Παρασκευή 14 Αυγούστου 2020

Λατρεύοντας τους Δεινόσαυρους

 

            Ακούγονται έντονα, όλο και πιο συχνά, όλο και πιο δραματικά. Οι φωνές επαγγελματιών που πλήττονται από την Covid-19 έχουν μια λογική αλλά είναι αδύνατον να εισακουστούν από κάποιον «Μεσσία».

            Η απόγνωση, που οφείλεται στην πραγματικότητα που διαμορφώνεται σε αρκετούς κλάδους, είναι αναμενόμενο να οδηγεί σε απαιτήσεις που, όμως, δύσκολα μπορούν να υλοποιηθούν. Επαγγελματίες που ασχολούνται με τη διασκέδαση, τον τουρισμό, τις μεταφορές, τα ακίνητα, βρέθηκαν ξαφνικά μπροστά σε απρόβλεπτα δεδομένα. Τεράστιες ή μικρότερες επενδύσεις στους συγκεκριμένους κλάδους, προσδοκίες εύρεσης εργασίας, σχέδια, διαψεύδονται οδηγώντας σε καταστάσεις δραματικές.

            Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο; Είναι πρωτόγνωρη η απόγνωση που επιφέρει μια απρόσμενη εξέλιξη; Σίγουρα όχι. Πρόκειται για συνθήκη ιστορικά επαναλαμβανόμενη. Το ότι βιώνουμε τη συγκεκριμένη, την καθιστά για εμάς πιο έντονη από εκείνες για τις οποίες απλώς διαβάζουμε σε βιβλία ιστορίας. Όπως, όμως, οι προηγούμενες, έτσι και η συγκεκριμένη κατάσταση δεν πρόκειται να οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή. Σίγουρα θα επιφέρει λυπηρές για κάποιους ανατροπές ενώ για άλλους θα αποτελέσει αφορμή για κινητοποίηση και επιτυχία.

            Το βέβαιο είναι ότι δεν υφίσταται δύναμη αρκετά ισχυρή να αναστρέψει την αλλαγή που έχει πυροδοτήσει η πανδημία. Δεν υπήρξε ιστορικό προηγούμενο και μάλλον δεν πρόκειται να συμβεί και τώρα.

 

            Σε παλιότερο κείμενο, με τίτλο «Κυνηγοί Δεινοσαύρων» παρατηρούσα:  

«…Λοιπόν, όσα ζούμε, δεν είναι πρωτόγνωρα. Μεταβάλλονται οι ρυθμοί αλλά τα πάντα είναι ένας διαρκής και ζαλιστικός κύκλος. Ο ανατριχιαστικός πανικός, η καταθλιπτική απόγνωση και ο θορυβώδης… θόρυβος ως προς τα “αδιέξοδα της αγοράς εργασίας” δεν αποτελούν προνόμια της εποχής μας. Επαναλαμβάνονται από την εποχή των δεινοσαύρων. Την επαγγελματική αβεβαιότητα λογικά βίωσαν οι κυνηγοί δεινοσαύρων μετά το βίαιο αφανισμό του συγκεκριμένου είδους, οι κατασκευαστές Κιβωτών με το πέρας του κατακλυσμού, οι αμαξάδες με την έλευση των αυτοκινήτων, οι μικροί λούστροι με την εμφάνιση εύχρηστων βερνικιών για τα παπούτσια, οι καρεκλάδες με την εξάπλωση του IKEA, οι αντιγραφείς βιβλίων με την εφεύρεση του Γουτεμβέργιου…».

 

Στο «Εγχειρίδιο Επιβίωσης» παλιότερα έγραφα:

«…Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε με πολλά ακόμη παραδείγματα αλλά το βρίσκω άσκοπο. Ίσως πρέπει να σκεφτούμε κάτι πιο απλό, για να γίνει απολύτως κατανοητό ότι αυτό που ζούμε σήμερα συνέβη και κατά το παρελθόν. Υφίστανται σήμερα όλα τα επαγγέλματα του παρελθόντος; Πού είναι ο παραδοσιακός τσαγκάρης, που βρίσκεται ο γανωματής, πόσοι «καρεκλάδες» έχουν απομείνει να τριγυρνούν στις γειτονιές; Τελικά το ίδιο συνέβαινε πάντα! Στο μυαλό μου έρχονται αρκετές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’60, με τις οποίες μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Δεν ήταν λίγες εκείνες που εμπνεύστηκαν από παρόμοιες καταστάσεις και μας συγκίνησαν κάποτε είτε με τον πλανόδιο έμπορο που τριγυρνούσε με την πραμάτεια του στις γειτονιές και έβλεπε τη δουλειά του να δέχεται πλήγματα από τα μεγάλα εμπορικά είτε με τοn φτωχό λατερνατζή που δεν έβρισκε κοινό για να το διασκεδάσει και να βγάλει “τα προς το ζην”. Για να μη θυμηθώ, βέβαια, τον μικρό λουστράκο που έκανε τη μητέρα μου να κλαίει σπαραχτικά με την πίκρα και τον πόνο που απέπνεε. Λοιπόν! Πού είναι σήμερα όλοι αυτοί οι επαγγελματίες; Λούστρους και πλανόδιους εμπόρους θα συναντήσει κανείς πια μόνο σε χώρες του Τρίτου Κόσμου αλλά δεν πιστεύω ότι θα ζήλευε και τις συνθήκες ζωής τους.».

 

Και σήμερα, σε άρθρο του Παύλου Παπαδόπουλου με τίτλο «Κορωνοϊός και δεινόσαυροι» (Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) διαβάζω:

«Φανταστείτε ότι βρισκόμαστε στον 19ο αιώνα και κάποιοι υποστήριζαν ότι ανεξάρτητα από την επέκταση του σιδηροδρόμου θα πρέπει οι άνθρωποι να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν για τις μετακινήσεις τους τα γαϊδούρια και τα άλογα. Γιατί αν τα εγκαταλείψουν τότε τι θα γίνουν τόσοι αχυρώνες, τόσα εκτροφεία ίππων, τόσοι επαγγελματίες πεταλωτές; Θα καταστραφεί η τοπική οικονομία. Αυτή η σκέψη έρχεται στον νου όταν βλέπουμε μερίδα του αγγλικού Τύπου να παρακινεί τις Αρχές να πάρουν μέτρα έτσι ώστε οι υπάλληλοι να επιστρέψουν στα γραφεία τους και να πάψουν να εργάζονται από το σπίτι τους γιατί διαφορετικά θα χρεοκοπήσουν τα καταστήματα, τα ρεστοράν και τα μέσα μεταφοράς. Δηλαδή, για να διασωθούν αυτές οι επιχειρήσεις θα πρέπει να αγνοήσουν οι άνθρωποι την πρόοδο της τεχνολογίας και να επιμείνουν να μετακινούνται αρκετές ώρες κάθε μέρα, φορώντας μάσκες, για να εργαστούν μέσα σε γυάλινους ουρανοξύστες όπου ανακυκλώνεται ύποπτος αέρας.».

Δεν υπάρχουν σχόλια: