Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

S e c r e t !!!

Λοιπόν, την πάτησα σαν αγράμματος και η τιμωρία μου είναι να το παραδεχτώ και να το ομολογήσω δημοσίως! Γενικά, με την επιλογή βιβλίων είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός και σπάνια παρασύρομαι από το όνομα του συγγραφέα, τις πωλήσεις ή το χαρακτηρισμό τους ως best sellers! Όχι ότι αυτά δε με επηρεάζουν, αλλά δεν είναι ικανά από μόνα τους να με οδηγήσουν στην αγορά ενός βιβλίου. Πάντα και πριν την αγορά θα πάρω το βιβλίο στα χέρια μου, θα διαβάσω για το συγγραφέα, για το περιεχόμενο και ίσως ρίξω μια ματιά σε κάποιες σελίδες για να αποκτήσω μια εικόνα του τρόπου γραφής και του ύφους. Αν όλα αυτά μου προκαλέσουν κάτι θετικό, αγοράζω το βιβλίο, διαφορετικά το αφήνω στο ράφι του κι αυτό ήταν. «Βιβλίο στο σακί» δεν αγοράζω!
Αυτή τη φορά, όμως, το έκανα! Και την πάτησα γιατί κανέναν από τους κανόνες μου επιλογής και αγοράς ενός βιβλίου ακολούθησα! Οι πιέσεις που δέχτηκα ήταν αφόρητες. Οι προτροπές του στιλ: «πάρ’ το και θα με θυμηθείς» ή «καλά, ακόμη δεν το έχεις διαβάσει;» με παράσυραν και με οδήγησαν στην αποκοτιά να αγοράσω ένα βιβλίο που με έκανε κυριολεκτικά να μισήσω τον εαυτό μου, να περιέλθω σε κατάσταση αυτολύπησης, να βρίσκομαι στα πρόθυρα κατάθλιψης και τελικά να αναθεωρήσω την αυτοϊδέα μου, εννοείται προς το χειρότερο!
Δικαιολογίες, θα σκεφτείτε, αλλά κάπως έτσι σύρθηκα στο βιβλιοπωλείο και παραβαίνοντας κάθε αρχή μου, αγόρασα το «Secret»! Έχουν περάσει βιβλία και βιβλία από τα χέρια μου, ανάμεσά τους αριστουργήματα αλλά και μετριότητες και σίγουρα ορισμένα πιο βαρετά κι από τα στρείδια! Με το συγκεκριμένο, όμως, δε συγκρίνεται κανένα! Διαβάζοντάς του είχα την αίσθηση ότι παρακολουθούσα μαραθώνιο χελωνών σε αργή κίνηση!
Από τον τίτλο και μόνο έπρεπε να το καταλάβω. «Secret»! Το οποίο «Secret» έχει πουλήσει μερικά εκατομμύρια αντίτυπα σ’ όλο τον κόσμο, άρα λογικά θα έπρεπε να έχει αλλάξει τίτλο και να γίνει το … «βούκινο»! Το σκέφτηκα αλλά δεν το αξιοποίησα και καλά να πάθω! Λείπουν οι ηλίθιοι; Αμ δε λείπουν! Είμαστε πολλοί αλλά είμαστε σκόρπιοι και «όλο το σύμπαν συνωμοτεί» για να οδηγούμαστε στις ίδιες ηλίθιες επιλογές είτε ζούμε στην Αμερική (πατρίδα της ηλιθιότητας) είτε στη Λιθουανία είτε στην Ελλάδα (πατρίδα του πολιτισμού). Ο ηλίθιος τελικά είναι άπατρις, είναι ο ορισμός της παγκοσμιοποίησης!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά βρέθηκα με το … βιβλίο (να το κάνει ο Θεός) στα χέρια μου. Το σοκ από την πρώτη κιόλας επαφή υπήρξε οδυνηρότατο! Κάτι τύποι -δασκάλους του «μυστικού» τους χαρακτήριζε- έγραφαν τις απόψεις τους για το πώς το «Secret» τους άλλαξε τη ζωή, πώς από άστεγοι έγιναν εισοδηματίες, πώς από φτωχοί έγιναν πλούσιοι, πώς από άσχημοι έγιναν Σκλεναρίκοβες και Μπραντ Πητ, πώς η σκωληκοειδίτιδά τους εξαφανίστηκε από μόνη της, πώς το σπίτι τους απόκτησε πισίνα, πώς το σαραβαλάκι τους μετατράπηκε σε Λότους! Κι όλα αυτά χάρη στο «μυστικό» που έρχεται από τα βάθη των αιώνων. Οι συγκεκριμένοι τύποι με ιδιότητες όπως διδάκτωρ στην τεχνική του Φενγκ Σούι, ειδήμονες στη μεταφυσική, γκουρού της εξήγησης ονείρων μοιράζονται απλόχερα μαζί μας το μυστικό της ζωής, της υγείας και κυρίως του πλουτισμού. Κουραφέξαλα!
Μάλιστα, όπως διαβάζει κανείς, το «Secret» ήταν γνωστό από παλιά. Γνώστες του υπήρξαν από τον Πλάτωνα και τον Ντα Βίντσι μέχρι τον Έντισον και άλλους μεγάλους και τρανούς του πνεύματος που μας έχουν αφήσει χρόνους και καιρούς και δεν μπορούμε να τους βρούμε και να τους ρωτήσουμε αν κάτι τέτοιο ισχύει. Τέλος πάντων, το φοβερό και τρομερό «μυστικό» που είναι ικανό να αλλάξει τα πάντα προς το καλύτερο είναι απλό. Πρόκειται για το «νόμο της έλξης» σύμφωνα με τον οποίο αν ο οποιοσδήποτε σκεφτεί κάτι που επιθυμεί έντονα, είναι βέβαιο ότι θα το αποκτήσει! Τόσο απλά είναι τα πράγματα! Σκεφτείτε, αποκτήστε, τελειώσατε!
Το βιβλίο είναι μια ακόμη από τις πολλές μπαρούφες που σκέφτηκαν ανά τον κόσμο αμερικανάκια για να τα ’κονομήσουν τρελά πουλώντας ελπίδα. Αναφέρεται σε φρικιά που τρέχουν και δε φτάνουν σε μάγισσες και χαρτορίχτρες με απορίες του στιλ: «θα με πάρει ο Λαλάκης ή να ετοιμάσω το ράφι για ξεχειμώνιασμα;» ή «θα πάει καλά το βουλκανιζατέρ που άνοιξε ο Μητσάρας μου;» ή «τι να κάνω για να με ερωτευτεί ο Λούκος;» και παρόμοια απέραντης βλακείας! Αναφέρεται σε άτομα κενά, απογοητευμένα, χωρίς αυτοπεποίθηση και αίσθηση της πραγματικότητας, που περιμένουν αλλά δεν προσπαθούν. Σε άτομα που το πιο ποιοτικό ανάγνωσμα που είχαν δει πριν το συγκεκριμένο ήταν «ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης».
Η όλη κατάσταση είναι μια ολόκληρη βιομηχανία -ιστοσελίδες, ταινίες, σεμινάρια- όπου οι … «δάσκαλοι του μυστικού» αναλύουν, παρακινούν, συμβουλεύουν τα θύματά τους και όλα αυτά βέβαια με το αζημίωτο. Σαν κάτι αμερικανικές εκπομπές όπου φωτισμένοι από το Θεό μοιράζονται την εμπειρία τους και την αγιοσύνη τους με τους απλούς θνητούς μαζεύοντας παράλληλα και μερικές χιλιάδες δολάρια για να πιάσει η ευχή!
Δυστυχώς αυτή είναι η εποχή μας! Εύκολο κέρδος από την πώληση ελπίδας! Είναι τόσοι οι απελπισμένοι γύρω μας και είναι τόσο ευάλωτοι που κάποιος μπορεί να τους εκμεταλλευτεί πανεύκολα. Όχι μόνο με βιβλία σαν το «Secret», το «Πώς θα γίνετε πλούσιοι», το «Μάθετε να είστε ευτυχισμένοι» αλλά και με σεμινάρια του στιλ «Πώς θα προσληφθείτε στο Δημόσιο» και με κάθε είδους Τζόκερ και Λόττο και Κίνο και Πίνο και τ’ διαόλ’ τα κέρατα αλλά και με διαφημίσεις και τηλεοπτικές εκπομπές του στιλ «με ένα τηλεφώνημα σας λύνουμε το πρόβλημα και στέλνουμε τον αγαπημένο σας στην αγκαλιά σας». Η εκμετάλλευση του πόνου! Αυτό είναι τελικά το μυστικό! Κι ο καημένος ο κοσμάκης τρέχει αναζητώντας ελπίδα και πληρώνοντας αδρά γι αυτή!
Αν ανήκετε στους τυχερούς που ακόμη δεν άγγιξαν το συγκεκριμένο βιβλίο, παραμείνετε στην κατάσταση αυτή, αν πάλι ανήκετε σε όσους την πάτησαν αγοράζοντάς το κρατήστε το ... μυστικό! Προσωπικά έχω αποφασίσει ότι θα είναι το πρώτο βιβλίο που αγόρασα αλλά που ποτέ δε θα βρει μια θέση στη βιβλιοθήκη μου!

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

"Ζητούνται Ηγέτες με όραμα..."

Κάπως έτσι θα μπορούσαν να ξεκινούν, στο άμεσο μέλλον, αγγελίες κομμάτων, διεθνών οργανισμών αλλά και εθνικών κρατών σε μια προσπάθεια εντοπισμού ατόμων με γνωρίσματα τα στοιχεία εκείνα που καθιστούν κάποιον ικανό να χαρακτηριστεί ως ηγέτης. Και θα μπορούσαν να συνεχίζουν, «... με ισχυρή προσωπικότητα, με βαθιά γνώση της εποχής και ικανότητα να διαβλέπουν και να αξιοποιούν στο έπακρο τις προοπτικές. Παρέχεται υψηλή αμοιβή και μια σίγουρη θέση... στην παγκόσμια ιστορία»!
Βιώνουμε ήδη τη συνειδητοποίηση της αδυναμίας των σύγχρονων κοινωνιών να πορευτούν στο δρόμο που έχουν χαράξει, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, τόσο οι οικονομικές όσο και οι επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις, χωρίς σοβαρή και δυναμική πολιτική ηγεσία. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι, όσο η πολιτική και άρα οι πολιτικοί παρακολουθούν παθητικά τα τεκταινόμενα, αδυνατώντας να ηγηθούν των κοσμογονικών μεταβολών που συντελούνται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, οι κοινωνίες θα βυθίζονται όλο και πιο βαθιά στο τέλμα των προβλημάτων, της ανασφάλειας και της απαισιοδοξίας. Οι επαναλαμβανόμενες οικονομικές κρίσεις, η αστάθεια, η πιθανότητα λαϊκών εξεγέρσεων καθώς και εκείνη νέων τρομοκρατικών ενεργειών θα συνοδεύουν την παγκόσμια κοινότητα για όσο διάστημα αυτή αδυνατεί να αναδείξει ηγέτες ικανούς να αναλάβουν το δύσκολο έργο της οργάνωσης του κόσμου μας στις βάσεις που επιβάλλουν τα νέα δεδομένα.
Υποστηρίζεται συχνά ότι η έλλειψη ηγετών είναι φυσιολογική καθώς δεν υφίστανται πλέον οι κατάλληλες ιστορικές συνθήκες που θα ήταν ικανές να αναδείξουν τέτοιες φυσιογνωμίες. Με απλά λόγια υποστηρίζεται ότι ένας ηγέτης, μάλλον, δε θα είχε σήμερα αντικείμενο ενασχόλησης! Μια ματιά σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας, όμως, θα μπορούσε να πείσει ότι το αντίθετο συμβαίνει, αφού και πιεστικά προβλήματα υπάρχουν και κοσμοϊστορικές ανακατατάξεις συντελούνται σε οικονομικό, κοινωνικό και ιδεολογικό επίπεδο και μεγάλες δόσεις αναταραχής και εκρηκτικών συγκρούσεων κάνουν δυναμικά την εμφάνισή τους ανά την υφήλιο. Τοπίο ιδανικό για την εμφάνιση και απήχηση ατόμων με οράματα και σχεδιασμό για το μέλλον που θα μπορούσαν με απλές κινήσεις να εξουδετερώσουν και να οδηγήσουν στην αφάνεια τους σημερινούς πολιτικούς - διαχειριστές που δεν αποτελούν παρά δημιουργήματα της μικρής οθόνης και των δημόσιων σχέσεων κι όχι των ικανοτήτων τους ως προς τη διαμόρφωση των κατάλληλων πολιτικών ιδεολογιών και δομών.
Κι όμως, οι σύγχρονες κοινωνίες πάσχουν από έλλειψη ηγετών! Φταίει άραγε η διάθεση των οικονομικών παραγόντων να ελέγξουν απόλυτα τους αντιπροσώπους των λαών; Μα οι οικονομικά ισχυροί ανέκαθεν στόχευαν στην ανάπτυξη «ιδιαίτερων» σχέσεων με την εξουσία και στην ανάδειξη ανθρώπων αρεστών στους ίδιους. Μήπως ευθύνεται η κυριαρχία της τηλεόρασης και η εγκαθίδρυση ενός νέου τύπου δημοκρατίας, της «τηλεοπτικής»; Μα κάθε εποχή πρόσφερε τα δικά της μέσα για ανάδειξη πολιτικών προσωπικοτήτων. Κάποτε διακρίνονταν εκείνοι που είχαν την ικανότητα να συνεπαίρνουν τα πλήθη με τους λόγους που εκφωνούσαν από ένα ... «μπαλκόνι», ενώ σήμερα εκείνοι που μπορούν να το κάνουν μέσω της τηλεοπτικής εικόνας.
Αλλού φαίνεται να βρίσκεται η αιτία της έλλειψης ηγετικών προσωπικοτήτων στο χώρο της πολιτικής, μια έλλειψη που συμβαδίζει με τα κενά που παρουσιάζονται και σε άλλους τομείς και η οποία θα έπρεπε να θεωρείται αναμενόμενη. Η αιτία βρίσκεται στο ρυθμό των εξελίξεων και στην αδυναμία των σύγχρονων κοινωνιών να προετοιμάσουν γι αυτές τα μέλη τους. Τα εκπαιδευτικά συστήματα πρόσφεραν -και συνεχίζουν να το κάνουν- διαπαιδαγώγηση στηριγμένη σε αρχές του παρελθόντος, αρχές στα πλαίσια των οποίων το εθνικό κράτος αποτελούσε κυρίαρχη και σταθερή οντότητα, τα όρια δράσης υπήρξαν αυστηρά προκαθορισμένα, οι εξελίξεις ακολουθούσαν ρυθμούς στους οποίους ο μέσος άνθρωπος είχε τη δυνατότητα να προσαρμοστεί ενώ και οι αξίες της ζωής χαρακτηρίζονταν από ιδιαίτερη σταθερότητα. Ο σύγχρονος άνθρωπος προετοιμάστηκε για έναν κόσμο τον οποίο δεν πρόκειται να αντικρύσει ποτέ!
Τα άτομα που προέρχονται από τέτοιου είδους διαπαιδαγώγηση βρίσκονται σε κατάσταση σύγχυσης καθώς παρακολουθούν το εθνικό κράτος να χάνει την πρωτοκαθεδρία του από τις οικουμενικές δομές που διαμορφώνονται, τις εξελίξεις να παίρνουν τη μορφή χιονοστιβάδας, καθιστώντας τις δυνατότητες προσαρμογής ουσιαστικά ανύπαρκτες, τις αξίες του παρελθόντος να καταπλακώνονται από τις νέες επιστημονικές κατακτήσεις, τα όρια δράσης να διευρύνονται ακατάπαυστα και την έννοια της σταθερότητας να θυσιάζεται στο βωμό των ανατροπών που επιβάλλονται συχνά με βίαιο τρόπο. Καθίσταται, έτσι, εξαιρετικά δύσκολος ο εντοπισμός των συστατικών της εποχής, η κατανόηση καθώς και η αξιοποίησή τους για το καλό της ανθρωπότητας. Η προσαρμογή φαντάζει από δύσκολη έως ακατόρθωτη και οι περισσότεροι νιώθουν ξένοι σε μια πραγματικότητα για την οποία κανείς δεν τους προετοίμασε. Οι πολιτικοί προσπαθούν να επιβιώσουν, ακολουθώντας ξεπερασμένα πρότυπα, με συνθήματα κενά περιεχομένου, με μεθόδους που δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, με συμμαχίες που είναι αδύνατο να επιβιώσουν σήμερα. Έτσι, αδυνατούν να πείσουν, δείχνουν ότι δεν έχουν να προσφέρουν το παραμικρό και η πολιτική οδηγείται σε απαξία που όμοιά της δε γνώρισε στο παρελθόν.
Κι όμως, θα μπορούσε να πει κανείς, ο ηγέτης από αυτή ακριβώς την ικανότητά του αναδεικνύεται, δηλαδή, να ορθώνεται πάνω από την κρίση, να διαβλέπει τις προοπτικές και να προσδιορίζει την πορεία που πρέπει να ακολουθηθεί. Κι αυτό, όμως, τα υπάρχοντα εκπαιδευτικά συστήματα κατάφεραν να το εκμηδενίσουν. Παρέχοντας εξειδικευμένη και τεχνοκρατική διαπαιδαγώγηση διαμόρφωσαν άτομα που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν σφαιρικά τον κόσμο, να υψώσουν το ανάστημά τους στις δυσκολίες των καιρών και να προωθήσουν τις απαραίτητες πρωτοβουλίες και ανατροπές. Εγκλωβισμένη σε σχήματα του παρελθόντος η εκπαίδευση δημιουργεί άτομα ικανά να στελεχώσουν τη βιομηχανία και την επιστήμη σε εξειδικευμένους τομείς αλλά ανίκανα να προσαρμοστούν και τελικά να διαχειριστούν την πολυπλοκότητα της σημερινής οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας.
Η κατάσταση, πιθανώς, θα διαρκέσει αρκετά. Οι ηγέτες θα αποτελούν σπάνιο είδος και το πέπλο της μετριότητας θα συνεχίσει να καλύπτει τη διεθνή πολιτική σκηνή, προκαλώντας και επιβάλλοντας περαιτέρω προβλήματα, ασάφειες και νέα αδιέξοδα. Η έλλειψη διάθεσης, ίσως και ικανότητας, για ανατροπές στην εκπαίδευση και την πολιτική, ώστε να προσαρμοστούν και να αντεπεξέλθουν στα κελεύσματα της εποχής καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την ανάδειξη πολιτικών ηγετών αντάξιων εκείνων του παρελθόντος.
Ας μη βιαστούμε, όμως, να προβλέψουμε το «τέλος των ηγετών»! Τέτοιοι θα αναδειχτούν και πάλι, όταν αποδεχτούμε ότι κάθε έννοια σταθερότητας ανήκει στο παρελθόν και όταν οι σημερινοί μπόμπιρες, που γεννήθηκαν και διαπαιδαγωγούνται σ’ αυτό το ρευστό πλαίσιο, μεγαλώσουν και πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Αυτοί, έχοντας βιώσει εξαρχής το συγκεκριμένο κλίμα και αμφισβητώντας τις υπάρχουσες προκαταλήψεις, θα έχουν αναπτύξει τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται για εύκολη προσαρμογή, θα έχουν συνειδητοποιήσει τις αναγκαίες αλλαγές και μέσα από τελείως διαφορετική κοσμοθεώρηση θα προωθήσουν τις ρήξεις και ανατροπές που απαιτούνται, ώστε να επανέλθει η χαμένη ισορροπία. Μέχρι τότε ίσως η μόνη λύση παραμένει η αναζήτηση ηγετών μέσα από αγγελίες εκτός κι αν... Εκτός κι αν προχωρήσουμε άμεσα σε ριζοσπαστικές μεταβολές τόσο στον τρόπο άσκησης πολιτικής όσο και σ’ αυτόν παροχής εκπαίδευσης!

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007

"Το πρόβλημα είναι σίγουρα ο καθηγητής!!!"

Είναι συγκλονιστική η επαφή με τα παιδιά!
Όχι πάντα! Αλλά ορισμένες φορές είναι!

Και ισχύει αυτό όταν εμφανίζονται ή καλύτερα προκαλούνται αφορμές για προβληματισμό και συζήτηση με τους μαθητές. Κάποιες από αυτές τις εμπειρίες είναι ιδιαίτερα συναρπαστικές τόσο για τον καθηγητή όσο και για το μαθητή.
Συναρπαστικές;
Ναι! Αλλά όχι για όλους!

Για κάποιους οι εμπειρίες αυτές καταλήγουν τραγικές κι αυτό μπορεί να λειτουργήσει με δυο τρόπους.
Ο ευφυής μαθητής αξιοποιεί κάθε … στραπάτσο για τη βελτίωσή του καταβάλλοντας οργανωμένη και σκληρή προσπάθεια.
Ο βουτηγμένος στη μετριότητα, στη μικρότητα και παθητικότητα μαθητής είναι πολύ πιθανό να αναζητήσει τις βλακώδεις δικαιολογίες που χρειάζεται, ώστε να καθησυχάσει τον εαυτό του και να συνεχίσει την εύκολη πορεία προς την κατάκτηση της απόλυτης βλακείας!

Μια τέτοια εμπειρία βίωσα πρόσφατα με τους μαθητές μου της Γ’ Λυκείου και με αφορμή κείμενο του Ουμπέρτο Έκο. Στο κείμενο με τίτλο «Το πρόβλημα είναι ο καθηγητής» ανάμεσα σε άλλα ο Έκο έκανε και την εξής αναφορά:

«…Το ποιο θα είναι το κείμενο, δεν έχει σημασία. Θα μπορούσε να είναι και μια ολόκληρη σειρά από εικονογραφημένες περιπέτειες. Η διαφορά είναι αν καθηγητής θα είναι ο Roman Jakobson ή κάποιος ηλίθιος τεμπέλης. Ένας φοιτητής που έμαθε να διαβάζει το Μίκυ Μάους με καθηγητή τον Jakobson, θα είναι έτοιμος στη συνέχεια να διαβάσει και τη «Θεία Κωμωδία». Συνεπώς, το πρόβλημα δεν είναι το κείμενο αλλά ο καθηγητής».

[…]
Τον αρχικό προβληματισμό ορισμένων, ακολούθησε θύελλα αντιδράσεων. Αντιδράσεις όχι για το αν «το πρόβλημα είναι ο καθηγητής» -εκεί μάλλον συνολικά τα παιδιά συμφωνούσαν- αλλά για το αν μπορεί να υπάρχει νέος που δεν έχει μάθει να διαβάζει Μίκυ Μάους ή τέλος πάντων άλλα εικονογραφημένα του στιλ Asterix, Λούκυ Λουκ κ.τ.λ.
Όταν τους ξεκαθάρισα αυτό που πιστεύω, δηλαδή ότι ελάχιστοι από αυτούς έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν την ουσία ενός εικονογραφημένου ή μιας γελοιογραφίας, ορισμένοι εξοργίστηκαν!
Είχα πετύχει αυτό που επιδίωξα εξαρχής. Ο θιγμένος εγωισμός αρκετών παιδιών ήταν αρκετός για το επόμενο βήμα.
Συμφωνήσαμε ότι σύντομα θα τους έδινα την ευκαιρία, με τη μορφή εργασίας, να σχολιάσουν μια γελοιογραφία. Το γεγονός μάλιστα ότι στοιχημάτιζα στην αδυναμία τους να αντεπεξέλθουν υπήρξε ένα ακόμη κίνητρο, ώστε να βάλουν τα δυνατά τους για όσα θα ακολουθούσαν…

Μια εβδομάδα μετά έμπαινα στην αίθουσα με φωτοτυπίες και κόλλες που προμήνυαν την απόφαση! «Εργασία στην αίθουσα»!
Μετά την πρώτη ταραχή, η έκπληξη, αφού η άσκηση τους πρόσφερε τη δυνατότητα ή να ασχοληθούν με την περίληψη κειμένου που τους μοιράστηκε ή να σχολιάσουν τη γελοιογραφία που ακολουθούσε!

Αντιδράσεις διαφορετικές.
Ορισμένοι εξαρχής διάλεξαν την περίληψη αρνούμενοι να δοκιμάσουν και να δοκιμαστούν σε κάτι διαφορετικό που πιθανώς, όμως, θα συναντήσουν μπροστά τους στις Πανελλαδικές.

Κάποιοι άλλοι έχασαν το χρόνο τους με το να διαβάσουν το κείμενο για να δουν αν η περίληψη ήταν … πιο εύκολη από το σχολιασμό της γελοιογραφίας. Οι περισσότεροι, αν και το κείμενο δεν ήταν ιδιαίτερα εύκολο, διάλεξαν τελικά την περίληψη, αφού αυτό τους ήταν πιο οικείο. Άλλωστε εκεί έχουμε οδηγήσει τους περισσότερους νέους. Να αρνούνται το καινούριο και διαφορετικό πνιγμένοι στο συντηρητισμό και τις ανασφάλειες που τους έχει επιβάλλει το κατεστημένο.

Εκείνοι που είχαν πραγματικό πρόβλημα ήταν όσοι λίγο καιρό πριν βροντοφώναζαν θιγμένοι και γεμάτοι έπαρση τη βεβαιότητά τους για την απλότητα της κατανόησης εικονογραφημένων ή γελοιογραφιών. Αυτοί μέσα στον αυθορμητισμό τους ένιωθαν ότι θα πρόδιδαν τις θέσεις τους και την ιδέα που είχαν για τον εαυτό τους, αν απόφευγαν τη γελοιογραφία. Οι συγκεκριμένοι είχαν έναν ακόμη λόγο να στραφούν στο σχολιασμό του σκίτσου, αφού γνώριζαν εξαρχής ότι τις επόμενες εβδομάδες ο σαρκασμός μου θα τους καταδίωκε διαρκώς!
Κάποιοι, τελικά, ακόμη και από την τελευταία ομάδα, στράφηκαν στην περίληψη παραδεχόμενοι την … ήττα τους.

Τελικά, ένα μικρό μόνο ποσοστό μαθητών ασχολήθηκε με το σκίτσο και δυστυχώς οι περισσότεροι ανεπιτυχώς!

Ένιωσα ευτυχής όχι για την αποτυχία τους αλλά γιατί ορισμένοι άρχισαν να αναρωτιούνται με ποιο τρόπο θα μάθουν να διαβάζουν «Μίκυ Μάους»! Έχω τη βεβαιότητα ότι, μετά την ανάλυση που ακολούθησε, αρκετά παιδιά θα ξαναδιαβάσουν τα Asterix και τα υπόλοιπα εικονογραφημένα που είχαν ξεχασμένα σε ράφια και ντουλάπια και ίσως αυτή τη φορά θα γελάσουν όσο δε γέλασαν την πρώτη φορά. Θα γελάσουν με την ψυχή τους και θα αποκομίσουν όσα τους είχαν διαφύγει την πρώτη φορά!
Είναι τα παιδιά που αρχίζουν και κατανοούν ότι «διαβάζω» δε σημαίνει βλέπω γράμματα, λέξεις και εικόνες. Συνειδητοποιούν ότι σημαίνει πολύ περισσότερα. Σημαίνει ανάλυση, κατανόηση, προσέγγιση του νοήματος πίσω από τις λέξεις και τις εικόνες!

Είναι συγκλονιστική η επαφή με τα παιδιά!
Όχι πάντα! Αλλά ορισμένες φορές είναι!

Για την ιστορία παραθέτω το σκίτσο που κλήθηκαν να σχολιάσουν (Κ. Μητρόπουλος, εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»):
Τα περισσότερα παιδιά είδαν τις εικόνες, διάβασαν τις λέξεις, ίσως και να γέλασαν με την απάντηση των πιτσιρικάδων, αλλά μέχρι εκεί! Αποτέλεσμα ή να μην έχουν υλικό για σχολιασμό ή να οδηγούνται σε γενικότητες και αοριστίες.
Ελάχιστοι μπόρεσαν να κάνουν ό,τι ακολουθεί…




… και τελικά να συνθέσουν μια απάντηση ικανή να καλύψει την απαίτηση της άσκησης, ίσως κάτι σαν αυτό που ακολουθεί:

"Η αντιπαράθεση και το χάσμα κατεστημένου και νέας γενιάς είναι το θέμα της συγκεκριμένης γελοιογραφίας. Οι φορείς του κατεστημένου -γονείς, εκπαιδευτικοί, πολιτικοί- θεωρούν τη νέα γενιά παθητική και αδιάφορη, πιστεύουν ότι δεν αξιοποιεί τις ευκαιρίες που της παρέχονται και απαιτούν από αυτή πολλά. Κι όλα αυτά τη στιγμή που το ίδιο το κατεστημένο απλώς συμβουλεύει - απαιτεί «με τα χέρια … στις τσέπες»! Από την άλλη, οι νέοι αντιδρούν, αφού όπου κι αν στραφούν εντοπίζουν αδιέξοδα που έχουν προκαλέσει οι προηγούμενες γενιές και οι συντηρητικές επιλογές τους".

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Καταλήψεις χωρίς... άποψη!

Τέτοια περίπου εποχή κάθε χρόνο, με ξετρελαίνει να παρακολουθώ τις αναλύσεις, τους βαθυστόχαστους προβληματισμούς, τις αντικρουόμενες θέσεις και να κατανοώ την αγωνία ορισμένων να φτάσουν στην ουσία του θέματος των σχολικών καταλήψεων! Γράφω «περίπου», γιατί οι καταλήψεις είναι πια θεσμός για τη χώρα μας, αφού για κανέναν δεν αποτελούν έκπληξη. Όλοι τις περιμένουμε, όπως και τα Χριστούγεννα, απλώς δεν ξέρουμε πότε ακριβώς, γιατί η περίοδός τους δε χαρακτηρίζεται από ακρίβεια. Οπότε είναι κάτι σαν Πάσχα, απλώς λίγο πιο χαρωπές!
Δηλαδή, από την έναρξη του σχολείου αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε: «βρε, πότε θα γίνουν οι καταλήψεις φέτος»; Και δε θα ήταν καθόλου άσχημο η απορία να μπει και στο στοίχημα του ΟΠΑΠ. Κάτι σαν το «πάμε στοίχημα στις καταλήψεις», οπότε και θα σπάσουν όλα τα ταμεία και θα περιοριστεί και το χάσμα των γενεών, αφού οι γονείς θα προσπαθούν να καλοπιάσουν τα παιδιά τους για να αντλήσουν πληροφορίες για το πότε θα αρχίσουν, πότε θα λήξουν, ποιο θα είναι το κόστος των συνολικών ζημιών ή αντίστοιχα κατά σχολείο, ποιο σχολείο θα τις ξεκινήσει και άλλα τέτοια που τον φτιάχνουν το λαό μας!
Οι καταλήψεις των ελληνικών σχολείων είναι έτσι κι αλλιώς πολύ ωραίο πράγμα ακόμη κι αν δεν μπουν ποτέ στο στοίχημα! Γιατί αν μπουν, ενδέχεται τα παιδιά να το θεωρήσουν παρέμβαση του κατεστημένου και να πάψουν να τις στηρίζουν από αντίδραση και μόνο! Κι ενώ οι καταλήψεις είναι ωραίο πράγμα, έχουν πάψει προ πολλού να διαθέτουν περιεχόμενο, τουλάχιστον τέτοιο που αναζητούν οι αναλυτές τους. Κάποιοι απ’ αυτούς βλέπουν πίσω από τις μαθητικές καταλήψεις τη διάθεση αντίδρασης στην κατάντια του σχολείου. Άλλοι εντοπίζουν τη διάθεση των μαθητών να διεκδικήσουν, να προτείνουν, να διορθώσουν!
Ουτοπία! Εντάξει, δε λέω πρόκειται για μια θέση, αλλά αν πράγματι κάτι τέτοιο υποκινεί τις καταλήψεις, ποιες είναι οι προτάσεις που διατυπώνει η μαθητική κοινότητα; Τι προτείνουν τα παιδιά; Γιατί ωραία και καλά είναι να διεκδικούν ένα καλύτερο σχολείο, ένα καλύτερο αύριο, καλύτερο σχήμα τυρόπιτας, πιο γλυκό ήχο κουδουνιού, καλύτερο φραπέ ή έστω καλαμάκι γι αυτόν, αλλά πώς θα γίνουν αυτά; Προσωπικά όταν ακούω το «έχουμε αιτήματα» σκέφτομαι την Παπαρήγα σε … πιο μικρό και σίγουρα πιο χαριτωμένο! Σοβαρό και κυρίως φρέσκο πράγμα δεν εντοπίζω πουθενά για πουθενά!
Η θέση που υποστηρίζει ότι οι καταλήψεις είναι προϊόν ιδεολογικής τοποθέτησης και λογικής συγκρότησης της νέας γενιάς εμπεριέχει ιδιαίτερο αλλά ανύπαρκτο ρομαντισμό! Ωραίο είναι να σκεφτόμαστε ότι οι σχολικές καταλήψεις είναι μικρές επαναστάσεις μιας γενιάς που διεκδικεί και απαιτεί δυναμικά ένα καλύτερο σχολείο, μιας γενιάς που διεκδικεί το δικαίωμά της στη γνώση, όμως, λυπάμαι που θα απογοητεύσω όσους έστω κι αμυδρά πιστεύουν κάτι τέτοιο, γιατί πολύ απλά δεν ισχύει! Και δεν ισχύει όχι γιατί το συμπέρανα εγώ! Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να ανατραπεί ή να θεωρηθεί μια ακόμη από τις πολλές απόψεις!
Δεν ισχύει, επειδή οι ίδιοι οι μαθητές, με τους οποίους έρχομαι σε επαφή καθημερινά, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για κάτι τέτοιο! Υπάρχουν σίγουρα εκείνοι που προσπαθούν να δώσουν στις καταλήψεις διεκδικητικό χαρακτήρα, αλλά οι περισσότεροι το κάνουν τόσο επιφανειακά που αδυνατούν να στηρίξουν λογική απάντηση ακόμη και στο πιο απλοϊκό ερώτημα. Η πλειονότητα των μαθητών δεν ντρέπεται να ομολογήσει ότι οι καταλήψεις, τις οποίες μάλιστα υποστηρίζει με πάθος, έχει τόση σχέση με το αγωνιστικό πνεύμα της νεολαίας, όση έχει και η Χιονάτη με τα τρία γουρουνάκια ή ο Πινόκιο με τη φασολιά!
Λοιπόν, και για να μη μακρηγορούμε! Οι έγκυρες και χιλιοδιασταυρωμένες πηγές μου υποστηρίζουν ότι τα σχολεία κλείνουν ή ανοίγουν όποτε καπνίσει (εξ ου και καπνιστές) στον οποιονδήποτε! Και συνήθως τα σχολεία κλείνουν γιατί κάποιοι μαθητές νιώθουν κουρασμένοι, κάποιοι άλλοι βαριούνται φρικτά μια διαδικασία κενή περιεχομένου, ορισμένοι θέλουν να διαβάσουν και άλλοι νιώθουν την ανάγκη για περισσότερες φροντιστηριακές ώρες! Αν υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται πεισματικά να δεχτούν την πεζότητα των καταλήψεων ακόμη, ας σκεφτούν το πολύ απλό που ακολουθεί!
Αν το κλείσιμο των σχολείων εμπνεόταν από το πάθος του αγώνα και της διάθεσης για βελτίωση θα σταματούσε πριν την επίτευξη έστω και ελάχιστων στόχων; Ή είδατε ποτέ επανάσταση με ωράριο, δηλαδή, να σταματά τα Σαββατοκύριακα ή κατά τις επίσημες αργίες; Μήπως αν οι καταλήψεις διαπνέονταν από μια ιδεολογία, θα σταματούσαν μόλις έφτανε η ώρα της εκδρομής; Δηλαδή, να σκεφτώ ότι το ’74, αν η χούντα υποσχόταν στους φοιτητές του Πολυτεχνείου πενθήμερη εκδρομή με τα έξοδα πληρωμένα, θα κατάφερνε να τους βγάλει από κει μέσα, χωρίς τανκς και άλλες τέτοιες ανοησίες; Ε! Θα το κατάφερνε; Αμ δε που θα το κατάφερνε!
Την αιτία των καταλήψεων τη γνωρίζουν οι περισσότεροι και κυρίως η νέα γενιά και οι γονείς της! Καταλήψεις γίνονται γιατί κανείς -μαθητές, γονείς και πλέον εκπαιδευτικοί και υπουργείο- δεν πιστεύει ότι με το κλείσιμο του σχολείου χάνεται κάτι! Οι πάντες έχουν πειστεί ότι το σχολείο δεν προσφέρει και πολλά και γι αυτό δε βλέπουμε γονείς να πιέζουν για λήξη των καταλήψεων, δε βλέπουμε εκπαιδευτικούς να αντιδρούν σ’ αυτές προσπαθώντας να συνετίσουν τα παιδιά, δε βλέπουμε καν το υπουργείο να ανησυχεί για τις χαμένες διδακτικές ώρες! Οι χαμένες ώρες δε χρειάζεται καν να καλυφθούν!
Οι νέοι, δυστυχώς, έχουν την αίσθηση ότι από το σχολείο δεν μπορούν να περιμένουν και πολλά, γι αυτό και κανείς δε νοιάζεται για το πότε αυτό ανοίγει και πότε κλείνει. Ανοιχτό ή κλειστό το ίδιο κάνει! Άλλωστε οι καταλήψεις φαίνεται να αποτελούν μια από τις καλύτερες στιγμές του σχολείου! Οι υπόλοιπες είναι τα διαλείμματα, οι αργίες και οι εκδρομές… Η ώρα του μαθήματος δεν είναι! Δυστυχώς!

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007

Το ΠΑΣΟΚ νίκησε!!!

Μα είναι τρελοί αυτοί οι ΠΑΣΟΚτζήδες; Τι είναι αυτό που πιπιλίζουν, κερδισμένοι αλλά κυρίως χαμένοι;"

"Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε"!

Το έχω ακούσει ήδη να επαναλαμβάνεται τόσο που ήδη έχει καταντήσει βαρετό και κουραστικό! Το κατάλαβε ακόμη και το ραδίκι που έχει φυτρώσει στη γλάστρα της βεράντας, ακόμη και η αχνιστή τυρόπιτα που μόλις βγήκε από το φούρνο!

Σκέφτομαι ότι το επαναλαμβάνουν για να το πιστέψουν οι ίδιοι ή για να ξορκίσουν το αναμενόμενο κακό!

Μπορεί, βέβαια, να το επαναλαμβάνουν, γιατί μετά από τόσες ήττες "θέλουν να το ακούνε"! Σου λέει ευκαιρία είναι, γιατί στις επόμενες εκλογές δεν ξέρει κανείς τι γίνεται!!!

Η επανάληψη είναι μεν η μητέρα της μαθήσεως αλλά σε υπερβολικές δόσεις γίνεται μητέρα και πατέρας και θεία της απόλυτης βαρεμάρας!

Αλλά, καλοί μου άνθρωποι, υπήρχε περίπτωση και να χάσει το ΠΑΣΟΚ σήμερα;
Εντάξει αύριο, μεθαύριο μπορεί να χάσει και να χαθεί, αλλά σήμερα!!!

Μα και οι τρεις υποψήφιοι -Παπανδρέου, Βενιζέλος, Σκανδαλίδης- δεν είναι ΠΑΣΟΚ;
Υπήρχε δηλαδή περίπτωση το ΠΑΣΟΚ να μην είναι πρώτο αλλά δεύτερο ή τρίτο;
Κι αν δεν κέρδιζε το ΠΑΣΟΚ σήμερα, ποιος θα μπορούσε να κερδίσει; Ε, ποιος;;;
Άντε πάντα τέτοιες νίκες!
Μη χειρότερα!


Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Θεωρίες Συνωμοσίας!

"Μπορώ να σας αναγγείλω ότι είμαστε κοντά στον τελικό σκοπό. ακόμα λίγο και ο κύκλος του Συμβολικού Φιδιού (ο οποίος παριστάνει το λαό μας) θα κλείσει. Κι όταν ο κύκλος αυτός κλείσει όλα τα κράτη της Ευρώπης θα περισφιχθούν σε αυτόν σαν σε ισχυρή λαβή. Η δύναμη μας έγκειται στη χρόνια πείνα και στην αδυναμία του εργάτη, γιατί αυτά πάντα τον υποδουλώνουν στη θέληση μας χωρίς να μπορεί να αντισταθεί σε αυτήν την θέληση. Όταν έρθει ο καιρός για τον παγκόσμιο ηγεμόνα μας να στεφθεί, αυτά τα χέρια θα σαρώσουν ό,τι θα μπορούσε να του είναι εμπόδιο. Μέχρι τότε πηγαίνουμε το λαό από τη μία πλάνη στην άλλη για να απαρνηθεί ακόμα και εμάς προς όφελος του βασιλέως δεσπότου εκ του αίματος της Σιών τον οποίο ετοιμάζουμε για τον κόσμο. Αυτή τη στιγμή είμαστε άτρωτοι σα διεθνής ισχύ, γιατί όταν επιτίθενται εναντίον μας από ένα κράτος μας υπερασπίζονται τα άλλα".
Απόσπασμα από τα πρωτόκολλα
των Σοφών της Σιών

Τι κοινό μπορεί να έχουν μεταξύ τους ο πλανητάρχης Μπους, ο πρωθυπουργός μιας μικρής βαλκανικής χώρας, μια νοικοκυρά, ένας επιχειρηματίας, ένας εργάτης στις μέρες μας; Μη βιαστείτε να απαντήσετε ότι δεν παρουσιάζουν κανένα κοινό στοιχείο, γιατί κάτι τέτοιο μπορεί να ίσχυε κατά το παρελθόν αλλά όχι πλέον! Όλοι τους -κι όχι μόνο οι προαναφερθέντες- φαίνεται ότι έχουν υποστεί μια απίστευτης σφοδρότητας εξίσωση παρόλα τα εμφανώς αντιφατικά χαρακτηριστικά που παρουσιάζουν. Όλοι τους, ανεξαρτήτως από το βαθμό της δύναμής τους και το πνευματικό επίπεδό τους, δείχνουν να έχουν ασπαστεί με ιδιαίτερο φανατισμό μια νέα κοσμοαντίληψη σύμφωνα με την οποία πίσω από οτιδήποτε συμβαίνει κρύβεται μια συνωμοσία που τους απειλεί και σε κάθε ευκαιρία στρέφεται εναντίον τους. Καθετί αρνητικό -αδιάφορος ο βαθμός σπουδαιότητας- οφείλεται σε αόρατες δυνάμεις του κακού που κινούν περίτεχνα τα νήματα της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνίας, της επιστήμης με σκοπό να κατατροπώσουν οτιδήποτε υποκειμενικά καλό υφίσταται γύρω μας. O Μεσαίωνας αντεπιτίθεται, απλώνοντας το σκοτεινό πέπλο της άγνοιας και της απλοϊκότητας και συμπαρασύροντας αδιακρίτως δικαίους και αδίκους στο πνεύμα της συνωμοσιολογίας. Ο καθένας έχει αποκτήσει τον προσωπικό αόρατο εχθρό του και όλοι μαζί προσμένουν παθητικά τον αφανισμό τους!
Η αντίληψη αυτή, έχοντας ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια της παράνοιας, μολύνει το μυαλό και επηρεάζει τον τρόπο συμπεριφοράς όχι μόνο των απλών ανθρώπων αλλά και εκείνων από τους οποίους θα περίμενε κανείς δυναμική αντιπαράθεση και αντίσταση στον παραλογισμό και την παιδαριώδη προσπάθεια υπεραπλουστευτικής προσέγγισης της κατάστασης που επιχειρείται από κάθε κατεύθυνση. Το γεγονός έχει καταλήξει πλέον γραφικό και γελοίο, έχοντας χάσει κάθε δυνατότητα να προκαλέσει και τον παραμικρό προβληματισμό ή ανησυχία. Αντιθέτως, εκείνο που προκαλεί θαυμασμό είναι η απίστευτη ευκολία με την οποία ο καθένας μπορεί πια να κατασκευάζει μια δικής του έμπνευσης θεωρία συνωμοσίας, παρέχοντας διέξοδο στα αστυνομικά ένστικτά του αλλά και στην ανόητη προσπάθειά του να αναλύσει και να ερμηνεύσει το περιβάλλον που διαμορφώνεται. Και οι περισσότεροι, περιχαρακωμένοι στα όρια της μονομανίας τους, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν το σημείο ζωώδους αποβλάκωσης στο οποίο περιέρχονται κάθε φορά που αδίστακτα προσπαθούν να μας καταστήσουν κοινωνούς της θέσης τους. Όσο για ποικιλία άλλο τίποτα! Και τι δεν έχουμε ακούσει! Συνωμοσία της παγκόσμιας τρομοκρατίας, της δεξιάς και των επιχειρηματικών συμφερόντων, των σιωνιστών, συνωμοσία των μονοπωλίων που ρυθμίζουν τα της παγκοσμιοποίησης, της αμερικανικής υπερδύναμης, των εργατικών συνδικάτων και πάει λέγοντας!
Εκείνο που λείπει βεβαίως είναι οι συγκεκριμένες αναφορές και τα αποδεικτικά στοιχεία! Για οτιδήποτε αρνητικό συμβαίνει την ευθύνη φέρει ολοκληρωτικά κάποιας μορφής συνωμοσία αλλά από ποιον αυτή εξυφαίνεται παραμένει ουσιαστικά άγνωστο, δίνοντας κι έναν τόνο μυστηρίου στο όλο κλίμα. Η συγκεκριμένη ιδεοληψία τείνει να μετατρέψει ολόκληρο τον πλανήτη σε απέραντο φρενοκομείο όπου η λογική περιττεύει και συνεπώς περιθωριοποιείται όχι επειδή δε θα μπορούσε να δώσει καθαρές απαντήσεις αλλά εξαιτίας της αδυναμίας των περισσοτέρων να αποδεχτούν την πραγματικότητα και της διάθεσής τους να καταφεύγουν σε ψευδαισθήσεις αρκετά βολικές για τους ίδιους και τις ελλείψεις τους κάθε φορά που περιέρχονται σε δύσκολη θέση. Πρόκειται για στάση ζωής απολύτως αιτιολογημένης αλλά σε καμιά περίπτωση αποδεκτής. Η ουσία και η πηγή της βρίσκεται στην πολυπλοκότητα των σύγχρονων δεδομένων αλλά και στην ταχύτητα με την οποία αυτά εναλλάσσονται γύρω μας, αφού πριν ακόμη μια πραγματικότητα παγιωθεί και γίνει κατανοητή δίνει τη θέση της σε μια καινούρια με την οποία καλούμαστε να εναρμονιστούμε και την οποία είναι απαίτηση να αποδεχτούμε. Για την πλειονότητα των ανθρώπων η συγκεκριμένη διαδικασία είναι αδύνατη και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τις πνευματικές δυνατότητές τους.
Σίγουρα, η ελλιπής προετοιμασία και άρα η άγνοια για ό,τι συμβαίνει αποτελούν τις πρωτογενείς αιτίες της αντίδρασης που έχει καταλάβει σχεδόν τους πάντες. Εξαιτίας τους επιτείνεται η σύγχυση και ο φόβος που γεννιέται απέναντι στο άγνωστο παραλύει κάθε πιθανότητα λογικής αντιμετώπισης μιας κατάστασης που φαντάζει ακατάληπτη και άρα καθίσταται ιδιαιτέρως σκληρή και απάνθρωπη. Πρόκειται ουσιαστικά για την εξωτερίκευση της αίσθησης αδυναμίας παρέμβασης του ανθρώπου σε κάτι που δείχνει να εξελίσσεται ανεξάρτητα από τη θέληση, τις προβλέψεις, τα πιστεύω και τα όνειρά του! Το όλο σκηνικό γίνεται αποδεκτό ως κάτι εξαιρετικά προβληματικό, κακό και αδιέξοδο όπου είναι φυσικό ο πανικός να κυριαρχεί, η απολυτότητα να δεσπόζει και η αποβλακωτική διάθεση να καθορίζει τις αντιδράσεις ανθρώπων, ευνοώντας την προσφυγή σε μοιρολατρικές στάσεις ζωής.
Το μόνο που απασχολεί και έχει σημασία είναι να εντοπιστεί η πηγή του κακού και μάλιστα αυτό πρέπει να τοποθετηθεί μακριά μας. Για ανάληψη ευθυνών βέβαια ούτε λόγος, για αποδοχή της αδυναμίας ας μην το συζητήσουμε καθόλου, αλλά παρόλ' αυτά η ανάγκη να εντοπιστεί ο «εχθρός» είναι τόσο ισχυρή που κάνει τους περισσότερους ανθρώπους να καταφεύγουν στη δημιουργία ψευδαισθήσεων στα όρια των οποίων τελικά εγκλωβίζονται. Η άποψη περί συνωμοσιών είναι τόσο μα τόσο βολική που ελάχιστοι μπορούν να της αντισταθούν. Άλλωστε το μόνο που διεκδικούν είναι η αποποίηση των ευθυνών τους και η διάθεση να νιώσουν ότι οι ίδιοι καθόλου μα καθόλου δεν ευθύνονται για όσα διαδραματίζονται. Ο αδύνατος θεωρεί ότι για το σύνολο των δεινών του ευθύνεται εκείνος που τα καταφέρνει καλύτερα αλλά και ο ισχυρός συχνά αισθάνεται την ανάγκη να αιτιολογήσει λάθη και παραλείψεις του ή απλώς να συγκαλύψει τις πραγματικές επιδιώξεις του μέσα από θεωρίες συνωμοσίας. Ο ιμπεριαλιστής που νιώθει την ανάγκη εκλογίκευσης των παράλογων σχεδίων του, ο πολιτικός που αισθάνεται την απήχησή του να περιορίζεται, ο άνθρωπος του πνεύματος που θεωρεί αναγκαία την παρέμβασή του στο κοινωνικό γίγνεσθαι ακόμη κι αν αδυνατεί να προσαρμοστεί σ' αυτό, ο επιχειρηματίας που βλέπει τους ανταγωνιστές του να αυξάνουν τα κέρδη τους, τελικά όλοι έχουν έναν καλό λόγο πρόσδεσης στο άρμα της συνωμοσιολογίας. Και όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι δείχνουν να συμφωνούν στο απροσδιόριστο και χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα πρόσωπο της συνωμοσίας.
Η ανοησία βρήκε την απόλυτη έκφραση, η αδυναμία και η άγνοια ανακάλυψαν το προσωπείο τους και το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι, αδυνατώντας να κατανοήσουν τα όσα συμβαίνουν, να δουν καθαρά την πορεία των πραγμάτων, να αποδεχτούν τα λάθη τους και να επηρεάσουν την εξέλιξη, εγκαταλείπουν την τύχη τους παθητικά στο αόρατο χέρι του κακού που ρυθμίζει τα πάντα είναι ανησυχητικό. Η πορεία του κόσμου δεν μπορεί να εξαρτάται από τις αόρατες δυνάμεις του καλού και του κακού που εναλλάσσονται σε μια αγωνιώδη προσπάθεια επικράτησης. Το στοιχείο που καθορίζει την εξέλιξη είναι η ανθρώπινη δύναμη κι αυτό σημαίνει ότι δε χρειαζόμαστε περισσότερους αδύναμους και ανασφαλείς ανθρώπους! Χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα πιστεύουν με πάθος στον εαυτό τους και στηριγμένοι σ' αυτό θα καταφέρουν να δαμάσουν τη σημερινή κοινωνία που κινείται προς τα εμπρός με τους ρυθμούς και τα ένστικτα ενός άγριου θηρίου αδιαφορώντας για τις αντοχές μας. Οι άνθρωποι που επιρρίπτουν καθετί στη διάθεση συνωμοσίας αόρατων εχθρών δεν είναι παρά άτομα που δηλώνουν ξεκάθαρα την ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν πρακτικά και λογικά τα προβλήματα που προκύπτουν και άρα δεν έχουν το παραμικρό δικαίωμα στην εμπιστοσύνη μας!

*Ο κ. Ζάχος θεωρεί μάλλον τυχαίο το γεγονός ότι οι περισσότεροι
Έλληνες πολιτικοί καταφεύγουν συχνά στη συνωμοσιολογία.

Όταν η φαντασία γίνεται πραγματικότητα!

«Το όνειρο του χθες είναι η ελπίδα του σήμερα
και η πραγματικότητα του αύριο»

Ρόμπερτ Γκόνταρντ
Ακόμη και ο πιο ευφάνταστος νους δε θα τολμούσε να σκεφτεί, λίγα χρόνια πριν, ότι θα έφτανε κάποτε η στιγμή που τα όρια μεταξύ επιστημονικής φαντασίας και πραγματικότητας θα γίνονταν τόσο δυσδιάκριτα όσο σήμερα! Το «απίστευτο», το «εκπληκτικό», το «αδύνατον» είναι λέξεις που ελάχιστα μπορούν να περιγράψουν αυτό που νιώθει ο άνθρωπος της εποχής μας μπροστά στον όγκο αλλά και την ταχύτητα με την οποία τα τεχνολογικά επιτεύγματα, εγκαταλείποντας τις σελίδες των μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας αλλά και τις κινηματογραφικές οθόνες, κάνουν την εμφάνισή τους και βολεύονται αναπαυτικά γύρω μας. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η ζωή μας απόκτησε ψηφιακή ταυτότητα σε τέτοιο βαθμό που καθιστά προβληματική την προσαρμογή των περισσοτέρων. Η μουσική, ο κινηματογράφος, η επικοινωνία, η ενημέρωση, η εργασία, η γνώση έχουν τόσο μεταβληθεί που κάνουν δύσκολη την οποιαδήποτε σύγκριση ακόμη και με το πρόσφατο παρελθόν. Η τεχνολογία της βιομηχανικής περιόδου, οι πρώτοι υπολογιστές αλλά και τα πρώτα κινητά θεωρούνται ήδη και χαρακτηρίζονται πρωτόγονες τεχνολογίες και απλοϊκές συλλήψεις σε σχέση με τα επιτεύγματα που χρησιμοποιούνται καθημερινά.
Κι ενώ η επιστήμη και η τεχνολογία κινούνται με ορμητικά βήματα προς την κατάκτηση και εφαρμογή του καινούριου, μια μεγάλη μάζα ανθρώπων παραμένει μακριά από τη δυνατότητα κατανόησης των ρυθμών ανανέωσης των δεδομένων που καθορίζουν τις συνθήκες της ζωής μας. Η πλειονότητα αποδέχεται σχεδόν μοιρολατρικά ό,τι συμβαίνει και κάποτε αγνοεί την εξέλιξη, αρνούμενη να αποδεχτεί μια αλλαγή που δεν πρόκειται να εμποδιστεί από καμιά δύναμη του παρελθόντος και για την οποία δεν προετοιμάστηκε οργανωμένα σε καμιά περίπτωση. Το γεγονός οδηγεί σε ολοκληρωτικά λάθη, τραγικές κρίσεις, απανωτά σοκ και συνειδησιακές συγκρούσεις με κατεστημένες αντιλήψεις και συνήθειες. Η αδυναμία και η έλλειψη διάθεσης προσαρμογής ήδη κάνουν φανερά τα πρώτα αποτελέσματά τους γύρω μας και μάλιστα με μια απίστευτη πολυμορφία που ξεκινάει από την ανεργία που παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις και φτάνει στην κατάρρευση παραδοσιακών θεσμών και στην περιθωριοποίηση όλο και περισσότερων ανθρώπων.
Απόλυτη και απελπιστική αντίφαση! Από τη μια στα ερευνητικά κέντρα και στα τεχνολογικά ιδρύματα χτίζεται το μέλλον και από την άλλη στα σχολεία, την οικογένεια και την πολιτική ζωή ελάχιστα βήματα προόδου συντελούνται, τουλάχιστον προς τη σωστή κατεύθυνση και με σκοπό την προετοιμασία των ανθρώπων, της οικονομίας και της κοινωνίας του μέλλοντος. Όταν ο Σ. Κιούμπρικ ετοίμαζε τα γυρίσματα της ταινίας «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος», συμβουλευόταν τις πρωτοπόρες για την εποχή εταιρίες ψηφιακής τεχνολογίας, ώστε να καταφέρει να προσεγγίσει τις μελλοντικές εξελίξεις σ' ένα περιβάλλον επιστημονικής φαντασίας και η αλήθεια είναι ότι τα κατάφερε πολύ καλά! Κάτι αντίστοιχο δε βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα ούτε από τα πολιτικά κέντρα εξουσίας, ούτε από τους υπευθύνους για το σχεδιασμό και την εφαρμογή εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Η συγκεκριμένη ολιγωρία οδηγεί σε λαθεμένους σχεδιασμούς τόσο σε οικονομικό και κοινωνικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Η πολιτική αντί να ανοίγει επενδυτικούς δρόμους, ευνοεί την επιχειρηματική συρρίκνωση, ενώ και οι μηχανισμοί διαπαιδαγώγησης αντί να προσφέρουν τις βάσεις για την απαιτούμενη ευελιξία και προσαρμοστικότητα των σημερινών παιδιών, προετοιμάζουν τη στασιμότητά τους.
Κι όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν να απλοποιηθούν σε σημαντικό βαθμό, αν γινόταν συνείδηση πως αυτό που σήμερα περιγράφεται στα βιβλία επιστημονικής φαντασίας και εκτυλίσσεται στις, αντίστοιχου περιεχομένου, κινηματογραφικές ταινίες σύντομα θα είναι κομμάτι της πραγματικότητάς μας. Τα περισσότερα από τα μηνύματα που δέχονται τα σημερινά παιδιά μέσα από φανταστικές σειρές κινουμένων σχεδίων και διαστημικών ιστοριών αύριο θα αποτελούν την πρακτική πλευρά της ζωής τους. Αρκετά από τα παιδιά αυτά αύριο θα εργάζονται και θα κάνουν διακοπές σε διαστημικούς σταθμούς, θα μετακινούνται με ιπτάμενα οχήματα, θα ζουν σε πλήρως ψηφιακό περιβάλλον και θα παρακολουθούν ταινίες με ψηφιακούς χαρακτήρες μπροστά στις οποίες το «Matrix Reloaded» θα μοιάζει με τη Χιονάτη και τους εφτά νάνους. Αυτή είναι η κατευθυντήρια γραμμή και έχει αποδειχτεί επανειλημμένως, άρα μένει να γίνει αποδεκτή. Ανέκαθεν η φαντασία αποτέλεσε τον προθάλαμο της κατάκτησης, ανέκαθεν τα όνειρα και τα οράματα ελάχιστων πρωτοπόρων μετά από μικρό ή μεγάλο διάστημα γίνονται η πραγματικότητα των απλών ανθρώπων.
Το άγχος και η άρνηση είναι περιττά με την προϋπόθεση ότι η «Φυσική Τάξη» θα καταφέρει να λειτουργήσει αποτρεπτικά απέναντι σε κάθε βήμα που εγκυμονεί κινδύνους και αυτό δεν πρόκειται να συμβεί όσες δεήσεις κι αν γίνουν, αν ο καθένας μας δεν αποτελέσει συμμέτοχο των εξελίξεων. Το απίστευτο θα παίρνει με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα τη θέση του δεδομένου, το παραδοσιακό θα υποκλίνεται στο σύγχρονο, το ελλιπές θα προσφέρει τη θέση του στο πληρέστερο και αυτό θα γίνεται χωρίς τριγμούς, αν η εξέλιξη καθοριστεί από τις μάζες των καταναλωτών, από το πλήθος των πολιτών και από τον όγκο των εργαζομένων κι όχι από τη μειονότητα που σήμερα προετοιμάζει το μέλλον ερήμην των πολλών. Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί ενημέρωση και σωστή προετοιμασία των μελλοντικών γενιών, ώστε να μάθουν να ερευνούν, να διεκδικούν και να επιλέγουν με ουσιαστικά κριτήρια κι όχι με βάση τις προκαταλήψεις του κατεστημένου. Μια γενιά μ' αυτά τα χαρακτηριστικά δε θα εγκαταλείπει άκριτα αλλά και δε θα φοβάται να παραμερίσει οτιδήποτε ξεπερασμένο. Γι αυτή τη γενιά η Νικόλ Κίντμαν και ο Κιάνου Ριβς θα είναι είδωλα, ώσπου κάποιο ψηφιακό ομοίωμά τους καταφέρει να υποδυθεί πιο πειστικά κινηματογραφικούς ρόλους. Η συγκεκριμένη γενιά θα παρακολουθεί με το ίδιο ενδιαφέρον τις ανθρώπινες «Ώρες» αλλά και το ψηφιακό «Matrix»!
Το μέλλον είναι ήδη εδώ, η φαντασία αποτελεί όλο και πιο συχνά στοιχείο της καθημερινότητας και μένει να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τη νέα κατάσταση με σύνεση και μέτρο αλλά και με τον ενθουσιασμό του μικρού παιδιού που ανοίγει το περιτύλιγμα του δώρου του! Στο φουτουριστικό Σταρ Τρεκ κυριαρχούσε η άποψη: «να πάμε με θάρρος εκεί που κανείς δεν έχει ξαναπάει» και μάλλον αυτός πρέπει να είναι ο οδηγός του σύγχρονου ανθρώπου.
Από την άλλη, όμως, καλούμαι να αποδεχτώ εξίσου την αντίδραση του ρεαλιστή γιου μου, ο οποίος μετά την παρακολούθηση συζήτησης περί «παράλληλων συμπάντων» και Matrixοειδών εφέ θεώρησε ότι όσα γνώριζε και αποδεχόταν μέχρι τότε ανατρέπονταν. Αφού επεξεργάστηκε τα δεδομένα, την ώρα που πήγαινε για ύπνο με φώναξε για να μου δηλώσει σε έντονο ύφος: «Λοιπόν, μπαμπά να μην ξανακούσω ανοησίες για ... παράλληλα σύμπαντα! Υπάρχει ένα σύμπαν, μία Γη, μία Σελήνη και αυτό θα πιστεύουμε μέχρι να αποδειχτεί κάτι διαφορετικό! Εντάξει λοιπόν; Καληνύχτα!» Ο μικρός είχε ταχτοποιήσει το δικό του σύμπαν και ήρεμος πλέον αποκοιμήθηκε. Όλα ήταν στη θέση τους. Η Γη, η Σελήνη, το Σύμπαν και βέβαια ο Παναγιώτης στο ζεστό κρεβάτι του! Εντάξει, λοιπόν, Παναγιώτη! Θα το πιστέψουμε, όταν αποδειχτεί αλλά θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι γι αυτό!

*Ο κ. Ζάχος θεωρεί ότι η προετοιμασία για το μέλλον είναι η μισή αρχοντιά,
η άλλη μισή είναι από παλιά η καθαριότητα.

Πανεπιστήμιο: Η απαξίωση ή ο κύκλος ολοκληρώθηκε

Απογοήτευση! Μ’ αυτή τη λέξη περιγράφει η πρωτοετής φοιτήτρια που κάθεται απέναντί μου την εμπειρία της από την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Λίγες μέρες πριν, την ίδια ακριβώς λέξη χρησιμοποίησαν κάποιοι άλλοι πρωτοετείς που με επισκέφτηκαν. Εδώ και μια πενταετία περίπου πληθαίνουν εκείνοι που νιώθουν το ίδιο για το Πανεπιστήμιο, έναν χώρο τον οποίο ονειρεύτηκαν, για τον οποίο μόχθησαν και στερήθηκαν! Αυτό που περίμεναν οι περισσότεροι απλώς δεν υπάρχει πια, γιατί έχει πεθάνει!
Λίγα χρόνια πριν, όλοι αυτοί θεωρούσαν το σχολείο βαρετό, κοπιαστικό, καταναγκαστικό, ανούσιο, το οποίο απλώς έπρεπε να ανεχτούν, αν ήθελαν να προχωρήσουν σε άλλα επίπεδα. Η εισαγωγή τους στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση έκανε θρύψαλα τις προσδοκίες τους για κάτι πιο ουσιαστικό, ενδιαφέρον και ποιοτικό. Όλο και περισσότεροι πρωτοετείς περιγράφουν την κατάσταση με μελανά χρώματα: «καθηγητές που απαιτούν αποστήθιση, επιβολή μελέτης που θυμίζει σχολείο στα χειρότερά του, ανταγωνισμός που θυμίζει κήπο με ολόφρεσκα άνθη και … φυτά. Άγνοια φοιτητών σε βασικά ζητήματα, ακυρώσεις μαθημάτων, λόγω καταλήψεων ή επειδή δεν υπάρχουν καθηγητές, μηδαμινή οργάνωση». Και κυρίως: «έλλειψη εκπαιδευτικών προσωπικοτήτων», σίγουρα με εξαιρέσεις, «που να μπορούν να συναρπάσουν, να καθοδηγήσουν ή απλώς να πείσουν ότι κάτι έχουν να προσφέρουν στους φοιτητές στα αμφιθέατρα (όπου υπάρχουν) ή και έξω από αυτά»!
Η ίδια κρίση που εδώ και χρόνια είχε εισβάλει στις πρώτες εκπαιδευτικές βαθμίδες, πλέον κυριαρχεί και στην Τριτοβάθμια. Ορισμένοι πρέπει να αισθάνονται εξαιρετική ικανοποίηση για την κατάκτησή τους. Μόνο τα στρείδια καθώς και τα συμπαθέστατα μαρούλια αδυνατούσαν να αντιληφθούν την πορεία των πραγμάτων.
Συνδυασμός λαϊκιστικών προσεγγίσεων από πολιτικές παρατάξεις κάθε χώρου, συνδικαλιστικούς παράγοντες, φοιτητικές οργανώσεις, εκπαιδευτικούς φορείς έφτασαν τα πράγματα ως εδώ! Λάθη επί λαθών στο βωμό του κομματικού συμφέροντος, του βολέματος, της ευκολίας της μη προσπάθειας έχουν την ευθύνη για την κατάντια. Γιατί ωραίο και καλό είναι όλοι να έχουν πρόσβαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά ποιοι «όλοι» είναι αυτοί;
Ο μαθητής κουνουπίδι που με δυσκολία, χωρίς διάθεση και με χίλια δυο λιπάσματα κατάφερε να τελειώσει το Λύκειο χωρίς να έχει αποκομίσει το παραμικρό από αυτό, ανήκει στους «όλοι!!!»; Στην Ελλάδα -παγκόσμια πρωτοτυπία- φαίνεται να ανήκει! Ωραία! Κι όταν αυτός (ο όλος) μπαίνει στο ΑΕΙ τι θα κάνει; Μήπως θα στρωθεί στη δουλειά; Μα καλοί μου άνθρωποι, αυτός δεν ξέρει τι θα πει δουλειά, άρα και να θέλει, αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις. Οπότε; Οπότε θα ζητήσει τα εύκολα, θα κινητοποιηθεί για το δικαίωμα στην αντιγραφή, για πιο εύκολα θέματα και την … «αιωνιότητα και μια μέρα» ως δικαίωμα του φοιτητή. Και πώς θα το κάνει αυτό; Με εξαιρετική επιτυχία και ευκολία! Με καταλήψεις, βανδαλισμούς, απειλές αλλά σίγουρα όχι με ουσιαστική προσπάθεια!
Κι όταν το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε θερμοκήπιο ζαρζαβατικών ο καθηγητής τι θα κάνει; Τι μπορεί να κάνει; Θα διατηρήσει το επίπεδο υψηλό; Σιγά και μην το κάνει! Τα βοϊδίσια βλέμματα που αντικρίζει, τον αναγκάζουν να υποβαθμίσει το λόγο, τα θέματα, το επίπεδο και τις απαιτήσεις σε απλοϊκά, ώστε να μπορεί να … επικοινωνήσει με το περιβάλλον. Και θα το κάνει, γιατί πρέπει να βρει έναν τρόπο να ξεφορτώνεται κάπου κάπου ορισμένους ανίδεους δίνοντάς τους πτυχίο λόγω έλλειψης χώρου! Αυτό θα κάνει, έστω κι αν το κάνει με βαριά καρδιά!
Βέβαια, υπάρχει κάτι ακόμη. Ποιοι είναι οι σημερινοί εκπαιδευτικοί των ΑΕΙ; Είναι άνθρωποι που έχουν τη στόφα του καθηγητή; Είναι άτομα με ανησυχίες, με πολύπλευρη κουλτούρα, με ερευνητικό έργο ικανό να τους προσφέρει τη σιγουριά και το κύρος που απαιτεί η θέση τους; Είναι, με απλά λόγια, άτομα με ισχυρή προσωπικότητα ή άνθρωποι που εξασφάλισαν μια θεσούλα στο Δημόσιο και τώρα κάαααθονται; Λίγο δύσκολο πάντως να βρεθούν τόσες προσωπικότητες για την κάλυψη των θέσεων του διδακτικού προσωπικού. Και είναι δύσκολο, γιατί οι θέσεις αυτές είναι πολλές, μα πάρα πολλές για την Ελλάδα.
Η ίδρυση σχολών σε κάθε χωριό, οικισμό, κατασκήνωση και στάνη της χώρας δείχνει πόσο καταστροφική υπήρξε. Ναι μεν εξυπηρέτησε το λαϊκισμό, κάλυψε τη ματαιοδοξία της «αρχοντοχωριατιάς» κι έκανε τα χατίρια στο κάθε «τίποτα» αλλά δε βοήθησε την Ανώτατη Εκπαίδευση. Κι αυτό γιατί η χώρα μας δε διέθετε όλους αυτούς που θα μπορούσαν να καλύψουν τη θέση του καθηγητή, του πρύτανη, του λέκτορα και του δε συμμαζεύεται π.χ. στη σχολή ΑΕΙ «τούβλου και μπάζου» της Άνω Κολοπετινίτσας! Διέθετε ορισμένους. Και μετά έπρεπε να στραφεί σε άτομα που μπορεί να είχαν τα τυπικά προσόντα, σε καμιά περίπτωση, όμως, τα ουσιαστικά.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται αυτούς να τους αποκτήσει ποτέ και στο μέλλον, αφού από μετριότητες μόνο μετριότητες μπορούν να προκύψουν. Κι από αυτές τις μετριότητες θα πρέπει στο μέλλον η κοινωνία μας να επιλέξει τους πολιτικούς της, τους επιχειρηματίες της, τους δημόσιους υπαλλήλους της και κυρίως τους εκπαιδευτικούς -κάθε βαθμίδας- που θα εκπαιδεύσουν τις μελλοντικές γενιές!
Κατά τα άλλα ορισμένοι επιμένουν να μην υπάρχουν κριτήρια, να μην υπάρχουν εξετάσεις, να μη γίνεται ιεράρχηση και αξιολόγηση.
«Όλοι έχουν το δικαίωμα…»! Εντάξει, «όλοι» το έχουν, που να πάρει, αλλά μήπως πρέπει να κάνουν και κάτι για να το αξιοποιήσουν; «Ισότητες» Σοβιετικού τύπου έχουν πεθάνει προ καιρού και σήμερα υπάρχουν μόνο ευκαιρίες που αξιοποιούνται με σκληρή προσπάθεια κι όχι με συνθήματα! Τουλάχιστον έτσι γίνεται αλλού! Αλλού μόνο, γιατί στη χώρα μας τρεφόμαστε με συνθήματα και καθοδηγούμαστε από το φτηνό λαϊκισμό γραφικών και ανάξιων μειονοτήτων!