Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Το μνημείο της "Άγνωστης Ευρώπης"

Λοιπόν, η πρότασή μου θα σπάσει τα ταμεία! Τώρα που οι «γνωστοί άγνωστοι» το σμπαράλιασαν το μνημείο του «Άγνωστου Στρατιώτη», οπότε, έτσι κι αλλιώς, θα μπούμε στη διαδικασία ανακαίνισης και ευπρεπισμού του, προτείνω να το μετονομάσουμε σε μνημείο της «Άγνωστης Ευρώπης»! Η κίνηση θα είναι πρωτοποριακή και να δείτε που πολύ σύντομα θα βρει μιμητές στο σύνολο των ευρωπαϊκών κρατών. Και μάλιστα προτείνω η 8η Μαρτίου να καθιερωθεί ως πανευρωπαϊκή εορτή και οι πρωταγωνιστές της καταστροφής να είναι οι ήρωες στους οποίους θα αποτίουμε φόρο τιμής στο εξής. Τη συγκεκριμένη μέρα θα γιορτάζουμε και θα τιμούμε το άγνωστο του ευρωπαϊκού μέλλοντός μας, γιατί έτσι όπως πάει το πράγμα η ΕΕ φαίνεται ότι αυτή τη στιγμή κινείται με αυτόματο πιλότο και κανείς δε γνωρίζει, έστω σε αδρές γραμμές, προς τα πού και με ποιο στόχο!
Κι αν όλα αυτά δείχνουν τραβηγμένα και εκτός πραγματικότητας δείτε τα τεκμήρια. Δείτε τι συμβαίνει σε πανευρωπαϊκή κλίμακα! Στη Γαλλία οι μετανάστες βάζουν φωτιά στα προάστια του Παρισιού, στη Δανία κάποιοι «γνωστοί άγνωστοι» καίνε την Κοπεγχάγη, στην Ελλάδα κάποιοι άλλοι καίνε το μνημείο του «Άγνωστου Στρατιώτη» και πάει λέγοντας. Όπου κι αν στρέψει κανείς το βλέμμα του θα αντικρίσει αποκαΐδια, ανασφάλεια, άγχος, άλλοτε με αφορμή το πρόβλημα της ενσωμάτωσης, άλλοτε της εκπαίδευσης, της στέγασης ή της ανεργίας. Κάτι δεν πάει καλά ή μάλλον πολλά δεν πάνε καλά για την Ευρώπη, αλλά κανείς δε δείχνει και το ανάλογο ενδιαφέρον για μια πορεία που συναντά διαρκώς αδιέξοδα.
Ίσως το πιο απαισιόδοξο βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτή τη στιγμή δε φαίνεται να υπάρχουν τα πρόσωπα που θα χαράξουν μια πορεία προοπτικής οδηγώντας την Ένωση σε τροχιά ανάπτυξης και τους λαούς της σε κλίμα αισιοδοξίας. Οι ηγετικές μορφές του παρελθόντος, οι οραματιστές της Ευρώπης πέθαναν νωρίς και κυρίως χωρίς να αφήσουν κληρονόμους ικανούς να συνεχίσουν το έργο τους. Οι σημερινοί και μάλλον όσοι διεκδικούν την εξουσία ηγέτες των ευρωπαϊκών κρατών αποδεικνύονται πολύ κατώτεροι των περιστάσεων αδυνατώντας ακόμη και να κατανοήσουν το ευρωπαϊκό όνειρο. Οι περισσότεροι δείχνουν εγκλωβισμένοι στα εθνικά όρια, περιχαρακωμένοι σε τοπικής κλίμακας προβλήματα, αποκλεισμένοι από τις αντιφάσεις, τη σύγχυση και τις ανασφάλειες που προκαλούν οι ραγδαίες μεταβολές του κόσμου μας. Δείχνουν αμήχανοι απέναντι σε κοσμοϊστορικές ανατροπές που διαδέχονται η μια την άλλη με ρυθμούς ασύλληπτους.
Και η Ευρώπη; Αυτή μάλλον έχει αφεθεί στη μοίρα της. Ένα έκτρωμα χωρίς ταυτότητα, χωρίς δομή, χωρίς ηγεσία, χωρίς στηρίγματα και προοπτική. Ένας μηχανισμός καταπλακωμένος από τη γραφειοκρατία του, χαμένος στο λαβύρινθο υπηρεσιών, επιτροπών, οργάνων που στελεχώνονται από άτομα με παχυλούς μισθούς, χωρίς ουσιαστική εξουσία, χωρίς δύναμη λήψης και επιβολής αποφάσεων, χωρίς φαντασία και ίχνος δημιουργικότητας. Ένα έκτρωμα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό, ένας «Φρανκενστάιν» γεμάτος μπαλώματα και χωρίς ενιαία δομή που αδυνατεί να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις και πολύ περισσότερο να διαδραματίσει έναν ανεξάρτητο ρόλο στη διαμόρφωση των παγκόσμιων συνθηκών.
Η Ευρώπη που κάποια στιγμή αποτέλεσε ελπίδα για τους λαούς της, αρχίζει να γίνεται πλέον δυσβάσταχτο βάρος έχοντας χάσει μεγάλο κομμάτι της αξιοπιστίας της. Και δε φταίει η Ευρώπη γι αυτό. Η Ευρώπη, αν είχε φωνή, θα ούρλιαζε, αν είχε χέρια, θα πλάκωνε στις μπούφλες τους πολιτικούς κι αν είχε πόδια, θα έφευγε και θα μας παρατούσε σύξυλους. Και θα είχε όλο το δίκιο με το μέρος της. Τη στιγμή που στη διεθνή σκακιέρα οι παίχτες έχουν ήδη πάρει θέσεις διεκδικώντας ρόλους, οι πολιτικοί αφήνουν την Ευρώπη να παρακολουθεί το παιχνίδι από μακριά αγνοώντας ακόμη και τους κανόνες του. ΗΠΑ, Ινδία, Κίνα αποδεικνύονται δύσκολοι αντίπαλοι. Ακόμη και η Ρωσία αρχίζει να εντοπίζει εκ νέου ένα σημαντικό ρόλο αξιοποιώντας και τις ενεργειακές πηγές της. Οι μόνοι που τα έχουν τελείως χαμένα είναι οι Ευρωπαίοι ηγέτες κι αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει, όσο αφήνουν την Ένωση μακριά από μια ταυτότητα που θα της έδινε σταθερή βάση, όσο αδυνατούν να επωμιστούν το ευρωπαϊκό όραμα. Η Ευρώπη θα συνεχίσει να πορεύεται εν μέσω ζαλάδων από την περιστροφική κίνηση με άξονα τον εαυτό της.
Το όλο κλίμα δεν περνάει απαρατήρητο. Η καταστροφική μανία που κάθε τόσο βρίσκει έκφραση στα ευρωπαϊκά κράτη, οι «φωτιές» που ξεσπούν η μια μετά την άλλη, οι πορείες στους ευρωπαϊκούς δρόμους δείχνουν ότι η ανοχή δεν αποτελεί πια γνώρισμα των Ευρωπαίων. Ίσως μάλιστα αποτελούν προάγγελο ενός ευρύτερου ξεσπάσματος στο άμεσο μέλλον. Και οι κυβερνήσεις τι κάνουν; Συνεχίζουν να πριονίζουν τις ευρωπαϊκές βάσεις επιρρίπτοντας στην ΕΕ συνολικά τις ευθύνες για τη σκληρή, αδιέξοδη, συντηρητική πολιτική τους. Από την άλλη, προσπαθούν να οικειοποιηθούν οτιδήποτε θετικό συμβαίνει με κονδύλια και προγραμματισμό της Ένωσης. Η μικρότητά τους δεν έχει όριο, η αδυναμία τους να σχεδιάσουν και πολύ περισσότερο να υλοποιήσουν ένα κοινό, ευρωπαϊκό μέλλον -που δείχνει και ως η μόνη προοπτική- είναι παροιμιώδης. Τα πειράματα, τα εθνικά συμφέροντα, οι μικροκομματικές αντιλήψεις έχουν γίνει τροχοπέδη σε κάθε προοπτική.
Λοιπόν, αν δε συμβεί κάτι συγκλονιστικό που θα ανατρέψει την υπάρχουσα βλακώδη κατάσταση, αν δε γίνει μια προσπάθεια να τραβήξουμε από το βάλτο του το ευρωπαϊκό όνειρο, τότε μάλλον θα έχουμε υπογράψει τη συνθήκη διάλυσης της ΕΕ. Και τότε τι θα συμβεί; Θα επιστρέψουμε στο παρελθόν και θα προσπαθούμε κάθε κράτος μόνο του να ανταποκριθούμε στις εξελίξεις; Λίγο χλωμό το βλέπω το σενάριο. Ανεφάρμοστο από την αρχή μέχρι το τέλος. Μπορεί αυτό να «φτιάχνει» τις δυνάμεις του συντηρητισμού και της αντίδρασης, αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ ότι «φτιάχνει» και τους πολίτες που διαθέτουν στοιχειώδη σύνεση και λογική! Ας το σκεφτούν όλοι, γιατί και σ’ αυτή την περίπτωση κάτι θα χρειαστεί να τρώμε. Και τι θα τρώμε τότε; Τα εθνικά ιδεώδη θα τρώμε; Κι άντε να τα τρώμε, αλλά ας μας δώσει κάποιος τη συνταγή για να χορτάσουμε!

Δεν υπάρχουν σχόλια: