Με πρότυπο τη Γυναίκα του Καίσαρα!

Μια από τα ίδια! Πριν καν προλάβει να κοπάσει ο θόρυβος του ενός σκανδάλου, η δυσοσμία ενός άλλου αρχίζει να αναδύεται. Τα συνηθίσαμε πια, εδώ και χρόνια. Με διαφορετικές κυβερνήσεις, διαφορετικούς υπουργούς, Γραμματείς και Φαρισαίους. Κομματικά σύμβολα και πρόσωπα αλλάζουν, όχι, όμως, και η ποιότητα διοίκησης και διαχείρισης του κράτους, η οποία βρίσκεται σε επίπεδο χωρών του Τρίτου Κόσμου ή του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού.
Η αδυναμία ελέγχου της ποιότητας, των ενεργειών, των παρατυπιών και των επιλογών ακόμη και των πιο υψηλά ισταμένων καταδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος. Δυστυχώς από το μνημειώδες Παπανδρεϊκό «ένας κρατικός λειτουργός δικαιούται να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια» της δεκαετίας του ’80 έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, αλλά μάλλον δεν ήταν αρκετό για να ξεβρομίσει τον τόπο από την κατάρα της αυθαιρεσίας της εκάστοτε εξουσίας του.
Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις περί σεμνότητας και ταπεινότητας, οι εξαγγελίες για δημιουργία επιτροπών και υποεπιτροπών που διερευνούν κάθε υπόθεση διαφθοράς σε βάθος απλώς δεν πείθουν κανέναν κι ακόμη πιο … «απλώς» προκαλούν μειδίαμα θυμίζοντας μάλλον ατυχή ανέκδοτα. Αυτά μπορεί να είχαν πέραση σε κάποιες άλλες -πόσο μακρινές;- εποχές. Τότε οι Έλληνες έδειχναν υπομονή, περίμεναν καλύτερες μέρες, καλύτερη Ελλάδα, κάθαρση, εκσυγχρονισμό και τίμια διακυβέρνηση. Τώρα πια έχει χαθεί το σημαντικότερο στοιχείο συνοχής μεταξύ πολιτικών και πολιτών. Έχει χαθεί η εμπιστοσύνη κι αυτή δεν κερδίζεται πλέον με λόγια και υποσχέσεις, αλλά με αποφάσεις δυναμικές και ριζοσπαστικές.
Το κράτος μας θυμίζει χάος, το οποίο είναι αδύνατο να ελεγχθεί ακόμη και στις βασικές λειτουργίες του. Η ανίερη συμμαχία κυβερνητικού λαϊκισμού και λαϊκού ατομικισμού δημιούργησαν ένα γιγαντιαίο γραφειοκρατικό μηχανισμό καθιστώντας αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια ανάπτυξης, οργάνωσης κι ελέγχου. Η εμφάνιση φαινομένων διαφθοράς, στα πλαίσια του συγκεκριμένου μηχανισμού, οδηγεί σε παιδαριώδεις πολιτικές επιλογές που επιτείνουν το πρόβλημα αντί να το περιορίζουν. Περισσότεροι ελεγκτικοί θεσμοί, περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες, περισσότεροι δημόσιοι λειτουργοί και υπάλληλοι που θα ελέγχουν τους προηγουμένους επιφέροντας εξυγίανση, ώσπου κι αυτοί να αφομοιωθούν, να σαπίσουν αναγκάζοντας το σύστημα να δημιουργήσει κι άλλους θεσμούς και υπηρεσίες που θα πρέπει να στελεχωθούν με άλλους υπαλλήλους και πάει λέγοντας!
Η λύση του προβλήματος της διαφθοράς δε βρίσκεται στη διόγκωση του κράτους. Καμιά λύση δε βρίσκεται εκεί! Η λύση βρίσκεται στην αντίπερα όχθη και λέγεται περιορισμός του κράτους σε κάθε επίπεδο. Δε χρειαζόμαστε τριακόσιους βουλευτές. Μπορούμε και με λιγότερους. Άλλωστε αποδεικνύεται ότι δε διαθέτουμε τριακόσιους τίμιους, οραματιστές, δυναμικούς και με διάθεση να αφιερώσουν τη ζωή τους στα κοινά! Μπορούμε, λοιπόν, και με λιγότερους. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει κάθε προσπάθεια εξυγίανσης, οργάνωσης, κάθαρσης ή επανίδρυσης, όπως την ονομάζουν οι πολιτικοί!
Κι αν μπορούμε με λιγότερους βουλευτές έχω τη βεβαιότητα ότι θα τα καταφέρουμε και με λιγότερα υπουργεία και υφυπουργεία και άρα με λιγότερους Γραμματείς, Συμβούλους, σωματοφύλακες, Δημόσιους Υπαλλήλους, λιγότερες Δημόσιες Υπηρεσίες, λιγότερα κρατικά αυτοκίνητα. Κι όλοι αυτοί οι … λιγότεροι θα συντελούσαν στον περιορισμό της γραφειοκρατίας και της σπατάλης και της καθυστέρησης και της ανευθυνότητας. Η αλλαγή προσώπων -των εκάστοτε δικών τους- δε συνιστά επανίδρυση αλλά διαιώνιση κι εξάπλωση της υπάρχουσας παθογένειας.
Κι αν πράγματι είναι επιθυμητή η κάθαρση, πρέπει κάποια στιγμή να σεβαστούμε μια από τις βασικές αρχές της Δημοκρατίας που κάνει λόγο για ανεξαρτησία των εξουσιών. Και σε μια τέτοια περίπτωση δε νοείται βουλευτής (Νομοθετική Εξουσία) να καταλαμβάνει και θέση στην Κυβέρνηση (Εκτελεστική Εξουσία), ώστε ο έλεγχος να ξεκινά από τα υψηλότερα σημεία του μηχανισμού και να περιορίζει την αυθαιρεσία και τη διαφθορά εκεί που γεννιούνται. Μια τέτοια προσπάθεια εξυγίανσης που θα είχε ως αφετηρία της το ίδιο το κράτος και μάλιστα την εξουσία του είναι βέβαιο ότι θα έβρισκε ερείσματα στους πολίτες και θα αποτελούσε πρότυπο συμπεριφοράς γι αυτούς. Ένα τέτοιο κράτος θα μπορούσε να απαιτήσει τιμιότητα αρχικά από τους λειτουργούς και τους υπαλλήλους του και τελικά από τους πολίτες του (μ’ αυτή τη σειρά).
Τα δεδομένα μεταβάλλονται με ταχύτατους ρυθμούς σε κάθε τομέα κι αυτό απαιτεί και εξέλιξη του κράτους. Σε μια εποχή που η παγκοσμιότητα αποτελεί το επίκεντρο και το σημείο αναφοράς των εξελίξεων είναι αδιανόητο να επιμένουμε στη λειτουργία του κράτους όπως αυτή ρυθμίστηκε κατά το παρελθόν για να εξυπηρετήσει διαφορετικές ανάγκες, ιδεολογίες και στόχους! Το σύγχρονο κράτος δεν μπορεί να είναι ο βασικός εργοδότης μιας κοινωνίας και μάλιστα με τη δημιουργία αντιπαραγωγικών θέσεων εργασίας αλλά ο ρυθμιστής του υγιούς ανταγωνισμού και ο τροφοδότης της ανάπτυξης. Και για να συμβεί αυτό χρειαζόμαστε ένα κράτος που όχι απλώς θα είναι αλλά και θα φαίνεται τίμιο. Όπως και η γυναίκα του Καίσαρα!

Αναψυκτήριο "Ο Αρχοντοχωριάτης"

Τι ωραίο θέμα ενέσκηψε τη συγκεκριμένη περίοδο; Πόσα συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν; Πόσες αφορμές για ηθικολογίες και για συζητήσεις όχι πλέον καφενείου αλλά … αναψυκτηρίου; Και μάλιστα όταν οι αφορμές προέρχονται όχι από κάποιους «απλούς» πολίτες αλλά από κάποιους «σύνθετους»(;) πολιτικούς, τα πράγματα κινούνται στα όρια του ευτράπελου και παρόλ’ αυτά είναι ικανά να καταδείξουν την πραγματικότητα που επικρατεί σ’ αυτό που επιμένουμε να χαρακτηρίζουμε «σύγχρονο κράτος»! Το όμορφο της υπόθεσης είναι ότι τίποτε πια είναι ικανό να μας προκαλέσει μεγαλύτερη θλίψη, αφού το σκεφτόμενο κομμάτι του λαού μας έχει πιάσει πάτο, οπότε και σκέφτεται (τι σκεφτόμενο θα ήταν άλλωστε;) τουλάχιστον ας το διασκεδάσουμε!
Ως γνωστόν, από αρχαιοτάτων χρόνων, το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει, οπότε και ο νεοέλληνας -πιστός στις παραδόσεις- αποφάσισε ότι η βρωμιά είναι αρετή, ενώ η καθαριότητα, η οποία παλιότερα αποτελούσε μισή αρχοντιά, κακία! Τώρα θα ρωτήσετε γιατί απορρίφθηκε το ρητό περί καθαριότητας και υπερίσχυσε το άλλο, περί ρυπαρού ιχθύος, αλλά αυτό είναι ολοφάνερο! Απορρίφθηκε επειδή, σύμφωνα με πληροφορίες, αποτελεί δάκτυλο των ιμπεριαλιστών που μας υπονομεύουν και των καπιταλιστικών κέντρων της αντιλαϊκής παγκοσμιοποίησης στην προσπάθειά τους να πουλήσουν περισσότερα σαπούνια, σαμπουάν, απορρυπαντικά αυξάνοντας τα κέρδη τους και εξανεμίζοντας το εισόδημα του εργάτη, του οποίου, ως γνωστόν, το δίκιο είναι νόμος για τη χώρα μας!
Και μετά τις αναγκαίες εγκυκλοπαιδικές διευκρινίσεις επανέρχομαι στο θέμα μας. Λοιπόν, αδυνατώ να καταλάβω τι μεμπτό εντοπίζουν ορισμένοι στο να υπάρχουν υπουργοί, βουλευτές και άλλοι κρατικοί παράγοντες με αυθαίρετα, παρανομίες στις οικοδομικές άδειές τους ή που έχουν διορίσει τα παιδιά τους σε περιζήτητες θέσεις του δημόσιου τομέα. Εκεί που οι άλλοι εντοπίζουν αυθαιρεσίες, αναξιοκρατία, υποκρισία, εγώ δεν μπορώ παρά να δω σύμπνοια! Μάλιστα, σύμπνοια πολιτών και πολιτικών! Και η σύμπνοια είναι το ζητούμενο για την αρμονική πορεία ενός λαού προς την πρόοδο, όπως βέβαια ο συγκεκριμένος λαός την ορίζει (την πρόοδο, όχι τη σύμπνοια).
Όλοι αυτοί που βγαίνουν και κρίνουν και επικρίνουν τώρα, δεν έχουν συνειδητοποιήσει το απλούστατο. Ότι, δηλαδή, ο Έλληνας είναι όπως ακριβώς και το κράτος του. Βγαίνουν, λοιπόν, οι «Emo» της υπόθεσης και τα παρουσιάζουν όλα μαύρα. Λένε και γράφουν ότι οι Έλληνες είναι υπερχρεωμένοι, αυθαιρετούν, δε σέβονται το περιβάλλον, κλέβουν το κράτος, επιδιώκουν το ρουσφέτι, είναι τεμπέληδες αντιπαραγωγικοί και άλλα τέτοια που ένα και μόνο σκοπό εξυπηρετούν. Να μας κάνουν την καρδία πιο μαύρη κι απ’ αυτή των Emo! Εγώ, λοιπόν, λέω σε όλους αυτούς να ακολουθήσουν το παράδειγμα της συμπαθέστατης νεανικής ομάδας και να πάρουν σβάρνα τις κηδείες και να κλαίνε όλοι μαζί πάνω από τα φέρετρα αγνώστων, μπας και εκτονώσουν την κακομοιριά τους εκεί και μας αφήσουν εμάς ήσυχους να το διασκεδάζουμε!
Δηλαδή, τι θα έπρεπε να κάνει ο νεοέλληνας, όταν αυτά του διδάσκουν οι άρχοντές του; Όταν το κράτος του με χίλια δυο (1002) προβλήματα αποφασίζει να ξοδέψει ένα σκασμό χρήματα για να τελέσει Ολυμπιακούς Αγώνες, τι θα κάνει ο πολίτης; Δε θα χρεωθεί μέχρι τα μπούνια για να ζήσει την πολυτέλεια του αυτοκινήτου, της πισίνας, των καινούριων και στιλάτων ενδυμάτων; Όταν αυτοί που νομοθετούν παραβιάζουν τους νόμους τόσο κατάφωρα, τι περιμένουμε από τον πολίτη; Σεβασμό των νόμων; Σιγά και μην! Είπαμε σύμπνοια κι εδώ φαίνεται να υπάρχει μυστική συμφωνία ότι νόμοι θα συνεχίσουν να ψηφίζονται μεν, αλλά δεν είναι ανάγκη και να τηρούνται δε από κανέναν! Γιατί οι νόμοι σ’ αυτή τη χώρα έχουν καταλήξει σεμεδάκια πάνω στην τηλεόραση. Υπάρχουν, εμποδίζουν αλλά κανείς, τελικά, δεν τους δίνει την παραμικρή προσοχή!
Όσο για το ότι ο νεοέλληνας είναι τεμπέλης και αντιπαραγωγικός, τι να πω και τι να γράψω; Αγαπητοί, ο Έλληνας θέλει να αγιάσει και δεν τον αφήνουν! Δηλαδή, τι μπορεί να κάνει ο κακόμοιρος με τόσα αναψυκτήρια γύρω του; Ε τι να κάνει; Να μην τα στηρίξει; Και πώς θα ζήσουν μετά οι ιδιοκτήτες τους; Τι θα γίνουν αυτοί οι άνθρωποι; Κλέφτες ή μήπως υπουργοί; Ε, όχι να γινόμαστε και παράλογοι τώρα!
Και μέσα σ’ όλα αυτά βιώνουμε την κατάρρευση ενός μύθου που λέει ότι οι πολιτικοί αμείβονται πλουσιοπάροχα! Μωρέ τι μας λες! Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, θα είχαν ανάγκη δεύτερης δουλειάς; Αμ, δε θα είχαν! Εδώ κοτζάμ υπουργός και για να τα βγάλει πέρα ο άνθρωπος δουλεύει και αναψυκτήριο! Θα έκανε κάτι τέτοιο, αν τα τσέπωνε χοντρά από την πολιτική; Όχι, δηλαδή, για να λέμε και του στραβού το δίκιο και να μην τα κάνουμε όλα ίσωμα!
Αλλά τέτοιος λαός είμαστε! Μη δούμε κάποιον να ξεχωρίζει. Όχι! Μόλις αντιληφθούμε μεγαλείο γύρω μας θέλουμε να το ποδοπατήσουμε, να το αφανίσουμε από προσώπου Γης. Έτσι και τώρα! Τα βάζουν όλοι με έναν άνθρωπο που προσπαθεί να διαφυλάξει μέγιστες αξίες του ελληνισμού, όπως αυτή της φιλοξενίας! Δηλαδή, τι να κάνει ο άνθρωπος; Εμφανίστηκαν τρεις(3) τέσσερις(4) Πακιστανοί, Ινδοί κτλ στην πόρτα του, τι να έκανε; Να τους άφηνε στους πέντε(5) δρόμους; Και πώς θα το έκανε αυτό; Με ποιο τρόπο τρεις(3) ή τέσσερις(4) Πακιστανοί, Ινδοί ή ό,τι άλλο θα καλύψουν πέντε(5) δρόμους; Ο ένας(1) τουλάχιστον θα έπρεπε να καλύψει δύο(2)! Τι μπέρδεμα(*@%5$%+€=x)! Έκανε, λοιπόν, αυτό που θα έκανε ο κάθε Άνθρωπος. Άνοιξε τις πόρτες του αναψυκτηρίου του και τους καλοδέχτηκε κι αντί όλοι εμείς να τον επαινούμε γι αυτό (χρονιάρες μέρες κιόλας), τι κάναμε; Τα βάζουμε μαζί του και τον καταδικάζουμε! Πού βαδίζει πλέον αυτός ο λαός;

Προσωπικά θα συνεχίσω να δείχνω μεγαλειώδη αδιαφορία για καταστάσεις δεδομένες εδώ και καιρό και θα θλίβομαι πραγματικά για ένα και μόνο: Τον αφανισμό της μέγιστης (κάποτε) αξίας του ελληνισμού. Της αρχοντιάς! Γιατί το μόνο που αντικρίζω, όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου είναι πια η αρχοντοχωριατιά!!!

Φαινόμενο του θερμοκηπίου!

Λοιπόν, δεν ξέρω τι λένε επιστήμονες και ειδήμονες και οικολόγοι, αλλά εγώ τις έχω πάρει τις αποφάσεις μου!
Με το κρύο που έχουμε φάει τον τελευταίο καιρό, έχω αποφασίσει ότι το γνωστό σε όλους «φαινόμενο του θερμοκηπίου» είναι καλό πράγμα!
Πάρα πολύ καλό! Και δεν ακούω κουβέντα περί αυτού.
Δηλαδή, είναι κατάσταση αυτή τώρα; Να μην μπορείς να σταθείς, να μην μπορείς να κινηθείς, να μην μπορείς να σκεφτείς από το κρύο;
Εμ, δεν είναι!
Γι αυτό λέω «φαινόμενο του θερμοκηπίου» και πάλι «φαινόμενο του θερμοκηπίου»!
Και δεν είναι θέμα εγωισμού! Εμπεριέχει βαθιά ανθρωπιστική κουλτούρα. Γιατί όλες αυτές τις μέρες με το ψοφόκρυο τι μπορεί να κάνει ο φτωχός και ο άστεγος;
Πώς να προφυλαχτούν;
Ενώ στη ζέστη είναι διαφορετικά! Πιάνουν μια σκιά (παχιά κατά προτίμηση), βουτούν και λίγο τα ποδαράκια σε κάποιο σιντριβάνι και πάει και τέλειωσε! Όλα ωραία και καλά!
Άλλωστε κάτι παραπάνω γνωρίζουν και οι πιγκουίνοι που μετακόμισαν!

Η εφιαλτική πλευρά των Γιορτών!

Το πέρασμα του χρόνου αποτελεί για τους περισσότερους ανθρώπους έναν πραγματικό εφιάλτη! Σε κάθε συνειδητό «τικ» ή έστω «τακ» του ρολογιού οι περισσότεροι δε βλέπουν απλώς το χρόνο να σβήνει, βλέπουν το δικό τους χρόνο να περνά και να χάνεται, χωρίς την παραμικρή πιθανότητα επιστροφής. Κάθε ώρα, λεπτό, δευτερόλεπτο ή δέκατο του δευτερολέπτου που περνούν είναι εξαιρετικά απίθανο να μας επιστραφούν, αφού παρά τα εξαιρετικά βήματα προόδου της επιστήμης, κανένας μα κανένας δε στρώθηκε στη δουλειά με στόχο την εφεύρεση μιας … «μηχανής του χρόνου»!

Κι όμως, υπάρχει μία έστω περίοδος κατά την οποία προσωπικά λατρεύω το πέρασμα του χρόνου! Λατρεύω κάθε ώρα, λεπτό, δευτερόλεπτο κ.τ.λ. που σβήνει! Λατρεύω να παρακολουθώ το χρόνο να κυλάει, να περνάει και να χάνεται! Κι αυτή η περίοδος είναι η συγκεκριμένη! Και είναι η συγκεκριμένη γιατί μπορώ να σκέφτομαι: «Ναι! Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, οι διακοπές, η φυγή από τα συνηθισμένα, η τεμπελιά»!
Όσο κι αν δεν είναι λίγοι όσοι προσπαθούν να τα μετατρέψουν, κάθε χρόνο, σε εφιάλτη (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση), εγώ έχω αποφασίσει ότι θα αδιαφορήσω και θα τα ευχαριστηθώ με κάθε τρόπο. Ο χρόνος του ρολογιού μπορεί να σβήνει, αλλά αυτό συμβαίνει για καλό! Κάθε «τικ» ή έστω «τακ» με φέρνει πιο κοντά στο όνειρο! Το έχω πάρει απόφαση ότι θα ηρεμήσω και θα διασκεδάσω αδιαφορώντας για τις επιλογές του … «μέσου όρου».
Κι ενώ το έχω αποφασίσει αυτό και άρα θα έπρεπε να βιώνω την ηδονή της αναμονής, ήρεμος και χαλαρός περιμένοντας την ώρα και τη στιγμή των «απόλυτων διακοπών», υπάρχει κάτι που δε μ’ αφήνει να ησυχάσω, που μου προκαλεί έντονο άγχος, απανωτές ανατριχίλες και κρύο ιδρώτα!

Θα μου πείτε υπάρχει κάτι τη συγκεκριμένη περίοδο ικανό να προκαλεί εφιάλτες; Ναι, υπάρχει και δεν πρόκειται για τις βεράντες που κινδυνεύουν να πέσουν από το βάρος των λαμπιονιών που τις … στολίζουν!
Ναι, υπάρχει και στην καθομιλουμένη ονομάζεται "χριστουγεννιάτικο δώρο"! Γιατί Χριστούγεννα ίσον δώρα. Δώρα για μικρούς, δώρα για μεγάλους, δώρα για γονείς, δώρα για γνωστούς, δώρα για αγνώστους. Παντού δώρα! Τόσα δώρα που είναι ικανά να με κάνουν να μισώ ακόμη και τη λέξη. Φτάνω σε απόγνωση. Βλέπω κουτί τυλιγμένο με φιόγκους και κορδέλες και με πιάνει ζαλάδα και θέλω να το ποδοπατήσω, να το διαλύσω, να το τσακίσω, να το σπάσω, να το εξαφανίσω, να του βάλω μπουρλότο, να του κάνω χειρότερα κι απ’ ό,τι κάνουν οι χουλιγκάνοι στα γήπεδα σε στιγμές «έξαλλης μανίας και ένθεου ενθουσιασμού»! Συναντώ άτομο που κρατά κουτί ή σακούλα στολισμένα και επιθυμώ με έναν ακραία ενστικτώδη πρωτόγονο τρόπο να το φτύσω, να το μπουφλίσω, να το ξεφωνίσω! Κι απ’ την άλλη, συναντώ άτομο που δεν κρατάει δώρα και μου έρχεται να το αγκαλιάσω και να το φιλήσω σταυρωτά και πενταλφωτά και ημισεληνωτά μαζί!
Και τώρα θα βρεθούν όλοι εκείνοι που έχουν αποδεχτεί ό,τι τους προστάζουν οι κανόνες της αγοράς και του «καθωσπρεπισμού», όλοι εκείνοι που αγνοούν ακόμη κι ως λέξεις τις έννοιες του «αυθορμητισμού» και της «σκέψης» για να πουν ότι εγώ είμαι ο παράξενος για να με ενοχλεί κάτι τόσο αθώο που σε όοοολους αρέσει!
Κι εδώ είναι το ζήτημα, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλακεία απ’ αυτό, γιατί κανένα μα κανένα δώρο δεν είναι αθώο! Το χριστουγεννιάτικο δώρο είναι απειλή! Απειλή για το χρόνο μας, για την τσέπη μας, για τα νεύρα μας, ακόμη και για τις σχέσεις μας! Κι ενώ προσπαθούμε να ξεκλέψουμε χρόνο για ξεκούραση, χαλάρωση και διασκέδαση, βρισκόμαστε στις γιορτές να τον σπαταλάμε και μάλιστα απλόχερα τρέχοντας από κατάστημα σε πολυκατάστημα κι από μπουτίκ σε παιχνιδομάγαζο φορτωμένοι σαν τα γαϊδούρια με κουτιά, κουτάκια, σακούλες και σακουλάκια. Τελειώνουν οι γιορτές και έχουμε φτάσει στα πρόθυρα υπερκόπωσης και νευρικής κρίσης και υποσχόμαστε ότι δε θα το ξανακάνουμε αυτό στον εαυτό μας και … ψάχνουμε στα ημερολόγια για την επόμενη ευκαιρία ξεκούρασης.
Κούραση και εξάντληση και μάλιστα μια κούραση που κοστίζει πανάκριβα! Γιατί σήμερα το δώρο πρέπει να είναι κάτι ακριβό. Όσο πιο ακριβό τόσο καλύτερο! Τα συναισθήματα που θέλει κανείς να εκφράσει μ’ αυτό συνδέονται αποκλειστικά με το κόστος του και δε διαθέτουν τίποτε το αυθόρμητο. Θέλεις να δείξεις το μέγεθος της αγάπης σου, του έρωτά σου, της φιλίας σου, της στοργής σου, της εκτίμησής σου; Θα το κάνεις, αν καταξοδευτείς. Όσο πιο ακριβό το δώρο τόσο περισσότερο θα εκτιμηθούν τα συναισθήματα που θέλεις να εκφράσεις. Κάπως έτσι τα "διακοποδάνεια" και τα "δωροδάνεια", για μια ακόμη χρονιά, θα εκτιναχθούν στα ύψη για να καλύψουν τις ανάγκες της κενότητας, της υπερβολής και της παράλογης σπατάλης.
Και να ήταν μόνο αυτά; Η σκοτεινή πλευρά των δώρων καταλήγει συχνά επικίνδυνος εφιάλτης. Κάθε που βλέπω στην TV διαφημίσεις για τα must δώρα για παιδιά με πιάνει σύγκρυο! Δώρα ικανά να οδηγήσουν στην καταστροφή, δώρα που εκφράζουν την απόλυτη βλακεία, την απέραντη ανοησία!
Κούκλες "μωρά", ώστε το κοριτσάκι που θα τις αποκτήσει να καταλάβει από νωρίς ότι η γυναίκα είναι πλασμένη για τη φροντίδα παιδιών, δηλαδή με το ξεσκάτωμα, τις τσιρίδες, το ατέλειωτο ξενύχτι. Τα όνειρα και οι φιλοδοξίες της παύουν να υφίστανται, όταν αποκτήσει παιδί. Κάπως έτσι καλλιεργείται το … έμφυτο, κατά τα άλλα, μητρικό ένστικτο.
Κούκλα "νοικοκυρά", ώστε το κοριτσάκι να εξελιχτεί σε δουλάρα για όλη τη ζωή του και να υπηρετεί αδιαμαρτύρητα κάθε αφέντη, όπως έκαναν η γιαγιά του και η προγιαγιά του στο παρελθόν.
Κούκλα "τσουλί", ώστε το κοριτσάκι να πειστεί ότι διαθέτει μια … γυναικεία πλευρά ταυτισμένη με την υπερβολή, τη λαγνεία και τη φρίκη.
Κούκλα "πριγκίπισσα", ώστε το κοριτσάκι να καταλήξει «στο ράφι» περιμένοντας τον άρχοντα του παραμυθιού της!
Κι αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά καταστροφικά για τα παιδιά, πλέον υπάρχουν κι άλλες επιλογές. Γιατί πλέον κυκλοφορούν σωρηδόν κουκλάκια με φάτσες «επωνύμων» ή φανταστικών ηρώων. Θέλετε το παιδί σας να μοιάσει στο Ρουβά; Να του αγοράσετε κουκλάκι με φάτσα Σάκη, ώστε να γίνει … Σακοπαίδι. Πώς λέγαμε παραπαίδι παλιά, τώρα είναι στη μόδα τα Σακοπαίδια. Θέλετε το παιδάκι σας να μην έχει την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα; Δωρίστε του ένα κουκλάκι Superman ή Batman ή ό,τι άλλο έχουν σκεφτεί να κυκλοφορήσουν κάποια εγκληματικά μυαλά και τα υπόλοιπα θα εξελιχθούν αυτόματα. Γιατί τα παιδιά είναι δεκτικά και δε θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα ... προσαρμογής στα πρότυπα που πηγάζουν από τα παιχνίδια τους.

Το χειρότερο, όμως, είναι άλλο! Σκεφτείτε πόσες φορές σας έχουν κάνει δώρο που δε σας εκφράζει, δώρο που το σιχαίνεστε, που δε θα το κάνατε ούτε στο χειρότερο εχθρό σας και παρόλ' αυτά πρέπει να δείξετε χαρά και απέραντη έκπληξη, για να μην κακοκαρδίσετε εκείνον που σας το πρόσφερε μέσα στην τρελή χαρά! Θεέ μου, τι καταπίεση;
Έτσι είναι κι άντε πείτε μου ότι υπάρχει αθώο δώρο. Σιγά και μην υπάρχει! Κι άντε, η σπατάλη χρόνου και χρήματος είναι λάθη των μεγάλων, οπότε τα θέλουν και τα παθαίνουν! Τι γίνεται, όμως, με την άλλη πλευρά τους, εκείνη που σχετίζεται με τα παιδιά; Αυτά ποιος θα τα προφυλάξει από τους επικίνδυνους, γεμάτους άγνοια και απέραντη βλακεία γονείς, νονούς, παππούδες, θείτσες και θείτσους που ξεσαλώνουν αυτές τις μέρες; Αμ εκεί δε μιλάμε για απλό κίνδυνο! Εκεί «το Σύμπαν ολόκληρο συνωμοτεί» για την καταστροφή της παιδικής αθωότητας και την αποβλακωποίηση της παιδικής προσωπικότητας! Γιατί τα δώρα, καλοί μου άνθρωποι έχουν προεκτάσεις και επιδρούν καθοριστικά στο χαρακτήρα των παιδιών και δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει να κερδίσει κανείς μετατρέποντας το παιδί του σε Σακοπαίδι ή σε κάτι άλλο που μόνο τρόμο προκαλεί!

Και μετά την εμπεριστατωμένη ανάλυση που προηγήθηκε, θα έρθει κανείς να μου πει ότι έχω άδικο να χαρακτηρίζω τα δώρα χριστουγεννιάτικο εφιάλτη; Ε, θα βρεθεί;

Το ελληνικό σχολείο είναι νεκρό! (Νεκρολογία)

Το ελληνικό σχολείο είναι νεκρό! Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων της έρευνας του Διεθνούς Προγράμματος για την Αξιολόγηση των Μαθητών (PISA) του 2006 που διενεργήθηκε από τον ΟΟΣΑ υπήρξε απλώς η ταφόπλακα. Για μια ακόμη φορά η θέση κατάταξης του ελληνικού σχολείου ήταν περίπου η ίδια με τις προηγούμενες. Στην τελευταία έρευνα η χώρα μας καταλαμβάνει την 28η θέση μεταξύ των 30 χωρών μελών του ΟΟΣΑ που πήραν μέρος. Ο θρήνος μεγάλος και οι δικαιολογίες από τους άμεσα εμπλεκομένους -εκπαιδευτικούς, συνδικαλιστές, υπουργείο- πολλές. Η ουσία, όμως, παραμένει, εδώ και πολλά χρόνια, η ίδια. Θαύματα στην εποχή μας δε γίνονται, οπότε δεν προσδοκώ ανάσταση νεκρού και το σχολείο θα παραμείνει έτσι, δηλαδή, νεκρό!
Στη συγκεκριμένη έρευνα οι μαθητές εξετάζονται σε τρία γνωστικά αντικείμενα: Κατανόηση Κειμένου, Μαθηματικά και Φυσικές Επιστήμες. Οι εξεταζόμενοι διαγωνίζονται στη δυνατότητά τους να συνδέσουν γνώσεις που έχουν αποκτήσει με δεδομένα της σύγχρονης πραγματικότητας. Και στα τρία ο πάτος κατακτήθηκε με χαρακτηριστική άνεση από τους μαθητές μας. Βέβαια, θα πει κάποιος ότι για την κατάντια μπορεί να έφταιγε το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού και ότι τώρα που αποσύρθηκε θα πρέπει να περιμένουμε εκτόξευση των επιδόσεων τα επόμενα χρόνια. Αν μου το πει βέβαια αυτό κάποιος, εγώ θα του απαντήσω ότι λέει τη μεγαλύτερη βλακεία όχι μόνο του αιώνα που διανύουμε αλλά και του προηγουμένου και του προ προηγουμένου μαζί!
Βγαίνουν οι υπεύθυνοι (αυτοί πρέπει να διαθέτουν τόση ευθύνη όση … «καλότητα» διαθέτει και το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας) και λένε τα ίδια παραμύθια που ακούμε κάθε φορά που ένας εθνικός διασυρμός βλέπει το φως της παγκόσμιας δημοσιότητας είτε σε θέματα οικονομίας είτε εκπαίδευσης είτε εξωτερικής πολιτικής είτε περίθαλψης κ.τ.λ.. Για μια ακόμη φορά, λοιπόν, για τις κακές επιδόσεις των μαθητών φταίει η υποχρηματοδότηση της ελληνικής εκπαίδευσης, οι μισθοί των εκπαιδευτικών, η έλλειψη επιμόρφωσης, οι Πανελλαδικές Εξετάσεις και βέβαια η παραπαιδεία την οποία κι εγώ ο άθλιος υπηρετώ! Μάλιστα! Αυτά φταίνε για όσους δεν το είχαν καταλάβει! Τώρα εγώ και πάλι θα θεωρηθώ υβριστής και δε θυμάμαι τι άλλο μου έχουν προσάψει κατά καιρούς, αλλά κάποιες απλές (υβριστικές;) σκέψεις θα τις κάνω!
Θα παραδεχτώ ότι όλα τα παραπάνω φταίνε για αρκετά προβλήματα του ελληνικού σχολείου. Φταίει και η χρηματοδότηση, φταίνε και τα βιβλία, φταίνε και οι αμοιβές των εκπαιδευτικών, φταίμε κι εμείς της παραπαιδείας, φταίνε και οι Πανελλαδικές! Βέβαια, όλα αυτά έχουν τόση σχέση με τις επιδόσεις των μαθητών στα συγκεκριμένα γνωστικά αντικείμενα και στην αδυναμία τους να αξιοποιήσουν τις γνώσεις τους στην καθημερινή ζωή τους, όση έχει και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η κρίση στη Μέση Ανατολή καθώς και το ότι ο Ερμής αυτή την περίοδο είναι ανάδρομος!
Εξηγώ στους αδαείς, γιατί οι γνωρίζοντες, όπως είναι φυσικό, γνωρίζουν κι ας μη θέλουν να το παραδεχτούν, βουτηγμένοι στην υποκρισία τους! Λοιπόν, το αν ένα παιδάκι θα μάθει να κατανοεί άρα και να αξιοποιεί ένα κείμενο, δηλαδή τη γλώσσα μας, έναν κανόνα στα Μαθηματικά ή τη Φυσική, τη Χημεία και τη Γεωγραφία καμιά σχέση έχει με την κίνηση του Ερμή και σίγουρα ελάχιστη σχέση έχει και με όλα τα υπόλοιπα σοφά που ακούγονται κατά καιρούς από … υπεύθυνα χείλη! Ένα παιδάκι μαθαίνει να διαβάζει, να αποκωδικοποιεί, να αντιλαμβάνεται και τελικά να αξιοποιεί στην καθημερινότητά του τις συγκεκριμένες γνώσεις από πολύ μικρή ηλικία. Κάτι τέτοιο συμβαίνει στο Νηπιαγωγείο, στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο! Μιλάμε για εκπαιδευτική διαδικασία διάρκειας τουλάχιστον μιας δεκαετίας πριν το παιδάκι φτάσει με το καλό(;) στο Λύκειο! Και μην πει κανείς ότι το παιδάκι στα νήπια, στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο δε μαθαίνει επειδή σκέφτεται τις Πανελλαδικές ή χάνει το χρόνο του προσπαθώντας να επιλέξει το Φροντιστήριο που θα παρακολουθήσει, όταν με το καλό φτάσει στη Β΄ ή τη Γ΄ Λυκείου!!!
Τι συμβαίνει, λοιπόν, σ’ αυτά τα δέκα χρόνια, στα οποία το παιδάκι και δεκτικό είναι και μπορεί να αφοσιωθεί αναπόσπαστο στη μάθηση; Ε, τι φταίει; Να σας πω εγώ τι φταίει, χωρίς να έχω την αίσθηση ότι ανακάλυψα την Αμερική! Φταίει το ότι δε διαθέτουμε αρκετούς εκπαιδευτικούς που να έχουν τη διάθεση και τη δυνατότητα να προσφέρουν ουσιαστική γνώση στο παιδάκι. Πριν λίγα χρόνια μια γνωστή μού είπε το εξής: «Καλά είναι δυνατόν στο σχολείο να απαιτούν από παιδιά Β΄ Δημοτικού να κάνουν περίληψη κειμένου; Εδώ ούτε εγώ δεν ξέρω! Πώς να βοηθήσω το γιο μου;»! Για να γίνει κατανοητό, πρέπει να προσθέσω ότι η συγκεκριμένη είναι δασκάλα και μάλιστα διορισμένη από χρόνια στην εκπαίδευση!!! Καταλάβατε τώρα τι συμβαίνει ή είστε «στουρνάρια» εξαιρετικής ποιότητας;
Συμβαίνει, λοιπόν, ότι αν ένας εκπαιδευτικός δεν έχει ασχοληθεί ουσιαστικά με το αντικείμενό του, δε θα μπορέσει ποτέ να το μεταδώσει έστω και επιφανειακά στους μαθητές του. Πώς μπορεί να διδάξει κανείς κατανόηση και σύνθεση κειμένου, αν ο ίδιος δεν είναι αναγνώστης και δεν έχει γράψει ούτε … εφηβικό ημερολόγιο; Πώς μπορεί να διδάξει στα παιδιά τη διαδικασία αποκωδικοποίησης και σύνθεσης κειμένου και να τα βοηθήσει να καταλάβουν ότι αυτό τους είναι αναγκαίο, ώστε αύριο να κατανοούν εφημερίδες, να εκφράζουν σωστά τις απόψεις τους, να συνειδητοποιούν τις λεπτομέρειες ενός συμβολαίου, αν το πιο ποιοτικό ανάγνωσμα του ίδιου είναι η αθλητική ή η κουτσομπολίστικη εφημερίδα;
Το ίδιο συμβαίνει και στις άλλες ειδικότητες. Πώς ένας μαθηματικός θα μεταδώσει στα παιδιά ουσιαστική γνώση και πώς θα τους διδάξει να χρησιμοποιούν πρακτικά τα μαθηματικά στην καθημερινή ζωή τους σήμερα και στην επιστήμη τους αύριο, αν ο ίδιος το μόνο που έχει κάνει είναι να ξεπατικώνει ασκήσεις από λυσάρια χωρίς περαιτέρω και ουσιαστική ενασχόληση; Αν δεν καθίσει να στύψει το μυαλό του για τη λογική ενός προβλήματος, μιας άσκησης, μιας εξίσωσης με τι προσόντα θα βοηθήσει τους κακόμοιρους μαθητές να το κάνουν; Ρωτήστε τους μαθηματικούς, τους φυσικούς, τους χημικούς των παιδιών σας αν έχουν διαβάσει βιβλία όπως το «E=mc2», «Ηλεκτρισμός» του David Bodanis ή τα «Θεώρημα του Παπαγάλου», «τα Αστέρια της Βερενίκης», το «Μηδέν» του Ντενί Γκετζ ή το «Πυθαγόρεια Εγκλήματα» του Τεύκρου Μιχαηλίδη ή τέλος το «ο θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ» του Απόστολου Δοξιάδη κι αν δεν το έχουν κάνει, μην τους εμπιστεύεστε! Ρωτήστε τους φιλολόγους των παιδιών σας τι έχουν διαβάσει τελευταία, ποιες εφημερίδες αξιοποιούν για την ενημέρωσή τους και κυρίως τι έχουν γράψει οι ίδιοι και θα καταλάβετε αν αξίζουν της εμπιστοσύνης σας!
Και μετά από τις αναγκαίες διευκρινίσεις αναρωτιέμαι! Αν το σχολείο χρηματοδοτηθεί γενναία, αν οι εκπαιδευτικοί αμειφτούν καλύτερα, αν επιμορφωθούν, αν καταργηθούν τα φροντιστήρια και οι Πανελλαδικές, θα αναβαθμιστεί η εκπαίδευση στη χώρα μας και οι μαθητές μας θα μάθουν να κατανοούν κείμενα, να αξιοποιούν πρακτικά τις μαθηματικές γνώσεις τους καθώς και τις γνώσεις τους στις Φυσικές επιστήμες; Εγώ λέω ότι θαύματα στην εποχή μας δε γίνονται, οπότε το σχολείο θα παραμείνει νεκρό! Η μάνα μου, πρώην δασκάλα, το λέει αλλιώς: «Κατακαημένη Αράχωβα…»!
Και τελικά το θέμα δεν είναι το τι λέω εγώ, η μάνα μου αλλά και ο κάθε ανευθυνοϋπεύθυνος αλλά τι λένε οι μαθητές και οι άμεσα εμπλεκόμενοι για όλα αυτά!

Η εικόνα που αρχικά ήθελα να αναρτήσω ήταν αυτή,

αλλά τη βρήκα μακάβρια ενώ αυτή που επέλεξα τελικά, παιγνιώδη και ζουμπουρλούδικη!

Ωχ! Έρχονται Χριστούγεννα!

Ναι, σίγουρα τα Χριστούγεννα ήταν μια λατρεμένη, μια πανέμορφη γιορτή. Ναι, σίγουρα είχαν συνδεθεί με την καλοκάγαθη, γελαστή, παραμυθένια, στρουμπουλή, ροζ φάτσα του Άη-Βασίλη. Ναι, με βεβαιότητα μας έκαναν να νοσταλγούμε τα παιδικά χρόνια μας, με το στολισμένο δέντρο, το αναμμένο τζάκι και τα παραμύθια που ακούγαμε. Ναι, σίγουρα είχαν ταυτιστεί με τη χαρά και το ξεφάντωμα, με χιονισμένα τοπία και με υπέροχα τραγούδια με φίλους, με την οικογένεια και κυρίως… με τις διακοπές. Ναι, σίγουρα ήταν κοσμαγάπητη γιορτή.
Ήταν;;; Ακριβώς. Ήταν. Γιατί δεν είναι πλέον! Η προσδοκία που εκφραζόταν με το κλασικό «Thanks God, it’s Christmas» μετατρέπεται σταδιακά σε απόγνωση του στιλ «Ωχ, Θεέ μου, έρχονται πάλι Χριστούγεννα»! 

Η σκοτεινή πλευρά των Χριστουγέννων αναδεικνύεται μεγαλοπρεπέστατα και υπερβολικά «φωτισμένα» κι έρχεται να σκεπάσει και να αφανίσει την ονειρική, την παραμυθένια, την παιδική πλευρά τους. Έχω, πλέον, την πεποίθηση ότι κάποιοι απήγαγαν το πνεύμα των γιορτών και νομίζω ότι τους γνωρίζω και ότι τους γνωρίζετε κι εσείς, γιατί οι άθλιοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ελεύθερα και ξεδιάντροπα και συνεχίζουν το ανόσιο έργο τους που δεν είναι άλλο από την καταστροφή των γιορτών μας.
Ποιοι είναι αυτοί; Πολλοί, εξωφρενικά πάρα πολλοί. Και βρίσκονται παντού. Ίσως κι απέναντι από το σπίτι σας. Είναι ο γείτονας, ο κάθε γείτονας, που έχει μπερδέψει τις γιορτές. Σου λέει, τι Χριστούγεννα, τι Απόκριες και βάλθηκε να μετατρέψει σε καρναβάλι το σπίτι του. Και δεν αναφέρομαι στο τι κάνει στο εσωτερικό του σπιτιού, γιατί αυτό είναι γούστο του καπέλο του. Δική του είναι η αισθητική, ας τη χαίρεται. Ας το ντύσει Ναπολέοντα ή Μέγα Αλέξανδρο, ας το στολίσει με πασχαλινά αβγά ή με σερπαντίνες, ας το μετατρέψει σε τεκέ ή σε Παρθενώνα. Ιδιωτικός χώρος είναι και κάνει ό,τι θέλει και όπως το θέλει και λόγος δεν μπορεί και δεν μας πέφτει. 

Μέχρι εκεί όμως.
Αλλά ο αθεόφοβος έχει όρια; Αμ δεν έχει. Και σου λέει, «γιατί να χαίρομαι μόνο εγώ;» κι εκεί γίνεται το κακό και αποφασίζει να εκφράσει την αισθητική του και πιο έξω για να χαίρονται και οι άλλοι. Φασισμός. Τύφλα να έχουν οι μεγάλοι πολέμαρχοι που προσπάθησαν με κάθε τρόπο να επιβάλουν τον πολιτισμό, την ιδεολογία και τις απόψεις τους. Κάπως έτσι, λοιπόν, ξυπνάω ένα πρωί και καθώς ρίχνω μια ματιά έξω για να αντιληφθώ τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν, παθαίνω σοκ με όσα αντικρίζω. «Τι είναι τούτο πάλι;;;», σκέφτομαι! Σπίτι που αναβοσβήνει; Είναι δυνατόν; Κοιμήθηκα στη Λάρισα και ξύπνησα στο Λας Βέγκας; Έγινε εισβολή εξωγήινων και οι ιπτάμενοι δίσκοι έκαναν πάρκινγκ τη γειτονιά;
Κι εκεί αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι το παραμικρό από αυτά δεν συμβαίνει. Το μόνο που συμβαίνει είναι ο… γείτονας. Αυτός είναι ο εξωγήινος που αποφάσισε να παρέμβει στην αισθητική του χώρου επιβάλλοντας στην Πλάση όλη τα γούστα του. Κάποιος θα του είπε ότι έχει γούστο και ταλέντο στους στολισμούς κι αυτός το πήρε απάνω του κι έτσι είμαι αναγκασμένος να ζω μέσα στο αίσχος που εκείνος θεωρεί «ομορφιά» όσο διαρκούν οι γιορτινές μέρες. Εδώ ταιριάζει το «είπαν στον τρελό να χ€σει κι έκατσε και ξεκ**λ**θηκε». Μαύρες μέρες, βουτηγμένες στα αμέτρητα, πολύχρωμα, αντιαισθητικά λαμπιόνια που αναβοσβήνουν σε κάθε ρυθμό, εκπέμποντας έναν αδιάκοπο, εκνευριστικό, τσιριχτό, μονότονο ήχο που μάλλον ο γείτονας θεωρεί ότι είναι χριστουγεννιάτικο τραγούδι εφάμιλλο του ήχου της πρωτοχρονιάτικης συναυλίας της Βιέννης.
Και καλά, με την αισθητική κάτι γίνεται. Κλείνουμε κουρτίνες και πατζούρια και οπλιζόμαστε με ιώβειο υπομονή. Αλλά εδώ υπάρχει άλλο πρόβλημα και πρόκειται για ζήτημα ασφαλείας. Κι αυτό δεν είναι παίξε γέλασε. Τι φταίμε, δηλαδή, οικογενειακώς να τραβάμε "των παθών μας τον τάραχο" κάθε ώρα και στιγμή; Καθόμαστε με βάρδιες και παρακολουθούμε πότε θα «ανάψει» το σπίτι του γείτονα από τον φόβο ότι κάποια στιγμή θα γίνει μπουρλότο κι αυτό κι εμείς κι όλη η γειτονιά μαζί. Κυκλοφορούμε με τους πυροσβεστήρες στα χέρια μέσα στο σπίτι κι έχουμε ρυθμίσει όλες τις τηλεφωνικές συσκευές για αυτόματη κλήση στην πυροσβεστική, για τη στιγμή που θα συμβεί το μοιραίο. Βέβαια, θεωρώ ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, δε μας σώζει τίποτε. Τύφλα να έχει η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Και οι δυο μαζί θα ωχριούν μπροστά στην καταστροφή που θα προκαλέσει ο γείτονας. Τίποτε δεν πρόκειται να μείνει όρθιο.
Μα είναι κατάσταση τώρα αυτή; Να ζεις σε κλίμα απειλής και φόβου; Να αναγκάζεσαι να φοράς γυαλιά ηλίου νυχθημερόν για να αποφύγεις την επιληψία και ζημιές στα μάτια από τη φωταψία; Είναι κατάσταση αυτή; Κανείς, μα κανείς δεν σκέφτεται τα ανθρώπινα δικαιώματα; Τρέχουν οι οικολόγοι για τα δικαιώματα της φώκιας, της χελώνας, της νυχτερίδας, του κόκκινου σκουληκιού της Πίνδου και για ό,τι άλλο και αδιαφορούν για τα δικαιώματα του ανθρώπου; Γιατί δηλαδή, τέτοια απαξίωση; Επειδή έχουν διπλό όνομα (καρέτα - καρέτα ή μονάχους - μονάχους ή σκουλήκι - σκουλήκι); Αυτό είναι; Ε, τότε κι εγώ να λέγομαι «άνθρωπος - άνθρωπος» μπας και σεβαστεί κι ο γείτονας τα δικαιώματά μου.
Και η Πολιτεία, ρε παιδιά, πού είναι τώρα που τη χρειαζόμαστε; Ο νόμος για τη δημόσια αιδώ έχει ατονήσει ή μου φαίνεται; Ή μήπως οι αισθητικές παρεμβάσεις κάθε καρακατσουλιού δεν εμπίπτουν σε αυτόν; Μήπως πρέπει το νομοθετικό σώμα να λειτουργήσει πάραυτα θεσπίζοντας τους αναγκαίους νόμους, ώστε να σωθούμε από όλο αυτό το κιτς που μας έχει κατακλύσει;
Αλλά τι λέω; Έχετε δει τα δημόσια κτήρια αυτές τις μέρες; Οπότε τι να περιμένω ο έρμος; Ποιος ειδικός έχει αναλάβει την αισθητική και τον… «στολισμό» της πόλης;
Μήπως κάποιος πρέπει να βοηθήσει όλους -πολίτες και Αρχές- να καταλάβουν ότι κατά το «ό,τι λάμπει, δεν είναι χρυσός» έτσι και «ό,τι φωτίζει, δεν είναι στολισμός»; Το πνεύμα των Χριστουγέννων ας βάλει το χεράκι και το μεράκι του. Αλλά είπαμε αυτό το έχει απαγάγει ο γείτονας. Ο κάθε γείτονας.
Οπότε … «Ωχ, Θεέ μου! Έρχονται και πάλι Χριστούγεννα»!

S e c r e t !!!

Λοιπόν, την πάτησα σαν αγράμματος και η τιμωρία μου είναι να το παραδεχτώ και να το ομολογήσω δημοσίως! Γενικά, με την επιλογή βιβλίων είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός και σπάνια παρασύρομαι από το όνομα του συγγραφέα, τις πωλήσεις ή το χαρακτηρισμό τους ως best sellers! Όχι ότι αυτά δε με επηρεάζουν, αλλά δεν είναι ικανά από μόνα τους να με οδηγήσουν στην αγορά ενός βιβλίου. Πάντα και πριν την αγορά θα πάρω το βιβλίο στα χέρια μου, θα διαβάσω για το συγγραφέα, για το περιεχόμενο και ίσως ρίξω μια ματιά σε κάποιες σελίδες για να αποκτήσω μια εικόνα του τρόπου γραφής και του ύφους. Αν όλα αυτά μου προκαλέσουν κάτι θετικό, αγοράζω το βιβλίο, διαφορετικά το αφήνω στο ράφι του κι αυτό ήταν. «Βιβλίο στο σακί» δεν αγοράζω!
Αυτή τη φορά, όμως, το έκανα! Και την πάτησα γιατί κανέναν από τους κανόνες μου επιλογής και αγοράς ενός βιβλίου ακολούθησα! Οι πιέσεις που δέχτηκα ήταν αφόρητες. Οι προτροπές του στιλ: «πάρ’ το και θα με θυμηθείς» ή «καλά, ακόμη δεν το έχεις διαβάσει;» με παράσυραν και με οδήγησαν στην αποκοτιά να αγοράσω ένα βιβλίο που με έκανε κυριολεκτικά να μισήσω τον εαυτό μου, να περιέλθω σε κατάσταση αυτολύπησης, να βρίσκομαι στα πρόθυρα κατάθλιψης και τελικά να αναθεωρήσω την αυτοϊδέα μου, εννοείται προς το χειρότερο!
Δικαιολογίες, θα σκεφτείτε, αλλά κάπως έτσι σύρθηκα στο βιβλιοπωλείο και παραβαίνοντας κάθε αρχή μου, αγόρασα το «Secret»! Έχουν περάσει βιβλία και βιβλία από τα χέρια μου, ανάμεσά τους αριστουργήματα αλλά και μετριότητες και σίγουρα ορισμένα πιο βαρετά κι από τα στρείδια! Με το συγκεκριμένο, όμως, δε συγκρίνεται κανένα! Διαβάζοντάς του είχα την αίσθηση ότι παρακολουθούσα μαραθώνιο χελωνών σε αργή κίνηση!
Από τον τίτλο και μόνο έπρεπε να το καταλάβω. «Secret»! Το οποίο «Secret» έχει πουλήσει μερικά εκατομμύρια αντίτυπα σ’ όλο τον κόσμο, άρα λογικά θα έπρεπε να έχει αλλάξει τίτλο και να γίνει το … «βούκινο»! Το σκέφτηκα αλλά δεν το αξιοποίησα και καλά να πάθω! Λείπουν οι ηλίθιοι; Αμ δε λείπουν! Είμαστε πολλοί αλλά είμαστε σκόρπιοι και «όλο το σύμπαν συνωμοτεί» για να οδηγούμαστε στις ίδιες ηλίθιες επιλογές είτε ζούμε στην Αμερική (πατρίδα της ηλιθιότητας) είτε στη Λιθουανία είτε στην Ελλάδα (πατρίδα του πολιτισμού). Ο ηλίθιος τελικά είναι άπατρις, είναι ο ορισμός της παγκοσμιοποίησης!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά βρέθηκα με το … βιβλίο (να το κάνει ο Θεός) στα χέρια μου. Το σοκ από την πρώτη κιόλας επαφή υπήρξε οδυνηρότατο! Κάτι τύποι -δασκάλους του «μυστικού» τους χαρακτήριζε- έγραφαν τις απόψεις τους για το πώς το «Secret» τους άλλαξε τη ζωή, πώς από άστεγοι έγιναν εισοδηματίες, πώς από φτωχοί έγιναν πλούσιοι, πώς από άσχημοι έγιναν Σκλεναρίκοβες και Μπραντ Πητ, πώς η σκωληκοειδίτιδά τους εξαφανίστηκε από μόνη της, πώς το σπίτι τους απόκτησε πισίνα, πώς το σαραβαλάκι τους μετατράπηκε σε Λότους! Κι όλα αυτά χάρη στο «μυστικό» που έρχεται από τα βάθη των αιώνων. Οι συγκεκριμένοι τύποι με ιδιότητες όπως διδάκτωρ στην τεχνική του Φενγκ Σούι, ειδήμονες στη μεταφυσική, γκουρού της εξήγησης ονείρων μοιράζονται απλόχερα μαζί μας το μυστικό της ζωής, της υγείας και κυρίως του πλουτισμού. Κουραφέξαλα!
Μάλιστα, όπως διαβάζει κανείς, το «Secret» ήταν γνωστό από παλιά. Γνώστες του υπήρξαν από τον Πλάτωνα και τον Ντα Βίντσι μέχρι τον Έντισον και άλλους μεγάλους και τρανούς του πνεύματος που μας έχουν αφήσει χρόνους και καιρούς και δεν μπορούμε να τους βρούμε και να τους ρωτήσουμε αν κάτι τέτοιο ισχύει. Τέλος πάντων, το φοβερό και τρομερό «μυστικό» που είναι ικανό να αλλάξει τα πάντα προς το καλύτερο είναι απλό. Πρόκειται για το «νόμο της έλξης» σύμφωνα με τον οποίο αν ο οποιοσδήποτε σκεφτεί κάτι που επιθυμεί έντονα, είναι βέβαιο ότι θα το αποκτήσει! Τόσο απλά είναι τα πράγματα! Σκεφτείτε, αποκτήστε, τελειώσατε!
Το βιβλίο είναι μια ακόμη από τις πολλές μπαρούφες που σκέφτηκαν ανά τον κόσμο αμερικανάκια για να τα ’κονομήσουν τρελά πουλώντας ελπίδα. Αναφέρεται σε φρικιά που τρέχουν και δε φτάνουν σε μάγισσες και χαρτορίχτρες με απορίες του στιλ: «θα με πάρει ο Λαλάκης ή να ετοιμάσω το ράφι για ξεχειμώνιασμα;» ή «θα πάει καλά το βουλκανιζατέρ που άνοιξε ο Μητσάρας μου;» ή «τι να κάνω για να με ερωτευτεί ο Λούκος;» και παρόμοια απέραντης βλακείας! Αναφέρεται σε άτομα κενά, απογοητευμένα, χωρίς αυτοπεποίθηση και αίσθηση της πραγματικότητας, που περιμένουν αλλά δεν προσπαθούν. Σε άτομα που το πιο ποιοτικό ανάγνωσμα που είχαν δει πριν το συγκεκριμένο ήταν «ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης».
Η όλη κατάσταση είναι μια ολόκληρη βιομηχανία -ιστοσελίδες, ταινίες, σεμινάρια- όπου οι … «δάσκαλοι του μυστικού» αναλύουν, παρακινούν, συμβουλεύουν τα θύματά τους και όλα αυτά βέβαια με το αζημίωτο. Σαν κάτι αμερικανικές εκπομπές όπου φωτισμένοι από το Θεό μοιράζονται την εμπειρία τους και την αγιοσύνη τους με τους απλούς θνητούς μαζεύοντας παράλληλα και μερικές χιλιάδες δολάρια για να πιάσει η ευχή!
Δυστυχώς αυτή είναι η εποχή μας! Εύκολο κέρδος από την πώληση ελπίδας! Είναι τόσοι οι απελπισμένοι γύρω μας και είναι τόσο ευάλωτοι που κάποιος μπορεί να τους εκμεταλλευτεί πανεύκολα. Όχι μόνο με βιβλία σαν το «Secret», το «Πώς θα γίνετε πλούσιοι», το «Μάθετε να είστε ευτυχισμένοι» αλλά και με σεμινάρια του στιλ «Πώς θα προσληφθείτε στο Δημόσιο» και με κάθε είδους Τζόκερ και Λόττο και Κίνο και Πίνο και τ’ διαόλ’ τα κέρατα αλλά και με διαφημίσεις και τηλεοπτικές εκπομπές του στιλ «με ένα τηλεφώνημα σας λύνουμε το πρόβλημα και στέλνουμε τον αγαπημένο σας στην αγκαλιά σας». Η εκμετάλλευση του πόνου! Αυτό είναι τελικά το μυστικό! Κι ο καημένος ο κοσμάκης τρέχει αναζητώντας ελπίδα και πληρώνοντας αδρά γι αυτή!
Αν ανήκετε στους τυχερούς που ακόμη δεν άγγιξαν το συγκεκριμένο βιβλίο, παραμείνετε στην κατάσταση αυτή, αν πάλι ανήκετε σε όσους την πάτησαν αγοράζοντάς το κρατήστε το ... μυστικό! Προσωπικά έχω αποφασίσει ότι θα είναι το πρώτο βιβλίο που αγόρασα αλλά που ποτέ δε θα βρει μια θέση στη βιβλιοθήκη μου!

"Ζητούνται Ηγέτες με όραμα..."

Κάπως έτσι θα μπορούσαν να ξεκινούν, στο άμεσο μέλλον, αγγελίες κομμάτων, διεθνών οργανισμών αλλά και εθνικών κρατών σε μια προσπάθεια εντοπισμού ατόμων με γνωρίσματα τα στοιχεία εκείνα που καθιστούν κάποιον ικανό να χαρακτηριστεί ως ηγέτης. Και θα μπορούσαν να συνεχίζουν, «... με ισχυρή προσωπικότητα, με βαθιά γνώση της εποχής και ικανότητα να διαβλέπουν και να αξιοποιούν στο έπακρο τις προοπτικές. Παρέχεται υψηλή αμοιβή και μια σίγουρη θέση... στην παγκόσμια ιστορία»!
Βιώνουμε ήδη τη συνειδητοποίηση της αδυναμίας των σύγχρονων κοινωνιών να πορευτούν στο δρόμο που έχουν χαράξει, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, τόσο οι οικονομικές όσο και οι επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις, χωρίς σοβαρή και δυναμική πολιτική ηγεσία. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι, όσο η πολιτική και άρα οι πολιτικοί παρακολουθούν παθητικά τα τεκταινόμενα, αδυνατώντας να ηγηθούν των κοσμογονικών μεταβολών που συντελούνται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, οι κοινωνίες θα βυθίζονται όλο και πιο βαθιά στο τέλμα των προβλημάτων, της ανασφάλειας και της απαισιοδοξίας. Οι επαναλαμβανόμενες οικονομικές κρίσεις, η αστάθεια, η πιθανότητα λαϊκών εξεγέρσεων καθώς και εκείνη νέων τρομοκρατικών ενεργειών θα συνοδεύουν την παγκόσμια κοινότητα για όσο διάστημα αυτή αδυνατεί να αναδείξει ηγέτες ικανούς να αναλάβουν το δύσκολο έργο της οργάνωσης του κόσμου μας στις βάσεις που επιβάλλουν τα νέα δεδομένα.
Υποστηρίζεται συχνά ότι η έλλειψη ηγετών είναι φυσιολογική καθώς δεν υφίστανται πλέον οι κατάλληλες ιστορικές συνθήκες που θα ήταν ικανές να αναδείξουν τέτοιες φυσιογνωμίες. Με απλά λόγια υποστηρίζεται ότι ένας ηγέτης, μάλλον, δε θα είχε σήμερα αντικείμενο ενασχόλησης! Μια ματιά σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας, όμως, θα μπορούσε να πείσει ότι το αντίθετο συμβαίνει, αφού και πιεστικά προβλήματα υπάρχουν και κοσμοϊστορικές ανακατατάξεις συντελούνται σε οικονομικό, κοινωνικό και ιδεολογικό επίπεδο και μεγάλες δόσεις αναταραχής και εκρηκτικών συγκρούσεων κάνουν δυναμικά την εμφάνισή τους ανά την υφήλιο. Τοπίο ιδανικό για την εμφάνιση και απήχηση ατόμων με οράματα και σχεδιασμό για το μέλλον που θα μπορούσαν με απλές κινήσεις να εξουδετερώσουν και να οδηγήσουν στην αφάνεια τους σημερινούς πολιτικούς - διαχειριστές που δεν αποτελούν παρά δημιουργήματα της μικρής οθόνης και των δημόσιων σχέσεων κι όχι των ικανοτήτων τους ως προς τη διαμόρφωση των κατάλληλων πολιτικών ιδεολογιών και δομών.
Κι όμως, οι σύγχρονες κοινωνίες πάσχουν από έλλειψη ηγετών! Φταίει άραγε η διάθεση των οικονομικών παραγόντων να ελέγξουν απόλυτα τους αντιπροσώπους των λαών; Μα οι οικονομικά ισχυροί ανέκαθεν στόχευαν στην ανάπτυξη «ιδιαίτερων» σχέσεων με την εξουσία και στην ανάδειξη ανθρώπων αρεστών στους ίδιους. Μήπως ευθύνεται η κυριαρχία της τηλεόρασης και η εγκαθίδρυση ενός νέου τύπου δημοκρατίας, της «τηλεοπτικής»; Μα κάθε εποχή πρόσφερε τα δικά της μέσα για ανάδειξη πολιτικών προσωπικοτήτων. Κάποτε διακρίνονταν εκείνοι που είχαν την ικανότητα να συνεπαίρνουν τα πλήθη με τους λόγους που εκφωνούσαν από ένα ... «μπαλκόνι», ενώ σήμερα εκείνοι που μπορούν να το κάνουν μέσω της τηλεοπτικής εικόνας.
Αλλού φαίνεται να βρίσκεται η αιτία της έλλειψης ηγετικών προσωπικοτήτων στο χώρο της πολιτικής, μια έλλειψη που συμβαδίζει με τα κενά που παρουσιάζονται και σε άλλους τομείς και η οποία θα έπρεπε να θεωρείται αναμενόμενη. Η αιτία βρίσκεται στο ρυθμό των εξελίξεων και στην αδυναμία των σύγχρονων κοινωνιών να προετοιμάσουν γι αυτές τα μέλη τους. Τα εκπαιδευτικά συστήματα πρόσφεραν -και συνεχίζουν να το κάνουν- διαπαιδαγώγηση στηριγμένη σε αρχές του παρελθόντος, αρχές στα πλαίσια των οποίων το εθνικό κράτος αποτελούσε κυρίαρχη και σταθερή οντότητα, τα όρια δράσης υπήρξαν αυστηρά προκαθορισμένα, οι εξελίξεις ακολουθούσαν ρυθμούς στους οποίους ο μέσος άνθρωπος είχε τη δυνατότητα να προσαρμοστεί ενώ και οι αξίες της ζωής χαρακτηρίζονταν από ιδιαίτερη σταθερότητα. Ο σύγχρονος άνθρωπος προετοιμάστηκε για έναν κόσμο τον οποίο δεν πρόκειται να αντικρύσει ποτέ!
Τα άτομα που προέρχονται από τέτοιου είδους διαπαιδαγώγηση βρίσκονται σε κατάσταση σύγχυσης καθώς παρακολουθούν το εθνικό κράτος να χάνει την πρωτοκαθεδρία του από τις οικουμενικές δομές που διαμορφώνονται, τις εξελίξεις να παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας, καθιστώντας τις δυνατότητες προσαρμογής ουσιαστικά ανύπαρκτες, τις αξίες του παρελθόντος να καταπλακώνονται από τις νέες επιστημονικές κατακτήσεις, τα όρια δράσης να διευρύνονται ακατάπαυστα και την έννοια της σταθερότητας να θυσιάζεται στο βωμό των ανατροπών που επιβάλλονται συχνά με βίαιο τρόπο. Καθίσταται, έτσι, εξαιρετικά δύσκολος ο εντοπισμός των συστατικών της εποχής, η κατανόηση καθώς και η αξιοποίησή τους για το καλό της ανθρωπότητας. Η προσαρμογή φαντάζει από δύσκολη έως ακατόρθωτη και οι περισσότεροι νιώθουν ξένοι σε μια πραγματικότητα για την οποία κανείς δεν τους προετοίμασε. Οι πολιτικοί προσπαθούν να επιβιώσουν, ακολουθώντας ξεπερασμένα πρότυπα, με συνθήματα κενά περιεχομένου, με μεθόδους που δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, με συμμαχίες που είναι αδύνατο να επιβιώσουν σήμερα. Έτσι, αδυνατούν να πείσουν, δείχνουν ότι δεν έχουν να προσφέρουν το παραμικρό και η πολιτική οδηγείται σε απαξία που όμοιά της δε γνώρισε στο παρελθόν.
Κι όμως, θα μπορούσε να πει κανείς, ο ηγέτης από αυτή ακριβώς την ικανότητά του αναδεικνύεται, δηλαδή, να ορθώνεται πάνω από την κρίση, να διαβλέπει τις προοπτικές και να προσδιορίζει την πορεία που πρέπει να ακολουθηθεί. Κι αυτό, όμως, τα υπάρχοντα εκπαιδευτικά συστήματα κατάφεραν να το εκμηδενίσουν. Παρέχοντας εξειδικευμένη και τεχνοκρατική διαπαιδαγώγηση διαμόρφωσαν άτομα που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν σφαιρικά τον κόσμο, να υψώσουν το ανάστημά τους στις δυσκολίες των καιρών και να προωθήσουν τις απαραίτητες πρωτοβουλίες και ανατροπές. Εγκλωβισμένη σε σχήματα του παρελθόντος η εκπαίδευση δημιουργεί άτομα ικανά να στελεχώσουν τη βιομηχανία και την επιστήμη σε εξειδικευμένους τομείς αλλά ανίκανα να προσαρμοστούν και τελικά να διαχειριστούν την πολυπλοκότητα της σημερινής οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας.
Η κατάσταση, πιθανώς, θα διαρκέσει αρκετά. Οι ηγέτες θα αποτελούν σπάνιο είδος και το πέπλο της μετριότητας θα συνεχίσει να καλύπτει τη διεθνή πολιτική σκηνή, προκαλώντας και επιβάλλοντας περαιτέρω προβλήματα, ασάφειες και νέα αδιέξοδα. Η έλλειψη διάθεσης, ίσως και ικανότητας, για ανατροπές στην εκπαίδευση και την πολιτική, ώστε να προσαρμοστούν και να αντεπεξέλθουν στα κελεύσματα της εποχής καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την ανάδειξη πολιτικών ηγετών αντάξιων εκείνων του παρελθόντος.
Ας μη βιαστούμε, όμως, να προβλέψουμε το «τέλος των ηγετών»! Τέτοιοι θα αναδειχτούν και πάλι, όταν αποδεχτούμε ότι κάθε έννοια σταθερότητας ανήκει στο παρελθόν και όταν οι σημερινοί μπόμπιρες, που γεννήθηκαν και διαπαιδαγωγούνται σ’ αυτό το ρευστό πλαίσιο, μεγαλώσουν και πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Αυτοί, έχοντας βιώσει εξαρχής το συγκεκριμένο κλίμα και αμφισβητώντας τις υπάρχουσες προκαταλήψεις, θα έχουν αναπτύξει τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται για εύκολη προσαρμογή, θα έχουν συνειδητοποιήσει τις αναγκαίες αλλαγές και μέσα από τελείως διαφορετική κοσμοθεώρηση θα προωθήσουν τις ρήξεις και ανατροπές που απαιτούνται, ώστε να επανέλθει η χαμένη ισορροπία. Μέχρι τότε ίσως η μόνη λύση παραμένει η αναζήτηση ηγετών μέσα από αγγελίες εκτός κι αν... Εκτός κι αν προχωρήσουμε άμεσα σε ριζοσπαστικές μεταβολές τόσο στον τρόπο άσκησης πολιτικής όσο και σ’ αυτόν παροχής εκπαίδευσης!

"Το πρόβλημα είναι σίγουρα ο καθηγητής!!!"

Είναι συγκλονιστική η επαφή με τα παιδιά!
Όχι πάντα! Αλλά ορισμένες φορές είναι!

Και ισχύει αυτό όταν εμφανίζονται ή καλύτερα προκαλούνται αφορμές για προβληματισμό και συζήτηση με τους μαθητές. Κάποιες από αυτές τις εμπειρίες είναι ιδιαίτερα συναρπαστικές τόσο για τον καθηγητή όσο και για το μαθητή.
Συναρπαστικές;
Ναι! Αλλά όχι για όλους!

Για κάποιους οι εμπειρίες αυτές καταλήγουν τραγικές κι αυτό μπορεί να λειτουργήσει με δυο τρόπους.
Ο ευφυής μαθητής αξιοποιεί κάθε … στραπάτσο για τη βελτίωσή του καταβάλλοντας οργανωμένη και σκληρή προσπάθεια.
Ο βουτηγμένος στη μετριότητα, στη μικρότητα και παθητικότητα μαθητής είναι πολύ πιθανό να αναζητήσει τις βλακώδεις δικαιολογίες που χρειάζεται, ώστε να καθησυχάσει τον εαυτό του και να συνεχίσει την εύκολη πορεία προς την κατάκτηση της απόλυτης βλακείας!

Μια τέτοια εμπειρία βίωσα πρόσφατα με τους μαθητές μου της Γ’ Λυκείου και με αφορμή κείμενο του Ουμπέρτο Έκο. Στο κείμενο με τίτλο «Το πρόβλημα είναι ο καθηγητής» ανάμεσα σε άλλα ο Έκο έκανε και την εξής αναφορά:

«…Το ποιο θα είναι το κείμενο, δεν έχει σημασία. Θα μπορούσε να είναι και μια ολόκληρη σειρά από εικονογραφημένες περιπέτειες. Η διαφορά είναι αν καθηγητής θα είναι ο Roman Jakobson ή κάποιος ηλίθιος τεμπέλης. Ένας φοιτητής που έμαθε να διαβάζει το Μίκυ Μάους με καθηγητή τον Jakobson, θα είναι έτοιμος στη συνέχεια να διαβάσει και τη «Θεία Κωμωδία». Συνεπώς, το πρόβλημα δεν είναι το κείμενο αλλά ο καθηγητής».

[…]
Τον αρχικό προβληματισμό ορισμένων, ακολούθησε θύελλα αντιδράσεων. Αντιδράσεις όχι για το αν «το πρόβλημα είναι ο καθηγητής» -εκεί μάλλον συνολικά τα παιδιά συμφωνούσαν- αλλά για το αν μπορεί να υπάρχει νέος που δεν έχει μάθει να διαβάζει Μίκυ Μάους ή τέλος πάντων άλλα εικονογραφημένα του στιλ Asterix, Λούκυ Λουκ κ.τ.λ.
Όταν τους ξεκαθάρισα αυτό που πιστεύω, δηλαδή ότι ελάχιστοι από αυτούς έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν την ουσία ενός εικονογραφημένου ή μιας γελοιογραφίας, ορισμένοι εξοργίστηκαν!
Είχα πετύχει αυτό που επιδίωξα εξαρχής. Ο θιγμένος εγωισμός αρκετών παιδιών ήταν αρκετός για το επόμενο βήμα.
Συμφωνήσαμε ότι σύντομα θα τους έδινα την ευκαιρία, με τη μορφή εργασίας, να σχολιάσουν μια γελοιογραφία. Το γεγονός μάλιστα ότι στοιχημάτιζα στην αδυναμία τους να αντεπεξέλθουν υπήρξε ένα ακόμη κίνητρο, ώστε να βάλουν τα δυνατά τους για όσα θα ακολουθούσαν…

Μια εβδομάδα μετά έμπαινα στην αίθουσα με φωτοτυπίες και κόλλες που προμήνυαν την απόφαση! «Εργασία στην αίθουσα»!
Μετά την πρώτη ταραχή, η έκπληξη, αφού η άσκηση τους πρόσφερε τη δυνατότητα ή να ασχοληθούν με την περίληψη κειμένου που τους μοιράστηκε ή να σχολιάσουν τη γελοιογραφία που ακολουθούσε!

Αντιδράσεις διαφορετικές.
Ορισμένοι εξαρχής διάλεξαν την περίληψη αρνούμενοι να δοκιμάσουν και να δοκιμαστούν σε κάτι διαφορετικό που πιθανώς, όμως, θα συναντήσουν μπροστά τους στις Πανελλαδικές.

Κάποιοι άλλοι έχασαν το χρόνο τους με το να διαβάσουν το κείμενο για να δουν αν η περίληψη ήταν … πιο εύκολη από το σχολιασμό της γελοιογραφίας. Οι περισσότεροι, αν και το κείμενο δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολο, διάλεξαν τελικά την περίληψη, αφού αυτό τους ήταν πιο οικείο. Άλλωστε εκεί έχουμε οδηγήσει τους περισσότερους νέους. Να αρνούνται το καινούριο και διαφορετικό πνιγμένοι στο συντηρητισμό και τις ανασφάλειες που τους έχει επιβάλλει το κατεστημένο.

Εκείνοι που είχαν πραγματικό πρόβλημα ήταν όσοι λίγο καιρό πριν βροντοφώναζαν θιγμένοι και γεμάτοι έπαρση τη βεβαιότητά τους για την απλότητα της κατανόησης εικονογραφημένων ή γελοιογραφιών. Αυτοί μέσα στον αυθορμητισμό τους ένιωθαν ότι θα πρόδιδαν τις θέσεις τους και την ιδέα που είχαν για τον εαυτό τους, αν απόφευγαν τη γελοιογραφία. Οι συγκεκριμένοι είχαν έναν ακόμη λόγο να στραφούν στο σχολιασμό του σκίτσου, αφού γνώριζαν εξαρχής ότι τις επόμενες εβδομάδες ο σαρκασμός μου θα τους καταδίωκε διαρκώς!
Κάποιοι, τελικά, ακόμη και από την τελευταία ομάδα, στράφηκαν στην περίληψη παραδεχόμενοι την … ήττα τους.

Τελικά, ένα μικρό μόνο ποσοστό μαθητών ασχολήθηκε με το σκίτσο και δυστυχώς οι περισσότεροι ανεπιτυχώς!

Ένιωσα ευτυχής όχι για την αποτυχία τους αλλά γιατί ορισμένοι άρχισαν να αναρωτιούνται με ποιο τρόπο θα μάθουν να διαβάζουν «Μίκυ Μάους»! Έχω τη βεβαιότητα ότι, μετά την ανάλυση που ακολούθησε, αρκετά παιδιά θα ξαναδιαβάσουν τα Asterix και τα υπόλοιπα εικονογραφημένα που είχαν ξεχασμένα σε ράφια και ντουλάπια και ίσως αυτή τη φορά θα γελάσουν όσο δε γέλασαν την πρώτη φορά. Θα γελάσουν με την ψυχή τους και θα αποκομίσουν όσα τους είχαν διαφύγει την πρώτη φορά!
Είναι τα παιδιά που αρχίζουν και κατανοούν ότι «διαβάζω» δε σημαίνει βλέπω γράμματα, λέξεις και εικόνες. Συνειδητοποιούν ότι σημαίνει πολύ περισσότερα. Σημαίνει ανάλυση, κατανόηση, προσέγγιση του νοήματος πίσω από τις λέξεις και τις εικόνες!

Είναι συγκλονιστική η επαφή με τα παιδιά!

Όχι πάντα! Αλλά ορισμένες φορές είναι!

Για την ιστορία παραθέτω το σκίτσο που κλήθηκαν να σχολιάσουν (Κ. Μητρόπουλος, εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»):

Τα περισσότερα παιδιά είδαν τις εικόνες, διάβασαν τις λέξεις, ίσως και να γέλασαν με την απάντηση των πιτσιρικάδων, αλλά μέχρι εκεί! Αποτέλεσμα ή να μην έχουν υλικό για σχολιασμό ή να οδηγούνται σε γενικότητες και αοριστίες.
Ελάχιστοι μπόρεσαν να κάνουν ό,τι ακολουθεί…

… και τελικά να συνθέσουν μια απάντηση ικανή να καλύψει την απαίτηση της άσκησης, ίσως κάτι σαν αυτό που ακολουθεί:

"Η αντιπαράθεση και το χάσμα κατεστημένου και νέας γενιάς είναι το θέμα της συγκεκριμένης γελοιογραφίας. Οι φορείς του κατεστημένου -γονείς, εκπαιδευτικοί, πολιτικοί- θεωρούν τη νέα γενιά παθητική και αδιάφορη, πιστεύουν ότι δεν αξιοποιεί τις ευκαιρίες που της παρέχονται και απαιτούν από αυτή πολλά. Κι όλα αυτά τη στιγμή που το ίδιο το κατεστημένο απλώς συμβουλεύει - απαιτεί «με τα χέρια … στις τσέπες»! Από την άλλη, οι νέοι αντιδρούν, αφού όπου κι αν στραφούν εντοπίζουν αδιέξοδα που έχουν προκαλέσει οι προηγούμενες γενιές και οι συντηρητικές επιλογές τους".

Καταλήψεις χωρίς... άποψη!

