Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2007

Η ... ομπρέλα της παγκοσμιοποίησης!

Η στιγμή που μπαίνω στην αίθουσα για να αναλύσω στα παιδιά θέμα έκθεσης σχετικό με την παγκοσμιοποίηση ανήκει σ’ εκείνη την ιδιαίτερη κατηγορία εμπειριών που χαρακτηρίζω ως «τα έχω δει όλα»! Φρίκη, ένταση και «βόηθα Παντοδύναμε»! Πρόκειται για στιγμές που αισθάνομαι όπως και τα συνεργεία που είχαν αναλάβει την οικοδόμηση του πύργου της Βαβέλ. Άλλωστε θεωρώ ότι ο θυμός και η τιμωρία του Θεού στους υβριστές Του τη δεδομένη στιγμή αποτέλεσε την απαρχή όσων συμβαίνουν σήμερα στα όρια της οικουμενικότητας που μας περιβάλλει. Γιατί, αν ο Μεγαλοδύναμος αποφάσιζε την επιβολή διαφορετικής τιμωρίας κι όχι το διαχωρισμό των ανθρώπων σε σύνολα με διαφορετικό κώδικα επικοινωνίας, δε θα χρειαζόταν εγώ τώρα να προσπαθώ να εξηγήσω στους υποψηφίους για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση τι σημαίνει παγκοσμιοποίηση!
Όλοι ανέκαθεν και χρησιμοποιώντας κοινή γλώσσα θα νιώθαμε ότι ανήκουμε σε ένα και μοναδικό σύνολο, οπότε η παγκοσμιοποίηση θα ήταν το «δεδομένο» κι όχι το «άγνωστο» που αποτελεί στις μέρες μας για ένα μεγάλο αριθμό ατόμων και δη νέων. Τέλος πάντων, Θεός είναι και Αυτός αποφασίζει και λόγος δε μας πέφτει. Κοινοί θνητοί είμαστε άλλωστε και δεν μπορούμε να απαιτούμε πολλά πολλά, γιατί ξέρει Εκείνος από τιμωρίες αλλά εμείς δεν ξέρουμε τι μας περιμένει, οπότε ας κρατάμε και καμιά πατινί! Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα εγώ είμαι υποχρεωμένος (δυστυχώς) να εξηγώ στα παιδιά το φαινόμενο, γιατί, αν το συναντήσουν στις εξετάσεις τους, δε θα είμαι μόνο εγώ που θα «τα έχω δει όλα» αλλά και οι βαθμολογητές τους!
Σκεφτείτε, λοιπόν, τη χαρά που ένιωσα, όταν πριν λίγο καιρό βρέθηκα στην Αθήνα (διαμαντόπετρα της γης το δαχτυλίδι) με παρέα φίλων και ανάμεσα σε άλλα κατάφερα με την ακούσια βοήθεια συμπτώσεων να εντοπίσω τον απόλυτο τρόπο προσέγγισης και εξήγησης του φαινομένου που τόσα χρόνια με παιδεύει! Το προκαθορισμένο ραντεβού μας σε σταθμό αυτοκινήτων στου Ψειρή έδωσε τις κατάλληλες αφορμές για όσα ακολούθησαν. Οι φίλοι έφτασαν επιβαίνοντες σε γιαπωνέζικο αυτοκίνητο, τη φύλαξη του οποίου ανέλαβε ο Αλβανός (μάλλον) υπάλληλος του σταθμού τοποθετώντας το ανάμεσα σε ένα γερμανικό με ολλανδικές πινακίδες κι ένα ιταλικό μοντέλο.
Η βροχή που έπιασε θα ήταν καταστροφική για το καινούριο ιταλικό δερμάτινο παντελόνι της φίλης μου, οπότε ο Νιγηριανός μικροπωλητής που εμφανίστηκε ως «από μηχανής θεός» πουλώντας και ομπρέλες -ανάμεσα σε πολλά άλλα χρήσιμα και άχρηστα- υπήρξε η λύση στην αγωνία της και η «Σωτηρία» για το απύθμενο ψώνιο της. Προφυλαγμένοι από τη βροχή κατευθυνθήκαμε σε ινδικό εστιατόριο κι εκεί καταλήξαμε ότι η ομπρέλα της φίλης μου δεν ήταν μια οποιαδήποτε ομπρέλα αλλά η «ομπρέλα της παγκοσμιοποίησης», αφού ναι μεν έφερε, φαρδιά πλατιά, την υπογραφή Ιταλού σχεδιαστή αλλά ήταν κατασκευασμένη στην Κίνα και τελικά πουλήθηκε σε Ελληνίδα από Αφρικανό πλανόδιο! Στον «εθνικό διάλογο» που ακολούθησε γελοιοποιήσαμε επαρκώς το ζήτημα απολαμβάνοντας γαλλικό κρασί και γεύσεις της Ανατολής ενώ στη συνέχεια της βραδιάς αποφασίστηκε επίσκεψη σε bar της περιοχής όπου συγκρότημα από την Κούβα διασκέδαζε ένα πολυεθνικό κοινό σε latin ρυθμούς. Εννοείται ότι στα τραπέζια συνυπήρχαν αρμονικότατα ποτά με προέλευση από την ηλιόλουστη Καραϊβική όσο και από τη σκοτεινή και κρύα Βρετανία. Και όλα αυτά συνέβησαν ένα βράδυ στην Ελλάδα ενώ στο σύνολο των συναλλαγών χρησιμοποιήθηκε το πολυεθνικό euro!
Τώρα, βέβαια, εγώ γνωρίζω πώς θα εξηγώ την παγκοσμιοποίηση στα παιδιά αλλά εκείνο που με προβληματίζει και με θλίβει είναι ότι πάρα πολλά απ’ αυτά ζουν βουτηγμένα στην άγνοια ενώ αδυνατούν να αποκωδικοποιήσουν κάτι που τους περιβάλλει κάθε στιγμή. Αναρωτιέμαι! Όλα αυτά τα παιδιά δεν έχουν ακούσει … «ξένη» μουσική, δεν έχουν παρακολουθήσει «ξένες» τηλεοπτικές σειρές ή ταινίες, δε φορούν ρούχα «ξένων» κατασκευαστών, δε συναλλάσσονται με euro, δεν έχουν μάθει ότι η χώρα μας ανήκει στην ΕΕ; Οπότε για τη δυσκολία τους να κατανοήσουν την παγκοσμιοποίηση δεν ευθύνεται η έλλειψη εμπειριών αλλά η αδυναμία τους να ενεργοποιήσουν τα πνευματικά χαρακτηριστικά τους. Ζώντας σε μια πραγματικότητα χτισμένη με αυτονόητα και δεδομένα τους είναι δύσκολο ακόμη και να αμφιβάλλουν!
Και την ίδια στιγμή εξελίσσεται ένας ακόμη εθνικός διάλογος για την παιδεία, ο οποίος μετά από μαραθώνιες συζητήσεις, μάλλον, θα καταλήξει σε μια ακόμη αλλαγή του συστήματος εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η ουσία του πράγματος δε βλέπω να απασχολεί κανέναν. Γιατί η ουσία δε βρίσκεται στις εξετάσεις αλλά στο τι άτομα φτάνουν σ’ αυτές. Κι αν κάποιον απασχολεί η βελτίωση της ποιότητας των νέων πρέπει να δώσει απαντήσεις σε συγκεκριμένα ερωτήματα! Πώς θα μάθουμε στα παιδιά να σκέφτονται, να αναλύουν και να κατανοούν; Πώς θα τους δείξουμε ποιος είναι ο δικός τους κόσμος, πώς θα τα οδηγήσουμε στη χαρά της αμφιβολίας και πώς θα τα βοηθήσουμε να αισθανθούν τη γοητευτική δύναμη που απορρέει από την ύπαρξη στόχων;
Ο κόσμος μας εξελίσσεται και το κάνει εξωφρενικά γρήγορα και δεν περιμένει κανέναν! Το πρόβλημα για τα παιδιά που χρειάζονται … «ζωγραφιά» της παγκοσμιοποίησης για να κατανοήσουν περί τίνος πρόκειται είναι ότι ο κόσμος δεν είναι αεικίνητος. Κάποιοι τον οδηγούν σε μια πορεία. Κάποιοι άλλοι έχουν χάσει το τρένο, μονίμως θα το χάνουν και είναι κρίμα που ανάμεσά τους υπάρχουν και νέοι! Αλλά τελικά, όσο το σκέφτομαι καλύτερα, δεν τους χρειαζόμαστε αυτούς. Στην επόμενη βροχή -και όχι μόνο- όλο και κάποιος Πακιστανός, Ινδός, Νιγηριανός, Κινέζος θα βρεθεί να πουλάει ομπρέλες -και όχι μόνο- και θα καταλάβει τη θέση που «εμείς» αφήσαμε κενή, επειδή δεν καταλαβαίναμε τι σημαίνει παγκοσμιοποίηση!

*Ο κ. Ζάχος ελπίζει ότι η ψωνάρα φίλη του
που αποτέλεσε την αφορμή για το συγκεκριμένο
δε θα διαβάσει το άρθρο

Δεν υπάρχουν σχόλια: