Κυριακή 12 Απριλίου 2009

"Είναι οι ... Άνθρωποι"

Όταν λίγα χρόνια πριν το Παρίσι φλεγόταν από την εξέγερση των μεταναστών που είχαν σωρευτεί στα προάστιά του, οι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές προσέγγιζαν το γεγονός ως κάτι ξένο, ως πρόβλημα «ξένων» προς την Ευρώπη και παρείσακτων σ’ αυτή. Πολύ έξυπνο! Το Σύστημα σφύριζε αδιάφορο «είμαι κεφάτη και δεν τρέχει το παραμικρό»! Θεώρησε ότι είχε να κάνει με πρόβλημα μεμονωμένο. Κάποια στιγμή πίστεψε ότι οι φλόγες έσβησαν, η οργή εκτονώθηκε και ότι οι παρείσακτοι, αποκαμωμένοι πλέον, αποφάσισαν να επανέλθουν στην επιθυμητή «Τάξη». Κανείς από τους ευφυείς ηγέτες δε σκέφτηκε ότι μια φωτιά σβήνει μόνο αφού κατακάψει τα πάντα. Καταλαγιάζει για λίγο αλλά κάθε στιγμή είναι έτοιμη να αναζωπυρωθεί και να επιτεθεί πιο άγρια, να καταστρέψει πιο μαζικά, να αφανίσει ό,τι βρει μπροστά της.
Διάψευση! Οι φλόγες ξανανάβουν, οι καταστροφές επανέρχονται, η εγκληματικότητα ξαναβγαίνει στο προσκήνιο. Και τώρα δεν είναι πρόβλημα της Γαλλίας. Συγκεκριμένα, δεν είναι πρόβλημα καμιάς χώρας. Είναι όλων, γιατί η εξέγερση είναι παγκόσμια. Και τι έκπληξη! Τώρα δεν είναι οι «ξένοι» που δημιουργούν το «πρόβλημα». Το δημιουργούν όλοι! Άνθρωποι διαφορετικοί, που μέχρι χθες συγκρούονταν μεταξύ τους και θεωρούσαν ότι δεν είχαν και δε θα μπορούσαν να έχουν τίποτα κοινό ξεσηκώνονται, ξεσπούν, καταστρέφουν. Η απελπισία και η εξαθλίωση στο διάστημα που μεσολάβησε εξαπλώθηκαν και γίνονται οι οικουμενικοί συνεκτικοί κρίκοι όλων αυτών των ετερόκλητων ομάδων. Γίνονται ο κοινός στόχος που τους έλειπε προσφέροντάς τους πρωτόγνωρη δύναμη.
Το Σύστημα αδιαφόρησε και δεν αντέδρασε, γιατί δεν πίστευε σε μια τέτοια εξέλιξη. Το ερμαφρόδιτο -συνδυασμός εθνικιστικού και παγκόσμιου- Σύστημα ηττήθηκε και καταρρέει! Ήταν αδύνατο να αντιληφθεί όσα συνέβαιναν έξω από τα σύνορα της αλαζονικής πολυτέλειάς του, γιατί έβλεπε τα πάντα μέσα από το πρίσμα κρυστάλλινων ποτηριών γεμάτων σαμπάνια, πίσω από το θολό πέπλο καπνού ακριβών πούρων. Όλα λειτουργούσαν με γνώμονα την ψευδαίσθηση ότι η ανάπτυξη που στηριζόταν στην εκμετάλλευση και τις διακρίσεις θα συνεχιζόταν στο διηνεκές.
Το υπάρχον Σύστημα διαψεύστηκε, γιατί δεν κατανόησε τα μηνύματα που έφταναν από παντού. Καταρρέει, επειδή η απόγνωση και ο τρόμος για το αύριο του ήταν άγνωστα. Το αποτέλεσμα είναι εδώ. Εγκληματικότητα, καταστροφή, ξέσπασμα, διαχέονται καλύπτοντας με το σκοτεινό πέπλο τους τον πλανήτη και το Σύστημα μόλις αρχίζει αμυδρά να συνειδητοποιεί ότι οι παραδοσιακές μέθοδοι είναι ανίσχυρες να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα. Ίσως να φέρνουν ένα. Να διογκώνουν το κύμα της αγανάκτησης και του μίσους, να διαρρηγνύουν και τους τελευταίους συνεκτικούς κρίκους κοινωνιών που θέλησαν να θεμελιωθούν στην αδικία, προκαλώντας συνθήκες απάνθρωπες και αδιαφορώντας για τις ανάγκες και τις αντοχές του ανθρώπου.
Όταν χάνεται η ελπίδα, βρίσκουν χώρο έκφρασης η οργή, η βία, τα πιο απάνθρωπα ένστικτα. Κι όταν αυτά δε χαρακτηρίζουν μόνο τους λίγους, τους «περιθωριακούς», τους παραδοσιακά αντιδραστικούς, τους «βαρβάρους» αλλά κι εκείνους που μέχρι πριν λίγο καιρό ανήκαν στο Σύστημα, αγωνίζονταν γι αυτό ή ονειρεύονταν μια θέση στον κόσμο της λάμψης του, σημαίνει ότι η κατάσταση είναι πραγματικά άσχημη.
Χθες ήταν οι λιγοστοί Άθλιοι του Παρισιού που προσπάθησαν να μας δείξουν το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε. Σήμερα είναι ολόκληρες στρατιές εξαθλιωμένων που το κάνουν. Η καταστροφολογία -όπως σε κάθε κρίση- ήδη βρίσκει τη θέση της αλλά δε βρίσκει λύσεις. Ποτέ δεν το έχει κάνει. Το υπάρχον Σύστημα καταρρέει με την έννοια ότι χρειάζεται διορθώσεις. Ο νέος κόσμος που, αναγκαστικά πλέον, θα εμφανιστεί δε θα είναι μια επιστροφή στην εθνικιστική πραγματικότητα του παρελθόντος. Η παγκοσμιοποίηση θα αργήσει να μας εγκαταλείψει. Αυτή θα είναι το επίκεντρο και γύρω από αυτή θα πρέπει να οικοδομηθούν οι επόμενες πολιτικές και οικονομικές κινήσεις. Η σημερινή κρίση δεν ξεπερνιέται με συντηρητικές «επιστροφές» αλλά με δυναμικές δράσεις. Η κρίση είναι παγκόσμια και μόνο ως τέτοια μπορεί να αντιμετωπιστεί. Οι εθνικιστικές πρακτικές πρέπει να θαφτούν στο συντηρητικό παρελθόν.
Υποσχέσεις, καταστολή ή ελεημοσύνες στα όρια εθνικών - εθνικιστικών πολιτικών είναι ανίσχυρες να ανακόψουν το ξέσπασμα της έκρηξης που έχει ξεκινήσει. Οι στρατιές των Αθλίων απαιτούν όσα το υπάρχον Σύστημα δεν τους πρόσφερε. Δεν ψάχνουν -ευτυχώς δεν το κάνουν- εθνικούς Μεσσίες. Οι Άθλιοι θα αγωνιστούν με πάθος, θα κινηθούν -ήδη το κάνουν- στα όρια της βαρβαρότητας, γιατί δεν έχουν να χάσουν το παραμικρό. Τώρα έχουν μόνο να κερδίσουν. Το Σύστημα τους αφαίρεσε τα πάντα. Αυτό ήταν λάθος. Όταν ο άνθρωπος χάνει τα πάντα, όταν δεν έχει να περιμένει το παραμικρό, οδηγείται στην παράνοια και είναι έτοιμος να θυσιαστεί οπλισμένος με υπερφυσική δύναμη. Οι Άθλιοι δεν είναι πια οι «περιθωριακοί», δεν αγωνίζονται για πλούτο και εξουσία, δεν τους χαρακτηρίζει μια εθνική ταυτότητα. Είναι απλώς οι Άνθρωποι που αγωνίζονται για Σεβασμό σε παγκόσμιο επίπεδο, έστω κι αν πρακτικά το αγνοούν!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

γενικά θα μιλήσω πάλι...

Αγάπη, Πίστη και Ελπίδα είπε ο Ιησούς
η σημαντικότερη παρακαταθήκη του

Αγάπη: μία άτακτη ψυχική ροή χωρίς λογική βάση

Πίστη: δεν γνωρίζω κάτι, αλλά το αποδέχομαι χωρίς κρίση

Ελπίδα: ...και αφού άνοιξε η Πανδώρα το κουτί, ξεχύθηκαν όλα τα κακά στον κόσμο. Το μόνο που έμεινε στο κουτί ήταν η ελπίδα!

και μέρες που είναι...
καλή ανάσταση στο I.Q. τους!

ίσως τη λύση να τη δώσει ο "αντίχριστος"
άντε να έρθει, γιατί θα ο θεάνθρωπος δεν διόρθωσε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ

Ιάσονας

Ανώνυμος είπε...

καλημέρα σας κύριε Ζάχο!

ειλικρινά δεν περίμενα να διαβάσω από εσάς απόψεις για "μετά θάνατον ζωή" ! αλλά νομίζω ότι η τελευταία φράση δείχνει το κατά πόσο πιστεύετε σε αυτό ή όχι! το σημερινό σας άρθρο είναι πραγματικά πολύ καλό! αφού αμέσως σκέφτηκα τι κάνω εγώ η ίδια και επίσης ήθελα να το στείλω σε κάθε γνωστό που απλά βλέπει τα χρόνια να περνούν...

και ενώ ήμουν έτοιμη να "γκρινιάξω" γιατί συνήθως τα άρθρα σας αργούν να ανέβουν στο blog, η ευχάριστη έκπληξη! και εγώ (μετά από δύο χρόνια περίπου) καταφέρνω να γράψω το πρώτο μου σχόλιο!

Σας ευχαριστώ για τη δυνατότητα που δίνετε στους αναγνωστες σας να προβληματιστούν για πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να μας απασχολούν, αλλά που τα χαρακτηριστικά του "ωχαδερφισμού" και του "αμύνεσθαι περί πάρτης" δεν μας αφήνουν χρόνο να σκεφτούμε!

ΑΒΡΑΜΟΥΛΗ ΑΝΤΙΓΟΝΗ
(μαθήτριά σας κατά τα έτη 2002-2004)