Κυριακή 14 Ιουνίου 2020

De profundis...

Λίγες ώρες πριν την έναρξη των Πανελλαδικών.
Έχοντας μόλις τελειώσει τη συνεργασία με τους μαθητές, έχοντας λύσει τις τελευταίες απορίες της χρονιάς κι έχοντας ολοκληρώσει τους αποχαιρετισμούς, έχω την αίσθηση ότι για πρώτη φορά, από τη στιγμή που επιβλήθηκαν τα περιοριστικά μέτρα, μπορώ να καθίσω και να σκεφτώ: μα, τι στο καλό συνέβη;
Ήταν, με σιγουριά, η πιο περίεργη χρονιά. 
Δαιμονισμένα πρωτόγνωρη και εξαντλητική.
Εκπαιδευτικοί και μαθητές κληθήκαμε να εγκαταλείψουμε τις βεβαιότητές μας, να αφήσουμε πίσω το πρόγραμμά μας, να ξεχάσουμε την καθημερινότητά μας. Έπρεπε να απομακρυνθούμε από τον χώρο της δουλειάς μας άμεσα, σχεδόν βίαια. Από τους συναδέλφους, από φιλικά και συγγενικά πρόσωπα, από τα μέρη συνάντησης, χαλάρωσης και αποφόρτισης.
Κι όλα αυτά από τη μια στιγμή στην άλλη. Απροειδοποίητα.
Τόσο εμείς όσο και τα παιδιά κληθήκαμε να προσαρμοστούμε σε μια νέα κανονικότητα, για την οποία δεν υπήρχε προηγούμενο.
Κληθήκαμε να ανακαλύψουμε εκ νέου τα όριά μας και να επαναπροσδιορίσουμε σχεδόν τα πάντα. Να οργανώσουμε τη δουλειά μας, τη συμπεριφορά μας, τη σχέση δασκάλου-μαθητή. Κι όλα αυτά άμεσα, χωρίς χρονοτριβή. Οι πανελλαδικές πλησίαζαν επικίνδυνα. Δεν υπήρξε χρόνος για σκέψη. Έπρεπε να γίνει. Κι έγινε.
Η φόρτιση απερίγραπτη. Ο κόπος υπερβολικός. Η ένταση συνεχής.
Και, που να πάρει, δεν είχαμε την πολυτέλεια της συζήτησης που θα μας χαλάρωνε. Δεν είχαμε την άνεση της δοκιμής που θα μας γέμιζε αυτοπεποίθηση.
Είχε σίγουρα τα αρνητικά του (αυτό το γράφω μάλλον επειδή πρέπει κι όχι επειδή τα έχω εντοπίσει). Είχε και τα θετικά του (αυτό το γράφω επειδή το νιώθω βαθιά μέσα μου).
Ο καθένας μας κατάλαβε ποιος είναι. Συνειδητοποίησε ποιος ακριβώς είναι. 
Δεν δικαιούμαστε πλέον να λέμε "πόσο θα ήθελα να ασχοληθώ με το τάδε, αλλά δεν έχω ποτέ τον χρόνο". 
Είχαμε χρόνο. Κι ο καθένας πια γνωρίζει καλά. Γνωρίζει αν του αρέσει να είναι δημιουργικός, να διαβάζει βιβλία, να ενημερώνεται, να μελετά, να ακούει μουσική, να παρακολουθεί ταινίες ή αν απλώς του αρέσει να χάνεται στο τίποτε.
Αρκετοί εξελίχθηκαν, έμαθαν να χρησιμοποιούν νέα μέσα, ψηφιακά, αναζήτησαν εργαλεία, προγράμματα και τεχνικές, προσαρμόστηκαν και συνέχισαν δυναμικά. 
Άλλοι πάλι χάθηκαν στην άρνηση και στο "τι κακό μας βρήκε!" μένοντας αδρανείς απέναντι στο καινούριο πλαίσιο.
Κάποιοι συνέχισαν να αποτελούν στήριγμα για τους μαθητές και άλλοι εξαφανίστηκαν αφήνοντάς τους μετέωρους σε μια κρίσιμη καμπή.
Αλλά και οι μαθητές... Κάποιοι έδειξαν πρωτόγνωρη ωριμότητα και προσαρμοστικότητα. Συνέχισαν την πορεία προς τον στόχο τους, σαν να μη συνέβη το παραμικρό. Εξωτερίκευσαν δύναμη που όμοιά της δεν συναντάς σε ηλικιακά ώριμους ανθρώπους. Άλλοι τα έχασαν και χάθηκαν με τη δικαιολογία της απρόβλεπτης αλλαγής. Δεν λέω, ωραία δικαιολογία αλλά δεν οδηγεί πουθενά. Πάντως εκείνο που δεν τους έλειψε το συγκεκριμένο διάστημα ήταν ο χρόνος. Υπήρξε για τους φετινούς υποψηφίους ο απόλυτα θετικός συνδυασμός: Λιγότερη ύλη - περισσότερος χρόνος. Και, πόσο κρίμα, κάποιοι έχασαν μια μεγάλη ευκαιρία.
Ο πιο περίεργος κύκλος κλείνει σε λίγες ώρες. 
Υπήρξε ο κύκλος της απόλυτης ανατροπής. Ο κύκλος του καινούριου. Τόσο γεμάτος με εμπειρίες. Τόσο πλήρης από νέα ερεθίσματα.
Το απόλυτο κίνητρο για μεταβολή, η ολοκληρωτική έμπνευση για ανανέωση. Είναι από τα διαστήματα εκείνα που δεν ξεχνιούνται εύκολα. Εμπειρία ζωής. Θα έχουμε να το λέμε στα... εγγόνια μας.
Είναι η ώρα να αποσυρθώ. Να ξαναγεμίσω την ψυχή και τη σκέψη μου. Νιώθω τελείως αδειανός. 
Κι αύριο με περιμένει μια ακόμη γεμάτη μέρα. Πρωτόγνωρη κι αυτή.
"Εκ βαθέων", λοιπόν θέλω απλώς να ευχαριστήσω όλους τους μαθητές -και ιδιαίτερα τα παιδιά που αύριο ρίχνονται στις πανελλαδικές- που με συνόδευσαν σε αυτή τη μη αναμενόμενη κατάσταση. Θα τους θυμάμαι για πάντα. Θα θυμάμαι ακόμη και σε ποιο σημείο της οθόνης εμφανιζόταν το εικονίδιό τους.
Καλή τύχη στη ζωή σας παιδιά και να βάλετε καλά στο μυαλό σας μια σκέψη: αφού τα καταφέρατε στην κατάσταση αυτή, αφού ανταποκριθήκατε στις αναπάντεχες δυσκολίες της, μη φοβάστε τίποτε!










Δεν υπάρχουν σχόλια: