Μέχρι τότε ο μαθητής μπορεί να γκρινιάζει σε ημερήσια βάση: "Μα γιατί δεν τα πάω καλά;", "γιατί παίρνω χαμηλούς βαθμούς;", "γιατί δεν μπορώ να βρω τα κατάλληλα στοιχεία;", "γιατί αδυνατώ να εντοπίσω τα σωστά νοήματα του κειμένου;", "για ποιον λόγο δυσκολεύομαι να διατυπώσω σωστά;", "γιατί υπάρχω;", "τι θα κάνω στη ζωή μου;", "τι θα γίνω, όταν μεγαλώσω;" "τι θα μου φέρει ο Αϊ Βασίλης;",...
Μπορεί να δείχνει αλλά δεν είναι για γέλια. Πρόκειται για καθημερινό δράμα με πρωταγωνιστές μαθητές και καθηγητές! Θεωρώ ότι, αν οι μεγάλοι τραγωδοί ζούσαν σήμερα, θα αντλούσαν τη θεματολογία τους αποκλειστικά από τη φροντιστηριακή καθημερινότητα.
Όσο κι αν προσπαθεί ο δύσμοιρος ο καθηγητής, δύσκολα βρίσκει άκρη. "Έκανες, βρε παιδάκι μου, όσα έχουμε πει;", "προσπάθησες να δουλέψεις στο πρόχειρο;", "κράτησες σημειώσεις, πριν να γράψεις την περίληψη;"...
Συνήθως, ο μαθητής τα "έχει κάνει όλα αυτά και με το παραπάνω"! Η αδυναμία ή η αποτυχία του άρα συνδέεται με το μεταφυσικό. Η γειτόνισσα που τον/την μάτιασε. Η θεία -από τη μεριά του μπαμπά- που τον/την φθονεί, επειδή τα δικά της παιδιά είναι στούρνοι κι έκανε τάμα να μην τα καταφέρει. Άσε τον ανάδρομο Ερμή.
Εννοείται ότι ο/η μαθητής/τρια, συνήθως, λέει ψέματα. Θεωρεί ότι κάτι καταφέρνει με αυτό. Νομίζει ότι ρίχνει τις ευθύνες στον καθηγητή ενώ ο ίδιος είναι νερό για λειτουργιά. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να κοροϊδεύει τους έρμους τους γονείς του. Τον καθηγητή του όχι. Καταφέρνει, βέβαια, να τσιαταλιάζει τα νεύρα του καθηγητή, ο οποίος θα μπορούσε να τελειώνει την γκρίνια με συνοπτικές διαδικασίες ως εξής:
Άκουσέ με, καλή/έ μου Λαλάκα/η, αν το αποτέλεσμα της προσπάθειάς σου δεν κάνει ούτε για την ανακύκλωση, επειδή δεν έκανες όσα έπρεπε, τότε απέτυχες, απλώς, επειδή είσαι τεμπέλαρος/η. Μπορεί, επίσης, να φταίει η διάσπαση προσοχής που σε χαρακτηρίζει. Αν, όμως, καλή/έ μου Λαλάκα/η, θεωρείς ότι είχες αυτά τα τραγικά αποτελέσματα ενώ -έχεις την αίσθηση ότι- εφάρμοσες όλα όσα έχεις διδαχτεί, τότε είσαι τούβλαρος με περικεφαλαία και, μάλλον, δεν υπάρχει καμιά ακαδημαϊκή ελπίδα για σένα.
Για κακή τύχη του/της Μπούλη/ας (δεν είναι πραγματικά ονόματα μαθητών), όμως, κάποια στιγμή έρχεται η ώρα του διαγωνίσματος και τότε όλα αποκαλύπτονται. Ο καθηγητής έχει την ευκαιρία να δει τον/την Μπούλη/α (πόσο κοπιαστική είναι η αποφυγή των γλωσσικών στερεοτύπων!!!) σε πλήρη δράση και σε ζωντανή μετάδοση. Τον/την παρακολουθεί να γράφει ή και όχι, να σκέφτεται ή και όχι, να αξιοποιεί το πρόχειρο ή και όχι, να εφαρμόζει κανόνες ή και όχι, να χρησιμοποιεί όσα με κόπο έμαθε και κατανόησε ή και όχι...
Και τότε ο/η κάθε Μπούλης/α βρίσκεται μπροστά σε μια πραγματικότητα, την οποία αδυνατεί να διαψεύσει. Μπορεί να ζήσει τον θρίαμβο, αν τα πήγε καλά ή πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του, αν τα πήγε χάλια. Έχει δείξει και, κυρίως, έχει κατανοήσει σε ποιο σημείο πραγματικά βρίσκεται, έχει αντιληφθεί το επίπεδο και τις δυνατότητές του και, δυστυχώς, αν τα πράγματα δεν έχουν εξελιχθεί καλά, ελάχιστοι μπορούν να αποδεχτούν τη σκληρή αλήθεια.
Και τότε ο Λαλάκης, η Λαλάκα, ο Μπούλης, η Μπούλα και οι άμοιροι γονείς τους, καταφεύγουν στην έσχατη δικαιολογία. Ο Λαλάκης, η Λαλάκα, ο Μπούλης, η Μπούλα, τα σκ@τ%σαν επειδή είχαν άγχος ή επειδή δεν είχαν όρεξη, βρε παιδί μου, τη στιγμή της εξέτασης.
Αλλά ό,τι κι αν σκαρφιστεί ο μαθητής, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, όλοι -κυρίως ο ίδιος- πλέον, ξέρουν. Όπως θα ξέρουν και στις Πανελλαδικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου