Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Μεγάλες Προσδοκίες, Μικρές Πιθανότητες...

Κατέβηκαν στους δρόμους. Άλλοι για να διεκδικήσουν, άλλοι για να καταστρέψουν, άλλοι για να διαμαρτυρηθούν, άλλοι για να εκφράσουν αγανάκτηση και άλλοι απλώς επειδή κατέβηκαν και οι άλλοι. Κατέβηκαν στους δρόμους και κατάφεραν να γίνουν θέμα συζήτησης, να προκαλέσουν ανησυχία και φόβο, να γίνουν αντιληπτοί. Κατάφεραν αυτό που ήθελαν κι ας μην το γνώριζαν όλοι, ας μην το διεκδικούσαν συνειδητά. Κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή μιας κοινωνίας που αδιαφορεί γι αυτούς, μιας κοινωνίας που θεωρούν ότι τους έχει παροπλίσει πριν καν ξεκινήσουν την προσπάθεια.
Και τώρα η κοινωνία των μεγάλων νιώθει την ανάγκη -μάλλον από υποχρέωση- να εξηγήσει τη συμπεριφορά των νέων της. Προσπαθεί να εντοπίσει τις αιτίες της «οργής», της καταστροφικής μανίας, των βιαιοτήτων. Και το κάνει υποκριτικά, όπως το κάνει πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις. Με βαρύγδουπες αναλύσεις, με λόγια ασυνάρτητα, με σοβαροφάνεια που περισσεύει και απέραντες δόσεις λαϊκισμού προσπαθεί ο καθένας να δώσει εξηγήσεις φορώντας το προσωπείο της θλίψης, της υπευθυνότητας και δυστυχώς της αυθεντίας. Όλοι αυτοί προσπαθούν να εξηγήσουν τη συμπεριφορά των νέων σαν αυτοί να είναι ένα αντικείμενο ξένο και αδιαφορώντας για το αυτονόητο.
Οι μεγάλοι συζητούν, εκφράζονται, καταδικάζουν και, σπάνια, επικροτούν τις επιλογές των νέων ξεχνώντας ότι αυτοί δεν είναι άλλοι από τα παιδιά τους, τους μαθητές τους, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Αντιμετωπίζουν τα πρόσφατα γεγονότα έχοντας βάλει στην άκρη του μυαλού τους ότι και οι ίδιοι υπήρξαν κάποτε νέοι. Προσπαθούν να κατανοήσουν κάτι που αποτελεί δεδομένο. Οι νέοι συμπεριφέρθηκαν με τον τρόπο αυτό, γιατί απλώς είναι νέοι.
Όλοι πέφτουν στην ίδια παγίδα. Αναρωτιούνται για κάτι που δεν έχουν τη δυνατότητα ή δε θέλουν να συνειδητοποιήσουν ότι οι ίδιοι προκάλεσαν τη συγκεκριμένη στιγμή. Η εικόνα που έχουν οι νέοι για την κοινωνία δεν είναι παρά η εικόνα που τους διαμορφώνουν οι μεγαλύτεροι. Οι γονείς στο σπίτι, οι δάσκαλοι στις σχολικές αίθουσες, οι δημοσιογράφοι από τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί. Οι νέοι γνωρίζουν την πραγματικότητα που οι μεγαλύτεροι τους προσφέρουν. Το πρόβλημα για τους μεγαλύτερους είναι ότι οι νέοι δεν αντιδρούν σ’ αυτήν την πραγματικότητα με προβλέψιμους τρόπους. Αντιδρούν με τρόπους τελείως διαφορετικούς, με τρόπους που δυσκολεύονται να αντιληφτούν, κυρίως όμως, να αποδεχτούν οι «άλλοι».