Τέτοια περίπου εποχή κάθε χρόνο, με ξετρελαίνει να παρακολουθώ τις αναλύσεις, τους βαθυστόχαστους προβληματισμούς, τις αντικρουόμενες θέσεις και να κατανοώ την αγωνία ορισμένων να φτάσουν στην ουσία του θέματος των σχολικών καταλήψεων! Γράφω «περίπου», γιατί οι καταλήψεις είναι πια θεσμός για τη χώρα μας, αφού για κανέναν δεν αποτελούν έκπληξη. Όλοι τις περιμένουμε, όπως και τα Χριστούγεννα, απλώς δεν ξέρουμε πότε ακριβώς, γιατί η περίοδός τους δε χαρακτηρίζεται από ακρίβεια. Οπότε είναι κάτι σαν Πάσχα, απλώς λίγο πιο χαρωπές!
Δηλαδή, από την έναρξη του σχολείου αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε: «βρε, πότε θα γίνουν οι καταλήψεις φέτος»; Και δε θα ήταν καθόλου άσχημο η απορία να μπει και στο στοίχημα του ΟΠΑΠ. Κάτι σαν το «πάμε στοίχημα στις καταλήψεις», οπότε και θα σπάσουν όλα τα ταμεία και θα περιοριστεί και το χάσμα των γενεών, αφού οι γονείς θα προσπαθούν να καλοπιάσουν τα παιδιά τους για να αντλήσουν πληροφορίες για το πότε θα αρχίσουν, πότε θα λήξουν, ποιο θα είναι το κόστος των συνολικών ζημιών ή αντίστοιχα κατά σχολείο, ποιο σχολείο θα τις ξεκινήσει και άλλα τέτοια που τον φτιάχνουν το λαό μας!
Οι καταλήψεις των ελληνικών σχολείων είναι έτσι κι αλλιώς πολύ ωραίο πράγμα ακόμη κι αν δεν μπουν ποτέ στο στοίχημα! Γιατί αν μπουν, ενδέχεται τα παιδιά να το θεωρήσουν παρέμβαση του κατεστημένου και να πάψουν να τις στηρίζουν από αντίδραση και μόνο! Κι ενώ οι καταλήψεις είναι ωραίο πράγμα, έχουν πάψει προ πολλού να διαθέτουν περιεχόμενο, τουλάχιστον τέτοιο που αναζητούν οι αναλυτές τους. Κάποιοι απ’ αυτούς βλέπουν πίσω από τις μαθητικές καταλήψεις τη διάθεση αντίδρασης στην κατάντια του σχολείου. Άλλοι εντοπίζουν τη διάθεση των μαθητών να διεκδικήσουν, να προτείνουν, να διορθώσουν!
Ουτοπία! Εντάξει, δε λέω πρόκειται για μια θέση, αλλά αν πράγματι κάτι τέτοιο υποκινεί τις καταλήψεις, ποιες είναι οι προτάσεις που διατυπώνει η μαθητική κοινότητα; Τι προτείνουν τα παιδιά; Γιατί ωραία και καλά είναι να διεκδικούν ένα καλύτερο σχολείο, ένα καλύτερο αύριο, καλύτερο σχήμα τυρόπιτας, πιο γλυκό ήχο κουδουνιού, καλύτερο φραπέ ή έστω καλαμάκι γι αυτόν, αλλά πώς θα γίνουν αυτά; Προσωπικά όταν ακούω το «έχουμε αιτήματα» σκέφτομαι την Παπαρήγα σε … πιο μικρό και σίγουρα πιο χαριτωμένο! Σοβαρό και κυρίως φρέσκο πράγμα δεν εντοπίζω πουθενά για πουθενά!
Η θέση που υποστηρίζει ότι οι καταλήψεις είναι προϊόν ιδεολογικής τοποθέτησης και λογικής συγκρότησης της νέας γενιάς εμπεριέχει ιδιαίτερο αλλά ανύπαρκτο ρομαντισμό! Ωραίο είναι να σκεφτόμαστε ότι οι σχολικές καταλήψεις είναι μικρές επαναστάσεις μιας γενιάς που διεκδικεί και απαιτεί δυναμικά ένα καλύτερο σχολείο, μιας γενιάς που διεκδικεί το δικαίωμά της στη γνώση, όμως, λυπάμαι που θα απογοητεύσω όσους έστω κι αμυδρά πιστεύουν κάτι τέτοιο, γιατί πολύ απλά δεν ισχύει! Και δεν ισχύει όχι γιατί το συμπέρανα εγώ! Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να ανατραπεί ή να θεωρηθεί μια ακόμη από τις πολλές απόψεις!
Δεν ισχύει, επειδή οι ίδιοι οι μαθητές, με τους οποίους έρχομαι σε επαφή καθημερινά, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για κάτι τέτοιο! Υπάρχουν σίγουρα εκείνοι που προσπαθούν να δώσουν στις καταλήψεις διεκδικητικό χαρακτήρα, αλλά οι περισσότεροι το κάνουν τόσο επιφανειακά που αδυνατούν να στηρίξουν λογική απάντηση ακόμη και στο πιο απλοϊκό ερώτημα. Η πλειονότητα των μαθητών δεν ντρέπεται να ομολογήσει ότι οι καταλήψεις, τις οποίες μάλιστα υποστηρίζει με πάθος, έχει τόση σχέση με το αγωνιστικό πνεύμα της νεολαίας, όση έχει και η Χιονάτη με τα τρία γουρουνάκια ή ο Πινόκιο με τη φασολιά!
Λοιπόν, και για να μη μακρηγορούμε! Οι έγκυρες και χιλιοδιασταυρωμένες πηγές μου υποστηρίζουν ότι τα σχολεία κλείνουν ή ανοίγουν όποτε καπνίσει (εξ ου και καπνιστές) στον οποιονδήποτε! Και συνήθως τα σχολεία κλείνουν γιατί κάποιοι μαθητές νιώθουν κουρασμένοι, κάποιοι άλλοι βαριούνται φρικτά μια διαδικασία κενή περιεχομένου, ορισμένοι θέλουν να διαβάσουν και άλλοι νιώθουν την ανάγκη για περισσότερες φροντιστηριακές ώρες! Αν υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται πεισματικά να δεχτούν την πεζότητα των καταλήψεων ακόμη, ας σκεφτούν το πολύ απλό που ακολουθεί!
Αν το κλείσιμο των σχολείων εμπνεόταν από το πάθος του αγώνα και της διάθεσης για βελτίωση θα σταματούσε πριν την επίτευξη έστω και ελάχιστων στόχων; Ή είδατε ποτέ επανάσταση με ωράριο, δηλαδή, να σταματά τα Σαββατοκύριακα ή κατά τις επίσημες αργίες; Μήπως αν οι καταλήψεις διαπνέονταν από μια ιδεολογία, θα σταματούσαν μόλις έφτανε η ώρα της εκδρομής; Δηλαδή, να σκεφτώ ότι το ’74, αν η χούντα υποσχόταν στους φοιτητές του Πολυτεχνείου πενθήμερη εκδρομή με τα έξοδα πληρωμένα, θα κατάφερνε να τους βγάλει από κει μέσα, χωρίς τανκς και άλλες τέτοιες ανοησίες; Ε! Θα το κατάφερνε; Αμ δε που θα το κατάφερνε!
Την αιτία των καταλήψεων τη γνωρίζουν οι περισσότεροι και κυρίως η νέα γενιά και οι γονείς της! Καταλήψεις γίνονται γιατί κανείς -μαθητές, γονείς και πλέον εκπαιδευτικοί και υπουργείο- δεν πιστεύει ότι με το κλείσιμο του σχολείου χάνεται κάτι! Οι πάντες έχουν πειστεί ότι το σχολείο δεν προσφέρει και πολλά και γι αυτό δε βλέπουμε γονείς να πιέζουν για λήξη των καταλήψεων, δε βλέπουμε εκπαιδευτικούς να αντιδρούν σ’ αυτές προσπαθώντας να συνετίσουν τα παιδιά, δε βλέπουμε καν το υπουργείο να ανησυχεί για τις χαμένες διδακτικές ώρες! Οι χαμένες ώρες δε χρειάζεται καν να καλυφθούν!
Οι νέοι, δυστυχώς, έχουν την αίσθηση ότι από το σχολείο δεν μπορούν να περιμένουν και πολλά, γι αυτό και κανείς δε νοιάζεται για το πότε αυτό ανοίγει και πότε κλείνει. Ανοιχτό ή κλειστό το ίδιο κάνει! Άλλωστε οι καταλήψεις φαίνεται να αποτελούν μια από τις καλύτερες στιγμές του σχολείου! Οι υπόλοιπες είναι τα διαλείμματα, οι αργίες και οι εκδρομές… Η ώρα του μαθήματος δεν είναι! Δυστυχώς!

Το ΠΑΣΟΚ νίκησε!!!

Μα είναι τρελοί αυτοί οι ΠΑΣΟΚτζήδες; Τι είναι αυτό που πιπιλίζουν, κερδισμένοι αλλά κυρίως χαμένοι;"

"Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε"!

Το έχω ακούσει ήδη να επαναλαμβάνεται τόσο που ήδη έχει καταντήσει βαρετό και κουραστικό! Το κατάλαβε ακόμη και το ραδίκι που έχει φυτρώσει στη γλάστρα της βεράντας, ακόμη και η αχνιστή τυρόπιτα που μόλις βγήκε από το φούρνο!

Σκέφτομαι ότι το επαναλαμβάνουν για να το πιστέψουν οι ίδιοι ή για να ξορκίσουν το αναμενόμενο κακό!

Μπορεί, βέβαια, να το επαναλαμβάνουν, γιατί μετά από τόσες ήττες "θέλουν να το ακούνε"! Σου λέει ευκαιρία είναι, γιατί στις επόμενες εκλογές δεν ξέρει κανείς τι γίνεται!!!

Η επανάληψη είναι μεν η μητέρα της μαθήσεως αλλά σε υπερβολικές δόσεις γίνεται μητέρα και πατέρας και θεία της απόλυτης βαρεμάρας!

Αλλά, καλοί μου άνθρωποι, υπήρχε περίπτωση και να χάσει το ΠΑΣΟΚ σήμερα;
Εντάξει αύριο, μεθαύριο μπορεί να χάσει και να χαθεί, αλλά σήμερα!!!

Μα και οι τρεις υποψήφιοι -Παπανδρέου, Βενιζέλος, Σκανδαλίδης- δεν είναι ΠΑΣΟΚ;
Υπήρχε δηλαδή περίπτωση το ΠΑΣΟΚ να μην είναι πρώτο αλλά δεύτερο ή τρίτο;
Κι αν δεν κέρδιζε το ΠΑΣΟΚ σήμερα, ποιος θα μπορούσε να κερδίσει; Ε, ποιος;;;
Άντε πάντα τέτοιες νίκες!
Μη χειρότερα!

Θεωρίες Συνωμοσίας!

"Μπορώ να σας αναγγείλω ότι είμαστε κοντά στον τελικό σκοπό. ακόμα λίγο και ο κύκλος του Συμβολικού Φιδιού (ο οποίος παριστάνει το λαό μας) θα κλείσει. Κι όταν ο κύκλος αυτός κλείσει όλα τα κράτη της Ευρώπης θα περισφιχθούν σε αυτόν σαν σε ισχυρή λαβή. Η δύναμη μας έγκειται στη χρόνια πείνα και στην αδυναμία του εργάτη, γιατί αυτά πάντα τον υποδουλώνουν στη θέληση μας χωρίς να μπορεί να αντισταθεί σε αυτήν την θέληση. Όταν έρθει ο καιρός για τον παγκόσμιο ηγεμόνα μας να στεφθεί, αυτά τα χέρια θα σαρώσουν ό,τι θα μπορούσε να του είναι εμπόδιο. Μέχρι τότε πηγαίνουμε το λαό από τη μία πλάνη στην άλλη για να απαρνηθεί ακόμα και εμάς προς όφελος του βασιλέως δεσπότου εκ του αίματος της Σιών τον οποίο ετοιμάζουμε για τον κόσμο. Αυτή τη στιγμή είμαστε άτρωτοι σα διεθνής ισχύ, γιατί όταν επιτίθενται εναντίον μας από ένα κράτος μας υπερασπίζονται τα άλλα".

Απόσπασμα από τα πρωτόκολλα

των Σοφών της Σιών

Τι κοινό μπορεί να έχουν μεταξύ τους ο πλανητάρχης Μπους, ο πρωθυπουργός μιας μικρής βαλκανικής χώρας, μια νοικοκυρά, ένας επιχειρηματίας, ένας εργάτης στις μέρες μας; Μη βιαστείτε να απαντήσετε ότι δεν παρουσιάζουν κανένα κοινό στοιχείο, γιατί κάτι τέτοιο μπορεί να ίσχυε κατά το παρελθόν αλλά όχι πλέον! Όλοι τους -κι όχι μόνο οι προαναφερθέντες- φαίνεται ότι έχουν υποστεί μια απίστευτης σφοδρότητας εξίσωση παρόλα τα εμφανώς αντιφατικά χαρακτηριστικά που παρουσιάζουν. Όλοι τους, ανεξαρτήτως από το βαθμό της δύναμής τους και το πνευματικό επίπεδό τους, δείχνουν να έχουν ασπαστεί με ιδιαίτερο φανατισμό μια νέα κοσμοαντίληψη σύμφωνα με την οποία πίσω από οτιδήποτε συμβαίνει κρύβεται μια συνωμοσία που τους απειλεί και σε κάθε ευκαιρία στρέφεται εναντίον τους. Καθετί αρνητικό -αδιάφορος ο βαθμός σπουδαιότητας- οφείλεται σε αόρατες δυνάμεις του κακού που κινούν περίτεχνα τα νήματα της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνίας, της επιστήμης με σκοπό να κατατροπώσουν οτιδήποτε υποκειμενικά καλό υφίσταται γύρω μας. O Μεσαίωνας αντεπιτίθεται, απλώνοντας το σκοτεινό πέπλο της άγνοιας και της απλοϊκότητας και συμπαρασύροντας αδιακρίτως δικαίους και αδίκους στο πνεύμα της συνωμοσιολογίας. Ο καθένας έχει αποκτήσει τον προσωπικό αόρατο εχθρό του και όλοι μαζί προσμένουν παθητικά τον αφανισμό τους!
Η αντίληψη αυτή, έχοντας ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια της παράνοιας, μολύνει το μυαλό και επηρεάζει τον τρόπο συμπεριφοράς όχι μόνο των απλών ανθρώπων αλλά και εκείνων από τους οποίους θα περίμενε κανείς δυναμική αντιπαράθεση και αντίσταση στον παραλογισμό και την παιδαριώδη προσπάθεια υπεραπλουστευτικής προσέγγισης της κατάστασης που επιχειρείται από κάθε κατεύθυνση. Το γεγονός έχει καταλήξει πλέον γραφικό και γελοίο, έχοντας χάσει κάθε δυνατότητα να προκαλέσει και τον παραμικρό προβληματισμό ή ανησυχία. Αντιθέτως, εκείνο που προκαλεί θαυμασμό είναι η απίστευτη ευκολία με την οποία ο καθένας μπορεί πια να κατασκευάζει μια δικής του έμπνευσης θεωρία συνωμοσίας, παρέχοντας διέξοδο στα αστυνομικά ένστικτά του αλλά και στην ανόητη προσπάθειά του να αναλύσει και να ερμηνεύσει το περιβάλλον που διαμορφώνεται. Και οι περισσότεροι, περιχαρακωμένοι στα όρια της μονομανίας τους, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν το σημείο ζωώδους αποβλάκωσης στο οποίο περιέρχονται κάθε φορά που αδίστακτα προσπαθούν να μας καταστήσουν κοινωνούς της θέσης τους. Όσο για ποικιλία άλλο τίποτα! Και τι δεν έχουμε ακούσει! Συνωμοσία της παγκόσμιας τρομοκρατίας, της δεξιάς και των επιχειρηματικών συμφερόντων, των σιωνιστών, συνωμοσία των μονοπωλίων που ρυθμίζουν τα της παγκοσμιοποίησης, της αμερικανικής υπερδύναμης, των εργατικών συνδικάτων και πάει λέγοντας!
Εκείνο που λείπει βεβαίως είναι οι συγκεκριμένες αναφορές και τα αποδεικτικά στοιχεία! Για οτιδήποτε αρνητικό συμβαίνει την ευθύνη φέρει ολοκληρωτικά κάποιας μορφής συνωμοσία αλλά από ποιον αυτή εξυφαίνεται παραμένει ουσιαστικά άγνωστο, δίνοντας κι έναν τόνο μυστηρίου στο όλο κλίμα. Η συγκεκριμένη ιδεοληψία τείνει να μετατρέψει ολόκληρο τον πλανήτη σε απέραντο φρενοκομείο όπου η λογική περιττεύει και συνεπώς περιθωριοποιείται όχι επειδή δε θα μπορούσε να δώσει καθαρές απαντήσεις αλλά εξαιτίας της αδυναμίας των περισσοτέρων να αποδεχτούν την πραγματικότητα και της διάθεσής τους να καταφεύγουν σε ψευδαισθήσεις αρκετά βολικές για τους ίδιους και τις ελλείψεις τους κάθε φορά που περιέρχονται σε δύσκολη θέση. Πρόκειται για στάση ζωής απολύτως αιτιολογημένης αλλά σε καμιά περίπτωση αποδεκτής. Η ουσία και η πηγή της βρίσκεται στην πολυπλοκότητα των σύγχρονων δεδομένων αλλά και στην ταχύτητα με την οποία αυτά εναλλάσσονται γύρω μας, αφού πριν ακόμη μια πραγματικότητα παγιωθεί και γίνει κατανοητή δίνει τη θέση της σε μια καινούρια με την οποία καλούμαστε να εναρμονιστούμε και την οποία είναι απαίτηση να αποδεχτούμε. Για την πλειονότητα των ανθρώπων η συγκεκριμένη διαδικασία είναι αδύνατη και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις πνευματικές δυνατότητές τους.
Σίγουρα, η ελλιπής προετοιμασία και άρα η άγνοια για ό,τι συμβαίνει αποτελούν τις πρωτογενείς αιτίες της αντίδρασης που έχει καταλάβει σχεδόν τους πάντες. Εξαιτίας τους επιτείνεται η σύγχυση και ο φόβος που γεννιέται απέναντι στο άγνωστο παραλύει κάθε πιθανότητα λογικής αντιμετώπισης μιας κατάστασης που φαντάζει ακατάληπτη και άρα καθίσταται ιδιαιτέρως σκληρή και απάνθρωπη. Πρόκειται ουσιαστικά για την εξωτερίκευση της αίσθησης αδυναμίας παρέμβασης του ανθρώπου σε κάτι που δείχνει να εξελίσσεται ανεξάρτητα από τη θέληση, τις προβλέψεις, τα πιστεύω και τα όνειρά του! Το όλο σκηνικό γίνεται αποδεκτό ως κάτι εξαιρετικά προβληματικό, κακό και αδιέξοδο όπου είναι φυσικό ο πανικός να κυριαρχεί, η απολυτότητα να δεσπόζει και η αποβλακωτική διάθεση να καθορίζει τις αντιδράσεις ανθρώπων, ευνοώντας την προσφυγή σε μοιρολατρικές στάσεις ζωής.
Το μόνο που απασχολεί και έχει σημασία είναι να εντοπιστεί η πηγή του κακού και μάλιστα αυτό πρέπει να τοποθετηθεί μακριά μας. Για ανάληψη ευθυνών βέβαια ούτε λόγος, για αποδοχή της αδυναμίας ας μην το συζητήσουμε καθόλου, αλλά παρόλ' αυτά η ανάγκη να εντοπιστεί ο «εχθρός» είναι τόσο ισχυρή που κάνει τους περισσότερους ανθρώπους να καταφεύγουν στη δημιουργία ψευδαισθήσεων στα όρια των οποίων τελικά εγκλωβίζονται. Η άποψη περί συνωμοσιών είναι τόσο μα τόσο βολική που ελάχιστοι μπορούν να της αντισταθούν. Άλλωστε το μόνο που διεκδικούν είναι η αποποίηση των ευθυνών τους και η διάθεση να νιώσουν ότι οι ίδιοι καθόλου μα καθόλου δεν ευθύνονται για όσα διαδραματίζονται. Ο αδύνατος θεωρεί ότι για το σύνολο των δεινών του ευθύνεται εκείνος που τα καταφέρνει καλύτερα αλλά και ο ισχυρός συχνά αισθάνεται την ανάγκη να αιτιολογήσει λάθη και παραλείψεις του ή απλώς να συγκαλύψει τις πραγματικές επιδιώξεις του μέσα από θεωρίες συνωμοσίας. Ο ιμπεριαλιστής που νιώθει την ανάγκη εκλογίκευσης των παράλογων σχεδίων του, ο πολιτικός που αισθάνεται την απήχησή του να περιορίζεται, ο άνθρωπος του πνεύματος που θεωρεί αναγκαία την παρέμβασή του στο κοινωνικό γίγνεσθαι ακόμη κι αν αδυνατεί να προσαρμοστεί σ' αυτό, ο επιχειρηματίας που βλέπει τους ανταγωνιστές του να αυξάνουν τα κέρδη τους, τελικά όλοι έχουν έναν καλό λόγο πρόσδεσης στο άρμα της συνωμοσιολογίας. Και όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι δείχνουν να συμφωνούν στο απροσδιόριστο και χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα πρόσωπο της συνωμοσίας.
Η ανοησία βρήκε την απόλυτη έκφραση, η αδυναμία και η άγνοια ανακάλυψαν το προσωπείο τους και το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι, αδυνατώντας να κατανοήσουν τα όσα συμβαίνουν, να δουν καθαρά την πορεία των πραγμάτων, να αποδεχτούν τα λάθη τους και να επηρεάσουν την εξέλιξη, εγκαταλείπουν την τύχη τους παθητικά στο αόρατο χέρι του κακού που ρυθμίζει τα πάντα είναι ανησυχητικό. Η πορεία του κόσμου δεν μπορεί να εξαρτάται από τις αόρατες δυνάμεις του καλού και του κακού που εναλλάσσονται σε μια αγωνιώδη προσπάθεια επικράτησης. Το στοιχείο που καθορίζει την εξέλιξη είναι η ανθρώπινη δύναμη κι αυτό σημαίνει ότι δε χρειαζόμαστε περισσότερους αδύναμους και ανασφαλείς ανθρώπους! Χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα πιστεύουν με πάθος στον εαυτό τους και στηριγμένοι σ' αυτό θα καταφέρουν να δαμάσουν τη σημερινή κοινωνία που κινείται προς τα εμπρός με τους ρυθμούς και τα ένστικτα ενός άγριου θηρίου αδιαφορώντας για τις αντοχές μας. Οι άνθρωποι που επιρρίπτουν καθετί στη διάθεση συνωμοσίας αόρατων εχθρών δεν είναι παρά άτομα που δηλώνουν ξεκάθαρα την ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν πρακτικά και λογικά τα προβλήματα που προκύπτουν και άρα δεν έχουν το παραμικρό δικαίωμα στην εμπιστοσύνη μας!

*Ο κ. Ζάχος θεωρεί μάλλον τυχαίο το γεγονός ότι οι περισσότεροι
Έλληνες πολιτικοί καταφεύγουν συχνά στη συνωμοσιολογία.

Όταν η φαντασία γίνεται πραγματικότητα!

«Το όνειρο του χθες είναι η ελπίδα του σήμερα
και η πραγματικότητα του αύριο»
Ρόμπερτ Γκόνταρντ

Ακόμη και ο πιο ευφάνταστος νους δε θα τολμούσε να σκεφτεί, λίγα χρόνια πριν, ότι θα έφτανε κάποτε η στιγμή που τα όρια μεταξύ επιστημονικής φαντασίας και πραγματικότητας θα γίνονταν τόσο δυσδιάκριτα όσο σήμερα! Το «απίστευτο», το «εκπληκτικό», το «αδύνατον» είναι λέξεις που ελάχιστα μπορούν να περιγράψουν αυτό που νιώθει ο άνθρωπος της εποχής μας μπροστά στον όγκο αλλά και την ταχύτητα με την οποία τα τεχνολογικά επιτεύγματα, εγκαταλείποντας τις σελίδες των μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας αλλά και τις κινηματογραφικές οθόνες, κάνουν την εμφάνισή τους και βολεύονται αναπαυτικά γύρω μας. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η ζωή μας απόκτησε ψηφιακή ταυτότητα σε τέτοιο βαθμό που καθιστά προβληματική την προσαρμογή των περισσοτέρων. Η μουσική, ο κινηματογράφος, η επικοινωνία, η ενημέρωση, η εργασία, η γνώση έχουν τόσο μεταβληθεί που κάνουν δύσκολη την οποιαδήποτε σύγκριση ακόμη και με το πρόσφατο παρελθόν. Η τεχνολογία της βιομηχανικής περιόδου, οι πρώτοι υπολογιστές αλλά και τα πρώτα κινητά θεωρούνται ήδη και χαρακτηρίζονται πρωτόγονες τεχνολογίες και απλοϊκές συλλήψεις σε σχέση με τα επιτεύγματα που χρησιμοποιούνται καθημερινά.
Κι ενώ η επιστήμη και η τεχνολογία κινούνται με ορμητικά βήματα προς την κατάκτηση και εφαρμογή του καινούριου, μια μεγάλη μάζα ανθρώπων παραμένει μακριά από τη δυνατότητα κατανόησης των ρυθμών ανανέωσης των δεδομένων που καθορίζουν τις συνθήκες της ζωής μας. Η πλειονότητα αποδέχεται σχεδόν μοιρολατρικά ό,τι συμβαίνει και κάποτε αγνοεί την εξέλιξη, αρνούμενη να αποδεχτεί μια αλλαγή που δεν πρόκειται να εμποδιστεί από καμιά δύναμη του παρελθόντος και για την οποία δεν προετοιμάστηκε οργανωμένα σε καμιά περίπτωση. Το γεγονός οδηγεί σε ολοκληρωτικά λάθη, τραγικές κρίσεις, απανωτά σοκ και συνειδησιακές συγκρούσεις με κατεστημένες αντιλήψεις και συνήθειες. Η αδυναμία και η έλλειψη διάθεσης προσαρμογής ήδη κάνουν φανερά τα πρώτα αποτελέσματά τους γύρω μας και μάλιστα με μια απίστευτη πολυμορφία που ξεκινάει από την ανεργία που παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις και φτάνει στην κατάρρευση παραδοσιακών θεσμών και στην περιθωριοποίηση όλο και περισσότερων ανθρώπων.
Απόλυτη και απελπιστική αντίφαση! Από τη μια στα ερευνητικά κέντρα και στα τεχνολογικά ιδρύματα χτίζεται το μέλλον και από την άλλη στα σχολεία, την οικογένεια και την πολιτική ζωή ελάχιστα βήματα προόδου συντελούνται, τουλάχιστον προς τη σωστή κατεύθυνση και με σκοπό την προετοιμασία των ανθρώπων, της οικονομίας και της κοινωνίας του μέλλοντος. Όταν ο Σ. Κιούμπρικ ετοίμαζε τα γυρίσματα της ταινίας «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος», συμβουλευόταν τις πρωτοπόρες για την εποχή εταιρίες ψηφιακής τεχνολογίας, ώστε να καταφέρει να προσεγγίσει τις μελλοντικές εξελίξεις σ' ένα περιβάλλον επιστημονικής φαντασίας και η αλήθεια είναι ότι τα κατάφερε πολύ καλά! Κάτι αντίστοιχο δε βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα ούτε από τα πολιτικά κέντρα εξουσίας, ούτε από τους υπευθύνους για το σχεδιασμό και την εφαρμογή εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Η συγκεκριμένη ολιγωρία οδηγεί σε λαθεμένους σχεδιασμούς τόσο σε οικονομικό και κοινωνικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Η πολιτική αντί να ανοίγει επενδυτικούς δρόμους, ευνοεί την επιχειρηματική συρρίκνωση, ενώ και οι μηχανισμοί διαπαιδαγώγησης αντί να προσφέρουν τις βάσεις για την απαιτούμενη ευελιξία και προσαρμοστικότητα των σημερινών παιδιών, προετοιμάζουν τη στασιμότητά τους.
Κι όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν να απλοποιηθούν σε σημαντικό βαθμό, αν γινόταν συνείδηση πως αυτό που σήμερα περιγράφεται στα βιβλία επιστημονικής φαντασίας και εκτυλίσσεται στις, αντίστοιχου περιεχομένου, κινηματογραφικές ταινίες σύντομα θα είναι κομμάτι της πραγματικότητάς μας. Τα περισσότερα από τα μηνύματα που δέχονται τα σημερινά παιδιά μέσα από φανταστικές σειρές κινουμένων σχεδίων και διαστημικών ιστοριών αύριο θα αποτελούν την πρακτική πλευρά της ζωής τους. Αρκετά από τα παιδιά αυτά αύριο θα εργάζονται και θα κάνουν διακοπές σε διαστημικούς σταθμούς, θα μετακινούνται με ιπτάμενα οχήματα, θα ζουν σε πλήρως ψηφιακό περιβάλλον και θα παρακολουθούν ταινίες με ψηφιακούς χαρακτήρες μπροστά στις οποίες το «Matrix Reloaded» θα μοιάζει με τη Χιονάτη και τους εφτά νάνους. Αυτή είναι η κατευθυντήρια γραμμή και έχει αποδειχτεί επανειλημμένως, άρα μένει να γίνει αποδεκτή. Ανέκαθεν η φαντασία αποτέλεσε τον προθάλαμο της κατάκτησης, ανέκαθεν τα όνειρα και τα οράματα ελάχιστων πρωτοπόρων μετά από μικρό ή μεγάλο διάστημα γίνονται η πραγματικότητα των απλών ανθρώπων.
Το άγχος και η άρνηση είναι περιττά με την προϋπόθεση ότι η «Φυσική Τάξη» θα καταφέρει να λειτουργήσει αποτρεπτικά απέναντι σε κάθε βήμα που εγκυμονεί κινδύνους και αυτό δεν πρόκειται να συμβεί όσες δεήσεις κι αν γίνουν, αν ο καθένας μας δεν αποτελέσει συμμέτοχο των εξελίξεων. Το απίστευτο θα παίρνει με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα τη θέση του δεδομένου, το παραδοσιακό θα υποκλίνεται στο σύγχρονο, το ελλιπές θα προσφέρει τη θέση του στο πληρέστερο και αυτό θα γίνεται χωρίς τριγμούς, αν η εξέλιξη καθοριστεί από τις μάζες των καταναλωτών, από το πλήθος των πολιτών και από τον όγκο των εργαζομένων κι όχι από τη μειονότητα που σήμερα προετοιμάζει το μέλλον ερήμην των πολλών. Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί ενημέρωση και σωστή προετοιμασία των μελλοντικών γενιών, ώστε να μάθουν να ερευνούν, να διεκδικούν και να επιλέγουν με ουσιαστικά κριτήρια κι όχι με βάση τις προκαταλήψεις του κατεστημένου. Μια γενιά μ' αυτά τα χαρακτηριστικά δε θα εγκαταλείπει άκριτα αλλά και δε θα φοβάται να παραμερίσει οτιδήποτε ξεπερασμένο. Γι αυτή τη γενιά η Νικόλ Κίντμαν και ο Κιάνου Ριβς θα είναι είδωλα, ώσπου κάποιο ψηφιακό ομοίωμά τους καταφέρει να υποδυθεί πιο πειστικά κινηματογραφικούς ρόλους. Η συγκεκριμένη γενιά θα παρακολουθεί με το ίδιο ενδιαφέρον τις ανθρώπινες «Ώρες» αλλά και το ψηφιακό «Matrix»!
Το μέλλον είναι ήδη εδώ, η φαντασία αποτελεί όλο και πιο συχνά στοιχείο της καθημερινότητας και μένει να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τη νέα κατάσταση με σύνεση και μέτρο αλλά και με τον ενθουσιασμό του μικρού παιδιού που ανοίγει το περιτύλιγμα του δώρου του! Στο φουτουριστικό Σταρ Τρεκ κυριαρχούσε η άποψη: «να πάμε με θάρρος εκεί που κανείς δεν έχει ξαναπάει» και μάλλον αυτός πρέπει να είναι ο οδηγός του σύγχρονου ανθρώπου.

Από την άλλη, όμως, καλούμαι να αποδεχτώ εξίσου την αντίδραση του ρεαλιστή γιου μου, ο οποίος μετά την παρακολούθηση συζήτησης περί «παράλληλων συμπάντων» και Matrixοειδών εφέ θεώρησε ότι όσα γνώριζε και αποδεχόταν μέχρι τότε ανατρέπονταν. Αφού επεξεργάστηκε τα δεδομένα, την ώρα που πήγαινε για ύπνο με φώναξε για να μου δηλώσει σε έντονο ύφος: «Λοιπόν, μπαμπά να μην ξανακούσω ανοησίες για ... παράλληλα σύμπαντα! Υπάρχει ένα σύμπαν, μία Γη, μία Σελήνη και αυτό θα πιστεύουμε μέχρι να αποδειχτεί κάτι διαφορετικό! Εντάξει λοιπόν; Καληνύχτα!» Ο μικρός είχε ταχτοποιήσει το δικό του σύμπαν και ήρεμος πλέον αποκοιμήθηκε. Όλα ήταν στη θέση τους. Η Γη, η Σελήνη, το Σύμπαν και βέβαια ο Παναγιώτης στο ζεστό κρεβάτι του! Εντάξει, λοιπόν, Παναγιώτη! Θα το πιστέψουμε, όταν αποδειχτεί αλλά θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι γι αυτό!

*Ο κ. Ζάχος θεωρεί ότι η προετοιμασία για το μέλλον είναι η μισή αρχοντιά,
η άλλη μισή είναι από παλιά η καθαριότητα.

