Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2022

Γονείς, american bar

Η κυρία απέναντί μου τα έχει πάρει πάρα πολύ με την κόρη της.

Η κόρη της είναι μαθήτρια της Γ΄ Λυκείου. Στη Β΄ Λυκείου, όταν και τη γνώρισα, είχε δηλώσει ότι επιθυμούσε να περάσει στη Νομική. Μέχρι τότε δεν είχε προσπαθήσει ιδιαίτερα αλλά ορκιζόταν ότι θα τα έδινε όλα στο μέλλον. Μέχρι εδώ τίποτε το περίεργο και το κακό. Το κακό είναι ότι το μέλλον, κάποια στιγμή, έρχεται είτε για να επιβεβαιώσει την αλήθεια των λόγων και των προθέσεων είτε για να τα διαψεύσει παταγωδώς.

Το μέλλον, στη συγκεκριμένη περίπτωση, έφτασε λίιιγο πιο γρήγορα από ό,τι περίμενε η κόρη και πολύυυ πιο σκοτεινό. Η κόρη της κυρίας, που έχω απέναντί μου, τελείωσε τη Β΄ Λυκείου χωρίς να ιδρώσει και, μάλλον, όχι επειδή δεν διαθέτει ιδρωτοποιούς αδένες. Πέρασε ένα υπέροχο καλοκαίρι διασκεδάζοντας και ξενυχτώντας χωρίς όριο. Από διάβασμα δεν έκανε και πολλά. Για να ακριβολογώ, δεν έκανε το παραμικρό. Πίστευε ότι είχε χρόνο μπροστά της και, μάλλον, είχε εμπιστοσύνη στις δυνατότητές της. Μπήκε στη Γ΄ Λυκείου ανανεώνοντας τους όρκους της και πράγματι τα έδωσε όλα για... δυο ή τρεις εβδομάδες. Μετά κουράστηκε και η ένταση της προσπάθειας άρχισε να φθίνει και να κινείται σε χαλαρούς ρυθμούς, τελείως αποσπασματικά και χωρίς ιδιαίτερη οργάνωση και συνέπεια. Η κυρία μητέρα της τα είχε πάρει με όσα έβλεπε και με όσα άκουγε από τους καθηγητές.

Παρ΄ όλα αυτά, όταν έφτασε η ώρα, η κόρη απαίτησε να πάει στην καθιερωμένη, πολυήμερη εκδρομή. Ε ναι, η τούρτα χρειάζεται και κερασάκι, διαφορετικά τι τούρτα θα ήταν. Εκείνες τις μέρες η κυρία μητέρα της έτυχε να περάσει από το φροντιστήριο κι ενώ, για μια ακόμη φορά, πήρε άσχημα μαντάτα για τις επιδόσεις του βλασταριού της, υπήρξε κάθετη: "Ε, πώς; Να μην πάει στην εκδρομή; Μια φορά γίνεται. Όλοι θα πάνε!".

Επειδή ούτε τα εισιτήρια της κόρης θα πλήρωνα ούτε θα την πήγαινα στην πλάτη εκδρομή, λόγος δεν μου έπεφτε.

Όλα καλά κι όλα ωραία. Η εκδρομή έγινε, τα παιδιά επέστρεψαν στη βάση τους και η κόρη χρειάστηκε μόνο τρεις τέσσερις μερούλες για να συνέλθει από την κούραση. Νέες υποσχέσεις για το επόμενο διάστημα, όρκοι πίστης εκ νέου αλλά...

Αλλά μετά από δυο εβδομάδες φτάσαμε στις διακοπές των Χριστουγέννων. Η κυρία μητέρα (ξανα)πέρασε από το φροντιστήριο για να ζητήσει να βοηθήσουμε την κόρη στην οργάνωση προγράμματος μελέτης για το διάστημα των διακοπών. Ήθελε να πιστεύει ότι ακόμη δεν είχε χαθεί τίποτε. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. 

"Εντάξει", της είπαμε, "τώρα που πήγε κι εκδρομή και διασκέδασε και εκτονώθηκε κι ανανεώθηκε, πρέπει να τα δώσει όλα. Να αποφύγει τα ξενύχτια και να εστιάσει στις υποχρεώσεις της, τις οποίες, μάλιστα, δεν της τις επέβαλε κανείς". 

Η κυρία απέναντί μου τα έχει πάρει πάρα πολύ με την κόρη της αλλά είναι και πάλι κάθετη. "Ε τι, δηλαδή, να μην πάει σε club τα Χριστούγεννα και την παραμονή της Πρωτοχρονιάς; Όλοι θα πάνε. Δεν μπορώ να της το στερήσω αυτό".

Της φαινόταν τόσο παράξενο να βάλει όρια στο παιδί της. Της φαινόταν εξωπραγματικό ακόμη και να συζητήσει το ενδεχόμενο αυτό. Της ήταν αδιανόητο ότι κάποια παιδιά δεν θα πάνε ούτε σε club ούτε σε μπουζουκομάγαζα. Δεν μπορούσε να το πιστέψει και να το αποδεχτεί. Κυρίως, όμως, δεν είχε το σθένος να συγκρουστεί με το παιδί της. Πιθανώς, δεν το είχε κάνει ποτέ. Πάντα θα ένιωθε φόβο μπροστά σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση, οπότε το παιχνίδι ήταν χαμένο εξαρχής.

Κατά τα άλλα, τα είχε πάρει πάρα πολύ -και πάλι- με την κόρη της.

Δυστυχώς, η κυρία -που τα έχει πάρει πολύ με την κόρη της- δεν είναι η εξαίρεση. Τείνει να γίνει ο κανόνας. Ένα μεγάλο ποσοστό γονιών αγνοεί το "όχι" απέναντι στα παιδιά, αδυνατεί να απαγορεύσει, ακόμη κι όταν παρατηρεί ότι τα πράγματα έχουν πάρει λάθος δρόμο, δεν έχει τη διάθεση και τη δύναμη να θέσει περιορισμούς, αγνοεί τον ρόλο του γονιού και επιζητά από τους εκπαιδευτικούς να τον αναλάβουν. 

Ναι, αλλά αυτοί δεν είναι γονείς, american bar είναι.



Δεν υπάρχουν σχόλια: