Τρίτη 30 Ιουλίου 2019

For the Festivals*


Είναι συνετό να ξεκινήσω με μια διευκρίνιση**. Λατρεύω το βουνό. Τις δεκάδες αποχρώσεις του πράσινου, από το σκούρο -κοντά στο μαύρο- των ελάτων  ως τις πιο απαλές αποχρώσεις του στις ψηλές κορυφές. Τον ήχο του αέρα που διαπερνά τις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων ή των νερών που κυλούν σε ρυάκια για να σχηματίσουν χειμάρρους, καταρράκτες ή μικρά ποτάμια. Τον ουρανό του, τη δροσιά του, τις πυγολαμπίδες που στολίζουν τις ρεματιές. Λατρεύω ακόμη και τους νυχτερινούς διαπληκτισμούς των σκίουρων που έχουν βρει καταφύγιο στη στέγη του σπιτιού.
         Λατρεύω το βουνό αλλά φέτος νιώθω την απομόνωσή μου σε αυτό λίγο... επιβεβλημένη από εξωγενείς παράγοντες. Η τελείως ανόητη, χωρίς προφανή λόγο, αντιπαιδαγωγική και βεβιασμένη απόφαση της προηγούμενης, πλέον, κυβέρνησης -δυο μέρες πριν τις εκλογές- ως προς την εξέταση Νεοελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας (κοινά θέματα για τα δυο αντικείμενα) προκάλεσε πλήρη αναθεώρηση του σχεδιασμού των διακοπών. Έπρεπε να προετοιμαστώ για τον νέο τρόπο εξέτασης και τη λεπτομερή οργάνωση της διδασκαλίας του στους μαθητές. Κι έπρεπε να το κάνω πριν την έναρξη της νέας περιόδου. Διαφορετική έκταση ανάπτυξης των θεμάτων Έκθεσης και περίληψης, διαφορετικό στιλ ερωτήσεων, υπήρξαν ζητήματα που έπρεπε άμεσα να διεκπεραιωθούν. Και διεκπεραιώθηκαν. Με κόστος, όμως, απρόβλεπτο.
        Μέσα στην πίεση των υποχρεώσεων και την ένταση της δουλειάς παρέβλεψα κάτι σημαντικό. Και κάπως έτσι, με βρήκε στα ορεινά μέρα που δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να με βρει. Γιατί μπορεί να λατρεύω το βουνό, με μια εξαίρεση, όμως. Τη μέρα του πανηγυριού. Βρέθηκα, λοιπόν, εκεί τη μέρα της γιορτής της Αγίας Παρασκευής, με την οποία, δηλώνω προκαταβολικά, ότι δεν έχω να χωρίσω το παραμικρό***. Ποτέ δεν είχα. Το πρόβλημα είναι ότι στο χωριό η γιορτή της Αγίας συνοδεύεται από πανηγύρι και γλέντι τρικούβερτο, με κλαρίνα, με βιολιά, με νταούλια, με ηχεία που καθιστούν την ένταση της φασαρίας ανυπόφορη για κάθε ισορροπημένο άνθρωπο και με ηχοσυστήματα που «χρωματίζουν» τη φωνή του τραγουδιστή με μια τρομακτική ηχώ κι ένα απόκοσμο βάθος. Κόλαση. Χειρότερη κι από εκείνη που περιγράφει ο Δάντης**** στο ομώνυμο έργο του.
            Αδυνατώ να κατανοήσω το όλο σκηνικό ακόμη και στις πιο απλοϊκές διαστάσεις του. Αναρωτιέμαι, ποιος έπεισε τους διοργανωτές του πανηγυριού -κάθε πανηγυριού στην ελληνική επικράτεια- ότι η Αγία Παρασκευή ή οποιοσδήποτε άλλος Άγιος γουστάρει πανηγύρια τέτοιας ποιότητας και αισθητικής; Με ποιον τρόπο απέκτησαν την πληροφορία ότι η Αγία πετάει τη σκούφια της για χαρές και γλέντια συνοδευόμενα από κραυγές (ορισμένοι τις χαρακτηρίζουν παραδοσιακά τραγούδια) που εκφράζουν ανείπωτο πόνο (δεν μπορώ μανούλα μ’ δεν μπορώ) και απαιτούν επιτακτικά (αχ σύρε να φέρεις τον γιατρό), που κινούνται στα όρια της ουτοπίας και της ύβρεως απέναντι στην ανθρώπινη φύση (ωρέ, να ’ταν τα νιάτα δυο φορές, τα γηρατειά καμία), που αναφέρονται σε αρρωστημένες σχέσεις (μωρή κοντού-μωρή κοντούλα λεμονιά με τα πολλά λεμό-λεμόνια Βησσανιώτισσα, δε σ’ είδα ψες και αρρώστησα!!!), που κινούνται έξω από κάθε ανεκτό όριο πολιτικής ορθότητας με αμαρτωλές συγκρίσεις (Μαρία λέν’ την Παναγιά, Μαρία λέν’ και σένα...);
            Κι όλο το σκηνικό να ολοκληρώνουν κρέατα ατάκτως ερριμμένα σε λαδόκολλες, ξεραμένα λίπη, χοροί ανθρώπων που έχουν περιέλθει σε ένθεη μανία και έξαλλο ενθουσιασμό, οι οποίοι προσπαθούν να εξωτερικεύσουν -μια υπόθεση κάνω- τη λεβεντιά και την καραμπουζουκλότητά τους. Τραγικό, αηδιαστικό και συνάμα ανυπόφορο. Και τώρα, θα πει κάποιος: «Βρε περίεργε, αφού δεν τη βρίσκεις με όλα αυτά και σου είναι ενοχλητικά, μπορείς να μην παρίστασαι στους πανηγυρισμούς». Όμως, δεν είμαι περίεργος ή τουλάχιστον δεν νιώθω τέτοιος. Αλλά πού να κρυφτείς κατά τη διάρκεια του πανηγυριού; Κλειδαμπαρώθηκα από νωρίς στο σπίτι. Δοκίμασα, μάλιστα, να μετακινηθώ στο πίσω δωμάτιο αλλά δεν έχει εφευρεθεί ακόμη το υλικό που θα απομονώσει όλη αυτή την εκκωφαντική φασαρία. Κάποια στιγμή αποφάσισα να βάλω μουσική αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν ένας φρικαλέος συνδυασμός Eric Clapton με συνοδεία τσιρίδων και επιφωνημάτων (ώπα, άιντε, φέρε μια γυροβολιά ακόμη νταρντάνα μ’...) και με προτροπές (λάλα το ρε λεβέντη Κίτσο, πιο δυνατά), οπότε και εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια άμυνας πίνοντας για να ξεχάσω και περιμένοντας στωικά την κόπωση των πανηγυρτζήδων...
            Είμαι της άποψης ότι οι υπεύθυνοι για τα πανηγύρια θα έπρεπε να διώκονται από τον νόμο για διατάραξη της κοινής ησυχίας και κυρίως ως απειλή της πανίδας της περιοχής. Κι αν ακούγατε από μια μεριά τα πονεμένα αλυχτίσματα των κακόμοιρων σκύλων του χωριού, θα συμφωνούσατε μαζί μου. Αν βλέπατε τις αγέλες των γατιών που τρέπονταν κατατρομαγμένα σε φυγή από την επικίνδυνη ζώνη,  θα επαυξάνατε κιόλας. Είμαι πλέον βέβαιος ότι η αρκούδα της Πίνδου απειλείται ως είδος περισσότερο από τα τοπικά πανηγύρια παρά από οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη παρέμβαση.
            Οπότε, κι αν όλα αυτά δεν είναι ικανά να οδηγήσουν σε κατάργηση των πανηγυριών, μήπως ήρθε η στιγμή να επιβληθεί μια πιο... unplugged εκδοχή τους;


1* Πρόσφατα διάβασα για μια εφαρμογή με το ίδιο όνομα (FortheFestivals), η οποία βοηθάει τον χρήστη να εντοπίζει πού διοργανώνονται πανηγύρια. Φαντάζομαι για να τα αποφεύγει.
2* Μου αρέσουν οι διευκρινίσεις, επειδή βάζουν τα πράγματα στη θέση τους, ώστε να αποφεύγονται παρεξηγήσεις και άσκοπες προστριβές.
3* Αποτελεί επίσης διευκρίνιση προς αποφυγή παρεξηγήσεων.
4* Σίγουρα όχι ο Χρήστος, του οποίου τα άσματα δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από την κόλαση.




Δεν υπάρχουν σχόλια: