Ιστορίες Επαγγελματικού Αποπροσανατολισμού

Ο Paul Allen -συνιδρυτής της Microsoft- γνωρίστηκε με τον Bill Gates στο σχολείο. Ο ίδιος ήταν 14 ετών ενώ ο Gates 12. Παιδιά, δηλαδή. Ο P. Allen αναφέρει ότι μια μέρα ο B. Gates, δείχνοντάς του το ετήσιο αφιέρωμα του περιοδικού "Fortune" -στο οποίο συνδρομητές ήταν οι γονείς του- στις πιο ισχυρές εταιρείες του κόσμου, τον ρώτησε: "Πώς πιστεύεις ότι είναι να τρέχεις μια εταιρεία του Fortune 500;". Εκκολαπτόμενος επιχειρηματίας ετών 13.

Λίγα χρόνια αργότερα οι δυο τους ίδρυσαν τη Microsoft και ο Gates θα γινόταν εξώφυλλο στο Fortune!

Δεν θα έδινα σημασία στη συγκεκριμένη ιστορία, την οποία ήδη γνώριζα από παλιά, αν λίγες μέρες πριν δεν είχαν προηγηθεί συζητήσεις με μαθητές μου ως προς τα μελλοντικά σχέδιά τους. Με κάποια θλίψη διαπίστωσα ότι ο συντηρητισμός καλά κρατεί, αφού αρκετοί εξέφρασαν την επιθυμία να μπουν σε μια στρατιωτική, αστυνομική σχολή ή σε σχολές που τους εξασφαλίζουν διορισμό στο Δημόσιο. Παιδιά 15, 16 και 17 ετών ονειρεύονται τη μονιμότητα και τη σταθερότητα.

Θα μπορούσα να δικαιολογήσω, εν μέρει, τη συγκεκριμένη επιλογή από εκείνους που τη βρίσκουν ως μοναδική διέξοδο, λόγω της οικονομικής κατάστασης της οικογένειας. Μια κατάσταση που δεν επιτρέπει τη χρηματοδότηση διαφορετικών, πολυέξοδων και μακροχρόνιων σπουδών. Λυπάμαι, όμως, πραγματικά, όταν γι αυτή την επιλογή ευθύνεται η άγνοια των ίδιων και των γονιών τους. 

Η πλειονότητα των συγκεκριμένων μαθητών, στην προσπάθεια να αιτιολογήσει την επιλογή της, το κάνει, όπως ακριβώς το κάνουν άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, συντηρητικοί, οι οποίοι ελάχιστη σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Έφηβοι με αντιλήψεις δεινοσαύρων, καμιά επαφή με την πραγματικότητα και την παραμικρή διάθεση να αμφισβητήσουν, να προχωρήσουν και να ξεφύγουν από τα στενά όρια που τους έχουν επιβληθεί από την οικογένεια και, δυστυχώς, από το σχολείο.

Δεν έχουν ακούσει το παραμικρό για τις εξελίξεις της αγοράς, για τις προοπτικές σχολών με σύγχρονο αντικείμενο σπουδών (όχι αναγκαστικά υψηλόβαθμες), τις ανάγκες για ειδικούς στην Πληροφορική, την επανάσταση που συντελείται σε τομείς άγνωστους ή και ανύπαρκτους ακόμη και λίγα χρόνια πριν. Η άγνοια κλείνει δρόμους, συρρικνώνει τους ορίζοντες, περιορίζει τις επιλογές, θέτει τα θεμέλια της μελλοντικής δυστυχίας, οδηγεί στη μετριότητα, εξασφαλίζει τον συμβιβασμό.

Σκεφτόμουν πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η πορεία αυτών των μαθητών, αν οι γονείς τους και, λίγο αργότερα, οι εκπαιδευτικοί τους ήταν περισσότερο ενημερωμένοι, έδειχναν διάθεση να καταλάβουν το καινούριο που ήδη διαμορφώνεται κι εκείνο που έρχεται, αν περιόριζαν την επαφή τους με μέσα ενημέρωσης που σπέρνουν τον τρόμο, επενδύουν στη δυστυχία, έχουν για σημαία τους την απαισιοδοξία...