Πανεπιστήμιο: Η απαξίωση ή ο κύκλος ολοκληρώθηκε

Απογοήτευση! Μ’ αυτή τη λέξη περιγράφει η πρωτοετής φοιτήτρια που κάθεται απέναντί μου την εμπειρία της από την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Λίγες μέρες πριν, την ίδια ακριβώς λέξη χρησιμοποίησαν κάποιοι άλλοι πρωτοετείς που με επισκέφτηκαν. Εδώ και μια πενταετία περίπου πληθαίνουν εκείνοι που νιώθουν το ίδιο για το Πανεπιστήμιο, έναν χώρο τον οποίο ονειρεύτηκαν, για τον οποίο μόχθησαν και στερήθηκαν! Αυτό που περίμεναν οι περισσότεροι απλώς δεν υπάρχει πια, γιατί έχει πεθάνει!
Λίγα χρόνια πριν, όλοι αυτοί θεωρούσαν το σχολείο βαρετό, κοπιαστικό, καταναγκαστικό, ανούσιο, το οποίο απλώς έπρεπε να ανεχτούν, αν ήθελαν να προχωρήσουν σε άλλα επίπεδα. Η εισαγωγή τους στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση έκανε θρύψαλα τις προσδοκίες τους για κάτι πιο ουσιαστικό, ενδιαφέρον και ποιοτικό. Όλο και περισσότεροι πρωτοετείς περιγράφουν την κατάσταση με μελανά χρώματα: «καθηγητές που απαιτούν αποστήθιση, επιβολή μελέτης που θυμίζει σχολείο στα χειρότερά του, ανταγωνισμός που θυμίζει κήπο με ολόφρεσκα άνθη και … φυτά. Άγνοια φοιτητών σε βασικά ζητήματα, ακυρώσεις μαθημάτων, λόγω καταλήψεων ή επειδή δεν υπάρχουν καθηγητές, μηδαμινή οργάνωση». Και κυρίως: «έλλειψη εκπαιδευτικών προσωπικοτήτων», σίγουρα με εξαιρέσεις, «που να μπορούν να συναρπάσουν, να καθοδηγήσουν ή απλώς να πείσουν ότι κάτι έχουν να προσφέρουν στους φοιτητές στα αμφιθέατρα (όπου υπάρχουν) ή και έξω από αυτά»!
Η ίδια κρίση που εδώ και χρόνια είχε εισβάλει στις πρώτες εκπαιδευτικές βαθμίδες, πλέον κυριαρχεί και στην Τριτοβάθμια. Ορισμένοι πρέπει να αισθάνονται εξαιρετική ικανοποίηση για την κατάκτησή τους. Μόνο τα στρείδια καθώς και τα συμπαθέστατα μαρούλια αδυνατούσαν να αντιληφθούν την πορεία των πραγμάτων.
Συνδυασμός λαϊκιστικών προσεγγίσεων από πολιτικές παρατάξεις κάθε χώρου, συνδικαλιστικούς παράγοντες, φοιτητικές οργανώσεις, εκπαιδευτικούς φορείς έφτασαν τα πράγματα ως εδώ! Λάθη επί λαθών στο βωμό του κομματικού συμφέροντος, του βολέματος, της ευκολίας της μη προσπάθειας έχουν την ευθύνη για την κατάντια. Γιατί ωραίο και καλό είναι όλοι να έχουν πρόσβαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά ποιοι «όλοι» είναι αυτοί;
Ο μαθητής κουνουπίδι που με δυσκολία, χωρίς διάθεση και με χίλια δυο λιπάσματα κατάφερε να τελειώσει το Λύκειο χωρίς να έχει αποκομίσει το παραμικρό από αυτό, ανήκει στους «όλοι!!!»; Στην Ελλάδα -παγκόσμια πρωτοτυπία- φαίνεται να ανήκει! Ωραία! Κι όταν αυτός (ο όλος) μπαίνει στο ΑΕΙ τι θα κάνει; Μήπως θα στρωθεί στη δουλειά; Μα καλοί μου άνθρωποι, αυτός δεν ξέρει τι θα πει δουλειά, άρα και να θέλει, αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις. Οπότε; Οπότε θα ζητήσει τα εύκολα, θα κινητοποιηθεί για το δικαίωμα στην αντιγραφή, για πιο εύκολα θέματα και την … «αιωνιότητα και μια μέρα» ως δικαίωμα του φοιτητή. Και πώς θα το κάνει αυτό; Με εξαιρετική επιτυχία και ευκολία! Με καταλήψεις, βανδαλισμούς, απειλές αλλά σίγουρα όχι με ουσιαστική προσπάθεια!
Κι όταν το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε θερμοκήπιο ζαρζαβατικών ο καθηγητής τι θα κάνει; Τι μπορεί να κάνει; Θα διατηρήσει το επίπεδο υψηλό; Σιγά και μην το κάνει! Τα βοϊδίσια βλέμματα που αντικρίζει, τον αναγκάζουν να υποβαθμίσει το λόγο, τα θέματα, το επίπεδο και τις απαιτήσεις σε απλοϊκά, ώστε να μπορεί να … επικοινωνήσει με το περιβάλλον. Και θα το κάνει, γιατί πρέπει να βρει έναν τρόπο να ξεφορτώνεται κάπου κάπου ορισμένους ανίδεους δίνοντάς τους πτυχίο λόγω έλλειψης χώρου! Αυτό θα κάνει, έστω κι αν το κάνει με βαριά καρδιά!
Βέβαια, υπάρχει κάτι ακόμη. Ποιοι είναι οι σημερινοί εκπαιδευτικοί των ΑΕΙ; Είναι άνθρωποι που έχουν τη στόφα του καθηγητή; Είναι άτομα με ανησυχίες, με πολύπλευρη κουλτούρα, με ερευνητικό έργο ικανό να τους προσφέρει τη σιγουριά και το κύρος που απαιτεί η θέση τους; Είναι, με απλά λόγια, άτομα με ισχυρή προσωπικότητα ή άνθρωποι που εξασφάλισαν μια θεσούλα στο Δημόσιο και τώρα κάαααθονται; Λίγο δύσκολο πάντως να βρεθούν τόσες προσωπικότητες για την κάλυψη των θέσεων του διδακτικού προσωπικού. Και είναι δύσκολο, γιατί οι θέσεις αυτές είναι πολλές, μα πάρα πολλές για την Ελλάδα.
Η ίδρυση σχολών σε κάθε χωριό, οικισμό, κατασκήνωση και στάνη της χώρας δείχνει πόσο καταστροφική υπήρξε. Ναι μεν εξυπηρέτησε το λαϊκισμό, κάλυψε τη ματαιοδοξία της «αρχοντοχωριατιάς» κι έκανε τα χατίρια στο κάθε «τίποτα» αλλά δε βοήθησε την Ανώτατη Εκπαίδευση. Κι αυτό γιατί η χώρα μας δε διέθετε όλους αυτούς που θα μπορούσαν να καλύψουν τη θέση του καθηγητή, του πρύτανη, του λέκτορα και του δε συμμαζεύεται π.χ. στη σχολή ΑΕΙ «τούβλου και μπάζου» της Άνω Κολοπετινίτσας! Διέθετε ορισμένους. Και μετά έπρεπε να στραφεί σε άτομα που μπορεί να είχαν τα τυπικά προσόντα, σε καμιά περίπτωση, όμως, τα ουσιαστικά.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται αυτούς να τους αποκτήσει ποτέ και στο μέλλον, αφού από μετριότητες μόνο μετριότητες μπορούν να προκύψουν. Κι από αυτές τις μετριότητες θα πρέπει στο μέλλον η κοινωνία μας να επιλέξει τους πολιτικούς της, τους επιχειρηματίες της, τους δημόσιους υπαλλήλους της και κυρίως τους εκπαιδευτικούς -κάθε βαθμίδας- που θα εκπαιδεύσουν τις μελλοντικές γενιές!
Κατά τα άλλα ορισμένοι επιμένουν να μην υπάρχουν κριτήρια, να μην υπάρχουν εξετάσεις, να μη γίνεται ιεράρχηση και αξιολόγηση.

«Όλοι έχουν το δικαίωμα…»! Εντάξει, «όλοι» το έχουν, που να πάρει, αλλά μήπως πρέπει να κάνουν και κάτι για να το αξιοποιήσουν; «Ισότητες» Σοβιετικού τύπου έχουν πεθάνει προ καιρού και σήμερα υπάρχουν μόνο ευκαιρίες που αξιοποιούνται με σκληρή προσπάθεια κι όχι με συνθήματα! Τουλάχιστον έτσι γίνεται αλλού! Αλλού μόνο, γιατί στη χώρα μας τρεφόμαστε με συνθήματα και καθοδηγούμαστε από το φτηνό λαϊκισμό γραφικών και ανάξιων μειονοτήτων!

Παπανδρέου - Βενιζέλος: Πορεία σε ... "Παράλληλα Σύμπαντα"

Έχω την αίσθηση ότι από τη διαμάχη που έχει ξεσπάσει μεταξύ των δυο πολιτικών για την προεδρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. λείπει κάτι! Και μάλιστα λείπει όχι κάτι απλό αλλά κάτι ουσιαστικό και αναγκαίο. Μετά από αρκετές τηλεοπτικές ή μη εμφανίσεις και των δυο αδυνατώ να εντοπίσω την ουσία της σύγκρουσης. Κι αυτό γιατί λείπουν τα ιδεολογικά επιχειρήματα που θα έθεταν τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των υποψηφίων, ώστε ο καθένας από εκείνους που θα αποφασίσει να προσέλθει στις κάλπες, να γνωρίζει τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί, αν ψηφίσει τον έναν ή τον άλλο υποψήφιο. Ο μέσος πολίτης, όσο κι αν προσπαθήσει να κατανοήσει σε τι διαφέρουν οι δυο πρωταγωνιστές, δεν πρόκειται να βγάλει άκρη.
Έτσι ίσως δικαιολογείται και η αντίφαση των δημοσκοπήσεων που αναφέρει ότι οι περισσότεροι θεωρούν το Βενιζέλο ικανό να κερδίσει τον Καραμανλή αλλά αυτοί (δηλαδή οι περισσότεροι) θα ψηφίσουν Παπανδρέου! Βέβαια οι δημοσκοπήσεις μπορεί και να διαψευστούν τελικά αλλά δείχνει μάλλον παράδοξο ό,τι συμβαίνει!
Η ευθύνη του συγκεκριμένου παραλογισμού βαρύνει εξίσου τις δυο πλευρές που αφήνουν την κοινή γνώμη μετέωρη, χωρίς επιχειρήματα, να αποφασίσει ποιος είναι ο ικανότερος με κριτήριο το … συναίσθημα(;). Ακούμε κι απ’ τους δυο ότι, σε περίπτωση εκλογής τους, θα αλλάξουν το κόμμα, μάλλον κλίνοντας «επ’ αριστερά», θα το «εκσυγχρονίσουν», θα το «νοικοκυρέψουν», θα το «καθαρίσουν» και κυρίως θα «διαφυλάξουν την ενότητά του». Με ποια υλικά, όμως, θα το κάνουν φαίνεται ότι δεν απασχολεί κανέναν κι αυτό είναι το περίεργο!
Τόσο ο κ. Παπανδρέου όσο και ο κ. Βενιζέλος δίνουν την εντύπωση ότι προσπαθούν να κινηθούν σε επιφανειακά επίπεδα με σκοπό να μην κακοκαρδίσουν κανέναν. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι η λογική όσων άλλων εμπλέκονται στη διαμάχη παίρνοντας τη θέση του ενός ή του άλλου! Δηλαδή, ποιοι ουσιαστικοί λόγοι έχουν πείσει ορισμένους να στηρίξουν τον Παπανδρέου και ποιοι κάποιους άλλους να στηρίξουν το Βενιζέλο; Ποιες είναι οι ιδεολογικές θέσεις διαφοροποίησης του καθενός;
Εντάξει! Πρόκειται για δυο … τελείως διαφορετικούς ανθρώπους. Ο ένας στιλάτος σπόρτσμαν, ενταγμένος στην κοινωνία της ψηφιακής τεχνολογίας ενώ ο άλλος λιγότερο στιλάτος, πιο … ακαδημαϊκός και χωρίς, εμφανές τουλάχιστον, ενδιαφέρον για τη σύγχρονη τεχνολογία. Όμως, τα συγκεκριμένα γνωρίσματα μπορεί να είναι ικανά για την επιτυχία σε καλλιστεία ή για έρευνες του στιλ: «ποιον θα θέλατε για συνομιλητή σε chat;» αλλά για την εκλογή αρχηγού κόμματος θεωρώ ότι άλλα ζητήματα πρέπει να διαδραματίσουν ρόλο.
Η ουσία του πράγματος έχει χαθεί σε σκληρές αλληλοκατηγορίες που στο παραμικρό δε βοηθούν τους σκεπτόμενους ψηφοφόρους της παράταξης. Αντιθέτως η πολεμική που έχει αναπτυχθεί προκαλεί ανασφάλειες ως προς το μέλλον. Οι περισσότεροι φαίνεται σταδιακά να το παίρνουν απόφαση ότι οι εξελίξεις, με όποιον αρχηγό, δε θα είναι θετικές. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αυτή τη στιγμή -με ευθύνη των μονομάχων- δεν έχει απλώς ραγίσει, αλλά έχει σπάσει σε κομμάτια που είναι αδύνατο να ξανακολλήσουν.
Ποιος λογικός μπορεί να πιστέψει ότι Παπανδρέου και Βενιζέλος μπορούν, μετά τα όσα προηγήθηκαν και όσα φαίνεται ότι θα ακολουθήσουν, να ξανακαθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν το μέλλον του κόμματος αλλά και της χώρας; Κάτι τέτοιο θα μου θύμιζε «τηλεκατινιά», όπου τη μια μέρα οι τηλεοπτικοί σαχλοαστέρες ξεκατινιάζονται και την άλλη … αγαπιούνται! Αηδία! Ελπίζω ότι και οι δυο θα αποφύγουν κάτι τέτοιο και θα τηρήσουν έστω τα προσχήματα και την αξιοπρέπειά τους αρνούμενοι συμπεριφορές του στιλ: «Γιώργο μου…» και «Ευάγγελέ μου…» και «ευτυχώς δεν πάθαμε και τίποτα» κι όλα καλά κι όλα ωραία!
Η σοβαρότητα και το μέτρο δεν αποτέλεσαν σε καμιά περίπτωση στοιχεία του αγώνα που διεξάγεται κι αυτό είναι αποκαρδιωτικό. Βέβαια, δε θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς από τη στιγμή που έλειπαν τα ουσιαστικά επιχειρήματα που θα προσδιόριζαν μια υγιή και αξιοπρεπή αντιπαράθεση σε επίπεδο ιδεών και προτάσεων για το μέλλον του κόμματος και της στρατηγικής του για τη χώρα.
Όποιος κι αν κερδίσει, θα έχει πράγματι δύσκολο έργο! Και η δυσκολία θα είναι να πείσει, όχι τους «δικούς του» αλλά τους «άλλους» ότι άξιζε τη νίκη κι αυτό φαντάζει τουλάχιστον ακατόρθωτο, γιατί δε θα είναι μια νίκη επιχειρημάτων αλλά … Αλλά τι; Κι αν δεν είναι μια νίκη θέσεων, πώς θα αιτιολογήσει ο καθένας τις αποφάσεις και τις μελλοντικές κινήσεις του; Πώς θα διατηρήσει ισορροπίες και δεσμούς μεταξύ των μελών του κόμματος; Και πώς θα κρατήσει τελικά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ενιαίο και αδιαίρετο;
Λίγο απίθανο κάτι τέτοιο και ίσως το μόνο στοιχείο συνοχής στο μέλλον να είναι η ανασφάλεια. Ανασφάλεια για το τι θα σήμαινε μια διάσπαση, όχι για τη χώρα αλλά για τον καθένα από τους πρωταγωνιστές. Η ανασφάλεια, όμως, δεν μπορεί να είναι η πυξίδα της πολιτικής, γιατί κάτι τέτοιο σημαίνει συμβιβασμούς και με τέτοιους μπορεί να βολεύονται πρόσωπα αλλά σίγουρα δε λύνονται τα προβλήματα μιας χώρας!
Τόσο ο κ. Παπανδρέου όσο και ο κ. Βενιζέλος έχουν μπροστά τους λίγες μέρες ακόμη για να εντοπίσουν την ουσία της αντιπαράθεσης. Κι αν ήδη το έχουν κάνει είναι καιρός να την … εκμυστηρευτούν στα στελέχη, στα μέλη, στους φίλους και κυρίως στους … πολίτες. Διαφορετικά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα συνεχίσει να θυμίζει τη θεωρία των «παράλληλων συμπάντων» με τη συνύπαρξη παράλληλων αλλά διαφορετικών ΠΑ.ΣΟ.Κ., στιλ matrix! Έτσι κι αλλιώς εδώ και χρόνια κάτι τέτοιο συμβαίνει!