Ηλιθιότητα, η χαρά του Κορωνοϊού

Ο κορωνοϊός απειλεί να εκθρονίσει το διαχρονικά και οικουμενικά κυρίαρχο θέμα των συζητήσεων: τον καιρό. Γιατί, όπως και με τον καιρό, έτσι και με τον κορωνοϊό ο καθένας έχει κάτι να πει. Οι σχετικοί συνήθως λένε τα σχετικά αλλά ποιος τους ακούει και οι άσχετοι τα άσχετα και -ω του θαύματος- βρίσκουν ακροατήρια μαζικά και φανατικά.

     Οι ειδικοί -από την πρώτη στιγμή- επέστησαν την προσοχή των πολιτών και σε μεγάλο βαθμό στηρίχτηκαν στην ατομική ευθύνη του καθενός ως προς τη λήψη μέτρων προφύλαξης. Κι όμως, βρεθήκαμε θεατές σε μια ακόμη παράσταση του ελληνικού θιάσου στο θέατρο του παραλόγου. Η ατομική ευθύνη και η λογική ηττήθηκαν (δεν συμβαίνει για πρώτη φορά) από την ηλιθιότητα. Οι προτροπές των ειδικών αποδείχτηκαν μάταιες. Ο Έλληνας δεν συμμαζεύεται. Και δεν συμμαζεύεται όχι επειδή κουβαλάει το επαναστατικό μέσα του. Όχι. Δεν συμμαζεύεται επειδή η έλλειψη παιδείας και διάθεσης επιβολής του νόμου του το επιτρέπουν. Η ιστορία έδειξε άλλωστε ότι ο τράχηλος του Έλληνα μια χαρά υπομένει ζυγούς. Έστω κι αν αυτοί (οι ζυγοί) διαρκούν μόνο... τετρακόσια χρόνια.

Εκεί που ως λαός έχουμε ένα θεματάκι είναι η ελευθερία, η λογική και η ευθύνη. Αυτές δύσκολα τις διαχειριζόμαστε κι ακόμη πιο δύσκολα τις ανεχόμαστε.

Είπαν, λοιπόν, οι ειδικοί ότι ακυρώνονται οι εκδηλώσεις του καρναβαλιού. Και το είπαν για το καλό του κοινού κι όχι για την καταδυνάστευσή του. Κι αυτό, μάλλον, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Όμως, να κι αν το είπαν, να κι αν δεν το είπαν. Γέμισαν οι δρόμοι καρναβαλιστές. Πιθανώς όλοι αυτοί που ξεχύθηκαν στους δρόμους αλαλάζοντας σαν πρωτόγονοι σε στιγμές ένθεης μανίας και έξαλλου ενθουσιασμού ένιωθαν ότι κάνουν αντίσταση. Αντίσταση, όμως, σε ποιον;  Μα σε αυτόν που κάνει πάντα αντίσταση ο Έλληνας: τη λογική. Η δημόσια υγεία, το δημόσιο συμφέρον δεν απασχόλησε κανέναν. Ναι, αλλά αυτός που αντιστέκεται στη λογική, δεν χωράει αμφιβολία ότι δεν είναι λογικός. Είναι κάτι άλλο.

Οπότε τι έπρεπε να γίνει; Να βγουν οι ειδικές δυνάμεις και να τους περιλάβουν όλους αυτούς με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες; Τότε ίσως κάτι θα καταλάβαιναν. Γιατί όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος*.

Το ίδιο διάστημα τα κλαμπ και τα σκυλάδικα γνώρισαν μεγάλες πιένες. Ο συνωστισμός στο κατακόρυφο από άτομα που δεν μπορούσαν να σκεφτούν το παραμικρό. Έφηβοι, με την άδεια και ίσως την παρότρυνση των γονιών τους, βγήκαν για να «ξεσκάσουν» και να διασκεδάσουν αδιαφορώντας για τις συνέπειες. «Ε παιδιά είναι!». Ο παραλογισμός στα κόκκινα. Και πώς ο γονιός να επιβάλει στο παιδί του περιορισμούς, όταν ο ίδιος αδυνατεί να θέσει τέτοιους στον εαυτό του; Γιατί και ο γονιός ήθελε και να «ξεσκάσει» και να διασκεδάσει. Οπότε τι θα έλεγε στο παιδί; «Κάτσε μέσα βλαμμένο!» ενώ την ίδια στιγμή αυτός θα ετοιμαζόταν όλο χαρά και χάρη για τη μεγαλειώδη έξοδο της Αποκριάς; «Όλοι βγαίνουν. Εμείς όχι;» αλλά και «Μια φορά είναι οι Αποκριές». Ε βέβαια, η χαρά του μασκαρά.

Το σκηνικό: Το παιδί να ετοιμάζεται και να στολίζεται για τον πανικό και η μάνα να αναρωτιέται «Ζακετάκι πήρες»; Λες και το ζακετάκι αποτελεί μέτρο προφύλαξης από τον κορωνοϊό. Αμ κυρά μου, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, δεν θα επικρατούσε οργασμός στα ερευνητικά κέντρα των πανεπιστημίων και των φαρμακευτικών εταιρειών, ώστε να βρεθούν εμβόλια και φάρμακα για την αντιμετώπιση της απειλής. Ο οργασμός θα επικρατούσε στις εταιρείες ένδυσης, ώστε να κατασκευαστούν πολλά και ωραία ζακετάκια. Αλλά δεν είναι έτσι. Βλέπει κανείς κάπου την ευθύνη και τη λογική ενώ μου διαφεύγει προσωπικά; Και δεν χρειάζεται να επαναλάβω τι είναι εκείνος που δεν είναι λογικός.

Σωτηρία από πουθενά. Συζητήσεις επί συζητήσεων και για τις εκκλησίες και το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Το «Εκείνος που πιστεύει, δεν κολλάει τον ιό» ακούγεται και με τρομοκρατεί όσο τα καρναβάλια. Δηλαδή, όλα αυτά τα ανθρωπάκια που έφεραν τον ιό από τους Αγίους Τόπους δεν στάθηκαν ικανά να βάλουν σε σκέψη κάποιους; Το γεγονός ότι έκλεισε και ο Ναός της Γεννήσεως στη Βηθλεέμ περνάει απαρατήρητο; Μα υπάρχει πιο ιερός και αγιασμένος τόπος από αυτόν; Κι όμως, η επίσκεψη σε αυτόν δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει την ασθένεια των πιστών. Οπότε, μήπως να αφήσουμε τα φανατικά και μεταφυσικά στην άκρη και να δώσουμε χώρο στην επιστήμη και τη λογική; Γιατί αν δεν συμβεί αυτό, βλέπω σε λίγο να αρχίσουν να πέφτουν οι ηλικιωμένοι -συνήθεις θαμώνες των ιερών ναών- σαν τα κοτόπουλα από τον ιό.

Και μέσα στον πανικό άρχισαν οι σκέψεις -ήδη μπορεί να έχει αποφασιστεί- για κλείσιμο των σχολείων. Στο οποίο, δεν διαφωνώ. Θα μπορούσε να είναι ένα μέτρο πρόληψης της εξάπλωσης του ιού αλλά... Θα έπρεπε να συνοδεύεται κι από την ατομική ευθύνη. Αλλά αυτή είπαμε ότι δεν χαρακτηρίζει την πλειονότητα του πληθυσμού. Γιατί το να κλείσουν τα σχολεία και να συνεχίσουν να είναι γεμάτα τα καφέ και τα κλαμποσκυλάδικα δεν θα βοηθήσει στο παραμικρό. Είναι μάλιστα πολύ πιθανό μια τέτοια απόφαση να οδηγήσει τους ηλιθίους στο συμπέρασμα ότι τα σχολεία κλείνουν επειδή αποτελούν φωλιά του κορωνοϊού. Οπότε δώρον άδωρον.

Κάποιος θα πρέπει να αναλάβει το δύσκολο έργο του να εξηγήσει στους ηλιθίους ότι ο κορωνοϊός μπορεί να φωλιάσει παντού. Και στα σχολεία και στα φροντιστήρια και στους ναούς και στις συναγωγές και στα τζαμιά και στα καφέ και... παντού. Κάποιος θα πρέπει να αναλάβει το δύσκολο (μάλλον ανέφικτο) έργο να πείσει τη μάζα ότι η ηλιθιότητα δεν τρομάζει τον κορωνοϊό. Αυτός απειλεί εξίσου και τους ηλιθίους. Έστω κι αν οι ίδιοι αδυνατούν να το αντιληφθούν.

* Λέγεται για κάποιον που δεν συνετίζεται με τα λόγια (μάλλον επειδή αδυνατεί να τα επεξεργαστεί) και απαιτούνται δραστικότερα μέτρα συνέτισης, δηλαδή ξυλοδαρμός ή πλαστικές σφαίρες (τα οποία επίσης αδυνατεί να επεξεργαστεί αλλά τα νιώθει στο τομάρι του).