Αυτά αναφέρουν τρεις εκπαιδευτικοί (ή μήπως εκπαιδευτικίνες;;;) στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Η πραγματική εικόνα της ποιότητας του μαθητή, όμως, θα φανεί, σε μεγάλο βαθμό, στις πανελλαδικές εξετάσεις. Εκεί οι κάκιστες και μέτριες επιδόσεις περισσεύουν. Αδιάψευστος μάρτυρας τα πολύ μικρά ποσοστά των αριστούχων.
Αλλά ακόμη και τότε, το ελληνικό γονεϊκό δαιμόνιο θα εντοπίσει αιτίες, με στόχο τη συγκάλυψη των πραγματικών δυνατοτήτων του παιδιού.
«Είχε άγχος»1, «Δεν τα είχαν κάνει στο φροντιστήριο»2, «Ο καθηγητής του είχε πει ότι αυτό δεν πέφτει ποτέ»3, «Το προηγούμενο βράδυ, βγήκε μια βόλτα και το μάτιασαν το καμάρι μας»4, «Ήταν κουρασμένο από τις επαναλήψεις»5, είναι ορισμένες μόνο από τις δικαιολογίες που ανασύρουν από το συρτάρι της εθελοτυφλίας τους πολλοί γονείς, όταν το παιδί τους πατώνει ή όταν οι επιδόσεις του βρίσκονται πολύ μακριά -προς τα κάτω εννοείται- από τις αντίστοιχες σχολικές.
Δεν είναι λίγοι οι γονείς, οι οποίοι πιστεύουν ότι με τις «παρεμβάσεις» τους στους εκπαιδευτικούς βοηθούν το παιδί τους. Δεν αντιλαμβάνονται, όμως, ότι με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά τους το μόνο που καταφέρνουν είναι να περιορίζουν τη δυνατότητα του παιδιού-μαθητή να εντοπίσει τις αδυναμίες του, να κατανοήσει τα λάθη ή τις παραλείψεις του και, τελικά, να διαμορφώσει μια σαφή εικόνα για τα όριά του στο πλαίσιο του συστήματος.
Αν, βέβαια, οι γονείς θέλουν, πράγματι, να βοηθήσουν τα καμάρια τους, αν επιθυμούν να συμβάλουν στη διαμόρφωση μιας ισχυρής προσωπικότητας, ικανής να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της ζωής, μιας προσωπικότητας που θα βελτιώνεται συνεχώς, θα πρέπει να περιορίσουν την πίεση που ασκούν στον εκπαιδευτικό για καλούς βαθμούς και να στρέψουν το ενδιαφέρον εκεί που πρέπει και αξίζει. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την προσπάθειά τους να βοηθήσουν το παιδί να αγαπήσει τη μελέτη, την ενημέρωση, όσα απαιτούν προβληματισμό, να θέσουν όρια, να συμβάλουν στη διαμόρφωση προγράμματος. Πρέπει να στηρίξουν το παιδί στην προσπάθειά του να εντοπίσει τα όριά του, τα πραγματικά ενδιαφέροντά του, να θέσει στόχους και να πιστέψει σε αυτούς. Να είναι δίπλα στο παιδί όχι για να εμποδίσουν την επαφή του με δυσκολίες και προβλήματα αλλά για να του διδάξουν τρόπους και συμπεριφορές, οι οποίες θα βοηθήσουν στην αντιμετώπισή τους.
Α ναι, να μην το ξεχάσω. Θα πρέπει να σταματήσουν να χρησιμοποιούν το α΄ πληθυντικό σε μια προσπάθεια ταύτισής τους με το παιδί, την προσπάθεια, τις ευθύνες, τις επιδιώξεις του.
1: Σε όλη τη ζωή του θα έχει άγχος, οπότε είναι ανάγκη να μάθει να το διαχειρίζεται και να το αξιοποιεί σε θέματα επαγγελματικά, κοινωνικά, οικονομικά… Σε κάθε άλλη περίπτωση, το άγχος θα το καταβάλλει οδηγώντας το σε παροιμιώδεις αποτυχίες.
2, 3: Είναι πολύ πιθανό, εσύ γονιέ να επέλεξες το φροντιστήριο του παιδιού σου. Με ποια κριτήρια το έκανες; Ε; Μήπως να αναλάβεις τις ευθύνες σου και να πάψεις να διδάσκεις στο παιδί πώς να βρίσκει δικαιολογίες για καθετί στραβό που θα του συμβαίνει;
4: Εδώ, βέβαια, δεν μπορώ να πω πολλά. Δηλαδή, τι να πω; Ότι φταις που το έκανες λεβέντη και καραμπουζουκλή; Ότι φταις που χάρισες στην Πλάση τέτοια ομορφιά και ευφυΐα; Όχι δεν θα πω τίποτε.
5: Όλα τα παιδιά έπρεπε να αντεπεξέλθουν στον ίδιο όγκο ύλης, στις ίδιες απαιτήσεις, στα ίδια θέματα, τελικά. Απλώς, κάποια είχαν ξεκινήσει την προσπάθεια από νωρίς, έκαναν τη δουλειά τους ακολουθώντας πρόγραμμα, από κάθε επίπεδο της εκπαιδευτικής πορείας τους άντλησαν όσα μπορούσε να τους προσφέρει και δεν τα είχαν φορτώσει στο κόκορα, περιμένοντας να φτάσουν στην γ΄ Λυκείου για να αρχίσουν να προσπαθούν.
