Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2009

"Ποια Επανάσταση Χρειαζόμαστε"

Αν συνεχίσει έτσι θα αποτελέσουμε θεσμό!
Πριν λίγες μέρες ξαναζήσαμε στο Καρπενήσι την υπέροχη εμπειρία της συμμετοχής στην εκδήλωση Προσανατολισμού που διοργάνωσε για δεύτερη χρονιά το φροντιστήριο "λέξη" και οι ιδιοκτήτες του, Γιάννης Τασιόπουλος και Ρίτα Τσιγκρέλη σε συνεργασία με την εταιρεία ORIENTUM.
Ο Σπύρος Μιχαλούλης προσέγγισε θέματα σχετικά με τις σχολές, τα μυστικά μιας σωστής επιλογής και συμπλήρωσης του μηχανογραφικού. Ο Φώτης Ρήγας προσέγγισε θέματα που σχετίζονται με την επιλογή προσωπικού στη σημερινή αγορά εργασίας και τα εφόδια που θεωρούνται σημαντικά για την εξέλιξη ενός νέου.

Εκπληκτική παρέα, υπέροχο κοινό, αψεγάδιαστη οργάνωση, συμπαθέστατοι μαθητές και αξεπέραστη φιλοξενία δημιούργησαν πάλι ένα κλίμα τόσο φιλικό που κάνει τον καθένα να στενοχωριέται, όταν φτάνει η στιγμή της αναχώρησης.
Η φετινή χρονιά πρόσθεσε στην περσινή εμπειρία κάποια νέα δεδομένα, τα οποία -δυστυχώς- δεν είχαν την ευκαιρία όλοι να τα ... ζήσουν. Το bar "ΧΡΩΜΑ" όπου και καταλήξαμε ήταν εξαιρετικό (μουσική rock, καθαρά ποτά και τζάκι) ενώ και το δωμάτιο με τζάκι που μου εξασφάλισαν οι οικοδεσπότες ήταν πολύ ... ζεστό! Για το τελευταίο δε γίνεται να επεκταθώ, γιατί ορισμένοι από την παρέα θυμώνουν (ίσως γιατί τα δωμάτιά τους δε διέθεταν τζάκι).


Στη συγκεκριμένη εκδήλωση συμμετείχα και ως ομιλητής -γεγονός που μου προκαλεί αφόρητο άγχος! Ήταν πάντως η αφορμή που χρειαζόμουν, ώστε να ολοκληρώσω όσα είχα ήδη αρχίσει να εκφράζω στις δύο προηγούμενες αναρτήσεις.


Η εισήγησή μου στην εκδήλωση ακολουθεί:

"Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που βρίσκομαι στο Καρπενήσι συμμετέχοντας στην εκδήλωση του φροντιστηρίου «λέξη» για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Και είμαι χαρούμενος για δυο λόγους. Ο ένας είναι καθαρά συναισθηματικός, αφού με το Γιάννη και τη Ρίτα έχουμε δέσει όσο και το γλυκό με το σιρόπι του. Ο άλλος είναι τελείως πρακτικός κι έχει να κάνει με τα ΑΤΜ των τραπεζών της περιοχής σας που λειτουργούν κανονικά εξυπηρετώντας το κοινό. Μπορεί να σας φαίνεται ανόητο αλλά στη δική μου πόλη δεν έχουν μείνει πολλά ATM σε λειτουργία μετά τις πρόσφατες κινητοποιήσεις αλλά και τις καταστροφές που προκάλεσε μια ομάδα νέων, γεγονός που δημιούργησε σημαντικά προβλήματα στην καθημερινότητά μας.
Η αφορμή για όσα αποφάσισα να μιλήσω σήμερα βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό.
Διαβάσαμε αρκετά και ακούσαμε ακόμα περισσότερα για τους λόγους που οδήγησαν τους νέους στους δρόμους. Είδαμε ανθρώπους -κυρίως πολιτικούς και δημοσιογράφους- τελείως υποκριτικά να προσπαθούν να εντοπίσουν και να μας γνωστοποιήσουν τις αιτίες που οδήγησαν εκατοντάδες νέους σε ειρηνικές διαδηλώσεις και, δυστυχώς, κάποιες δεκάδες σε βίαιες καταστροφές.
Οι δημοσιογράφοι βέβαια, ασχολήθηκαν κυρίως με τις καταστροφές, επειδή η βία και ο βανδαλισμός πουλάνε στο κοινό που ακόμα και σήμερα παρακολουθεί -σπαταλώντας το χρόνο του- τηλεόραση, υποβαθμίζοντας ή ακόμα και αδιαφορώντας για τις ειρηνικές και κάποτε εξαιρετικά συγκινητικές εκδηλώσεις του μεγαλύτερου τμήματος της νεολαίας.
Οι πολιτικοί ασχολήθηκαν με το γνωστό λαϊκιστικό τρόπο που γνωρίζουν πολύ καλά, χαϊδεύοντας τα αφτιά των νέων, επειδή αυτοί ψηφίζουν στα δεκαοχτώ, οπότε αποτελούν μια καλή πελατεία για τις επόμενες εκλογές. Η ουσία, για μια ακόμα φορά, χάθηκε ανάμεσα στις κραυγές των τηλεοπτικών παραθύρων, στα δακρυγόνα και στις βόμβες μολότοφ.
Οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί θα ασχοληθούν ξανά με τη νεολαία, όταν αυτή οδηγηθεί σε νέες ακρότητες. Η ηρεμία, η ουσιαστική και λογική προσέγγιση των διαφόρων θεμάτων που μπορεί να οδηγήσει σε λύσεις προκαλούν -δυστυχώς- το ενδιαφέρον σε όλο και λιγότερους ανθρώπους στη χώρα μας.
Όλοι -πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ακόμα και οι νέοι- αποχώρησαν από τη σκηνή, αφού, δήλωσαν συντετριμμένοι από τα γεγονότα.
Στο ερώτημα, όμως, «τι κατάφεραν οι νέοι που βγήκαν στους δρόμους», η απάντηση είναι, δυστυχώς και για μια ακόμα φορά: «ΤΙΠΟΤΑ»!
Οι περισσότεροι αντιμετώπισαν την κατάσταση αποσπασματικά. Δήλωσαν και μάλλον ένιωσαν έκπληκτοι σαν να έρχονταν για πρώτη φορά σε επαφή με τα προβλήματα και την ανάγκη αντίδρασης των νέων. Κι όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι νέοι βρίσκονται σε αδιέξοδο, νιώθουν αδύναμοι, ανασφαλείς, αισθάνονται άγχος και πίεση και κυρίως νιώθουν μόνοι και χωρίς στηρίγματα εδώ και καιρό.
Ό,τι συνέβη πρόσφατα μπορεί να έχει διαφορετικές αφορμές αλλά έχει τις ίδιες αιτίες με πλήθος άλλων αντιδράσεων από την πλευρά των νέων. Πρόκειται για τις ίδιες αιτίες που προκάλεσαν διαμαρτυρίες, μακροχρόνιες καταλήψεις σχολικών μονάδων και επεισόδια στους δρόμους ολόκληρης της Ευρώπης και κατά τη δεκαετία του ’90. Πρόκειται για τις ίδιες αιτίες που οδηγούν δεκάδες νέους καθημερινά στα ναρκωτικά. Για τις ίδιες αιτίες που προκαλούν σε δεκάδες νέους κατάθλιψη, μαθησιακές δυσκολίες, απέχθεια για τους θεσμούς της κοινωνίας, μίσος και διάθεση αποστασιοποίησης από την πραγματικότητα και πλέον … εθισμό στο Internet.
Βλέπετε; Όσα πρόσφατα ζήσαμε δεν τα ζήσαμε για πρώτη φορά. Και σίγουρα δεν ήταν ούτε η τελευταία! Με βεβαιότητα θα γινόμαστε όλο και πιο συχνά μάρτυρες παρόμοιων αλλά όλο και πιο έντονων, καταστροφικών, μαζικών και δυναμικών αντιδράσεων.
Στο βιβλίο μου, «Εγχειρίδιο Επιβίωσης», πριν λίγα χρόνια αναφερόμενος στην προετοιμασία των νέων έγραφα:

«Διαμορφώνουμε άτομα που θα ριχτούν στη ζωή απροετοίμαστα, χωρίς στηρίγματα, άτομα που εύκολα θα αποπροσανατολίζονται και θα χάνουν το δρόμο και το στόχο τους. Διαπαιδαγωγούμε άτομα που πολύ πιθανώς θα επιδείξουν έντονα αντικοινωνική συμπεριφορά αντιδρώντας στην καταπίεση που θα υποστούν, στις ανασφάλειες που θα τα πολιορκούν, στα όνειρα που δε θα πραγματοποιηθούν ποτέ! Ήδη τα πρώτα μηνύματα έρχονται από παντού. Ομάδες ανθρώπων ξεσηκώνονται, λαοί επαναστατούν, θρησκευτικές ή κοινωνικές μειονότητες αντιδρούν δυναμικά και συγκρούονται με τις δυνάμεις του κατεστημένου. Αν δεν απαλλαγούμε άμεσα από την αδράνεια απέναντι στα γεγονότα, είναι πιθανό να ζήσουμε ακόμη πιο αρνητικές καταστάσεις που θα έχουν αντίκτυπο όχι απλώς σε περιορισμένες ομάδες αλλά στην παγκόσμια κοινότητα και τις δομές της προκαλώντας χάος στις συναλλαγές, στην πολιτική οργάνωση αλλά και σε ό,τι άλλο γνωρίζαμε μέχρι σήμερα και το αποδεχόμασταν ως “ορθό”!».

