Κυριακή 3 Απριλίου 2022

Συγγνώμη Καρίνα αλλά είναι Σαββατόβραδο

«Δεν ζούμε, αλλά επιβιώνουμε. Δεν υπάρχει νερό, αέριο, θέρμανση, ηλεκτρικό - Τρομερές εκρήξεις. Σπίτια καίγονται, τανκς στους δρόμους. Δεν ξέρω αν οι φίλοι μου είναι ζωντανοί. Θα επιζήσω; Ολόκληρο το υπόγειο τρέμει - Είμαι κουρασμένη. Συνεχείς βομβαρδισμοί νύχτα και μέρα. Νιώθω τρομαγμένη, μονάχη και θλιμμένη. Θέλω να φύγω μακριά, πολύ μακριά. Δεν κοιμάμαι πια τα βράδια».

Καρίνα Ιβαστσένκο, δεκατεσσάρων χρόνων, Ουκρανία.

Η μικρή από την Ουκρανία αναρωτιέται αν είναι ζωντανοί οι φίλοι της, αν η ίδια θα τα καταφέρει, αν θα επιζήσει.

Ναι, αλλά ελάχιστα μας ενδιαφέρει αυτό. Μπορούμε να το προσπερνάμε αδιάφορα. Και το κάνουμε.

Το ενδιαφέρον μας είναι αλλού στραμμένο. Σε πιο… ριάλιτι καταστάσεις.

Έχουμε άλλο αντικείμενο συζήτησης.

Εμείς ασχολούμαστε με σύγχρονες Μήδειες θέλοντας να μάθουμε κάθε λεπτομέρεια. Να ρουφήξουμε αχόρταγα κάθε πληροφορία.

Άλλωστε είναι Σαββατόβραδο. Αφορμή για διασκέδαση και οι παρέες χρειάζονται υλικό για συζήτηση. Και τι να σου κάνει ένας πόλεμος. Τι να πεις για την Καρίνα και τις χιλιάδες Καρίνες που κρύβονται τρομαγμένες σε υπόγεια περιμένοντας τον επόμενο βομβαρδισμό, μην γνωρίζοντας αν υπάρχει αύριο γι αυτές.

Δεν είναι αντικείμενο συζήτησης αυτό για την έξοδο του Σαββατόβραδου. Μόνο στενοχώρια μπορεί να προκαλέσει. Κι «εμείς βγήκαμε για να χαλαρώσουμε λίγο, βρε παιδί μου. Βγήκαμε για να τα πούμε σαν άνθρωποι, όχι για να μαυρίσει η ψυχή μας».

Οπότε και θα μείνουμε σε πιο ελαφρολαϊκά ζητήματα που θα μας κάνουν να αισθανθούμε καλύτερα.

Μπορεί, όμως, ο θάνατος τριών παιδιών και ίσως μιας… σπιτονοικοκυράς να βοηθά κάποιους να αισθανθούν καλύτερα;

Από πολλές πλευρές, ναι.

Είναι θέμα εύκολα κατανοητό από τον καθένα. Δεν απαιτεί ιδιαίτερη αντιληπτική ικανότητα. Και η πιο ηλίθια αμοιβάδα το κατανοεί, έστω μέσες άκρες. «Κάποια κατηγορείται για τον θάνατο των παιδιών της». Τέλος.

Είναι θέμα βολικό και, εντέλει, απολύτως δημοκρατικό. Ο καθένας μπορεί να συμμετέχει στις βλακώδεις αναλύσεις, να πει κάτι, να προσθέσει λεπτομέρειες είτε αυτές ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα είτε όχι.

Είναι γεγονός εθιστικό. Λειτουργεί όπως και τα ριάλιτι. Δεν έχουν να πουν και να προσφέρουν το παραμικρό αλλά προβάλλονται σε διάρκεια κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον των αμοιβάδων για το «τίποτε» επί εβδομάδες ή και μήνες.

Είναι πράξη σοκαριστική και συγκινησιακά φορτισμένη. Κινείται έξω από τα αποδεκτά ηθικά όρια καταλύοντας έννοιες ιερές. «Μάνα, οικογένεια, παιδιά». Αυτό δίνει την αίσθηση της ύπαρξης σε άτομα χωρίς λογική. Νιώθουν ότι υπάρχουν αποκλειστικά μέσω του συναισθήματος.

Λειτουργεί τονωτικά. Καταδικάζοντας τη γυναίκα που κατηγορείται, νιώθουμε καλύτερα. «Τι καλοί γονείς που είμαστε εμείς; Μπορεί να δημιουργήσαμε δυσλειτουργικά παιδιά αλλά τουλάχιστον δεν τα σκοτώσαμε κιόλας, βρε αδερφέ».

Καρίνα, έχουμε προτεραιότητες εμείς και δυστυχώς εσύ και οι συνομήλικοι φίλοι σου, ο λαός σου, δεν ανήκετε σε αυτές.

Συγγνώμη, Καρίνα, αλλά είναι και Σαββατόβραδο. Καταλαβαίνεις.



 

Δεν υπάρχουν σχόλια: