Τρίτη 12 Αυγούστου 2008

Πολιτική ανία

Λοιπόν, μετά από παρατήρηση έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η πιο εύκολη δουλειά στην Ελλάδα είναι αυτή του πολιτικού αναλυτή. Το πολιτικό σκηνικό (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτό το κλισέ) της χώρας και οι πρωταγωνιστές του φροντίζουν γι αυτό. Αν η επανάληψη, όπως φημολογείται, είναι η μητέρα της μαθήσεως, στο πλαίσιο της πολιτικής ζωής αυτή (η επανάληψη δηλαδή) καταλήγει να είναι η μητέρα κι ο πατέρας κι ο μπατζανάκης (που είναι η πιο γελοία συγγένεια που ξέρω) και το σόι ολόκληρο της αφόρητης ανίας. Οι εξαγγελίες, οι αποφάσεις, οι τοποθετήσεις προσώπων, οι διαφωνίες, οι συγκρούσεις στο χώρο της πολιτικής ζωής είναι πιο δεδομένες κι από την αυριανή ανατολή του Ήλιου (που είναι αρκετά δεδομένη). Μια τέτοια κατάσταση ελάχιστα προσφέρεται για ανάλυση, προσπάθεια αποκωδικοποίησης, εντοπισμό κινήτρων ή οποιαδήποτε βαθυστόχαστη εξαγωγή συμπερασμάτων.
Κάθε Έλληνας πολίτης που ξεπερνάει σε ευφυΐα ένα ραπανάκι με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, εύκολα καταλαβαίνει τις κινήσεις μιας κυβέρνησης κατά το αρχικό, το ενδιάμεσο αλλά και το τελικό στάδιο της διακυβέρνησής της και λίγο πριν την προκήρυξη εκλογών. Έτσι, η πολιτική ανάλυση στη χώρα μας καταλήγει σαν τη σκωληκοειδίτιδα. Είτε την έχεις είτε όχι είναι το ίδιο. Ορισμένοι, βέβαια, υποστηρίζουν ότι είναι χρήσιμη, γιατί εκεί (στη σκωληκοειδίτιδα κι όχι στην πολιτική ανάλυση), λένε, καταλήγουν τα σπόρια από το καρπούζι, από το πεπόνι και άλλα τέτοια φυτά, όταν τα καταπίνουμε. Αυτό, όμως, εγώ πιστεύω ότι είναι μια βλακεία, γιατί πού πάνε τα σπόρια, όταν αφαιρεί κάποιος τη σκωληκοειδίτιδά του; Στο νεφρό, στη συκωταριά ή στις αμυγδαλές του; Τέλος πάντων, εδώ δεν πρέπει να μας απασχολούν τέτοια ιατρικά θέματα, οπότε επανέρχομαι.
Στη χώρα μας, κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της αλλά μάλλον όχι και τους πολίτες ακολουθεί συγκεκριμένο πρόγραμμα. Αμέσως μόλις εκλεγεί παίρνει πίσω τις υποσχέσεις της για παροχές, αυξήσεις, βελτιώσεις, επανιδρύσεις κι ό,τι άλλο θα έκανε για την αναβάθμιση και διευκόλυνση των πολιτών. Η δικαιολογία δεν είναι καθόλου δύσκολη και πρωτότυπη. Άρα είναι εύκολη και ανιαρή. Για όλα φταίνε οι προηγούμενοι που άφησαν άδεια ταμεία, που απέκρυψαν σκόπιμα την αλήθεια για την οικονομική κατάσταση της χώρας, που στήριξαν και διόγκωσαν τη διαφθορά διορίζοντας τους δικούς τους. Οι παροχές μετατρέπονται αυτομάτως σε νέα φορολογικά μέτρα αναγκαία για να μη βαρέσει κανόνι το μαγαζί.
Μια νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, όμως, και για να αποδείξει ότι ήταν έτοιμη να αναλάβει την εξουσία πρέπει να παρουσιάσει έργο προωθώντας κάτι καινούριο. Σ’ αυτό προσφέρεται ένα και μοναδικό πράγμα. Το σύστημα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ούτε έξοδα ούτε ρίσκα. Οι αλλαγές αυτές παρουσιάζονται ως επαναστατικά ριζοσπαστικές και ικανές να βελτιώσουν συνολικά την κατάσταση της εκπαίδευσης στη χώρα. Αν βέβαια, έστω στο ελάχιστο, ίσχυε κάτι τέτοιο, με τόσες αλλαγές στο σύστημα εισαγωγής η χώρα μας θα είχε εκπαίδευση που θα τη ζήλευαν τα προγράμματα του Κέιμπριτζ και της Οξφόρδης και του Χάρβαρντ μαζί.
Μετά τις πρώτες αυτές κινήσεις ακολουθεί μια μεγάλη περίοδος ηρεμίας. Οι μεν πολίτες ηρεμούν γνωρίζοντας ότι η κυβέρνηση δε χρειάζεται να τους πείσει για τίποτε και άρα δεν περιμένουν αλλαγές που θα μπορούσαν να τους δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα. Η δε κυβέρνηση ηρεμεί γνωρίζοντας ότι οι πολίτες δεν περιμένουν τίποτε από αυτή και άρα δε χρειάζεται να προχωρήσει σε αποφάσεις που θα μπορούσαν να της προκαλέσουν περισσότερα προβλήματα. Κατά τη συγκεκριμένη περίοδο γίνονται αλλαγές εσωτερικού χαρακτήρα. Προωθούνται κομματικά στελέχη σε καλοπληρωμένες θέσεις του δημόσιου τομέα, μετατίθενται σε καλύτερες (πιο καλοπληρωμένες) θέσεις όσοι πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στο κόμμα, ξαναγίνονται διαγωνισμοί δημόσιων έργων, ξαναμοιράζονται κονδύλια και κυβερνητικά αξιώματα. Εννοείται ότι όλες αυτές οι κινήσεις γίνονται, σε κάθε περίπτωση, για την καλύτερη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα και τον περιορισμό της σπατάλης, της διαπλοκής, της διαφθοράς και της αυθαιρεσίας.
Και σ’ αυτή την περίπτωση η πολιτική ανάλυση περιττεύει. Θα χρειαζόταν, αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Θα μπορούσε να εξηγήσει τι σημαίνει η τοποθέτηση του τάδε προσώπου στη δείνα θέση, τι αλλαγές θα επέφερε, τι πολιτική θα ακολουθούσε, τι μεταβολές θα έπρεπε να περιμένουμε. Όμως, τίποτε από αυτά δε συμβαίνει στη χώρα μας. Εδώ οι αλλαγές προσώπων δε σημαίνουν και αλλαγή πολιτικών επιλογών. Εδώ τοποθετούνται νέα πρόσωπα, γιατί απλώς ήρθε η ώρα να πληρωθούν τις υπηρεσίες τους.
Την περίοδο ηρεμίας ακολουθεί αναταραχή που σηματοδοτεί την αρχή του τέλους. Η ανοχή των πολιτών πάει περίπατο. Η υπομονή εκείνων που περίμεναν κάποιο κυβερνητικό πόστο ή μια καλοπληρωμένη θέση στο δημόσιο αλλά δεν τα πήραν εξαντλείται. Αρχίζουν οι αντιπαραθέσεις μέσα στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Όλα δείχνουν ότι οι μέρες της κυβέρνησης είναι μετρημένες. Κάτι πρέπει να γίνει, ώστε να μαζευτούν χρήματα που θα διατεθούν για το καλόπιασμα των πολιτών και να φανεί ότι γίνεται έργο. Το τι πρέπει να γίνει είναι δεδομένο. Νέα φορολογικά μέτρα, τα οποία, όμως, «θα κληθούν να πληρώσουν αυτοί που μέχρι τώρα δεν πλήρωναν, ώστε να ελαφρυνθούν οι ασθενέστερες τάξεις». Και φυσικά, εξαγγελία νέων αλλαγών στο σύστημα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Οι πολίτες έχουν δύσκολη δουλειά. Πρέπει να σκεφτούν τι θα ψηφίσουν. Οι πολιτικοί αναλυτές έχουν εύκολη δουλειά. Το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να … προβλέψουν ότι πλησιάζουν εκλογές.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

καλημέρες! κι επιτέλους μια δροσερή μέρα μετά το ατελείωτο καλοκαίρι.
κοιταξε, υπάρχει ένα παρα πολυ σοβαρό θέμα στο άρθρο σου (το οποιο πρέπει να πω διασκέδασα πολυ): τα περι κουκουτσιών και σκωλικοειδήτιδας. απαπαπα. πολυ με άγχωσες βρε παιδί μου πρωί, πρωί...
κατα τα λοιπά προφανώς έχεις δίκιο αλλά σήμερα με απασχολεί παρα πολυ, βασανιστικά σχεδόν, ο λόγος που επέλεξαν την παπουτσάκη να παίξει τη βουγιουκλάκη σ'αυτό το, καταπληκτικό, ειμαι σίγουρη, σήριαλ της αγίας ελληνικής ιδιωτικής (και δημόσιας βεβαια) τηλεόρασης. αχ βαχ...

άντε, καλό μας φθινόπωρο :)

υγ. είδα χθες μια γαλλική ταινία για έναν δάσκαλο σε γαλλικό σχολείο "ανάμεσα στους τοίχους" ("entre les murs"), καμια σχέση με ανάλογες ταινίες τύπου "στο δάσκαλό μας με αγάπη". αν το φέρει κιν/φος δες το. ειναι πολυ ρεαλιστική απεικόνιση του σχολείου, με στοιχεία ντοκιμαντέρ σχεδόν που δείχνει τη δυναμική μιας σχολικής τάξης εφήβων. ίσως σου αρέσει, αν και, προειδοποίηση, ειναι σε σημεία κάπως κουραστικό.