Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Καταλήψεις χωρίς... άποψη!

Τέτοια περίπου εποχή κάθε χρόνο, με ξετρελαίνει να παρακολουθώ τις αναλύσεις, τους βαθυστόχαστους προβληματισμούς, τις αντικρουόμενες θέσεις και να κατανοώ την αγωνία ορισμένων να φτάσουν στην ουσία του θέματος των σχολικών καταλήψεων! Γράφω «περίπου», γιατί οι καταλήψεις είναι πια θεσμός για τη χώρα μας, αφού για κανέναν δεν αποτελούν έκπληξη. Όλοι τις περιμένουμε, όπως και τα Χριστούγεννα, απλώς δεν ξέρουμε πότε ακριβώς, γιατί η περίοδός τους δε χαρακτηρίζεται από ακρίβεια. Οπότε είναι κάτι σαν Πάσχα, απλώς λίγο πιο χαρωπές!
Δηλαδή, από την έναρξη του σχολείου αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε: «βρε, πότε θα γίνουν οι καταλήψεις φέτος»; Και δε θα ήταν καθόλου άσχημο η απορία να μπει και στο στοίχημα του ΟΠΑΠ. Κάτι σαν το «πάμε στοίχημα στις καταλήψεις», οπότε και θα σπάσουν όλα τα ταμεία και θα περιοριστεί και το χάσμα των γενεών, αφού οι γονείς θα προσπαθούν να καλοπιάσουν τα παιδιά τους για να αντλήσουν πληροφορίες για το πότε θα αρχίσουν, πότε θα λήξουν, ποιο θα είναι το κόστος των συνολικών ζημιών ή αντίστοιχα κατά σχολείο, ποιο σχολείο θα τις ξεκινήσει και άλλα τέτοια που τον φτιάχνουν το λαό μας!
Οι καταλήψεις των ελληνικών σχολείων είναι έτσι κι αλλιώς πολύ ωραίο πράγμα ακόμη κι αν δεν μπουν ποτέ στο στοίχημα! Γιατί αν μπουν, ενδέχεται τα παιδιά να το θεωρήσουν παρέμβαση του κατεστημένου και να πάψουν να τις στηρίζουν από αντίδραση και μόνο! Κι ενώ οι καταλήψεις είναι ωραίο πράγμα, έχουν πάψει προ πολλού να διαθέτουν περιεχόμενο, τουλάχιστον τέτοιο που αναζητούν οι αναλυτές τους. Κάποιοι απ’ αυτούς βλέπουν πίσω από τις μαθητικές καταλήψεις τη διάθεση αντίδρασης στην κατάντια του σχολείου. Άλλοι εντοπίζουν τη διάθεση των μαθητών να διεκδικήσουν, να προτείνουν, να διορθώσουν!
Ουτοπία! Εντάξει, δε λέω πρόκειται για μια θέση, αλλά αν πράγματι κάτι τέτοιο υποκινεί τις καταλήψεις, ποιες είναι οι προτάσεις που διατυπώνει η μαθητική κοινότητα; Τι προτείνουν τα παιδιά; Γιατί ωραία και καλά είναι να διεκδικούν ένα καλύτερο σχολείο, ένα καλύτερο αύριο, καλύτερο σχήμα τυρόπιτας, πιο γλυκό ήχο κουδουνιού, καλύτερο φραπέ ή έστω καλαμάκι γι αυτόν, αλλά πώς θα γίνουν αυτά; Προσωπικά όταν ακούω το «έχουμε αιτήματα» σκέφτομαι την Παπαρήγα σε … πιο μικρό και σίγουρα πιο χαριτωμένο! Σοβαρό και κυρίως φρέσκο πράγμα δεν εντοπίζω πουθενά για πουθενά!
Η θέση που υποστηρίζει ότι οι καταλήψεις είναι προϊόν ιδεολογικής τοποθέτησης και λογικής συγκρότησης της νέας γενιάς εμπεριέχει ιδιαίτερο αλλά ανύπαρκτο ρομαντισμό! Ωραίο είναι να σκεφτόμαστε ότι οι σχολικές καταλήψεις είναι μικρές επαναστάσεις μιας γενιάς που διεκδικεί και απαιτεί δυναμικά ένα καλύτερο σχολείο, μιας γενιάς που διεκδικεί το δικαίωμά της στη γνώση, όμως, λυπάμαι που θα απογοητεύσω όσους έστω κι αμυδρά πιστεύουν κάτι τέτοιο, γιατί πολύ απλά δεν ισχύει! Και δεν ισχύει όχι γιατί το συμπέρανα εγώ! Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να ανατραπεί ή να θεωρηθεί μια ακόμη από τις πολλές απόψεις!
Δεν ισχύει, επειδή οι ίδιοι οι μαθητές, με τους οποίους έρχομαι σε επαφή καθημερινά, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για κάτι τέτοιο! Υπάρχουν σίγουρα εκείνοι που προσπαθούν να δώσουν στις καταλήψεις διεκδικητικό χαρακτήρα, αλλά οι περισσότεροι το κάνουν τόσο επιφανειακά που αδυνατούν να στηρίξουν λογική απάντηση ακόμη και στο πιο απλοϊκό ερώτημα. Η πλειονότητα των μαθητών δεν ντρέπεται να ομολογήσει ότι οι καταλήψεις, τις οποίες μάλιστα υποστηρίζει με πάθος, έχει τόση σχέση με το αγωνιστικό πνεύμα της νεολαίας, όση έχει και η Χιονάτη με τα τρία γουρουνάκια ή ο Πινόκιο με τη φασολιά!
Λοιπόν, και για να μη μακρηγορούμε! Οι έγκυρες και χιλιοδιασταυρωμένες πηγές μου υποστηρίζουν ότι τα σχολεία κλείνουν ή ανοίγουν όποτε καπνίσει (εξ ου και καπνιστές) στον οποιονδήποτε! Και συνήθως τα σχολεία κλείνουν γιατί κάποιοι μαθητές νιώθουν κουρασμένοι, κάποιοι άλλοι βαριούνται φρικτά μια διαδικασία κενή περιεχομένου, ορισμένοι θέλουν να διαβάσουν και άλλοι νιώθουν την ανάγκη για περισσότερες φροντιστηριακές ώρες! Αν υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται πεισματικά να δεχτούν την πεζότητα των καταλήψεων ακόμη, ας σκεφτούν το πολύ απλό που ακολουθεί!
Αν το κλείσιμο των σχολείων εμπνεόταν από το πάθος του αγώνα και της διάθεσης για βελτίωση θα σταματούσε πριν την επίτευξη έστω και ελάχιστων στόχων; Ή είδατε ποτέ επανάσταση με ωράριο, δηλαδή, να σταματά τα Σαββατοκύριακα ή κατά τις επίσημες αργίες; Μήπως αν οι καταλήψεις διαπνέονταν από μια ιδεολογία, θα σταματούσαν μόλις έφτανε η ώρα της εκδρομής; Δηλαδή, να σκεφτώ ότι το ’74, αν η χούντα υποσχόταν στους φοιτητές του Πολυτεχνείου πενθήμερη εκδρομή με τα έξοδα πληρωμένα, θα κατάφερνε να τους βγάλει από κει μέσα, χωρίς τανκς και άλλες τέτοιες ανοησίες; Ε! Θα το κατάφερνε; Αμ δε που θα το κατάφερνε!
Την αιτία των καταλήψεων τη γνωρίζουν οι περισσότεροι και κυρίως η νέα γενιά και οι γονείς της! Καταλήψεις γίνονται γιατί κανείς -μαθητές, γονείς και πλέον εκπαιδευτικοί και υπουργείο- δεν πιστεύει ότι με το κλείσιμο του σχολείου χάνεται κάτι! Οι πάντες έχουν πειστεί ότι το σχολείο δεν προσφέρει και πολλά και γι αυτό δε βλέπουμε γονείς να πιέζουν για λήξη των καταλήψεων, δε βλέπουμε εκπαιδευτικούς να αντιδρούν σ’ αυτές προσπαθώντας να συνετίσουν τα παιδιά, δε βλέπουμε καν το υπουργείο να ανησυχεί για τις χαμένες διδακτικές ώρες! Οι χαμένες ώρες δε χρειάζεται καν να καλυφθούν!
Οι νέοι, δυστυχώς, έχουν την αίσθηση ότι από το σχολείο δεν μπορούν να περιμένουν και πολλά, γι αυτό και κανείς δε νοιάζεται για το πότε αυτό ανοίγει και πότε κλείνει. Ανοιχτό ή κλειστό το ίδιο κάνει! Άλλωστε οι καταλήψεις φαίνεται να αποτελούν μια από τις καλύτερες στιγμές του σχολείου! Οι υπόλοιπες είναι τα διαλείμματα, οι αργίες και οι εκδρομές… Η ώρα του μαθήματος δεν είναι! Δυστυχώς!