Δεν είμαι προφήτης. Ούτε τη βρίσκω με δυσοίωνες προβλέψεις. Ζω και κινούμαι ανάμεσα σε νέους, έρχομαι σε επαφή μαζί τους κι αυτό μου προσφέρει απλόχερα τη δυνατότητα να αντιλαμβάνομαι και έτσι να κατανοώ τι αισθάνεται η νέα γενιά καθώς και τα γεγονότα που πρόκειται να ακολουθήσουν.
Για όλα αυτά που συμβαίνουν ευθύνεται η αδυναμία της προηγούμενης γενιάς των γονιών, των πολιτικών, των εκπαιδευτικών να προετοιμάσει σωστά τους νέους. Η εποχή, οι μεταβολές, οι ανακατατάξεις προχωρούν πολύ πιο γρήγορα από τους περισσότερους ανθρώπους, προχωρούν πολύ πιο γρήγορα από τους θεσμούς που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Η οικογένεια, η εκπαίδευση, η πολιτική, η θρησκεία αδυνατούν να κατανοήσουν το καινούριο, να προσαρμοστούν σ’ αυτό και τελικά να προετοιμάσουν τους νέους ουσιαστικά για το μέλλον τους και να τους βοηθήσουν να κοινωνικοποιηθούν ομαλά. Οι θεσμοί έχουν περιέλθει σε βαθιά κρίση και το σημαντικότερο είναι ότι δε δείχνουν την παραμικρή διάθεση και μάλλον δεν έχουν την ικανότητα να ξεφύγουν από αυτή.
Το αποτέλεσμα είναι δεδομένο. Νέοι συντηρητικοί που αναγκάζονται να συμβιβαστούν στα δεκαέξι και στα δεκαεφτά τους. Νέοι που ξυπνούν ένα πρωί και συνειδητοποιούν ότι αγωνίζονται για μια μόνιμη, σίγουρη και «ξεκούραστη» θέση. Συνειδητοποιούν ότι αγωνίζονται για ό,τι σιχαίνονται, για ό,τι μέχρι «χθες» αποτελούσε όνειρο όχι δικό τους αλλά των … «γέρων» της κοινωνίας. Νέοι που πριν ακόμα ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία, σκέφτονται τη σύνταξη! Νέοι που θεωρούν ότι αν δεν καταφέρουν αυτό που θέλουν οι δικοί τους, δεν έχουν εναλλακτική λύση, που πιστεύουν ότι μια μέτρια και ήσυχη ζωή χωρίς εναλλαγές, ενδιαφέρον και πρωτοτυπία στην αγκαλιά του Δημοσίου είναι η λογική αναζήτηση. Νέοι που σήμερα φωνάζουν «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» και πέφτουν για ύπνο με το όνειρο(;) ότι κάποτε θα καταφέρουν να είναι οι ίδιοι στη θέση εκείνων που σήμερα μισούν και βρίζουν. Νέοι που φωνάζουν «κάτω το κράτος» αλλά που κάποιοι τους έπεισαν ότι η δουλειά γι αυτό το κράτος θα είναι η σωτηρία γι αυτούς και το μέλλον τους. Νέοι που θα ήθελαν να γίνουν δημιουργικοί, καινοτόμοι, δυνατοί αλλά που δεν έχουν ιδέα και πώς θα το καταφέρουν.
Δε χρειάζεται να ψάχνουμε για άλλες αιτίες για τα όσα συμβαίνουν. Έχουμε ήδη την απάντηση. Γνωρίζουμε και τους υπευθύνους.
Αρκετοί θα σκεφτούν ότι αναφέρομαι στα λίγο πολύ γνωστά και χιλιοειπωμένα, ότι σε λίγο θα αρχίσω να επιρρίπτω ευθύνες στο περιβόητο κακό κι απάνθρωπο Σύστημα που για όλα φταίει. Ίσως κάποιοι μάλιστα -κυρίως οι νεότεροι εδώ μέσα- περιμένουν, τελείως βολικά γι αυτούς, να προσωποποιήσω περισσότερο τα πράγματα αναφερόμενος στις ευθύνες της διεφθαρμένης και γεμάτης υποκρισία πολιτικής, της συντηρητικής οικογένειας που αποσβολωμένη και ανήμπορη παρακολουθεί από μακριά τις εξελίξεις, στο εξίσου συντηρητικό και αποστεωμένο σχολείο που έχει τόση σχέση με την πραγματικότητα όση και ο Αυτοκρατορικός πιγκουΐνος με την έρημο Σαχάρα.
