Ιστορίες Ωριμότητας

Καλό Πάσχα!

Μεγαλώνοντας μαθαίνει κανείς. Διδάσκεται από προηγούμενες εμπειρίες, αντλεί ωριμότητα από ατυχείς αλλά και σωστές επιλογές. Παράλληλα, χορταίνει. Οπότε σκέφτεται πιο ήρεμα, γίνεται πιο χαλαρός, προγραμματίζει πιο άνετα, επιλέγει ό,τι πράγματι τον ευχαριστεί και -κυρίως αυτό- κινείται ανεξάρτητα, χωρίς να δίνει ιδιαίτερη σημασία στους άλλους.

Μετά από ένα, σχετικά, απάνθρωπο τριήμερο διαγωνισμάτων, έφτασε η ποθητή στιγμή. Πρώτη μέρα διακοπών σήμερα και η αίσθηση της γαλήνης ήδη με έχει κατακλύσει. Δεν έχει συμβεί ξανά. Συνήθως, χρειαζόμουν αρκετές μέρες για να συνειδητοποιήσω και να αποφασίσω ότι δεν είναι ανάγκη να τρέξω για κάτι, να ανησυχήσω για κάτι άλλο, να προετοιμαστώ για κάτι άλλο... άλλο.

Αυτή τη φορά είχα προετοιμαστεί. Αρκετές από τις υποχρεώσεις, τις οποίες άλλοτε φόρτωνα στον χρόνο των διακοπών (ή στον κόκορα), έχουν ήδη καλυφθεί. Χωρίς άγχος και με αργούς ρυθμούς έκανα πολλά. Ήταν από τις λίγες φορές που κατάφερα να συγκεντρωθώ την ώρα των διαγωνισμάτων και να διορθώσω αρκετά γραπτά, να προετοιμάσω όσα πρέπει να γίνουν μετά τις διακοπές και μέχρι τις πανελλαδικές. Και τώρα έχουν μείνει ελάχιστα. Τόσο ελάχιστα, ώστε να αισθάνομαι ότι ο χρόνος μού ανήκει και μπορώ να τον κάνω ό,τι θέλω. 

Είναι μαγική αίσθηση. Δεν με νοιάζει αν θα βρέχει. Δεν με ενδιαφέρει αν θα έχει καλό καιρό. Θα βρεθώ με την οικογένειά μου. Θα δω φίλους. Θα διαβάσω. Θα πάω στο χωριό, αν έχω τη διάθεση. Θα βγω, αν πράγματι νιώσω την ανάγκη. Θα κοιμηθώ, γιατί το έχω ανάγκη. Θα τεμπελιάσω, γιατί κι αυτό το έχω ανάγκη. Θα αφήσω τον εαυτό μου να με καθοδηγήσει σε επιλογές. Θα αποφύγω ό,τι με πιέζει και το αντιμετωπίζω ως υποχρέωση. Θα απομακρυνθώ από την καθημερινότητά μου.

Είναι η ωριμότητα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Όσο κι αν ορισμένοι πιστεύουν ότι δεν πρόκειται να μου συμβεί ποτέ, προσωπικά αισθάνομαι πιο ώριμος από ποτέ. Και το δείχνω με πράξεις, δηλαδή, έμπρακτα.

Το καταλάβαινα εδώ και λίγο καιρό ότι συμβαίνει. Ένιωθα να αλλάζει το DNA μου και το RNA μου και ό,τι άλλο, τέλος πάντων, είναι η σύνθεσή μου. Να φανταστείτε ότι ακόμη και γονείς "ό,τι νάναι" τους αντιμετωπίζω, πλέον, στωικά. Δεν έχουν τη δυνατότητα να μου χαλάσουν τη διάθεση, όσο κι αν το παλέψουν. Ακόμη και τη μάνα, που ισχυρίζεται ότι το μάθημά μου (η Έκθεση) είναι το μόνο που "αγχώνει" το παιδί της, την αντιμετωπίζω με καρτερικότητα που θα ζήλευε και η βαλσαμωμένη χελώνα μου. Πλέον, γνωρίζω. Η κόρη της θα πάει στις πανελλαδικές, θα πατώσει στα υπόλοιπα μαθήματα και στη Γλώσσα θα έχει τον καλύτερο βαθμό. Όχι τέλειο (ποτέ δεν ξέρεις, βέβαια) αλλά, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους, αξιοπρεπή. Και η μάνα θα με λατρεύει σαν θεό.

Είναι γεγονός. Νιώθω την ωριμότητα να κυλάει στις φλέβες μου. Να γίνεται συστατικό του γενετικού κώδικά μου. Και μου αρέσει. Τι λέω; Το λατρεύω. 

Και, βέβαια, λατρεύω το ότι ο καλός φροντιστηριακός σχεδιασμός μας -για μια ακόμη χρονιά- επιτρέπει στους μαθητές μας να ξεκουραστούν, να χαλαρώσουν, να διασκεδάσουν, να κάνουν τις επαναλήψεις τους, να προετοιμαστούν για τις εξετάσεις τους. Και επιτρέπει και σε εμάς να ξεφύγουμε, να ανανεωθούμε, να σκεφτούμε, να επιστρέψουμε ακμαίοι για τις τελευταίες εβδομάδες δουλειάς. 

Καλό Πάσχα σε όλους. Με υγεία και... ωριμότητα!