Και τώρα κάποιος να τους πει το μυστικό...

Η κατάσταση πρόκειται να ξεφύγει τελείως και μέχρι ενός σημείου, αυτό μπορεί να δείχνει λογικό. Μπορεί να δείχνει αλλά δεν είναι. Οι τόσες εβδομάδες αναγκαστικού εγκλεισμού, οι ατελείωτες ώρες απομόνωσης έχουν οδηγήσει κάποιους στο κόκκινο. Τσιάταλο το νεύρο, στα όριά της η υπομονή, εκτός κάθε ελέγχου η ανιαρή συνύπαρξη με το «εγώ». Θέλουν απεγνωσμένα να βγουν.

Εννοείται ότι δεν αναφέρομαι σε εκείνους των οποίων η επιβίωση εξαρτάται πραγματικά από την άρση των περιορισμών ή έστω τη χαλάρωσή τους. Γιατί, εκτός από κάποιους -και στη χώρα μας είναι αρκετοί- που έχουν εξασφαλισμένο εισόδημα ή κάποιο αποκούμπι, για όσο κρατήσει η απειλή (και τουλάχιστον μέχρι να απευθυνθούμε εκ νέου στο Δ.Ν.Τ.), υπάρχουν κι εκείνοι που δεν έχουν την πολυτέλεια να εκλάβουν την καραντίνα ως πληρωμένες διακοπές. Τη ζουν ως καθημερινή αγωνία επιβίωσης.

Αναφέρομαι σε όσους επιθυμούν απεγνωσμένα να βγουν για να δουν και να τους δουν. Σε εκείνους που θέλουν να βρεθούν με τα φιλαράκια και να ξεσαλώσουν. Σε κάποιους που ονειρεύονται να αποκτήσουν ξανά ρίζα ξανθιά, πλατινέ, σουηδική και να την περιφέρουν στους κοινωνικούς κύκλους τους. Σε ορισμένους που νομίζουν ότι η χαλάρωση των μέτρων ταυτίζεται με την, ως δια μαγείας, εξαφάνιση της πανδημίας του κορωνοϊού.

Σε αυτούς ακριβώς κάποιος θα πρέπει να το ξεφουρνίσει το μυστικό. Να τους το ψιθυρίσει, για να είναι έστω και ελάχιστα υποψιασμένοι. Μη βρεθούν προ απροόπτου και πάθουν καμιά ζημιά, γιατί δεν θα προλαβαίνουμε να μετράμε αυτοκτονίες. Θα φτάσει το θανατικό εκεί που δεν έφτασε εξαιτίας της πανδημίας.

Όλοι αυτοί, καλό είναι να μάθουν ότι ο αόρατος δια γυμνού οφθαλμού, άτιμος και ύπουλος ιός είναι ακόμη εκεί έξω και καραδοκεί περιμένοντας τα ανυποψίαστα θύματά του. Κι αυτό θα το γνώριζαν ήδη όλοι, αν διέθεταν έστω ίχνη του οργάνου που λέγεται μυαλό. Και θα το ήξεραν, αν ελάχιστα επεξεργάζονταν όσα ακούν. Γιατί δεν μπορεί να μην ακούν καθημερινά για νέα κρούσματα, για νέους θανάτους, για νέες διασωληνώσεις. Κι όλα αυτά ενώ βρισκόμαστε ακόμη σε αυστηρό περιορισμό. Δεν μπορεί να μην ακούν, επίσης, ότι ούτε φάρμακο ούτε εμβόλιο διαθέτουμε και ίσως πάρει (πολύ ή και πάρα πολύ) καιρό για να έχουμε στη διάθεσή μας κάτι από αυτά τα δυο.

Να βρεθεί, λοιπόν, κάποιος να τους προετοιμάσει, όλους αυτούς, ότι η χαλάρωση των μέτρων δεν θα είναι παρά ένα πείραμα με αποτελέσματα που θα αξιολογηθούν για τις επόμενες κινήσεις και πιθανόν... καραντίνες. Αποτελέσματα που θα εξαρτηθούν από τις επιλογές και τις συμπεριφορές όλων μας.

Θα χαιρόμουν πολύ να επιστρέψω σε αρκετές από τις συνήθειές μου π.Κ.*. Οι περισσότεροι, φαντάζομαι το θέλουν διακαώς. Δυστυχώς, όμως, αυτή η ολοκληρωτική επάνοδος θα αργήσει αισθητά.

Μου έλεγαν κάποιοι μαθητές μου ότι δεν βλέπουν την ώρα και τη στιγμή που θα ξαναβρεθούμε από κοντά. Μου κάνει εντύπωση, βέβαια, για ποιον λόγο ο οποιοσδήποτε να θέλει να βρεθεί μαζί μου από κοντά, αλλά θα μου πείτε ότι ο κόσμος έχει γεμίσει παλαβούς. Όταν, όμως, τους επισημαίνω ότι κάτι τέτοιο εγκυμονεί τον κίνδυνο να νοσήσει κάποιος από τους καθηγητές τους ή και οι ίδιοι, λίγο πριν τις πανελλαδικές, τότε μπαίνουν σε δεύτερες σκέψεις. Εννοείται ότι το να μείνουν χωρίς στηρίγματα τους κάνει να επανεξετάσουν και τελικά να βάλουν σε δεύτερη μοίρα την ενστικτώδη κοινωνικότητά τους. Στη σκέψη και μόνο ότι θα οδηγηθούν σε επαναληπτικές εξετάσεις αρρωσταίνουν, ευτυχώς όχι από κορωνοϊό.

Μου λένε άλλοι μαθητές ότι δεν θέλουν οι πανελλαδικές να πάνε τον Σεπτέμβριο, ώστε να μπορέσουν το καλοκαίρι να κάνουν τις διακοπές που είχαν ονειρευτεί και (ορισμένοι) έχουν ήδη οργανώσει. Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, δηλαδή. Όταν, βέβαια, έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα που θα πλήξει και τις τουριστικές συνήθειές μας, καταλαβαίνουν ότι τα club και τα μπαράκια και οι ταβέρνες στους τουριστικούς προορισμούς σε τίποτα θα θυμίζουν φέτος την κοσμοπλημμύρα για την οποία τόσα και τόσα έχουν ακούσει από τελειόφοιτους προηγούμενων χρόνων, και τότε η προσμονή τους μετριάζεται και θέτουν πιο ρεαλιστικούς στόχους.

Κανείς δεν θέλει τα μέτρα να συνεχιστούν με την ίδια αυστηρότητα. Αλλά και κανείς δεν πρέπει να πράξει ανεύθυνα, όταν με το καλό(;) κληθούμε να λειτουργήσουμε σε ένα πιο ελεύθερο πλαίσιο αναλαμβάνοντας ο καθένας την ατομική ευθύνη του.

Κυρίως, όμως, κανείς δεν πρέπει να έχει στο μυαλό του ότι η ζωή μας θα συνεχιστεί από εκεί που είχε σταματήσει, από εκεί που την είχαμε αφήσει. Για αρκετό διάστημα (το πόσο ακριβώς θα εξαρτηθεί από το πότε θα έχουμε στη διάθεσή μας ένα ασφαλές φάρμακο και ένα αποτελεσματικό εμβόλιο) δεν θα μπορούμε να είμαστε ιδιαίτερα διαχυτικοί, δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε πολύ κοινωνικοί. 

Δεν είναι μυστικό, είναι η πραγματικότητα που, θέλουμε δεν θέλουμε, θα κληθούμε να ζήσουμε. Ο φόβος και η αγωνία θα μας συνοδεύουν, θα μας περιορίζουν σαν αόρατη δύναμη και θα καθορίζουν τις συμπεριφορές μας για... όσο χρειαστεί.

*προ Κορωνοϊού