Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Η δυστυχία του να είσαι άριστος

Ήρθε κι έδεσε σαν το σιρόπι στο γλυκό. Το μόνο που μας έλειπε ήταν οι δηλώσεις του υπουργού Παιδείας(;) για την αριστεία. Σύμφωνα με τον υπουργό «η αριστεία μοιάζει με ρετσινιά καθώς εάν αριστεύσεις είσαι αναγκασμένος να είσαι αντάξιος αυτής της έννοιας διαρκώς, ενώ αν αποτύχεις σε κυνηγάει η δυστυχία της αποτυχίας». Ενώ στη συνέχεια δήλωνε για τις εξετάσεις των Πειραματικών σχολείων ότι «…Κρατάμε δυστυχώς τις εξετάσεις και για αυτή τη χρονιά, γιατί κάποια παιδιά έχουν επενδύσει σε αυτό και δεν θέλουμε να βάλουμε πάγο σε αυτή την έστω στρεβλή φιλοδοξία τους». 
Εξαιρετικά. Πού βρισκόταν κρυμμένο αυτό το φρουτάκι; Επιτέλους. Βρέθηκε κάποιος να μιλήσει στην ψυχή του λαού. Ακούς εκεί να υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν να είναι άριστοι! Μη χειρότερα, Παναγία μου. Μα καλά, είναι δυνατόν να επιθυμεί κάποιος να κουβαλάει τέτοια ρετσινιά τρομάρα του; Δηλαδή, φανταστείτε το, να περπατάει στο δρόμο, να ανακοινώνει κάποιο επίτευγμα, να δέχεται τη βράβευση από επιστημονικά ιδρύματα ή και κυβερνήσεις και οι άλλοι να τον σχολιάζουν: «Μμμμ, καλέ κοίτα έναν επιτυχημένο. Δες έναν άριστο στον τομέα του που προωθεί την καινοτομία, που στηρίζει την εξέλιξη, που αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους άλλους. Σα δεν ντρέπεται ο αλήτης, ο επονείδιστος, ο επαίσχυντος, ο αξιοκαταφρόνητος, ο αξιοκατάκριτος»!!! Α, όλα κι όλα, αίσχος. Σηκώνεται τέτοιο άγος! 
Μα είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι με τόσο... «στρεβλές φιλοδοξίες»; Απίστευτο. Πρέπει να είναι πολύ βλαμμένοι. Δηλαδή, να επιθυμεί κάποιος να ξεχωρίσει; Να μη θέλει τη μετριότητα; Δεν πάει καλά ο κόσμος. Γιατί άντε να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε άλλες χώρες που έχουν συνηθίσει στην πρωτοπορία, που δημιουργούν το ένα επίτευγμα πίσω από το άλλο, που έχουν μάθει να αναπτύσσονται και μάλιστα να τους αρέσει αυτό. Αλλά στη χώρα μας; Πάει πολύ. Στην Ελλάδα βρε παιδιά; Είναι δυνατόν σε μια χώρα με σύμβολο το τρίπτυχο: τεμπελιά, δανεικά, άγνοια, να εμφανίζονται φυντάνια και επιθυμούν μετά βδελυγμίας να μας χαλάσουν τη συνταγή; 
Να επιδιώκει κάποιος την αριστεία; Πού ακούστηκε! Και καλά ο ίδιος να θέλει για τον εαυτό του την κούραση, να γουστάρει το άγχος, να φτιάχνεται με τη δημιουργικότητα. Ωραία, αλλά τους άλλους δεν τους σκέφτεσαι βρε άριστε, ε άριστε (σε στιλ υποτίμησης, όπως λέμε, βλάκα, ε βλάκα)! Λίγη τσίπα βρε, λίγη κοινωνική συνείδηση. Δηλαδή, το άγχος που προκαλείς σε μια κοινωνία αχρήστων δεν το καταλαβαίνεις; Τι θέλεις τώρα, να σε βλέπουμε και να μας πιάνει κατάθλιψη; Άμα, βρε ξετσίπωτε, θέλεις να πετύχεις, να πας στο εξωτερικό, βρε. Να πας στους «κουτόφραγκους» που κάνουν κρα για άριστους και επιτυχημένους και άλλες τέτοιες βλακώδεις ανοησίες. Εδώ αυτά δεν περνάνε. Του Έλληνα ο τράχηλος δεν υπομένει το ζυγό της αριστείας. Μπορεί να υπομένει τουρκικούς, ρωμαϊκούς, γερμανικούς, τροϊκανικούς ζυγούς αλλά τον της αριστείας... Ποτέ δεν το έκανε και ούτε θα το κάνει. Ποτέ των ποτών (γενική του ποτέ και όχι των ποτών σε bar). 
Αυτός είναι υπουργός. Τέτοιους ανθρώπους θέλαμε και, εδώ που τα λέμε, τέτοιους είχαμε. Ελάχιστες εξαιρέσεις επιτυχημένων, λογικών, αρίστων σπάνια ζήσαμε και αυτό από λάθος. Μας ξέφευγαν. Μόλις όμως τους παίρναμε χαμπάρι… στον Καιάδα. Τέτοιες ρετσινιές εμείς δεν τις γουστάρουμε. Χίλια μπράβο στον υπουργό, ο οποίος σκέφτεται και την ψυχική υγεία ενός ολόκληρου λαού. Άλλωστε το είχε πει ο άλλος: «Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο». Εμ, τι θα είναι βρε άνθρωπε; Φαίνεται μάλλον, ότι κάποια στιγμή είχαμε χάσει το δρόμο και ψάχναμε την αριστεία. Και να το άγχος και να η κόπωση και να η προσπάθεια. Απάνθρωπα πράγματα. Μπαϊλντίσαμε! Γιατί το άγχος για να πετύχεις είναι εξοντωτικό. Η αγωνία του αν θα τα καταφέρεις είναι εχθρός της ψυχικής υγείας. Η ανάγκη να διατηρήσεις την αριστεία σε εξουθενώνει, σε εξοντώνει, σε τρελαίνει. Και χώρια που μια τέτοια προσπάθεια δημιουργεί ρυτίδες. Οπότε έρχεται το υπουργάκι το φίνο και τα σβήνει όλα αυτά τα χαζά και τα μισά με μια μονοκονδυλιά. 
Είναι πολύ τσίφτης ο υπουργός. Και δε νομίζω ότι κάποιο πρόβλημα θα προκύψει από τις θέσεις του. Γιατί θα υπάρξουν τώρα εκείνοι οι βλαμμένοι κακεντρεχείς που θα σκεφτούν «πώς θα βρίσκουμε τα άτομα που θα αναδεικνύονται στις κατάλληλες θέσεις»; Μμμμ, σιγά το δύσκολο. Με κλήρωση βρε κουτά. Κλήρωση σε όλα. Να κληρώνονται οι πολιτικοί, οι διευθυντές, οι βουλευτές, οι ευρωβουλευτές, οι φοιτητές, οι δήμαρχοι, οι κλητήρες, οι τραγουδιάρηδες, τα τσουλιά… Κλήρωση παντού. Θα ξυπνάμε κάθε μέρα και θα περιμένουμε τα αποτελέσματα της κλήρωσης, ώστε να γνωρίζουμε το ρόλο που θα παίξουμε. Ωραία. Ούτε άγχος ούτε τίποτα. Και θα έχει και την πλάκα του. Χώρια που δε θα βαριόμαστε κιόλας. Θα μου πείτε και τι θα κάνουμε κάθε που θα μας τυχαίνει κάτι που δεν το ξέρουμε. Μα βρε στούρνοι, σάματις κάναμε κάτι μέχρι τώρα; Ρόλους θα παίζουμε. Ποιος θα ζητάει να κάνουμε και δουλειά; 
Τώρα το έπιασα το νόημα και το χρωστάω στον υπουργό τον καραμπουζουκλή. «Η ελπίδα έρχεται» έλεγαν, κι εγώ, ως άλλος άπιστος Θωμάς δεν τους πίστευα. Αλλά τώρα το είδα το φως το αληθινό. Η ελπίδα έρχεται πράγματι για τους τεμπέληδες, τους ανίκανους, τους μέτριους, και ιδίως τους... τελείως μα τελείως άχρηστους! Μάλλον αυτοί είναι η πλειονότητα της κοινωνίας μας. Μια κοινωνία που πάντα λάτρευε τη μοίρα, το κισμέτ, που κινούνταν με το «ήταν γραφτό». Ο κ. υπουργός τα είπε όλα. Χαλαρά! 



Ο κ. Ζάχος ζητάει ταπεινά συγγνώμη από όσους μαθητές 
βοήθησε να φτάσουν στην αριστεία. Δεν ήξερε ότι είναι ρετσινιά. 


Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος;»

Η ελπίδα είναι ένα πολύ ωραίο πράγμα. Συνάμα είναι και ένα πολύ κακό πράγμα. Εξηγώ. Είναι εξαιρετικά ωραίο πράγμα όταν την περιμένει κανείς. Χαρές, κακό, χαμόγελα, αναγεννητική διάθεση, πανηγύρια, χαμός. Συνήθως αυτή η φάση κρατάει λίγο. Για την ακρίβεια κρατάει ελάχιστα. Αμέσως μετά έρχεται η διάψευση. Γιατί η ελπίδα συνήθως δεν έρχεται, ιδίως όταν περιμένεις να σου τη φέρουν delivery. Πάντα μα πάντα κάτι στραβώνει και ο deliverάς χάνει το δρόμο, παθαίνει ατύχημα, κάτι γίνεται, τέλος πάντων, και η παράδοση αναβάλλεται για τη... Δευτέρα Παρουσία. Αυτή η φάση κρατάει πολύ. Για την ακρίβεια είναι σχεδόν μόνιμη. 
Το συμπέρασμα είναι ότι η ελπίδα δεν είναι σαν την πίτσα από την πιτσαρία της γειτονιάς. Εκεί τα πράγματα είναι πιο απλά και οι αποστάσεις καθιστούν το εγχείρημα εφικτό. Όλα κινούνται σε πιο ανθρώπινα όρια. Δυστυχώς, όμως, η ελπίδα δε φτιάχνεται σε συνοικιακή πιτσαρία. Ούτε σε κομματικά γραφεία φτιάχνεται. Είναι λιγάκι πιο... μεταφυσική. Εκεί τα δεδομένα αλλάζουν. Οι αποστάσεις βλέπετε... 
Κάπου εκεί χάνεται διαρκώς ο περιούσιος ελληνικός λαός ή τουλάχιστον η πλειονότητά του. Περιμένει την ελπίδα. Ο ίδιος δεν κάνει τίποτε και ποτέ για να τη φέρει. Όχι όχι, το μόνο που κάνει είναι να επιλέγει deliverά, αφού ο προηγούμενος εκλεκτός της καρδιάς και της ψήφου του διέψευσε τις προσδοκίες και μας άφησε (κυριολεκτικά) στον άσσο. Έτσι είναι αυτός ο λαός. Πάντα περίμενε. Μα από κάποιον καλό Θεό, μα από μια καλή μοίρα, μα από κάποιον πολιτικό. Πάντα στην αναμονή. Οι ουρές είναι το φόρτε μας. Να σηκώσει τα μανίκια και να στρωθεί στη δουλειά απλώς δεν παίζει. Να καθίσει κάτω και να βάλει την γκλάβα του να σκεφτεί τα λάθη του και να αναλάβει τις ευθύνες του είναι αμαρτία. 
Έτσι τον γαλούχησαν οι γονείς, λίγο μετά οι εκπαιδευτικοί και αργότερα οι πολιτικοί που αναδείκνυε με το μυαλό που διέθετε και διαθέτει. Κατά τα φαινόμενα όχι ιδιαίτερα πολύ. Αυτός ο λαός δε φταίει ποτέ και για τίποτα. Του το έμαθαν οι γονείς, όταν έτρεχαν στους δασκάλους του για «να ζητήσουν το λόγο» για τους χαμηλούς βαθμούς του κακορίζικού τους. Του το δίδαξαν οι δάσκαλοι προσφέροντας σε κάθε «οικοδομικό υλικό», που λεγόταν μαθητής, απλόχερα μεγάλους βαθμούς, ώστε να αποφύγουν την επίσκεψη των αγριεμένων γονιών που θα διεκδικούσαν όσα το ζωντόβολό τους δεν άξιζε και δε θα κατάφερνε με προσωπική προσπάθεια στον αιώνα των αιώνων (αμήν). 
Έτσι τελικά τον διαπαιδαγώγησαν οι ηγέτες του. Πάντα άκουγε ότι «ο λαός αυτός είναι ο καλύτερος, ο πιο φιλότιμος, ο πιο ευφυής, ο πιο δουλευταράς, ο πιο άμωμος και άσπιλος της οικουμένης ολάκερης, πάντα είχε δίκιο...». Ήταν οι περιστάσεις που πάντα τον οδηγούσαν σε βλακώδεις και αμετροεπείς επιλογές. Δε φταίει αυτός για τη διαφθορά. Μπορεί δηλαδή η διαφθορά να είναι αποτέλεσμα ψεκασμού, όπως θα ισχυριζόταν τμήμα της νέας κυβέρνησης; Δε φταίει για το χρέος. Σίγουρα όχι. Γι αυτό φταίνε εκείνοι οι παλιάνθρωποι (οι κουτόφραγκοι) που μας δάνειζαν αφειδώς, όπως ισχυρίζεται ολόκληρη η καινούρια -και κάθε προηγούμενη- κυβέρνηση. Δε φταίει για την αναξιοκρατία. Απλώς αυτός ο ευφυέστατος λαός αρνείται την αξιολόγηση. Η αξιοκρατία, λοιπόν, θα εμφανιστεί με τρόπο μαγικό, ως άλλος «από μηχανής θεός», και θα μας πει: «Βρε τα παιδιά! Τι γίνεται ρε λεβέντες; Όλα καλά; Ήρθα. Κουράστηκα λίγο αλλά ήρθα. Και τώρα βάλτε μπρος την αξιολόγησή σας γιατί αξιοκρατία χωρίς αξιολόγηση δε γίνεται»! 
Κάπως έτσι φτάσαμε εδώ που είμαστε. Χρειάστηκαν λίγες μόνο μέρες για να συνειδητοποιήσουμε -λαός και εξουσία- ότι η ελπίδα δεν έρχεται με delivery και υποσχέσεις. Δεν έρχεται με λόγια. Η πραγματικότητα είναι ο εχθρός της και δυστυχώς όλοι εκείνοι που για μια ακόμα φορά υποσχέθηκαν τα άπιαστα, τώρα αρχίζουν και ξυπνούν από τον ωραίο και γαλήνιο ύπνο του δικαίου(;) που χαρίζει η... Αντιπολίτευση. Μαζί τους και μια μεγάλη μάζα Ελλήνων που προσδοκούσε ότι αυτή τη φορά διάλεξε το σωστό deliverά. Τον deliverά που με τελείως αντικομφορμιστικό τρόπο θα μας ξελάσπωνε, θα μας μείωνε τα χρέη, θα προχωρούσε σε νέους διορισμούς, θα χάριζε τα δάνεια... Ήταν τόσο δύσκολο να καταλάβουν όλοι αυτοί ότι υπήρχαν δύο μόνο δρόμοι. Και τώρα διαλέγουμε και παίρνουμε. Το δυσβάσταχτο δρόμο του ευρώ ή τον αβάσταχτο δρόμο της δραχμής. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. 
Κάποιοι βέβαια, μιλούν για χαμένη αξιοπρέπεια που πλέον ξαναβρέθηκε. Δεν είμαστε πια η κατσαρίδα που την ποδοπατούν οι ξένοι. Ωραία. Πρέπει να είμαστε πολύ βλαμμένοι τελικά. Αξιοπρέπεια με τι κριτήρια; Μάλλον, για μια ακόμα φορά, τα απολύτως δικά μας. Θα μπορούμε πλέον να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια και να αναφωνούμε: «Είμαστε οι πιο αξιοπρεπείς εξαθλιωμένοι της οικουμένης. Τι καλά!!! Πεθαίνουμε από την πείνα αλλά το κάνουμε σαν Έλληνες». Μαυρίλα πιο μαύρη κι από ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες του στιλ «λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο». Γιατί καθόλου αξιοπρεπείς είμαστε για όλους εκείνους που μας δάνεισαν και τώρα βλέπουν τα λεφτουδάκια τους να κάνουν φτερά σαν να ήπιαν λίτρα ολόκληρα red bull. Αλλά τέτοιοι είμαστε. Προτιμούμε από το να μας οδηγούν οι άλλοι σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο, να ακολουθήσουμε με δική μας ευθύνη το βέβαιο δρόμο ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει. Κάποια στιγμή μόνο υπέμεινε κάτι Τούρκους για τετρακόσια χρόνια αλλά... από τότε μάθαμε και υπομένουμε τη σκλαβιά λιγότερο και με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια. Μακάρι όλα να πάνε καλά. Να βρεθεί ένας τρόπος ώστε και οι κουτόφραγκοι να μη χάσουν τα λεφτά τους και εμείς εδώ να πάψουμε να χορεύουμε τον αέναο χορό του Ζαλόγγου. Διαφορετικά ας βάλουμε μπρος το όραμα νέων εκλογών που θα ξαναγεννήσουν την ελπίδα. Βέβαια, αν συνεχίσουμε τις αερολογίες και τις μαγκιές τη βλέπω την ελπίδα. Τη βλέπω να έρχεται μαζί με την ανάσταση των νεκρών...