Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Δημιουργοί δραμάτων!

Το δράμα, όπως όλοι γνωρίζουν, είναι ωραίο πράγμα! Γι αυτό και οι περισσότεροι αναζητούν καθημερινά ένα δράμα, το επωμίζονται με όλο τα βάρος της ευθύνης που σημαίνει κάτι τέτοιο και τελικά το διατυμπανίζουν στον περίγυρό τους. Μάλιστα, θεωρώ ότι αυτό που συμβαίνει με τους περισσοτέρους και τη σχέση τους με το δράμα δεν είναι μια απλή αγάπη ή έστω έρωτας. Όχι, πρόκειται για εθισμό που φτάνει σε σημεία μανιακού παραλογισμού, με αποτέλεσμα ακόμη κι όταν δεν υπάρχει κάποιο δράμα εύκαιρο, οι άνθρωποι να το αναζητούν εναγωνίως ή ακόμη και να το κατασκευάζουν. «Δώσε μου δράμα και πάρε μου την ψυχή», ένα πράγμα. Δώσε μου «αχ» και «βαχ» και «ωχ, αμάν αμάν» και make me happy! Τρέλα απίστευτη!
Κι ενώ κάποιος λογικός (είδος προς εξαφάνιση) θα το έβλεπε παράλογο, οι περισσότεροι (που δεν ανήκουν στο προαναφερθέν είδος προς εξαφάνιση) αισθάνονται ευτυχισμένοι μόνο εν μέσω δραμάτων, αναστεναγμών, κλαυθμών και οδυρμών… Η όλη κατάσταση ξεκινά από τα σπάργανα, από τα πρώτα χρόνια της διαπαιδαγώγησης κι αν συνεχιστεί με τους ίδιους ή έστω παρόμοιους ρυθμούς, σε λίγο καιρό θα «περάσει» και στον εθνικό γενετικό κώδικά μας. Θα γεννιούνται παιδιά κι αντί να περιμένουμε το πρώτο κλάμα τους, θα αναμένουμε τον πρώτο αναστεναγμό για να βεβαιωθούμε ότι είναι «φυσιολογικό το παιδί»!
Ήδη βέβαια, οι περισσότερες οικογένειες έχουν κάνει σημαντικά βήματα προόδου στο συγκεκριμένο ζήτημα. Δεκαεξάρηδες και δεκαεφτάρηδες βαρυγκωμούν υπό το βάρος των ευθυνών (;) τους κάθε τρεις και λίγο. Η απάντηση στην ερώτηση «πώς είστε παιδιά;», έρχεται αβίαστα: «επιβιώνουμε» ή «υπομονή»! Τέτοια χαρά για τη ζωή οι έφηβοι! Δηλαδή, όταν «πατήσουν» όλοι αυτοί τα είκοσι, τι πρόκειται να κάνουν; Γιατί κάπου εκεί υπολογίζω ότι θα έχει εξαντληθεί η υπομονή τους! Μωρέ το βλέπω εγώ το πράγμα! Μαζικές αυτοκτονίες λέγεται!
Κάπως έτσι φτάσαμε σε σημείο τα δράματα να εξαπλώνονται και να βρίσκουν καθημερινά νέες, ευφάνταστες εκφράσεις. Θα με πείτε άκαρδο κι αναίσθητο που δε συμμερίζομαι τον πόνο των ανθρωπάκων, αλλά το προσπερνώ σφυρίζοντας αδιάφορα! Εγώ είμαι ο άκαρδος ή όλοι αυτοί που φυσούν και ξεφυσούν γύρω μας δημιουργώντας ρεύματα αέρα ικανά να μεταβάλλουν την αρμονική κίνηση του σύμπαντος; Σιγά και μην τους λυπηθώ! Και ξέρετε για ποιο λόγο τηρώ τη συγκεκριμένη στάση; Μα γιατί απλώς γνωρίζω!!! Γνωρίζω ότι το δράμα όλων αυτών δεν είναι αυτό που εφευρίσκουν και διατυμπανίζουν -σχεδόν με χαρά- αλλά εκείνο που κρύβουν βαθιά μέσα τους, γιατί, αν δεν το έχετε καταλάβει αυτός είναι ο ρόλος του καθημερινού δράματος. Η συγκάλυψη του πραγματικού και μεγαλειώδους δράματος που κουβαλάει ο καθένας. Η συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων εντοπίζει ή δημιουργεί μικρά, βλακώδη δράματα, ώστε να αποσπάται από την πραγματική δυστυχία της ίδιας της ύπαρξης!
Είναι φοβερό! Όλοι αυτοί ξυπνούν το πρωί και αντί να εντοπίζουν το αισιόδοξο, το θετικό και χρήσιμο, ψάχνουν για το δράμα που θα τους απασχολήσει, ώστε να μην έχουν τη δυνατότητα να αναλογιστούν την κενότητά τους, την έλλειψη στόχου, ονείρου. Αναζητούν μικρές καθημερινές δυστυχίες που θα τους αποσπάσουν από τη σκέψη της μετριότητας, της αποτυχίας, της έλλειψης στόχου, της διάψευσης, της απαξίωσης, της έλλειψης διάθεσης για προσπάθεια! Δε θα μου φαινόταν καθόλου παράξενο αν μάθαινα ότι όλοι αυτοί έχουν γεμίσει το δωμάτιό τους με αφίσες του μικρού Βασιλάκη Καΐλα, της Μάρθας Βούρτση, έστω του πιο πρόσφατου Τιτανικού στις πιο τραγικές στιγμές πόνου, κλάματος και αναστεναγμού, ώστε να εμπνέονται στην αξιοζήλευτη προσπάθειά τους ή ότι στην προσευχούλα τους θα παρακαλούν τον Μεγαλοδύναμο «… και δωσ’ ημίν σήμερον το δράμα ημών το επιούσιον»! Τέτοια κατάντια και μιζέρια η ανθρωπότητα!
Μα είναι δυνατόν οι άνθρωποι να φοβούνται το θετικό; Τους συμβαίνει κάτι καλό και καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες να το υποτιμήσουν, να το προσπεράσουν συνεχίζοντας ανεπηρέαστοι τη μίζερη προδιαγραμμένη διαδρομή τους. Νέοι, γέροι και παιδιά βουτηγμένοι σε μια απάνθρωπη όσο και αδικαιολόγητη κόπωση. Γιατί συσσώρευση τόσης κούρασης στην εφηβεία δε δικαιολογείται! Όπως δε δικαιολογείται σε ανθρώπους στα είκοσι και στα τριάντα. Κι όμως οι «νέοι γέροι» πληθαίνουν ακατάπαυστα και από κάτι τέτοια οι στατιστικές κάνουν λόγο για γήρανση του πληθυσμού. Κι όλοι μα όλοι τα βάζουν με την εποχή, η οποία με έναν ακατανόητο τρόπο φταίει για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας.
Προσέξτε! Φταίει η εποχή κι όχι όλοι αυτοί που δεν έχουν κάνει την παραμικρή προσπάθεια να την κατανοήσουν. Δηλαδή, μάλλον ήταν καλύτερο να ζουν σε εποχές που η πείνα, οι αρρώστιες και οι πόλεμοι θέριζαν αδιακρίτως! Τουλάχιστον τότε θα είχαν πραγματικά δράματα να αντιμετωπίσουν και όλοι τους θα ήταν «ευτυχισμένοι»! Έτσι όπως πάει το πράγμα, τους τελευταίους πραγματικά ισορροπημένους και ευτυχείς ανθρώπους τους βλέπω ταριχευμένους σε μουσεία, σε προθήκες ελεγχόμενης θερμοκρασίας και υγρασίας για να μη χαλάσουν. Μη χειρότερα να λες. Να θεωρείται περίεργο πράγμα η ευτυχία κι όχι η μιζέρια, η χαρά κι όχι η λύπη, η αισιοδοξία κι όχι η κακομοιριά! Κι όλα αυτά σε μια εποχή καλύτερη από κάθε προηγούμενη! Αλλά δε φταίει τίποτε άλλο. Φταίει που όλοι αυτοί οι μίζεροι, σχιζοφρενείς δεν αποφασίζουν να ομολογήσουν το πραγματικό δράμα τους. Αλλά το δράμα είναι οι ίδιοι κι εκεί δυσκολεύει το πράγμα!



*Ο κ. Ζάχος ζει ένα δράμα,
αλλά ευτυχώς αυτό ανήκει σε άλλους!

Δεν υπάρχουν σχόλια: