Ιστορίες Noir

Τώρα μάλιστα! 

Δηλαδή, δεν μας έφταναν όλα τα υπόλοιπα; Δεν μας έφτανε που οι Κυριακές ήταν, έτσι κι αλλιώς, μέσα στην κατάθλιψη; Τι προσπαθούν να πετύχουν; Θα είναι ευχαριστημένοι να το ρίξουμε όλοι στα αντικαταθλιπτικά;

Κυριακή απογευματάκι. Ξαπλώνεις για λίγο για να ξαποστάσεις το ταλαιπωρημένο κορμάκι σου. Ο ήλιος φωτίζει ακόμη, η πλάση χαίρεται, τα πουλάκια κελαηδούν, οι συνάνθρωποι είναι μέσα στη δεδομένη αθλιότητά τους με χαχαχα και μπουχουχου. Κλείνεις τα ματάκια σου κι αυτό ήταν. 

Ξυπνάς και μαύρο σκοτάδι που σε έφαγε. Νύχτα, πίσσα, κατράμι.

Ούτε ήλιος να φωτίζει, ούτε να χαίρεται κανείς, και όλοι -πουλάκια και άνθρωποι- έχουν λουφάξει.

Σκέφτεσαι: Δεν είναι δυνατόν! Κοιμήθηκα την περίοδο της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης και ξύπνησα τον Μεσαίωνα. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Και μετά το συνειδητοποιείς το πράγμα. Αντιλαμβάνεσαι τι συνέβη. Τα παγκόσμια κέντρα, που συνωμοτούν σε βάρος της ανθρωπότητας, το έβαλαν το χεράκι τους και να...

Έφτασε και πάλι η στιγμή της αλλαγής της ώρας.

Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, μαύρη κι άραχνη. 

Και θα πει κάποιος: Μα αυτή είναι η φυσική ώρα. 

Ωραία, να το δεχτώ. Όχι ότι η Φύση δεν κάνει λάθη αλλά θα δείξω καλή διάθεση και θα το δεχτώ. Να την αφήσουν τότε χειμώνα καλοκαίρι τη φυσική ώρα και να μην παίζουν με τα νεύρα μας και με τα ρολόγια, μια μπρος, μια πίσω. Να ξέρουμε τι μας γίνεται, να προσαρμοζόμαστε σταδιακά και να γλυτώνει ο οργανισμός τα απανωτά σοκ.

Πάντως, κι άλλα πράγματα είναι ή ήταν φυσικά κι εμείς τους αλλάξαμε τα φώτα με τις παρεμβάσεις μας. Αυτά δεν μας πείραξαν και μας πείραξε η ώρα;

Και το πιο τραγικό δεν είναι ότι άλλαξε η ώρα. Το πιο τραγικό είναι ότι στις συζητήσεις, τις επόμενες μέρες, θα αποτελεί κεντρικό θέμα. Και πόσο γρήγορα νυχτώνει και χάσαμε την αίσθηση του χρόνου και νύχτα μπαίνουμε στη δουλειά, νύχτα βγαίνουμε και σε πιάνει στενοχώρια και τι ωραία ήταν το καλοκαίρι... 

Δεν μας φτάνει το κακό που μας βρήκε, έχεις και τους ανόητους να σου το υπενθυμίζουν διαρκώς και να σε εκνευρίζουν περαιτέρω.

Γιατί να μη σκεφτούμε έξυπνα και επαναστατικά; Άλλωστε και ο μηχανικός χρόνος ανθρώπινη εφεύρεση ήταν. Αντί, λοιπόν, τα ρολόγια να πάνε μια ώρα πίσω, όσο σκοτεινιάζει, να πάνε μπροστά και μια και δυο ώρες; Και να έχουμε φως και στις έξι και στις εφτά και στις εφτάμιση. 

Ποιον βολεύει αυτό το βάσανο; Μόνο τις κότες. Αυτές μαζεύονται νωρίς νωρίς και την πέφτουν και μετά ξυπνάνε από το άγριο το χάραμα. 

Όμως, δεν είναι σωστό ένας ολόκληρος πολιτισμός να παίρνει στα ποδάρια τις κότες. Αν τόσο πολύ θαυμάζουμε την κοτοζωή και κοτοσκέψη, δεν θα τις ξεπαστρεύαμε καθημερινά με τόση ζέση. Θα τις είχαμε μη στάξει και μη βρέξει, όπως οι Ινδοί τις αγελάδες.

Βρίσκουν και κάνουν, όμως. Γιατί, αν αρνούμασταν μαζικά να γυρίσουμε τα ρολόγια πίσω και τη Δευτέρα πηγαίναμε στις δουλειές μας την ώρα που πηγαίναμε μέχρι τώρα, θα βλέπαμε τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας να τρέχουν και να μη φτάνουν.

Αλλά έτσι είμαστε. Στην αδράνεια. Δουλάρες του συστήματος και όχι μόνο σε ό,τι αφορά στην ώρα. Έφτασε ο καφές σε τιμές χαβιαριού και οι δουλάρες συνεχίζουν να τον καταναλώνουν και να χαίρονται.

Σωτηρία καμιά!

Ηστωρείαις Αναλφαβιτησμού

Διαβάζεις ή προσπαθείς να το κάνεις "περιοθειριοποιείται" και λίγο παρακάτω "περιοθεριοποίηση".

Αρχίζεις να πιστεύεις ότι οι μαθητές εξεγέρθηκαν και τρολάρουν βάναυσα τον τύραννο εκπαιδευτικό τους αλλά κρατάς την ελπίδα ζωντανή.

Αρχίζεις να διορθώνεις άλλα γραπτά ενώ η ελπίδα σε εγκαταλείπει. Έχει αρχίσει να τρεμοσβήνει. Το νιώθεις το θανατικό.
Βλέπεις τα ίδια και χειρότερα. "...με αποτέλεσμα την ευαισθητοποίηση και κινητοποίησή τους δημιουργώντας ένα ευάλωτο κλίμα.".

Προσπαθείς να αντιληφθείς το νόημα. Ο εγκέφαλος καίγεται. Οι νευρώνες βρίσκονται σε παροξυσμό.

Σκέφτεσαι ότι βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια παγκόσμια συνωμοσία που έχει βαλθεί να σε εξοντώσει, να σε ξεκάνει, να σου κάνει το νεύρο τσιάταλο, να σε αφανίσει από προσώπου Γης.

Και βεβαιώνεσαι γι αυτό, όταν διαβάζεις ότι "σήμερα υπάρχουν πολλά φαινόμενα εξαπάτησης ανθρώπινων δικαιωμάτων".

Η καημένη η ελπίδα σπαρταράει. Ο επιθανάτιος ρόγχος της ακούγεται βαρύς. Και πολύ άντεξε η κακομοίρα. 

Εσύ, όμως, βράχος, Ιμαλάια, εκεί, να συνεχίζεις το έργο της διόρθωσης μέχρι τελικής πτώσης.

Κοιτάζεις κατάματα τον εχθρό αλλά αυτός έχει επιστρατεύσει τα πιο καταστροφικά όπλα του και νιώθεις ότι χάνεις, όχι απλώς μια μάχη, αλλά τον πόλεμο διαβάζοντας για το "πλήθως των φαινομένων", για την "πρωτερεώτητα", για την "υψηλής ποσότητας ανεργία", για το "επακόλουθω", για το "άτομο που αδυναμεί..." αλλά και για το "χρέως που έχουμε".

Αρχίζεις να πιστεύεις ότι ο Ηρώδης το έπαθε και έκανε αυτά τα παλιοπράγματα επειδή κλήθηκε να διορθώσει γραπτά εφήβων. Δικαιώνεις τις αποτρόπαιες πράξεις του. Θέλεις να αισθανθείς ντροπή αλλά τα λάθη των μαθητών δεν σε αφήνουν. Σε τσιγκλάνε.

Παιδιά δεκαέξι, δεκαεφτά και δεκαοχτώ χρόνων, που δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα δυσλεξίας ή άλλου είδους μαθησιακές δυσκολίες, αδυναμούν να εκφράσουν και να γράψουν σωστά ακόμη και απλές σκέψεις τους. Έφηβοι το 2022 τελειώνουν το Λύκειο και έχουν μείνει αγράμματοι. Και θα το τελειώσουν. Έχουμε φροντίσει να αφανίσουμε κάθε εμπόδιο.

Την ίδια στιγμή το υπουργείο και οι "ειδικοί", υπεύθυνοι για την εκπαιδευτική πολιτική στη χώρα μας σκέεεφτονται ότι χρειάζονται αλλαγές στον τρόπο διδασκαλίας των μαθημάτων.

Μη χειρότερα. Από πού το συμπέραναν αυτό; 

Μα γιατί, καλοί μου άνθρωποι; Για ποιον λόγο να υπάρξουν αλλαγές; Όλα δουλεύουν ρολόι. Μπορεί όχι ελβετικό αλλά... ρολόι. Οπότε μη βιαστείτε. Κουβεντιάστε το λίγο. Φτιάξτε μερικές επιτροπές και πολλές υποεπιτροπές για να το συζητήσουν το πράγμα. Κι επειδή πλησιάζουν και εκλογές, ανοίξτε μερικές ακόμη θέσεις στα πανεπιστήμια, ώστε τα παιδιά να έχουν την ευκαιρία να προχωρήσουν και στην Ανώτατη εκπαίδευση.

Να περάσουν σε μια Νωμοικί, σε κάποια Ειατρηκεί, σε μια Πσιχωλογοία, έστω σε κάποιο Μαθηματηκώ, Φισυκό, σε μια Βοιολωγεία και να ασχοληθούν με την αίρεβνα. 

Βέβαια, δεν χρειάζεται άγχος, γιατί και να μην καταφέρουμε να τα βολέψουμε και να τα αξιοποιήσουμε στα εγχώρια ΑΕΙ, θα βρουν τη λύση σε κάποιον από τους φοιτητικούς τουριστικούς προορισμούς της Κύπρου, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, του Ουζμπεκιστάν και πάει λέγοντας.

Χαμένα δεν θα πάνε.

Ιστορίες βιαστών

Δεν έχω άμεση αντίληψη αλλά μπορώ να το φανταστώ και, μάλλον, δεν πέφτω πολύ έξω.

 

Υποθέτω ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις τελευταίες μέρες, έχουν κατακλυστεί από λεπτομερείς αναλύσεις του βιασμού μιας 12χρονης. Υποθέτω, και πάλι, ότι στην τηλεόραση -σε δελτία ειδήσεων, πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα, δηλαδή, σε εκπομπές σκουπίδια- οι φρικιαστικές περιγραφές του θλιβερού περιστατικού έχουν κυριαρχήσει υποβαθμίζοντας οποιοδήποτε άλλο θέμα.

Οι ειδικοί βιαστολόγοι(?) θα έχουν, σίγουρα, την τιμητική τους και με ύφος έντονα επικριτικό θα διαγκωνίζονται για το ποιος θα δώσει τις πιο φρικιαστικές πληροφορίες, ποιος θα σοκάρει περισσότερο το κοινό, ποιος θα ενισχύσει το μίσος για τους υπανθρώπους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ποιος θα δώσει το περισσότερο υλικό για κουτσομπολιό...

Γεγονότα βιασμών, κακοποίησης γυναικών, δολοφονίας παιδιών, είναι λογικό να συγκλονίζουν, να προβληματίζουν, να ευαισθητοποιούν. Και είναι, επίσης, λογικό να ενημερωνόμαστε για αυτά.

"Συνέβη το τάδε, τότε, κατηγορείται ο τάδε και έφαγε την τάδε καμπάνα". Τέλος.

Για ποιον λόγο να χρειάζεται κανείς άλλες λεπτομέρειες και εικόνες φρίκης;

Όμως, στην πραγματικότητα, αυτό που ακολουθεί κάθε απάνθρωπη ενέργεια γίνεται εξίσου απάνθρωπο και βάναυσο. Όλη αυτή η υπερπροβολή της πράξης, η καταιγίδα πληροφοριών, η δραματοποίηση, ο κατακλυσμός με "αποκλειστικότητες" για το ποιον των δραστών αλλά και των θυμάτων, σε τι μπορεί να βοηθήσει; Τι αποκομίζει ο δέκτης όλης αυτής της παράστασης; Είναι καλύτερα ενημερωμένος; Σε τι τον εξυπηρετεί να γνωρίζει το ζώδιο ή την ομάδα αίματος του δράστη; Πώς αξιοποιεί τις λεπτομέρειες που του προσφέρονται για το κοντινό και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον των θυμάτων, τη γειτονιά τους, τις συνήθειές τους; 

Θα γίνει περισσότερο ευφυής στην αντιμετώπιση της καθημερινότητάς του; Θα προφυλαχτεί πιο ουσιαστικά από παρόμοια περιστατικά; Θα προλάβει, έστω, την τέλεση άλλων στο μέλλον;

Τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει και δεν πρόκειται να συμβεί. Η κοινωνία δεν θα βελτιωθεί και τα περιστατικά κακοποίησης δεν θα περιοριστούν με τον συγκεκριμένο τρόπο. Δεν συνέβη στο παρελθόν, δεν θα συμβεί στο μέλλον. Όλη αυτή η φρίκη στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι παρά η τροφή που χρειάζεται η μάζα για κουτσομπολιό, η αφορμή για φυγή από τη μιζέρια της καθημερινότητάς της, η ανανέωση των θεμάτων συζήτησης σε κάθε βαρετή, κατά τα άλλα, έξοδο.

Κι αναρωτιέμαι. Όλοι αυτοί που καταναλώνουν τις συγκεκριμένες πληροφορίες, που παρακολουθούν με μανία τις εκπομπές εκείνες που υπεραναλύουν τη βαναυσότητα, έχουν ποτέ σκεφτεί ότι με τη στάση τους δίνουν το ελεύθερο στα μέσα ενημέρωσης να συνεχίζουν το πανηγύρι τους;

Έχουν αναρωτηθεί ότι το τελευταίο που χρειάζεται σήμερα η δωδεκάχρονη, χθες κάποιο άλλο θύμα, είναι να περιφέρονται οι τραγικές ιστορίες τους από κανάλι σε κανάλι; Έχουν αναρωτηθεί ότι με την επιλογή τους και οι ίδιοι γίνονται βιαστές ψυχών ήδη απόλυτα κακοποιημένων, ψυχών που γνωρίζουν ότι θα ησυχάσουν μόνο όταν κάποιο άλλο θύμα πάρει τη θέση τους στην επικαιρότητα;

Και επειδή οι ελάχιστοι νευρώνες που διαθέτουν, καθιστούν αδύνατη ακόμη και την προσπάθεια για σκέψη, φτάσαμε στο σημείο σε κάθε περίπτωση βιασμού, φόνου, κακοποίησης, να έχουμε ένα θύμα αλλά πολλούς, μα πάρα πολλούς θύτες.