79TRjdTXKPQTKfDgkayg3H0T9RHf9JATlhc4UmQq9ONVV34QYfLfSd_dfM29ZLN0cOhM8jHbeapohxdURDsjjXkHZwNV7L04F8ilVD_RuMkIXRCRCQqM/s278/%CE%A3%CE%A7%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%9A%CE%9F.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="182" data-original-width="278" height="146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFqEJk2IThoENd_J7za0cq49wHt69xmtBVaceGazwELKqYbFDfeRyLAVzAsQv06PftEWD8O5R79TRjdTXKPQTKfDgkayg3H0T9RHf9JATlhc4UmQq9ONVV34QYfLfSd_dfM29ZLN0cOhM8jHbeapohxdURDsjjXkHZwNV7L04F8ilVD_RuMkIXRCRCQqM/w247-h146/%CE%A3%CE%A7%CE%9F%CE%9B%CE%99%CE%9A%CE%9F.jpg" width="247" /></a></div></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica; text-align: justify; text-indent: 36pt;">Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, το τελευταίο διάστημα, οι συζητήσεις και οι εντάσεις γύρω από αυτό το θέμα, μου θύμισαν ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου, "Εγχειρίδιο Επιβίωσης" και όσα έγραφα το μακρινό... 2006 για τις αλλαγές του θεσμού της οικογένειας.</span></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica; text-align: justify; text-indent: 36pt;">[...]</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica; text-align: justify; text-indent: 36pt;"><i>Δίπλα στις παραδοσιακές μορφές του
θεσμού -της πατριαρχικής που, δυστυχώς, συνεχίζει να υφίσταται με αρκετές
δόσεις αυταρχικότητας και της πυρηνικής- έρχεται να προστεθεί μια ποικιλία
νέων, οι οποίες ως προς τις αξίες και τις αρχές δείχνουν να στηρίζονται στα
γνωρίσματα της πυρηνικής, της οποίας, μάλλον, θα πρέπει να θεωρηθούν
παρακλάδια.</i></span></div><div><div style="text-align: left;"><i><span style="font-family: helvetica; text-align: justify; text-indent: 36pt;">Δεν βρισκόμαστε μακριά από την
εποχή που όλες αυτές οι μορφές θα συνυπάρχουν στην ίδια γειτονιά και σε διπλανά
σπίτια. Τα μέλη τους θα συναντώνται στο </span><span lang="EN-US" style="font-family: helvetica; text-align: justify; text-indent: 36pt;">super</span><span lang="EN-US" style="font-family: helvetica; text-align: justify; text-indent: 36pt;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: helvetica; text-align: justify; text-indent: 36pt;">market</span><span style="font-family: helvetica; text-align: justify; text-indent: 36pt;">, θα εργάζονται στους ίδιους χώρους, θα πίνουν τον καφέ
τους σε διπλανά τραπέζια, θα συνεργάζονται για την αντιμετώπιση κοινών
προβλημάτων της κοινότητας και, φυσικά, θα ξεπροβοδίζουν κάθε πρωί τα παιδιά
τους για το σχολείο μέσα σε ένα πανδαιμόνιο διαφορετικότητας.</span></i></div><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><i>Η κατάσταση θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι:</i></span></p><div style="text-align: justify;"><i style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: helvetica;">Η πόρτα του λίγο… κιτς σπιτιού
της <b>«οδού Αρμονίας»</b> άνοιξε, απαντώντας στον ήχο της κόρνας του λαμπερού
κατακίτρινου σχολικού λεωφορείου που περίμενε ήδη στον όμορφο, κατάφυτο δρόμο
τον Κωνσταντίνο και την Ευτυχία. Τα δυο παιδιά, με μάτια νυσταγμένα, ακόμη
κόκκινα από τον ύπνο, ξεπρόβαλαν συνοδευόμενα από τους γονείς τους, την κυρία
Σούλα και τον κύριο Πασχάλη που προσπαθούσαν να ταχτοποιήσουν τα βλαστάρια
τους. Μετά τους απαραίτητους, γεμάτους τρυφερότητα ασπασμούς, τα παιδιά
κατευθύνθηκαν τρέχοντας προς την ανοιχτή πόρτα του λεωφορείου, για να καταλάβουν
τις θέσεις τους.<br /></span></i><i style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: helvetica;">Την ίδια στιγμή, στην απέναντι
πλευρά του δρόμου, η μικρή Ζωή φιλούσε τη μαμά της, την Αλεξάνδρα. Η Αλεξάνδρα
ήθελε πάντα να αποκτήσει ένα παιδί αλλά ποτέ δεν συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι
για να πραγματοποιήσει το όνειρό της, θα έπρεπε να αποκτήσει κι έναν σύζυγο που
θα περιόριζε τις επαγγελματικές φιλοδοξίες της στον χώρο του εμπορίου και την
ελευθερία της. Έτσι, εδώ και λίγα χρόνια, ζούσε με την κόρη της, την οποία
μεγάλωνε με ιδιαίτερη φροντίδα. Η ίδια ένιωθε ολοκληρωμένη και ισορροπημένη
μετά την απόκτηση του παιδιού και δεν έκρυβε από κανέναν ότι επιτέλους η ζωή
της ήταν τόσο γεμάτη όσο ποτέ.</span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: helvetica;">Καθώς απομακρυνόταν, η Ζωή πρόσεξε την κλεφτή ματιά που
έριξε η μαμά της, λίγο πριν κλείσει την πόρτα του αυτοκινήτου της, στον Τζωρτζ
-τον ένοικο του γειτονικού σπιτιού. Ο Τζωρτζ είχε μετακομίσει πολύ πρόσφατα
στην περιοχή, αφού μετά το διαζύγιό του, ανέλαβε τη φροντίδα του γιου του Έρικ,
-συνομηλίκου της Ζωής- αλλά και τη
διεύθυνση του νομικού γραφείου της εταιρείας του στην περιοχή. Τόσο ο ίδιος όσο
και η πρώην γυναίκα του συμφώνησαν ότι μια τέτοια αλλαγή θα λειτουργούσε θετικά
και ανανεωτικά για όλους. Άλλωστε η πόλη και ιδιαίτερα η συγκεκριμένη περιοχή
φημιζόταν για την ηρεμία, την ομορφιά αλλά και για τα προοδευτικά σχολεία της.
Η Ζωή, μάλλον, καλόβλεπε το ενδιαφέρον της μαμάς της για τον καινούριο γείτονα,
αφού ήδη η ίδια είχε συμπαθήσει ιδιαίτερα τον Έρικ.</span></i></div><div style="text-align: justify;"><i style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: helvetica;">Λίγο πιο κάτω ο Νίκος και η
Χριστίνα επιστράτευαν όλο το κουράγιο και την υπομονή τους για να ταχτοποιήσουν
τα δικά τους βλαστάρια, λίγο πριν την επιβίβασή τους στο «σχολικό». Είχαν
παντρευτεί πριν πέντε χρόνια, έχοντας ήδη ζήσει και οι δυο την εμπειρία ενός
αποτυχημένου γάμου. Η οικογένεια αριθμούσε τρία παιδιά, την Έφη, κόρη του Νίκου
από τον πρώτο γάμο του, τον Πέτρο, γιο της Χριστίνας από τον προηγούμενο γάμο
της και τον μικρό Γιάννη, παιδί που είχαν αποκτήσει μαζί. Τόσο ο Νίκος όσο και
η Χριστίνα φημίζονταν για τον ήπιο χαρακτήρα τους, στοιχείο που δεν κατάφερνε
να διαταράξει ούτε το «κομφούζιο» που συχνά επικρατούσε στο σπίτι. Έλεγαν ότι
είχαν διδαχτεί πάρα πολλά από τα λάθη που είχαν κάνει στις προηγούμενες σχέσεις
τους. Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά προχώρησαν προς το λεωφορείο κρατώντας
προστατευτικά από το χέρι το μικρότερο μέλος της νέας οικογένειάς τους.
Έδειχναν και ήταν πολύ αγαπημένα.</span></i></div><div style="text-align: justify;"><i style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: helvetica;">Στην παρέα των παιδιών δεν
άργησαν να προστεθούν ακόμη δύο. Ήταν ο Κάρλο κι ο Γιώργος. Ο Κάρλο -«παιδί της
Γενετικής» τον αποκαλούσαν καλοπροαίρετα και ο ίδιος, μάλλον, χαιρόταν αυτή την
ιδιαιτερότητά του- ζούσε με τους γονείς του, την Υβέτ και την Κλόντια. Και οι
δυο γονείς θεωρούνταν ανερχόμενα αστέρια στον χώρο της διαφήμισης, αφού η εταιρεία
που είχαν ιδρύσει, λίγα χρόνια πριν, εξελισσόταν με ραγδαίους ρυθμούς. Ο Κάρλο
αισθανόταν πολύ υπερήφανος και για τις δυο τους και χαιρόταν ιδιαίτερα που η
σύγχρονη επιστήμη και τεχνολογία είχε βοηθήσει να έρθει στον κόσμο ο ίδιος.</span></i></div><div style="text-align: justify;"><i style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: helvetica;">Χαμογέλασε στον Γιώργο με ένα
πλατύ χαμόγελο και τον χτύπησε στην απλωμένη παλάμη. Ο Γιώργος, ζούσε με τον
παππού και τη γιαγιά, αφού οι γονείς του αναγκάζονταν, λόγω επαγγελματικών
υποχρεώσεων, να λείπουν για μεγάλα διαστήματα. Αυτή την περίοδο ο πατέρας του
βρισκόταν στο Παρίσι, όπου συμμετείχε σε ένα συνέδριο οικονομολόγων ενώ η
μητέρα του, έχοντας την ευθύνη της οργάνωσης του νέου ερευνητικού κέντρου
ψηφιακής τεχνολογίας, που δημιουργούσε η εταιρεία της στη Μαδρίτη, θα έλειπε
για τις επόμενες τρεις εβδομάδες.</span></i></div><div style="text-align: justify;"><i style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: helvetica;">Τα δυο τελευταία παιδιά
έπαιρναν τις θέσεις τους μέσα σε ένα πανδαιμόνιο φασαρίας, γέλιου και σχπλίων
και όλα πια ήταν έτοιμα για την προκαθορισμένη πορεία προς το σχολείο. Από το
επόμενο σπίτι με τον πανέμορφο κήπο δεν υπήρχαν επιβάτες. Οι ένοικοί του, η Γεωργία
και ο Φώτης, συζούσαν για πάνω από μια δεκαετία αλλά είχαν αποφασίσει να μην
αποκτήσουν παιδιά, γεγονός που δεν είχε σχέση με την αγάπη τους γι αυτά.
Άλλωστε δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που αναλάμβαναν τη φιλοξενία των παιδιών
των γειτόνων τους, κάθε που παρουσιαζόταν η ευκαιρία ή κάποια ανάγκη. Στο
συγκεκριμένο σπίτι θα μαζεύονταν όλες οι οικογένειες το απόγευμα για να
γιορτάσουν τα γενέθλια της Γεωργίας. Αυτή και ο Φώτης φημίζονταν για τις
υπέροχες λιχουδιές που ετοίμαζαν σε παρόμοιες περιπτώσεις και τα παιδιά
περίμεναν με αγωνία τη στιγμή που λαίμαργα θα έπεφταν με τα μούτρα στο παγωτό
που ετοίμαζαν γι αυτά. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι τα ζαχαροπλαστεία του
ζευγαριού αποτελούσαν μια από τις μεγαλύτερες αλυσίδες της περιοχής.</span></i></div><div style="text-align: justify;"><i style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: helvetica;">Το λεωφορείο βρυχήθηκε
ξεκινώντας, έστριψε στη γωνία και απομακρύνθηκε κατευθυνόμενο προς το σχολείο,
ώσπου έγινε μια μικρή κίτρινη κουκίδα στον ορίζοντα και για όλους αυτούς τους
συνηθισμένους ανθρώπους ξεκινούσε μια ακόμη συνηθισμένη μέρα, σε μια
συνηθισμένη γειτονιά, στην <b>«οδό Αρμονίας»</b>.</span></i></div><p></p><div style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: helvetica;">Ίσως για ορισμένους όλα αυτά δεν αποτελούν κάτι το
συνηθισμένο, ίσως μάλιστα και να θεωρούνται σενάριο επιστημονικής φαντασίας
πολύ μακρινό και μάλλον ανεφάρμοστο ενώ κάποια σημεία μπορεί και να δημιουργούν
την αίσθηση του ανήθικου και του αφύσικου. Δεν θα είναι, όμως, η πρώτη φορά που
μια προοπτική μπορεί να φαντάζει ως τρομακτικό σενάριο νοσηρής σκέψης σε μια
συγκεκριμένη χρονική στιγμή και με την πάροδο λίγων ετών εξελίσσεται σε μια
άκρως αποδεκτή καθημερινότητα καταλαμβάνοντας χώρο στη ζωή των ανθρώπων.</span></i></div><div style="text-align: justify;"><i><span style="font-family: helvetica;">Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, τις
εντάσεις, τις συγκρούσεις, τις φοβίες, τα δράματα και τους αφορισμούς που είχε
προκαλέσει πριν λίγες μόλις δεκαετίες η εφαρμογή της τεχνητής γονιμοποίησης. «Τα
παιδιά του σωλήνα», όπως αποκαλούνταν οι καρποί της νέας, τότε,
επιστημονικής μεθόδου και τεχνολογίας, αποτελούσαν πρωτοσέλιδα και δεν ήταν
λίγοι εκείνοι που σε κάθε παρόμοια είδηση σταυροκοπιόνταν και κουνούσαν το
κεφάλι τους γεμάτοι φόβο για όσα επρόκειτο να συμβούν. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι
που αποσβολωμένοι παρακολουθούσαν την απήχηση που γνώριζε η νέα μέθοδος στις
τάξεις των άτεκνων ζευγαριών. Ορισμένοι, μάλιστα, έφταναν σε σημεία
τραγικότητας και προέβλεπαν ακόμη και τη συντέλεια του κόσμου επικαλούμενοι την
οργή του Θεού που θα έστελνε «φωτιά να μας κάψει». Σήμερα, τα παιδιά της υποβοηθούμενης
κύησης ζουν ανάμεσά μας, είναι συμμαθητές των παιδιών μας στο σχολείο, κάποια
άλλα είναι ήδη επιστήμονες, καλλιτέχνες και αύριο θα είναι πολιτικοί,
θρησκευτικοί παράγοντες ή ό,τι άλλο. Η συγκεκριμένη μέθοδος είναι πια αποδεκτή
όπως και οποιαδήποτε άλλη θεραπεία για την αντιμετώπιση προβλημάτων υγείας ενώ
δεν είναι λίγα τα ζευγάρια που ένιωσαν τη χαρά της απόκτησης ενός παιδιού χάρη
στη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας.<br /></span><span style="font-family: helvetica;">Η κατάσταση που εδραιώνεται, ταχύτατα, μάλλον θυμίζει ένα πολυκατάστημα
με προϊόντα για όλα τα γούστα και για όλες τις δυνατότητες. Ο καθένας, με βάση
τις αντιλήψεις του, τα πιστεύω του και τα όνειρά του έχει -πολύ περισσότερο θα
έχει στο άμεσο μέλλον- τη δυνατότητα να επιλέξει την οικογένεια που θέλει να
αποκτήσει. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι και όλοι οι υπόλοιποι θα αποκτήσουν την
ίδια οικογένεια! Το ένα και μοναδικό πρότυπο - αυθεντία έχει εξαφανιστεί και
ήδη γίνεται λόγος για πολλά πρότυπα, ευτυχώς, όμως, όχι και για αυθεντίες.
Είναι σίγουρο ότι η εξάπλωση νέων μορφών οικογένειας θα καλύψει σύντομα ένα
μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας μας.<br /> </span><span style="font-family: helvetica;">Και, βέβαια, όσοι αναρωτιούνται «τι σόι παιδιά θα βγουν από τις
οικογένειες αυτές», καλό θα ήταν να επανεξετάσουν τι παιδιά «βγάζουν» οι
σημερινές… «φυσιολογικές» οικογένειες και τότε, μάλλον, θα αναθεωρήσουν και θα
κατανοήσουν ότι η ποιότητα της διαπαιδαγώγησης δεν εξαρτάται από τη δομή και τη
σύνθεση του θεσμού αλλά από τη διάθεση, το ενδιαφέρον, το επίπεδο και τους
στόχους των γονιών. Ίσως με τον τρόπο αυτό γίνουν πιο ανεκτικοί και τελικά
ευπροσάρμοστοι σε όσα πρόκειται να συμβούν.<br /> </span><span style="font-family: helvetica;"><span style="text-indent: 36pt;">Ένα πράγμα είναι βέβαιο! Οι μελλοντικές συγκεντρώσεις γονέων και
κηδεμόνων στο σχολείο του μέλλοντος ελάχιστη σχέση θα έχουν με την εικόνα και
την τυπικότητα του παρελθόντος. Όσο για τις συζητήσεις και τα προβλήματα που θα
εκτίθενται εκεί… . Αυτό είναι μεγάλη ιστορία και, μάλλον, θα έχει πολλή πλάκα!</span></span></i></div><div style="text-align: right;"><i><span style="font-family: helvetica;"><span style="text-indent: 36pt;">"Εγχειρίδιο Επιβίωσης", σελίδες 90-96</span></span></i></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><span style="text-indent: 36pt;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><span style="text-indent: 36pt;"><br /></span></span></div>
<p class="MsoNormal" style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: helvetica;"><o:p></o:p></span></p></div>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-51674474135330408822024-01-14T20:37:00.006+02:002024-01-14T23:08:26.136+02:003%<p><span style="font-family: helvetica;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: helvetica;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdBKk3Sh_TvOUOrYR_YVrbb7-_vB1SuzDc213xPIyuQmBY90kTiTbWM3tKHwy9LRzRvpofcdkZ6w9Zbo5PXngb6RkssOjrs8DmrTMB4F3Pby7HnawxWbqKoD2XKwzP5eNYpBMMaKuYua8DCaeUj8AQkoDtlaMF3DJCQDIr5uYdsgCENmea7Rf5Pg43zSA/s480/3.png" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="428" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdBKk3Sh_TvOUOrYR_YVrbb7-_vB1SuzDc213xPIyuQmBY90kTiTbWM3tKHwy9LRzRvpofcdkZ6w9Zbo5PXngb6RkssOjrs8DmrTMB4F3Pby7HnawxWbqKoD2XKwzP5eNYpBMMaKuYua8DCaeUj8AQkoDtlaMF3DJCQDIr5uYdsgCENmea7Rf5Pg43zSA/w192-h216/3.png" width="192" /></a></span></div><span style="font-family: helvetica;">Είχα δυο χρόνια να τον συναντήσω. Μπορεί να τα λέμε, κάπου κάπου, διαδικτυακά -μαθαίνω τα νέα του, του δίνω συμβουλές, όταν τις ζητάει και μου προσφέρει τα φώτα του για τις εξελίξεις- αλλά άλλο πράγμα η άμεση επαφή. Ήρθε στη Λάρισα για διακοπές λίγων ημερών, αφήνοντας την πανέμορφη πόλη, στην οποία ζει, σπουδάζει και εργάζεται, τα τελευταία χρόνια. Κάπου μέσα στο βαρυφορτωμένο πρόγραμμά του -οικογένεια, φίλοι, κι ένα "<i>θλιβερό reunion</i>", όπως το χαρακτήρισε, με πρώην συμμαθητές- χώρεσε η συνάντησή μας.</span><p></p><p><span style="font-family: helvetica;"><i>"Τελικά, είχατε πολύ δίκιο."</i>, άρχισε την κουβέντα, πριν καλά καλά καθίσουμε. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει να έχω δίκιο, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν γνώριζα για ποιο από όλα. Στο απορημένο βλέμμα μου μού απάντησε άμεσα και χωρίς να χρειαστεί την παραμικρή προτροπή. Πάντα έτσι ήταν αυτός.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;"><i>"Θυμάστε, όταν είμασταν μαθητές, και μας λέγατε ότι η επιτυχία, για κάποιον που πραγματικά τη θέλει, δεν είναι δύσκολη;"</i>. Το θυμόμουν πολύ καλά. Άλλωστε συνεχίζω να το πιστεύω, ακράδαντα και να το εκμυστηρεύομαι στις νέες γενιές. <i>"Μας λέγατε ότι πολλοί μπορεί να ισχυρίζονται ότι επιθυμούν κάτι αλλά είναι ελάχιστοι εκείνοι που, πραγματικά, προετοιμάζονται και αγωνίζονται οργανωμένα γι αυτό. Ότι δεν υπάρχει ανταγωνισμός για εκείνους που θέλουν να κινηθούν σε υψηλό επίπεδο. Ότι ο ανταγωνισμός θα επιβαρύνει και θα ανησυχεί όσους επιλέγουν να κινηθούν σε δεδομένους και, συχνά, ξεπερασμένους δρόμους, στους οποίους συσσωρεύεται η μάζα. Κι εμείς οι ανόητοι -τα βλαμμένα- το αμφισβητούσαμε και αντιδρούσαμε και εκφράζαμε τις ανησυχίες μας, πιστεύοντας ότι πετάτε στα σύννεφα. Ε, λοιπόν, είχατε απόλυτο δίκιο. Μέχρι στιγμής, τα πράγματα πηγαίνουν, όπως τα είχα σχεδιάσει. Μετά τη σχολή, με δέχτηκαν στο διδακτορικό που επιθυμούσα και, παράλληλα, εργάζομαι για μια από τις πιο ισχυρές εταιρείες του κλάδου μου. Ασχολούμαι με κάτι που με ενδιαφέρει πολύ και αμείβομαι τόσο όσο δεν είχα ποτέ φανταστεί. Μέχρι πριν λίγο καιρό είχα την αίσθηση ότι δεν έχω κάνει κάτι που δεν θα μπορούσαν κι άλλοι να το κάνουν. Πλέον, έχω αναθεωρήσει και ασπάζομαι πλήρως την άποψή σας περί επιτυχίας και ανταγωνισμού...".</i></span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Για να μου εξηγήσει, μου περιέγραψε την εμπειρία του από το εργαστήριο αλλά και από τον χώρο της δουλειάς του. Αναφέρθηκε σε συνεργάτες και συναδέλφους του, οι οποίοι ξεκίνησαν με υψηλούς στόχους αλλά, σταδιακά, και βλέποντας τις πρώτες δυσκολίες άρχισαν να εγκαταλείπουν. Μου μίλησε για κάποιους που έθεταν προτεραιότητες που τους έβγαζαν από τον δρόμο τους και, σταδιακά, τους <i>"έβγαζαν στην άκρη"</i>.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Είχα ξεχάσει πόσο μιλάει και πόσο γρήγορα το κάνει. Τον έβλεπα χαρούμενο κι αυτό μου το μετέδιδε. Και μου αρκούσε. Μιλήσαμε για τη δουλειά του, μου περιέγραψε (όσο μπορούσε να μου δώσει να καταλάβω) το αντικείμενο της έρευνάς του, αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε για τη ζωή του, γενικά, τις γνωριμίες που έχει κάνει, για τα ταξίδια του, για τα επόμενα σχέδιά του.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Κάποια στιγμή, πρόλαβα να πάρω τον λόγο και τον παρέπεμψα σε κάποιο πρόσφατο βιντεάκι του TEDx που αναφερόταν στην επιτυχία και κατέληγε στο ότι μόνο ένα 3% έχει, πραγματικά, τη διάθεση να πετύχει και το καταφέρνει ενώ το υπόλοιπο 97%, απλώς, ακολουθεί τις επικρατούσες τάσεις και καταλήγει σε μέτρια αποτελέσματα και σε ατελείωτη γκρίνια για το κακό και άδικο σύστημα. Πρόκειται για το 3% που κάνει αυτό που κάνουν οι λίγοι και κινείται έξω από τα δεδομένα, σκέφτεται διαφορετικά.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Προσωπικά πίστευα -χωρίς να διαθέτω επίσημα ευρήματα επιστημονικών ερευνών- ότι το ποσοστό ήταν μεγαλύτερο. Το τοποθετούσα στο 10%. Μπορεί να είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος. Πάντως, είναι κάτι που συμβαίνει. Πολλοί ισχυρίζονται ότι θέλουν να πετύχουν αλλά αδυνατούν να αναλάβουν την ευθύνη για αυτό. Οι περισσότεροι είναι δέσμιοι εύκολων λύσεων. Για παράδειγμα, οι τελειόφοιτοι μαθητές. Θέλουν να πετύχουν αλλά χωρίς να στερηθούν το παραμικρό. Το μέτρο είναι κάτι άγνωστο γι αυτούς. Αρκετοί γνωρίζουν τα κενά τους αλλά θα δώσουν προτεραιότητα στις πολυήμερες εκδρομές (<i>"Εεε, εντάξει, να μην πάει το παιδί μια εκδρομή;"</i>), στα ξενύχτια των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς (<i>"Εεε, αυτό πείραξε τώρα;"</i>), στην καθημερινή χασούρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (<i>"Εεε, πώς θα γίνει, να αποκοπεί από όλους το παιδί;"</i>) και σε οτιδήποτε άλλο, το οποίο ελάχιστα συμβάλλει στην επίτευξη του... στόχου.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Κάποιοι άλλοι -τελικά, ένα 3%!!!- επενδύει σε πιο ουσιαστικές επιλογές και επενδύει για τη ζωή του σκεπτόμενο μακροπρόθεσμα. Αυτοί, βέβαια, θα θεωρούνται, απλώς, τυχεροί, γιατί οι υπόλοιποι -το 97%!!!- βλέπουν το αποτέλεσμα αδυνατώντας να το συνδέσουν με την πορεία.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Με τον πρώην μαθητή μου (πάντα θα έχει αυτή την ιδιότητα) τα είπαμε για ώρα. Θα μπορούσαμε να τα λέμε για μέρες, οπότε ανανεώσαμε το ραντεβού μας. Φεύγοντας του υπενθύμισα ότι δεν πρέπει να αισθάνεται "τυχερός", να μην υποτιμήσει ποτέ την προσπάθεια που κατέβαλε, μέχρι να φτάσει εκεί που θα φτάσει, ό,τι κι αν του λένε οι άλλοι. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Τη στιγμή του αποχαιρετισμού θυμήθηκε κάτι ακόμη που τους έλεγα. Τελικά τους έλεγα πάρα πολλά! <i>"Είχατε δίκιο σε κάτι ακόμη"</i>. Λατρεύω τέτοιες στιγμές αναγνώρισης. Με φτιάχνουν. <i>"Τυχερός είναι εκείνος που κερδίζει στο τζόκερ. Οι άλλοι παλεύουν".</i></span></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-45127626774171264102024-01-01T19:00:00.023+02:002024-01-02T10:27:41.964+02:00Μια παρανόηση για τον χρόνο και η ανάγκη διευκρίνισής της<p></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgby9zWzKzDHUV04e9dHKLI0YBRo2_uv_BO4saUVtsfMeMZqh8QrJhulq8fQJqOwj-z6u-z3XNS0u1joiBbGgXl6EDQuF7kw56ek8poldxLmE1hZUYuDueqHXBX1bh8yzneksCD9JTe7qWN8g1j8fW34WeEnr9TmV00vsmmmUUcxlpG1ITkSYOzxe56Qzg/s1486/%CE%A0%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82%20%CE%A7%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82.png" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="408" data-original-width="1486" height="134" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgby9zWzKzDHUV04e9dHKLI0YBRo2_uv_BO4saUVtsfMeMZqh8QrJhulq8fQJqOwj-z6u-z3XNS0u1joiBbGgXl6EDQuF7kw56ek8poldxLmE1hZUYuDueqHXBX1bh8yzneksCD9JTe7qWN8g1j8fW34WeEnr9TmV00vsmmmUUcxlpG1ITkSYOzxe56Qzg/w350-h134/%CE%A0%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%82%20%CE%A7%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82.png" width="350" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-family: helvetica; font-size: x-small;">Υπάρχει η γέννηση και ο θάνατος.<br />Το ενδιάμεσο είναι ο χρόνος που διαθέτουμε.<br />Είναι η ζωή μας.</span></td></tr></tbody></table><span style="background-color: #fffff4; font-family: helvetica;"><h2 style="text-align: left;"></h2><h4 style="letter-spacing: 0.4px; text-align: left; word-spacing: 1.5px;"><p style="text-align: left;"></p><div style="text-align: right;"><i style="font-weight: 400; letter-spacing: 0.4px;">"Το πρόβλημα είναι </i></div><span><div style="text-align: right;"><i style="font-weight: 400; letter-spacing: 0.4px;">ότι νομίζετε πως έχετε χρόνο"</i></div></span><span><div style="text-align: right;"><i style="font-weight: normal; letter-spacing: 0.4px;">Βούδας</i></div></span><p></p></h4><div style="letter-spacing: 0.4px; text-align: right; word-spacing: 1.5px;"><span><span style="font-weight: 400;"><i><br /></i></span></span></div><p style="text-align: justify;"><span><span style="font-weight: normal; letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;">Είμαι της γνώμης ότι οι Πρωτοχρονιές έχουν συμβάλει σε μια από τις μεγαλύτερες παρανοήσεις της ιστορίας. Το επαναλαμβανόμενο σκηνικό που στήνεται κάθε χρόνο -<i>αργίες, καλή χρονιά, φεύγει ο παλιός ο χρόνος, ένας καινούριος έρχεται, ευχές για νέα ξεκινήματα κ.τ.λ.</i>- δίνει </span></span><span style="font-weight: normal; text-align: left;">σε αρκετούς </span><span><span style="letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;"><span style="font-weight: normal;">την αίσθηση ότι ο χρόνος είναι κάτι </span>κυκλικό<span style="font-weight: normal;">. Κάτι που ολοκληρώνεται και, κάθε τόσο, αρχίζει από την αρχή. Κάτι σαν βιντεοπαιχνίδι. Κάποια στιγμή και λόγω λαθεμένων επιλογών, χάνεις τις ζωές που σου έχουν δοθεί αλλά έχεις τη δυνατότητα της </span></span><span style="font-weight: 400; letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;">επανεκκίνησης με τα ίδια ακριβώς δεδομένα -εκτός από την εμπειρία. Κάθε γύρος επαναλαμβάνεται, χωρίς αλλαγές. Η πίστα του παιχνιδιού παραμένει αναλλοίωτη, όσες ενάρξεις κι αν προσπαθήσεις. </span></span></p><div style="text-align: justify;"><span><span style="letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;">Ναι, αλλά</span><span style="letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;"> </span></span><span style="text-align: left;">στην πραγματική ζωή </span><span style="letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;">δεν συμβαίνει το ίδιο.</span></div><p style="text-align: justify;"><span><span style="font-weight: normal;">Πρόκειται για παρανόηση που οδηγεί σε τραγικές αστοχίες και ασυγχώρητο εφησυχασμό. Κάθε χρόνο κάνουμε λάθη, αδιαφορούμε για ευκαιρίες, αφήνουμε μισοτελειωμένες υποχρεώσεις και, τελικά, σπαταλούμε τον... χρόνο που φεύγει σε </span>ευθεία γραμμή<span style="font-weight: normal;">, οδηγώντας μας όλο και πιο κοντά στο δεδομένο τέλος.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span><span style="font-weight: normal;">Αυτή η παρερμηνεία είναι υπεύθυνη για καθυστερήσεις, χαλαρές κινήσεις, μετατόπιση της δράσης και της ανάληψης της ευθύνης για το κοντινό ή το πιο μακρινό μέλλον, για την αδιαφορία μας για ευκαιρίες που παρουσιάζονται και οι οποίες είναι πιθανό να μην ξαναεμφανιστούν κατά τη διάρκεια του χρόνου που μας απομένει. </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span><i style="font-weight: normal; letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;">Του χρόνου θα διαβάσω περισσότερο, θα είμαι πιο συγκεντρωμένος, πιο υπεύθυνος, πιο δυναμικός, πιο ευγενικός, πιο παραγωγικός, θα αποφύγω επιλογές που δεν μου προσφέρουν το παραμικρό, θα εγκαταλείψω βλακοφίλους που με κρατούν όμηρο της </i><span style="font-weight: 400; letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;"><i>στασιμότητας</i></span><span style="font-weight: normal; letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;">... Τέτοιες και πολλές παρόμοιες υποσχέσεις δίνουμε στον εαυτό μας ή στους άλλους, έχοντας την πίστη ότι και του χρόνου θα έχουμε τις ίδιες δυνατότητες, τις ίδιες ευκαιρίες, παρόμοιες αντοχές. <br /></span></span><span><span style="font-weight: normal; letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;">Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, διαπιστώνουμε ότι μαζί με τον χρόνο μας χάνονται και άλλα. Πρόσωπα που ήταν δίπλα μας και μπορούσαν να μας στηρίξουν, ευκαιρίες τις οποίες θα μπορούσαμε να έχουμε αξιοποιήσει, δυνατότητα διόρθωσης λαθών που πια δεν διορθώνονται, επιλογές που θα μπορούσαν να μας κάνουν καλύτερους και να μας καταστήσουν πιο έτοιμους για όσα έρχονται, περνούν και χάνονται μαζί με τον χρόνο που παρασύρει τα πάντα στο διάβα του αμείλικτα, σαν ορμητικό τσουνάμι. </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span><span style="font-weight: normal;">Κι όμως, αν κάποιοι μας είχαν διδάξει, εξαρχής, τι σημαίνει χρόνος, ότι κάθε στιγμή που περνάει, εξαφανίζεται χωρίς επιστροφή, τότε είναι βέβαιο ότι θα κινούμασταν διαφορετικά και, μάλλον, πιο δυναμικά και οργανωμένα. Θα συνειδητοποιούσαμε ότι κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Τότε θα αξιοποιούσαμε με περισσότερη προσοχή και μεγαλύτερο σεβασμό ευκαιρίες -για δουλειά, ξεκούραση, διασκέδαση, σχέσεις- που παρουσιάζονται, γνωρίζοντας ότι είναι πολύ πιθανό να μην μας προσφερθούν ποτέ ξανά. Μια τέτοια στάση απέναντι στον χρόνο - ζωή θα άνοιγε τον δρόμο σε περισσότερες και μεγαλύτερες κατακτήσεις.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span><span style="font-weight: normal; letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;"><i>"Δεν είχα τον χρόνο, δεν πρόλαβα να..."</i>, λένε κάποιοι, όταν δεν είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους. Ναι, αλλά δεν σκέφτονται ότι κάποιοι άλλοι τα κατάφεραν και, μάλιστα, έχοντας τον ίδιο, ακριβώς, </span><span style="font-weight: 400; letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;">διαθέσιμο</span><span style="font-weight: normal; letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;"> χρόνο. Η διαφορά είναι η στάση του καθενός απέναντι στον χρόνο του. Κάποιοι τον αξιοποιούν ενώ άλλοι τον κακοποιούν βάναυσα.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span><span style="font-weight: normal; letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;"><i>"Σκοτώνω την ώρα μου", </i>λένε άλλοι, χωρίς να σκέφτονται ότι αυτή η ώρα, την οποία προσπαθούν με ανόητο τρόπο να σκοτώσουν, θα είναι η ώρα που πολύ σύντομα θα τους λείψει.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span><span style="font-weight: normal; letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;">Ο χρόνος είναι το πιο δημοκρατικό στοιχείο που διαθέτουμε. Για όλους μας η ώρα έχει εξήντα λεπτά, η μέρα έχει εικοσιτέσσερις ώρες. Το ίδιο συμβαίνει με κάθε μήνα και κάθε έτος. Είναι, παράλληλα, και το πιο πολύτιμο. Όσα χρήματα κι αν διαθέτει κάποιος, είναι αδύνατον να αγοράσει περισσότερο χρόνο. </span></span></p><p style="text-align: justify;"><span><span style="font-weight: normal; letter-spacing: 0.4px; word-spacing: 1.5px;">Λοιπόν, ο επαναπροσδιορισμός της στάσης μας απέναντι στον χρόνο κρίνεται αναγκαίος για τους περισσότερους. Η επανεξέταση του τρόπου εκμετάλλευσης του χρόνου μας, επίσης. Οπότε κλείνω με κάτι που διάβασα και μου άρεσε: <i>"Μην κοιτάζεις το ρολόι, κάνε ό,τι κάνει. Προχώρα."</i> (Sam Levenson).</span></span></p><p style="letter-spacing: 0.4px; text-align: justify; word-spacing: 1.5px;"><span><span style="font-weight: normal;"><br /></span></span></p></span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><h2 style="letter-spacing: 0.4px; text-align: left; word-spacing: 1.5px;"><div style="text-align: right;"><br /></div></h2></div><p></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-42476567459573618202023-12-31T18:48:00.002+02:002023-12-31T19:30:25.584+02:00Δύο ευχές για το 2024<p><span style="font-family: helvetica;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: helvetica;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjxIxVyuJ7hbxgNzShiOIHa8x89REfY6UT3G_OdxQnTidWe_oTb-OcsJ4JTyHVCMZXwa0wKUubhKPpj0jEIRRXZ1FKlRhA322StywxKAiUVKM84FnkBmCOAIiatmvX8h4Iqzb1CbAf_IZ6YBxk5GCzCeyrsRPLKFgMtga8RnawpuEEu1-Ty1J0eUfHsEA/s1812/%CE%A0%CE%A1%CE%A9%CE%A4%CE%9F%CE%A7%CE%A1%CE%9F%CE%9D%CE%99%CE%91%202024.png" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1543" data-original-width="1812" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjxIxVyuJ7hbxgNzShiOIHa8x89REfY6UT3G_OdxQnTidWe_oTb-OcsJ4JTyHVCMZXwa0wKUubhKPpj0jEIRRXZ1FKlRhA322StywxKAiUVKM84FnkBmCOAIiatmvX8h4Iqzb1CbAf_IZ6YBxk5GCzCeyrsRPLKFgMtga8RnawpuEEu1-Ty1J0eUfHsEA/w236-h200/%CE%A0%CE%A1%CE%A9%CE%A4%CE%9F%CE%A7%CE%A1%CE%9F%CE%9D%CE%99%CE%91%202024.png" width="236" /></a></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Το έχει η εποχή. Το τέλος σηματοδοτεί την αρχή. Μια χρονιά φεύγει και μια άλλη έρχεται. Κάθε τέλος-αρχή γεννά ελπίδες. Πάντα. Αν τα πράγματα ήδη πήγαν καλά, η ελπίδα είναι να συνεχίσουν έτσι. Αν εξελίχθηκαν αρνητικά, η ελπίδα είναι να βελτιωθούν. Κι επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, είναι δικαίωμα του καθενός να ελπίζει ό,τι επιθυμεί και να το εύχεται στον εαυτό του ή τους άλλους. </span></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Χρονικά σημεία με ιδιαίτερη σημειολογική σημασία για τον καθένα -αλλαγή χρόνου ή δεκαετίας, γενέθλια, ονομαστικές γιορτές, κάθε είδους επέτειοι- προσφέρονται για λίγες παραπάνω ευχές. Όμως, οι συνθήκες ζωής, εργασίας, ακαδημαϊκής πορείας, σχέσεων, μπορούν πάντα να εξελίσσονται θετικά ή αρνητικά, σε καμιά περίπτωση, όμως, κάτι τέτοιο δεν εξαρτάται από τη θέση των άστρων ή από ευχές που δεχόμαστε ή δίνουμε. Η πορεία των πραγμάτων εξαρτάται από την προσπάθεια που καταβάλλει ο καθένας και από τις γενικότερες συνθήκες, τις οποίες εκμεταλλευόμαστε ή για τις οποίες αδιαφορούμε.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Αν κάτι μπορεί να δράσει καταλυτικά στη θετική πορεία μιας κατάστασης, αυτό είναι η δέσμευση. Και δέσμευση </span><span style="font-family: helvetica;">σημαίνει ηθική υποχρέωση,</span><span style="font-family: helvetica;"> </span><span style="font-family: helvetica;">προσπάθεια, καταβολή δυνάμεων σωματικών, πνευματικών, ψυχικών, με σκοπό την εκπλήρωση φιλοδοξιών. Κι επειδή η προσπάθεια δεν αποτελεί τον μοναδικό παράγοντα επιτυχίας-αποτυχίας, η ανάλυση δεδομένων, η εξέταση συνθηκών, ο εντοπισμός λαθών ή σωστών κινήσεων και -κυρίως αυτό- η συνεχής αναθεώρηση και ο </span><span style="font-family: helvetica;">επαναπροσδιορισμός, έρχονται να ολοκληρώσουν και να εξασφαλίσουν, σε μεγάλο βαθμό, την προσπάθεια για επιτυχία.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Όταν δίνω στους μαθητές μου θέμα, το οποίο απαιτεί τον εντοπισμό μέτρων για τον περιορισμό δυσάρεστων καταστάσεων ή την εδραίωση επιθυμητών, τους καθοδηγώ στον εντοπισμό των αιτιών-προϋποθέσεων που το διασφαλίζουν. Με τον τρόπο αυτόν αποφεύγονται οι ευχές του στιλ "πρέπει να...", "καλό θα ήταν να..." ή "μακάρι Χριστούλη μου και Παναγίτσα μου να..." ενώ εξασφαλίζονται ρεαλιστικές και λογικές προτάσεις, οι οποίες μπορούν να βρουν εφαρμογή.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Η συγκεκριμένη λογική θα μπορούσε να βρει εφαρμογή σε κάθε περίπτωση και όχι αποκλειστικά στα μαθητικά γραπτά της Έκθεσης. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Ένας μαθητής θα μπορούσε να εντοπίσει τα αίτια των χαμηλών επιδόσεών του, ώστε να τις βελτιώσει. Ένας άνθρωπος που δυσκολεύεται να βρει δουλειά, να εξασφαλίσει καλές απολαβές, να εξελιχθεί, να ξεφύγει από τη μιζέρια, τη μετριότητα, τη στασιμότητα, δεν χρειάζεται παρά να εντοπίσει τι τον οδήγησε εκεί και να το διορθώσει. Μια κοινωνία που αντιμετωπίζει προβλήματα οικονομικής ή κοινωνικής φύσης είναι αδύνατον να τα αποφύγει ή έστω να τα μετριάσει με ευχολόγια. Χρειάζεται εντοπισμός των πηγών τους και προσπάθεια να εξαλειφθούν.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Για να συμβεί, όμως, κάτι τέτοιο, απαιτείται η παρέμβαση των κοινωνικών θεσμών από νωρίς. Χρειάζεται διαπαιδαγώγηση με προσανατολισμό στην καλλιέργεια της διάθεσης για δέσμευση κι εδώ οικογένεια και εκπαίδευση μπορούν να διαδραματίσουν ουσιαστικό ρόλο. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Ο μαθητής που καταστρέφει σχολική και άρα δημόσια περιουσία, θα πρέπει να καταβάλει το ποσό που είναι αναγκαίο για την αποκατάσταση των ζημιών που προκαλεί. Έτσι θα αντιληφθεί τη σημασία των πράξεών του. Ο μαθητής που αδιαφορεί για τα μαθήματα και την πορεία του δεν είναι δυνατόν να πριμοδοτείται με υψηλούς βαθμούς και την χωρίς κόπο προαγωγή στο επόμενο επίπεδο. Έτσι θα διδαχθεί ότι η επιτυχία προϋποθέτει κοπιώδη προσπάθεια. Το αντίθετο, δηλαδή η ατιμωρησία και η έλλειψη αντικειμενικής αξιολόγησης, που κυριαρχούν στην ελληνική πραγματικότητα, διδάσκει ότι μπορείς να έχεις τα πάντα με ευκολία. Μπορείς να παρεκτρέπεσαι χωρίς κυρώσεις. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Η κοινωνική αντίδραση απέναντι στην ατομική ανευθυνότητα είναι σημαντική και απαραίτητη, γιατί την αίσθηση που αποκτά κανείς σε μικρή ηλικία την κουβαλάει στη ζωή του. Η ανοχή, η αδιαφορία των κοινωνικών θεσμών απέναντι στην ατομική παρεκτροπή προετοιμάζει ανθρώπους ανίκανους να δεσμευτούν. Τέτοιοι άνθρωποι, στην ενήλικη ζωή τους, είναι πολύ πιθανό να οδηγηθούν σε αδιέξοδα, απανωτές διαψεύσεις και, συχνά, σε θλίψη και βαθιά μελαγχολία, αδυνατώντας να διορθώσουν τα πράγματα, γιατί κανείς δεν φρόντισε να τους μάθει να το κάνουν.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Είναι αυτό που λείπει από την κοινωνία μας κι αν θέλουμε να δούμε περιορισμό της νεανικής παραβατικότητας, να δούμε νέους ανθρώπους να κερδίζουν και να χαίρονται τη ζωή τους, όπως απαιτεί η ηλικία τους, μπορούμε να το καταφέρουμε διδάσκοντάς τους την αξία της δέσμευσης. Αυτό που κάποιοι αντιλαμβάνονται ως πιεστικό, μπορεί να είναι η λύση πολλών προβλημάτων τόσο σε κοινωνικό όσο και σε ατομικό επίπεδο.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Οπότε, δεν χρειαζόμαστε πολλές, ανιαρές, ευφάνταστες ευχές για το 2024. Χρειαζόμαστε μόνο δύο. Η μία είναι να αντιληφθούμε την αξία της δέσμευσης σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο. Η άλλη είναι, κλασικά, η υγεία.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Καλή χρονιά σε όλους.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-85223610007255325342023-12-30T11:40:00.000+02:002023-12-30T11:40:09.362+02:002001: Η Οδύσσεια της Ανθρωπότητας<p></p><p class="MsoNormal" style="margin-left: 7.1pt; text-align: justify;"></p><div style="margin-left: 7.1pt; text-align: justify;"><span style="color: black;"><span style="font-family: helvetica;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSTP9INPf3WD3hWy8G10amDwrPsBitycIHFZLbPxoaVmvISiVVbQrp9hL1MIOapv92tTUIVCthMkNwwmbqNwa3FKLX9ccsfUWPg6K-eOg-9qjIVjE8qkK6diAvdYN5o9QDR0KVaTsDKMFulxFYIFIeHWTeg9DONj7MYji-aj5fbqs5fFWWmRMd82Z89d4/s267/%CE%9F%CE%94%CE%A5%CE%A3%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%91.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="189" data-original-width="267" height="189" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSTP9INPf3WD3hWy8G10amDwrPsBitycIHFZLbPxoaVmvISiVVbQrp9hL1MIOapv92tTUIVCthMkNwwmbqNwa3FKLX9ccsfUWPg6K-eOg-9qjIVjE8qkK6diAvdYN5o9QDR0KVaTsDKMFulxFYIFIeHWTeg9DONj7MYji-aj5fbqs5fFWWmRMd82Z89d4/s1600/%CE%9F%CE%94%CE%A5%CE%A3%CE%A3%CE%95%CE%99%CE%91.jpg" width="267" /></a></div>Έχετε
συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει σήμερα; Κάποιοι θα πουν ότι είναι η τελευταία
μέρα του χρόνου, όμως, αυτό που συμβαίνει δεν είναι τόσο απλό και τυπικό.
Ξεπερνάει τα όρια μιας συνηθισμένης παραμονής πρωτοχρονιάς, αφού σήμερα
τελειώνει όχι, απλώς, μια ακόμη χρονιά αλλά μαζί της και ένας αιώνας και
παράλληλα μια ολόκληρη χιλιετία. Πρόκειται για ένα «τέλος» συγκλονιστικό, το
οποίο ελάχιστες γενιές έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν. Και επειδή κάθε «τέλος»
είναι μια μετάβαση προς μια νέα «αρχή» οι περισσότεροι έχουμε την πίστη ότι
οδηγούμαστε αντίστοιχα σε μια συγκλονιστική «αρχή». Είναι ένας σταθμός που
γεννάει σε κάποιους φόβο απέναντι στο καινούριο και άγνωστο. Προβλέψεις για το
τέλος του κόσμου, για βιβλικές καταστροφές, για γεγονότα που παραπέμπουν στην
«Αποκάλυψη» δεν δείχνουν παρά την αγωνία ορισμένων. Σε κάποιους άλλους γεννάει
προσδοκίες, την πίστη ότι, ως εκ θαύματος, τα πάντα θα μεταβληθούν και θα
γίνουν καλύτερα από αύριο κιόλας. Κυρίως, όμως, είναι ώρα στοχασμού και
απολογισμού για ό,τι προηγήθηκε. Όπως και αν το αντιμετωπίσει κανείς, θα πρέπει
να παραδεχτούμε ότι ήταν μια «γεμάτη» χιλιετία, με πληθώρα συγκλονιστικών
μεταβολών, συναρπαστικών επιτευγμάτων αλλά και τρομακτικών καταστροφών. Ήταν
τελικά μια Οδύσσεια για την ανθρωπότητα με όλα τα στοιχεία που συνθέτουν ένα
έπος. Υπήρξε, από κάθε άποψη, ένα συγκλονιστικό «ταξίδι».</span></span></div><div style="margin-left: 7.1pt; text-align: justify;"><span style="color: black;"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></span><span style="color: black;"><span style="font-family: helvetica;">Είχε απ’ όλα, θετικά και αρνητικά, απλά
και επαναστατικά, καθημερινά και μοναδικά, διασκεδαστικά και τρομακτικά. Πρώτα
απ’ όλα, η χιλιετία που παρέρχεται, ολοκλήρωσε τη χαρτογράφηση του πλανήτη μας
με την ανακάλυψη νέων χωρών και ηπείρων, χαρακτηρίστηκε από τη συνεχή εναλλαγή
και το μεσουράνημα διαφορετικών κρατών και πολιτισμών στην εξουσία καθώς και
από την άνοδο και την πτώση των μεγάλων αυτοκρατοριών. Στη διάρκειά της η
ανθρωπότητα βίωσε πλήθος πολιτικών και οικονομικών συστημάτων, τη φεουδαρχία,
την απολυταρχία σε κάθε μορφή της και τελικά τη δημοκρατία. Έζησε τη γέννηση
και το θάνατο του έθνους και του εθνικού κράτους περνώντας στην εποχή της
παγκοσμιοποίησης και «ταξίδεψε» από το Μεσαίωνα στην Αναγέννηση και από ΄κει
στη Βιομηχανική περίοδο, στην κοινωνία της Πληροφορικής και έκανε τα πρώτα
βήματα στην εποχή της Βιοτεχνολογίας. Η χιλιετία που τελειώνει είχε τέχνη,
«πολύ» τέχνη! «Στολίστηκε» από το ρομαντισμό, τον κυβισμό, το ρεαλισμό, τον
εξπρεσιονισμό, τον κλασικισμό, το σουρεαλισμό. «Άκουσε» κλασική μουσική, τζαζ,
«λικνίστηκε» στους ρυθμούς της ποπ και «επαναστάτησε» με ροκ μουσική και τρόπο
ζωής. «Πλημμυρίστηκε» από εικόνες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές,
«κατακλύστηκε» από τις πληροφορίες των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
«Συγκλονίστηκε» από την εφεύρεση της μηχανής, βίωσε «εκρηκτικές» στιγμές με τη
διάσπαση του ατόμου και «φωτίστηκε» με τον ηλεκτρισμό. «Έζησε» τον ίλιγγο του
πιο συγκλονιστικού ταξιδιού με την κατάκτηση του διαστήματος. «Ενθρόνισε» και
«αποκαθήλωσε» πραγματικούς ηγέτες και τυράννους, «πληγώθηκε» βαθύτατα από
πολέμους με εκατομμύρια θύματα και «κέρδισε» μάχες με τη θεραπεία τρομακτικών
ασθενειών που ταλάνιζαν τον άνθρωπο για αιώνες. «Βελτίωσε» τις συνθήκες ζωής
του ανθρώπου με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, του «προσέδωσε» άνεση και
πολυτέλεια και «ζει» περισσότερο χάρη στην αύξηση του μέσου όρου ζωής. Με την
οικολογική καταστροφή, την καταπίεση και τους εξοπλισμούς «δημιούργησε» τις
προϋποθέσεις για την εμφάνιση και εδραίωση των μαζικών κινημάτων, «διασκέδασε»
με την εμφάνιση του ελεύθερου χρόνου και «έχασε» το κέφι της με την
εμπορευματοποίησή του. Και τέλος «έγραψε» με χρυσά γράμματα στην ιστορία τη
μέγιστη κατάκτηση της ανθρωπότητας την εδραίωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Ήταν μια υπέροχη χιλιετία, άξιζε τον κόπο!</span></span></div><div style="margin-left: 7.1pt; text-align: justify;"><span style="color: black;"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></span><span style="color: black;"><span style="font-family: helvetica;">Μέσα από όλα αυτά στη χιλιετία αυτή
διδαχτήκαμε κάτι. Ό,τι καταστροφικό τη χαρακτήρισε προήλθε από ανθρώπους που δεν
διέθεταν και άρα δεν έδειξαν σεβασμό ενώ αντίθετα καθετί πραγματικά μεγάλο
ξεχύθηκε από την πηγή του σεβασμού που διέθεταν κάποιοι άλλοι. Κλείνει, πλέον,
αυτή η χιλιετία και μάλλον πρέπει να κλείσει με μια ευχή από όλους μας: να
μάθουμε να σεβόμαστε και να εκτιμάμε την ιδιαιτερότητα των άλλων, τον κόπο
τους, να σεβόμαστε και να αναγνωρίζουμε την πρωτοτυπία, το θάρρος, το
δυναμισμό. Είναι ανάγκη στη νέα χιλιετία -αν θέλουμε να «γράψουμε» μια
καινούρια και εξίσου συναρπαστική σελίδα στην ανθρώπινη ιστορία- να μάθουμε να
σεβόμαστε την αλήθεια, τη φύση, την καλοσύνη, την ειρήνη, τη δημοκρατία, τα
δικαιώματα του κάθε ατόμου. Είναι ανάγκη να εκτιμήσουμε πραγματικά τη ζωή και
την κάθε στιγμή της, μικρή ή μεγάλη, την υγεία, το κάθε χαμόγελο που μας
χαρίζουν.</span></span></div><div style="margin-left: 7.1pt; text-align: justify;"><span style="color: black;"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></span><span style="color: black;"><span style="font-family: helvetica;">Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο η κατανόηση
και αποδοχή του εαυτού μας. Η συνειδητοποίηση των χαρισμάτων και των
ελαττωμάτων που μας διακρίνουν, ώστε να μάθουμε να ζούμε με αυτά και να
βελτιωνόμαστε, ώστε να βελτιώσουμε και τον κόσμο ολόκληρο. Με τον τρόπο αυτό θα
υποδεχτούμε τη νέα χιλιετία ανοίγοντας τις πύλες της αισιοδοξίας. Μπορούμε να
αξιοποιήσουμε την προσμονή και την ελπίδα απέναντι στο καινούριο και να τις
μετατρέψουμε σε δημιουργικές δυνάμεις. Θα είναι τα όπλα μας, ώστε να
αντισταθούμε στο κακό και να στηρίξουμε το καλό. Είναι αναγκαίο να διδαχτούμε
από τη χιλιετία που σβήνει σήμερα και να προσπαθήσουμε ο καθένας με το δικό του
χαμόγελο να φωτίσουμε τη νέα χρονιά, τον νέο αιώνα, τη νέα χιλιετία. Αυτή
άλλωστε είναι και η αξία του χρόνου που περνάει, να μας διδάσκει, να μας
ωριμάζει, να μας βελτιώνει.</span></span></div><div style="margin-left: 7.1pt; text-align: justify;"><span style="color: black;"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></span><span style="color: black;"><span style="font-family: helvetica;">Τελικά, η χιλιετία που κλείνει τα είχε
όλα εκτός από ένα, αφού είναι σίγουρο ότι η ανθρωπότητα δεν βρήκε ακόμη
-ευτυχώς- την «Ιθάκη» της. Η Οδύσσεια συνεχίζεται και μακάρι το ταξίδι να είναι
μακρύ ακόμα και γεμάτο εμπειρίες. Κυρίες και κύριοι, εγκαταλείψτε στον σταθμό
καθετί αρνητικό και πάρτε μαζί σας όλα τα θετικά, προσδεθείτε, το ταξίδι στη
νέα χιλιετία ξεκινάει και προβλέπεται συγκλονιστικό. Απολαύστε το!</span></span></div><p></p><p class="MsoNormal" style="margin-left: 7.1pt; text-align: justify;">
<br /></p><p></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-23224692741133807092023-12-28T18:20:00.008+02:002023-12-28T18:29:30.727+02:00Ιστορίες τάξης<p><span style="font-family: helvetica;"></span></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGUxB-pV58EwCYpu486f5pbdZmWZ9s3Gp_2G-TCvYuj5eRn2Zl664eGaxDnrcJ7PrFugVnDASLS2TiiR3Hhr-5d_9BB9568jgJc2rv1w_Nw0c5oX8LD4DLbhVokd6wKGHaLfH4wxBAoRBa1uEbTsA5mAK8VRcRjKG0PmHkiUb7bnQZkqdaX8_mV0OHoTA/s3699/20231223_225053.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2084" data-original-width="3699" height="157" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGUxB-pV58EwCYpu486f5pbdZmWZ9s3Gp_2G-TCvYuj5eRn2Zl664eGaxDnrcJ7PrFugVnDASLS2TiiR3Hhr-5d_9BB9568jgJc2rv1w_Nw0c5oX8LD4DLbhVokd6wKGHaLfH4wxBAoRBa1uEbTsA5mAK8VRcRjKG0PmHkiUb7bnQZkqdaX8_mV0OHoTA/w281-h157/20231223_225053.jpg" width="281" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i><span style="font-size: x-small;">Μαεστρική συμμετρία στο μπαρ Igniv</span></i> </td></tr></tbody></table><p></p><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Μου αρέσει η τάξη. Εννοώ μου αρέσει τα πράγματα να βρίσκονται στη σωστή θέση τους. Αν, μάλιστα, βρίσκονται τοποθετημένα και σε απόλυτη συμμετρία, τότε νιώθω ευτυχία. Αντιθέτως, μισώ την ακαταστασία. Μου τη δίνει η αταξία, μου προκαλεί εκνευρισμό, ένταση, κάποιες φορές και άγχος. Πρόκειται για κατάσταση που δεν με αφήνει να είμαι παραγωγικός.</span></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Μου αρέσει, για παράδειγμα, τα στιλό, τα μολύβια και οι γόμες του γραφείου να βρίσκονται πάντα στη θέση τους και εννοώ να βρίσκονται πάντα στο... γραφείο, στις ειδικές θήκες που έχουν σχεδιαστεί αποκλειστικά γι αυτόν τον λόγο και ονομάστηκαν μολυβοθήκες, επειδή, όταν δημιουργήθηκαν υπήρχαν μόνο μολύβια και όχι στιλό. Αν ήταν τα στιλό τη μία να βρίσκονται όμορφα ταχτοποιημένα στη μολυβοθήκη τους στο γραφείο, την άλλη να βρίσκονται κάπου στην κουζίνα, μια άλλη στιγμή σε κάποιο άλλο σημείο και κάποτε κάπου που δεν ξέρει κανείς και δεν μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους, για ποιον λόγο κάποιοι κάθισαν, σκέφτηκαν, σχεδίασαν και δημιούργησαν μολυβοθήκες; Και δεν μπορώ να πιστέψω ότι το στιλό που μετακινείται διαρκώς σε διαφορετικά μέρη γράφει καλύτερα από κάποιο που βρίσκεται συνεχώς στη θέση του. Τα στιλό αδιαφορούν για τον τουρισμό.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"></span></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIcGuEFm6Px-dXwQUhBWhlotTbr8SFT4qAhdinybjJX-6E4owVmoa1hgJZVVziMF_Rn3GyzrRFEoH2UO9FGwzLm2miFlF5eQ7CiEkj18YPp41UBQr8m8zcPyqpNLjoZh5XFWEeIngTmPO_CkY95eR5tPHBeVxs2ILNSb7Ju0vXDm72OhQ09qkr3GARzc8/s926/%CE%9A%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%A3%CE%99%CE%91.jpg" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="926" data-original-width="623" height="221" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIcGuEFm6Px-dXwQUhBWhlotTbr8SFT4qAhdinybjJX-6E4owVmoa1hgJZVVziMF_Rn3GyzrRFEoH2UO9FGwzLm2miFlF5eQ7CiEkj18YPp41UBQr8m8zcPyqpNLjoZh5XFWEeIngTmPO_CkY95eR5tPHBeVxs2ILNSb7Ju0vXDm72OhQ09qkr3GARzc8/w151-h221/%CE%9A%CE%A1%CE%9F%CE%A3%CE%A3%CE%99%CE%91.jpg" width="151" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Λεπτομέρεια γραπτού <br />μαθήτριας, η οποία <br />αφαίρεσε όλα τα <br />άχρηστα κρόσσια <br />διατηρώντας το ένα και <br />μοναδικό αναγκαίο.</span></td></tr></tbody></table><span style="font-family: helvetica;">Λατρεύω, επίσης, τα γραπτά των μαθητών που αποπνέουν τάξη. Γράμματα ευανάγνωστα, χωρίς άθλιες, κακοφτιαγμένες μουτζούρες και, κυρίως, χωρίς "κρόσσια" στις άκρες. Τέτοια </span><span style="font-family: helvetica; text-align: left;">"κρόσσια" έχουν τα γραπτά που είναι γραμμένα σε φύλλα σπιράλ τετραδίου, κομμένα άτσαλα και βιαστικά. Νιώθω την ανάγκη να δίνω πάντα ένα μπόνους σε εκείνα τα γραπτά που δείχνουν φροντισμένα και από τα οποία λείπουν οι κακόγουστες (αντι)αισθητικές παρεμβάσεις των μαθητών. Από την άλλη, δεν χαρίζομαι σε γραπτά, στα οποία βασιλεύει η αταξία, χωρίς καμιά αίσθηση του ωραίου στην εμφάνισή τους.</span><p></p><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Αισθάνομαι ήρεμος, επίσης, μπροστά σε καθαρούς νεροχύτες. Μου τη σπάει να υπάρχει παρατημένο έστω και ένα κουταλάκι ή ένα σακουλάκι τσαγιού, ή μια κάψουλα καφέ, χωρίς να παίζει κανέναν ρόλο το είδος του τσαγιού ή του καφέ. Μου προκαλεί τον ίδιο εκνευρισμό το σακουλάκι του τσαγιού είτε πρόκειται για πράσινο τσάι είτε για φρούτα του δάσους είτε οποιουδήποτε άλλου είδους. Το ίδιο και οι χρησιμοποιημένες κάψουλες του καφέ. Δεν βρίσκω κανέναν λόγο το κουταλάκι, με το οποίο ανακάτεψε κάποιος τον καφέ του, να μην πλένεται άμεσα και να μη βρίσκεται στην ειδική θήκη στραγγίσματος. Άλλωστε είναι τόσο εύκολο να γίνει αυτό. Απλώς, δεν χρειάζεται η ανάδευση να ακολουθείται και από γλείψιμο του κουταλακίου. Αναδεύεις, ξεπλένεις, ταχτοποιείς το κουταλάκι και χαίρεσαι το τσάι ή τον καφέ σου αμέριμνος.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Είμαι πιο χαρούμενος, όταν κάθομαι σε μπαρ που έχουν τα πάντα σε τάξη. Οι ετικέτες των μπουκαλιών να βλέπουν προς την ίδια κατεύθυνση, τα μπουκαλάκια με τα μαγικά υγρά -που δίνουν σε κάποια ποτά θεϊκή γεύση και μαγικά χρώματα- ταχτοποιημένα σε απόλυτη ισορροπία, ο πάγκος του μπάρμαν ή της μπαργούμαν καθαρός, ακόμη και μετά την παρασκευή του πιο πολύπλοκου κοκτέιλ, οι αναδευτήρες, τα μαχαίρια, τα σέικερ, καθαρά και λαμπερά, έτοιμα για την επόμενη χρήση.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Θα μπορούσα να αναφερθώ σε πολλά ακόμη παραδείγματα τάξης αλλά δεν το θεωρώ απαραίτητο. Έχω την αίσθηση ότι καταλάβατε. Κάποιοι όλο αυτό το θεωρούν ψυχαναγκασμό. Και δεν με ενοχλεί καθόλου το πώς θα με χαρακτηρίσει κάποιος. Με ενδιαφέρει να μπορώ να κάνω τη δουλειά μου όμορφα και ωραία. Θέλω να να μη χάνω χρόνο αναζητώντας στιλό, γόμα, χαρτί, μαρκαδόρο για διόρθωση ή ό,τι άλλο, τη στιγμή ακριβώς που θα τα χρειαστώ. Επιθυμώ να είμαι συγκεντρωμένος σε κάτι και όχι να έχω το μυαλό μου σκορπισμένο σε χίλιες σκέψεις και σε δουλειές που πρέπει να γίνουν κάποια στιγμή, επειδή δεν έγιναν, όταν έπρεπε να γίνουν. Γίνομαι έτσι πιο παραγωγικός, αποτελεσματικός, δημιουργικός.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Αντιλαμβάνομαι ότι η συγκεκριμένη αντίληψη των πραγμάτων δημιουργεί προβλήματα και εκνευρισμό στους γύρω μου ή σε αρκετούς από αυτούς αλλά... έτσι με έκανε ο θεός και δεν γίνεται τώρα να αλλάξει κάτι. Χαίρομαι πάρα πολύ, όταν βρίσκομαι κοντά σε άτομα με την ίδια αντίληψη περί τάξης ενώ μου προκαλεί δυσφορία το αντίθετο.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Μου αρέσει η επιβεβαίωση της αντίληψής μου περί τάξης και μια τέτοια ένιωσα πρόσφατα διαβάζοντας το βιβλίο <i>"Η σφαίρα που αστόχησε"</i> του Richard Osman. Σε κάποιο σημείο η <i>Τζόις</i> -από τους πιο συμπαθείς χαρακτήρες του μυθιστορήματος- περιγράφει τη γνωριμία της με τον <i>Τζέρι</i> -τον μακαρίτη σύζυγό της- στην <i>Πολίν </i>σε έναν απολαυστικό διάλογο:</span></p><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Απλώς μπήκα σε μια αίθουσα κι αυτός ήταν εκεί, και με κοίταξε, και τον κοίταξα κι εγώ, κι αυτό ήταν όλο. Σαν να ήμουν ανέκαθεν ερωτευμένη μαζί του, χωρίς να υπάρχει ανάγκη ερωτικού σκιρτήματος. Σαν να βρίσκεις το ιδανικό ζευγάρι παπούτσια.</i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Χριστέ μου, Τζόις, θα με κάνεις να τα μπήξω.</i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Εντάξει, Πολίν, είχε και τα αρνητικά του.</i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Σε απάτησε ποτέ με τατουατζού ονόματι Μίντι;</i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Όχι, αλλά <u>άφηνε πάντα τα χρησιμοποιημένα σακουλάκια του τσαγιού στον νεροχύτη</u>!</i></span></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Νιώθω την Τζόις απόλυτα. Αδελφή ψυχή. Και δηλώνω ότι θα διαβάσω κάθε βιβλίο που θα κυκλοφορήσει ο Osman ευελπιστώντας και σε άλλες παρόμοιες αναφορές.</span></p><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-83970305232684431562023-12-02T23:05:00.002+02:002023-12-02T23:05:27.935+02:00 Παιδιά με… οδηγίες χρήσης<p><span style="font-family: helvetica;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkUM7jkvN8gfiIFzXyWaZdaiEJ2W6AqqZgeIDTREImrCD-p6Vm4RRH6iheCJwGmNRurhTgC-JPpDmbWY4WvoFVMMk7Etd3Fq6zhUT8vKy6_Vbqvx7vwijY8P88iB4buyEkvHlRmSi9bXLsqnNmSGtlijMfAvWKWZXEEXlhAFn7yzhyphenhyphenXRymKGJZxMtB1Gk/s188/%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="174" data-original-width="188" height="174" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkUM7jkvN8gfiIFzXyWaZdaiEJ2W6AqqZgeIDTREImrCD-p6Vm4RRH6iheCJwGmNRurhTgC-JPpDmbWY4WvoFVMMk7Etd3Fq6zhUT8vKy6_Vbqvx7vwijY8P88iB4buyEkvHlRmSi9bXLsqnNmSGtlijMfAvWKWZXEEXlhAFn7yzhyphenhyphenXRymKGJZxMtB1Gk/s1600/%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF.jpg" width="188" /></a></div>Υπήρξαν εκείνες οι εποχές που οι γονείς είχαν στήσει μια παράδοξη συμμαχία με τους δασκάλους. Συμμαχία με θύματα τα παιδιά. «Δάσκαλε», έλεγε, σχεδόν απαιτούσε, ο γονιός, «Τράβα αφτί, ρίξε, μη λυπάσαι. Μπας και γίνει άνθρωπος». </span></div><p></p><p><span style="font-family: helvetica;">Άγριες εποχές. Υπήρχε μια, λίγο περίεργη άποψη ως προς τη διαδικασία εξανθρωπισμού των παιδιών. Αυτή περιλάμβανε σωματικές τιμωρίες, απαξίωση, περιθωριοποίηση και, βέβαια, πολύ, μα πάρα πολύ σκληρούς χαρακτηρισμούς. Τούβλο, ξύλο απελέκητο, (γ)κασμάς, ντενεκές ξεγάνωτος… αποτελούσαν, συχνά, περιγραφές μαθητών -παιδιών και εφήβων.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Τότε δεν υπήρχε ούτε δυσλεξία ούτε διαταραχή ελλειμματικής προσοχής ούτε κόπωση ούτε κακή συναισθηματική κατάσταση ούτε τίποτε, για να δικαιολογήσει παιδικές αδυναμίες ή αποτυχίες. Τα πάντα μεταφράζονταν ως τεμπελιά, βλακεία, απειθαρχία, αντιδραστική αυθάδεια. Με απλά λόγια, οι εξαιρετικά ελάχιστοι, εκείνοι που τα έπαιρναν τα γράμματα, κέρδιζαν τον σεβασμό, βρίσκονταν στο απυρόβλητο, συνήθως, γλίτωναν τις σκληρές ποινές και συμπεριφορές και προβάλλονταν ως παράδειγμα για τους υπόλοιπους. Οι άλλοι, οι πάρα πολλοί δηλαδή, που δεν σκάμπαζαν, κούνια που τους κούναγε.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Τα πράγματα άλλαξαν. Τα παιδιά, θύματα εκείνης της βάρβαρης εποχής, μεγάλωσαν και έγιναν γονείς. Και μπορεί να άφησαν πίσω τους την παιδική ηλικία αλλά, σε πολλές περιπτώσεις, δεν τα κατάφεραν εξίσου καλά με τα τραύματά τους. Αυτά συνέχισαν να τα κουβαλούν και τα άφησαν να καθορίσουν τη συμπεριφορά απέναντι στα δικά τους παιδιά.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Μια μειονότητα, βέβαια, διαχειρίστηκε την κατάσταση, κατάφερε να βρει ισορροπίες, προβληματίστηκε ουσιαστικά, ενημερώθηκε από ειδικούς, διάβασε και, τελικά, κατανόησε τον ρόλο της, τον οποίο ανέλαβε και επιτέλεσε με επιτυχία. Οι συγκεκριμένοι, ως γονείς, βρήκαν το μέτρο, εντόπισαν αποδεκτές μεθόδους διαπαιδαγώγησης, έθεσαν περιορισμούς, στήριξαν τα παιδιά τους και τα προετοίμασαν για μια αξιοπρεπή και κάποτε ιδιαίτερα αξιόλογη πορεία. Διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν άτομα καλλιεργημένα, δυναμικά, ευγενικά, με στόχους και όρια.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Οι περισσότεροι, όμως, δεν τα πολυκατάφεραν. Τα τραύματα έγιναν οδηγός των γονεϊκών επιλογών τους και τα αποτελέσματα </span><span style="font-family: helvetica;">-</span><span style="font-family: helvetica;">κατάθλιψη, παραβατικότητα, σχολική αποτυχία- </span><span style="font-family: helvetica;">της ανικανότητας αυτών των γονιών </span><span style="font-family: helvetica;">ζούμε έντονα σήμερα. Άλλωστε, ο ρόλος του γονιού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί υπομονή, γνώση, παρατηρητικότητα, ρεαλισμό, διάθεση ουσιαστικής ενασχόλησης με το παιδί. Σύνθετη, κοπιαστική και χρονοβόρα διαδικασία. Δεν είναι άθλημα για όλους. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ορισμένοι έβγαλαν και συνεχίζουν να βγάζουν τα απωθημένα τους στη νεότερη γενιά. Καταπιέζουν, υποτιμούν, κακομεταχειρίζονται και συγκρίνουν τα παιδιά, διαρκώς, είτε με άλλα (τα άλλα είναι πάντα καλύτερα) είτε με τα προσωπικά κατορθώματά τους, πραγματικά ή -συνήθως- φανταστικά. Με μότο τους το "Κι εμείς που μεγαλώσαμε έτσι, τι πάθαμε;" διαιωνίζουν απαράδεκτες καταστάσεις, επιβαρυντικές για την επόμενη γενιά.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Οι περισσότεροι, όμως, οδηγήθηκαν στο άλλο άκρο. Σε μια προσπάθεια να μη ζήσουν τα παιδιά τους τη βαρβαρότητα και υποτίμηση που έζησαν οι ίδιοι στο παρελθόν, έγιναν υπερπροστατευτικοί (γονείς ελικόπτερα). Δημιούργησαν ένα περίκλειστο περιβάλλον, αποστειρωμένο και τοποθέτησαν τα παιδιά τους στο κέντρο του. Τα βλαστάρια τους, εννοείται, ότι είναι ό,τι πιο έξυπνο, όμορφο, καλυτερότερο, γέννησε η φύση. Όλοι οι άλλοι είναι κατώτεροι σε κάθε επίπεδο και σύγκριση. Κι αν τα καμάρια τους δεν τα καταφέρνουν καλά, τότε η ευθύνη είναι των άλλων, που προσπαθούν να θέσουν εμπόδια στη λαμπρή πορεία των βλασταριών τους, εξαιτίας ανείπωτου φθόνου και απερίγραπτης ζήλιας. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Τέτοια, ατυχή περιστατικά, μικρά ή μεγάλα, γίνονται αιτία εντάσεων, δυναμικών και συνάμα γραφικά γελοίων παρεμβάσεων των γονιών στις σχέσεις με φίλους, στη δουλειά των εκπαιδευτικών ή σε συμπεριφορές γονιών άλλων παιδιών. Σε κάθε περίπτωση, προτεραιότητά τους είναι το παιδί να μη βιώσει οποιαδήποτε αρνητική κατάσταση και, βέβαια, την παραμικρή πίεση. </span><span style="font-family: helvetica;">Σε δύσκολες καταστάσεις πάντα φταίνε οι άλλοι. Ποτέ το παιδί. </span><span style="font-family: helvetica;">Το παιδί, όμως, είναι σίγουρο ότι, αργά ή γρήγορα, θα ζήσει αποτυχίες, θα δεχτεί αρνητική κριτική, κάποτε υποτίμηση και απόρριψη. Και τότε εμφανίζεται ο γονιός super-ήρωας να παραπονεθεί, να διεκδικήσει, να ενημερώσει ότι το παιδί ένιωσε άσχημα, ότι του κόπηκαν τα φτερά, ότι ανέβασε πυρετό, ότι οδηγήθηκε στην κατάθλιψη, ότι το έπιασε τρέμουλο, ότι πληγώθηκε η ψυχούλα του, ότι έβγαλε σκωληκοειδίτιδα ή φρονιμίτη ή σπυράκι στο κούτελο ή πήρε κιλά, ότι δεν έφαγε βραδινό, δεν πήγε στη γιαγιά που γιόρταζε, είδε εφιάλτη...</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Κι όμως, είναι τόσο εύκολο να αποφευχθούν όλα αυτά. Χρειάζεται, απλώς, μια μικρή πρωτοβουλία από την πλευρά των γονιών. Δεν είναι και δύσκολο να συντάξουν ένα έντυπο με οδηγίες χρήσης<b>*</b> του παιδιού τους. Το συγκεκριμένο -είτε τυπωμένο σε χαρτί είτε, πλέον, σε φλασάκι- να το δίνουν στους φίλους ή γνωστούς του παιδιού καθώς και στις οικογένειές τους, στους δασκάλους του, στους ιδιοκτήτες καταστημάτων ένδυσης ή εστίασης, στα οποία συχνάζει το καμάρι τους, ώστε να προλαμβάνουν οποιαδήποτε παρεκκλίνουσα συμπεριφορά του περιβάλλοντος και να διασφαλίζουν τη συνέχεια του παραμυθιού, στο οποίο έχουν καταδικάσει τους μπούληδες και τις μπούλες που δημιούργησαν.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Όμορφα και παστρικά πράγματα, δηλαδή.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></p><p><span style="font-family: helvetica;"><b>*<u>Παράδειγμα εντύπου οδηγιών χρήσης παιδιού</u></b></span></p><div style="text-align: left;"><i><span style="font-family: helvetica;">-Το παιδί μου είναι, δεδομένα, τέλειο και το γνωρίζει, οπότε είστε υποχρεωμένοι να ενισχύετε, διαρκώς, την αυτοϊδέα του.</span><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></i></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Να επαινείτε συνεχώς το παιδί μου, ακόμη κι αν <u>δεν</u> σας δίνει αφορμές γι αυτό.</i></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Μην κάνετε αρνητικές παρατηρήσεις στο παιδί μου, ακόμη κι αν <u>σας</u> δίνει αφορμές γι αυτό.</i></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Μην πιέζετε το παιδί μου για οποιοδήποτε λόγο.</i></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Μην απαιτείτε από το παιδί μου υπευθυνότητα ή οργάνωση.</i></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Μην επαινείτε άλλα παιδιά μπροστά στο παιδί μου.</i></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Μην κοιτάζετε επίμονα το παιδί μου.</i></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Μην κοιτάζετε με περίεργο τρόπο το παιδί μου.</i></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Μην ρωτάτε το παιδί μου για κάτι, όταν υπάρχει πιθανότητα να μη γνωρίζει την απάντηση.</i></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Μη βάζετε μεγαλύτερους βαθμούς σε συμμαθητές του παιδιού μου.</i></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Μην αφήνετε άλλα παιδιά να μπουλιγκιάζουν το παιδί μου.</i></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Μην δείχνετε κακή διάθεση (ό,τι κι αν σας συμβαίνει) μπροστά στο παιδί μου.</i></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><i>-Μη αφήνετε άλλα παιδιά να εκφράσουν απορίες ή να παρέμβουν στο μάθημα, όταν το παιδί μου παίρνει τον λόγο χωρίς άδεια.</i></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">-...</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><p style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-92026595645592502172023-11-12T13:56:00.004+02:002023-11-12T19:18:25.314+02:00Ιστορίες Facebookαμένων<p><span style="font-family: helvetica;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: helvetica;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFjgEjXe3ZqUPP342bLofS9SyeF_y83JO6Xmu0qgKPbbGZESOP7QKuyzoywUcJZWY09_C-6bSPfmhGkaopVPVUibi1I4J_-1vQLxQe8QFdB9LHjYuaSBcUY5hI4RdLTjVdMZn19eZHqbIJ7TWgX0GXSmsvixCgVov6bibHZOeI9xiJ70PsVY4hwMCe7NI/s225/Facebook.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="225" height="148" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFjgEjXe3ZqUPP342bLofS9SyeF_y83JO6Xmu0qgKPbbGZESOP7QKuyzoywUcJZWY09_C-6bSPfmhGkaopVPVUibi1I4J_-1vQLxQe8QFdB9LHjYuaSBcUY5hI4RdLTjVdMZn19eZHqbIJ7TWgX0GXSmsvixCgVov6bibHZOeI9xiJ70PsVY4hwMCe7NI/w148-h148/Facebook.jpg" width="148" /></a></span></div><span style="font-family: helvetica;">Τις τελευταίες μέρες, επικρατεί διαδικτυακός αναβρασμός, με αφορμή τη νέα συνδρομητική υπηρεσία που προωθεί η META (Facebook, Instagram, Whats App). </span><span style="font-family: helvetica;">Πανικός, πυρετός, αναμπουμπούλα, τρέμουλο, φόβος κακός και ανησυχία αρκετών χρηστών για... . Δεν έχω πολυκαταλάβει για ποιο πράγμα. </span><p></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ο κάθε άσχετος, πικραμένος, </span><span style="font-family: helvetica;">Facebookαμένος, έχει καταληφθεί από άγχος και εκφράζει έντονες ανησυχίες για την τύχη των προσωπικών δεδομένων του; Ας γελάσω και, μάλιστα, δυνατά. Κι αν συνεχιστεί αυτή η γελοιότητα με την ανάρτηση και διακίνηση του μηνύματος "Δεν επιτρέπω στο </span><span style="font-family: helvetica;">Facebook να...", θα πάθω νευρικό κλονισμό από τα γέλια.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Όσοι το κάνουν δεν δείχνουν παρά την άγνοια και την ασχετοσύνη τους και σε καμιά περίπτωση τη σοβαρότητα και την ευαισθησία τους για τα προσωπικά δεδομένα τους και για οτιδήποτε άλλο. Από τη στιγμή που κάποιος γίνεται μέλος μιας διαδικτυακής κοινότητας -γιατί αυτό είναι το </span><span style="font-family: helvetica;">Facebook, το </span><span style="font-family: helvetica;">Instagram και του διαόλ' τα κέρατα, έχει αποδεχθεί τους όρους συμμετοχής και άρα τον καταιγισμό διαφημιστικών μηνυμάτων για χρήσιμα και, κυρίως, για άχρηστα προϊόντα. Αν κάποιος επιθυμεί να απαλλαγεί από τις βλαμμένες διαφημίσεις και την παρακολούθηση των επιλογών του (κοινωνικών, καταναλωτικών,...) από τον Μεγάλο Αδελφό του Διαδικτύου, θα μπορούσε, πολύ απλά, να πληρώσει τη συνδρομή που ζητά η εταιρεία και να έχει το κεφαλάκι του ήσυχο.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Αλλά οι περισσότεροι δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για την παροχή της υπηρεσίας, μάλλον, και καμιάς άλλης υπηρεσίας. Έχουν εθιστεί στο τζάμπα, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι τα γούστα πληρώνονται. Δηλαδή, ρε φιληνάδα και φιληνάδε, πώς θα βγει πέρα η οργάνωση και λειτουργία της υπηρεσίας που χρησιμοποιείς και (δείχνεις να) απολαμβάνεις; Πώς θα πληρωθούν οι μισθοί των υπαλλήλων της, οι τεχνολογίες που αξιοποιεί, η έρευνα που προωθεί, ο λογαριασμός του ρεύματος που καταναλώνει; Ε, πώς; Με τις άθλιες αναρτήσεις σου θα ζήσουν όλοι αυτοί ή με τις απείρου κάλλους (όπως νομίζεις) φωτογραφίες σου με το πόδι λυγισμένο, με τα χείλη φουσκωμένα, με ύφος όλο υπονοούμενα, με το κεφάλι γερμένο όλο χάρη και νάζι, με ενσταντανέ δίπλα στο καινούριο αυτοκίνητο ή με τα καινούρια ρουχαλάκια που απέκτησες και με τις επισημάνσεις σου του στιλ "είναι στο τάδε μέρος", "νιώθει ευτυχισμένος", "νιώθει ότι τον αγαπάνε"... . Αμ, αυτά δεν πληρώνουν ούτε τους εργαζόμενους ούτε τους λογαριασμούς ούτε τίποτε. Το μόνο που εξυπηρετούν οι αναρτήσεις σου είναι η προσωπική ματαιοδοξία, η ανάγκη να μοιραστείς σκέψεις, στιγμές, αγορές, ταξίδια... .</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Οπότε ή κλείσε τον ρημάδι τον λογαριασμό σου ή πάψε να κλαίγεσαι και να ανησυχείς για τα προσωπικά δεδομένα σου, τα οποία, σε βεβαιώνω, ελάχιστους ενδιαφέρουν. Ο Zuckerbergk και o Gates είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσουν να κοιμούνται ήσυχοι και να κάνουν τη ζωή τους είτε εμείς κάνουμε ταξίδια και περνάμε καλά είτε διασκεδάσουμε στο τάδε μέρος είτε μείνουμε στο σπιτάκι μας με το αγαπημένο μας βιβλίο. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Χαλαρώστε. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει, ιδιαίτερα, σε σχέση με το παρελθόν. Απλώς, έγιναν πιο ψηφιακά. Σκεφτείτε τι συνέβαινε σε παλιότερες εποχές και συνεχίζει να συμβαίνει, απαράλλαχτα. Οι κυράτσες και οι κυράτσοι έπιαναν θέση στο πεζοδρόμιο ή στα καφενεία του χωριού ή της γειτονιάς παρακολουθώντας και σχολιάζοντας, συνήθως, με κακεντρέχεια την κίνηση. Και "Κοίτα αυτόν" και "Κοίτα αυτήν", "Και είπε αυτό και έκανε το άλλο" και "Προχθές είδα τον τάδε με τη δείνα". Μια από τα ίδια, δηλαδή, αλλά πιο πρωτόγονα και σε πιο περιορισμένο πεδίο.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Το κουτσομπολιό παραμένει αλλά συντελείται με διαφορετικά μέσα. Οι κανόνες παραμένουν ίδιοι. Κάθε ανάρτηση γίνεται αφορμή για σχόλιο, συνήθως, μοχθηρό, όπως ακριβώς και κάθε επιλογή, συμπεριφορά, εμφάνιση, σκέψη, κατά το παρελθόν. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Κάθε προσπάθεια να απαγορεύσετε στο </span><span style="font-family: helvetica;">Facebook να κάνει κάτι(;), μοιάζει με την προσπάθεια να εξασφαλίσετε την εχεμύθεια της κουτσομπόλας της γειτονιάς, του σχολείου, της δουλειάς, της παρέας, ενώ της έχετε εκμυστηρευτεί κάτι προσωπικό. Αν αυτό το βρίσκετε εφικτό, τότε συνεχίστε να προσπαθείτε να θέσετε περιορισμούς στο </span><span style="font-family: helvetica;">Facebook</span><span style="font-family: helvetica;">.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Η ανάρτηση του μηνύματος, με το οποίο απαγορεύετε στο Facebook κάτι, είναι πράξη υπέρτατης ανοησίας και πρέπει να τη σταματήσετε, πάραυτα, γιατί έχει καταλήξει πιο ενοχλητική και από τις διαφημίσεις του.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></p><p><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></p><p><br /></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-76659523788564882272023-10-22T14:02:00.008+03:002023-10-22T15:23:12.065+03:00Ιστορίες Κακομαθημένων<p><span style="font-family: helvetica;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: helvetica;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlnyv8g-zF2juarwsSZLCp3BMicoZgf7SRPBFu7GVEsRsWwS9hWMsOsZ2rH-plWAuYXKFIdy8pUiWMj7C4wPdxmWgbizxcbhSrK2WY_BGIX0iGCRmi0ObOdcEfkVZR4Kk9CSIM6_VXBp-EY5og01T6NeOZa7sHm32d3VN8IhI6JBnDX8sHfg45-6BA_yw/s312/%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="162" data-original-width="312" height="162" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlnyv8g-zF2juarwsSZLCp3BMicoZgf7SRPBFu7GVEsRsWwS9hWMsOsZ2rH-plWAuYXKFIdy8pUiWMj7C4wPdxmWgbizxcbhSrK2WY_BGIX0iGCRmi0ObOdcEfkVZR4Kk9CSIM6_VXBp-EY5og01T6NeOZa7sHm32d3VN8IhI6JBnDX8sHfg45-6BA_yw/w286-h162/%CE%BA%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF.jpg" width="286" /></a></span></div><span style="font-family: helvetica;">Ο καιρός προσφερόταν. Λιακάδα και υψηλές, για την εποχή, θερμοκρασίες. Το ίδιο και οι επιλογές της μάζας. Στη θάλασσα πηγαίνουμε το καλοκαίρι, τότε που πηγαίνουν όλοι. </span><p></p><p><span style="font-family: helvetica;">Η βόλτα σε παραλιακή τοποθεσία της περιοχής φάνταζε -και τελικά ήταν- ιδανική επιλογή.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ήρεμη θάλασσα, ελάχιστος κόσμος, ησυχία, ωραία μουσική, δεν χρειαζόμασταν περισσότερα για να επιλέξουμε σημείο συνάντησης με φίλους. Οι υπεύθυνοι του καταστήματος, γνωρίζοντας τις παραξενιές μας, μάς έβαλαν σε τραπέζι μακριά από τη μεγάλη παρέα (Θεέ μου, πόσο στολισμένοι ήταν όλοι τους!!!) που ήδη καθόταν και τα νευρόσπαστα πιτσιρίκια, τα οποία βρίσκονταν σε παροξυσμό, ένθεη μανία και έξαλλο ενθουσιασμό, ούρλιαζαν και χοροπηδούσαν.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Παρατηρώ -ευτυχώς από μακριά- τα νευρόσπαστα. Σκάβουν και πετούν άμμο μέσα σε πανδαιμόνιο. Έχουν πάρει τα μοντέρνα και, μάλλον, ακριβά φωτιστικά από τα τραπέζια, μετατρέποντάς τα σε σκαπτικά εργαλεία. Τα θάβουν στην άμμο, τα γεμίζουν λάσπες. Οι υπεύθυνοι του καταστήματος τα κοιτάζουν έκθαμβοι. Ένας από αυτούς, βλέποντας την αδιαφορία των γονιών τους, δοκιμάζει να συμμαζέψει, να καθαρίσει και να τοποθετήσει στη θέση τους τα πορτατίφ. Άδικος κόπος. Το παρεάκι των σεληνιασμένων χρειάζεται δύο λεπτά για να επαναφέρει τη δική του... τάξη. Τα φωτιστικά βρίσκονται και πάλι μέσα στην άμμο ή εκσφενδονίζονται μακριά.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ανήμποροι να αντιδράσουν, οι υπάλληλοι κοιτάζουν απορημένοι τους γονείς. Μάταια. Συνεχίζουν να πίνουν τον καφέ τους αμέριμνοι και αδιάφοροι για τα κακομαθημένα τους. Ευτυχώς, κάποια στιγμή, φεύγουν, το μαγαζί μπαίνει σε αποδεκτή τάξη, η ανακούφιση και η ηρεμία επανέρχονται στα πρόσωπα των εργαζομένων. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Όλα καλά.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Είμαι βέβαιος ότι οι συγκεκριμένοι γονείς, θείοι, θείες, κουμπάρες, γιαγιάδες, παππούδες, μπατζανάκηδες, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για όσα, σε λίγο, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν και τα οποία θα είναι πολύ αργά να διορθώσουν. Είναι σίγουρο ότι δεν έχουν ακούσει το παραμικρό για τα αποτελέσματα της έλλειψης δομής. Το μόνο που θέλουν είναι η πρόσκαιρη ησυχία τους. Η έννοια της διαπαιδαγώγησης δεν τους απασχολεί. Θα "ασχοληθούν" με τα παιδιά τους, όταν αυτά φτάσουν στο Λύκειο και άρα όταν θα πλησιάζουν οι Πανελλαδικές.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Μέχρι τότε θα έχουν δημιουργήσει άτομα χωρίς δομή, περιχαρακωμένα στο "εγώ" τους, αδιάφορα για τους γύρω τους, βίαια και επιθετικά, ανίκανα να συγκεντρωθούν ή να δεχτούν οποιαδήποτε παρατήρηση και παρέμβαση άλλου στις επιλογές και συμπεριφορές τους. Με λίγα λόγια, θα έχουν διαμορφώσει κακομαθημένα ολκής, αντιπαθή στον περίγυρο, τελείως ανεύθυνα, ανίκανα να οργανώσουν τη δουλειά τους και να πετύχουν στόχους.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Θα καθυστερούν στο μάθημα και στην παρατήρηση "άργησες", θα απαντούν "εεε, μόνο πέντε λεπτά" ή "δεν φταίω εγώ". Δεν θα μπορούν να συγκεντρωθούν στο ότι άργησαν, επειδή θα είναι ανίκανα να διαχειριστούν την παρατήρηση, να αναλάβουν την ευθύνη ή να αποδεχτούν το λάθος τους. Θα αμελούν τις υποχρεώσεις τους και στην οποιαδήποτε παρατήρηση, θα προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη κάπου αλλού. Τα ίδια δεν θα φταίνε ποτέ.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Και οι γονείς; Τι θα κάνουν τότε; Μέσα στην απόγνωση θα προσπαθούν να βρουν τρόπους, ώστε τα κακομαθημένα να στρωθούν για διάβασμα και να τα καταφέρουν στις εξετάσεις. Θα εκλιπαρούν τους εκπαιδευτικούς να τους δώσουν απάντηση στο: "και τώρα, τι μπορούμε να κάνουμε;". Εννοώντας, βέβαια, τι μπορούν να κάνουν οι εκπαιδευτικοί, επειδή οι ίδιοι θα αδυνατούν να απαιτήσουν, να καθοδηγήσουν, να εμπνεύσουν προς τη σωστή κατεύθυνση.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Αλλά τότε θα είναι αργά. Πολύ αργά, για να γίνει το οτιδήποτε. </span></p><p><br /></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-52332655661051943242023-10-15T22:09:00.003+03:002023-10-15T22:17:22.653+03:00Ιστορίες Επαγγελματικού Αποπροσανατολισμού<p><span style="font-family: helvetica;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: helvetica;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5Q2Uk4FXX3Qrw70cQAUwnf0-WGkfboAIoDBCjwP_OtK2GkL86da-OcAvttNZxP52cVvOLoCqXUwHN_7AAIjO4SqPtLNKeJcHB-HHFiwJKiBywtpf6hmyi6u6KC4thJCiTL7U6eD_MQB7u6DRnPZfoAtIQr4Xok7vXFvioHMfzXFF1hHFD5_GofYrGQGw/s247/Fortune.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="247" data-original-width="204" height="247" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5Q2Uk4FXX3Qrw70cQAUwnf0-WGkfboAIoDBCjwP_OtK2GkL86da-OcAvttNZxP52cVvOLoCqXUwHN_7AAIjO4SqPtLNKeJcHB-HHFiwJKiBywtpf6hmyi6u6KC4thJCiTL7U6eD_MQB7u6DRnPZfoAtIQr4Xok7vXFvioHMfzXFF1hHFD5_GofYrGQGw/s1600/Fortune.jpg" width="204" /></a></span></div><span style="font-family: helvetica;">Ο Paul Allen -συνιδρυτής της Microsoft- γνωρίστηκε με τον Bill Gates στο σχολείο. Ο ίδιος ήταν 14 ετών ενώ ο Gates 12. Παιδιά, δηλαδή. </span><span style="font-family: helvetica;">Ο P. Allen αναφέρει ότι μια μέρα ο B. Gates, δείχνοντάς του το ετήσιο αφιέρωμα του περιοδικού "Fortune" -στο οποίο συνδρομητές ήταν οι γονείς του- στις πιο ισχυρές εταιρείες του κόσμου, τον ρώτησε: "Πώς πιστεύεις ότι είναι να τρέχεις μια εταιρεία του </span><span style="font-family: helvetica;">Fortune 500;". Εκκολαπτόμενος επιχειρηματίας ετών 13.</span><p></p><p><span style="font-family: helvetica;">Λίγα χρόνια αργότερα οι δυο τους ίδρυσαν τη Microsoft και ο Gates θα γινόταν εξώφυλλο στο Fortune!</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Δεν θα έδινα σημασία στη συγκεκριμένη ιστορία, την οποία ήδη γνώριζα από παλιά, αν λίγες μέρες πριν δεν είχαν προηγηθεί συζητήσεις με μαθητές μου ως προς τα μελλοντικά σχέδιά τους. Με κάποια θλίψη διαπίστωσα ότι ο συντηρητισμός καλά κρατεί, αφού αρκετοί εξέφρασαν την επιθυμία να μπουν σε μια στρατιωτική, αστυνομική σχολή ή σε σχολές που τους εξασφαλίζουν διορισμό στο Δημόσιο. Παιδιά 15, 16 και 17 ετών ονειρεύονται τη μονιμότητα και τη σταθερότητα.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Θα μπορούσα να δικαιολογήσω, εν μέρει, τη συγκεκριμένη επιλογή από εκείνους που τη βρίσκουν ως μοναδική διέξοδο, λόγω της οικονομικής κατάστασης της οικογένειας. Μια κατάσταση που δεν επιτρέπει τη χρηματοδότηση διαφορετικών, πολυέξοδων και μακροχρόνιων σπουδών. Λυπάμαι, όμως, </span><span style="font-family: helvetica;">πραγματικά, όταν γι αυτή την επιλογή ευθύνεται η άγνοια των ίδιων και των γονιών τους. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Η πλειονότητα των συγκεκριμένων μαθητών, στην προσπάθεια να αιτιολογήσει την επιλογή της, το κάνει, όπως ακριβώς το κάνουν άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, συντηρητικοί, οι οποίοι ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Έφηβοι με αντιλήψεις δεινοσαύρων, καμιά επαφή με την πραγματικότητα και την παραμικρή διάθεση να αμφισβητήσουν, να προχωρήσουν και να ξεφύγουν από τα στενά όρια που τους έχουν επιβληθεί από την οικογένεια και, δυστυχώς, από το σχολείο.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Δεν έχουν ακούσει το παραμικρό για τις εξελίξεις της αγοράς, για τις προοπτικές σχολών με σύγχρονο αντικείμενο σπουδών (όχι αναγκαστικά υψηλόβαθμες), τις ανάγκες για ειδικούς στην Πληροφορική, την επανάσταση που συντελείται σε τομείς άγνωστους ή και ανύπαρκτους ακόμη και λίγα χρόνια πριν. Η άγνοια κλείνει δρόμους, </span><span style="font-family: helvetica;">συρρικνώνει</span><span style="font-family: helvetica;"> </span><span style="font-family: helvetica;">τους ορίζοντες, </span><span style="font-family: helvetica;">περιορίζει</span><span style="font-family: helvetica;"> </span><span style="font-family: helvetica;">τις επιλογές, θέτει τα θεμέλια της μελλοντικής δυστυχίας, οδηγεί στη μετριότητα, εξασφαλίζει τον συμβιβασμό.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Σκεφτόμουν πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η πορεία αυτών των μαθητών, αν οι γονείς τους και, λίγο αργότερα, οι εκπαιδευτικοί τους ήταν περισσότερο ενημερωμένοι, έδειχναν διάθεση να καταλάβουν το καινούριο που ήδη διαμορφώνεται κι εκείνο που έρχεται, αν περιόριζαν την επαφή τους με μέσα ενημέρωσης που σπέρνουν τον τρόμο, επενδύουν στη δυστυχία, έχουν για σημαία τους την απαισιοδοξία...</span></p><p><br /></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-40928682883621572722023-10-01T18:10:00.001+03:002023-10-01T18:12:17.031+03:00Κάν' το όπως ο Κασσελάκης<p><span style="background-color: white; color: #050505; white-space-collapse: preserve;"><span style="font-family: helvetica;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: helvetica;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivgwRTlXwjJTw_XfTFhmxWlJaj4CFRgiq1VxszxOLe8Vm_Oyho5AcX0j8wbMiJOxQE280rTLqDIqrQcs7uKdq6Ood9qg7L1pzC7IhtKEO_fGigmntDwHrlIlp6q1jph6JH8Dzmek5jNeKcFLwCbidEn1Nw_DHM_qcGLP_f9w7JIZs_2pGjIXR_LrQNNz4/s378/%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%B1.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="260" data-original-width="378" height="220" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivgwRTlXwjJTw_XfTFhmxWlJaj4CFRgiq1VxszxOLe8Vm_Oyho5AcX0j8wbMiJOxQE280rTLqDIqrQcs7uKdq6Ood9qg7L1pzC7IhtKEO_fGigmntDwHrlIlp6q1jph6JH8Dzmek5jNeKcFLwCbidEn1Nw_DHM_qcGLP_f9w7JIZs_2pGjIXR_LrQNNz4/s320/%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%B1.jpg" width="320" /></a></span></div><p></p><div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Λοιπόν, δεν πάει άλλο. Η κατάσταση έχει ξεφύγει για τα καλά.<br />Να ξυπνάς, να ετοιμάζεσαι για τη δουλειά σου, κάτι που δεν
είναι και το καλύτερο πράγμα -όχι το να ξυπνάς αλλά το να πηγαίνεις στη
δουλειά- και να φοβάσαι να ανοίξεις την πόρτα της εξόδου, η οποία μετατρέπεται
σε πόρτα εισόδου κατά την επιστροφή στο σπίτι.<br /><o:p> <br /></o:p>Γιατί, δεν μας έφταναν τα διαφημιστικά φυλλάδια των
υπεραγορών, των κάθε είδους τεχνιτών, φροντιστηρίων, κομμωτηρίων, κολλεγίων,
νυχάδικων, και δεν συμμαζεύεται, τα οποία συσσωρεύονται καθημερινά σε εισόδους
σπιτιών, γραφείων, σε γραμματοκιβώτια, πεζοδρόμια, πλατείες, πάρκα. Ήρθαν να
προστεθούν κι εκείνα των υποψηφίων για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.<br /><o:p> <br /></o:p>Να ανοίγεις την πόρτα και να κινδυνεύεις να καταπλακωθείς
από τον σωρό των φυλλαδίων που έχει μαζευτεί απ' έξω. Κι άντε να το έχεις στο
νου σου και να ανοίγεις προσεκτικά και με αργές κινήσεις την πόρτα. Άντε η
οικοδομή να διαθέτει και πίσω πόρτα και να βγαίνεις σαν τον κλέφτη. Τι γίνεται,
όμως, όταν κάποιος βιάζεται και είναι αφηρημένος; Έχω την αίσθηση ότι είναι
θαύμα που δεν θρηνήσαμε ακόμη θύματα από ασφυξία, λόγω καταπλάκωσης από
φυλλάδια.<br /><o:p> <br /></o:p>Δεν το καταλαβαίνω αυτό που γίνεται. Όλοι αυτοί που μας
βομβαρδίζουν με τις αφεντομουτσουνάρες τους και, καλά μας συστήνονται και μας
υπόσχονται και μας καλοπιάνουν και προσπαθούν να δημιουργήσουν μια τέλεια
εικόνα για την πάρτι τους, έχουν την αίσθηση ότι κάποιον θα επηρεάσουν με τον
τρόπο αυτόν;<br /><o:p> <br /></o:p>Α, καλά! Αυτές οι πρακτικές, κυρίες και κύριοι υποψήφιοι,
είναι ξεπερασμένες, ανήκουν στο παρελθόν και αναφέρονται σε ανθρώπους που έχουν
δει τα ραπανάκια ανάποδα εδώ και καιρό. Οι νέες γενιές προσεγγίζονται με
διαφορετικό τρόπο. Αυτές θέλουν χρώμα, κίνηση, μουσική και βιντεοκλίπ στα μέσα
δικτύωσης. Έτσι έμαθαν, έτσι λειτουργούν κι αυτό περιμένουν από εσάς.<br /><o:p> <br /></o:p>Και δεν χρειάζεται πολύ μυαλό, για να το καταλάβει κανείς
αυτό που συμβαίνει. Δείτε τι κατάφερε ο κ. Κασσελάκης μέσα σε δέκα - δεκαπέντε
ημέρες. Αρχηγός κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης έγινε ο άνθρωπος και,
μάλιστα, χωρίς να εκφράσει την παραμικρή πολιτική θέση.<br /><o:p> <br /></o:p>Δυο βιντεάκια για να συστηθεί, άλλα τόσα με τον σύντροφο
αγκαλιά, κάποια ακόμη με το σκυλί του να κάνει την ανάγκη του στον δρόμο και
τους έφαγε λάχανο τους άλλους τους συντηρητικούς και παλαιάς κοπής υποψηφίους.<br /> <o:p> <br /></o:p>Μήτε η χαριτωμενιά της Αχτσιόγλου μήτε η μπρουταλιά του
Παππά μήτε το παρελθόν του Τζουμάκα μήτε τα γλυκούλια σπαστά ελληνικά του
Τσακαλώτου φτούρησαν απέναντι στο χολυγουντιανικού τύπου χαμόγελο και το
στήσιμο του Κασσελάκη.<br /><o:p> <br /></o:p>Με πέντε βιντεάκια τα πήρε όλα κι έφυγε (τρόπος του λέγειν)
ο τύπος.<br /><o:p> <br /></o:p>Οπότε, κυρίες και κύριοι υποψήφιοι, μην το κουράζετε το
πράγμα. Αφήστε τα παλιομοδίτικα και τα ξεπερασμένα. Προσαρμοστείτε στην εποχή της μεταπολιτικής. Ξεχάστε τα φυλλάδια και
πιάστε τις κάμερες και το photoshop, βγάλτε κανένα σκυλί βόλτα, φορέστε το καλό
χαμόγελό σας, σκεφτείτε κάποια έξυπνη και πιασιάρικη ατάκα και μην ανησυχείτε
για το παραμικρό.<br /> <o:p> <br /></o:p>Κι εσείς θα έχετε την εκλογή στο τσεπάκι κι εμείς θα
βγαίνουμε από τα σπίτια μας χωρίς άγχος.</span></div><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p><br /><p></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-33589137720435975662023-09-28T12:50:00.007+03:002023-09-28T13:03:21.445+03:00Ιστορίες "αριστούχων"<div><span style="font-family: helvetica;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDF3vB9n7n9eLbOH5x2hCKnYxGEUVrvnuXEvPGg8hwUuQde-qNpfyffrM0ju37L4-5sY8NHFESjmTTENTSoaUQqcP8sPkqaSqRPMESKNSYdyegkbLgyj2XXn9SupjjLHF8JqEBPb3GSpuL_T5Mn7qk5SV-JkOxYSjn1gAUoUuStE-pdQgmCYHz7W5SpbA/s480/%CE%A0%CE%91%CE%99%CE%94%CE%95%CE%99%CE%91%20%CE%99%CE%99.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="480" height="146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDF3vB9n7n9eLbOH5x2hCKnYxGEUVrvnuXEvPGg8hwUuQde-qNpfyffrM0ju37L4-5sY8NHFESjmTTENTSoaUQqcP8sPkqaSqRPMESKNSYdyegkbLgyj2XXn9SupjjLHF8JqEBPb3GSpuL_T5Mn7qk5SV-JkOxYSjn1gAUoUuStE-pdQgmCYHz7W5SpbA/w219-h146/%CE%A0%CE%91%CE%99%CE%94%CE%95%CE%99%CE%91%20%CE%99%CE%99.jpg" width="219" /></a></div>Η πίεση αρκετών γονιών, η λαϊκιστική διάθεση μερίδας εκπαιδευτικών, η στεβλή εικόνα με την οποία περιβάλλεται η επιτυχία, ευθύνονται για την πλασματική, τελικά, αριστεία δεκάδων χιλιάδων μαθητών στο πλαίσιο της ελληνικής εκπαίδευσης. </span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Αυτά αναφέρουν τρεις εκπαιδευτικοί (ή μήπως εκπαιδευτικίνες;;;) στην <a href="https://www.kathimerini.gr/society/562638136/ypervathmologisi-i-plasmatiki-aristeia-ton-mathiton-treis-kathigitries-grafoyn-stin-k/">ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ</a>.</span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Η πραγματική εικόνα της ποιότητας του μαθητή, όμως, θα φανεί, σε μεγάλο βαθμό, στις πανελλαδικές εξετάσεις. Εκεί οι κάκιστες και μέτριες επιδόσεις περισσεύουν. Αδιάψευστος μάρτυρας τα πολύ μικρά ποσοστά των αριστούχων. </span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Αλλά ακόμη και τότε, το ελληνικό γονεϊκό δαιμόνιο θα εντοπίσει αιτίες, με στόχο τη συγκάλυψη των πραγματικών δυνατοτήτων του παιδιού. </span></div><div><span style="font-family: helvetica;">«Είχε άγχος»1, «Δεν τα είχαν κάνει στο φροντιστήριο»2, «Ο καθηγητής του είχε πει ότι αυτό δεν πέφτει ποτέ»3, «Το προηγούμενο βράδυ, βγήκε μια βόλτα και το μάτιασαν το καμάρι μας»4, «Ήταν κουρασμένο από τις επαναλήψεις»5, είναι ορισμένες μόνο από τις δικαιολογίες που ανασύρουν από το συρτάρι της εθελοτυφλίας τους πολλοί γονείς, όταν το παιδί τους πατώνει ή όταν οι επιδόσεις του βρίσκονται πολύ μακριά -προς τα κάτω εννοείται- από τις αντίστοιχες σχολικές.</span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Δεν είναι λίγοι οι γονείς, οι οποίοι πιστεύουν ότι με τις «παρεμβάσεις» τους στους εκπαιδευτικούς βοηθούν το παιδί τους. Δεν αντιλαμβάνονται, όμως, ότι με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά τους το μόνο που καταφέρνουν είναι να περιορίζουν τη δυνατότητα του παιδιού-μαθητή να εντοπίσει τις αδυναμίες του, να κατανοήσει τα λάθη ή τις παραλείψεις του και, τελικά, να διαμορφώσει μια σαφή εικόνα για τα όριά του στο πλαίσιο του συστήματος.</span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Αν, βέβαια, οι γονείς θέλουν, πράγματι, να βοηθήσουν τα καμάρια τους, αν επιθυμούν να συμβάλουν στη διαμόρφωση μιας ισχυρής προσωπικότητας, ικανής να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της ζωής, μιας προσωπικότητας που θα βελτιώνεται συνεχώς, θα πρέπει να περιορίσουν την πίεση που ασκούν στον εκπαιδευτικό για καλούς βαθμούς και να στρέψουν το ενδιαφέρον εκεί που πρέπει και αξίζει. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την προσπάθειά τους να βοηθήσουν το παιδί να αγαπήσει τη μελέτη, την ενημέρωση, όσα απαιτούν προβληματισμό, να θέσουν όρια, να συμβάλουν στη διαμόρφωση προγράμματος. Πρέπει να στηρίξουν το παιδί στην προσπάθειά του να εντοπίσει τα όριά του, τα πραγματικά ενδιαφέροντά του, να θέσει στόχους και να πιστέψει σε αυτούς. Να είναι δίπλα στο παιδί όχι για να εμποδίσουν την επαφή του με δυσκολίες και προβλήματα αλλά για να του διδάξουν τρόπους και συμπεριφορές, οι οποίες θα βοηθήσουν στην αντιμετώπισή τους.</span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Α ναι, να μην το ξεχάσω. Θα πρέπει να σταματήσουν να χρησιμοποιούν το α΄ πληθυντικό σε μια προσπάθεια ταύτισής τους με το παιδί, την προσπάθεια, τις ευθύνες, τις επιδιώξεις του.</span></div><div><br /></div><div><span style="font-family: helvetica; font-size: x-small;">1: Σε όλη τη ζωή του θα έχει άγχος, οπότε είναι ανάγκη να μάθει να το διαχειρίζεται και να το αξιοποιεί σε θέματα επαγγελματικά, κοινωνικά, οικονομικά… Σε κάθε άλλη περίπτωση, το άγχος θα το καταβάλλει οδηγώντας το σε παροιμιώδεις αποτυχίες.</span></div><div><span style="font-family: helvetica; font-size: x-small;">2, 3: Είναι πολύ πιθανό, εσύ γονιέ να επέλεξες το φροντιστήριο του παιδιού σου. Με ποια κριτήρια το έκανες; Ε; Μήπως να αναλάβεις τις ευθύνες σου και να πάψεις να διδάσκεις στο παιδί πώς να βρίσκει δικαιολογίες για καθετί στραβό που θα του συμβαίνει;</span></div><div><span style="font-family: helvetica; font-size: x-small;">4: Εδώ, βέβαια, δεν μπορώ να πω πολλά. Δηλαδή, τι να πω; Ότι φταις που το έκανες λεβέντη και καραμπουζουκλή; Ότι φταις που χάρισες στην Πλάση τέτοια ομορφιά και ευφυΐα; Όχι δεν θα πω τίποτε.</span></div><div><span style="font-family: helvetica; font-size: x-small;">5: Όλα τα παιδιά έπρεπε να αντεπεξέλθουν στον ίδιο όγκο ύλης, στις ίδιες απαιτήσεις, στα ίδια θέματα, τελικά. Απλώς, κάποια είχαν ξεκινήσει την προσπάθεια από νωρίς, έκαναν τη δουλειά τους ακολουθώντας πρόγραμμα, από κάθε επίπεδο της εκπαιδευτικής πορείας τους άντλησαν όσα μπορούσε να τους προσφέρει και δεν τα είχαν φορτώσει στο κόκορα, περιμένοντας να φτάσουν στην γ΄ Λυκείου για να αρχίσουν να προσπαθούν.</span></div><div><span style="font-family: helvetica; font-size: x-small;"><br /></span></div><div><span style="font-family: helvetica; font-size: x-small;"><br /></span></div><div><span style="font-family: helvetica; font-size: x-small;"><br /></span></div><div><br /></div>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-72783922347220109582023-09-10T14:28:00.011+03:002023-09-10T20:16:32.433+03:00Δεν ξεχείλισε ο Πηνειός...<p><span style="font-family: helvetica;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; font-weight: bold; text-align: center;"><span style="font-family: helvetica;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlp-S4iNBcNa9j3dv9x3OW7DE2kts22sZyyT7aRtrED-DVpgUah6VpcqFvszuItRBu8seONpKx10aG57sCG-FoZP8fwY-aJgtYXAbcqO6lgVQXsHYR7MG8n7YruF0Bzyuq2jpCvUQMIZIhmoCAculMk2T6U4GolkQY6-7_0VVBiHCcfIvqVQemJfWIIY8/s1920/%CE%9C%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF.webp" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1013" data-original-width="1920" height="169" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlp-S4iNBcNa9j3dv9x3OW7DE2kts22sZyyT7aRtrED-DVpgUah6VpcqFvszuItRBu8seONpKx10aG57sCG-FoZP8fwY-aJgtYXAbcqO6lgVQXsHYR7MG8n7YruF0Bzyuq2jpCvUQMIZIhmoCAculMk2T6U4GolkQY6-7_0VVBiHCcfIvqVQemJfWIIY8/s320/%CE%9C%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF.webp" width="320" /></a></span></div><span style="font-family: helvetica;">Ποια απάντηση θα μπορούσε να δώσει κάποιος σώφρων άνθρωπος στο ερώτημα "σε τι μας χρειάζεται το κράτος, σε τι χρησιμεύουν όλοι εκείνοι οι πολυάνθρωποι και πολυδάπανοι θεσμοί του σε εθνικό και τοπικό επίπεδο";</span><p></p><p><span style="font-family: helvetica;">Μια λογική εξήγηση θα ήταν ότι χρειαζόμαστε το κράτος και τις τοπικές ηγεσίες (Περιφέρειες, Δήμους), γιατί διασφαλίζουν την οργάνωση και εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, φροντίζουν για την ασφάλεια των πολιτών από εξωτερικές και εσωτερικές, ορατές και πιθανές απειλές, στοχεύουν στην ευημερία των κατοίκων της επικράτειας ή της τοπικής κοινότητας, επιβλέπουν την ομαλή λειτουργία της αγοράς, της εκπαίδευσης και της υγείας, λύνουν ή - ακόμη καλύτερα- προλαμβάνουν προβλήματα, σχεδιάζουν τις μελλοντικές υποδομές, διαφυλάσσουν την κοινωνική συνοχή και γαλήνη, προετοιμάζοντας το έδαφος για ένα πιο ανθρώπινο μέλλον. Χρειαζόμαστε πολιτικές δομές, επειδή βρισκόμαστε πολύ μακριά από το επίπεδο ωριμότητας του συνόλου, την οποία προϋποθέτει η δημιουργία και ομαλή λειτουργία αναρχικών κοινωνιών.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Με απλά λόγια, χρειαζόμαστε μια μορφή πολιτικής οργάνωσης, ώστε να βαδίζουμε προς ένα πιο ηθικό μέλλον με βάση κοινά αποδεκτούς κανόνες, περιορίζοντας φαινόμενα αυθαιρεσίας, διαφθοράς, αγριότητας, συμπεριφορές που απειλούν τη ζωή, την περιουσία, την ασφάλεια...</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Πόσοι Έλληνες, όμως, έχουν τη συγκεκριμένη αίσθηση για τις κυβερνήσεις αλλά και για τις τοπικές ηγεσίες </span><span style="font-family: helvetica;">τους των -πολλών- τελευταίων ετών; Ποια εικόνα έχουν εκείνοι που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους από τις πυρκαγιές ή από τις πλημμύρες που βρίσκονται σε εξέλιξη; Ποια ασφάλεια νιώθουν αυτοί που είδαν και βλέπουν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται; Από πού να κρατηθούν όσοι αντίκρισαν τον αφανισμό των σπιτιών ή ολόκληρων των χωριών τους;</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">"Να φανούμε τυχεροί", "Να βάλει το χέρι του ο Θεός", "Ας ελπίσουμε να πάνε όλα καλά". Όταν όλο και περισσότεροι νιώθουν αβοήθητοι, ανήμποροι να διαφυλάξουν τα πιο απλά πράγματα, να διασφαλίσουν μια αξιοπρεπή, ανθρώπινη καθημερινότητα και να πιστεύουν ότι η πορεία τους εξαρτάται αποκλειστικά από τη διάθεση μεταφυσικών παραγόντων ανεξέλεγκτων από τον άνθρωπο, τότε κάτι δεν πάει καλά. Καθόλου καλά.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Όταν οι πολιτικοί παράγοντες δείχνουν ανίκανοι να μας προστατεύσουν, φαντάζουν τελείως ακατάλληλοι και ανίδεοι απέναντι σε ό,τι ξεφεύγει από την "κανονικότητα", αδύναμοι να αναλάβουν τις ευθύνες που απορρέουν από τον ρόλο τους, ανήμποροι να εμπνεύσουν και την παραμικρή εμπιστοσύνη, δηλώνουν ξεκάθαρα ότι αυτό που λέγεται κράτος, οργανωμένη κοινωνία, απλώς, δεν μας χρειάζονται και καλά θα κάνουν να ξυπνήσουν από τον βαθύ ύπνο στον οποίο βρίσκονται.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Βαρεθήκαμε να ακούμε δικαιολογίες. Κουραστήκαμε από ανόητα συνθήματα, απραγματοποίητες υποσχέσεις, ανέξοδους λαϊκισμούς, βλακώδεις μεγαλοστομίες, δημοσιοσχετίστικες εμφανίσεις σε πανηγύρια... Ούτε ένας υπουργός, περιφερειάρχης, δήμαρχος δεν βρέθηκε να αναλάβει τις ευθύνες του. Γινόμαστε μάρτυρες ενός διαγωνισμού αποποίησης ευθυνών. Κι όλα αυτά με τον φόβο ότι κινδυνεύει η καλοπληρωμένη θεσούλα τους. Ούτε ένας δεν είχε το σθένος να αποδεχτεί ότι δεν τα κατάφερε, ότι φάνηκε μικρότερος των περιστάσεων, απροετοίμαστος και ανίκανος να αντεπεξέλθει σε μια πραγματικότητα που δείχνει ότι πρόκειται να εδραιωθεί ως νέα κανονικότητα.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Η κατάσταση, ίσως, αποδειχτεί ικανή να κρατήσει εμάς τους πολίτες σε επαγρύπνηση και να μας φέρει αντιμέτωπους με τις δικές μας ευθύνες και τις μελλοντικές επιλογές μας, ατομικές και κοινωνικές. </span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: helvetica;">Μπορεί να δείχνει μακάβριο και ζοφερό αλλά ελπίζω αυτή τη
φορά να αργήσει να σβήσει ο ήχος που ακούγεται. Γιατί αυτός δεν είναι ο ήχος
των ορμητικών χειμάρρων αλλά ο απόκοσμος θρήνος απλών ανθρώπων που είδαν δικούς τους
να χάνονται. Θέλω να πιστεύω ότι θα περάσει καιρός για να ξεχάσουμε τις εικόνες
των σκεπασμένων από τη λάσπη χωριών. Γιατί αυτό που έχει καλύψει τα χωράφια, τα
βοσκοτόπια, τα σπίτια, τα ζωντανά, δεν είναι η λάσπη που έφερε στο διάβα της η καταιγίδα αλλά
η αγωνία, ο πόνος εκείνων που στερήθηκαν τα πάντα από τη μια στιγμή στην άλλη.
Εύχομαι να νιώθουμε για πολύ ακόμη τη δυσοσμία που αναδύεται από παντού. Γιατί
αυτή δεν είναι από τα αποκαΐδια των πυρκαγιών και τα νεκρά ζώα των πλημμυρών αλλά από τη
βρόμα και τη σαπίλα άθλιων πολιτικών επιλογών. Μακάρι να μη σταματήσουμε να
ακούμε την εκκωφαντική σιωπή που έχει απλωθεί στον κατεστραμμένο κάμπο. Γιατί αυτή δεν είναι
από τον θάνατο που απλώνεται γύρω μας αλλά από την έλλειψη ελπίδας απεγνωσμένων
ανθρώπων, η οποία δεν βρίσκει λόγια για να ειπωθεί. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: helvetica;">Τελικά, δεν είναι ο Πηνειός που ξεχείλισε και απειλεί, είναι
η ασυγκράτητη οργή, ο θυμός, η πικρία, προδομένων ανθρώπων που υποβόσκουν και, ίσως,
αποδειχτούν ικανοί να παρασύρουν και να πνίξουν στις δίνες τους τις πολιτικές
που μας οδήγησαν εδώ.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-45792265729077808842023-08-09T00:00:00.021+03:002023-08-09T12:16:51.681+03:00Χρονικό ενός (ακόμη) προαναγγελθέντος θανάτου<p><span style="font-family: helvetica;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: helvetica;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_pcdW_NK9I0D0YNq2ZOUsOiTNtrWNV42hyOCKBDkirarN6Zl1gffyVkJ1Pp8kyDTOtNMlD1FjMBFt-gIsgPzub5RIGChO9v3iy0MexWvga9Q9W8utCk5v-OVPS8Qz8BG2NKbaYRaYe0BLKp4bvJkVB-jPa6re92BmpSruhgc1Ykgf-6pYCwaP4K8aC3A/s900/%CE%91%CE%99%CE%9C%CE%91.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="900" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_pcdW_NK9I0D0YNq2ZOUsOiTNtrWNV42hyOCKBDkirarN6Zl1gffyVkJ1Pp8kyDTOtNMlD1FjMBFt-gIsgPzub5RIGChO9v3iy0MexWvga9Q9W8utCk5v-OVPS8Qz8BG2NKbaYRaYe0BLKp4bvJkVB-jPa6re92BmpSruhgc1Ykgf-6pYCwaP4K8aC3A/s320/%CE%91%CE%99%CE%9C%CE%91.jpg" width="320" /></a></span></div><span style="font-family: helvetica;">Η σχέση μου με το ποδόσφαιρο τελείωσε σχεδόν παράλληλα με τη μαθητική ζωή μου. Μέχρι τότε η παρέα μαζευόταν σε αλάνες, στην αυλή κάποιου σχολείου, σε κοντινά ή πιο μακρινά πάρκα, στην αμμουδιά ή σε κάποιο λιβάδι και το παιχνίδι ξεκινούσε. Δυο πέτρες που καθόριζαν τα τέρματα και μια μπάλα (όχι πάντα ικανοποιητικά φουσκωμένη) ήταν αρκετές. Το παιχνίδι τελείωνε, όταν ήταν πλέον αδύνατο να διακρίνουμε την μπάλα, τα τέρματα, και τους... συμπαίκτες.</span><p></p><p><span style="font-family: helvetica;">Από εκεί και μετά διέρρηξα κάθε δεσμό με το ποδόσφαιρο. Η αλήθεια είναι ότι παρακολούθησα κάποιους αγώνες είτε στην τηλεόραση είτε με την παρουσία μου στο γήπεδο αλλά η προσπάθεια να βρω κάποιο ενδιαφέρον σε αυτό έδειχνε ιδιαίτερα μάταιη και αποδείχτηκε εξαιρετικά επίπονη και απόλυτα άσκοπη. Βαριόμουν να κάθομαι και να παρακολουθώ τον αγώνα που έδιναν κάποιοι άλλοι, ήταν αδύνατον να δω έναν ολόκληρο αγώνα. Όσο ενδιαφέρον(;) κι αν παρουσίαζε το παιχνίδι, το έβρισκα εξουθενωτικά τιμωρητικό. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ο Ουμπέρτο Έκο παρομοιάζει την παρακολούθηση ενός αγώνα με την παρακολούθηση μιας ομάδας ανθρώπων που τρώνε ενώ ο θεατής είναι νηστικός, γεγονός που με βοήθησε να δικαιολογήσω και να αποδεχτώ την αρνητική στάση μου.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Το ποδόσφαιρο υπήρξε για μένα "παιχνίδι" με όλη τη σημασία της λέξης, αφορμή για συνύπαρξη, άσκηση, εκτόνωση, πειράγματα, </span><span style="font-family: helvetica;">διασκέδαση, συμμετοχή και η αλήθεια είναι ότι το καταευχαριστήθηκα. Δεν κατάφερα</span><span style="font-family: helvetica;">, όμως,</span><span style="font-family: helvetica;"> ποτέ να δεθώ ως οπαδός με μια ομάδα, δεν κατάλαβα τον φανατισμό και την προσκόλληση, δεν βρήκα ποτέ νόημα σε όλο αυτό, όπως και σε οτιδήποτε άλλο -θρησκεία, πολιτικό κόμμα.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Έβρισκα γελοία και εξαιρετικά γραφική την εικόνα των μπαμπάδων (συνήθως) που προέτρεπαν τα παιδάκια τους να φωνάξουν συνθήματα υπέρ της ομάδας, </span><span style="font-family: helvetica;">να τραγουδήσουν τον ύμνο της και, φυσικά,</span><span style="font-family: helvetica;"> να βρίσουν ή να υποτιμήσουν τους αντιπάλους. Θεωρούσα ανόητη κάθε κουβέντα εκπαιδευτικών για το "χθεσινό παιχνίδι", "για την ομαδάρα μας" ή "για τον παιχταρά που αποκτήσαμε". Οι περισσότεροι, μάλλον, αγνοούσαν και αγνοούν ότι, με τον τρόπο αυτόν, προετοιμάζουν, όχι φιλάθλους, αλλά μελλοντικούς οπαδούς, πρωταγωνιστές βάρβαρων επεισοδίων, καταστροφικών ενεργειών και, δυστυχώς, θυμάτων τυφλής βίας.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Εξίσου ενοχλητική και άσκοπη έβρισκα και την όλη προσέγγιση και υπερπροβολή του αθλήματος. Τηλεοπτικές και, πια, διαδικτυακές εκπομπές, έντυπα αφιερωμένα στο ποδόσφαιρο, αναλύσεις σε βάθος μιας λάθος πάσας-φάσης-σφυρίγματος-χαμένου πέναλτι, μια ολόκληρη οικονομία δισεκατομμυρίων γύρω από το ποδόσφαιρο. Δεν θέλει και πολύ. Ο φανατισμός δεν αργεί να εμφανιστεί, να εμποτίσει χαμένες ψυχές προσφέροντας νόημα στην ύπαρξη και τη θλιβερή καθημερινότητα, παρέχοντας την ελπίδα μιας νίκης σε μια ζωή γεμάτη ήττες.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Πολύ πρόσφατα ολοκληρώθηκε η δίκη και καταδίκη των οπαδών-δολοφόνων ενός νέου ανθρώπου στη Θεσσαλονίκη. Κάποιοι, τελείως αδικαιολόγητα, πίστεψαν ότι το γεγονός θα δρούσε κατασταλτικά σε πιθανά, παρόμοιας ανοησίας, μελλοντικά γεγονότα. Ο σημερινός θάνατος ενός ακόμη νέου ανθρώπου, στην Αθήνα αυτή τη φορά (ο τυφλός φανατισμός δεν έχει πατρίδα), έδειξε πόσο αβάσιμες είναι τέτοιες ελπίδες. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Διδάσκεται κάποιος από τα γεγονότα με την προϋπόθεση ότι διαθέτει τις νοητικές ικανότητες για ανάλυση, επεξεργασία, εξαγωγή συμπερασμάτων. Ο φανατικός οπαδός δεν τις διαθέτει. Θεωρεί ότι συμμετέχοντας σε βίαιες ενέργειες ηρωοποιείται-αγιοποιείται, επιτελεί έναν στόχο, βρίσκει νόημα, εξασφαλίζει την αιώνια ζωή, αφού θεωρεί ότι έτσι αναδεικνύει και υπερασπίζει το ιδεώδες της ομάδας του, την ιερή πίστη και τους θεούς του.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Εννοείται ότι από σήμερα και για τις επόμενες μέρες θα αναζητήσουμε τους υπευθύνους, θα απαιτήσουμε την παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων, θα προχωρήσουμε στην καρατόμηση πολιτικών, αστυνομικών και άλλων, θα καταδικάσουμε την τυφλή βία, θα εκφράσουμε τον αποτροπιασμό μας για την αγριότητα των οπαδών, θα προτείνουμε μεγαλεπήβολες λύσεις, θα ευχηθούμε να είναι ο τελευταίος άσκοπος και άδικος θάνατος και, βέβαια, </span><span style="font-family: helvetica;">θα... πέσουμε από τα σύννεφα.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Όμως, δεν θα αναζητήσουμε τη ρίζα του κακού, δεν θα αλλάξουμε τον τρόπο διαπαιδαγώγησης των νέων, δεν θα ρίξουμε ευθύνες στον πατέρα που άνοιξε διάπλατα τις πύλες του φανατισμού, θα αδιαφορήσουμε για τους εκπαιδευτικούς που τον ενισχύουν και θα συνεχίσουμε να είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Και πάλι θα φταίει το σύστημα. Ναι, αλλά το σύστημα είμαστε εμείς, οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι πολιτικοί και η παιδεία που παρέχουμε στις νέες γενιές.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Πόσο κρίμα γι αυτά τα παιδιά, πόσο τραγικό για τις οικογένειές τους; </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Απλώς, βιώσαμε έναν ακόμη προαναγγελθέντα θάνατο. Δεν είναι ο πρώτος και, με βεβαιότητα, δεν θα είναι ο τελευταίος. </span></p><p><br /></p><p><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-24647795614392335382023-07-23T13:25:00.010+03:002023-07-23T16:05:09.931+03:00Ιστορίες Καύσωνα ΙΙ<p><span style="font-family: helvetica;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: helvetica;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjt8lrKp7g0DV7XfGO2lWvME2ryD_X7oDRUiYIrDhg8maiWvNl8S5bWcFnjdxY5pt7irGferiZKmg021TGzSEKIqQQRfxrdhLKKua-k2ysAJ4w2RBBHJg8j7ajPHSZb7FgnUvjcpaaOJcKqHBqPqRxt5hFcoVwyiKGVGpk7uPhYjDlemfFu8oMUzkhphpQ/s2048/362718853_2031086580604156_5796041757198783687_n.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjt8lrKp7g0DV7XfGO2lWvME2ryD_X7oDRUiYIrDhg8maiWvNl8S5bWcFnjdxY5pt7irGferiZKmg021TGzSEKIqQQRfxrdhLKKua-k2ysAJ4w2RBBHJg8j7ajPHSZb7FgnUvjcpaaOJcKqHBqPqRxt5hFcoVwyiKGVGpk7uPhYjDlemfFu8oMUzkhphpQ/w320-h180/362718853_2031086580604156_5796041757198783687_n.jpg" width="320" /></a></span></div><span style="font-family: helvetica;">Διάφορες υποχρεώσεις με ανάγκασαν, εν μέσω καύσωνα, να εγκαταλείψω τη δροσιά του βουνού και να ταξιδέψω στην Αθήνα. Μετά τις πρώτες κρίσεις πανικού, άγχους και άρνησης, κατάφερα να συνέλθω και να αναθεωρήσω αρκετά πράγματα αντιμετωπίζοντας πιο ψύχραιμα και ώριμα την κατάσταση.</span><p></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ανακάλυψα, λοιπόν, ότι η Αθήνα -μετά το βουνό, εννοείται- είναι ένα από τα καλύτερα μέρη σε περιόδους καύσωνα. Μπορεί στους περισσότερους να φαίνεται τρελό κάτι τέτοιο αλλά είμαι εδώ για να το αναλύσω.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Με πλήθος μουσείων, εκθέσεων, κλειστών πολιτιστικών χώρων γενικότερα, η Αθήνα αποτελεί προορισμό, όταν η θερμοκρασία χτυπάει κόκκινο. Οι συναντήσεις και οι υπόλοιπες υποχρεώσεις κανονίζονται και ολοκληρώνονται το πρωί, πριν η ζέστη αρχίσει να λιώνει την άσφαλτο, να προκαλεί ζαλάδες, παραισθήσεις, θερμοπληξίες, ημικρανίες και άλλα δεινά για τον άνθρωπο. Αμέσως μετά, μπορεί κάποιος να επισκεφτεί διάφορους χώρους πολιτισμού, οι οποίοι κλιματίζονται επαρκώς και, κάποτε, περισσότερο επαρκώς από το κανονικό. Οι συγκεκριμένοι χώροι προσφέρουν, εκτός από ανάσες δροσιάς - κρύου, και ανάσες πολιτισμού. Δύο σε ένα. Και δροσίζεσαι και βελτιώνεσαι αισθητικά.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Έχω φτάσει, πλέον, σε σημείο να ανησυχώ ότι κινδυνεύω όχι από θερμοπληξία αλλά από πολιτισμοπληξία. Τι τέχνη, τι ιστορία, τι επιστήμη, τι φυσικό περιβάλλον. Τις τελευταίες μέρες, έχω δεχτεί υπέρμετρες δόσεις πολιτισμού. Φοβάμαι ότι θα μεταλλαχτώ και από χωρικός θα μετατραπώ σε άνθρωπο που επιζητά την αισθητική, την κουλτούρα και την επικοινωνία, σε καθημερινή βάση. Τέλος πάντων, θα δω τι θα κάνω μπροστά σε αυτή την απειλή.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Το πρόβλημα είναι ότι, κάποια στιγμή, και έπειτα από την επίσκεψη σε αρκετούς χώρους πολιτισμού, τον οποίο διαθέτω την κουλτούρα να αντιληφθώ, οι επιλογές περιορίζονται και βρίσκομαι στην ανάγκη να επισκεφτώ χώρους σύγχρονης τέχνης. Εκεί η κατάσταση δυσχεραίνει, αφού, συχνά, δυσκολεύομαι να κατανοήσω τι "θέλει να πει ο καλλιτέχνης με το έργο του".</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Κάτι τέτοιο έπαθα κατά την πρόσφατη επίσκεψή μου στο ΕΜΣΤ. Ήταν χώρος, τον οποίο δεν είχα επισκεφτεί ποτέ και, μάλλον, κάτι ήξερα και δεν το είχα κάνει. Η ανάγκη-ζέστη, όμως, καθιστά την ανάγκη φιλοτιμία και κάπως έτσι βρέθηκα στο συγκεκριμένο σημείο.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Οι πρώτες εντυπώσεις εξαιρετικά θετικές. Υπόγειο πάρκινγκ, δίπλα στο μουσείο, πράγμα που σήμαινε ότι κατά την αναχώρησή μας δεν θα νιώθαμε σαν κρουασάν που ψήνονται μπαίνοντας στο αυτοκίνητο. Κτήριο υψηλής αισθητικής, δροσιά, λίγοι επισκέπτες, μουσική του Ξενάκη, ωραίος καφές και ποικιλία εδεσμάτων, μας περίμεναν κατά την είσοδό μας στον χώρο, κατακλύζοντάς μας με θετική διάθεση.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Μέχρι εκεί, όμως. Η περιήγηση στις αίθουσες του ΕΜΣΤ έκρυβε εκπλήξεις αλλά και τη βεβαιότητα ότι δεν το πολυέχω με τη μοντέρνα τέχνη.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Βρίσκομαι στον πρώτο όροφο του μουσείου και μεγάλη έκταση καταλαμβάνει έργο που αποτελείται από σκουριασμένες δεξαμενές, εξίσου σκουριασμένα και ξεχαρβαλωμένα ερμάρια και ράφια, ντενεκέδες από εκείνους που χρησιμοποιούμε για αποθήκευση λαδιού ή τυριού, χωνιά μετάγγισης υγρών. Καλώδια και γλόμποι του περασμένου αιώνα συμπλήρωναν το έργο ενώ ένας αυξομειούμενος βόμβος, που θύμιζε τον ήχο από λάμπες φθορισμού που βρίσκονται στα τελευταία τους, ολοκλήρωνε την αισθητική εμπειρία. Η αταξία που βασίλευε έδινε την αίσθηση ότι από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιζόταν ο παλιατζής και θα διαπραγματευόταν την τιμή για να τα μαζέψει και να τα πετάξει στη χωματερή. Το μόνο που έδινε την αίσθηση ότι επρόκειτο για έργο τέχνης ήταν το διαχωριστικό που είχε τοποθετηθεί οριοθετώντας τη σύνθεση καθώς και η ταμπελίτσα με το όνομα του καλλιτέχνη και του έργου. Οι συγκεκριμένες επισημάνσεις, όμως, δεν στάθηκαν αρκετές και ικανές να πείσουν τη γηραιά κυρία που στεκόταν δίπλα μου ότι επρόκειτο περί έργου τέχνης. Με βλέμμα γεμάτο απορία με κοίταξε και αναρωτήθηκε: <i>"Μα, δεν βρήκαν άλλο μέρος να τα πετάξουν αυτά;"</i>.</span><span style="font-family: helvetica;"> </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Συνάντησα την κυρία λίγο πιο κάτω και αποφάσισα να παρατηρώ τις αντιδράσεις της και να αδιαφορήσω για τα έργα. Είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αυτό. Τώρα στεκόταν μπροστά σε μια μεγάλων διαστάσεων κατασκευή, την οποία παρατηρούσε με αμείωτη απορία. Σε τεράστια και ψηλά μεταλλικά ράφια ήταν τοποθετημένα τυλιγμένα συρματοπλέγματα. Τόσο τα ράφια όσο και οι κουλούρες των συρματοπλεγμάτων λαμποκοπούσαν, σε αντίθεση με το προηγούμενο έργο. Η προσπάθειά της να αγγίξει τα σύρματα εμποδίστηκε από τη φυλακίδα (θηλυκό του φύλακα), η οποία την προέτρεψε να μην το κάνει. Η κυρία την κοίταξε με χαμόγελο δηλώνοντάς της: <i>"Είχαμε και εμείς στα Φιλιατρά τέτοια σύρματα".</i></span></p><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggIY2uKDMy9vVnXeJb6YBfrpM9dde57w9mQsuHGDSYwyUOr482y1LnUhTknjNn8sZdcRffZ8eSQ7lbD14fkoK_n0Cqg72Pw6p72y62jGZEtskm6RjZ92iy1qzH1yIcidfZ-zDkn6FPOOFKdI1GYZpDqlGYCy_D08iBvAIiq4Xh5Z5oyAVPPJ8hNwFd4f0/s1972/362649858_1016452056448197_7417410377133374953_n.jpg" style="clear: right; display: inline; float: right; font-family: helvetica; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="1972" height="175" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggIY2uKDMy9vVnXeJb6YBfrpM9dde57w9mQsuHGDSYwyUOr482y1LnUhTknjNn8sZdcRffZ8eSQ7lbD14fkoK_n0Cqg72Pw6p72y62jGZEtskm6RjZ92iy1qzH1yIcidfZ-zDkn6FPOOFKdI1GYZpDqlGYCy_D08iBvAIiq4Xh5Z5oyAVPPJ8hNwFd4f0/w320-h175/362649858_1016452056448197_7417410377133374953_n.jpg" width="320" /></a><span style="font-family: helvetica;">Στο υπόγειο του κτηρίου αναπτυσσόταν μια έκθεση για την αγάπη. Ανάμεσα στα άλλα έργα είχε στηθεί κι ένα μεγάλο μακρόστενο τραπέζι χαμηλού ύψους. Πάνω του υπήρχε μεγάλος αριθμός γυάλινων ποτηριών κάθε είδους και χρήσης. Γύρω από το τραπέζι ήταν τοποθετημένα αρκετά, άβολα μεταλλικά σκαμπό. Παρατηρώντας από μακριά, είχα την αίσθηση ότι επρόκειτο για μπουφέ, με σκοπό να προσφέρει μια ανάσα χαλάρωσης στους επισκέπτες της έκθεσης. Πλησιάζοντας, βέβαια, παρατήρησα το ταμπελάκι με το όνομα του καλλιτέχνη και του... έργου, </span><span style="font-family: helvetica;">οπότε κατάλαβα ότι είχα να κάνω με μια ακόμη έκφραση σύγχρονης τέχνης. Αυτό δεν ήταν αρκετό για να το αντιληφθεί και η κυρία της ιστορίας, η οποία, καταπονημένη από την πολύωρη περιήγηση, προσπάθησε να τραβήξει ένα σκαμπό για να ξαποστάσει. Πριν προλάβει να το κάνει, ένας φύλακας (αρσενικό του φύλακα), εκτελώντας το καθήκον του, την προειδοποίησε ότι δεν μπορούσε να το κάνει. Όλο ευγένεια της υπέδειξε μια πολυθρόνα, στην οποία επιτρεπόταν να ξεκουραστεί. Η κυρία κάθισε και ανακουφισμένη, πλέον, αναρωτήθηκε φωναχτά: </span><i style="font-family: helvetica;">"Γιατί τα έχουν βάλει εκεί, αν ο κόσμος δεν μπορεί να τα χρησιμοποιήσει;"</i><span style="font-family: helvetica;">. Ούτε περνούσε από το μυαλό της ότι επρόκειτο για τέχνη.</span></p><p></p><p><span style="font-family: helvetica;">Κατάλαβα δύο πράγματα. α) Ήταν λάθος μου το ότι δεν απαθανάτισα σε βίντεο την εξαιρετική εμπειρία, η οποία είχε αρκετά ακόμη επεισόδια. β) Η μοντέρνα τέχνη μπορεί να είναι και διασκεδαστική.</span></p><p><br /></p><p><br /></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-2299679156846075482023-07-23T00:12:00.009+03:002023-07-23T11:09:58.611+03:00Ιστορίες Καύσωνα<p><span style="font-family: helvetica;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><span style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzlD6evf8e4f4YSLh6RwWloxktfFaXPYlZiVBauCX-2QviiddrdspwmG2_3ZzlRezLDoMTH7Jt9EfiTqpjvLpXGYx1vOK6zwHj6_7U_vH__xCg0127VyX6gmridfaN1Uv0CWVCeEd0XwSh9AwAWNXwdO_g12QWsLA6xx7id1L1BlfkxMdgufWK_0-9NEk/s617/%CE%9A%CE%91%CE%9C%CE%97%CE%9B%CE%91.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="401" data-original-width="617" height="182" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzlD6evf8e4f4YSLh6RwWloxktfFaXPYlZiVBauCX-2QviiddrdspwmG2_3ZzlRezLDoMTH7Jt9EfiTqpjvLpXGYx1vOK6zwHj6_7U_vH__xCg0127VyX6gmridfaN1Uv0CWVCeEd0XwSh9AwAWNXwdO_g12QWsLA6xx7id1L1BlfkxMdgufWK_0-9NEk/w280-h182/%CE%9A%CE%91%CE%9C%CE%97%CE%9B%CE%91.jpg" width="280" /></a></div>Ο καύσωνας, έχω αποφασίσει, δεν μου ταιριάζει. Δεν μου ταιριάζει καθόλου. Πείτε με περίεργο, ιδιότροπο, ιδιόρρυθμο, δύστροπο ή όπως αλλιώς θέλετε αλλά είμαι αμετακίνητος σε αυτό.</span></span></div><p></p><p><span style="font-family: helvetica;">Το θέμα είναι, μάλλον, κατασκευαστικό. Βλέπεις κάποιους -ελάχιστους- ανθρώπους και τους χαίρεται η ψυχή σου. Τους λιμπίζεσαι. Κυκλοφορούν σε θερμοκρασίες 40+ και είναι σαν καινούριοι. Του κουτιού. Δεν ιδρώνουν, δεν χάνουν το χαμόγελο και τη διάθεσή τους. Ούτε καν γυαλίζουν.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Το αντίθετο, μάλιστα. Παθαίνω όσα άσχημα μπορεί να πάθει κανείς από τη ζέστη.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Σε μια προσπάθεια να καταλάβω πού οφείλεται αυτό, κατέληξα στο ότι η ρίζα του κακού βρίσκεται, κατά κύριο λόγο, στην παιδική ηλικία μου και τις τραυματικές εμπειρίες εκείνης της περιόδου.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Από μικρός, λοιπόν, δεν τον είχα τον ιδρώτα για τίποτε. Είπαμε ότι έτσι κατασκευάστηκα, άλλωστε. Η καημένη η μάνα μου, με το που έπιανε η Άνοιξη, δεν προλάβαινε να πλένει μπλούζες. Και, φυσικά, ήταν μέσα στο νεύρο. Με κοίταζε σαν να ήμουν κόκκινο πανί. Αγρίευε το βλέμμα της. Ολέ ο ταύρος. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Τα άλλα παιδάκια έτρεχαν, έπαιζαν, κυνηγιούνταν, ποδοπατιούνταν, κοπανιούνταν, πετούσαν πέτρες στα υπόλοιπα, ξυλοφορτώνονταν (σήμερα, παρόμοια παιχνίδια έρχονται σε σύγκρουση με τους κανόνες της πολιτικής ορθότητας), σαν μη συνέβαινε το παραμικρό. Εγώ, με την πρώτη κίνηση, μούσκεμα. Να στάζει ο ιδρώτας από παντού, να μπαίνει στα μάτια μου (τι τσούξιμο!), να κολλάνε τα ρούχα πάνω μου. Όσο κι αν προσπαθούσα να εξηγήσω στη μάνα μου ότι έτσι με έκανε ο Θεός, τίποτε. Στου κουφού την πόρτα. Με πλησίαζε με ύφος... μάνας, έβαζε το χέρι της στον λαιμό μου και, φυσικά, "Πάλι ίδρωσες;". Και τι να έλεγα εγώ; Ότι δεν ίδρωσα; Μα ήταν τόσο εμφανές. Χαμός. Μαύρο φίδι που με έφαγε.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Όσο κι αν προσπαθούσα να μην ιδρώσω, δεν τα κατάφερνα. Όσο καλή διάθεση κι αν έδειχνα, τόσο χειρότερα γίνονταν τα πράγματα. </span><span style="font-family: helvetica;">Όσο είχα στο μυαλό μου να τελειώσω το παιχνίδι στεγνός, τόσο περισσότερο ίδρωνα. </span><span style="font-family: helvetica;">Ποτάμι. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του παιχνιδιού, από τις πρώτες κινήσεις γινόμουν λούτσα. Τα περισσότερα παιδάκια, μετά το παιχνίδι, κάθονταν και έτρωγαν τα σουβλάκια τους, τον κορνέ τους, έπιναν τη βυσσινάδα τους. Κύριοι και κυρίες. Κι εγώ; Εγώ να τρέχω να αλλάξω για να μην κρυώσω και "έχουμε πάλι τα ίδια". Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ ήθελα να </span><span style="font-family: helvetica;">"έχουμε πάλι τα ίδια", γιατί αυτό σήμαινε κρεβάτωμα, ενέσεις και άστα να πάει.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Με τέτοια βιώματα, πώς να μην με τρομοκρατούν οι ζέστες; Πώς να μη νιώθω εφιαλτικά από τις πρώτες, κιόλας, μέρες του καλοκαιριού; Αλλά ποιος σε καταλαβαίνει; Κανείς.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε να αντιμετωπίσουμε, πλέον, και την απειλή της κλιματικής αλλαγής. Όλο και πιο υψηλές θερμοκρασίες, όλο και πιο παρατεταμένοι καύσωνες. Και οι επιστημονικές προβλέψεις; Όλο και πιο εφιαλτικές. Όλο και πιο δυσοίωνες. Θ</span><span style="font-family: helvetica;">α αναγκαστούμε να φοράμε κελεμπίες. </span><span style="font-family: helvetica;">Θα γίνουμε έρημος, θα μεταλλαχτούμε σε καμήλες. Και επειδή και η πιο ήπια δραστηριότητα θα είναι δυσχερής, μας βλέπω να το ρίχνουμε στην απόλυτη αδράνεια και το κισμέτ.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Μετά, βέβαια, αναρωτιόμαστε γιατί ο κόσμος έχει χάσει το κέφι του, </span><span style="font-family: helvetica;">γιατί οδηγεί σαν τρελός, γιατί είναι διαρκώς μουτρωμένος, ευέξαπτος, αγενής, εριστικός</span><span style="font-family: helvetica;">, γιατί παθαίνει κρίσεις πανικού, γιατί στήνει καβγά με την παραμικρή ή με καμία αφορμή. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Εμ, πώς να μη συμβαίνουν όλα αυτά και ακόμη χειρότερα; Από τη μια, το ζαβλάκωμα από τον ήλιο και τον καύσωνα. Από την άλλη, οι ζοφερές προοπτικές. Πολύ θέλει; </span></p><p><br /></p><p><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-56820667884897544362023-07-15T13:38:00.020+03:002023-07-15T15:22:25.169+03:00Με τη νέα γενιά έξω από τις αίθουσες<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: helvetica;"><span></span></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: helvetica;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSQOO_l65ZyN9q-08DfAiefHRC27tGvjVdLj5Zuoz8Q_4w5PZWcUK2rktVLDwmYpDceEFGx6bJLux1jK8b2MPPIytzQ6iJzirmrgx7cBwob8auCjMtnnM9jC4aEB8Va1w9VUwHQGDpo1WhNyy6JRnECb4vn5foyXXG004sifpZ_FwXh3utWxPNn7ZY4CQ/s206/%CE%9D%CE%95%CE%A1%CE%91%CE%AA%CE%94%CE%9F%CE%A7%CE%A9%CE%A1%CE%99.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="206" data-original-width="206" height="206" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSQOO_l65ZyN9q-08DfAiefHRC27tGvjVdLj5Zuoz8Q_4w5PZWcUK2rktVLDwmYpDceEFGx6bJLux1jK8b2MPPIytzQ6iJzirmrgx7cBwob8auCjMtnnM9jC4aEB8Va1w9VUwHQGDpo1WhNyy6JRnECb4vn5foyXXG004sifpZ_FwXh3utWxPNn7ZY4CQ/s1600/%CE%9D%CE%95%CE%A1%CE%91%CE%AA%CE%94%CE%9F%CE%A7%CE%A9%CE%A1%CE%99.jpg" width="206" /></a></span></div><span style="font-family: helvetica;"><p style="text-align: justify;">Θερμοκρασία
22 βαθμοί. Νύχτα χωρίς φεγγάρι. Οι πυγολαμπίδες έχουν στήσει χορό, δίνοντας τη
δική τους παράσταση και χαρίζοντας απόκοσμη ατμόσφαιρα στην καλοκαιρινή
βραδιά. Όπως και να έχει, είναι τύχη να βρίσκομαι μακριά από τις συνθήκες
καύσωνα του κάμπου. Κάθομαι στο μπαράκι του χωριού. Μουσική σε χαμηλή ένταση, ευχάριστα ακούσματα, λίγος κόσμος. Συνθήκες ιδανικές.</p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: helvetica;">Τίποτε δεν μαρτυρούσε την εξέλιξη.
Ξεκίνησα για ένα ποτό. Μόνος. Γι αυτό, άλλωστε, είχα μαζί και το βιβλίο μου για
συντροφιά. Η τυχαία συνάντηση με πρώην μαθητή μου -φοιτητή, πλέον, στους
Ηλεκτρολόγους Μηχανικούς- και τη μικρή παρέα του, άλλαξε τα δεδομένα,
καθιστώντας την έξοδό μου λίγο πιο κοινωνική από ό,τι είχα σχεδιάσει.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: helvetica;">Η κουβέντα είχε αποκτήσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον εστιάζοντας,
πού αλλού, στο μέλλον. Τους άκουγα με προσοχή. Ξαφνικά, είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν σε ένα πολύ
γνώριμο κλίμα και ρόλο. Χαιρόμουν την αστείρευτη ενέργειά τους, διασκέδαζα με τα
όνειρά τους, το χιούμορ με το οποίο αντιμετώπιζαν τα προβλήματα της ελληνικής
εκπαίδευσης και πραγματικότητας, απολάμβανα τα πειράγματα μεταξύ τους, τις απόψεις τους για τις
προοπτικές. Έδειχναν ότι αντιμετωπίζουν σοβαρά την ιδιότητα του φοιτητή συνδέοντάς
τη όχι με περίοδο καλοπέρασης αλλά με ευκαιρία για απόκτηση σημαντικών εφοδίων.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: helvetica;">Τη συζήτηση διέκοψε τηλεφώνημα υποψήφιας, η οποία ήθελε να με
ενημερώσει για τις επιλογές της στο Μηχανογραφικό. Απομακρύνομαι λίγο. Επιστροφή στην
πραγματικότητα. Η μαθήτρια δεν είχε συμπεριλάβει στο Μηχανογραφικό της σχολές,
τις οποίες πίστευε ότι δεν «πιάνει» με κριτήριο τις βάσεις της προηγούμενης
χρονιάς! Της εξήγησα ότι οι φετινές βάσεις μπορεί να είναι χαμηλότερες και άρα
να χάσει την ευκαιρία εισαγωγής σε μια σχολή που πραγματικά την ενδιαφέρει. Την
ενημέρωσα ότι δεν έχει σημασία η θέση της σχολής, την οποία θα «πιάσει» τελικά.
Σημασία έχουν τα μόρια και όχι η σειρά επιλογής… . Την παρέπεμψα στις
αναλυτικές οδηγίες που έχω στείλει στη διαδικτυακή ομάδα των μαθητών μου. Είπε
ότι τις έχει δει. Σκέφτηκα ότι τις έχει δει αλλά δεν τις κατανόησε. Την
προέτρεψα να ξαναδεί το Μηχανογραφικό και, πριν το οριστικοποιήσει, να
μιλήσουμε πάλι.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: helvetica;">Επιστροφή στην παρέα. Το τηλεφώνημα πρόσφερε
νέο υλικό για συζήτηση θέτοντας στο επίκεντρο τον ρόλο του σχολείου αλλά και
της οικογένειας στις επιλογές των νέων. Συμφωνήσαμε ότι, εξαιτίας του
συντηρητισμού των συγκεκριμένων θεσμών, για πολλούς νέους τα αναγκαία, σύγχρονα
εφόδια είναι δυσδιάκριτα έως τελείως άγνωστα. Αρκετοί ακολουθούν λαθεμένη
πορεία σπαταλώντας χρόνο, χρήμα και ενέργεια σε ξεπερασμένες επιλογές και
δρόμους. Οδηγούνται σε αδιέξοδα.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: helvetica;">Η κουβέντα υπήρξε καταλυτική για κάποιους. Όπως και ένα
μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, αρκετοί νέοι έχουν την πεποίθηση ότι το
πτυχίο και μόνο αποτελεί εγγύηση για το μέλλον. Με τη βοήθεια του Διαδικτύου, επιστράτευσα
πρόσφατα άρθρα, τις συνεντεύξεις ορισμένων «γκουρού» της σύγχρονης τεχνολογίας
αλλά και απόψεις ατόμων με σημαντικές θέσεις σε επιχειρήσεις, στις οποίες
πολλοί από την ομήγυρη ονειρεύονται να εργαστούν στο μέλλον. Το πτυχίο υπήρξε βασικό εφόδιο στο παρελθόν. Πλέον, η σημασία του αρχίζει να χάνει τη λάμψη της ενώ, σε αρκετές περιπτώσεις, δεν είναι απαραίτητο για την επιτυχία.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica; font-size: 12pt; text-indent: 36pt;">Τα πάντα συγκλίνουν στο ότι ο κόσμος
αλλάζει με ρυθμούς, οι οποίοι δυσχεραίνουν και την απλή παρακολούθησή τους. Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται είναι τυφλοί. Κι
ενώ αρκετοί νιώθουν άβολα με ό,τι εμφανίζεται και εδραιώνεται ταχύτατα, δεν
συμβαίνει το ίδιο με τα δεδομένα της αγοράς, τα οποία εξελίσσονται με ιδιαίτερα ανατρεπτικό τρόπο.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: helvetica;">Αρκετοί από την παρέα
συνειδητοποίησαν ότι, πλέον, εκείνο που μετράει ουσιαστικά και γίνεται κριτήριο
ατομικής εξέλιξης και επιτυχίας δεν είναι το πτυχίο -το οποίο αποκτούν όλο και
περισσότεροι- αλλά οι δεξιότητες που διαθέτει κάποιος. Συγκεκριμένες γνώσεις σε
νέους κλάδους αλλά και γνωρίσματα προσωπικότητας, τα οποία δεν εξασφαλίζει
κανένα πτυχίο ή μεταπτυχιακό, αποτελούν στοιχεία από τα οποία εξαρτάται η
πορεία του καθενός σε έναν κόσμο που μισεί τη στασιμότητα και κάνει τα πάντα
για να εξολοθρεύσει σχήματα, αντιλήψεις και πρακτικές του παρελθόντος.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 107%;"><span style="font-family: helvetica;">Όταν ζήτησαν τη γνώμη μου, προσπάθησα
να καταλαγιάσω τις αγωνίες τους τονίζοντας τον ρόλο της δικής τους ευθύνης.
Κατάλαβαν -τουλάχιστον, αυτό φάνηκε- ότι είναι εξαιρετικά δύσκολη, για
ανθρώπους που γαλουχήθηκαν σε προηγούμενα δεδομένα, η προσαρμογή στην καινούρια
και μονίμως ασαφή πραγματικότητα που διαμορφώνεται. Συνειδητοποίησαν πόσο δύσκολο είναι η
προηγούμενη γενιά να αντιληφθεί ότι πρέπει να προσφέρει στους νέους όσα εκείνοι
πρέπει να μάθουν και όχι όσα γνωρίζει αυτή. Η απάντηση-λύση βρίσκεται στη
συνεχή ενημέρωση, την προσπάθεια αποκωδικοποίησης της εξέλιξης και την
αξιοποίησή της χωρίς αγκυλώσεις.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><span style="font-size: 12pt;">Η θερμοκρασία, στο μεταξύ, είχε πέσει αρκετά. Τσουγκρίσαμε
τα ποτήρια, ανανεώσαμε το ραντεβού μας και, φυσικά, δημιουργήσαμε μια
διαδικτυακή ομάδα, για «να τα λέμε συχνά». Η ομάδα ονομάστηκε "Οι τυφλοί", αποδεικνύοντας ότι το χιούμορ και η διάθεση αυτοσαρκασμού δεν λείπουν από τη νέα γενιά. Ευτυχώς.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><span style="font-size: 12pt;"><br /></span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><span style="font-size: 12pt;"><br /></span></span></p><o:p></o:p></span><p style="text-align: left;"></p>
Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-45759507531403488812023-07-07T20:39:00.009+03:002023-07-07T20:47:49.870+03:00Επιστολή προς τους μαθητές που συμπληρώνουν το Μηχανογραφικό τους<p align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: helvetica;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: helvetica;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiU154tddnwZpYDhfbvaa8vEh7mk37qKzNTGMEisa5PkQp8fcEuq1DKQbPY7DVcpJHEtCMTf7F7HIOoHghRtNy67PPJzYo3hRK8uYtRvELCS9ww4AyNJJWEmU2VJeGW_cW_ylAvG066A90FyxaciJZK7rdUssKhkFVpdl_3d3HChkA4gBBVgkoGaQOrFI0/s259/%CE%9C.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="194" data-original-width="259" height="194" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiU154tddnwZpYDhfbvaa8vEh7mk37qKzNTGMEisa5PkQp8fcEuq1DKQbPY7DVcpJHEtCMTf7F7HIOoHghRtNy67PPJzYo3hRK8uYtRvELCS9ww4AyNJJWEmU2VJeGW_cW_ylAvG066A90FyxaciJZK7rdUssKhkFVpdl_3d3HChkA4gBBVgkoGaQOrFI0/s1600/%CE%9C.jpg" width="259" /></a></span></div><span style="font-family: helvetica;"><div style="text-align: right;">Τόπος, Χρόνος</div><o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: helvetica;">Αγαπητά παιδιά,<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: helvetica;">Επειδή από τηλεφωνήματα και μηνύματα, γονιών και μαθητών,
διακρίνω ένα... άγχος για τη συμπλήρωση του μηχανογραφικού, επισημαίνω τα εξής:
<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><b><span style="line-height: 115%;">1)</span></b><span style="line-height: 115%;"> Ακόμη κι αν πατήσετε, κατά λάθος
(Θεέ μου, τι νροπή!!!) το κουμπί της οριστικοποίησης, έχετε τη δυνατότητα να
αναιρέσετε το μηχανογραφικό σας με μια επίσκεψη στο σχολείο σας (ως 17 Ιουλίου)
και να το συμπληρώσετε εξαρχής! <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><b><span style="line-height: 115%;">2)</span></b><span style="line-height: 115%;"> Δηλώστε τις σχολές με ΜΟΝΑΔΙΚΟ,
επαναλαμβάνω ΜΟΝΑΔΙΚΟ, κριτήριο τη σειρά που τις επιθυμείτε. Μπορεί, για
παράδειγμα, να σας ενδιαφέρει πρώτα η Φαρμακευτική και έπειτα η Ιατρική. Να τις
δηλώσετε με αυτή ακριβώς τη σειρά, αδιαφορώντας για τα μόριά τους, ώστε να μη
βρεθείτε σε σχολή που δεν είναι η πραγματική προτεραιότητα και επιλογή σας!<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><b><span style="line-height: 115%;">3)</span></b><span style="line-height: 115%;"> <b><u>ΠΡΟΣΟΧΗ</u></b>:
Ακόμη κι αν βάλετε μια σχολή (για την οποία διαθέτετε τα μόρια) σε χαμηλή
σειρά, εσείς θα εισαχθείτε και όχι εκείνος που μπορεί να την έχει τοποθετήσει
σε υψηλότερη θέση αλλά έχει λιγότερα μόρια από εσάς!<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><b><span style="line-height: 115%;">4)</span></b><span style="line-height: 115%;"> Μην παρασύρεστε από γονείς, παρέες, σχέσεις,
γείτονες, άσχετους και, κάποτε, κακοπροαίρετους. Η συμπλήρωση του
Μηχανογραφικού πρέπει να αντικατοπτρίζει τα δικά σας «θέλω» και όχι τις
επιθυμίες και τα στερεότυπα της κοινωνίας. Επίσης, μην υποκύψετε στα κελεύσματα
φροντιστών σας, οι οποίοι σας πιέζουν να δηλώσετε αναγνωρίσιμες σχολές, χωρίς να
είναι και δική σας επιλογή. Το μόνο που θέλουν αυτοί, εννοείται για
διαφημιστικούς λόγους, είναι να ανακοινώσουν ότι πολλοί μαθητές τους «πέρασαν»
σε… περιζήτητες σχολές. Να θυμάστε ότι υπάρχουν επαγγέλματα με μέλλον, τα οποία
συνδέονται με σχολές που δεν διαθέτουν το... «κύρος» κάποιων άλλων. Να θυμάστε
ότι το μέλλον σας θα το διαμορφώσετε εσείς με μακροχρόνια προσπάθεια και επιλογές
και όχι η σχολή που θα επιλέξετε τη συγκεκριμένη στιγμή. Να θυμάστε, επίσης,
ότι καλείστε να κάνετε μια επιλογή όχι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια των
σπουδών αλλά για ολόκληρη τη ζωή σας! <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><b><span style="line-height: 115%;">5)</span></b><span style="line-height: 115%;"> <b><u>ΤΕΛΟΣ</u></b>,
και επειδή το ακούω συχνά και το βρίσκω εξαιρετικά χωριάτικο, άθλιο, ηλίθιο και ενοχλητικό.
Για όσες και όσους έχουν λίιιγο ψηλά τη μύτη, είναι βαθιά νυχτωμένες/οι ή έχουν
πιστέψει ότι αξίζουν περισσότερα από αυτά που πέτυχαν στις πανελλαδικές, θέλω
να επισημάνω το εξής: Δεν υπάρχουν «δασκαλίτσες». Δεν υπάρχουν σχολές, οι
οποίες πρέπει να υποτιμώνται από τον τίτλο τους. Στο μέλλον θα ανακαλύψετε ότι
η γενιά σας θα βγάλει «δασκάλες» που θα εμπνέουν σεβασμό αλλά και «δασκαλίτσες»
που θα γίνονται ο περίγελος των μαθητών τους. Θα βγάλει «γιατρούς» αλλά και «γιατρουδάκια»
που δεν θα ξέρουν τι τους γίνεται. Θα βγάλει δυναμικούς σε σύγχρονες
ειδικότητες «δικηγόρους» αλλά και «χασοδίκες», οι οποίοι θα περιμένουν να
επιβιώσουν με το επίδομα του συλλόγου τους (και πλέον αυτό δεν είναι μεγάλο).
Θα βγάλει «δημοσιογράφους» αλλά και «σούργελα» που, απλώς, θα εκτίθενται στο
σύμπαν ολόκληρο. Θα βγάλει «επιστήμονες» που θα προχωρήσουν σε επαναστατικά
επιτεύγματα αλλά και ανθρώπους με «καλά» πτυχία, τα οποία δεν θα μπορούν να
αξιοποιήσουν. Θα βγάλει άτομα -τεχνικούς, επιστήμονες, υπαλλήλους,
εργοδότες...- αξιοπρεπή αλλά και άτομα που δεν θα γνωρίσουν την παραμικρή
αναγνώριση.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><b><span style="line-height: 115%;">ΥΣ:</span></b><span style="line-height: 115%;">
Οι πανελλαδικές ήταν για τους περισσότερους η πιο σημαντική, μέχρι στιγμής,
δοκιμασία. Με εξαίρεση κάποιες περιπτώσεις αποτέλεσαν έναν καθρέφτη. Έναν
καθρέφτη της προσπάθειας, της αυτοπειθαρχίας, της οργάνωσης, των ορίων-αντοχών
αλλά και της ποιότητας της σκέψης σας. Ορισμένοι υπήρξατε άτυχοι! Κάποιοι φάγατε τα μούτρα σας! Άλλοι πάλι, πετύχατε πράγματα που δεν πιστεύατε ότι είστε ικανοί να κατακτήσετε!<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: helvetica;">Είτε καταφέρατε όσα
σχεδιάζατε είτε όχι, καλό είναι να αξιοποιήσετε τα αποτελέσματά σας με σκοπό
την αυτογνωσία. Από τη μια, εντοπίστε λάθη, βρείτε παραλείψεις και προσπαθήστε
να τα βελτιώσετε. Από την άλλη, συνειδητοποιήστε τα θετικά σας, τις δυνατότητές
σας και χρησιμοποιήστε τα ως βάση για να πιστέψετε στον εαυτό σας και να
τονώσετε την αυτοπεποίθησή σας.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm; text-align: justify;"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></span></p>
<div style="margin-bottom: 0.0001pt; text-align: left;"><div style="text-align: right;"><span style="font-family: helvetica;">Με πολλή
αγάπη,</span></div><span style="font-family: helvetica;"><div style="text-align: right;">ο... Δασκαλάκος
σας</div><div style="text-align: right;"><br /></div><div style="text-align: right;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /> </div></span></div>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-78765170974325094902023-07-05T15:55:00.005+03:002023-07-05T15:55:53.462+03:00Οι Πανελλαδικές της υστερίας<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: helvetica;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwbLME_vCnKVLIjs30JZYYDDtddkpzJpyE_tr8Rkp6vWyDWx7HrohOSA3-xaBk3faSqPRgjSbCNSjEZwFFq68ZufRZOiaOkcy2oN1AQwV53chVYrLEs9pTO7exe1g-tF46pdmOuh27fTXzE7sw9GLIZieYg4aI1tK_g_sHVgz5zei5xESnhHO8ldGG3h0/s600/%CE%A1%CE%9F%CE%94%CE%9F%CE%A3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="429" data-original-width="600" height="193" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwbLME_vCnKVLIjs30JZYYDDtddkpzJpyE_tr8Rkp6vWyDWx7HrohOSA3-xaBk3faSqPRgjSbCNSjEZwFFq68ZufRZOiaOkcy2oN1AQwV53chVYrLEs9pTO7exe1g-tF46pdmOuh27fTXzE7sw9GLIZieYg4aI1tK_g_sHVgz5zei5xESnhHO8ldGG3h0/w270-h193/%CE%A1%CE%9F%CE%94%CE%9F%CE%A3.jpg" width="270" /></a></span></div><span style="font-family: helvetica;">Γονείς, κάθιδροι, χλωμοί, με μαύρους κύκλους στα μάτια,
κρέμονται από τα κάγκελα των εξεταστικών κέντρων προσπαθώντας, απελπισμένα, να
δώσουν τις τελευταίες, λίγο πριν την εξέταση, συμβουλές στα καμάρια τους.
Υποψήφιοι άυπνοι, πανιασμένοι, απεγνωσμένοι, βουτηγμένοι στο άγχος και την
ανασφάλεια, εισέρχονται και -ακόμη πιο συχνά- εξέρχονται από τα εξεταστικά κέντρα
με δάκρυα στα μάτια, με λυγμούς, αναζητώντας τη θαλπωρή της γονεϊκής αγκαλιάς
και κάποιες λέξεις παρηγοριάς, λυτρωτικές. Πρωτοσέλιδα με προβλέψεις,
εκτιμήσεις, προτεινόμενες λύσεις, στατιστικά για τις βάσεις, οι οποίες «θα
πέσουν», «θα ανέβουν», «θα κινηθούν στα ίδια με τα περσινά επίπεδα». Η
Κυβέρνηση επιχαίρει για την άψογη διαδικασία. Η αντιπολίτευση εντοπίζει κενά,
παραβλέψεις, παγίδες, κακοδιατυπωμένα θέματα ενώ ενοχοποιεί «ένα σύστημα
ταξικό, που καταδικάζει τα παιδιά των ασθενέστερων στρωμάτων στην αποτυχία, που
τιμωρεί τους νέους της χώρας μας».</span><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: helvetica;">Εικόνες γνωστές, κουραστικά επαναλαμβανόμενες,
εδώ και δεκαετίες. Εικόνες ταυτισμένες με τη φυσιογνωμία της κοινωνίας μας.
Μιας κοινωνίας βουτηγμένης στα στερεότυπα, που πιστεύει ότι η καταξίωση, η
επιτυχία, η ευτυχία, μάλλον και η ίδια η ύπαρξη, είναι ταυτισμένες με την
εισαγωγή σε μια «περιζήτητη» -όπως την εννοεί ο καθένας- σχολή. Μια κοινωνία
που αρνείται να δει τις εξελίξεις, τις προοπτικές που ανοίγονται διάπλατα και
θέτει ασφυκτικά όρια στα παιδιά της, εγκλωβίζοντάς τα στην προοπτική μιας σχολής
που εξασφαλίζει θέσεις στη σιγουριά, τη μονιμότητα και, συνήθως, τη στασιμότητα
του δημόσιου τομέα.</span></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Εικόνες
που θυμίζουν Τρίτο Κόσμο. Σε καμιά περίπτωση εικόνα μιας ανεπτυγμένης κοινωνίας
και χώρας. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι φέτος τα πράγματα κινήθηκαν σε πιο
φυσιολογικά και... ανθρώπινα επίπεδα. Το γεγονός ότι οι Πανελλαδικές βρέθηκαν
μεταξύ δυο εκλογικών αναμετρήσεων έστρεψε το ενδιαφέρον και αλλού, αφήνοντας
ανεκτά περιθώρια ηρεμίας στους γονείς (κυρίως σε αυτούς) και τους υποψηφίους.
Είναι, λοιπόν, να παρακαλούμε να συμβαίνουν διάφορα κοσμοϊστορικά, ώστε οι
Πανελλαδικές να μην αποτελούν το κυρίαρχο θέμα.</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Και
μετά; Μετά χιλιάδες άτομα να ασφυκτιούν σε επετηρίδες, να περιμένουν τον
διορισμό, να εργάζονται σε θέσεις που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το
αντικείμενο των σπουδών τους, που παρακαλούν για μια σύμβαση, που εκλιπαρούν
για μια λύση. Δράμα.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: helvetica;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Πόσο
διαφορετική θα ήταν η κατάσταση, αν γονείς και υποψήφιοι απέφευγαν τον
σκοταδισμό της τηλεόρασης, απομακρύνονταν από τα θλιβερού περιεχομένου μέσα
κοινωνικής δικτύωσης κι αποφάσιζαν να ενημερωθούν σοβαρά. Θα συνειδητοποιούσαν,
τότε, ότι πράγματι οδηγούν σε αδιέξοδα δρόμοι που, κάποτε, πρόσφεραν ευκαιρίες
αλλά ανοίγονται νέες λεωφόροι που περιμένουν τη νέα γενιά να τις διασχίσει οδηγώντας
σε επαγγέλματα, τα οποία δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε το πιο ανοιχτό μυαλό,
ακόμη και ελάχιστα χρόνια πριν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Η άγνοια
γεννάει την αγωνία, το άγχος, την απόγνωση, τον κρύο ιδρώτα και το… εκρού του
νεκρού (προσφιλές χρώμα αρκετών υποψηφίων). Η επαφή με το τηλεοπτικό δράμα
είναι κακή επιρροή και καταδίκη. Λειτουργεί περιοριστικά, εντείνει την
απελπισία. Η ελληνική οικογένεια και κοινωνία στα χειρότερά τους. Μα πώς να
επιλέξεις για το μέλλον με κριτήρια του παρελθόντος. Πώς να αποφασίσεις τι
επάγγελμα θα ακολουθήσεις, όταν αγνοείς τα επαγγέλματα που... μπορείς να
ακολουθήσεις; Σκοτάδι, μαύρη πίσσα, Μεσαίωνας.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Πόσο
διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν οι γονείς περιόριζαν την παρέμβασή τους και
άφηναν τα παιδιά τους ελεύθερα. Αν τους έδειχναν εμπιστοσύνη και τους έδιναν
την ευκαιρία να ανασάνουν, να αναζητήσουν, να ενημερωθούν, να αναλάβουν την
ευθύνη της ζωής τους. Τα παιδιά διαθέτουν μηχανισμούς προσαρμογής, αρκεί
κάποιος να τους δώσει το θάρρος και το έναυσμα να τους αξιοποιήσουν, να
λειτουργήσουν με τα δικά τους κριτήρια, τις δικές τους ανάγκες. Να τους
απαλλάξει από τα βαρίδια και την πίεση ανεκπλήρωτων ονείρων, από τη μέγγενη κατεστημένων
αντιλήψεων.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-family: helvetica;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Ας
σκεφτούμε ότι καθετί καινούριο ξεκίνησε από νέους ανθρώπους. Οι υπολογιστές, το
Διαδίκτυο και πλέον η Τεχνητή Νοημοσύνη, αποτέλεσαν επιτεύγματα νέων ανθρώπων,
συχνά, αντισυμβατικών. Υπήρξαν δημιουργήματα που φαντάστηκαν και υλοποίησαν
εκπρόσωποι της νέας γενιάς. Καινοτομίες συγκλονιστικές, ανατρεπτικές, οι οποίες
δέχτηκαν την αμφισβήτηση, την ειρωνεία, την απαξίωση, τη λοιδορία και, τελικά
εδραιώθηκαν μεταβάλλοντας τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που επικοινωνούμε, που
συναλλασσόμαστε, που οργανώνουμε τη ζωή μας.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Αν το
αντιληφθεί αυτό η προηγούμενη γενιά, αν δείξει ελάχιστη εμπιστοσύνη και
στηρίξει τους νέους, η κατάσταση θα αλλάξει. Μακρινό όνειρο. Πόσο εύκολο είναι να
δούμε συντηρητικούς ανθρώπους να παραδέχονται τις αδυναμίες τους; Η λύση βρίσκεται
αλλού.</span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: helvetica;">Βρίσκεται στη στάση και τις
επιλογές της νέας γενιάς. Αυτή καλείται να επαναστατήσει απέναντι στο παλιό, να
διεκδικήσει την ελευθερία της, να αμφισβητήσει, να απεγκλωβιστεί από σχήματα
και δεσμά του παρελθόντος, από νεκρές αντιλήψεις, να σχεδιάσει τους δικούς της
δρόμους, να ακολουθήσει πορείες μακριά από ατραπούς προηγούμενων εποχών. Τότε,
είναι πιθανό να αλλάξει η εικόνα και οι Πανελλαδικές να αποτελέσουν μια
διαδικασία απαλλαγμένη από τα δράματα, τις υστερίες, τις γραφικές εντάσεις και
οι επόμενες γενιές να αποτελέσουν τμήμα της διεθνούς πρωτοπορίας. Πλέον,
υπάρχουν πολλές λύσεις και δεν συνδέονται αποκλειστικά με τέσσερις ή πέντε
σχολές.</span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;">Με
βεβαιότητα, οι νέοι μπορούν να το κάνουν και έχουμε αποδείξεις γι αυτό. Μένει
και να το διεκδικήσουν δυναμικά. Το Μηχανογραφικό βρίσκεται μπροστά τους. Ιδού
η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.</span></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-35653742621550059302023-06-30T01:48:00.005+03:002023-06-30T01:55:31.720+03:00"Εδώ μέσα πρέπει να γίνεται κάτι πάρα πολύ καλό"<span style="font-family: helvetica;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqcMb0sUhw5316m753fjHLQUlixjxjbAAbc6EAhErRMgRIbhc1eAVpDDta92bUyPk7Y44AmNSdLqL2h7RS9S0QgU4U_wsyr0RkJeEIFPwnv14G1zEDAR51hk7fzqszquQOGigANmJCdZFiVqTGokEG5Z6OOmVjl2uQn7ORWJWXPMeEeBzkcU5axzPFnT0/s839/%CE%A5%CE%94%CE%91%CE%A4%CE%9F%CE%93%CE%A1%CE%91%CE%A6%CE%97%CE%9C%CE%91.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="801" data-original-width="839" height="168" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqcMb0sUhw5316m753fjHLQUlixjxjbAAbc6EAhErRMgRIbhc1eAVpDDta92bUyPk7Y44AmNSdLqL2h7RS9S0QgU4U_wsyr0RkJeEIFPwnv14G1zEDAR51hk7fzqszquQOGigANmJCdZFiVqTGokEG5Z6OOmVjl2uQn7ORWJWXPMeEeBzkcU5axzPFnT0/w176-h168/%CE%A5%CE%94%CE%91%CE%A4%CE%9F%CE%93%CE%A1%CE%91%CE%A6%CE%97%CE%9C%CE%91.jpg" width="176" /></a></div>Ο μαθητής μου κάθεται στην... κουζίνα του φροντιστηρίου (όπως χαρακτηρίζουμε τον χώρο ανάπαυσης των καθηγητών). Μόλις έχουν ανακοινωθεί οι βαθμοί. Τα έχει πάει εκπληκτικά, γεγονός που δεν αποτέλεσε έκπληξη ούτε γι αυτόν ούτε για εμάς. Μάλλον, για κανέναν. Η επιτυχία του ήταν προεξοφλημένη πολύ πριν τις πανελλαδικές. Ανήκει στο μικρό ποσοστό εκείνων των μαθητών που εμπνέει απόλυτη εμπιστοσύνη. Οι εξετάσεις ήταν μια... τυπική διαδικασία γι αυτόν και όσα μπορούσε να πετύχει.</span><div><span style="font-family: helvetica;"><br /></span><div><span style="font-family: helvetica;">Συζητάμε για λίγο ενώ η κίνηση στο φροντιστήριο πυκνώνει με το πέρασμα της ώρας.</span></div><div><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div><span style="font-family: helvetica;">"Θα καθίσω για λίγο εδώ", μου ανακοινώνει. Εννοείται. Είμαστε χώρος δημοκρατικός. Σχεδόν αναρχικός. Παρακολουθεί την κίνηση, συζητάει με συμμαθητές του, μελετάει τα αποτελέσματά τους, τα οποία σημειώνουμε σε ένα πρόχειρο τετράδιο, χωρίς να έχω καταλάβει για ποιον λόγο το κάνουμε. </span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Την ίδια στιγμή μιλάω στο τηλέφωνο με ενθουσιασμένους γονείς, με παιδιά που μου γνωστοποιούν τους βαθμούς τους, διαβάζω μηνύματα, κλείνω ραντεβού με μαθητές και γονείς που επιθυμούν να συνεργαστούν μαζί μας την επόμενη χρονιά. Πρέπει να επιστρατεύσω κάθε κοινωνική δεξιότητα που διαθέτω και γνωρίζω ότι δεν διαθέτω και πολλές. Η έντονη κοινωνικότητα με κουράζει, με τρελαίνει, μου είναι αφόρητη. Μου ρουφάει το μεδούλι. Με εξοντώνει, κυριολεκτικά.</span></div></div><div><span style="font-family: helvetica;">Απαίσιο πράγμα αλλά πρέπει να γίνει.</span></div><div><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Κάποια στιγμή καταφεύγω στην... κουζίνα. Χρειάζομαι ένα διάλειμμα. </span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Με κοιτάζει με βλέμμα περίεργο. "Έχετε καταλάβει τι συμβαίνει;". Τον κοιτάζω, εξίσου περίεργα, γεμάτος απορία. Η αλήθεια είναι ότι ο πανικός που επικρατεί δεν μου αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια επεξεργασίας και, κυρίως, κατανόησης όσων συμβαίνουν.</span></div><div><span style="font-family: helvetica;">"Έχετε συνειδητοποιήσει", μου λέει, "πόσοι μαθητές του φροντιστηρίου έχουν γράψει στην Έκθεση πάνω από δεκαπέντε (15); Έχετε καταλάβει ότι, τουλάχιστον, το 40+% έχει γράψει βαθμούς πάνω από δεκαέξι (16) και ότι οι περισσότεροι από αυτούς έχουν βαθμό πάνω από δεκαεφτά (17);".</span></div><div><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα κάνει τέτοιους υπολογισμούς. Δεν το έχω κάνει ποτέ. Και γιατί να το κάνω άλλωστε; Ποτέ δεν ανακοινώνουμε τις επιτυχίες του φροντιστηρίου μας. Ποτέ δεν δημοσιεύουμε φωτογραφίες (που θυμίζουν μνημόσυνα) μαθητών μας, όσο υπερπαντέλεια κι αν τα έχουν πάει. Το βρίσκω χυδαίο, το θεωρώ έκφραση λαϊκισμού και αγωνίας. Εννοείται ότι δεν πρόκειται να κάνω αυτά που κοροϊδεύω.</span></div><div><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Μου εκφράζει την απορία του, σχεδόν έντρομος: "Δηλαδή, δεν θα μας ζητήσετε φωτογραφίες και δεν θα ανακοινώσετε τους βαθμούς μας στα τοπικά μέσα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;". </span></div><div><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Η παρατήρησή του μου προκαλεί ασυγκράτητο γέλιο. Ίσως φταίει η ένταση της ημέρας. Ίσως, επειδή κάτι τέτοιο βρίσκεται έξω από τη λογική μου.</span></div><div><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Στις διευκρινίσεις που μου ζητάει του εξηγώ ότι ζούμε στη Λάρισα. Αυτό σημαίνει ότι λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων όσοι ενδιαφέρονται (και κυρίως όσοι μας ενδιαφέρουν ως πελάτες) θα γνωρίζουν πού πήγαινε φροντιστήριο ο καθένας, πού παρακολουθούσε Έκθεση, Ιστορία, Μαθηματικά, Ιχνογραφία, Ωδική, σε ποιον βρεφονηπιακό σταθμό έκανε τα πρώτα βήματα κοινωνικοποίησής του και πάει λέγοντας. </span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Βρίσκω, με λίγα λόγια, άσκοπη την έκθεση των παιδιών και την ανάρτηση κακόγουστων φωτογραφιών τους σε ανούσιες βλακείες, οι οποίες, επαναλαμβάνω, μου φέρνουν στο μυαλό ανακοίνωση μνημοσύνων ή κηδειών. Του εξηγώ, επίσης, ότι έκανα μια δουλειά, για την οποία πληρώθηκα και άρα θα ήταν παράλογο να την εκμεταλλευτώ με διαφορετικό τρόπο.</span></div><div><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Ετοιμάζεται να φύγει, απειλώντας με ότι, πολύ σύντομα, θα επικοινωνήσει μαζί μου, ώστε να κανονίσουμε να βρεθούμε σε πιο χαλαρές στιγμές.</span></div><div><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div><span style="font-family: helvetica;">"Είχα καταλάβει</span><span style="font-family: helvetica;">", μου λέει, "</span><span style="font-family: helvetica;">ότι είστε φευγάτοι και τώρα συνειδητοποιώ ότι εδώ μέσα, μάλλον, γίνεται κάτι πάρα πολύ καλό. Γίνεται κάτι εξαιρετικό και είμαι τυχερός που το έζησα από την αρχή μέχρι το τέλος".</span></div><div><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Ίσως είναι τα καλύτερα λόγια που έχω ακούσει ποτέ. Η απόλυτη αναγνώριση ότι είμαστε ένας χώρος διαφορετικός, ένα σύνολο ανθρώπων που δεν λέει και δεν υπόσχεται πολλά. </span></div><div><span style="font-family: helvetica;">Προτιμά, απλώς, να διδάσκει.</span></div><div><br /></div><div><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-85286291867937711562023-06-11T14:54:00.005+03:002023-06-11T14:55:04.593+03:00Βοήθειά μας<div style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><i><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhksr8Wc7B7ZPiovAvjLyJX9hBGuXh9ktLF4nSXqQQgLqzdq66yIrkOwq81xsoPRknl4Y2ww6yreRWC1ZjLZiQSMWGE-uTE1kZYcOUuiCCcHDntacq82B24bttp0HXh66l3EIMgbBm5jkT7F8Bg6E663_AGQiuk1WDY3T3LPFCcQqamML-n5_pfL3Bm/s225/%CE%9C%CE%91%CE%93%CE%95%CE%99%CE%91.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="225" height="170" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhksr8Wc7B7ZPiovAvjLyJX9hBGuXh9ktLF4nSXqQQgLqzdq66yIrkOwq81xsoPRknl4Y2ww6yreRWC1ZjLZiQSMWGE-uTE1kZYcOUuiCCcHDntacq82B24bttp0HXh66l3EIMgbBm5jkT7F8Bg6E663_AGQiuk1WDY3T3LPFCcQqamML-n5_pfL3Bm/w170-h170/%CE%9C%CE%91%CE%93%CE%95%CE%99%CE%91.jpg" width="170" /></a></div>"... Να σας παρακαλέσω και να ζητήσω την προσευχή και τη νηστεία σας, ως δύο πράξεις πίστεως, έτσι ώστε να ελκύσουμε τη Χάρη και το Έλεος του Αγίου Τριαδικού Θεού για να δώσει λύση για την Ελλάδα μας. Εύχομαι να νικήσει η αλήθεια και η αγάπη Του.".</i></span></div><p style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Με τον συγκεκριμένο τρόπο κλείνει την ανακοίνωση-διαμαρτυρία της υποψήφια, η οποία, ενώ πρώτευσε στις πρόσφατες εκλογές, εκπαραθυρώθηκε από το κόμμα της, ενόψει των εκλογών που πλησιάζουν. </span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει τα παράπονά του, να εντοπίζει, να γνωστοποιεί και να καταδικάζει αδικίες σε βάρος του και σε βάρος του... ελληνικού λαού. Αλλά, </span><span style="font-family: helvetica;">έχω την αίσθηση,</span><span style="font-family: helvetica;"> </span><span style="font-family: helvetica;">ότι</span><span style="font-family: helvetica;"> </span><span style="font-family: helvetica;">η εμπλοκή της θρησκείας στα πολιτικά πράγματα αποτελεί την πιο χυδαία έκφραση λαϊκισμού. </span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Η θρησκεία έχει αναλάβει να διαχειριστεί θέματα που συνδέονται με την μετά θάνατον πορεία μας ενώ η πολιτική καλείται να οργανώσει, να βελτιώσει και να διαχειριστεί τα εγκόσμια.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Δεν είναι λίγοι εκείνοι που προσπαθούν να αξιοποιήσουν την Πίστη των ανθρώπων για να εξυπηρετήσουν προσωπικά συμφέροντα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το έχουμε δει στο παρελθόν με ηγεμόνες που κυριάρχησαν ως εντεταλμένοι του Θεού. Συνεχίζουμε να το βλέπουμε στα θεοκρατικά καθεστώτα της Ανατολής. Το ζούμε, επανειλημμένα, στη χώρα μας με "κόμματα" που χρησιμοποιούν τη θρησκεία, ως μέσο εκμετάλλευσης της θρησκευτικής πίστης απλοϊκών ανθρώπων και αναρρίχησης στην εξουσία.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Το είδαμε να συμβαίνει με το κόμμα, </span><span style="font-family: helvetica;">τα μέλη </span><span style="font-family: helvetica;">του οποίου μπορεί να έχασαν, μεν, τις θέσεις τους στο ελληνικό Κοινοβούλιο, εξασφάλισαν, δε, άλλες στα ελληνικά σωφρονιστικά καταστήματα. Η Ορθοδοξία κατείχε περίοπτη θέση στα συνθήματα του κόμματος, το οποίο είχε αναλάβει τη σωτηρία της πίστης και της πατρίδας μας από τους άπιστους ξένους. Βέβαια, στο όνομα της θρησκείας τα μέλη του μπορούσαν να ρίχνουν και μερικές... ιερές μπούφλες στους άπιστους εχθρούς. </span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Η περιθωριοποίηση του συγκεκριμένου κόμματος άφησε ελεύθερο ζωτικό χώρο, τον οποίο έσπευσαν να καλύψουν άλλοι. Κάπως έτσι, είδαμε να καταλαμβάνει έδρανα της Βουλής κόμμα του οποίου ο αρχηγός διέθετε προς πώληση "ιδιόχειρες" επιστολές του Ιησού. Κι αντί οι "πιστοί" να καταδικάσουν, σύσσωμα, τη συγκεκριμένη ύβρη, τι έκαναν; Την αγκάλιασαν, την επαίνεσαν και την πριμοδότησαν με τις ψήφους τους.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Και, επειδή είναι "πολλά τα λεφτά Άρη", και οι πιστοί ιδιαίτερα εύπιστοι, οι διεκδικητές των ψήφων τους εμφανίζονται, ο ένας μετά τον άλλον, σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Κάπως έτσι, δόθηκε η ευκαιρία στην κυρία, που βρέθηκε εκτός της πρώτης θέσης του ψηφοδελτίου του κόμματός της, να αποκτήσει βήμα αλλά και το δικαίωμα να εκπροσωπήσει τον λαό μας στη Βουλή. Με τη βοήθεια του Θεού, πάντα. Και τώρα, εκλιπαρεί και ζητά <i>"</i></span><span style="font-family: helvetica;"><i>την προσευχή και τη νηστεία μας, ως δύο πράξεις πίστεως, έτσι ώστε να ελκύσουμε τη Χάρη και το Έλεος του Αγίου Τριαδικού Θεού για να δώσει λύση για την Ελλάδα μας"</i>. </span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Να τα μας! Η λύση, μία και μοναδική, για τα δεινά της χώρας βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας. Μια προσευχή <i>(αγνοώ ποια)</i>, μια νηστεία <i>(δεν διευκρινίζεται πόσων ημερών)</i> και τέλος τα καθημερινά, εγκόσμια βάσανά μας. Τώρα, για ποιον λόγο η ικεσία δεν περιλαμβάνει και μερικές γονυκλισίες, αδυνατώ να φανταστώ.</span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Και στις επόμενες εκλογές κάποιες χιλιάδες πιστών θα βρεθούν να ψηφίσουν την κυρία ή ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει. </span><span style="font-family: helvetica;">Άλλωστε, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που, σχετικά πρόσφατα, πίστεψαν και στήριξαν έναν άλλο θαυματοποιό, ο οποίος, με τρόπο μαγικό, θα μας απάλλασσε από τα απεχθή, επονείδιστα και αντιλαϊκά Μνημόνια. </span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Βέβαια, και για να μην αφήσω την αίσθηση ότι όλα είναι τόσο μαύρα, θα πρέπει να εντοπίσω ένα ελπιδοφόρο στοιχείο. Κατά τον Μεσαίωνα έριχναν στην πυρά τους μάγους και -κυρίως- </span><span style="font-family: helvetica;">τις</span><span style="font-family: helvetica;"> </span><span style="font-family: helvetica;">μάγισσες. Σήμερα, οι ψηφοφόροι "ρίχνουν στην πυρά" εκείνους που, τελικά, αποδεικνύεται ότι δεν διαθέτουν μαγικές ιδιότητες και λύσεις. Αν μη τι άλλο, δείχνει μια κάποια πρόοδο.</span></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-62438837776576496912023-06-09T00:09:00.013+03:002023-06-09T00:27:55.780+03:00Θα πάρω τα βουνά<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><span style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU5gHfa-pg14cWalUqT5V0P948iq8IFQ5y-DpLC4X7gfT2C0xY9my9-vC2FFwcAgsbLlvRkgiKwQnjBdgNxz5uiD1GQbqSRgabYSr43Y3xbdnFwEIxAuLPpC3bsyEX4kKCmCFd6asURpzz7yBa1W25IRXhfFJEqGhQD3Co0yXcFvJkZHd9VnsVT7H3/s5184/IMG_0750.JPG" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3456" data-original-width="5184" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhU5gHfa-pg14cWalUqT5V0P948iq8IFQ5y-DpLC4X7gfT2C0xY9my9-vC2FFwcAgsbLlvRkgiKwQnjBdgNxz5uiD1GQbqSRgabYSr43Y3xbdnFwEIxAuLPpC3bsyEX4kKCmCFd6asURpzz7yBa1W25IRXhfFJEqGhQD3Co0yXcFvJkZHd9VnsVT7H3/w275-h183/IMG_0750.JPG" width="275" /></a></div>Οι
περισσότεροι το ακούν με απορία. Κάποιοι άλλοι δείχνουν δυσπιστία. Άλλοι πάλι
το αντιμετωπίζουν με ελαφρύ μειδίαμα, περιμένοντας να τους πω ότι πρόκειται για
καλαμπούρι. Και όλοι, ανεξαιρέτως, πιστεύουν ότι πρόκειται για μια ακόμη παραξενιά
μου.<br /></span></span><span style="font-family: helvetica;">Μου
φαίνεται αδιανόητο το ότι η πλειονότητα αδυνατεί να αντιληφθεί την υπεροχότητα
των καλοκαιρινών διακοπών στο βουνό. Θεωρούν ότι το καλοκαίρι ταυτίζεται με τη
θάλασσα, το κολύμπι, το άραγμα στην παραλία.<br /></span><span style="font-family: helvetica;">Θα
μπορούσα να πω ότι όλα αυτά με αφήνουν παγερά αδιάφορο αλλά δεν συμβαίνει κάτι
τέτοιο. Το σωστό είναι ότι όλα αυτά μου προκαλούν απέχθεια, για να το διατυπώσω
με καθώς πρέπει τρόπο.<br /></span><span style="font-family: helvetica;">Δεν λέω.
Η θάλασσα μου αρέσει. Σχεδόν τη λατρεύω. Με ηρεμεί. με σαγηνεύει. Μου αρέσει να την αγναντεύω
για ώρες. Αλλά η θάλασσα μου προσφέρει χαρά, όταν οι υπόλοιποι (άνθρωποι) δεν
είναι εκεί. Τότε μάλιστα. Μου προκαλεί απέραντη ευχαρίστηση να κάθομαι και να
παρακολουθώ τα αφρισμένα κύματα, να ακούω τον ήχο τους, όταν σκάνε με πάταγο
στην ακτή. Μου αρέσει να βλέπω την ανατολή ή το ηλιοβασίλεμα σε… άδειες
παραλίες.<br /></span><span style="font-family: helvetica;">Η άφιξη -με
τις πρώτες ζέστες- των ενοχλητικών λουόμενων στη θάλασσα σηματοδοτεί τη δική
μου αποχώρηση. Εννοείται ότι, κάποτε, πλησιάζω την παραλία και κατά τη διάρκεια
του θέρους. Το κάνω, συνήθως, από υποχρέωση και, σχεδόν, με βαριά καρδιά.<br /></span><span style="font-family: helvetica;">Και δεν
νομίζω ότι έχω άδικο.<br /> </span><span style="font-family: helvetica;">Απεχθάνομαι την αφόρητη ζέστη του
καλοκαιριού. Μου προκαλεί έντονη αδιαθεσία και επίπονες ημικρανίες. Βρίσκω
απαίσια την αίσθηση του μόνιμα βρόμικου, εξαιτίας του ιδρώτα και της υγρασίας
που κάνει ακόμη και το πιο λεπτό ύφασμα να κολλάει στο σώμα, δυσκολεύοντας κάθε
κίνηση, προκαλώντας αγανάκτηση και
έντονο εκνευρισμό. Και θα πουν κάποιοι ότι είμαι ιδιότροπος (και δεν θα είναι η
πρώτη φορά) και ότι τα παραλέω αλλά δεν ισχύει αυτό. Πέρυσι, κατά την περίοδο
των διακοπών (σε θάλασσα, φυσικά) και με καύσωνα, που δεν έχω βρει ακόμη τα
λόγια για να τον περιγράψω, ανακάλυψα ότι ο άνθρωπος διαθέτει ιδρωτοποιούς
αδένες <i>(μικρές σωληνοειδείς δομές του δέρματος που παράγουν ιδρώτα)</i> και στους
αγκώνες. Ναι, στους αγκώνες. Να προσπαθώ να φάω τα υπέροχα εδέσματα που είχα
μπροστά μου και ο ιδρώτας να στάζει από παντού. Να στάζει από τους αγκώνες και
να κολλάει επάνω τους το χάρτινο τραπεζομάντηλο και να διαλύεται σε μικρά
κομματάκια… Εφιάλτης.<br /></span><span style="font-family: helvetica;">Σιχαίνομαι τη λεπτή άμμο που βρίσκει
ευφάνταστους τρόπους για να τρυπώνει παντού. Να μπαίνει ανάμεσα στα δαχτυλάκια
των ποδιών, να εισχωρεί στα νύχια και τα αφτιά, να γίνεται δεύτερο δέρμα στις
παλάμες, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να πιάσεις το ποτήρι, το φλυτζάνι, το μπουκάλι,
το αντηλιακό και, κυρίως, το βιβλίο ή το τάμπλετ. Και το ακόμη χειρότερο, το
ακραία ενοχλητικό, είναι όταν η άμμος έρχεται και γίνεται ένα με το αντηλιακό, με
το οποίο έχεις πασαλειφτεί, τάχα για να σε προφυλάξει. Και να μη βγαίνει η
άτιμη παρά μόνο με ζεστό (το κατακαλόκαιρο!!!) νερό.<br /></span><span style="font-family: helvetica;">Μισώ και τη φασαρία. Μου τη δίνει
στα νεύρα η φωνή της μάνας που καλεί τον Λαλάκη να μην πηγαίνει στα βαθιά, να
φάει το αβγό του, να φορέσει καπέλο, να μην πετάει άμμο στον κύριο που κάθεται
δίπλα του, να βγει επιτέλους από το νερό, να μην παίζει στον ήλιο, να
σκουπιστεί για να μην κρυώσει και «ποιος θα τα τραβήξει μετά», να μη φωνάζει
σαν σεληνιασμένο, να μη ρίχνει νερό στη γιαγιά… Μου σμπαραλιάζει το νευρικό
σύστημα ο ήχος της ρακέτας, με τρομοκρατεί το μπαλάκι που περνάει σύριζα από το
κεφάλι μου, με εκνευρίζει η σκόνη που σηκώνει η παρέα που αποφάσισε να στήσει
αγώνα ποδοσφαίρου, βόλεϊ, αντιπτέρισης (badminton) ή ό,τι άλλο, μέσα στον
συνωστισμό.<br /></span><span style="font-family: helvetica;">Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω
(να γράψω) κάτι άλλο. Και πιστεύω ότι ο ιδιότροπος δεν είμαι εγώ αλλά όλοι
εκείνοι που τη βρίσκουν και θεωρούν ότι κάνουν διακοπές μέσα σε αυτόν τον
εφιάλτη.<br /></span><span style="font-family: helvetica;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbwaQIKGap3fv43Ul3D3oPIyJHnIioZ0ai4-9BSulUCPjx4ldaZ2WXhJ6brHxr3UQ3G6MbSFgc-HVEThYydTe_AAB1N9oUxp8uAzsNjUfgqhrZknZ9DCP4Xkm8rLfdaO3L5-_LPu_pb0lqR1NltaqhhYfTI1XCMk6kOnsyFUPqS3MBrRQKAdmwUi6Y/s2592/IMG_4903.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1728" data-original-width="2592" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbwaQIKGap3fv43Ul3D3oPIyJHnIioZ0ai4-9BSulUCPjx4ldaZ2WXhJ6brHxr3UQ3G6MbSFgc-HVEThYydTe_AAB1N9oUxp8uAzsNjUfgqhrZknZ9DCP4Xkm8rLfdaO3L5-_LPu_pb0lqR1NltaqhhYfTI1XCMk6kOnsyFUPqS3MBrRQKAdmwUi6Y/s320/IMG_4903.JPG" width="320" /></a></div>Προτιμώ το βουνό. Λατρεύω την
καλοκαιρινή δροσιά του, τους ήχους του. Με ξεκουράζει η ηρεμία του, η κίνηση
των δέντρων, τα χρώματά του, οι γεύσεις του, οι εναλλαγές του καιρού.
Τρελαίνομαι για τις ξαφνικές μπόρες, για τα σύννεφα που κατεβαίνουν χαμηλά, τα
κελαϊδίσματα των πουλιών, το αλύχτισμα των σκύλων. Ονειρεύομαι παρακολουθώντας
τον χορό των πανύψηλων ελάτων. Χαλαρώνω στις σκιές των πυκνών πλατάνων. Διαβάζω
ατελείωτες ώρες και γίνομαι δημιουργικός ακούγοντας τη... σιωπή. Αφήνομαι στο
κελάρυσμα των νερών. Νιώθω έξαψη από τον ήχο της βροχής στους τσίγκους της
στέγης. Δεν αλλάζω με τίποτε την αίσθηση
του καθαρού αέρα. Κι όλα αυτά, μακριά από τον συνωστισμό, την ένταση, τον
πανικό, και -κυρίως- τον βρομερό ιδρώτα.<br /></span><span style="font-family: helvetica;"><span style="text-indent: 36pt;">Οπότε αφήνω τους άλλους στις
σκέψεις και τις ορέξεις τους.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><span style="text-indent: 36pt;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><span style="text-indent: 36pt;">Εγώ θα πάρω τα βουνά.</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><span style="text-indent: 36pt;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><span style="text-indent: 36pt;">Πάλι.<br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><span style="text-indent: 36pt;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><span style="text-indent: 36pt;"><br /></span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: helvetica;"><span style="text-indent: 36pt;"><br /></span></span></div><p class="MsoNormal"><span style="font-family: helvetica;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-indent: 36pt;"><span style="font-family: helvetica;"><o:p></o:p></span></p>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2537326636816614548.post-84760167776471320472023-06-05T18:00:00.008+03:002023-06-05T18:38:53.776+03:00Το πρωί καθηγητής, το βράδυ χαρτορίχτρα<p><span style="font-family: helvetica;"></span></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB78CGFA1Kmlh3TkhDkCrnJzd8ZqwFM_7XWGGPkNehUoUXCForywvcg86rdF57EhSiMtrGDEpVYhByhEjTiLY9xJjWiJwbjPWnQsvvO0arXWtsLTRf0sDydu0SIo5s5oX2ghqE8MjTdq4HLm6hcSISK5reWj0y8_QA5-mZ7ymxVsLdckzkswI-nnJg/s2048/%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%92%CE%9B%CE%95%CE%A8%CE%979.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="Στη φωτο φαίνεται καθαρά το θέμα των φετινών εξετάσεων, όπως το είχε προβλέψει το φροντιστήριό μας" border="0" data-original-height="2048" data-original-width="2048" height="230" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgB78CGFA1Kmlh3TkhDkCrnJzd8ZqwFM_7XWGGPkNehUoUXCForywvcg86rdF57EhSiMtrGDEpVYhByhEjTiLY9xJjWiJwbjPWnQsvvO0arXWtsLTRf0sDydu0SIo5s5oX2ghqE8MjTdq4HLm6hcSISK5reWj0y8_QA5-mZ7ymxVsLdckzkswI-nnJg/w230-h230/%CE%A0%CE%A1%CE%9F%CE%92%CE%9B%CE%95%CE%A8%CE%979.jpg" width="230" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Στη φωτογραφία<br />φαίνεται καθαρά το θέμα<br />των εξετάσεων, όπως το <br />είχαμε προβλέψει<br />με απόλυτη ακρίβεια</span><br /><br /></td></tr></tbody></table><div><p align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: helvetica;"><span face="Helvetica, sans-serif">Η
στιγμή της γνωστοποίησης των θεμάτων, σε κάθε μάθημα, των Πανελληνίων αποτελεί
μια ιδιαίτερα κρίσιμη και ξεχωριστή στιγμή. Κάθε χρόνο. Δεν είναι τόσο το ότι βάζει τέλος στην αγωνία χιλιάδων μαθητών και των γονιών τους. Είναι ότι θέτει το όριο μεταξύ
σοβαρών και γραφικά ανόητων καθηγητών. </span><span style="mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><o:p></o:p></span></span></p><p align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: helvetica;"><span face="Helvetica, sans-serif">Ανυπομονώ για τη συγκεκριμένη στιγμή. Περιμένω τη διαχρονικά ανόητη ανακοίνωση του "πιασίματος του
θέματος" και την επίδειξη των τεκμηρίων του γεγονότος. <i>Το κάναμε, το
συζητήσαμε, το είχαμε προβλέψει ότι θα "πέσει".</i> Περιμένω τη
γελοιοποίηση ανθρώπων που θέλουν να δείχνουν αλλά, τελικά, δεν είναι σοβαροί.
Και κάθε χρόνο, οι ίδιοι και οι ίδιοι πέφτουν στην παγίδα του λαϊκισμού, της
ανοησίας, της απόλυτης βλακείας και της απύθμενης μετριότητας.</span><span><o:p></o:p></span></span></p><p align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: helvetica;"><span face="Helvetica, sans-serif">Φέτος, για παράδειγμα, το θέμα της
Έκθεσης αναφερόταν στην παραβίαση των δικαιωμάτων της γυναίκας. Λόγω και της
επικαιρότητας <i>(γυναικοκτονίες, me too, περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και
κάθε μορφής κακοποίησης και εκμετάλλευσης γυναικών)</i>, το θέμα αναμενόταν εδώ και
μερικά χρόνια. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει φροντιστήριο, καθηγητής, που δεν το είχε
προσεγγίσει. Δεν υπάρχει λυσάρι (μάλλον) που δεν το
περιείχε.</span><span><o:p></o:p></span></span></p><p align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: helvetica;"><span face="Helvetica, sans-serif">Οπότε προς τι η τρελογλυκουλίνικη χαρά του
"πιάσαμε το θέμα"; Προς τι οι χαζοχαρούμενες ανακοινώσεις του στιλ: "Το θέμα
των πανελληνίων αναλύεται στη σελίδα 5076 του βοηθήματός μας"; Δηλαδή, ο
στόχος ενός καθηγητή που διδάσκει το μάθημα της Έκθεσης, των Αρχαίων, των
Μαθηματικών..., είναι να "πιάνει" τα θέματα; Ε; Κι αν ο στόχος είναι
αυτός, για ποιον λόγο τα παιδιά να παρακολουθούν μαθήματα σε φροντιστήρια και
να μην ξημεροβραδιάζονται σε γραφεία στοιχημάτων, σε χαρτοριχτάδικα ή σε
καφετζουδομάγαζα <i>(μαγαζιά στα οποία ασκείται η αρχαία τέχνη της ανάγνωσης
φλιτζανιού)</i>;</span><span><o:p></o:p></span></span></p><p align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: helvetica;"><span face="Helvetica, sans-serif">Μη χειρότερα να λέμε. Γελοιότητες
για γέλια και για κλάματα. Λες και είμαστε αλογομούρηδες <i>(αργκό: άνθρωποι που
ασχολούνται με τις ιπποδρομίες)</i> που περιμένουν να δουν, αν κέρδισαν το
στοίχημα.</span><span><o:p></o:p></span></span></p><p align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: helvetica;"><span face="Helvetica, sans-serif">Κι αλήθεια, οι συγκεκριμένοι
στοιχηματζήδες στις ενημερώσεις γονιών και μαθητών που επιθυμούν να εγγραφούν
στα φροντιστήριά τους τι κάνουν; Ισχυρίζονται ότι "πιάνουν" τα
θέματα; Υπόσχονται ότι θα τα πιάσουν και στις επόμενες πανελλαδικές; Η συζήτηση
κινείται σε επίπεδο <i>"το παιδί σας είναι και θα παραμείνει τούβλαρος αλλά
εμείς θα του δώσουμε τα θέματα που θα πέσουν"</i>;</span><span><o:p></o:p></span></span></p><p align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span face="Helvetica, sans-serif" style="font-family: helvetica;">Παίζουν με την αγωνία των παιδιών, εκμεταλλεύονται την απόγνωση των γονιών, πουλάνε ελπίδα σε κάθε κατακαημένο, υπόσχονται εύκολες λύσεις, αυτοπροβάλλονται ως μεσσίες.</span></p><p align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: helvetica;"><span face="Helvetica, sans-serif">Υπάρχει κάτι που λέγεται διδασκαλία
και, μάλλον, ως διαδικασία διαφεύγει από κάποιους καθηγητές. Υπάρχει κάτι που
λέγεται λογική, γνώση της πραγματικότητας, προσέγγιση και κατανόηση της
θεωρίας, οργάνωση της σκέψης και των επιχειρημάτων. Υπάρχει μια τεχνική στην
προσέγγιση της Έκθεσης -και των άλλων μαθημάτων- κι αν κάποιοι δεν
την κατέχουν, δεν μπορεί να θεωρούνται καθηγητές. </span><span><o:p></o:p></span></span></p><p align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span face="Helvetica, sans-serif" style="font-family: helvetica;">Και σίγουρα, ποτέ δεν είναι αργά για
αλλαγή επαγγέλματος. Το στοίχημα ανθίζει, εκείνοι που καταφεύγουν σε
χαρτορίχτρες, σε καφετζούδες, σε τάματα πυκνώνουν τις τάξεις των ανθρώπων γύρω
μας, οι πωλητές επιστολών του Ιησού μπαίνουν στη Βουλή. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, λοιπόν! </span></p><p align="left" class="MsoNormal" style="line-height: normal;"><span style="font-family: helvetica;"> </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">
</span></p><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p></div>Σωτήρης Π. Ζάχοςhttp://www.blogger.com/profile/11543988447990852685noreply@blogger.com0