Ιστορίες Φροντιστηρίου

Στο φροντιστήριο κλείνονται κουμπαριές.

Σάββατο, όχι ιδιαίτερα πρωί, και βρίσκομαι στο φροντιστήριο. Ραντεβού με γονείς, κάποιες νέες ενημερώσεις και αναγκαίες συνεννοήσεις με τεχνικούς για κάποιες εργασίες που πρέπει να γίνουν στον χώρο. 

Όλα δείχνουν ήρεμα. Γονείς και παιδιά που γνωρίζουν για ποιον λόγο ήρθαν στο φροντιστήριο. Καθαρές και κυρίως αποτελεσματικές κουβέντες, ταχύτατες συμφωνίες. Τι ωραία όλοι οι γονείς να ήταν έτσι.

Ακόμη και οι τεχνικοί υπήρξαν μια ευχάριστη έκπληξη. Εμφανίστηκαν στην ώρα τους -μάλιστα, λίγα λεπτά νωρίτερα- προκαλώντας μου έκπληξη. Εγγλέζοι! Τι ωραία όλοι οι τεχνικοί να ήταν έτσι.

Ετοιμάζομαι για αναχώρηση. Έχω συμμαζέψει τα συμπρακαλάκια μου -η δουλειά δεν σταματάει το Σαββατοκύριακο. Τα φώτα έχουν σβήσει και, όπως συμβαίνει συνήθως, το τηλέφωνο χτυπάει τη στιγμή που ήδη έχω αρχίσει την περιστροφή του κλειδιού. Η σκέψη να κάνω ότι δεν το άκουσα ηττήθηκε από την περιέργεια. Και από ό,τι φάνηκε, καλά έκανε.

Στην άλλη άκρη της οπτικής ίνας μια ιδιαίτερα ευγενική αλλά σε ένταση κυρία. Μιλάει με καταιγιστικό ρυθμό αλλά ευχάριστα. Δηλώνει εξαιρετικά τυχερή που με πέτυχε εκεί, γνωστοποιεί ποια είναι (μητέρα καινούριας μαθήτριας) και αρχίζει να ξεδιπλώνει την ιστορία και παράλληλα το αίτημά της.

"Ξέρετε, κύριε Ζάχο, η κόρη μου πέρυσι ήταν σε άλλο φροντιστήριο. Αποφάσισε να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της και να παρακολουθήσει μαθήματα στο δικό σας, και πολύ καλά έκανε".

Μέχρι εδώ καμιά έκπληξη. Πρόκειται για ιστορία που έχω ακούσει πολλές φορές, οπότε και δεν τη διακόπτω, ώστε να καταλάβω τι, ακριβώς, θέλει.

"Το πρόβλημα", συνεχίζει, "είναι ότι από το προηγούμενο φροντιστήριο μάς τηλεφώνησαν χθες και ρώτησαν γιατί το παιδί (ακολουθεί θετικό προσανατολισμό) δεν παρακολουθεί και το μάθημα της Έκθεσης εκεί. Η αλήθεια είναι ότι τα έχασα λίγο. Δεν μου έκανε η καρδιά να τους πω ότι το παιδί δεν ήταν ευχαριστημένο από το μάθημα και την καθηγήτριά του. Τους είπα, λοιπόν, ότι θα παρακολουθήσει το μάθημα σε έναν... κουμπάρο μας".

Το χαμόγελο που ήδη είχε σχηματιστεί στα χείλη μου μετατράπηκε σε έντονο γέλιο.

"Και δεν μου λέτε", ρώτησα αδυνατώντας, πλέον, να συγκρατήσω το γέλιο και οποιοδήποτε ίχνος σοβαρότητας, "ο κουμπάρος στην προκειμένη περίπτωση, είμαι εγώ";

"Αχχχ, κύριε Ζάχο, ακριβώς και, επειδή εσείς οι φροντιστές γνωρίζεστε μεταξύ σας, σκέφτηκα να σας ενημερώσω, ώστε να μη βρεθείτε προ εκπλήξεως, αν κάποιος σας ρωτήσει αν έχουμε κουμπαριά. Πάντως, να ξέρετε (συνωμοτικά τώρα), ότι δεν τους είπα λεπτομέρειες για το είδος της κουμπαριάς, οπότε είστε ελεύθερος να επιλέξετε εσείς, αν χρειαστεί κάτι τέτοιο. Πω πωωω, μα τι πήγα και είπα στους ανθρώπους;".

Αφού την ενημέρωσα ότι και από άλλους γονείς και παιδιά έχω ακούσει παρόμοιες γραφικές ιστορίες και ότι θεωρώ μέγιστη γυφτιά τέτοιες συμπεριφορές από... συναδέλφους, την καθησύχασα. Την αποχαιρέτησα αποκαλώντας την "κουμπάρα". Το κελαρυστό γέλιο της μου έδειξε ότι είχε ήδη ηρεμήσει και ότι θα περνούσε ένα ήσυχο Σαββατοκύριακο.

Μαζί της κι εγώ. Δεν έχω σταματήσει να χαμογελάω από εκείνη τη στιγμή.

Καλό Σ/Κ σε όλους, κουμπάρους και μη. 😅