Ωραία όλα αυτά αλλά πιστεύω ότι έχουν καταντήσει κουραστικά, βαρετά. Θα άξιζε να ασχοληθεί κανείς με την κατάσταση των συγκεκριμένων θεσμών, αν πίστευε ότι κάτι σύντομα μπορεί να αλλάξει. Προσωπικά αδυνατώ να φανταστώ ότι η οικογένεια, το σχολείο και η πολιτική θα αποκτήσουν σύντομα πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτό που λέγεται προετοιμασία των νέων.
Ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα ότι η επανάσταση είναι η μόνη λύση. Ανήκω σε εκείνους που προσδοκούν ανυπόμονα αυτή την επανάσταση που θα αλλάξει την πορεία των πραγμάτων και θα μας απαλλάξει από την ακινησία, την αγωνία, την απαισιοδοξία και τα προβλήματα που μας προκαλεί η άγνοια για τον κόσμο που έχει διαμορφωθεί και μας περιβάλλει ορίζοντας τις δυνατότητες, τις επιλογές και τις κινήσεις μας σε κάθε τομέα.
Στο μυαλό των περισσοτέρων, όταν γίνεται λόγος για επανάσταση, έρχονται εικόνες βίας, καταστροφής, αιματηρών συγκρούσεων, φρικαλεοτήτων μεταξύ αντιμαχόμενων παρατάξεων. Όλα αυτά, όμως, είναι ξεπερασμένα, συντηρητικά, ιστορικά έχουν αποδειχτεί αδιέξοδα και με βεβαιότητα πρέπει να τα εγκαταλείψουμε στο παρελθόν.
Χρειαζόμαστε μια επανάσταση αλλά αυτή πρέπει να είναι πολύ διαφορετική από εκείνες που έχουν προηγηθεί. Μια επανάσταση που θα καταφέρει να αποστασιοποιηθεί από τη βία και τους κάθε είδους βανδαλισμούς.
Τα πάντα ξεκινούν από μια απλή σκέψη και την παραδοχή της. Οι παραδοσιακοί θεσμοί -πολιτική, οικογένεια, σχολείο- και το κατεστημένο που εκφράζουν ευθύνονται για τα σημερινά προβλήματα, για την πορεία της παγκοσμιοποίησης, για τα αδιέξοδα των κοινωνιών μας, για τη διαφθορά που κυριαρχεί, για την αναξιοκρατία, την καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας αλλά και για τις αδυναμίες, τη σύγχυση, τις ανασφάλειες, την απαισιοδοξία των νέων. Αφού αυτοί έχουν σημαντική ευθύνη για τον κόσμο μας, είναι τουλάχιστον παράλογο και σίγουρα ανόητο κάποιος να περιμένει ότι αυτοί θα είναι εκείνοι που θα τον αλλάξουν. Είναι η εύκολη λύση να περιμένει κάποιος το παραμικρό από θεσμούς που έχουν περιέλθει σε σοκ και λειτουργούν σαν να βρίσκονται σε κώμα. Και το βέβαιο είναι ότι, όσο κι αν το επιθυμούν, θα αργήσουν πολύ να ξεπεράσουν τη σύγχυση στην οποία βρίσκονται. Οι θεσμοί αναζητούν απεγνωσμένα βοήθεια κι αυτή δεν πρόκειται να έρθει, αν οι πραγματικά υπεύθυνοι δεν αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Μιλάμε διαρκώς για μια επανάσταση. Μια επανάσταση που τη χρειάζεται η οικογένεια, το σχολείο, η πολιτική, η οικονομία, οι διεθνείς σχέσεις, η θρησκεία, ολόκληρος ο κόσμος. Μια επανάσταση για την οποία, όμως, οι μόνοι ικανοί είναι οι νέοι. Αυτοί έχουν την ευθύνη πλέον.
Οι εποχές που οι νέοι κατέβαιναν στους δρόμους και απλώς διεκδικούσαν αλλαγές από τους φορείς του κατεστημένου έχουν παρέλθει. Το κατεστημένο αγνοεί το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε, αγνοεί τις λύσεις που πρέπει να δοθούν. Βρισκόμαστε πια μπροστά στην επιτακτική ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε τη νεότητα και να απαιτήσουμε από αυτή περισσότερα, πιο σύγχρονα και ουσιαστικά πράγματα. Οι νέοι στο παρελθόν αντιμετωπίστηκαν και σε μεγάλο βαθμό υπήρξαν κληρονόμοι της πραγματικότητας που διαμόρφωσαν οι προηγούμενες γενιές. Σήμερα καλούνται να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να αποτελέσουν οι ίδιοι τους διαμορφωτές του μέλλοντός τους.
Αν οι νέοι επιθυμούν στηρίγματα, έξοδο από τα αδιέξοδα, πορεία προς την επιτυχία, «ζωή και όχι επιβίωση» πρέπει να εγκαταλείψουν τις εύκολες λύσεις. Θα πετύχουν, θα αποτινάξουν το άγχος, την ανασφάλεια, τη σύγχυση και την απαισιοδοξία εκείνοι οι νέοι που θα πιστέψουν και θα στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις, που θα πάψουν απλώς να γκρινιάζουν για τις δυσκολίες που συναντούν, που θα πάψουν να καταδικάζουν τα αρνητικά που τους περιμένουν, που θα πάψουν να προσδοκούν λύσεις από θεσμούς που δείχνουν ανήμποροι ακόμα και να αντιληφτούν το τι συμβαίνει.
Κι όλα αυτά δε θα τα καταφέρουν όσα ATM κι αν διαλύσουν, όσες βιτρίνες κι αν σπάσουν, όσα αυτοκίνητα κι αν καταστρέψουν. Θα τα καταφέρουν με σκληρή και συνεχή προσπάθεια, με πολλή δουλειά και διοχέτευση του δυναμισμού τους προς τη σωστή κατεύθυνση. Θα τα καταφέρουν οι νέοι που σήμερα προετοιμάζονται για το αύριο κι όχι όσοι επαναπαύονται σε όσα μπορεί να τους προσφέρει η προηγούμενη γενιά. Θα τα καταφέρουν οι νέοι που δε μένουν στα εφόδια που τους προσφέρει το οργανωμένο σύστημα. Ωραία και χρήσιμα όλα αυτά που το σύστημα μπορεί να δώσει στη νεολαία. Χρήσιμες οι ξένες γλώσσες, η πανεπιστημιακή εξειδίκευση, η γνώση ηλεκτρονικών υπολογιστών αλλά σκεφτείτε ότι αυτά όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι ήδη τα διαθέτουν. Σκεφτείτε ότι όλα αυτά η αγορά τα πληρώνει το πολύ με … 700 €!
Το παιχνίδι της διάκρισης ήδη έχει μεταφερθεί αλλού και λέγεται ισχυρή, προσαρμοστική και δυναμική προσωπικότητα. Κι αυτή δεν αποκτιέται ούτε με καταστροφές ούτε πολύ περισσότερο με συμβιβασμούς, με αποδοχή των ονείρων των μεγαλυτέρων, με φοβίες που προσπαθεί να προκαλέσει το κατεστημένο. Διαμορφώνεται μέσα από την αμφισβήτηση του συντηρητικού και τη δυναμική αντιπαράθεση σ’ αυτό, μέσα από ρήξεις και συγκρούσεις με τις επιθυμίες και τις συμβουλές των γονιών και των εκπαιδευτικών.
Χρειαζόμαστε μια επανάσταση και τη χρειαζόμαστε γρήγορα αλλά αυτή η επανάσταση δεν μπορεί να ξεκινήσει παρά μόνο από την ψυχή του κάθε νέου!

Είναι παράλογο και τελείως άσκοπο να περιμένουν οι νέοι βοήθεια από αλλού. Είναι τραγικό να πιστεύουν ότι η πολιτεία, η οικογένεια, το σχολείο θα αλλάξουν προς το καλύτερο χωρίς τη βοήθεια και τη συμμετοχή της ίδιας της νέας γενιάς. Αν κάποιοι νέοι επιθυμούν μια δημοκρατική πολιτεία, έναν δίκαιο κόσμο, ένα σύγχρονο σχολείο, μια δυναμική οικογένεια δεν μπορούν απλώς να τα απαιτούν. Πρέπει να αγωνιστούν γι αυτά, να αναλάβουν την ευθύνη και να δείξουν το δρόμο και στις προηγούμενες γενιές που έχουν χαθεί στη δίνη των μεταβολών. Είναι παράλογο να περιμένει κανείς την επανάσταση από ανθρώπους και θεσμούς βουτηγμένους στο παρελθόν, από ανθρώπους και θεσμούς που φοβούνται και την παραμικρή αλλαγή.
Χρειαζόμαστε μια επανάσταση κι αυτή μπορεί να ξεκινήσει από μια αποδοχή. Οι μεγάλοι δεν μπορούν, όσο κι αν το επιθυμούν, να ελέγξουν και πολύ περισσότερο να στηρίξουν τη διαπαιδαγώγησή της νέας γενιάς. Ακούγεται σκληρό αλλά η αλήθεια είναι ότι η δουλειά των μεγάλων τέλειωσε. Σωστά ή λαθεμένα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Τέλειωσε! Οι μόνοι που έχουν τη δυνατότητα να αναλάβουν την ευθύνη της προετοιμασίας τους είναι οι ίδιοι οι νέοι. Αυτοί έχουν τη βασική ευθύνη της διαμόρφωσης ενός δυναμικού χαρακτήρα, της απόκτησης εφοδίων που θα τους χρειαστούν σε κάθε επόμενο βήμα τους. Η εποχή μας τους έχει εξασφαλίσει και τα μέσα για να το πετύχουν.
Χρειαζόμαστε μια επανάσταση κι αυτή μπορεί να πηγάσει αποκλειστικά από τη ρεαλιστική και θετική διάθεση των νέων. Από τη διάθεσή τους να αποδεχτούν ότι ζουν σε μια εποχή που προσφέρει ευκαιρίες, μια εποχή ανέσεων, δυνατοτήτων για μόρφωση, καλλιέργεια και ενημέρωση. Από τη διάθεσή τους να πάψουν να γκρινιάζουν διαρκώς για τα αρνητικά και να αξιοποιήσουν δυναμικά τα θετικά του κόσμου τους. Από τη διάθεσή τους να κατανοήσουν ότι είναι λογικό κάποιος να ξεκινάει τη ζωή του με 700 € και ότι είναι στο χέρι του αργότερα να αγωνιστεί για περισσότερα. Να αγωνιστεί κι όχι απλώς να τα απαιτεί από το σύστημα.
Χρειαζόμαστε μια επανάσταση κι αυτή θα στηριχτεί στην κατανόηση των νέων ότι έχουν μια εξαιρετική τύχη. Την τύχη να είναι νέοι. Οι ευκαιρίες βρίσκονται μπροστά τους, το μέλλον τους ανήκει, αρκεί να το θέλουν και να αγωνιστούν γι αυτό.
Χρειαζόμαστε μια επανάσταση κι αυτή θα βασιστεί στην κατανόηση ότι το μέλλον του καθενός δεν είναι προκαθορισμένο και κυρίως δεν μπορεί να είναι αυτό που έχουν τη δυνατότητα να ονειρευτούν και να δημιουργήσουν οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί ή οι πολιτικοί. Στην αποδοχή των νέων ότι δεν μπορούν να γκρινιάζουν για τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους πριν καν αρχίσουν την προσπάθεια υλοποίησής τους. Το αύριο του καθένα καθορίζεται από τις επιλογές και τις προσπάθειες που ο ίδιος κάνει σήμερα.
Ο κόσμος μας χρειάζεται επιτακτικά μια επανάσταση. Επανάσταση, όμως, σημαίνει βήματα προς τα εμπρός κι αυτό πρέπει να το κατανοήσει ο κάθε νέος. Μόνο έτσι οι νέοι θα αντιληφτούν ότι δεν είναι αρκετό να αμφισβητούν. Είναι φυσιολογικό να απορρίπτουν τις ιδεολογίες, να αρνούνται τις επιλογές, να σαρκάζουν τις προκαταλήψεις και να μειδιούν με τις συμβουλές της προηγούμενης γενιάς αλλά παράλληλα είναι καλό να έχουν έτοιμες απαντήσεις, επιχειρήματα και προτάσεις για το καινούριο, διαφορετικά δεν πρόκειται να πετύχουν το παραμικρό! Η άποψη περί ανωριμότητάς τους θα εγκαταλειφθεί, όταν οι νέοι το διεκδικήσουν κι όχι επειδή οι μεγαλύτεροι θα το αποφασίσουν.
Οι όποιες κινητοποιήσεις της νεολαίας θα καρποφορήσουν και θα προωθήσουν σημαντικές και προς τη σωστή κατεύθυνση μεταρρυθμιστικές τομές, αν οι νέοι κάποια στιγμή δώσουν τις απαντήσεις που ψάχνει η κοινωνία ως προς την πορεία της αλλαγής. Οι νέοι καλούνται να δείξουν το δρόμο άρα πρέπει οι ίδιοι να τον γνωρίζουν καλά, ώστε να καθοδηγήσουν τους υπολοίπους.
Εδώ βέβαια, παρουσιάζεται ένα ερώτημα που οι μαθητές μού θέτουν συχνά. «Από πού να αρχίσουμε»; Η απάντηση είναι απλή: αρχίζει κανείς από τα πιο μικρά και εύκολα, αρχίζει από την προσπάθεια βελτίωσης του μικρόκοσμού του. Αρχίζει από την αλλαγή και τη βελτίωση του ίδιου του εαυτού του, της οικογένειάς του, του τμήματός του στο σχολείο ή στο φροντιστήριο, των ανθρώπων που αποτελούν φίλους του.
Η αποφυγή καταστάσεων και αδιεξόδων παρόμοιων με αυτά που ζούμε μπορεί να στηριχτεί στο τρίπτυχο: ακούω, βλέπω, προβληματίζομαι διαρκώς! Η αποκωδικοποίηση του κόσμου που μας περιβάλλει και η κατανόηση των συστατικών του είναι η βάση για την ενεργό συμμετοχή. Η ορθή και γρήγορη σκέψη είναι η πυξίδα για τη σωστή πορεία. Τη στιγμή που αρκετοί άνθρωποι και κυρίως νέοι αποφασίσουν να ενημερωθούν και να μάθουν, έχω την αίσθηση ότι θα έχουν τεθεί οι προϋποθέσεις για την επανάσταση που όλο και πιο αναγκαία φαντάζει.
Συμφωνώ με τους νέους -και χαίρομαι ιδιαίτερα που υπάρχουν, ακόμα, τέτοιοι- που πιστεύουν ότι ο κόσμος μας χρειάζεται ριζικές μεταβολές και αγωνίζονται ουσιαστικά ήδη γι αυτό. Συμφωνώ με την άποψη που θεωρεί ότι κάποια στιγμή μια επόμενη γενιά θα είναι εκείνη που θα διαμορφώσει κάτι πιο υγιές, πιο ανθρώπινο και λιγότερο καταπιεστικό. Συμφωνώ με εκείνους που ισχυρίζονται ότι για να βελτιωθεί η κατάσταση και να ξεφύγουμε από τα υπάρχοντα δεσμά είναι ανάγκη να ανατρέψουμε και να γκρεμίσουμε, αφού μια απλή ανακαίνιση δεν αρκεί για να καλυτερεύσει τις συνθήκες.
Αναρωτιέμαι όμως το εξής: Αφού γκρεμίσουμε, θα ζήσουμε ανάμεσα στα χαλάσματα, τα δακρυγόνα και τη σκόνη; Σίγουρα όχι! Προσωπικά δε θα με ενδιέφερε καθόλου μια τέτοια προοπτική. Πρέπει να γκρεμίσουμε αλλά παράλληλα πρέπει να έχουμε ήδη έτοιμα τα σχέδια για ένα οικοδόμημα πιο όμορφο, πιο σταθερό, πιο εξυπηρετικό, πιο άνετο, πιο σύγχρονο, πιο ανθρώπινο. Κάθε γκρέμισμα πρέπει να συνοδεύεται από χτίσιμο και ανάπλαση. Εύχομαι και θα δεχτώ οι νέοι να τα γκρεμίσουν όλα αλλά να το κάνουν όταν θα έχουν ήδη έτοιμα τα σχέδια για τον κόσμο που επιθυμούν να δημιουργήσουν. Αυτή την επανάσταση χρειαζόμαστε!
Είναι η ώρα να κλείσω και θα το κάνω τελείως συντηρητικά δίνοντας συμβουλές.
Η συμβουλή μου προς τους μεγαλύτερους που βρίσκονται σήμερα εδώ είναι η εξής: Αν θέλετε να βοηθήσετε τους νέους να πετύχουν, προσπαθήστε να τους καταλάβετε. Αν επιθυμείτε να τους δείτε και πραγματικά ευτυχισμένους, σταματήστε να τους δίνετε συμβουλές!
Η συμβουλή μου στους νέους είναι: Παιδιά, να μη δέχεστε συμβουλές!

Θέλω να ευχηθώ στα παιδιά που βρίσκονται σήμερα εδώ κάθε επιτυχία στη ζωή τους, όποιον δρόμο κι αν ακολουθήσουν.
Θέλω να αφιερώσω όσα είπα σήμερα στους νέους που αποτελούν θύματα μιας κατάστασης που σίγουρα όλοι μας επιθυμούμε να αλλάξει"!

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

κ. Ζάχο,

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το ότι η αληθινή επανάσταση αρχίζει από εμάς και το μικρόκοσμό μας γιατί τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν αν εμείς οι ίδιοι δεν αλλάξουμε πρώτα νοοτροπία και στάση ζωής.Τώρα για τις διαδηλώσεις, εκ των έσω σας λέω ότι αυτοί που συμμετείχαν δεν ήθελαν να "αλλάξουν τον κόσμο"(χωρίς απόλυτες αναφορές) αλλά απλώς να πούνε ότι ήμουν και εγώ εκεί, χωρίς πρόσωπο και αιτήματα.(π.χ. συμφοιτητής μου από το Λουξεμβούργο πήγε στην πορεία γιατί δεν είχε δει ξανά τέτοιο πράγμα!).Τώρα αν υπήρχαν κάποιοι "ιδεολόγοι", από προσωπική εμπειρία είναι μόνο "λόγοι", που με ενθουσιασμό νόμιζαν πως είναι η δεύτερη γενιά του Πολυτεχνείου. Αυτό που βλέπω και εγώ είναι όπως είπατε το ότι οι νέοι όχι μόνο συμβιβάζονται με τα χαρακτηριστικά του συστήματος(αδράνεια, κομματικοποίηση, διαφθορά κ.λ.π) αλλά τα απόδεχονται κιόλας(οι λεγόμενοι αφισούλα...και θεσούλα)

ΥΓ.Το μόνο καλό από τους βανδαλισμούς ειναι ότι το Πολυτεχνείο άλλαξε διακόσμηση!(απέκτησε τοιχογραφίες υψηλής αισθητικής και...νοήματος όπως το "Η γόβα της Βατίδου ήταν η αρχή, Κούγια θα σε θάψουμε βαθιά μέσα στη γη"(Ρίχνω λίγο το επίπεδο αλλά τί να κάνω!)

Καλή συνέχεια.....
ο "χωρίς επίλογο"

Ανώνυμος είπε...

παρακολούθησα την "ενθρόνιση" του Ομπάμα
καλά τα λέει μέχρι στιγμής ο άρχοντας
τόσο καιρό μας πηδ.. οι λευκοί
να δούμε τώρα πως το κάνουν και οι μαύροι!
Υ.Γ. κι έχω δει κάτι πονηρές ταινίες με μαύρους, κάτσε καλά!!!

Ιάσονας

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Ιάσονα,
Με κάνεις να κοκκινίζω. Ελπίζω πάντως ότι δεν ανήκεις σε εκείνους που τρέφουν υπέρμετρες προσδοκίες από την αλλαγή στην αμερικανική ηγεσία. Όλοι αυτοί σε λίγο καιρό θα πίνουν πάρα πολύ για να ξεχάσουν (τις προσδοκίες)!

Ανώνυμος είπε...

σωτήρη μπράβο μπράβο μπράβο!
προφανώς συμφωνώ αλλά κυρίως έχω εκπλαγεί γιατί δεν περιμενα τέτοια θετική ενέργεια από άρθρο σου/ομιλία έστω/.
πιστεύω βέβαια οτι οι "πιτσιρικάδες" κι η πλειοψηφία αυτών που βγήκαν στους δρόμους, και μετά συνέχισαν με διάφορα (κατάληψη λυρικής κλπ) ειναι περισσότερο συντηρητικοί κι απ' τους γονείς τους - αλλά φαντάζομαι οτι συμφωνείς κι εσύ.

ευχαριστώ για το, καταρχήν, αισιόδοξο του κειμένου, εύγε ξανά και καλά γραψίματα!

.μαρία.

υγ. η ομιλία ομπάμα θα μπορούσε αυτούσια να ειναι μέρος ταινίας- είμαι σίγουρη οτι έχει σεναριογράφους και του γράφουν ;)
έτσι κι αλλιώς το θέμα "ομπάμα" πραγματικά δε μας αφορά, οι αλλαγές που θα κάνει θα αφορούν στα εσωτερικά των ΗΠΑ. το ενδιαφέρον ειναι όμως οτι αυτή η κοινωνία (που την κατακρίνουμε λες και δεν έχουμε υιοθετήσει-στρεβλά- κι εξιδανικεύσει τα ίδια μοντέλα ζωής) έβγαλε τον ομπάμα- έναν άνθρωπο που γοητεύει με το πάθος του, με ζωντανό πνεύμα και λόγο.
κι εμείς... τον "νέο" κύριο τσίπρα μαλλον.
γουέλ ντάν!

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Μαρία,
χαίρομαι που βρήκες (μάλλον) θέμα ταινίας έστω στο λόγο του Ομπάμα. Σίγουρα έχει και σεναριογράφους και σκηνοθέτες αλλά και οι προηγούμενοι είχαν. Το θέμα είναι ότι ο τύπος "το έχει" αποδεικνύοντας ότι δεν αρκούν μόνο οι καλοί συνεργάτες.

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια αν και τα πολλά μπράβο με κάνουν να ντρέπομαι και να κοκκινίζω κιόλας (δες την επόμενη ανάρτηση: "Μπράβο που υπάρχεις").