Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Το "παιντί" που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδί που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Η μητέρα του που δεν ήταν Ελληνίδα, είχε ένα μικρό πρόβλημα στην προφορά και κάθε φορά που απευθυνόταν σ' αυτό το φώναζε «παιντί». Αυτό το παιντί, λοιπόν, από μικρό ήταν ΠΑΣΟΚ και κάποια στιγμή, χωρίς να το πολυκαταλάβει, έγινε πρόεδρός του, οπότε και βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε, δηλαδή να αλλάξει τον κόσμο.
Ως πρόεδρο του Κινήματος κάποτε του προσφέρθηκε η δυνατότητα να εκφράσει το όραμά του εκφωνώντας λόγο στο φημισμένο LSE. Την ομιλία του προς τους παρισταμένους την ξεκίνησε πολύ δυναμικά αξιοποιώντας τον τίτλο του πασίγνωστου κομματιού των «Ten Years After», «I’d love to change the world». Με το συγκεκριμένο άσμα το νανούριζε η Αμερικανίδα μαμά του. Το περιεχόμενο του κομματιού άκρως ανατρεπτικό, αφού ανάμεσα σε άλλα προτείνει «φορολογήστε τους πλούσιους, ταΐστε τους φτωχούς, ώσπου να μην υπάρχουν πλούσιοι πια». Άλλα παιντάκια μεγαλώνουν με το «Μικρό πρίγκιπα», το «Ένα παιδί μετράει τα άστρα», την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» ή το «Μαγικό κόσμο του Οζ», οπότε και καμιά διάθεση δεν έχουν να αλλάξουν τον κόσμο. Το παιντί του παραμυθιού μας όμως είχε ισχυρά επαναστατικά ερεθίσματα από μικρό. Οι «Ten Years After» είχαν φροντίσει γι αυτό.
Το κοινό που άκουγε το λόγο του στο LSE ένιωσε απέραντη αισιοδοξία, όταν το παιντί δήλωσε ξεκάθαρα: «σήμερα, δεν ήρθα εδώ για να ξεστομίσω πομπώδεις υποσχέσεις». Αυτό, όμως, ήταν το πρώτο αλλά και το τελευταίο αισιόδοξο μήνυμα, αφού λίγο μετά η παρατήρησή του: «Τα τελευταία πέντε χρόνια, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η νεοσυντηρητική κυβέρνηση, έφερε την οικονομία μας στο χείλος της χρεοκοπίας και πάγωσε την πρόοδο σε όλα τα μέτωπα» έκανε αρκετούς να κομπιάσουν. Το κοινό σκέφτηκε: Μα καλά, αυτό το παιντί δε ζούσε στην Ελλάδα μέχρι τώρα ή απλώς δεν κατάφερνε να συγκεντρωθεί στην πραγματικότητα; Γιατί η λιτότητα αποτελεί το ψωμοτύρι του Έλληνα από τη δεκαετία του ’80 και του «Τσοβόλα δώστα όλα»! Ή μήπως θεωρεί υπεύθυνη τη ΝΔ για την παγκόσμια οικονομική ύφεση, για την πτώχευση δεκάδων επιχειρήσεων, για τις απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων, για την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος παγκοσμίως;
Το παιντί όμως συνέχισε απτόητο και έτσι, λίγο παρακάτω ξεδιπλώνοντας το όραμά του για την Ελλάδα και τον κόσμο προσπάθησε να παραθέσει πιο συγκεκριμένους στόχους κάνοντας λόγο για «ανανέωση των δημοκρατικών θεσμών», «κοινωνική αλληλεγγύη και δίκαιη κατανομή του πλούτου», «επένδυση τουλάχιστον 5% του ΑΕΠ στην εκπαίδευση» για «Ελλάδα που θα αποτελεί πρότυπο δημοκρατικής διακυβέρνησης». Πω πωωω, αναφώνησε το κοινό! Τι καλά που τα λέει και πόσο μεγάλωσε και ωρίμασε αυτό το παιντί! Όλοι πετούν από τη χαρά τους. Το παιντί άλλωστε είχε δηλώσει ξεκάθαρα ότι δε θα έδινε πομπώδεις υποσχέσεις. Όσο όμως κι αν περίμενε το κοινό, οι προτάσεις για την υλοποίηση του οράματος και τη μετουσίωσή του σε πραγματικότητα, δεν ήρθαν ποτέ.
Κάποιοι άρχισαν να σκέφτονται ότι το παιντί είναι σαν όλους τους άλλους που σου πετούν ένα … όραμα στα μούτρα κι όποιον πάρει! Κι αυτοί οι κάποιοι που το σκέφτηκαν αυτό είχαν και το δίκιο τους, γιατί βρε παιντάκι μου, ξέρεις κανέναν που δε θέλει ανανέωση δημοκρατικών θεσμών; Όχι, άμα ξέρεις να μας τον δείξεις, να τον μάθουμε κι εμείς! Το ζήτημα είναι ποιοι θα τους ανανεώσουν αυτούς τους ρημάδιδες τους θεσμούς.
Δηλαδή, το παιντί εντόπισε τους αδιάφθορους που χρειάζονται και τους έπεισε να γίνουν ΠΑΣΟΚτζήδες αλλά δεν τους παρουσιάζει παραέξω μην και ματιαστούν»; Όλοι επιθυμούμε 5% στην εκπαίδευση αλλά … show me the money, όπως λένε στα μέρη της μαμάς του. Κάποιοι κακοπροαίρετοι, μάλιστα, το χόντρυναν το πράγμα: Να σε δούμε με ηλεκτρική κιθάρα στη γωνία ή σε στιλ "το μικρό παιντάκι με τα σπίρτα" και τι στον κόσμο. Γιατί άμα το χρήμα το περιμένεις από εμάς (που είμαστε ο λαός), να ξέρεις ότι «ουκ αν λάβεις παρά των μη εχόντων» κι άντε να το καταλάβεις αυτό που είναι και αρχαίο.
Το παιντί είχε αφήσει τα … the best για το τέλος και επέμενε ότι η υλοποίηση όλων αυτών προϋποθέτει «σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, εκδημοκρατισμό του προσανατολισμένου στη χειραγώγηση και τη δημόσια γραφειοκρατία συστήματος, καταπολέμηση της διαφθοράς και του νεποτισμού». Το παιντί διέπραξε ύβρη, γιατί ως γνωστόν τη γραφειοκρατία δεν την έφεραν στην Ελλάδα ούτε οι αδελφοί Κατσάμπα ούτε ο Βαλεντίνος, ο παλιατζής της γειτονιάς μου. Κάτι κλαδικές του ΠΑΣΟΚ τα ... παλιά τα χρόνια μετέτρεψαν το δημόσιο τομέα σε παραγεμισμένη χριστουγεννιάτικη γαλοπούλα, έτοιμη να σκάσει από τους διορισμούς πρασινοφρουρών αλλά το παιντί μάλλον τότε ήταν πολύ μικρό και δεν είχε πάρει κάτι το αφτί του. Το παιχνίδι χάθηκε ολοκληρωτικά με την αναφορά στο «νεποτισμό»! Εκεί ορισμένοι έφτασαν στο συμπέρασμα ότι τη συγκεκριμένη ομιλία την είχαν γράψει κακοί Νεοδημοκράτες που είχαν παρεισφρήσει στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ. Μιλάνε για νεποτισμό στο σπίτι του ... νεποτισμένου;;; Εμ δε μιλάνε, γιατί νεποτισμός σημαίνει «οικογενειοκρατία»! Και οικογενειοκρατία σημαίνει ότι κάποιος κερδίζει χαριστικά θέσεις και αξιώματα, εξαιτίας της συγγένειάς του με ισχυρά πολιτικά πρόσωπα και όχι με κριτήριο την αξία του. Και μήπως το παιντί λέγεται Παπανδρέου κι αυτό το όνομα έπαιξε κάποιο ρόλο στη θέση που κατέχει σήμερα;
Θρύψαλο το όραμα! Ωραία όλα όσα θυμίζουν κάτι από Martin Luther King και Obama αλλά από οράματα έχουμε χορτάσει και για να τα χωνέψουμε χρειαζόμαστε όχι μία αλλά πολλές σόδες. Εκείνο που μας λείπει είναι ο τρόπος επίτευξής τους. Κρίμα! Το παραμύθι τέλειωσε πρόωρα και άσχημα, πριν καν αρχίσει γιατί «Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδί που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο αλλά … δεν ήξερε πώς»!

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Για το παιντί πού μας άλλαξε τα φώτα τα τελευταία πέντε χρόνια δεν διάβασα κανένα κείμενό σου.

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Ανώνυμε, μάλλον ΠΑΣΟΚΕ,
μην ξεκαρφώνεσαι!
Επειδή δε διαθέτω κομματική ταυτότητα, έχω τη δυνατότητα και τη χαρά να προσεγγίζω αντικειμενικά τα πράγματα και άρα να σχολιάζω χωρίς ... πόνο τις επιλογές όλων των πολιτικών σχημάτων της χώρας.
Αν βγάλεις τις παρωπίδες και ρίξεις μια ματιά σε προηγούμενες αναρτήσεις, θα εντοπίσεις ορισμένες που αναφέρονται σε άλλα παιντιά. Να αναφέρω από αυτά που θυμάμαι το πολύ πρόσφατο "Τι έκανε; Έσκαβε;", το "Αναψυκτήριο, το Αρχοντοχωριάτης", το "Ο ιχθύς εκ κεφαλής ζέχνει".
Στο συγκεκριμένο blog ένα πράγμα δεν έχει θέση κι αυτό λέγεται ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ!

Ανώνυμος είπε...

Κυριε συναδερφε,
Επιτελους μια φωνη εξυπνη, συγχρονη, σοβαρη. Συγχαρητηρια για το αρθρο σας.

Μιχαλης Μπανιωρας
Μαθηματικος
Φροντιστηρια ΤΟΜΗ
Θεσσαλονικη

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Κύριε συνάδελφε,
Εννοείτε ότι μέχρι να γράψω το συγκεκριμένο η φωνή μου ήταν ανόητη, συντηρητική και γραφική; Ελπίζω όχι. Ε;

Ανώνυμος είπε...

έχω πέσει θύμα λογοκρισίας?
για να καταλάβω...

Ιάσονας

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Ιάσονα,
Τι εννοείς; Ό,τι έχω πάρει, το έχω αναρτήσει!

Ανώνυμος είπε...

δεν ξέρω για ποιο λόγο δεν το πήρες την πρώτη φορά που το έστειλα
συγγνώμη για την "ταραχή" μου...
αλλά θέλω να κλείσω πρώτο τραπέζι πίστα!!!

κέντρο ΚΟΛΑΣΗ

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Ιάσονα,
δε χρειάζεται ανησυχία και κυρίως ιδιαίτερη προσπάθεια από τη μεριά σου. Τραπέζι ρεζερβέ με το όνομά σου υπάρχει ήδη. Απλώς πέσμου ποιο πόδι θέλεις να βρίσκεται προς την πίστα, ώστε να κανονίσω τις τελευταίες λεπτομέρειες!