«Τα έχετε όλα. Δε σας λείπει τίποτα», συνηθίζουν να ισχυρίζονται οι προηγούμενες γενιές. Εννοούν, χωρίς να το κατανοούν βέβαια, ότι η νέα γενιά έχει όσα είχαν λείψει από τις προηγούμενες, τα παιδιά έχουν όσα οι προηγούμενοι θα ήθελαν να έχουν και δεν κατάφεραν να γευτούν. Και την ίδια στιγμή πέφτουν σε αντιφάσεις τρομοκρατώντας τα παιδιά για την ανεργία που υπάρχει, για την ύφεση που έρχεται, για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν. Και τα παιδιά περιέρχονται σε σύγχυση, αδυνατούν να αποκτήσουν μια καθαρή εικόνα κι αυτό εκνευρίζει, προκαλεί άγχος, γίνονται απαισιόδοξα. Είναι, λοιπόν, παράλογο να οδηγούνται σε ξέσπασμα και κάποτε σε τελείως παράλογες συμπεριφορές;
Ναι, η ζωή είναι μια δύσκολη υπόθεση. Ποτέ δεν ήταν κάτι εύκολο κι απλό ιδίως για τους ανθρώπους που έχουν απαιτήσεις από τον εαυτό τους. Ναι, οι σημερινοί νέοι έχουν πολλά. Έχουν περισσότερα από κάθε προηγούμενη γενιά. Έχουν περισσότερες ανέσεις, έχουν περισσότερες επιλογές, περισσότερες ελευθερίες, ζουν σε έναν κόσμο πολύ μεγαλύτερο από εκείνον που έζησαν οι μεγαλύτεροι. Αυτά είναι δεδομένα αλλά δεν είναι λογικό να είναι και αρκετά για τους νέους, όσο κι αν αυτό δεν μπορεί να χωρέσει στο συντηρητικό κεφάλι κάθε σοβαροφανούς ενήλικα. Αυτοί πάντα θα θέλουν κι άλλα. Εξέλιξη λέγεται κι αν κάποιοι σταματήσουν να θέλουν κι άλλα, θα σταματήσει. Αρρωστημένο, λοιπόν, δεν είναι η νέα γενιά να θέλει κι άλλα. Αρρωστημένο είναι να θέλει όσα και οι γονείς της.
Οι νέοι σήμερα έχουν πολλά αλλά από αρκετούς μάλλον λείπει κάτι βασικό. Έχουν μεγάλες προσδοκίες αλλά νιώθουν ότι έχουν ελάχιστες πιθανότητες να τις πραγματοποιήσουν! Έχουν παρόν αλλά δεν έχουν μέλλον. Και δεν έχουν όχι γιατί αυτό δεν υφίσταται αλλά επειδή κανείς δεν τους έχει βοηθήσει να το δουν, να το κατανοήσουν και τελικά να το αξιοποιήσουν. Κανείς δεν τους προετοίμασε ουσιαστικά για όσα τους περιμένουν. Κανείς δεν τους δίδαξε ότι δε δικαιούνται το παραμικρό εξ ορισμού. Ότι δικαιούνται μόνο εκείνα για τα οποία θα παλέψουν και θα κατακτήσουν οι ίδιοι. Το σημαντικότερο είναι ότι κανείς δεν έδειξε στα σημερινά παιδιά τον τρόπο για να γίνει αυτό. Οι υπερπροστατευτικοί γονείς, το συντηρητικό σχολείο, τα γεμάτα λαϊκισμό μμε, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί απομακρύνουν τα παιδιά από την πραγματικότητα για να τα «προφυλάξουν», για να πουλήσουν, για να αποκρύψουν την ανικανότητά τους.
Οι νέοι κατέβηκαν στους δρόμους. Κάποιοι από αυτούς ήξεραν και γιατί το έκαναν. Οι περισσότεροι, δυστυχώς, όχι! Γι αυτό είδαμε όσα είδαμε τις τελευταίες μέρες. Επειδή οι περισσότεροι δε γνώριζαν και δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί. Αυτοί απλώς καθοδηγήθηκαν από ανεκδιήγητους κομματάρχες και τις ψευτοεπαναστατικές φαντασιώσεις τους, για να προκαλέσουν, για να δημιουργήσουν κι όχι για να λύσουν προβλήματα σε ένα σύστημα που έτσι κι αλλιώς δε θέλει πολύ για να καταρρεύσει.
Και μένει στους νέους να αποφασίσουν ποια ταυτότητα θέλουν και να επιλέξουν αν θα είναι η γενιά που θα χτίσει ή η γενιά που απλώς θα γκρεμίσει. Το δεύτερο βέβαια, είναι σίγουρα πιο εύκολο!

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

πολυλατρεμένε monsieur Ζάχο!
διαβάζοντας το άρθρο σας..συνειδητοποίησα οτι εξαιτίας της δεύτερης παραγράφου σας θα μπορούσα να σας προσάψω πολλά απ'όσα εσείς ο ίδιος προσάπτετε σε εκείνους που προσπαθούν να δώσουν εξηγήσεις κ αναλύσεις σχετικά με τους νέους κ την συμπεριφορά τους...Εμείς-η νέα γενιά-οι φοιτητές,ως ζωντανός οργανισμός αυτής της κοινωνίας βγήκαμε στους δρόμους γιατί ακόμα κι αν το πήραμε απόφαση ότι δεν θα αλλάξει η γενιά μας τον κόσμο..στις πορείες μας(κ όχι στα σπασίματα!εκει δεν ειμαστε εμεις!)μπορούμε να λέμε:'Δες με!Είμαι εδώ!Δεν με άφησες να αλλάξω τον κόσμο...θα τον αλλάξει το παιδί μου..γιατί η 'αλλαγή'(και ασφαλώς δεν τίθεται πλέον θέμα κομματικό!θα ήταν ουτοπία!) χρειάζεται δύο γενιές..μία γενιά 'δασκάλων' κ μία γενιά 'επαναστατών'..κ στην δική μας γενιά το έδαφος δεν ήταν πρόσφορο για μια 'επανασταση'..οπότε εμείς οφείλουμε να το καλλιεργήσουμε ώστε να συμβάλλουμε σε μία καλύτερη κοινωνία..
Ευαγγελία

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Πολυχρονεμένη και πολυαγαπημένη Ευαγγελία!
Δε νομίζεις ότι είναι νωρίς να αποδεχτείτε ότι δε θα αλλάξετε εσείς τον κόσμο; Ακόμη δεν έχετε πάρει τα πράγματα στα χέρια σας και αν κάτι πρόκειται να αλλάξει δε θα αλλάξει με "σπασίματα" αλλά με άτομα ενεργά, λιγότερο διεφθαρμένα που θα προσφέρουν το δυναμισμό τους δημιουργικά στον εαυτό τους και στο σύνολο. Δε νομίζεις ότι είναι νωρίς να έχετε όνειρα για τα παιδιά σας; Αν κάτι μπορείτε να κάνετε για τα παιδιά σας είναι να τους μάθετε να "θέλουν" και να αγωνίζονται γι αυτά που θέλουν. Και για να γίνει κάτι τέτοιο η γενιά σας δεν πρέπει να σταματήσει να ονειρεύεται. Αυτό θα ήταν ένα όμορφο πρότυπο! Όσο γι αυτούς που σπάνε, δεν αξίζει να ασχοληθεί σοβαρά κανείς. Ούτε εμείς (οι μεγάλοι) ούτε εσείς (οι νέοι).

Κομπιναδόρος είπε...

Πολυχρονεμένε, πολυαγαπημένε πολυλατρεμένε και αξιαγάπητε κ.Ζάχο!

Συμφωνώ πλήρως με το άρθρο, άρα το σχόλιό μου θα κινηθεί αλλού.

Από την 1η ημέρα των επεισοδίων χιλιάδες SMS στάλθηκαν σε όλη τη χώρα με περιεχόμενο που προέτρεπε για διαμαρτυρία. Το ερώτημά μου είναι ποιος τα έστειλε? Από ποιόν πληρώθηκαν και τι σκοπό είχαν?(εννοείται πως σίγουρα δεν κάθισε κάποιος κουκουλοφόρος να στείλει όλα αυτά τα SMS, άρα μάλλον αλλουνού «κουκουλοφόρου» δουλειά είναι!) από προσωπική (άρα και κάπως ασαφή) έρευνα ανακάλυψα πως τα SMS στάλθηκαν σε καρτοκινητά. Ως γνωστόν, συνήθως καρτοκινητά έχουν οι μαθητές και φοιτητές. Το γεγονός αυτό όμως καθιστά τα SMS ακόμα πιο προσανατολισμένα. (το ξεκαθάρισα ότι είναι προσωπική η παραπάνω έρευνα όμως, μην παρεξηγηθούμε!)

Έχω να κάνω όμως ακόμη μία παρατήρηση. Ήταν ευρέως γνωστό πως γίνονταν μετακινήσεις λεωφορείων «κουκουλοφόρων» σε όλη την Ελλάδα(σαν και αυτούς που πριν μια βδομάδα ήταν στη Λάρισα, και τη δεύτερη μέρα πήγαν στο Βόλο). Παρά λοιπόν το γεγονός ότι είχε βουίξει ο τόπος, η αστυνομία μάλλον δεν το ήξερε καθώς δε σημειώθηκε ούτε ένα μπλόκο σε τέτοια λεωφορεία αλλά ούτε έγινε κάποια σύλληψη των «αρχικουκουλοφόρων»(τιμητική διάκριση μεταξύ των κουκουλοφόρων :P ! ) αντίθετα είδαμε συλλήψεις ατόμων ηλικίας κάτω των 17 (βλέπε λάρισα). Αυτοί όμως ήταν απλώς τα πρόβατα, άλλος ήταν ο τσοπάνης!

Αν κάποιος ξέρει κάτι παραπάνω, για τα παραπάνω(!) ας με διορθώσει.

Αυτά!

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Αγαπητέ SpAdE,
Δε γνωρίζω κάτι παραπάνω γιατί δε διαθέτω κουκούλα. Χρειαζόμαστε τη διαμαρτυρία αλλά χρειαζόμαστε και θέσεις. Και οι κουκουλοφόροι δεν έχουν τέτοιες.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα.Όλες αυτές τις ημέρες που παρακολουθώ τα γεγονότα αναρωτιέμαι για ένα πράγμα.Γιατί έπρεπε να σκοτωθεί ακόμα ένα παιδι(τυχαία ή επίτηδες) για να επέρθει επιτέλους η αφύπνιση της γενιάς μας.Το γεγονός ότι υπήρξε τέτοιου είδους αντίδραση και ανταπόκριση στις κινητοποιήσεις με χαροποιεί διότι βλέπω πως οι νέοι πλέον θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο στον οποίο ζουν και να δημιουργήσουν ένα κόσμο πιο κοντά σε αυτά που πιστεύουν και που ελπίζουν..Όχι ένα κόσμο φανταστικό αλλά ένα κόσμο που θα τους αντιμετωπίζει ως ώριμους και ικανούς να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους.
Αυτό που θέλω να πω επίσης είναι πως σε κάθε τηλεοπτική εκπομπή γινόταν φανερό πως κανένας δε θέλει να ξεφύγουμε από αυτή την κατάσταση στην οποία είμαστε καθώς συνέχεια μιλούσαν άτομα μεγάλης ηλικίας τα οποία καταδίκαζαν την ανάρμοστη συμπεριφορά των νέων υποστηρίζοντας ότι μια τέτοια συμπεριφορά δεν αρμόζει στη δημοκρατική χώρα στην οποία ζούμε....Και ρωτάω εγώ ως φοιτήτρια που βλέπει κάθε μέρα να γίνονται τόσα γύρω της,μήπως η πολύ δημοκρατία μας έφτασε σε αυτό το σημείο??Και λέγοντας δημοκρατία δεν εννοώ αυτή που μάθαμε από τους αρχαίους ημών προγόνους αλλά την δημοκρατία με την σημασία που της έχουν δώσει σήμερα....Ελπίζω αυτού του είδους η "επανάσταση" στον απόηχό της να έχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα γιατί πλέον έχουμε κουραστεί μόνο να φωνάζουμε και να μην μας ακούν...

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Ο/Η Stavroula είπε...
"Ελπίζω αυτού του είδους η "επανάσταση" στον απόηχό της να έχει κάποιο θετικό αποτέλεσμα γιατί πλέον έχουμε κουραστεί μόνο να φωνάζουμε και να μην μας ακούν..."

Θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει: "Κουραστήκαμε απλώς να φωνάζετε χωρίς να διατυπώνετε ούτε μία πρόταση ώριμη και ολοκληρωμένη. Κουραστήκαμε απλώς να απαιτείτε πράγματα, χωρίς και να εργάζεστε γι αυτά προς τη σωστή κατεύθυνση"!
Και τελικά δε θα είχε και πολύ άδικο από την πλευρά του.

Ανώνυμος είπε...

Οι νέοι πήραν μια απόφαση...Κατέβηκαν στους δρόμους και αποφάσισαν να διεκδικήσουν για όσα η κοινωνια τους στερεί. Δεν είναι λίγοι όμως εκείνοι που αποτρέπουν αυτή την προσπάθεια. Καταστρέφουν ενώ κάποιοι άλλοι διαδήλώνουν για ένα καλύτερο αύριο,για το αύριο που θα ζήσουμε εμείς. Αποτέλεσμα είναι οι πολλοί που δυστυχώς λίγα αντιλαμβάνονται να ταυτίζουν τους σκεπτόμενους νέους με αγρίμια που σπάνε ό,τι βρούν μπροστά τους, λέγοντας πως "τα έχουν όλα". Το ερώτημα όμως είναι πως είναι δυνατόν να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε πράγματα από τη στιγμή που υπάρχουν οι τραμπούκοι που σπάνε κ καταστρέφουν ο,τι βρουν μπροστά τους χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες... Υπάρχει λύση γι' αυτούς ή και γι' αυτό το βάρος πέφτει στην κοινωνία?
Γιώργος Κλέτσας