Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Κρίση με συμπτώματα γρίπης!

Έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι στην αρχαία Αίγυπτο. Τότε με τις πληγές του Φαραώ που μαθαίναμε στα θρησκευτικά. Η μια πληγή διαδέχεται την άλλη με καταιγιστικό ρυθμό εναλλαγής. Ακόμα δε συνήλθαμε από την πληγή της γρίπης και μια νέα πληγή εμφανίζεται ως τιμωρία. Η καινούρια καραμέλα λέγεται «κρίση». Όλα τα μάθαμε πια. Τα αίτια, την προέλευση, ποιοι ευθύνονται, ποιοι και πώς θα την πληρώσουν και δε συμμαζεύεται. Αυτά βέβαια, δεν πιάνουν μία μπροστά στην προσπάθεια χρονικής πρόβλεψης του ερχομού της. Οι ειδικοί κρισολόγοι(;) συμφωνούν στο ότι η κρίση θα γίνει εμφανέστατη το Σεπτέμβριο. Μάλιστα! Ούτε Αύγουστο ούτε Οκτώβριο. Η κρίση έρχεται το Σεπτέμβριο! Δε μας έφταναν οι προβλέψεις των μετεωρολόγων για τον καιρό, των χταποδιών για τα αποτελέσματα των mundiaλικών αγώνων, των τσαρλατάνων για το μέλλον, των εκπαιδευτικών για τα θέματα των πανελλαδικών, τώρα έχουμε και τις προβλέψεις των κρισολόγων για τον ερχομό της κρίσης.
Δηλαδή, τι είναι η κρίση; Γρίπη είναι; Και δεν είδαμε τι έγινε με τις προβλέψεις για τη γρίπη το χειμώνα που πέρασε! Και να, τώρα έρχεται η γρίπη να μας αποδεκατίσει, τώρα θα τη δούμε σε έξαρση και θα τα τινάξουμε τα πέταλα και να το τέλος της ανθρωπότητας και ποιος να το περίμενε ότι το δημιούργημα του Υψίστου θα πήγαινε από γρίπη και άλλα φαιδρά και γραφικά. Και τώρα που από θαύμα επιβιώσαμε από τη γρίπη, νέα απειλή-πληγή. Τώρα όμως, δε θα πάμε από πυρετό αλλά από πείνα, ανέχεια και εξάντληση.
Το θέμα είναι ότι οι προβλέψεις προέρχονται από ειδικούς κρισολόγους, οι οποίοι λίγο πριν ήταν ειδικοί γριπολόγοι και λίγο πιο πριν υπήρξαν ειδικοί εκλογολόγοι και ακόμα πιο πριν ήταν ειδικοί τσοντολόγοι (ελέω Τζούλιας) και, τέλος πάντων, σε κάθε χρονική φάση και ανάλογα με το αντικείμενο εμφανίζονται ως ειδικοί σε κάτι. Επειδή προσωπικά δε διαθέτω ειδικές… κρισογνώσεις, δεν είμαι σε θέση να κάνω κρισοπροβλέψεις. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι όλοι αυτοί που παρουσιάζονται ως ειδικοί σε όλα είναι τελικά ειδικοί σε ένα. Και αυτό το ένα δεν είναι άλλο από τη μπούρδα. Σκεφτείτε και πείτε μου κι εμένα, για ποιο λόγο μια κρίση οικονομική έχει περισσότερους λόγους να εμφανιστεί το Σεπτέμβριο απ’ ό,τι τον Αύγουστο ή τον Οκτώβριο ή το Νοέμβριο; Δηλαδή, τι κάνει η κρίση τον Αύγουστο και δεν εμφανίζεται; Διακοπές κάνει και ξεκουράζεται; Γιατί να μην εμφανιστεί το Νοέμβριο; Η υψηλή υγρασία την πειράζει ή οι χαμηλές θερμοκρασίες δεν της επιτρέπουν να ξεμυτίσει; Κι αφού δεν καταφέραμε να βάλουμε σε μια τάξη την εμφάνιση της γρίπης Η1Ν1, τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρουμε με την κρίση; Οπότε κάθε που ακούτε τους ειδικούς μπουρδολόγους να μιλούν για την κρίση, κλείστε τηλεοράσεις, εφημερίδες, internet και αφήστε τους να τα λένε και να τα ακούνε μόνοι τους.
Αν μη τι άλλο θα έχετε την ηρεμία σας. Έτσι, ακόμα κι αν είναι γραφτό σας να δείτε τα ραπανάκια ανάποδα από την πείνα και την ανέχεια, τουλάχιστον θα … πάτε με αρχοντιά, ήρεμα και ωραία, με το χαμόγελο στα χείλη κι όχι βουτηγμένοι στο άγχος της προσμονής του μοιραίου. Τουλάχιστον θα έχετε διασφαλίσει έναν αξιοπρεπή θάνατο κι ό,τι ήθελε προκύψει. Αν μάλιστα πιστεύετε στη μετά θάνατον ζωή, τότε τι έχετε να φοβηθείτε; Γιατί στην περίπτωση αυτή το τέλος δεν είναι παρά μια απλή μετακίνηση σε τόπους χλοερούς και σε τόπους αναπαύσεως. Σε τόπους που δεν τους αγγίζει ούτε κρίση ούτε τίποτα. Εκεί μάλλον το είχαν κάνει καλύτερα το κουμάντο τους!
Καλά αυτοί, εμείς τι θα κάνουμε μέχρι να γίνουμε κι εμείς αυτοί… Προσωπικά είμαι αισιόδοξος. Θεωρώ ότι η κρίση είναι μια καλή ευκαιρία να βάλουμε μυαλό, να βρούμε τα όρια, να καταλάβουμε ότι ο καθένας θα έχει όσα δικαιούται και για όσα έχει κοπιάσει και ρισκάρει και ξενυχτήσει και φτύσει αίμα και χύσει ιδρώτα κι ας λέει το ΚΚΕ ό,τι θέλει. Όλοι τα ίδια ούτε θα τα έχουμε ποτέ ούτε τα αξίζουμε. Λοιπόν, η κρίση θα μας επαναφέρει στη χαμένη «Τάξη», θα καταστήσει τα δεδομένα λίγο πιο λογικά. Αυτή είναι η κατάσταση κι όποιος δεν την αντιληφτεί έγκαιρα, απλώς δε θα επιβιώσει.
Νομίζω ότι τα πράγματα είναι απλά. Το να αποφύγουμε την αρνητική κατάσταση είναι τόσο απλό όσο απλό ήταν και να τη δημιουργήσουμε. Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Με τις επιλογές μας καταφέραμε να χρεοκοπήσουμε το κράτος. Φλούδα δεν αφήσαμε στο έρμο! Και τώρα το κράτος πρέπει να ξεχρεώσει και για να το κάνει μειώνει μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, υπαλλήλους, παράλογα έξοδα. Δύσκολη δουλειά αλλά όχι ακατόρθωτη. Αν αφήσουμε το ντόμινο να λειτουργήσει χωρίς εμπόδια, δε θα υπάρξουν δυσκολίες.
Μείωση μισθών και επιδομάτων στο δημόσιο τομέα συνεπάγεται μείωση της αγοραστικής δύναμης ενός ικανού ποσοστού ανθρώπων. Τίποτα σπουδαίο. Αυτοί θα συνεχίσουν να αγοράζουν, αρκεί να βρουν υπηρεσίες και προϊόντα σε καλύτερες τιμές. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η αγορά πρέπει να προσαρμοστεί. Η διασκέδαση, η ένδυση, το φαγητό, ο καλλωπισμός, η γνώση, η ασφάλεια πρέπει να γίνουν πιο φτηνές. Ωραία, και για να γίνουν όλα αυτά πιο φτηνά τι πρέπει να συμβεί; Πάλι απλά πράγματα. Έξυπνοι επιχειρηματίες, μείωση μισθών και στον ιδιωτικό τομέα και αισθητή μείωση των ενοικίων. Ούτε γάτα ούτε ζημιά. Ισορροπία και πάλι, απλώς μια άλλη ισορροπία πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα. Όσοι καταφέρουν να ισορροπήσουν εντάξει, οι άλλοι θα βρεθούν με την… κρίση στο χέρι και θα μιλούν για ατυχία!!!
Είπαμε βέβαια, ότι εγώ δεν είμαι ειδικός για να με πάρετε στα σοβαρά. Μπορείτε να συνεχίσετε να παίρνετε στα σοβαρά τους ειδικούς κρισολόγους, ώστε να οδηγηθείτε σταδιακά σε κατάθλιψη. Και προσέξτε, το πράγμα δεν είναι καθόλου αστείο. Συμπτώματα όπως ατελείωτη μιζέρια, τρόμος και απαισιοδοξία, γκρίνια αφόρητη και σιχαμερή είναι προάγγελοι δεινών. Όσο το σκέφτομαι τα ίδια ακριβώς συμπτώματα κυριάρχησαν και την περίοδο που μας απειλούσε η γρίπη. Ούτε πυρετό ούτε τρεμούλα είδαμε. Τελικά έχουμε να κάνουμε με μια κρίση που παρουσιάζει κοινά συμπτώματα με εκείνα της γρίπης. Ετοιμάστε τις ασπιρίνες!

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

ΤρΕλλάδα

Ένας καλοστημένος μηχανισμός προπαγάνδας έχει στηθεί γύρω μας. Στόχος του να μας τρελάνει τελείως. Τα πρώτα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά. Αναφέρομαι στα διαφημιστικά σποτάκια με σημείο έμπνευσης και αναφοράς την κρίση που μας βάρεσε κατακούτελα και… αναπάντεχα. Σποτάκια, χωρίς το παραμικρό ίχνος λογικής, που έχουν κατακλύσει πλέον τα κανάλια και έχουν συντρίψει και το τελευταίο μικρό νευράκι του συστήματός μου. Κι όχι μόνο του δικού μου φαντάζομαι. Ο τόπος έχει πια τιγκάρει από τρελούς κάθε είδους…
Ήταν να μη γίνει η αρχή. Με την τρέλα πάντα έτσι είναι. Δεν είναι να δει ο τρελός να γίνεται η αρχή. Άμα τη δει, θα καθίσει και όλοι ξέρουμε πάρα πολύ καλά τι θα κάνει. Έτσι και με τα συγκεκριμένα σποτάκια. Όλη η παλαβομάρα ξεκίνησε με πρωτοβουλία του ελληνικού κοινοβουλίου. Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε! Το κοινοβούλιο άνοιξε και διαφημίζει τραπεζικό λογαριασμό όπου καθένας μπορεί να καταθέτει χρήματα, για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους. Έλα Χριστέ και Παναγιά να βρείτε λογική, γιατί προσωπικά αδυνατώ.
Δηλαδή, εγώ ο Έλληνας πολίτης θα καταθέσω χρήματα σε λογαριασμό που διαχειρίζονται βουλευτές; Από τι ώρα πρέπει να αρχίσω να πίνω για να προχωρήσω σε τέτοια αποκοτιά; Αν κάνω λάθος, κάποιος να μου το πει για να επανορθώσω. Δηλαδή, οι βασικοί υπεύθυνοι για τη διόγκωση και πλήρη διάλυση του δημόσιου τομέα, την αναξιοκρατία, τη σπατάλη, τη διαπλοκή, την καταπάτηση κάθε νόμου, εκείνοι που βρέθηκαν με αμύθητες περιουσίες, που έχτισαν παράνομα, που δέχτηκαν «χορηγίες», που ανέχτηκαν και κάποτε καθοδήγησαν ενέργειες που στρέφονταν ενάντια στο κράτος και τους πολίτες, έρχονται τώρα να μας ζητήσουν τα αζήτητα;
Πόσο λογικό είναι να δώσω χρήματα για να τα διαχειριστούν βουλευτές; Ο βοσκός θα έβαζε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα; Ας μου πει κάποιος πού κόβουν χέρια από τη ρίζα για να μη σώσω να βάλω λεφτά σ’ αυτόν το λογαριασμό! Δηλαδή, γιατί τώρα θα τα διαχειριστούν σωστά και προς όφελός μας; Πήγαν ομαδικά για εξομολόγηση, έκαναν τις μετάνοιες τους ωραία ωραία και υποσχέθηκαν ότι θα γίνουν αγνοί, σεμνοί και ταπεινοί και δε θα το ξανακάνουν; Νερό για λειτουργιά ξαφνικά οι βουλευτές μας; Κι έρχονται ξετσίπωτα και μου λένε να βοηθήσω να καλυφθεί το χρέος που δημιούργησαν; «Ωραία φάγαμε και ήπιαμε, τώρα βάλτε όλοι ένα χεράκι μπας και ξελασπώσουμε»; Αυτό μου λένε; Κύριοι βουλευτές και λοιποί πολιτικοί μαζί τα φάγαμε τα αφάγωτα; Σκάσατε από το φαγοπότι πρώτα και τώρα «είμαστε Έλληνες και όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε»; Κι αν είμαστε Έλληνες τώρα και όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε, γιατί δεν ήμασταν Έλληνες όσο είχε στηθεί το φαγοπότι; Ε, γιατί; Δε μας είχατε ικανούς στο φαΐ αλλά είμαστε ικανοί τώρα που έφτασε η… «λυπητερή»;
Και ήταν απλώς η αρχή. Αμέσως μετά μπήκε στο χορό και ο ΟΠΑΠ, δηλαδή πάλι το κράτος. Κι εκεί πια τα είδαμε όλα. Και να τα σποτάκια: «Μπορούμε. Είμαστε Έλληνες, όλοι μαζί δεν αφήνουμε τίποτα στην τύχη»!!! Αυτοί που έφτιαξαν το συγκεκριμένο πρέπει να ζουν σε κάμπους, γιατί ως γνωστόν η τρέλα δεν πάει στα βουνά. «…Τίποτα δεν αφήνουμε στην τύχη» κι αυτό το διατυμπανίζει ο οργανισμός τυχερών παιγνίων της χώρας; Δηλαδή, ρε παλικάρια το Τζόκερ, το Πρότο, το Λόττο και του διαόλ’ τα κέρατα δε στηρίζονται στην τύχη; Στη γνώση και τη λογική στηρίζονται; Οι νικητές σε όλα αυτά τα παιχνίδια είναι οι ευφυΐες της επικράτειας;
Είπαμε να μην έχουμε ιερό και όσιο. Είπαμε να μη σεβόμαστε το παραμικρό. Να φτιαχνόμαστε μεταξύ μας αλλά… «Μπορούμε. Είμαστε Έλληνες»; Τέτοια εθνικιστικά στερεότυπα ούτε η χειρότερη χούντα δεν προσπάθησε να περάσει. Δηλαδή, αφού «μπορούμε» επειδή «είμαστε Έλληνες», γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε; Ξένοι οδήγησαν την Ελλάδα στο ναδίρ της ανάπτυξης; Όχι βέβαια! Ό,τι καταφέραμε, μόνοι μας και με χαρακτηριστική άνεση το καταφέραμε. Άκου είμαστε Έλληνες και άρα μπορούμε! Σαν να μην υπάρχουν βλάκες Έλληνες, σαν να μην υπάρχουν ανίκανοι τεμπέληδες ή άξεστοι κουτοπόνηροι ανάμεσά μας! Τι σόι μπούρδες είναι αυτές; Δεν έχουμε παραμυθιαστεί αρκετά με κάτι σλόγκαν του στιλ «Είμαστε γεννημένοι για να είμαστε πρώτοι» και «οι πρωτιές είναι στο DNA μας»; Γιατί τελικά το θέμα δεν είναι να ξέρουμε εμείς ότι είμαστε γεννημένοι για να είμαστε πρώτοι. Το θέμα είναι να το μάθουν αλλά και να το αφομοιώσουν οι άλλοι λαοί, ώστε να πάψουν επιτέλους να μας προσπερνούν. Τότε όμως, θα μιλούσαμε για τον πολιτισμό της χελώνας. Ο κόσμος θα κινιόταν σε ρυθμούς slow motion πιο αργής κι από εκείνης των αγώνων του mundial, αφού οι άλλοι θα έπρεπε να σέρνονται πιο αργά από εμάς. Δηλαδή, υπάρχει μια παγκόσμια ιεραρχία της οποίας το ρετιρέ κατέχουμε «ελέω Θεού»; Γιατί εμένα μου φαίνεται ότι εκείνο το χτίσιμο του Παρθενώνα μας σακάτεψε από την κούραση κι από τότε δεν ξανασηκώσαμε κεφάλι. Κάπως έτσι βρήκαν ευκαιρία κάποια (αρκετά) έθνη και εξελίσσονται ταχύτερα από εμάς.
Και ποιους προβάλλουν οι αθεόφοβοι για να μας πείσουν ότι οι πρωτιές μάς ανήκουν; Μ. Κάλλας και Γ. Παπανικολάου (τεστ Παπ) πρωτοστατούν. Αυτοί είναι ενδεικτικοί Έλληνες που τα κατάφεραν; Μα όποιος διαβάσει τις βιογραφίες αυτών των δυο, τι θα δει; Θα δει ότι η πατρίδα τούς «αγκάλιασε» ή θα δει τι πόλεμο και αμφισβήτηση δέχτηκαν; Εκτός κι αν το σποτάκι λειτουργεί προτρεπτικά. «Είδατε; Η Κάλλας και ο Παπανικολάου τα κατάφεραν! Αν το θέλετε κι εσείς, πάρτε των ομματιών σας και κάντε τη για όσο πιο μακριά»! Έτσι φέρνει πιο κοντά στη λογική!
Αλίμονό μας να λέμε, γιατί τα σποτάκια την έχουν κάνει ήδη τη δουλειά τους. Πήξαμε πλέον στους τρελούς κι αυτό γίνεται ολοφάνερο κάθε στιγμή γύρω μας. Άνθρωποι έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια με το παραμικρό, άτομα που οδηγούν λες και βρίσκονται στα συγκρουόμενα, που αφήνουν τα αυτοκίνητά τους όπου τους βολεύει, που διαβάζουν την εφημερίδα τους χωρίς να συνειδητοποιούν ότι την κρατούν ανάποδα (το είδα κι αυτό), που γίνονται αγενείς, που χάνουν κάθε όριο στη συμπεριφορά και τις επιλογές τους, που τρέμουν φοβισμένοι κάθε που σκέφτονται το μέλλον, που … κάνουν ό,τι τους κατέβει χωρίς ίχνος λογικής.
Και τώρα θα έρθουν μερικά σποτάκια να με πείσουν τι; Ότι με τύπους σαν κι αυτούς θα τα καταφέρουμε; Μωρέ αβάφτιστοι θα πάμε και ώρες ώρες αναρωτιέμαι μήπως το όνομα «Τρελλάδα» θα ταίριαζε περισσότερο σε έναν τόπο που έχει πια τιγκάρει από τρελούς;

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Οι κότες δεν τηγανίζουν αβγα!!!

Η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών εξετάσεων κάθε χρόνο μου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Μια, πώς να το πω; Χαρμολύπη!!! Ναι αυτή είναι η σωστή έκφραση. Το συγκεκριμένο γεγονός έχει ένα θετικό και πολλά αρνητικά. Κι αφού το θετικό είναι ένα και μοναδικό, λέω να ξεκινήσω από αυτό για να τελειώνω γρήγορα και παστρικά από την πρώτη κιόλας παράγραφο, ώστε να καταπιαστώ με τα αρνητικά στις υπόλοιπες, μπας και καταφέρω να εκτονωθώ. Λοιπόν, το θετικό είναι ότι η ανακοίνωση της βαθμολογίας των μαθητών σηματοδοτεί και επίσημα την έναρξη των διακοπών μου!!!
Μέχρι εδώ όλα (δηλαδή ένα μόνο) καλά! Γιατί από το σημείο αυτό και μέχρι να ετοιμάσω και την τελευταία βαλίτσα με αντηλιακά, μπρατσάκια, κρέμες προσώπου, μπανιερά, βατραχοπέδιλα, πετσέτες θαλάσσης, πετσέτες βουνού και ό,τι άλλο χρειάζεται ο … μέσος άνθρωπος στις διακοπές του, έχω την αίσθηση ότι μεσολαβούν ένα εκατομμύριο βασανιστικά έτη. Το αισθάνομαι κάθε χρόνο και τίποτα δε με κάνει αισιόδοξο ότι θα το αποφύγω φέτος. Κάτι σαν το Γολγοθά. Όλο πίκρα κι εμείς τελείως μαζοχιστικά τον γιορτάζουμε κάθε χρόνο!
Το χειρότερο από τα χειρότερα όλων είναι για μένα η κοινωνική έκφανση του γεγονότος. Όσα άτομα γνωρίζω σε διάστημα τριών ημερών μετά την ανακοίνωση των βαθμών, δεν τα γνωρίζω όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Εκεί που είχες να κάνεις με ένα παιδί, με έναν άντε δυο γονείς, ξαφνικά έχεις να κάνεις με στρατιές ολόκληρες συγγενών και φίλων της οικογενείας. Όλοι αυτοί κάνουν την εμφάνισή τους όπως τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή. Και να ο θείος του υποψηφίου με το μικρό αξαδερφάκι που ακόμα του τρέχουν οι μύξες από παντού και το οποίο «μετά από λίγα χρόνια θα το έχετε κι αυτό μαθητή». Και να η γιαγιά με την κρεατοελιά όλο τρίχα που φτύνοντας για να μη με πιάσει ποτέ το κακό το μάτι μού εύχεται «να είσαι καλά παλικάρι μου για το καλό που μας έκανες», λες κι έγραψα εγώ πανελλαδικές κι όχι ο εγγονός ή η εγγονή. Και να η μεγαλύτερη αδερφή που δε σπούδασε, γιατί αλλού το είχε το μυαλό της όταν ήταν μαθήτρια, αλλά δεν της έκατσε και «μήπως χρειάζεστε στο φροντιστήριο κάποιο άτομο που δε σκαμπάζει από τίποτα;»!!! Και να ήμουν από εκείνους που επιδιώκουν σαχλοκοινωνικές αηδίες να το αντέξω αλλά εγώ ο καημένος βρίσκομαι τόσο μακριά από ό,τι οι περισσότεροι θεωρούν «κοινωνικό» όσο και ο πλανήτης Ποσειδώνας από τον Ήλιο (4.5 δισεκατομμύρια km).
Έστω ότι και φέτος θα καταφέρω να αντέξω αυτή την έκρηξη κοινωνικότητας και την απεραντοσύνη της χαράς που θα εκδηλωθεί γύρω μου. Αυτό δεν είναι το μόνο εφιαλτικό που με περιμένει. Αν ήταν μόνο αυτό, θα μιλούσα για περίπατο της Κοκκινοσκουφίτσας στο δάσος, αφού ο κυνηγός έχει φάει λάχανο τον κακό το λύκο. Αλλά είπαμε, Γολγοθάς. Γιατί μετά το πέρας των γνωριμιών, των αγκαλιών και των ξεματιασμάτων έπεται αυτό το ρημάδι το μηχανογραφικό του υποψηφίου κι αυτό δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Κάποτε μπορεί να ήταν. Σήμερα όχι! Και δεν είναι γιατί σήμερα τα δεδομένα σπουδών και εργασίας έχουν γίνει πιο περίπλοκα και δυσνόητα κι από ομιλία του πρωθυπουργού μας.
Δεκάδες σχολές, τμήματα, ειδικότητες, ευμετάβλητες προοπτικές, αδιάκοπες ανατροπές και ασύλληπτες λεπτομέρειες καθιστούν τη συμπλήρωση του μηχανογραφικού κομματάκι δύσκολη. Και καλά τα προηγούμενα χρόνια ο κάθε αδαής, συντηρητικός ανεύθυνος που αναλάμβανε την παροχή βοήθειας (μάλλον καταστροφής) στους υποψηφίους είχε την πρόταση έτοιμη: Μια στρατιωτική σχολή ή κάποιο τμήμα που οδηγούσε στη … σίγουρη αγκαλιά του δημοσίου και αυτό ήταν. Σήμερα που -επιτέλους- και η ελληνική κοινωνία είναι αναγκασμένη να προσαρμοστεί στα διεθνή δεδομένα, τι μπορεί να προτείνει στον υποψήφιο και με ποια κριτήρια θα το κάνει ο κάθε άσχετος;
Κι όμως, για κάποιο περίεργο λόγο οι περισσότεροι μαθητές και οι γονείς τους συνεχίζουν να θεωρούν ότι οι καθηγητές που προετοιμάζουν τα παιδιά τους για τις εξετάσεις γνωρίζουν τα πάντα για τις σχολές και τις προοπτικές της αγοράς εργασίας. Τραγικό λάθος! Δηλαδή, η κότα που γεννάει το αυγό ξέρει και να το τηγανίζει ή να το κάνει μαρέγκα; Όχι πείτε μου, είδατε ποτέ κότα να κάνει κάτι τέτοιο; Όχι βέβαια! Η κότα ξέρει να το γεννάει το αυγό και μόνο αυτό. Ούτε να το τηγανίζει ούτε να το βράζει ούτε και να το βάφει το Πάσχα ξέρει! Κάποιος άλλος τα αναλαμβάνει αυτά. Κι αν δεν το καταλάβατε, αυτό σημαίνει εξειδίκευση και σήμερα υφίσταται παντού!
Εγώ βέβαια, προετοιμάζομαι για να αντιμετωπίσω τα όσα έρχονται. Ήδη την έχω την εικόνα ολοζώντανη μπροστά μου. Ο ένας να με ρωτάει ποια σχολή του ταιριάζει, ο άλλος ποια σχολή θα του εξασφαλίσει αποκατάσταση, ο άλλος αν θα τα καταφέρει ακολουθώντας τον τάδε επιστημονικό κλάδο και πάει λέγοντας. Δηλαδή, όλοι αυτοί δεν καταλαβαίνουν ότι εγώ ένας απλός καθηγητής είμαι και τίποτα άλλο; Μπορώ εγώ να αναλάβω την ευθύνη των προβλέψεων που απαιτούν; Διαθέτω εγώ το απαιτούμενο κληρονομικό χάρισμα ενόρασης και δεν το γνωρίζω ή μήπως το κρατάω κρυφό; Όλοι αυτοί δε χρειάζονται εμένα. Ούτε καν ειδικούς σε θέματα επαγγελματικού προσανατολισμού χρειάζονται. Αυτοί χρειάζονται άλλο πράγμα κι αυτό το πράγμα μπορεί να λέγεται κ. Χορταρέας, κ. Μύριαμ, κ. Τζόσουα, κ. Παγιατάκη και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Τουλάχιστον εγώ όποτε χρειάζομαι κάποια πρόβλεψη ή έστω εξήγηση ενός ονείρου σ’ αυτούς τους ανθρώπους απευθύνομαι και νομίζω ότι και οι υποψήφιοι που δεν ξέρουν ακόμα τι τους γίνεται σ’ αυτούς πρέπει να αποταθούν, αν βέβαια επιθυμούν εγγυημένα αποτελέσματα. Αλλά όλα συνηγορούν ότι τελικά για μια ακόμα χρονιά δε θα το κάνουν προετοιμάζοντας τον προσωπικό εαρινό εφιάλτη μου! Δεν πειράζει, γιατί αμέσως μετά αρχίζουν οι διακοπές μου!