Μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει, εν μέσω πανδημίας, για το εθνικό θέμα μας: τις πανελλαδικές εξετάσεις.
Να γίνονται εξ αποστάσεως μαθήματα. Όχι να μη γίνονται εξ αποστάσεως μαθήματα.
Να παραταθεί το σχολικό έτος. Όχι να μην παραταθεί το σχολικό έτος.
Να γίνει αναπλήρωση των χαμένων ωρών. Όχι να μη γίνει αναπλήρωση των χαμένων ωρών.
Να μειωθεί η ύλη των εξετάσεων. [...]
Μμμμ, να ένα θέμα που βρίσκει σύμφωνους τους περισσότερους. Όχι όλους.
Έστω ότι το υπουργείο, ακούγοντας τις σειρήνες του λαϊκισμού, αποφασίζει τη μείωση της ύλης. Συμφέρει κάτι τέτοιο όλους άραγε; Μάλλον όχι.
Σίγουρα συμφέρει τους μέτριους και κακούς μαθητές. Αυτοί, έχοντας σπαταλήσει απεριόριστες ώρες στο τίποτα, έβλεπαν τις πανελλαδικές να πλησιάζουν και τους έλουζε κρύος ιδρώτας. Οπότε ο κορωνοϊός φαντάζει γι αυτούς ως η τελευταία ευκαιρία. Μια μείωση της ύλης -δραστική προτείνουν κάποιοι- θα έπεφτε ως μάνα εξ ουρανού. Λιγότερο διάβασμα, λιγότερη προσπάθεια, λιγότερη κούραση και βρίσκονται πολύ κοντά στο να συναγωνιστούν με ίδιους όρους εκείνους που εδώ και χρόνια καταβάλλουν προσπάθεια ουσιαστική και συνεχή. Μικρότερη ύλη σε συνδυασμό με μια μικρή παράταση του έτους θα ήταν "παράδεισος" για τους συγκεκριμένους. Η μικρότερη ύλη, λοιπόν, σίγουρα συμφέρει τους μέτριους -είτε λόγω οκνηρίας είτε λόγω νοητικής αδυναμίας.
Μάλλον συμφέρει και τους γονείς αυτής της κατηγορίας μαθητών. Γιατί οι γονείς, ό,τι και να λένε προς τα έξω, γνωρίζουν τι έχουν. Κι αυτοί οι γονείς γνωρίζουν καλά ότι τα καμάρια τους δεν... τραβάνε. Κι αυτό τους προκαλεί άγχος, αγωνίες, ανασφάλειες, πόνο ψυχής, αφού βλέπουν το καμάρι να φυσάει και να ξεφυσάει, να απειλεί ότι θα τα παρατήσει, ότι δεν αντέχει άλλο, ότι θα γυρίσει στο χωριό του παππού και θα πάρει τον Κώτσο -που τον είχε στο φτύσιμο μέχρι τώρα- που έχει πολλά χωράφια και μια "μπρουταλιά" να γλύφεις τα δάχτυλά σου. Οπότε, καθόλου άσχημα θα ήταν το καμάρι να βρεθεί σε μια αξιοπρεπή σχολή, λόγω των συνθηκών. Το τι θα την κάνει, βέβαια, την αξιοπρεπή σχολή το καμάρι, θα έλεγα αλλά... θα συγκρατηθώ. Άλλωστε το όνειρο του Έλληνα γονιού δεν είναι η επιτυχία και ευτυχία του παιδιού. Είναι η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο. Μετά, ως γνωστόν, "έχει ο Θεός". Και ο Θεός μπορεί να έχει αλλά... δεν θα έχει το καμάρι.
Μμμ, τώρα που το καλοσκέφτομαι μια μείωση της ύλης μπορεί να βολεύει και κάποιους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι, λόγω... κακού προγραμματισμού, δεν κατάφεραν να προχωρήσουν αρκετά με τους μαθητές τους. Κι άντε να ολοκληρωθεί η ύλη στις παρούσες συνθήκες κι άντε να γίνουν επαναλήψεις κι άντε ο μαθητής να αφομοιώσει και να αξιοποιήσει και να διαγωνιστεί σε απαιτητικά θέματα. Πω πωω, κρύος ιδρώτας. Κι άντε να είσαι στο δημόσιο. Και του χρόνου εκεί θα είσαι. Αν όμως εργάζεσαι σε φροντιστήριο ή πληρώνεσαι για ιδιαίτερα μαθήματα; Τι γίνεται τότε; Πού θα είσαι φιλαράκι του χρόνου; Ούτε να το σκέφτομαι.
Τελικά, η οποιαδήποτε μείωση της ύλης δείχνει συμφέρουσα και βολική για την πλειονότητα και ίσως οι μόνοι που δεν θα ήθελαν κάτι τέτοιο είναι εκείνοι οι μαθητές που έχουν καταβάλει κοπιαστική και οργανωμένη προσπάθεια, που έχουν περάσει ώρες πάνω από τα βιβλία, που έχουν φανεί εντάξει σε εργασίες, διαγωνίσματα, επαναλήψεις εδώ και χρόνια. Το ίδιο ισχύει και για τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς τους, για εκείνους δηλαδή, που στέκονται εδώ και πολλά χρόνια, με ουσιαστικό τρόπο δίπλα τους, ζουν με τις αγωνίες τους, ζουν τις επιτυχίες και τις δυσκολίες τους. Για όλους εκείνους που δεν κατάλαβαν ότι έχουν παιδιά και μαθητές λίγο πριν τις πανελλαδικές.
Με απλά λόγια μια τέτοια κίνηση από την πλευρά του υπουργείου δεν θα ήταν προς το συμφέρον όσων έδειξαν υπευθυνότητα. Αλλά ποιος νοιάζεται γι αυτούς; Η πλειονότητα άλλα επιθυμεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου