ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ (VI)

Η παραλία σου ανοίγει την όρεξη και απελευθερώνει τη γυφτιά που κρύβεις μέσα σου.

Διαφορετικά δεν εξηγείται αυτό που συμβαίνει την ώρα του πρωινού. "Επιδρομή" είναι ίσως η πιο κοντινή περιγραφή σε αυτό που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μου. Ό,τι εμφανίζεται στον μπουφέ, ιδίως ό,τι εμφανίζεται σε στέρεη μορφή, εξαφανίζεται σε δευτερόλεπτα. Κυριολεκτικά.

Δηλαδή, όλοι αυτοί οι άνθρωποι τρώνε τόσο για πρωινό κι όταν βρίσκονται στα σπίτια τους;

Αποκλείεται. Θα ήταν διακόσια κιλά ο καθένας και δεν θα διέθεταν την ευλυγισία με την οποία κινούνται αρπάζοτας κρουασάν, βραστά αβγά,  κέικ ομελέτας ή ό,τι άλλο ανάμεσα σε ένα αγριεμένο πλήθος που δείχνει να αγωνίζεται για την επιβίωσή του και πασχίζει με ταχύτητα αστραπής και παρόμοια ευλυγισία να γεμίσει, με τα εδέσματα που έχει στη διάθεσή του, το ένα πιάτο μετά το άλλο. Πόλεμος.

Το θετικό είναι ότι, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχουν αναφερθεί στο ξενοδοχείο τραυματισμοί πελατών κατά τη διάρκεια του πρωινού, γεγονός που αποδεικνύει ότι μάλλον οι συγκεκριμένοι έχουν προπονηθεί στο άθλημα αναπτύσσοντας αξιοζήλευτη επιδεξιότητα.

Η πρώτη σκέψη μου ήταν ότι κλείσαμε σε ξενοδοχείο που φιλοξενεί πρόσφυγες και κάθε είδους κατατρεγμένους και πεινασμένους από διάφορα σημεία του πλανήτη. Μια πιο προσεκτική ματιά, όμως, τη διέψευσε άμεσα.

Παρατηρώ το ειδικό παιδί που είναι επιφορτισμένο με την τροφοδοσία του μπουφέ να ανανεώνει την πιατέλα με φρεσκοψημένα κρουασάν. Πριν προλάβει να απομακρυνθεί το παιδί, η "κυρία", που τόση ώρα καραδοκούσε, ορμάει και αρπάζει -πρόλαβα να μετρήσω- οχτώ κρουασάν. Αμέσως μετά κατευθύνεται, περιχαρής για το κατόρθωμά της, στο τραπέζι της και με μια ταχύτατη όσο και περίτεχνη κίνηση αδειάζει τη λεία της στον ανοιχτό σάκο που έχει δίπλα της.

Την ίδια στιγμή ένας "κύριος" εφορμά στα κέικ ομελέτας συσσωρεύοντας στο πιάτο του ένα βουνό από αυτά. Δεν πρόλαβα να δω τον τρόπο με τον οποίο εξαφανίστηκε το κεϊκοβουνό. Πιθανότατα σε κάποιον σάκο θα κατέληξε κι αυτό εξασφαλίζοντας την ημερήσια τροφή της οικογένειας.

Θα ήταν γραφικό, αν δεν ήταν τόσο γελοίο και λυπηρό. Η σκέψη ότι το πρωινό είναι στην τιμή που πληρώνουν για το ξενοδοχείο, οδηγεί αρκετούς στον απόλυτο εξευτελισμό, την υπερβολή, τη λαιμαργία και την πεποίθηση ότι καταναλώνοντας χωρίς όριο εξισορροπούν τα έξοδα που έκαναν για τις διακοπές τους. Σκέφτονται ότι όσο κι αν φάνε, η τιμή θα παραμείνει η ίδια.

Όσο για τη γυφτιά που δείχνουν, μάλλον δεν την αντιλαμβάνονται καν και πιθανώς δεν την εξωτερικεύουν αποκλειστικά κατά την περίοδο των διακοπών τους.