Υποθέτω ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις τελευταίες μέρες, έχουν κατακλυστεί από λεπτομερείς αναλύσεις του βιασμού μιας 12χρονης. Υποθέτω, και πάλι, ότι στην τηλεόραση -σε δελτία ειδήσεων, πρωινάδικα και μεσημεριανάδικα, δηλαδή, σε εκπομπές σκουπίδια- οι φρικιαστικές περιγραφές του θλιβερού περιστατικού έχουν κυριαρχήσει υποβαθμίζοντας οποιοδήποτε άλλο θέμα.
Οι ειδικοί βιαστολόγοι(?) θα έχουν, σίγουρα, την τιμητική τους και με ύφος έντονα επικριτικό θα διαγκωνίζονται για το ποιος θα δώσει τις πιο φρικιαστικές πληροφορίες, ποιος θα σοκάρει περισσότερο το κοινό, ποιος θα ενισχύσει το μίσος για τους υπανθρώπους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ποιος θα δώσει το περισσότερο υλικό για κουτσομπολιό...
Γεγονότα βιασμών, κακοποίησης γυναικών, δολοφονίας παιδιών, είναι λογικό να συγκλονίζουν, να προβληματίζουν, να ευαισθητοποιούν. Και είναι, επίσης, λογικό να ενημερωνόμαστε για αυτά.
"Συνέβη το τάδε, τότε, κατηγορείται ο τάδε και έφαγε την τάδε καμπάνα". Τέλος.
Για ποιον λόγο να χρειάζεται κανείς άλλες λεπτομέρειες και εικόνες φρίκης;
Όμως, στην πραγματικότητα, αυτό που ακολουθεί κάθε απάνθρωπη ενέργεια γίνεται εξίσου απάνθρωπο και βάναυσο. Όλη αυτή η υπερπροβολή της πράξης, η καταιγίδα πληροφοριών, η δραματοποίηση, ο κατακλυσμός με "αποκλειστικότητες" για το ποιον των δραστών αλλά και των θυμάτων, σε τι μπορεί να βοηθήσει; Τι αποκομίζει ο δέκτης όλης αυτής της παράστασης; Είναι καλύτερα ενημερωμένος; Σε τι τον εξυπηρετεί να γνωρίζει το ζώδιο ή την ομάδα αίματος του δράστη; Πώς αξιοποιεί τις λεπτομέρειες που του προσφέρονται για το κοντινό και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον των θυμάτων, τη γειτονιά τους, τις συνήθειές τους;
Θα γίνει περισσότερο ευφυής στην αντιμετώπιση της καθημερινότητάς του; Θα προφυλαχτεί πιο ουσιαστικά από παρόμοια περιστατικά; Θα προλάβει, έστω, την τέλεση άλλων στο μέλλον;
Τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει και δεν πρόκειται να συμβεί. Η κοινωνία δεν θα βελτιωθεί και τα περιστατικά κακοποίησης δεν θα περιοριστούν με τον συγκεκριμένο τρόπο. Δεν συνέβη στο παρελθόν, δεν θα συμβεί στο μέλλον. Όλη αυτή η φρίκη στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι παρά η τροφή που χρειάζεται η μάζα για κουτσομπολιό, η αφορμή για φυγή από τη μιζέρια της καθημερινότητάς της, η ανανέωση των θεμάτων συζήτησης σε κάθε βαρετή, κατά τα άλλα, έξοδο.
Κι αναρωτιέμαι. Όλοι αυτοί που καταναλώνουν τις συγκεκριμένες πληροφορίες, που παρακολουθούν με μανία τις εκπομπές εκείνες που υπεραναλύουν τη βαναυσότητα, έχουν ποτέ σκεφτεί ότι με τη στάση τους δίνουν το ελεύθερο στα μέσα ενημέρωσης να συνεχίζουν το πανηγύρι τους;
Έχουν αναρωτηθεί ότι το τελευταίο που χρειάζεται σήμερα η δωδεκάχρονη, χθες κάποιο άλλο θύμα, είναι να περιφέρονται οι τραγικές ιστορίες τους από κανάλι σε κανάλι; Έχουν αναρωτηθεί ότι με την επιλογή τους και οι ίδιοι γίνονται βιαστές ψυχών ήδη απόλυτα κακοποιημένων, ψυχών που γνωρίζουν ότι θα ησυχάσουν μόνο όταν κάποιο άλλο θύμα πάρει τη θέση τους στην επικαιρότητα;
Και επειδή οι ελάχιστοι νευρώνες που διαθέτουν, καθιστούν αδύνατη ακόμη και την προσπάθεια για σκέψη, φτάσαμε στο σημείο σε κάθε περίπτωση βιασμού, φόνου, κακοποίησης, να έχουμε ένα θύμα αλλά πολλούς, μα πάρα πολλούς θύτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου