Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Πενθήμερη εκδρομή: ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Λατρεύω να είμαι «κυρίαρχος λαός». Το λατρεύω περισσότερο κι από τη merenda. Και λατρεύω τη δημοκρατία. Ξέρετε, ψηφοφορίες, διαφορετικές απόψεις, ελευθερία λόγου, αλληλοσεβασμός... κι όλα αυτά τα ωραία. Διευκρινίζω, για να αποφύγω ατυχείς παρερμηνείες και απλοϊκά συμπεράσματα. 
Κι ενώ λατρεύω τα παραπάνω, έχω ένα μικρό προβληματάκι με το επερχόμενο δημοψήφισμα. Το βρίσκω ολίγον τι... faux. Αχρείαστο και μάλλον επικίνδυνο για τον κυρίαρχο λαό. Λένε κάποιοι ότι είναι πράξη δημοκρατίας και ότι στην Ελβετία γίνονται ετησίως δεκάδες δημοψηφίσματα. Ναι αλλά στην Ελβετία γίνονται με τις τράπεζες ανοιχτές και χωρίς έλεγχο κεφαλαίων. Ένα «ΝΑΙ» ή ένα «ΟΧΙ» σημαίνει κάτι ουσιαστικό για τον κυρίαρχο λαό μας; 
Έστω λοιπόν, ότι κυριαρχεί το «ΟΧΙ». Και; Λέει η κυβέρνηση ότι το «ΟΧΙ» θα της δώσει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί. Μα οι εκλογές δεν της έχουν ήδη δώσει αυτό το ρημάδι το χαρτί; Τι της έδωσαν; Παστουρμά; Πέντε μήνες πριν οι ίδιοι δεν διατείνονταν ότι με την εντολή του λαού θα έστηναν πανηγύρι αναλαμβάνοντας ρόλο οργανοπαιχτών και οι αγορές θα χόρευαν πεντοζάλη; Το ότι οι αγορές δε σηκώθηκαν για χορό μπορεί να σημαίνει ότι δε γουστάρουν το χορό. Μπορεί και να μην ξέρουν να χορεύουν. Οπότε, όσο καλά κι αν το παίζει το όργανο η κυβέρνηση, το αποτέλεσμα θα είναι «τρεις λαλούν και δυο(;) χορεύουν». 
Οι δικοί μας, λοιπόν, θα περιφέρουν το «ΟΧΙ» από eurogroup σε eurogroup ως επιλογή του κυρίαρχου λαού. Και; Οι άλλοι (ήδη το έκαναν) θα τους αντιτείνουν ένα περήφανο: «χέστηκε η φοράδα στο αλώνι». Θα αντιτείνουν τις διαθέσεις των δικών τους περήφανων λαών. Εντάξει, αυτοί μπορεί να μην είναι τόσο κυρίαρχοι όσο εμείς. Και όλοι γνωρίζουμε τι έκαναν, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες αλλά είναι... περισσότεροι. Νομίζω μετράει αυτό σε μια δημοκρατία. Κυρίως, όμως, είναι εκείνοι που έχουν τους «παράδες» και δε θα δεχτούν να τους πούμε εμείς πώς θα τους διαθέσουν. Αποκλείεται να τρομάξουν τώρα και να μας πουν: «πάρτε λεφτά αβέρτα και λογαριασμό μη δώσετε, επειδή είστε πιο κυρίαρχοι». Κι αν σκεφτεί κανείς πώς διαχειριστήκαμε τους παράδες τους μέχρι τώρα... ούτε ψύλλος στον κόρφο τους. 
Κάποιοι δίνουν στο «ΟΧΙ» μια ηθική και ιστορική χροιά. Συνδέουν αυτό το «ΟΧΙ» με ένα άλλο ΟΧΙ που είχε πει ένας κάποιος Μεταξάς. Νομίζω ότι ήταν δικτάτορας. Πάντως δικτάτορας ξεδικτάτορας το ξεφούρνισε το ΟΧΙ στους οχτρούς. Και που το είπε, όμως, εκείνο το «ΟΧΙ» (και άριστα έπραξε) τι έγινε; Το έλαβαν υπόψη οι οχτροί; Κάθισαν στα αβγά τους; Σιγά και μην. Σμπαράλια έγινε η χώρα και ο λαός μας και εμφύλιος ακολούθησε και άστα να πάνε. Μπορεί να αισθανόμαστε περήφανοι για εκείνο το «ΟΧΙ» αλλά ό,τι ήταν να γίνει, έγινε. Καταστροφή και χάος. Ηρωικό μεν αλλά χάος. 
Οπότε με το «ΟΧΙ» αποκλείεται να ασπρίσουν οι μέρες μας. Μήπως ένα βροντερό «ΝΑΙ» μας εξασφαλίσει μεγαλύτερη ασπρίλα; Τι είχες ΓιάΝη, τι είχα πάντα! Το πολύ πολύ οι δανειστές να εκτιμήσουν τη διάθεση του λαού να παραμείνει (έστω και διασωληνωμένος) στην πλευρά του αναπτυγμένου κόσμου και μας δώσουν κάποιο μπόνους μετά από διαπραγματεύσεις είτε με την ίδια (μεγάλη αναξιοπρέπεια) είτε με διαφορετική (ποια άραγε) κυβέρνηση. Μπορεί έτσι να διατηρηθούμε σε κώμα έως ότου εμφανιστεί ένας Ηγέτης που θα αποφασίσει να μετατρέψει την Ελλάδα σε πραγματικό κράτος και συνεχίσουμε την ευρωπαϊκή πορεία μας. 
Κι αν ο κυρίαρχος λαός δεν έχει να κερδίσει το παραμικρό από το δημοψήφισμα, τότε; Ποιος και για ποιο λόγο χρειαζόταν το δημοψήφισμα; Μάλλον αυτός που το προκήρυξε. Δηλαδή η κυβέρνηση. Με ένα «ΝΑΙ» της δίνουμε πάτημα, ώστε να βγαίνει μετά και να λέει «μαζί τα κάναμε» αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι τέτοιοι άνθρωποι. Μπορεί όμως, να τη φέρνουμε σε δυσχερή θέση. Γιατί ήδη το κυβερνών κόμμα μαζί με κάποια άλλα δύο κόμματα (όλοι γνωρίζουν ποια) έχει ταχθεί υπέρ του «ΟΧΙ». Οπότε σε ενδεχόμενο «ΝΑΙ» τι θα γίνει; Η αξιοπρέπεια που ευαγγελίζονται τα κυβερνητικά στελέχη επιτάσσει να περάσουν από το ταμείο, να κλείσουν το λογαριασμό, να τα μαζέψουν την επομένη κιόλας. Και μπορεί αυτό να επιδιώκουν. Κάτι άλλο θα ήταν αναξιοπρεπές για ανθρώπους που κόπτονται για την αξιοπρέπεια. 
Κάποιοι κακόβουλοι και υστερόβουλοι ισχυρίζονται ότι τώρα που η κυβέρνηση απέκτησε επαφή με τον πραγματικό κόσμο, τα βρήκε σκούρα και θέλει να «την κάνει» με ελαφρά πηδηματάκια. Κατάλαβε ότι όσα υποσχέθηκε δε γίνεται να εφαρμοστούν. Ελάφρυνση δανείων, αύξηση μισθών, διορισμοί που υποσχέθηκε σε κάθε πικραμένο και καταφρονεμένο έχουν βρει από καιρό τη θέση τους στα σκουπίδια. Σου λέει, καλύτερα στην αντιπολίτευση. Να οργανώνουμε καμιά πορεία, να λέμε ωραίες, ανέφικτες θεωρίες, να ζούμε με την ουτοπία μιας κομμουνιστικής επανάστασης και… χέζε ψηλά κι αγνάντευε και οι άλλοι ας βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Το δημοψήφισμα λοιπόν μόνο την κυβέρνηση εξυπηρετεί. «Αφού ο παλιολαός που τρώει σανό και είναι χέστης πει ΝΑΙ (ως γνωστόν είναι αδύνατον το περήφανο, ηρωικό και αξιοπρεπές τμήμα του λαού να λέει «ΝΑΙ»), εμείς αδυνατούμε να παραβιάσουμε τις κόκκινες, τις πράσινες, τις θαλασσιές τις χάντρες και άντε γεια»! Αν ο ηρωικός λαός πει «ΟΧΙ», τότε θα μπορούν να το παίξουν τριτοκοσμικοί επαναστάτες και θα τρώμε αξιοπρέπεια και επανάσταση. Και δεν τις θεωρώ ιδιαίτερα χορταστικές. 
Λατρεύω να είμαι ο κυρίαρχος λαός. Θα μου άρεσε να ζητούν και κυρίως να λαμβάνουν τη γνώμη μου υπόψη τους οι κυβερνήσεις. Με τρομάζει, όμως, που το κάνουν με τις τράπεζες κλειστές. Μπορεί ορισμένοι να έχουν την ψευδαίσθηση ότι το επικείμενο δημοψήφισμα αποτελεί ευκαιρία για επανάσταση. Μια ευκαιρία να περάσει το δικό μας ενάντια στους κακούς ξένους. Μπούρδες και ουτοπίες. Αυτό μπορεί να γίνεται στα «δεκαπενταμελή» των σχολείων αλλά εκεί το διακύβευμα είναι απλώς ο προορισμός της πενθήμερης μαθητικής εκδρομής ενώ τώρα...


Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

Απαράμιλλες οδηγίες συμπλήρωσης του τέλειου Μηχανογραφικού

Ο τίτλος το λέει ξεκάθαρα: "Απαράμιλλες οδηγίες συμπλήρωσης του τέλειου Μηχανογραφικού". Και Μηχανογραφικό συμπληρώνουν οι υποψήφιοι για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Άρα συμπληρώνουν οι έφηβοι. Και άρα το κείμενο αναφέρεται σε αυτούς ενώ είναι ακατάλληλο για ενηλίκους.
 
Η συμπλήρωση του Μηχανογραφικού αποτελεί για τους περισσότερους εφήβους μια από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής τους. Για κάποιους τη μοναδική... Η κρισιμότητα της στιγμής δεν θα μπορούσε να με αφήσει αδιάφορο. Αξιοποιώντας την εμπειρία αιώνων που έχω συσσωρεύσει, αποφάσισα να συμβάλω στην αποφυγή λαθών κατά την επιλογή σχολών και τελικά δραμάτων που συνήθως ακολουθούν την ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όλοι οι υποψήφιοι θα συμπληρώσουν Μηχανογραφικό. Εκείνοι που θα ακολουθήσουν τις συμβουλές που ακολουθούν θα συμπληρώσουν ΤΟ Μηχανογραφικό

Συμβουλή πρώτη. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στη συμπλήρωση ενός σωστού και κυρίως σύγχρονου Μηχανογραφικού είναι οι γονείς, ο συντηρητισμός τους και η ψευδαίσθηση ότι τα γνωρίζουν όλα ενώ εσείς το παραμικρό (για τους συγκεκριμένους γονείς είστε τόσο ευφυείς όσο κι ένας μπούφος). Απομακρύνετε, λοιπόν, τους γονείς πριν αρχίσετε τη συμπλήρωση. Όσο πιο μακριά τόσο το καλύτερο. Αν αρνούνται να απομακρυνθούν θυμίστε τους ότι το Μηχανογαρφικό (Μ στο εξής) κρίνει το δικό σας μέλλον και όχι το δικό τους. Αν η απάντησή τους είναι ότι «είστε μικροί και δεν ξέρετε τι σας γίνεται», μπορείτε να φορτίσετε συναισθηματικά την κατάσταση. Μια καλή λύση θα ήταν να τους παροτρύνετε να επισκεφτούν τη γιαγιά στο χωριό, που είναι μόνη της -μεγάλη γυναίκα- και θα τους έχει επιθυμήσει και... να μην τα πολυλογώ, γιατί ξέρετε τώρα από τέτοια. Αν, παρόλα αυτά επιμένουν να συμπληρώσετε μαζί το Μ, μπορείτε να καταφύγετε σε απειλές του στιλ: «κι εγώ θα γίνω ναρκομανής» (να συνοδεύεται από χτύπημα των ποδιών στο πάτωμα και ίσως δάκρυα). Ή «θα δεις εσύ, θα το γυρίσω στην ομοφυλοφιλία και θα παίρνω μέρος στην παρέλαση “Athens pride” πρώτη μούρη και θα με δείχνουν όλα τα κανάλια και να δω με τι μούτρα θα εμφανιστείς στη γειτονιά ή ακόμα καλύτερα στο χωριό και τους μπρουτάλ φίλους σου». Αν κι αυτό δεν έχει αποτέλεσμα, τότε μπορείτε να φτιάξετε μαζί τους ένα Μ όπως τους αρέσει και σε ανύποπτο χρόνο να το αλλάξετε με βάση τις δικές σας προτιμήσεις και να το οριστικοποιήσετε κρυφά. 
Η μόνη συζήτηση που πρέπει να γίνει με τους γονείς είναι για το οικονομικό θέμα. Εννοείται ότι οι οικονομικές δυνατότητες των γονιών θα διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στις επιλογές σας και καλείστε να το σεβαστείτε. Ή μπορείτε να προτείνετε λογικές και τεκμηριωμένες λύσεις, κάτι που θεωρώ ανέφικτο, οπότε... απλώς σεβαστείτε.

Συμβουλή δεύτερη. Κλειδώστε τη γιαγιά στο υπόγειο. Αν στο σπίτι σας δεν υφίσταται τέτοιο (υπόγειο), μπορείτε να τη στείλετε στο χωριό. Κάτι τέτοιο θα βόλευε, αφού αμέσως μετά θα μπορείτε να παροτρύνετε τους γονείς σας να την επισκεφτούν (βλ. συμβουλή πρώτη). Μια τέτοια κίνηση θα ήταν σοφή για πολλούς λόγους. Σκεφτείτε να έχετε τον πόνο σας για τη συμπλήρωση, να προβληματίζεστε για τη σειρά των σχολών και η γιαγιά δίπλα σας να λέει τα δικά της, να σας ξεματιάζει ή να περιφέρεται με θυμιατήρια, ώστε να αποφύγετε το κακό το μάτι. Θα σας πιάσει πονοκέφαλος και το να συμπληρώνει κανείς το Μ με πονοκέφαλο δεν είναι και το καλύτερο πράγμα. Οι γιαγιάδες είναι καλές, οι καημένες, αλλά και ικανές να φορτίζουν και να δραματοποιούν ακόμα και απλές καταστάσεις -πόσο μάλλον τη συμπλήρωση του Μ- με παρατηρήσεις του στιλ: «είναι πράγματα τώρα αυτά που δηλώνεις; Αυτά είναι πράγματα του διαβόλου και του τριβόλου και θα μας κοροϊδεύει ο κόσμος και θα πέσει φωτιά να μας κάψει». 

Συμβουλή τρίτη. Αν ξεκαθαρίσατε το τοπίο από γονείς και γιαγιάδες, είστε έτοιμοι να ξεκινήσετε τη διαδικασία. Δηλώστε όλες τις σχολές με τη σειρά που επιθυμείτε σαν να έχετε αριστεύσει στις εξετάσεις. Μην αποφύγετε τη δήλωση σχολών πιθανολογώντας ότι είναι αδύνατη η εισαγωγή σας σε αυτές, εξαιτίας της υψηλής βάσης τους. Δεν έχετε να χάσετε και τίποτε γεμίζοντας σχολές το Μ. Στη σχολή που είναι να πετύχετε θα πετύχετε ακόμη κι αν την έχετε δηλώσει χιλιοστή εξηκοστή πέμπτη. Μοναδικό κριτήριο για την εισαγωγή είναι τα μόριά σας και το να έχετε... δηλώσει τη σχολή που επιθυμείτε. Βέβαια, όσο και να τα λέει κάποιος, θα βρεθούν εκείνα τα καμάρια υποψήφιοι με μυαλό γαρδούμπα που... Το να δηλώσετε πρώτη μια χαμηλόβαθμη σχολή για να λέτε μετά «Πέρασα εκεί που ήθελα. Αυτή είχα δηλώσει πρώτη», είναι μια μεγάλη βλακεία, γιατί απλώς κανείς δεν πρόκειται να σας πιστέψει ότι το όνειρό σας ήταν να περάσετε π.χ. στη σχολή Επισκεπτών και Επισκεπτριών Υγείας. Ελάχιστοι γνωρίζουν ακόμη και την ύπαρξη της συγκεκριμένης σχολής. 

Συμβουλή τέταρτη. Αποφύγετε να δηλώσετε μια υψηλόβαθμη σχολή επειδή είναι... υψηλόβαθμη και περιζήτητη απλώς και μόνο επειδή συγκεντρώσατε πολλά μόρια. Η εφήμερη δόξα(;) που θα σας προσφέρει η επιτυχία σε μια τέτοια σχολή δε λέει το παραμικρό. Μάλιστα, υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθείτε σε μια σχολή που ποσώς σας ενδιαφέρει ή που θα δυσκολευτείτε να τελειώσετε. Ακόμη κι αν όλα πάνε καλά και κάποια στιγμή καταφέρετε να πάρετε το πολυπόθητο πτυχίο, είναι πιθανό να μην μπορείτε να ανταποκριθείτε στις απαιτήσεις του συγκεκριμένου κλάδου και τότε θα είστε ένας ακόμη, από τους πολλούς, άνεργους πτυχιούχους. Δεν λέω, είναι ωραίο πράγμα ένα καδραρισμένο πτυχίο μιας καλής σχολής στον τοίχο του σαλονιού αλλά η δουλειά του πτυχίου δεν είναι να στολίζει τοίχους. Δουλειά του είναι να «στολίσει» εσάς με εφόδια για αποκατάσταση και εξέλιξη. Με απλά (και όχι "απλώς") λόγια, δουλειά του είναι να σας δώσει... δουλειά. 

Συμβουλή πέμπτη. Συνειδητοποιήστε ότι το Μ είναι το διαβατήριό σας για μια σχολή και όχι για μια πόλη. Δηλώστε τη σχολή που σας ενδιαφέρει σε κάθε πόλη που υφίσταται. Αν αρχίσετε εκπτώσεις αναφωνώντας π.χ. «Εντάααξειειει, εγώ θέλω Νομική αλλά όχι και στην Κομοτηνήηη», μάλλον δεν είστε για Νομικήηη. Γιατί αν όνειρό σας είναι η Νομικήηη, τότε βγάλτε τον σκασμό και δηλώστε τη σχολή όπου κι αν βρίσκεται. Μια σχολή της Αθήνας δεν εξασφαλίζει την επιτυχία ούτε μια καλή παντρειά και σίγουρα μια σχολή της Κομοτηνήηης δεν είναι συνώνυμη της αποτυχίας. Αν, παρόλα αυτά, η πόλη παραμένει προτεραιότητα για εσάς, τότε αποδεχτείτε ότι οι σπουδές δεν αποτελούν το βασικό μέλημά σας. Άλλα σας ενδιαφέρουν και δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να τα αναλύσω εδώ. 

Συμβουλή έκτη. Μην επιλέγετε μια σχολή και αντίστοιχα μια πόλη με κριτήριο μια σχέση. Ερωτική ή φιλική άσχετο. Οι σχέσεις σήμερα είναι και αύριο... πάπαλααα. Ακόμη κι αν ο/η αγαπημένος/η σας σάς έχει υποσχεθεί ότι θα «σας πάρει» όταν μεγαλώσετε, αδιαφορήστε. Αν πρόκειται για μια δυνατή, πραγματική, φλογερή σχέση, αυτή δεν πρόκειται να ξεθωριάσει εξαιτίας της απόστασης. Άλλωστε τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα βοηθούν σε αυτό. Θα βγάζετε (ή μάλλον θα συνεχίσετε να βγάζετε) selfie και θα του/της τις στέλνετε. Ξέρετε από αυτά. Selfie με το πόδι λυγισμένο σαν να έχετε πάθει κράμπα βαριάς μορφής, με το πόδι μπροστά, με το πόδι πίσω, με τα πόδια μπερδεμένα σαν περικοκλάδα, με τα χείλη σουφρωμένα λες και βγήκατε από αποτυχημένο Botox ή πάθατε συμφορά μεγάλη... Έτσι, και δεν θα αποπροσανατολιστείτε από τον στόχο σας και τη σχέση σας θα κρατήσετε ζωντανή, μέσα στη φλόγα και το πάθος. 

Συμβουλή έβδομη. Μην περιφέρετε το Μ από τον έναν στον άλλον (και κυρίως σε εμένα) σαν να είναι εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Ο καθένας θα σας λέει το μακρύ και το κοντό του βασισμένος στις προσωπικές εμπειρίες και δυνατότητές του. Μπορεί και στα απωθημένα του. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει καλύτερα από εσάς τι ακριβώς θέλετε και σας εκφράζει. Εντάξει, είπαμε Μ συμπληρώνετε, δεν γράφετε μυθιστόρημα. Μην αφιερώσετε σε αυτό περισσότερο χρόνο από εκείνον που αφιέρωσε ο Ναγκίμπ Μαχφούζ για να ολοκληρώσει την «Τριλογία του Καΐρου». Κάποιοι, βέβαια, θα περιφέρετε το Μ παντού, για να δείξετε πόσο πολλά μόρια "πιάσατε" και πόσο καλά τα καταφέρατε αλλά να γνωρίζετε ότι οι άλλοι βαριούνται να ακούνε τι σας είπε ο ένας και τι σας συμβούλευσε ο άλλος. Η συλλογή απόψεων από κάθε καρυδιάς καρύδι μόνο σύγχυση μπορεί να προκαλέσει. Τώρα βέβαια, αν ήδη βρίσκεστε σε σύγχυση, μπορείτε να αδιαφορήσετε για τη συγκεκριμένη συμβουλή. Πάρτε, λοιπόν, το Μ σας και αρχίστε τη γύρα. Στο κάτω κάτω υπάρχει πιθανότητα να ακούσετε κάτι σοφό που θα σας βοηθήσει να ξεκαθαρίσετε τα πράγματα. 

Συμβουλή όγδοη. Ξεχάστε όλες τις προηγούμενες συμβουλές. Κλείστε τα μάτια σας και προσπαθήστε να φανταστείτε το μέλλον σας. Αν βέβαια, αυτό που θα αντικρίσετε σφραγίζοντας τα μάτια σας είναι απλώς ένα μαύρο πράγμα, σκοτάδι πίσσα, τότε τα πράγματα δεν είναι καλά ούτε αισιόδοξα. Σημαίνει ότι είστε άτομα χωρίς όνειρα, χωρίς στόχους, χωρίς φιλοδοξίες, οπότε και δεν χρειάζεται να πολυασχοληθείτε με το Μ. Στην περίπτωση αυτή, ανοίξτε και πάλι τα μάτια σας και ακολουθήστε προσεκτικά τις παραπάνω σοφές συμβουλές. Ίσως και η συμβουλή κάποιων ειδικών τότε να κρίνεται αναγκαία. 

Όπως και να έχει, εύχομαι σε όλους σας καλές επιλογές στο Μηχανογραφικό! 
Αυτό το τελευταίο δεν είναι συμβουλή. Είναι απλώς ευχή.

Χρήσιμοι σύνδεσμοι:
Προοπτικές σχολών, Αδιέξοδα παιδιών
Τα επαγγέλματα του μέλλοντος
Ευτυχισμένοι παππούδες!
Κυνηγοί Δεινοσαύρων
Τώρα είσαι φοιτητής! Ε, και;
Παιδιά για λασπόνερα ή για Ωκεανούς;
Τα όνειρα των άλλων



Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

Δεν ξέρω τι θα γίνω, όταν μεγαλώσω

Ωραία! Η αυλαία των Πανελλαδικών, για μια ακόμη χρονιά, έπεσε. Φίλοι και γνωστοί με μακαρίζουν θεωρώντας -πόσο ανόητοι- ότι στο εξής με περιμένουν χαρούμενες διακοπές. Πέρασε και δεν ακούμπησε. Και δεν ακούμπησε, επειδή τα δύσκολα έρχονται. Κι έρχονται, γιατί τώρα περιμένουμε τους βαθμούς και μαζί με αυτούς τη συμπλήρωση των μηχανογραφικών και άρα την επιλογή σχολών από τους υποψηφίους. Κι αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Είναι εξοντωτικά και ικανά να διαλύσουν το νευρικό σύστημα ακόμη και μιας θαλάσσιας χελώνας.

Θα πει κάποιος αδαής: «Μα καλά δεν ξέρεις κάτω πάνω πώς τα πήγαν οι μαθητές»; Και θα απαντήσω εγώ με ένα «Ο Χου Ι» πιο ξεγυρισμένο κι από εκείνο της 28ης Οκτωβρίου 1940. ( Μωρέ, καλή δουλειά άνοιξα με τις «σφαίρες» και τα φλιτζάνια που προέβλεπαν τα θέματα. Αλλά όχι, αυτές οι τεχνικές δε βρίσκουν εφαρμογή και στην πρόβλεψη των βαθμών). Γιατί μπορεί ο υποψήφιος να βγαίνει από το εξεταζόμενο μάθημα και να δηλώνει ευτυχής. Βγαίνει και πιστεύει ότι τα πήγε εξαιρετικά υπερπαντέλεια αλλά… Αλλά, έχουν δει και έχουν δει τα ματάκια μας τόσα χρόνια. Κι ας μην πάω σε άλλα. Ας μείνω στο μάθημα που διδάσκω, την Έκθεση. Όλοι βγαίνουν τρελαμένοι από τη χαρά. Κατά έναν περίεργο τρόπο, στις Πανελλαδικές έχουν γράψει την καλύτερη Έκθεση ever. Αφού να φανταστείτε, τα πρώτα χρόνια σκεφτόμουν ότι εγώ προκαλούσα άγχος στα παιδιά και αδυνατούσαν στη διάρκεια της χρονιάς να εξωτερικεύσουν το… απύθμενο ταλέντο τους. Σταδιακά κρατούσα όλο και μικρότερο καλάθι, ώσπου έφτασα να κρατάω ένα καλαθάκι πιο μικρό και από εκείνο που κρατούσαμε, όταν βγαίναμε στις γειτονιές και τραγουδούσαμε (το σακατεύαμε το άσμα) το «Λάζαρο».

Κι άντε και είδαμε τους βαθμούς. Είναι εύκολο το μετά; Αμ δε που είναι. Τερατώδες είναι. Εντάξει, υπάρχουν εκείνα τα παιδιά που ξέρουν τι τους γίνεται. Ξέρω… τρία τέτοια! Τα υπόλοιπα είναι άστα να πάνε. Σύγχυση και ταραχή ντουέτο. Αδιέξοδο. Και δε φταίω ο κακόμοιρος για όλο αυτό. Μπορεί να φταίνε οι γονείς, μπορεί οι λοιποί συγγενείς, μπορεί το κοινωνικό κατεστημένο που έχουν πλάσει ένα σωρό μύθους για την ιερότητα και σπουδαιότητα της εργασίας, για την κρισιμότητα της επιλογής σχολής για τη ζωή και την ευτυχία κάποιου. Αμήν.

Όλα αυτά βέβαια, είναι ακριβώς αυτό. Μύθοι. Η εργασία είναι μέσο επιβίωσης και μόνο. Σπάνια -μα πάρα πολύ σπάνια- είναι και κάτι άλλο. Η εργασία είναι ένα κομμάτι της ζωής μας. Και μάλιστα το πιο βασανιστικό. Άρα η εργασία δεν είναι χαρά. Η ζωή πάντως, με βεβαιότητα, δεν είναι εργασία. Η ζωή είναι άλλα πράγματα. Είναι όσα μας ευχαριστούν, όσα μας κάνουν καλύτερους. Είναι η οικογένεια, είναι οι φίλοι, είναι ο ελεύθερος χρόνος. Είναι όλα εκείνα με τα οποία κάποιος ασχολείται αβίαστα και χωρίς χρονικές δεσμεύσεις και ασχολείται όποτε του καπνίσει και για όσο του καπνίσει. Ζωή είναι όλα εκείνα για τα οποία δε χρειάζεται να λογοδοτούμε σε κανέναν.

Αν οι υποψήφιοι το βάλουν αυτό στο μυαλό τους(;), τότε θα έχουμε μια ήρεμη περίοδο και απλώς θα χρειάζεται κάτι ακόμη για να γίνουν λογικές -δεν υπάρχουν σωστές- επιλογές. Χρειάζεται ο υποψήφιος να σκεφτεί πώς θέλει να είναι η ζωή του μετά δέκα, τουλάχιστον, χρόνια. Άρα χρειάζεται να τα βρει με τον εαυτό του. Να ανακαλύψει σε τι μπορεί να γίνει καλός, σε ποιο αντικείμενο πιστεύει ότι μπορεί να προσπαθήσει και να καταφέρει να αντεπεξέλθει. Με απλά λόγια, σε ποιο αντικείμενο θα μπορέσει να φανεί συνεπής και ίσως να κυριαρχήσει. Με ακόμη πιο απλά λόγια, πού θα μπορέσει να είναι «επαγγελματίας».

Όλα τα άλλα είναι παραμύθια καμωμένα από μέτριους ανθρώπους χωρίς ευφυΐα. Είναι απλώς ιδεοληψίες. Με αυτή τη σκέψη οι υποψήφιοι μπορεί να νιώσουν λίγο πιο ελεύθεροι και ίσως να κάνουν μια λογική επιλογή. Να στραφούν σε κάτι το οποίο τους δημιουργεί τη διάθεση να αναλάβουν ρίσκο. Δυστυχώς, βέβαια, η λογική επιλογή μπορεί να γίνει από λογικά άτομα και εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Η λογική σπανίζει. Στην όλη διαδικασία θα παρέμβουν μέτριοι και συντηρητικοί γονείς που είχαν φανταστεί κάτι εξαιρετικό για τα παιδιά τους και τώρα θα τα πιέσουν προς τη συγκεκριμένη επιλογή. Θα παρέμβουν άνθρωποι της εκπαίδευσης(;) που θέλουν να καυχηθούν για την επιτυχία μαθητών τους σε «περιζήτητες» σχολές, ακόμη κι αν αυτές βρίσκονται έξω από τις δυνατότητες των παιδιών. Θα παρέμβει ένα αμετακίνητο παρελθόν που έχει διαμορφώσει απαραβίαστα στερεότυπα. Εκείνοι που για μια ακόμη χρονιά δεν πρόκειται να παρέμβουν θα είναι μάλλον οι… μαθητές.

Ακούω συχνά: «Ε, παιδιά είναι. Πού να ξέρουν κι αυτά»; Ε, άμα παιδιά είναι και δεν ξέρουν, κράτα τα για μπιμπελό στο σπίτι κυρά μου. Άμα είναι παιδιά και δεν ξέρουν, πού θα τα αφήσεις να φύγουν μακριά σου και να πάνε να σπουδάσουν και να οργανώσουν τη ζωή τους και να παίρνουν καθημερινά αποφάσεις και να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα και να τα βγάλουν πέρα και να καταφέρουν να συνυπάρξουν με άλλους χωρίς το μητρικό χάδι και την αντίστοιχη στοργή; Και δεν έχω την παραμικρή διάθεση να ακούσω ανοησίες - κυρίως από μαμάδες που βλέπουν τον εαυτό τους σε όσα γράφω- για το πόσο σκληρός είμαι. Γιατί αυτά τα παιδιά -που παιδιά είναι και δεν ξέρουν- και -σίγουρα- οι γονείς τους ήξεραν σχεδόν από τότε που γεννήθηκαν ότι θα έφτανε η στιγμή για τη συγκεκριμένη επιλογή. Κι αν κουβαλούσαν έστω και δράμι μυαλού, θα είχαν κάνει κάτι για να ξέρουν τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν.