Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2008

Καταραμένο Aroxol!!!

Έγραφε ο Κ. Τσάτσος αναφερόμενος στα προβλήματα των σύγχρονων δημοκρατιών: «Η αμάθεια (του σύγχρονου πολίτη) οφείλεται λιγότερο σε έλλειψη θετικής μόρφωσης, όσο σε ένα συνδυασμό παραπλανητικών παραγόντων που τον παρασύρουν, τον χειραγωγούν προς κάθε κατεύθυνση και ο ίδιος δε διαθέτει τη διανοητική αυτενέργεια, ώστε να αμυνθεί και να τους αποκρούσει». Έχει την αίσθηση κανείς ότι το συγκεκριμένο γράφτηκε πριν λίγες μέρες κι όχι -όπως στην πραγματικότητα- πριν αρκετές δεκαετίες, αφού σε ελάχιστες γραμμές καταφέρνει να αναλύσει και να περιγράψει τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην πολιτική και mediaκή ελληνική πραγματικότητα της διαπλοκής και, δυστυχώς, ελάχιστοι αντιλαμβάνονται!
Δείχνει παράδοξο αλλά με βεβαιότητα αυτό συμβαίνει ακόμη και σήμερα -ίσως πιο έντονα απ’ ό,τι στο παρελθόν- στη χώρα μας, η οποία προσπαθεί να πορευτεί σε δρόμους ευρωπαϊκούς εγκλωβισμένη, όμως, σε σχήματα, συμπεριφορές και επιλογές ενός παρελθόντος που ενώ θα έπρεπε, τελικά δεν είναι και τόσο «μακρινό». Τι κι αν καταφέραμε να περιορίσουμε τον αναλφαβητισμό; Η «αμάθεια» συνεχίζει να κατατρύχει το μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού βρίσκοντας συμμάχους στο λαϊκισμό, τον ακραιφνή εθνικισμό, τη χειραγώγηση, την ποδοπάτηση κάθε δικαιώματος και αξιοπρέπειας που προέρχονται από τις πολιτικές και τηλεοπτικές «κατσαρίδες» που βρομίζουν τον τόπο αναπαραγόμενες με ρυθμούς φρενήρεις.
Ο σημερινός Έλληνας πολίτης(;) αδυνατεί πια, δε δείχνει και τη διάθεση άλλωστε να αμυνθεί, να αντισταθεί στην επιχειρούμενη χειραγώγηση έχοντας αφεθεί στις διαθέσεις «κατσαρίδων» που σε καμιά περίπτωση επιθυμούν καλό πέρα από το δικό τους. Η Ελλάδα κάθε βράδυ μπροστά στην τηλεόραση «χαίρεται», «γελάει», «διασκεδάζει», «ενημερώνεται» αλλά τελικά αναστενάζει παρακολουθώντας τους τηλεαστέρες της να υποβιβάζουν το κοινό τους αλλά και κάθε έννοια νοημοσύνης και χιούμορ. Ένα κοινό που παγιδευμένο από «τους δικούς του ανθρώπους» πιστεύει ότι του προσφέρουν ενημέρωση, σάτιρα, ότι «του ανοίγουν τα μάτια» απέναντι στη δυσωδία της πολιτικής ζωής ενώ την ίδια στιγμή ανέχεται την μπόχα και τη βρομιά των ίδιων των εκπομπών και των πρωταγωνιστών τους.
Όμως τα πράγματα είναι μάλλον διαφορετικά από την αίσθηση που κυριαρχεί! Γιατί, αν πράγματι αυτό το κοινό που προσφέρει τα υψηλά νούμερα τηλεθέασης παρακολουθούσε αυτό που νομίζει, δηλαδή σάτιρα και ενημέρωση, θα ήταν ένα κοινό ικανό να προβληματιστεί, να αντισταθεί, να διεκδικήσει, να ανατρέψει, να επιλέξει και τελικά να εξυγιάνει την πολιτική, την κοινωνική και την οικονομική ζωή της χώρας. Πιστεύει κανείς ότι έστω σταδιακά, έστω με αργούς ρυθμούς διαμορφώνεται ένα τέτοιο κοινό στη χώρα μας; Μάλλον όχι! Αν πράγματι οι λαοπρόβλητες εκπομπές πρόσφεραν έστω ψήγματα πραγματικής σάτιρας και ενημέρωσης, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια ελπίδα.
Εδώ όμως δε διαφαίνεται κάτι θετικό! Το μόνο που καταφέρνουν οι συγκεκριμένες εκπομπές που καθηλώνουν το κοινό στους δέκτες του είναι ο στόχος των πρωταγωνιστών τους κι αυτός δεν είναι άλλος από τη διαμόρφωση της αντίληψης ότι «όλοι ίδιοι είναι» και «όλοι τα ίδια κάνουν», ώστε να οδηγήσουν τα πάντα σε πλήρη απαξίωση. Τέτοιες εκπομπές και οι αντίστοιχοι πρωταγωνιστές - κατσαρίδες τους μόνο σ’ ένα κλίμα συνολικής υποτίμησης και απαξίωσης προσώπων και θεσμών μπορούν να επιβιώσουν. Μόνο σ’ ένα καθεστώς μετριότητας βρίσκουν έδαφος πρόσφορο για τη δική τους απήχηση κι εδραίωση. Πρόκειται για απλή πρακτική. Πείθοντας το κοινό ότι όλα είναι σάπια, το πείθουν τελικά ότι αυτοί είναι οι μόνοι συμπαραστάτες του, οι «δικοί του άνθρωποι», οπότε κερδίζουν την εμπιστοσύνη του και τελικά την ικανότητα να το παραπλανούν, να του επιβάλλουν απόψεις και να το καθοδηγούν σε επιλογές που βολεύουν τους ίδιους και απ’ ό,τι φάνηκε τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους αλλά καθόλου τη χώρα και τους πολίτες της.
Η καλλιέργεια της αίσθησης ότι «όλοι ίδιοι είναι» καταφέρνει να οδηγεί τους πολίτες σε αδιαφορία και απομάκρυνση από την πολιτική ζωή, ώστε οι μετριότητες και η παρέα τους (η κατσαρίδα δεν είναι ποτέ μόνη) να συνεχίζουν να δρουν κατά πως τους συμφέρει. Όταν ο πολίτης αισθανθεί ότι «όλοι τα ίδια κάνουν», δε νιώθει την παραμικρή ευθύνη απέναντι στις επιλογές του, αφού σε κάθε περίπτωση έχει πειστεί ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο. Έχει πειστεί ότι δεν υφίστανται πρόσωπα ικανά να λύσουν προβλήματα, να καταφέρουν χτύπημα στη διαφθορά, να περιορίσουν την αναξιοκρατία. Το σημαντικότερο είναι ότι οι συγκεκριμένοι πολίτες δε θα δείξουν την παραμικρή διάθεση να στηρίξουν μέτρα για την πρόοδο της χώρας, αφού σε κάθε περίπτωση θεωρούν ότι πίσω από κάθε επιλογή κρύβονται συμφέροντα ενάντια στα δικά τους.
Όμως κάτι τέτοιο ευνοεί την απόλυτη αμφισβήτηση ακόμη και πολιτικών θέσεων ή προθέσεων που εμπεριέχουν θετική διάθεση και ίσως η εφαρμογή τους να έλυνε προβλήματα - γνωρίσματα της ελληνικής κοινωνίας. Ευνοεί την παντελή έλλειψη πολιτικής ζωής και τη στασιμότητα επιτείνοντας τη διαφθορά. Κι όταν μια κοινωνία φτάνει στο σημείο αυτό, τότε τίποτε αισιόδοξο προμηνύεται, γιατί είναι δεδομένο ότι οι «κατσαρίδες» μπορούν να προκαλούν πανικό, να ταΐζονται και να παχαίνουν από τις βρομιές των άλλων, χωρίς όμως και να συμβάλλουν στην κάθαρση. Με απλά λόγια οι κατσαρίδες δεν μπορούν να κάνουν πολιτική, αλλά δυστυχώς το Aroxol όταν το χρειάζεσαι, δε βρίσκεται εκεί κοντά! Καταραμένο Aroxol!

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

Η πιο όμορφη ... "λέξη"

Πριν λίγες μέρες έζησα μια από τις πιο όμορφες, συγκλονιστικές, γεμάτες εμπειρίες μου. Αφορμή μια εκδήλωση επαγγελματικού προσανατολισμού στο Καρπενήσι. Διοργανωτής το φιλολογικό φροντιστήριο "λέξη" και οι ιδιοκτήτες του, ο Γιάννης Τασιόπουλος και η Ρίτα Τσιγκρέλη (σύντροφοι όχι μόνο στο φροντιστήριο αλλά και στη ζωή, όπως λέει ο Γιάννης). Η εκδήλωση, στην οποία παραβρέθηκα ως εισηγητής, χαρακτηρίστηκε από εξαιρετική οργάνωση, ενώ η φιλοξενία των διοργανωτών αποδείχτηκε μια από τις πιο ζεστές εμπειρίες. Οι κύριοι Μιχαλούλης και Παυλάκος της εταιρίας orientum που πρωταγωνίστησαν στην εκδήλωση - παράσταση πρόσφεραν στα παιδιά και στους γονείς τους ενημέρωση επιπέδου μ' έναν τρόπο μοναδικό!!! Η συνεργάτης τους, κυρία Ιωάννα Ρίζου, υπήρξε εξαιρετική αναλαμβάνοντας καθετί που απαιτούσε οργάνωση!
Η εισήγησή μου στην εκδήλωση - εμπειρία ακολουθεί:

Κυρίες και Κύριοι, Αγαπητοί Μαθητές

Όταν προσκλήθηκα να μιλήσω στη συγκεκριμένη εκδήλωση δεν το σκέφτηκα καθόλου. Οι ιδιοκτήτες του φροντιστηρίου «λέξη» είχαν ήδη κερδίσει την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη μου, οπότε ένιωσα ότι η επιθυμία μου να συνεργαστώ πιο στενά μαζί τους απλώς γινόταν πραγματικότητα.

Ο προβληματισμός μου υπήρξε διαφορετικός και αφορούσε στην ιδιότητα με την οποία θα στεκόμουν σήμερα μπροστά σας. Θα ήμουν εδώ ως καθηγητής, ως αρθρογράφος, ως συνεργάτης σε θέματα επαγγελματικού προσανατολισμού;

Αποφάσισα τελικά να αξιοποιήσω την ιδιότητα που με έχει κάνει περισσότερο περήφανο και μου έχει προσφέρει περισσότερη γνώση απ’ ό,τι όλες οι άλλες μαζί. Αποφάσισα να σας μιλήσω ως γονιός, την πιο δύσκολη, την πιο περίπλοκη, την πιο κοπιαστική, παράλληλα όμως και την πιο συναρπαστική ιδιότητα μεταφέροντάς σας ορισμένες μόνο εμπειρίες που απόκτησα μέσα από αυτή.

Η ιδιότητα του γονιού είναι η πιο κοινή ανάμεσα στους ανθρώπους, η πιο σύνθετη, αλλά απέναντί της οι περισσότεροι στέκονται αβοήθητοι στηριγμένοι περισσότερο στην τύχη και σε πολλές προκαταλήψεις.
Στις μέρες μας ό,τι κι αν κάνουμε απαιτεί πιστοποίηση, με οτιδήποτε κι αν ασχοληθεί κανείς προϋπόθεση είναι να αποδείξει ότι πληροί τις προϋποθέσεις.
Η μόνη ιδιότητα που μένει ανεξέλεγκτη είναι εκείνη του γονιού κι αυτό οδηγεί τους περισσοτέρους μας σε λάθη τραγικά.

Εκείνο που συνειδητοποίησα από τη στιγμή που έγινα γονιός κι εκείνο που αποδεικνύεται από την καθημερινή επαφή με τους μαθητές μου είναι ότι τα παιδιά αποτελούν το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Μοιάζουν με γρήγορα σπορ αυτοκίνητα έτοιμα να κατακτήσουν, με εξαιρετικά μεγάλη ταχύτητα και σταθερότητα οποιαδήποτε καινούρια διαδρομή εμφανίζεται μπροστά τους.
Θυμηθείτε το θαυμασμό και την έκπληξη που σας προκάλεσαν, όταν χρησιμοποίησαν την τηλεόραση του σπιτιού σας, χωρίς να σας ζητήσουν την παραμικρή βοήθεια! Θυμηθείτε τα σε άλλες περιπέτειες αναζήτησης.
Αν διαθέτατε υπολογιστή ή κινητό τηλέφωνο, όταν αποκτήσατε παιδί, μάλλον θα θυμάστε ότι καθόλου δε δυσκολεύτηκε να τα χρησιμοποιήσει και μάλιστα χωρίς να τα καταστρέψει!
Τι δείχνουν όλα αυτά; Ότι τα παιδιά είναι έτοιμα να δεχτούν, να μάθουν, να αξιοποιήσουν και να προσαρμοστούν ταχύτατα στα δεδομένα που υπάρχουν γύρω τους.

Κι ενώ τα παιδιά διαθέτουν αυτές τις εξαιρετικές ικανότητες, τι κάνουμε εμείς από την πλευρά μας; Με τι ταχύτητα κινούμαστε;
[…]
Μάλλον απέναντι στα γρήγορα σπορ αυτοκίνητα -τα παιδιά- μοιάζουμε, συχνά, με αυτοκίνητα έτοιμα για απόσυρση, που ακόμη και στην παραμικρή δυσκολία του δρόμου είναι έτοιμα να κλατάρουν αδυνατώντας όχι μόνο να βοηθήσουν ή να στηρίξουν αλλά ακόμη και να παρακολουθήσουν την ταχύτητα, την ευελιξία και την πορεία των νέων στους καινούριους δρόμους που ανοίγονται!

Κι όμως, σκεφτείτε πόσες φορές, στην προσπάθειά μας να αποκρύψουμε τις αδυναμίες μας ή να αποποιηθούμε των ευθυνών μας, υποτιμούμε τα παιδιά μας και τα κάνουμε να νιώθουν ανώριμα. Σκεφτείτε σε πόσες περιπτώσεις υποτιμάμε τις επιλογές τους, τις απόψεις τους, τα ενδιαφέροντά τους, τα όνειρά τους για το μέλλον ακόμη και τα αποτελέσματα των προσπαθειών τους!
Κι όμως η προσωπικότητα του παιδιού είναι ο καθρέφτης της διαπαιδαγώγησης που έχει δεχτεί. Αν θεωρείτε το παιδί σας ανώριμο, σημαίνει ότι κάτι εσείς δεν κάνατε σωστά! Η ωριμότητα, η ποιότητα της σκέψης και των επιλογών του κάθε ανθρώπου δεν είναι έμφυτα στοιχεία αλλά αποτέλεσμα της διαπαιδαγώγησης που έχει δεχτεί. Κάθε παιδί διαθέτει τόση γνώση, ευστροφία και ωριμότητα, όση του πρόσφερε η οικογένεια ή όση αυτή του επέτρεψε να αποκτήσει. Ένα ανώριμο παιδί δεν ευθύνεται για τις αδυναμίες του. Η ευθύνη ανήκει βασικά στους γονείς.

Κάποιοι θα σκέφτονται: «Ευτυχώς εγώ δεν ανήκω στη συγκεκριμένη κατηγορία γονιών» αλλά δε θα σας αφήσω τόσο εύκολα στην ησυχία σας.
Σκεφτείτε πόσες φορές απευθυνθήκατε στα παιδιά σας με φράσεις υποτιμητικές του στιλ: «Είσαι μικρός εσύ και δεν ξέρεις, άσε εμάς τους μεγάλους να τα κανονίσουμε» ή πόσες φορές συγκρίνατε τα παιδιά σας, τις επιδόσεις και τις επιλογές τους με τα παιδιά του θείου, του νονού, του γείτονα, του συναδέλφου.
Εκείνη τη στιγμή τους λέτε: «Θεέ μου πόσο ηλίθιο παιδί έχω εγώ σε σχέση με τους άλλους;»!
Σκεφτείτε πόσες φορές διηγηθήκατε στα παιδιά σας ιστορίες σας από το παρελθόν προσπαθώντας να φανείτε ήρωες στα μάτια τους. «Ξέρεις πόσο δύσκολα περνούσαμε εμείς; Ξέρεις πόσα πράγματα θα μπορούσα να έχω καταφέρει εγώ;».
Εκείνη τη στιγμή τους λέτε: «Θεέ μου πόσο ανώτερός σου είμαι; Τι δουλειά έχω με ένα χαζό σαν εσένα;»!
Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να έχετε καταφέρει πολλά, αλλά μ’ αυτόν τον τρόπο δεν καταφέρνετε και πολλά ως προς την προετοιμασία των παιδιών σας. Είναι σα να θέλετε να υποτιμήσετε τα παιδιά σας συγκρίνοντάς τα με τον εαυτό σας. Αν είστε ευχαριστημένοι με όσα καταφέρατε δε χρειάζεται να το διατυμπανίζετε, αφήστε τους άλλους και κυρίως τα παιδιά, να σας το αναγνωρίσουν. Αφήστε το παρελθόν εκεί που ανήκει και επικεντρωθείτε στο μέλλον.

Και μην το κάνετε εξιδανικεύοντας την εποχή σας, καταδικάζοντας και επικρίνοντας τη σημερινή εποχή. Άλλωστε τα παιδιά είναι τα μόνα που δε φταίνε για όσα συμβαίνουν. Με το να επισημαίνουμε μόνο τα αρνητικά της εποχής τι μπορεί να καταφέρνουμε;
Αν πράγματι δε σας αρέσει η σημερινή εποχή, γιατί δεν κάνετε κάτι για να την αλλάξετε; Για ποιο λόγο δεν προσφέρετε στα παιδιά σας τα εφόδια, ώστε αυτά να την αλλάξουν και να την κάνουν καλύτερη;
Κι αλήθεια, όλοι όσοι γκρινιάζουν για την εποχή μας, σε ποια εποχή θα ήθελαν να ζουν; Σε ποια εποχή συναντάμε λιγότερα προβλήματα, μικρότερη ανεργία ή περισσότερες ανέσεις και ευκαιρίες;
Η εποχή μας, λοιπόν, ελάχιστα φταίει. Εκείνο που φταίει στην πραγματικότητα είναι μάλλον η άγνοιά μας γι αυτή, γεγονός που οδηγεί στην αδυναμία να την κατανοήσουμε και να εντοπίσουμε τα θετικά της.

Η σημερινή εποχή είναι καλύτερη από όσες έχουν προηγηθεί. Χειρότερη είναι μόνο από εκείνες που θα ακολουθήσουν.
Σήμερα διαθέτουμε περισσότερες ανέσεις από κάθε άλλη περίοδο.
Τα παιδιά βρίσκονται απέναντι σε περισσότερες επιλογές επαγγελματικές, διασκέδασης.
Έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν, να εργαστούν, να μορφωθούν, να ταξιδέψουν, να πετύχουν σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η εποχή αλλά η αδυναμία κάποιων γονιών να την παρακολουθήσουν, να την κατανοήσουν και άρα να προετοιμάσουν τα παιδιά τους γι αυτή. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη ενημέρωσης. Προσπαθούμε να προετοιμάσουμε τα παιδιά για τη ζωή χρησιμοποιώντας υλικά του παρελθόντος. Τους δίνουμε πληροφορίες για έναν κόσμο που ήδη έχει πεθάνει αδιαφορώντας για το δικό τους κόσμο που ήδη είναι διαφορετικός.

Η απόφαση να γίνει κάποιος γονιός είναι η σημαντικότερη στη ζωή.
Επάγγελμα μπορεί κανείς να αλλάξει,
Τόπο διαμονής μπορεί να αλλάξει,
Ακόμη και σύντροφο μπορεί να αλλάξει,
Αν κάποιος γίνει γονιός, αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει!!!
Είναι μια συνεχής ευθύνη κι όχι διάθεση άσκησης εξουσίας απέναντι στα παιδιά.
Η σημαντικότερη δυσκολία των γονιών είναι να κατανοήσουν ότι κάθε εποχή είναι διαφορετική κι άρα κάθε γενιά χρειάζεται διαφορετικά εφόδια και πολύ περισσότερο, διαφορετικούς στόχους.

Κάθε γενιά, ο καθένας από εμάς έχει όνειρα! Πρέπει να έχει! Το πρόβλημα είναι ότι αρκετοί γονείς δεν έχουν όνειρα για τους ίδιους αλλά για τα παιδιά τους. Και προσπαθούν να τα επιβάλλουν σ’ αυτά. Αδιανόητο!
Τα παιδιά είναι από διαφορετικό υλικό και η εποχή τους είναι τελείως διαφορετική. Οι γονείς ζητούν από τα παιδιά να ασπαστούν επιθυμίες που δεν τους ταιριάζουν, ζητούν απ’ αυτά να αγωνιστούν για κάτι που δεν ταιριάζει στη νεότητα.
Ο συμβιβασμός, μια … δουλίτσα, κάτι στάσιμο, τυποποιημένο για μια ολόκληρη ζωή μπορεί να είναι η επιθυμία ενός ανθρώπου κουρασμένου, δεν μπορεί, όμως, να οδηγήσει νέους ανθρώπους σε προσπάθεια!

Όταν συμβαίνει αυτό, οι γονείς χάνουν τη δυνατότητα να αποτελέσουν πρότυπα για τα παιδιά και δέχονται την αμφισβήτηση από αυτά. Τα παιδιά, όμως, χρειάζονται πρότυπα.
Τα παιδιά θα αγωνιστούν για κάτι, όταν βλέπουν τους γονείς να αγωνίζονται, θα θέσουν στόχους, όταν οι γονείς το κάνουν, θα διαμορφώσουν όνειρα, όταν ζουν σε ένα περιβάλλον που το κάνει.
Όταν οι γονείς δηλώνουν παραίτηση, όταν εγκαταλείπουν τα όνειρά τους ή την προσπάθεια να τα κατακτήσουν, γίνονται επικίνδυνοι. Σ’ αυτή την περίπτωση μεταθέτουν τα όνειρά τους στα παιδιά, γίνονται πιεστικοί προκαλώντας αδιαφορία, άγχος, κατάθλιψη και συχνά ευθύνονται για επικίνδυνες επιλογές και συμπεριφορές και κυρίως για την αποτυχία.

Η εμπειρία μου δείχνει ότι εκείνοι οι γονείς που καταφέρνουν να αντεπεξέλθουν στο ρόλο τους και τις ευθύνες που απορρέουν από αυτόν είναι οι γονείς που χαρακτηρίζονται από διάθεση, αγάπη και σεβασμό απέναντι στα παιδιά. Σ’ αυτή την περίπτωση κάνουν κάτι πολύ απλό!
Ενημερώνονται! Κι ενημερώνονται ουσιαστικά!
Η συγκεκριμένη διαδικασία τους καθοδηγεί με έναν τρόπο αυτοματοποιημένο σε όλα εκείνα που πρέπει να κάνει ένας γονιός.
Μέσω της ενημέρωσης συνειδητοποιούν τις αλλαγές του κόσμου, τις μεταβολές στα επαγγελματικά δεδομένα, εγκαταλείπουν προκαταλήψεις, καταλαβαίνουν ότι οι αντιλήψεις τους είναι ξεπερασμένες και κυρίως αντιλαμβάνονται πόσο λίγα πράγματα γνωρίζουν.
Οι συγκεκριμένοι γονείς μπορούν να αποτελέσουν πρότυπα, να κερδίσουν το σεβασμό των παιδιών τους, να βοηθήσουν τη νέα γενιά να δει τις ευκαιρίες και να αγωνιστεί με δυναμισμό γι αυτές. Μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να είναι ευτυχισμένα διαμορφώνοντας τους δικούς τους στόχους, κατανοώντας το δικό τους κόσμο.
Οι γονείς που μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν, αγνοούν τα σύγχρονα δεδομένα κι αυτό τους προκαλεί φόβο απέναντι σ’ έναν κόσμο που δε γνωρίζουν.
Το χειρότερο είναι ότι ο φόβος και η ανασφάλειες οι δικές τους μεταφέρονται και στα παιδιά και τότε διαμορφώνουμε πλάσματα φοβισμένα, τρομαγμένα από τον κόσμο, πριν καν τον αντικρίσουν. Διαμορφώνουμε παιδιά χωρίς την παραμικρή διάθεση να αγωνιστούν και να προσπαθήσουν. Δημιουργούμε καταθλιπτικούς ανθρώπους, «γέρους» δεκαπέντε και δεκαέξι ετών που συμβιβάζονται με δεδομένα και αντιλήψεις χωρίς να νιώθουν την παραμικρή χαρά.
Ποιος γονιός άραγε θέλει τη δυστυχία του παιδιού του;

Οι σημερινοί γονείς πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι θα καταφέρουν να κρατήσουν τα παιδιά κοντά τους, μόνο αν τους δώσουν ώθηση, στήριξη και τα εφόδια για να φύγουν μακριά.
Και αυτό δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο αρκεί να σκεφτούμε ποια εφόδια πρέπει να διαθέτει κάποιος σήμερα ώστε να πετύχει. Να σκεφτούμε ποιους ανθρώπους χρειάζεται η σημερινή αγορά! Να σκεφτούμε με ποιο τρόπο θα βοηθήσουμε τα παιδιά να αποκτήσουν όσα τους χρειάζονται.

Πετυχαίνει σήμερα εκείνος που διαθέτει δυναμισμό. Δεν είναι έμφυτο, καλλιεργείται. Δυναμικός γίνεται εκείνος που από μικρός γεύτηκε την εμπιστοσύνη του περιβάλλοντός του κι όχι την υποτίμηση. Αισθάνεται εκείνος που γνωρίζει όσα θα αντιμετωπίσει, που είναι ενημερωμένος για τις μεταβολές που έχουν επέλθει και τις προοπτικές που ανοίγονται. Δυναμικός νιώθει εκείνος που το περιβάλλον του τον έπεισε ότι δεν είναι ικανός απλώς για μια δουλίτσα αλλά για να κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο.

Σήμερα θα πετύχει εκείνος που διαθέτει πρωτοτυπία. Εκείνος που στα είκοσι πέντε του θα βρίσκεται σε επίπεδο γνώσης και κυρίως καλλιέργειας πιο μπροστά από τους συνομηλίκους του. Κι αυτό το στοιχείο δεν είναι έμφυτο. Σκεφτείτε μόνο αν έχει αρχίσει η συγκεκριμένη προσπάθεια από την πλευρά σας. Είμαι βέβαιος ότι διδάξατε στα παιδιά την τέχνη του να αγοράζουν πράγματα από το super market, είμαι βέβαιος ότι τους διδάξατε να επιλέγουν ρούχα και παπούτσια, ίσως και κινητά. Αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς διδάξαμε στα παιδιά μας τι σημαίνει να μπαίνω σε ένα βιβλιοπωλείο, να επιλέγω ένα βιβλίο και να νιώθω ευχαρίστηση από αυτό.
Και για την απόκτηση πρωτοτυπίας η ενημέρωση, η επαφή με διαφορετικά μηνύματα που διευρύνουν τη σκέψη είναι το στήριγμα. Μπορεί κανείς να δίνει λύσεις και να διατυπώνει καινοτόμες προτάσεις, όταν γνωρίζει τα δεδομένα. Όταν γνωρίζει τι ζητάει η αγορά, οι επιχειρήσεις, οι εργοδότες.

Με την ίδια προσπάθεια μπορεί ένας σύγχρονος άνθρωπος να γίνει προσαρμοστικός. Όταν νιώσει ότι γνωρίζει το περιβάλλον του παύει να το φοβάται, γίνεται ευέλικτος και ικανός να αξιοποιήσει κάθε ευκαιρία που θα του παρουσιαστεί. Ενώ οι υπόλοιποι θα τρομάζουν απέναντι στις γρήγορες μεταβολές, αυτός θα γνωρίζει ήδη το επόμενο βήμα του και θα προετοιμάζεται γι αυτό.

Εννοείται ότι όλα αυτά τα εφόδια πρέπει να συνδυαστούν με σύγχρονη γνώση. Με την κατάλληλη εξειδίκευση, με γνώση ξένων γλωσσών, με την εξοικείωσή του με σύγχρονες τεχνολογίες αλλά και με σύγχρονο επαγγελματικό προσανατολισμό.
Ο νέος που θα διαθέτει όλα αυτά, θα είναι ο νέος που θα κυριαρχείται από αισιοδοξία και την αισιοδοξία του αυτή θα μπορεί να τη μεταδώσει στους γύρω του.
Τέτοιους ανθρώπους γυρεύει σήμερα η αγορά και ο κόσμος ολόκληρος. Αν θεωρείτε ότι τα παιδιά σας είναι ανίκανα να αποκτήσουν τα συγκεκριμένα εφόδια αρχίστε να αναζητάτε το … «γνωστό», το «μέσο», αρχίστε να υποχρεώνεστε στο βουλευτή της περιοχής, στον «κουμπάρο» που θα τα βολέψει σε μια θεσούλα όπου θα περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους επιζητώντας απλώς την επιβίωση. Αν, όμως, θεωρείτε ότι έχετε διαμορφώσει χαρακτήρες δυναμικούς, ικανούς να αποκτήσουν γνώση του πραγματικού κόσμου, τότε ωθήστε τα μπροστά, απελευθερώστε τα από τις προκαταλήψεις και βοηθήστε τα να φτάσουν εκεί που μπορούν και τότε μάλλον θα βρεθείτε απέναντι σε μια έκπληξη, γιατί θα δείτε ότι μπορούν να φτάσουν πολύ πολύ μακριά!

Όταν ο γιος μου ήταν μικρός, του άρεσε ιδιαίτερα μια ταινία κινουμένων σχεδίων, το “toy story” την οποία απαιτούσε να παρακολουθούμε μαζί. Κάθε φορά που τέλειωνε η ταινία με υποχρέωνε να τον σηκώνω ψηλά, άνοιγε τα χέρια του προς τον ουρανό και μιμούμενος το ρομπότ πρωταγωνιστή φώναζε: «Στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα»! Κάθε φορά που συνέβαινε αυτό ορκιζόμουν ότι θα έκανα τα πάντα για να τον βοηθήσω να ανακαλύπτει συνεχώς τα δικά του όρια και κάθε φορά να τα ξεπερνά. Ορκιζόμουν ότι δε θα αποτελέσω ποτέ εμπόδιο γι αυτόν προσπαθώντας να του επιβάλω τα δικά μου όνειρα, ότι θα τον βοηθούσα να μάθει και να κατανοήσει το δικό του κόσμο.
Έτσι κι αλλιώς εγώ κι ο κόσμος μου ανήκουμε ήδη σε μια άλλη εποχή.
Το μέλλον ανήκει στο γιο μου, στα παιδιά σας και τη γενιά τους και είμαι βέβαιος ότι αυτοί χρειάζονται έναν καλύτερο κόσμο!
Μένει να τους προσφέρουμε τα εφόδια να τον δημιουργήσουν!


Σας ευχαριστώ!