Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Η κολοκυθιά

Πιτσιρίκια παίζαμε ένα παιχνίδι όπου στον καθέναν από τους συμμετέχοντες αντιστοιχούσε ένας αριθμός. Το παιχνίδι ξεκινούσε με το: «έχω μια κολοκυθιά που κάνει x (τυχαίος αριθμός παίκτη) κολοκύθια». Εκείνος που είχε το x απαντούσε: «και γιατί να κάνει x κολοκύθια;» για να πάρει την απάντηση: «και πόσα θες να κάνει»; Τότε ο x επέλεγε έναν άλλο αριθμό που αντιστοιχούσε σε έτερο συμπαίκτη και το παιχνίδι συνεχιζόταν μέχρι κάποιος να μπερδευτεί και να αναρωτηθεί: «γιατί να κάνει z (άλλος τυχαίος αριθμός) κολοκύθια» χωρίς όμως ο αριθμός του να είναι ο z! Αυτός που μπερδευόταν έχανε και η τιμωρία του ήταν να μιμηθεί τη φωνή ενός ζώου (ο γάιδαρος είχε συχνά την τιμητική του). Η «κολοκυθιά» (έτσι ονομαζόταν το παιχνίδι) ήταν ένα χαζό παιχνίδι!
Θυμήθηκα την «κολοκυθιά» όχι από νοσταλγία για το παρελθόν αλλά επειδή έχω την αίσθηση ότι ξαναγίνεται της μόδας και φταίει γι αυτό η γνωστή σε όλους πια … κρίση. Με αυτό δεν εννοώ ότι φτάσαμε σε σημείο οι σημερινοί γονείς να αδυνατούν, λόγω οικονομικών προβλημάτων, να αγοράσουν στα παιδιά τους υπολογιστές, ηλεκτρονικά ή άλλα σύγχρονα παιχνίδια, οπότε κι αυτά ανασύρουν παιχνίδια από το παρελθόν. Μην τρομοκρατήστε! Ακόμα δεν έχουμε φτάσει στο σημείο αυτό. Θα φτάσουμε όμως! Θυμήθηκα την «κολοκυθιά» με όσα διαβάζω και ακούω από όλους εκείνους που προσπαθούν -λίγο αργά βέβαια- να εντοπίσουν τους υπευθύνους για τη δεινή θέση της Ελλάδας.
Εδώ ο κόσμος καίγεται και εμείς έχουμε στρωθεί γύρω από τα συντρίμμια όλο χαρά κι αρχίσαμε το παιχνίδι. «Φταίνε οι πολιτικοί», «μπα, και γιατί να φταίνε αυτοί, να φταίνε οι επιχειρηματίες», «τι λες καλέ, και γιατί να φταίνε οι επιχειρηματίες, να φταίνε τα συνδικάτα», «άντε να χαθείς βρε που φταίνε τα συνδικάτα, να φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι», «μωρέ τι μας λες, να φταίνε οι δημοσιογράφοι», «ρε αν είχατε μυαλό στο κεφάλι σας θα ξέρατε ότι φταίνε οι ξένοι» και πάει λέγοντας, χωρίς και να οδηγεί πουθενά! Αν αυτό δε θυμίζει την «κολοκυθιά» τότε τι θυμίζει; Η ερώτηση είναι ρητορική, γιατί γνωρίζω πολύ καλά τι θυμίζει όλο αυτό το σαχλό παιχνίδι ηλιθίων που μας έχει συνεπάρει αλλά δε θα το γράψω, επειδή τα γραπτά μένουν και δε θέλω να δώσω τώρα λαβές για κακοχαρακτηρισμούς.
Εδώ που φτάσαμε δηλαδή, εκείνο που μας ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να εντοπιστούν οι πρωταίτιοι; Μήπως θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει πώς θα ξελασπώσουμε γρήγορα, ήρεμα και παστρικά και να αφήσουμε για αργότερα τα λαϊκά δικαστήρια; Γιατί το βέβαιο είναι ότι οι υπεύθυνοι πρέπει να βρεθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Να βρεθούν και να τους γαργαλάμε τις πατούσες, να τους αλείψουμε με πίσσα και μετά να τους στολίσουμε με πούπουλα, να τους απαγορευτεί το spa, το τζακούζι, το μασάζ και γενικά να τους κάνουμε φρικτά πράγματα! Το πρόβλημα είναι ότι οι υπεύθυνοι δεν πρόκειται να βρεθούν και πολύ περισσότερο δεν πρόκειται να βρεθούν τα «κλεμμένα», οπότε απαιτήσεις του στιλ «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» αποτελούν ακραίες γραφικότητες και σίγουρα όχι λύσεις.
Πεποίθησή μου είναι ότι οι περισσότεροι λίγο πολύ τις έχουμε τις ευθύνες μας. Γιατί υπεύθυνος για την τραγική κατάρρευση της χώρας δεν είναι μόνο εκείνος που «έφαγε» λεφτά από επιδοτήσεις, από διαχείριση δημόσιου χρήματος, από φοροδιαφυγή αλλά κι εκείνος που έγλυψε κατουρημένες ποδιές για να διοριστεί στο Δημόσιο ως υπεράριθμος, εκείνος που συμμετείχε σε επιτροπές χωρίς αντικείμενο, εκείνος που έβγαινε νωρίς νωρίς στη σύνταξη, εκείνος που έδωσε κι εκείνος που πήρε φακελάκι, εκείνος που απαίτησε και πήρε σύνταξη αγρότη χωρίς να έχει δει ποτέ χωράφι στη ζωή του, εκείνος που πήρε σύνταξη εθνικής αντίστασης χωρίς να έχει αντισταθεί ούτε στη σκιά του, εκείνος που αγόρασε γυαλιά ηλίου με συνταγή γιατρού, εκείνος που στήριξε με την ψήφο του λαϊκιστικές πολιτικές, εκείνος που φοβήθηκε το πολιτικό κόστος σε κρίσιμες στιγμές, εκείνος που έβλεπε τη διαφθορά, την αδικία, την κλεψιά και το βούλωνε αντί να ξεμπροστιάζει τους υπευθύνους, εκείνος που μέσα από εφημερίδες, τηλεοπτικά κανάλια ή ραδιοφωνικούς σταθμούς όχι μόνο δεν επέκρινε αλλά αντίθετα συγκάλυψε όλο το παιχνίδι που είχε στηθεί από την κάθε είδους διαπλοκή! Όλοι αυτοί και ακόμα περισσότεροι φταίνε για την κατάσταση.
Έχει κανείς αντίρρηση; Δε βλέπω σηκωμένα χέρια στο ακροατήριο, οπότε συνεχίζω.
Αν συνεχιστεί για πολύ ακόμα η «κολοκυθιά», τότε ποιος θα ασχοληθεί με το ζητούμενο; Και το ζητούμενο δεν είναι να κλείσουμε όλους τους υπαιτίους στη φυλακή πρώτον επειδή δεν έχουμε τόσες φυλακές και δεύτερον γιατί στην περίπτωση αυτή μάλλον δε θα μείνουν και πολλοί έξω από αυτές για να δουλέψουν, ώστε να βγούμε από την κρίση.
Κάποτε (μάλλον έφτασε η ώρα) πρέπει ως λαός να αποτινάξουμε τα ιστορικά κατάλοιπα, τις μιζέριες, την κουτοπονηριά, την αίσθηση ότι όλα είναι συνωμοσία εναντίον μας και το ραγιαδισμό που μας οδήγησαν εδώ. Κάποια στιγμή ο Έλληνας πρέπει να σταματήσει να αντιμετωπίζει το κράτος του ως Τούρκο κατακτητή, ως προεστό που μάζευε τους φόρους για τον πασά, ως Γερμανό εισβολέα, ως εχθρό που θέλει πάντα το κακό του και για να συμβεί αυτό πρέπει να εντοπίσουμε όχι τους υπευθύνους αλλά νέα δυναμικά, «καθαρά» πρόσωπα που θα στελεχώσουν τις πολιτικές θέσεις.
Είτε το θέλουμε είτε όχι η κατάσταση που προκαλέσαμε μας διδάσκει κάτι σημαντικό. Ένα κράτος που παραπαίει, αργά ή γρήγορα, θα συμπαρασύρει και τους πολίτες του, έστω κι αν αυτοί έχουν την ψευδαίσθηση ότι ευημερούν. Γιατί το κράτος είναι σαν το σπίτι μας. Αν οι ένοικοι αδιαφορούν για τις φθορές που παρουσιάζονται σταδιακά στο οίκημα ενώ οι ίδιοι διάγουν πολυτελή βίο, τότε κάποια στιγμή το σπίτι θα καταρρεύσει καταπλακώνοντας όσους ζουν σ’ αυτό! Κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, τι πρόκειται να κάνουν οι καταπλακωμένοι; Θα στρωθούν όλο χαρά γύρω από τα συντρίμμια παίζοντας την «κολοκυθιά» για να εντοπίσουν τον υπεύθυνο ή μήπως θα ανασκουμπωθούν για να συμμαζέψουν ό,τι μπορούν; Καιρός να αφήσουμε την «κολοκυθιά» κατά μέρος, γιατί τη συγκεκριμένη στιγμή ελάχιστα θα βοηθήσει και ενδιαφέρει να μάθουμε πόσα κολοκύθια κάνει. Τώρα ενδιαφέρει να δούμε πόσα (όχι κολοκύθια) μπορούμε να κάνουμε εμείς!

Δεν υπάρχουν σχόλια: