Καθόμουν στο μπαρ με πλάτη στην πλατεία, απέναντι. Υπάκουσα στην προτροπή και γύρισα. Στο απέναντι πεζοδρόμιο βάδιζε η... δυστυχία.
Ένα ζευγαράκι, φορώντας τα καλά του. Η κοπελίτσα κρατούσε αγκαζέ τον τύπο. Έδειχνε, περίπου, χαρούμενη. Κοίταζε τριγύρω. Αναζητούσε τα βλέμματα των άλλων και η αλήθεια είναι ότι, εκείνη την ώρα, δεν υπήρχαν και πολλά. Επιζητούσε απεγνωσμένα να τη δουν. Βάδιζε δίπλα στον καλό της, τον κρατούσε αγκαζέ και ήθελε να το (επι)δείξει. Άλλωστε, ήταν ξεχωριστή μέρα. Του Αγίου Βαλεντίνου. Η μέρα των ερωτευμένων.
Επέστρεφαν, μάλλον, από το κοντινό εστιατόριο. Είχαν... γιορτάσει.
Μέχρι εδώ όλα καλά(;). "Μέχρι εδώ", όμως. Ο τύπος, δίπλα της, δεν έδειχνε να συμμερίζεται τη χαρά της καλής του. Έδειχνε, περίπου, μουτρωμένος, εξαντλημένος, αποκαμωμένος, απελπισμένος. Το σκοτεινό ύφος του έλεγε πολλά. Έσερνε τα βήματά του σαν βαμπίρ από ταινία τρόμου. Μάλλον, τον έσερνε η καλή του. Δεν φαινόταν να έχει περάσει ιδιαίτερα καλά. Είχε βγάλει, όμως, την υποχρέωση. Πιθανότατα σκεφτόταν τον αγώνα που δεν κατάφερε να παρακολουθήσει. Γι αυτόν δεν ήταν του Αγίου Βαλεντίνου. Γι αυτόν ήταν η μέρα που είχε σχεδιάσει να παρακολουθήσει τον αγώνα της ομάδας του. Ή δεν είχε σχεδιάσει τίποτε.
Το σκηνικό επαναλήφθηκε άλλες δυο-τρεις φορές. Τουλάχιστον, τόσες αντιληφθήκαμε. Χαρούμενες κοπελίτσες, δίπλα σε μουρτζούφληδες τύπους. Διαφορετικά συναισθήματα, διαφορετικοί κόσμοι. Παράλληλα σύμπαντα που συνυπάρχουν σε συγκεκριμένες στιγμές. Όχι αυθόρμητα. Σε καμιά περίπτωση. Συνυπάρχουν, επειδή πρέπει. Επειδή "το θέλει η μέρα". Και φέτος η μέρα δεν ήταν ιδιαίτερα βολική. Τετάρτη. Την επόμενη η δουλειά περιμένει. Οι υποχρεώσεις είναι εκεί και καραδοκούν. Η κατάρα των "Σαββατάδων". Το σύστημα επιτάσσει την έξοδο (άρα ο Σαββατάς είναι αδύνατον να αντισταθεί) αλλά αυτό τον βγάζει από το πρόγραμμα. Βραδινή έξοδος την Τετάρτη; Πού ακούστηκε; Ναι, αλλά το "καθώς πρέπει" το επιβάλλει.
Δηλαδή, όλοι αυτοί που αναγκάστηκαν να το γιορτάσουν, τι είχαν σημειώσει στο πρόγραμμά τους. "14 Φεβρουαρίου. Αγίου Βαλεντίνου. To do: Πρέπει να είμαι ή να δείχνω ερωτευμένος";
Μη χειρότερα να λες.
Όμως, γι αυτό υπάρχουν οι επέτειοι. Να υπενθυμίζουν κάτι. Να επιβάλλουν συμπεριφορές. Να ρυθμίζουν έναν τρόπο ζωής. Προκάτ καταστάσεις για εκείνους που αδυνατούν να ζήσουν καθημερινά. Σχήματα, αυστηρά προκαθορισμένα για όσους δεν διαθέτουν τις δεξιότητες και τον αυθορμητισμό που απαιτεί η κοινωνική συνύπαρξη.
Γιατί πρέπει να περιμένει κανείς τη μέρα του Αγίου Τάδε; Γιατί πρέπει να συμπεριφέρεται με βάση ανόητα και ξεπερασμένα (θα έπρεπε) κοινωνικά σχήματα τα οποία δεν εξυπηρετούν κάτι ουσιαστικό;
Το σκηνικό μου θύμισε την πρόσφατη εξομολόγηση μαθήτριας. Ήταν ευτυχισμένη και δεν μπορούσε να το κρύψει. Είχαν συζητήσει με τον καλό της και είχαν αποφασίσει ότι θα είναι μαζί και ότι θα έκλειναν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσής τους, ώστε να μην "κάνουν παιχνίδι με άλλους"!!! Και του Αγίου Βαλεντίνου θα το γιόρταζαν.
Παιδιά που δεν έχουν ακόμη μάθει κώδικες συμπεριφοράς. Το παλεύουν, όμως. Ναι, αλλά είναι παιδιά. Έχουν την πλάκα τους. Ανάλογες συμπεριφορές από ενήλικες δεν έχουν πλάκα. Έχουν κάτι άλλο.
Η βραδιά κυλούσε με κουβέντα και αρκετές δόσεις γέλιου αλλά δεν είχε κλείσει ακόμη. Η συνέχεια ήταν ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ.
Η πόρτα του μπαρ άνοιξε απότομα και ο τύπος μπήκε σε κατάσταση αλλοφροσύνης. Δεν τον είχαμε ξαναδεί. Χωρίς να μας δώσει ιδιαίτερη σημασία, παράγγειλε: 'Ένα σφηνάκι ρούμι. Γρήγορα, παρακαλώ"!
Οι κουβέντες σταμάτησαν. Ανταλλάξαμε ανήσυχα βλέμματα. Κάποιος από την παρέα τον ρώτησε "Όλα καλά, φίλε;", για να πάρει την απάντηση "Τι καλά; Μας τρέχουν να γιορτάσουμε τον έρωτα Τεταρτιάτικα! Και έπαιζε και η ομάδα. Δεν άντεχα άλλο. Είπα ότι πάω στο περίπτερο για τσιγάρα και ήρθα να πιω ένα σφηνάκι στα γρήγορα. Πήρα και μια lacta για ξεκάρφωμα."
Το σφηνάκι είχε σερβιριστεί. Το ήπιε σαν να ήταν το τελευταίο σφηνάκι του κόσμου.
"Ευχαριστώ. Τι χρωστάω;" είπε. Εννοείται ότι δεν τον αφήσαμε να πληρώσει. Είχε κερδίσει τη συμπάθειά μας. Έφυγε βιαστικά, όπως ακριβώς εμφανίστηκε. Πήγαινε να συνεχίσει τη γιορτή... Από την τσέπη του μπουφάν του εξείχε το κόκκινο περιτύλιγμα της lacta. Ίσως γλίτωνε την κατσάδα.
