Όταν οι μάσκες πέφτουν

                      
Κατά την προηγούμενη σχολική χρονιά η εκπαιδευτική κοινότητα κλήθηκε να ζήσει μια πρωτόγνωρη κατάσταση και να προσαρμοστεί σε αυτή. Εκπαιδευτικές μονάδες κάθε βαθμίδας αποφασίστηκε να λειτουργήσουν διαδικτυακά. Τα αποτελέσματα; Αν απλώς άκουγε κανείς τα σχόλια και συμπεράσματα του υπουργείου Παιδείας, θα πίστευε ότι η Ελλάδα ξαφνικά μετατράπηκε σε διαδικτυακό παράδεισο και ότι όλα λειτούργησαν ρολόι.

Δυστυχώς για το υπουργείο, οι περισσότεροι βιώσαμε αυτό που ακριβώς συνέβη. Ένα ποσοστό εκπαιδευτικών κινήθηκε αξιοπρεπέστατα αναλαμβάνοντας την ευθύνη του στο έπακρο, προσπάθησε, κατανόησε και τελικά αξιοποίησε τα ψηφιακά εργαλεία καλύπτοντας τις υποχρεώσεις του απέναντι στους μαθητές και διατηρώντας τον σεβασμό τους. Ένα άλλο, όμως, ποσοστό, διόλου ευκαταφρόνητο, δεν τα κατάφερε. Και δεν τα κατάφερε είτε επειδή δεν είχε την παραμικρή διάθεση να το κάνει είτε επειδή δεν είχε τη δυνατότητα να το κάνει (λόγω τεχνικών κωλυμάτων ή λόγω άρνησης του καινούριου).

Την περίοδο της αναγκαστικής αναστολής ζήσαμε τραγελαφικές καταστάσεις και περιστατικά με εκπαιδευτικούς που έβρισκαν παράλογη την τηλεκπαίδευση, «επειδή χανόταν, με τον τρόπο αυτό, η πραγματική, ανθρώπινη επαφή μαθητή-εκπαιδευτικού», «επειδή αυτοί διορίστηκαν και πληρώνονται για να διδάσκουν αποκλειστικά διά ζώσης», «επειδή κανείς τους είχε διδάξει πώς να αξιοποιούν τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα στη διδασκαλία».

Από την άλλη, ζήσαμε έντονες αντιδράσεις για την τοποθέτηση καμερών στην αίθουσα, αντιδράσεις που είχαν να κάνουν με τα προσωπικά δεδομένα -εκπαιδευτικών και μαθητών, τον έλεγχο που θα μπορούσαν να ασκήσουν οι γονείς (αυτοί μάλλον είναι μόνο για να πληρώνουν τους μισθούς των εκπαιδευτικών με τους φόρους τους και όχι για να τους κρίνουν) και άλλα εξίσου ή και περισσότερο φαιδρά.

Με λίγα λόγια, η χρονιά που πέρασε ήταν μια χαμένη χρονιά, μια χρονιά πάρα πολλών χαμένων εκπαιδευτικών ωρών ιδίως για τους μαθητές των μικρότερων τάξεων. Η στροφή προς τα ιδιωτικά σχολεία που θα καταγραφεί κατά τη φετινή σχολική περίοδο θα είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας. Το γεγονός ότι οι ελλείψεις έγιναν λιγότερο εμφανείς στους μαθητές του Λυκείου έχει να κάνει κυρίως με τον ρόλο των «επάρατων» φροντιστηρίων και, με βεβαιότητα, όχι με τον ρόλο του δημόσιου σχολείου.

Η έξαρση των κρουσμάτων κορωνοϊού που παρατηρείται το τελευταίο δεκαήμερο προοιωνίζεται μια εξίσου ή και δυσκολότερη σχολική χρονιά. Οι υπεύθυνοι μπορεί να ευλογούν τα γένια τους και να χαϊδεύουν τα αφτιά των ψηφοφόρων τους -συνδικαλιστών και γενικότερα εκπαιδευτικών- αλλά στην πραγματικότητα έχουν συνειδητοποιήσει τι συνέβη στην πραγματικότητα. Σε καμιά περίπτωση δεν θέλουν κλειστά σχολεία και πάλι. Οπότε η λύση είναι μία και μόνη: Ανοιχτά σχολεία, αυστηρά μέτρα προφύλαξης, συνεχής χρήση μάσκας από μαθητές και εκπαιδευτικούς. Εννοείται ότι κάθε ανυπακοή θα πρέπει να τιμωρείται αυστηρά.

Ναι αλλά αυτό σημαίνει ότι τα σχολεία θα ανοίξουν κι αυτό σημαίνει ότι οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να είναι εκεί κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνουν μάθημα κι αυτό έχει ως επακόλουθο το τέλος των μακρόσυρτων ιδιότυπων διακοπών. Οπότε…

Οπότε άρχισαν ήδη τα όργανα. Διαβάζω (10/8/2020) δημοσίευμα σε ιστοσελίδα εκπαιδευτικού ενδιαφέροντος που αναδεικνύει φοβερά και τρομερά προβλήματα που σχετίζονται με τη χρήση μάσκας. Και πόσο επίπονο είναι να γίνεται έτσι το μάθημα (Ναι αλλά ούτε το διαδικτυακό θέλουν ούτε τη χρήση κάμερας αποδέχονται), και τι είδους επαφή θα είναι αυτή με τα παιδιά (Ναι αλλά ούτε η τηλεκπαίδευση τους κάθεται καλά), και ποιος θα πληρώνει τις μάσκες (Πάντως αυτό θα ήταν πολύ μικρότερο έξοδο για το υπουργείο από την προμήθεια ψηφιακών εργαλείων για το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας), και ποιος θα τηρεί την εφαρμογή των μέτρων από τους μαθητές (Μα χριστιανούλη μου, ποιος τηρεί την τάξη γενικά στο σχολείο; Αν κάποιος μαθητής υιοθετεί παραβατική συμπεριφορά, τι κάνετε ως εκπαιδευτικοί; Τον γείτονα φωνάζετε για να τον επαναφέρει στην τάξη;).

«Οι μάσκες πέφτουν», αφού η λύση είναι μία και μοναδική: Σχολεία κλειστά, επανάληψη του τηλεμπάχαλου που ζήσαμε πέρυσι και ο κάθε εκπαιδευτικός να αφεθεί -και πάλι- ελεύθερος να αποφασίσει αν θα αναλάβει τις ευθύνες του ή αν θα συνεχίσει τις «διακοπές» του.

Προβλέπεται ένας πολύ θερμός εκπαιδευτικός χειμώνας και όχι εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Και καλά θα κάνει η πλειονότητα της εκπαιδευτικής κοινότητας να περιθωριοποιήσει τέτοιες φωνές και ανόητες φλυαρίες και να καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες, ώστε τα σχολεία να λειτουργήσουν. Διαφορετικά η ροή προς την ιδιωτική εκπαίδευση θα συνεχιστεί αμείωτη και τότε θα χρειαζόμαστε λιγότερα δημόσια σχολεία άρα και λιγότερους εκπαιδευτικούς γι αυτά και άρα «ζήτω που καήκαμε» για ορισμένους.

Ας το σκεφτούν και πάλι. Και ίσως τότε οι μάσκες βρουν τη θέση που τους αρμόζει.