ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ (V)

Α) Η παραλία σε αλλάζει. Η αλλαγή που έχω υποστεί προσωπικά προκάλεσε σήμερα μία μικρή διαφωνία με τη Ζέτα ως προς την απόχρωση που έχω πάρει μετά από τόσες ώρες στην παραλία. Εκείνη ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν μαυρίζω κι ότι η έκθεσή μου στον ήλιο μού... χαρίζει ένα χρώμα που θυμίζει τον Καθιστό Βούβαλο, ο οποίος υπήρξε ένας από τους πιο θρυλικούς αρχηγούς των ερυθρόδερμων Σιού. Εμένα, βέβαια, ότι και να λέει, δεν μου το βγάζει από το μυαλό ότι, με το χρώμα που έχω πάρει, θα μπορούσα να πρωταγωνιστήσω με φοβερή επιτυχία σε διαφήμιση της Copperton.

Β) Η παραλία έχει πλάκα. Όχι κυριολεκτικά. Η παραλία δεν θα πει ποτέ ανέκδοτο και δεν θα σχολιάσει φλεγματικά το οτιδήποτε. Όμως, στην παραλία συμβαίνουν διάφορα κι αυτά συχνά έχουν πλάκα. Για παράδειγμα, η εικόνα λουομένων να καταδιώκουν ομπρέλες που παρασύρονται από τον αέρα, δεν με αφήνει ποτέ αδιάφορο. Έχω ανακαλύψει ότι η καταδίωξη ομπρέλας, μπορεί να καταλήξει ιστορία ολόκληρη και ότι με ξετρελαίνει η εναλλαγή συναισθημάτων των καταδιωκτών αλλά και του περίγυρου.

Σήμερα, για παράδειγμα, εκεί που ο άλλος έπινε αμέριμνος και απόλυτα χαλαρός τον καφέ του στη σκιά της ομπρέλας του, ξαφνικά νιώθει τον ήλιο να τον χτυπάει κατάφατσα. Τη θέση της αρχικής έκπληξης πήραν ο πανικός και η ένταση που συνοδεύτηκαν από το απεγνωσμένο τρεχαλητό πίσω από τη φευγάτη ομπρέλα. Η πλάκα υπήρξε ασύγκριτα μεγαλύτερη, επειδή η ομπρέλα παρασύρθηκε προς τη θάλασσα και ο έρμος ο καταδιώκτης πάσχιζε έντρομος να συνεννοηθεί με τους παραπλήσιους κολυμβητές στο στιλ: καλέ κυρία, εσύ με το λεοπάρ, μου πιάνεις λίγο την ομπρέλα. Η κυρία, αφού ξεπέρασε το σοκ και συνειδητοποίησε ότι δεν αποτελεί θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης, αντί να κινηθεί προς την ομπρέλα βοηθώντας τον έρμο ιδιοκτήτη της (της ομπρέλας, όχι της κυρίας), στρέφεται με μένος προς αυτόν κι αρχίζει να τον κατσαδιάζει: Μα καλά, δεν προσέχετε λιγάκι; Γιατί δεν βάζετε πιο βαθιά την ομπρέλα σας; Υπάρχουν και μικρά παιδιά στην παραλία. Θέλετε να βγάλετε το μάτι κανενός; Τι αναισθησία, θεέ μου!

Περιττό να αναφέρω ότι η ομπρέλα κι ενώ παραδόθηκε στον ιδιοκτήτη της δεν ξαναστήθηκε ποτέ. Τους πήρε ο φόβος τους κατακαημένους. Τσουρουφλίστηκαν οι άνθρωποι.

Γ) Η παραλία προσφέρεται για σπορ. Είναι πράγματι περίεργο το ότι άνθρωποι που δεν γυμνάζονται ποτέ ούτε Φθινόπωρο ούτε Χειμώνα ούτε Άνοιξη, νιώθουν την ανάγκη να το κάνουν το Καλοκαίρι και δη στην παραλία. Παλιά είχαμε τις ρακέτες. Γκάπα γκούπα το μπαλάκι οι μαντράχαλοι να ενοχλούν τους πάντες, να πετάνε άμμο παντού και να ουρλιάζουν σαν ούγκανοι με κάθε ευκαιρία, τρομοκρατώντας τους γύρω τους σε απόσταση χιλιομέτρου. Τώρα πλέον, οι ρακέτες δείχνουν ντεμοντέ μπροστά στις εφευρέσεις που έχουν δει το φως του ήλιου τα τελευταία χρόνια. Μια από αυτές τις εφευρέσεις, το SUP, προσφέρεται για ατελείωτη διασκέδαση εκείνων που παρακολουθούν αυτόν/ή πού προσπαθεί να ισορροπήσει στη σανίδα. Σαν την κυρία της φωτογραφίας. Μετά από εξαντλητικές προσπάθειες, δεκάδες πτώσεις στο νερό -κάποιες επώδυνες, αποφάσισε να εγκαταλείψει τις mainstream τεχνικές και να το δει alternative. Τελείως απογοητευμένη και εξαιρετικά αποκαμωμένη αποφάσισε να καθίσει και με τα δύο πόδια στην ίδια πλευρά. Όπως οι γιαγιάδες καβαλίκευαν τα γαϊδούρια στα χωριά ή όπως οι καθώς πρέπει κυρίες, φορώντας φούστα, κάθονταν στην Gilera του δικού τους και καμάρωναν σαν γύφτικα σκεπάρνια.

Η καημένη ακόμη πρέπει να παλεύει να βγει στην ακτή, γιατί με κουπί μονόπατα είναι δύσκολα τα πράγματα.