Πέμπτη 6 Αυγούστου 2020

Ένας νέος κόσμος, που είναι παλιός

Μια διαδικτυακή κουβέντα με παλιούς μαθητές μου, με αφορμή τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η πανδημία.
Έκδηλη αγωνία νέων ανθρώπων για όσα έρχονται ή ήδη έχουν έρθει.
Ερωτήματα ως προς τις ακαδημαϊκές και επαγγελματικές επιλογές που θα προσφέρουν μελλοντικά αξιόπιστες λύσεις.
Προβληματισμοί ως προς τις συμπεριφορές που πρέπει να υιοθετήσουμε, αφού είμαστε αναγκασμένοι να εγκαταλείψουμε παλιές.
Και, βέβαια, απαίτηση να μην μένω απλώς στον εντοπισμό των συνθηκών που διαμορφώνονται αλλά να προχωρώ και σε πιο συγκεκριμένες, καθαρές και κυρίως υλοποιήσιμες προτάσεις.

Ήταν μια ωραία και εποικοδομητική συζήτηση, η οποία έδειξε ότι, τελικά, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό εκ νέου, ώστε να προσαρμοστούμε στη νέα πραγματικότητα. Χρειάζεται απλώς να εγκαταλείψουμε συνήθειες που ουσιαστικά αποτελούσαν χάσιμο χρόνου, να εκτιμήσουμε και να αναδείξουμε κάποιες άλλες, τις οποίες, ως δεδομένες, είχαμε υποτιμήσει.
Κάπως έτσι καταλήξαμε σε ό,τι ακολουθεί.

Πρώτο: Είναι ανάγκη να τα βρούμε με τον εαυτό μας και να αφήσουμε τους άλλους να τα βρουν ή όχι με τον δικό τους. Είναι το πιο δύσκολο, πολύπλοκο αλλά απαραίτητο στοιχείο απέναντι σε κάθε δυσκολία. Εξασφαλίζει ηρεμία, οδηγεί σε σωστές επιλογές σε κάθε επίπεδο και αποτελεί βάση της προσωπικής ελευθερίας, στοιχειώδες για μια ευτυχισμένη ζωή απαλλαγμένης από τους περιορισμούς των επιλογών και συμπεριφορών της μάζας.
Δεύτερο: Είναι ανάγκη να βρούμε και να εκτιμήσουμε πραγματικούς φίλους. Δεν χρειάζεται και μάλλον είναι αδύνατον να είναι πολλοί. Θα είναι λίγοι, θα είναι ειλικρινείς, θα έχουν τη διάθεση να μας ακούν και τη δυνατότητα να μας στηρίζουν και να ανατροφοδοτούν τους στόχους και τις σκέψεις μας. Στο θέμα αυτό δεν χωρούν συμβιβασμοί. Ιδίως σε συνθήκες απομόνωσης οι καλοί φίλοι αποδεικνύονται ακόμη πιο απαραίτητοι.
Τρίτο: Είναι ανάγκη να ανακαλύψουμε ωραία βιβλία, μουσική, αξιόλογες ταινίες, όμορφα τοπία, με απλά λόγια την τέχνη και τη φύση. Δεν αρκεί να βρίσκουμε ελεύθερο χρόνο -και η αναγκαστική απομόνωση, λόγω πανδημίας, μας πρόσφερε πολύ- αλλά να τον γεμίζουμε με όμορφες, ευχάριστες και χρήσιμες ενασχολήσεις. Κάπως έτσι, οι ώρες δεν είναι χαμένες αλλά γεμάτες και περιορίζεται ο κίνδυνος της κατάθλιψης που γεννά η μοναχικότητα.
Τέταρτο και τελευταίο: Έχουμε δικαίωμα στην τεμπελιά. Χρειαζόμαστε χρόνο (όχι όλον το χρόνο που διαθέτουμε) για πραγματικό άραγμα και άδειασμα του μυαλού. Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι η συνεχής ένταση, τα απάνθρωπα ωράρια, η διαρκής ενασχόληση με υποχρεώσεις δεν είναι μια φυσιολογική κατάσταση. Μια μηχανή μπορεί να δουλεύει ασταμάτητα χωρίς σημαντικούς περιορισμούς. Ο άνθρωπος όχι.

Αν κάποιος καταφέρει όλα αυτά, ελάχιστα θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί, όχι μόνο στις υπάρχουσες αλλά και σε όσες συνθήκες ακολουθούν. 
Δεν πρόκειται για έναν καινούριο τρόπο ζωής αλλά για επαναπροσδιορισμό και νέα ιεράρχηση στοιχείων ήδη γνωστών.









Δεν υπάρχουν σχόλια: