Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2007

Παπανδρέου - Βενιζέλος: Πορεία σε ... "Παράλληλα Σύμπαντα"

Έχω την αίσθηση ότι από τη διαμάχη που έχει ξεσπάσει μεταξύ των δυο πολιτικών για την προεδρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. λείπει κάτι! Και μάλιστα λείπει όχι κάτι απλό αλλά κάτι ουσιαστικό και αναγκαίο. Μετά από αρκετές τηλεοπτικές ή μη εμφανίσεις και των δυο αδυνατώ να εντοπίσω την ουσία της σύγκρουσης. Κι αυτό γιατί λείπουν τα ιδεολογικά επιχειρήματα που θα έθεταν τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των υποψηφίων, ώστε ο καθένας από εκείνους που θα αποφασίσει να προσέλθει στις κάλπες, να γνωρίζει τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί, αν ψηφίσει τον έναν ή τον άλλο υποψήφιο. Ο μέσος πολίτης, όσο κι αν προσπαθήσει να κατανοήσει σε τι διαφέρουν οι δυο πρωταγωνιστές, δεν πρόκειται να βγάλει άκρη.
Έτσι ίσως δικαιολογείται και η αντίφαση των δημοσκοπήσεων που αναφέρει ότι οι περισσότεροι θεωρούν το Βενιζέλο ικανό να κερδίσει τον Καραμανλή αλλά αυτοί (δηλαδή οι περισσότεροι) θα ψηφίσουν Παπανδρέου! Βέβαια οι δημοσκοπήσεις μπορεί και να διαψευστούν τελικά αλλά δείχνει μάλλον παράδοξο ό,τι συμβαίνει!
Η ευθύνη του συγκεκριμένου παραλογισμού βαρύνει εξίσου τις δυο πλευρές που αφήνουν την κοινή γνώμη μετέωρη, χωρίς επιχειρήματα, να αποφασίσει ποιος είναι ο ικανότερος με κριτήριο το … συναίσθημα(;). Ακούμε κι απ’ τους δυο ότι, σε περίπτωση εκλογής τους, θα αλλάξουν το κόμμα, μάλλον κλίνοντας «επ’ αριστερά», θα το «εκσυγχρονίσουν», θα το «νοικοκυρέψουν», θα το «καθαρίσουν» και κυρίως θα «διαφυλάξουν την ενότητά του». Με ποια υλικά, όμως, θα το κάνουν φαίνεται ότι δεν απασχολεί κανέναν κι αυτό είναι το περίεργο!
Τόσο ο κ. Παπανδρέου όσο και ο κ. Βενιζέλος δίνουν την εντύπωση ότι προσπαθούν να κινηθούν σε επιφανειακά επίπεδα με σκοπό να μην κακοκαρδίσουν κανέναν. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι η λογική όσων άλλων εμπλέκονται στη διαμάχη παίρνοντας τη θέση του ενός ή του άλλου! Δηλαδή, ποιοι ουσιαστικοί λόγοι έχουν πείσει ορισμένους να στηρίξουν τον Παπανδρέου και ποιοι κάποιους άλλους να στηρίξουν το Βενιζέλο; Ποιες είναι οι ιδεολογικές θέσεις διαφοροποίησης του καθενός;
Εντάξει! Πρόκειται για δυο … τελείως διαφορετικούς ανθρώπους. Ο ένας στιλάτος σπόρτσμαν, ενταγμένος στην κοινωνία της ψηφιακής τεχνολογίας ενώ ο άλλος λιγότερο στιλάτος, πιο … ακαδημαϊκός και χωρίς, εμφανές τουλάχιστον, ενδιαφέρον για τη σύγχρονη τεχνολογία. Όμως, τα συγκεκριμένα γνωρίσματα μπορεί να είναι ικανά για την επιτυχία σε καλλιστεία ή για έρευνες του στιλ: «ποιον θα θέλατε για συνομιλητή σε chat;» αλλά για την εκλογή αρχηγού κόμματος θεωρώ ότι άλλα ζητήματα πρέπει να διαδραματίσουν ρόλο.
Η ουσία του πράγματος έχει χαθεί σε σκληρές αλληλοκατηγορίες που στο παραμικρό δε βοηθούν τους σκεπτόμενους ψηφοφόρους της παράταξης. Αντιθέτως η πολεμική που έχει αναπτυχθεί προκαλεί ανασφάλειες ως προς το μέλλον. Οι περισσότεροι φαίνεται σταδιακά να το παίρνουν απόφαση ότι οι εξελίξεις, με όποιον αρχηγό, δε θα είναι θετικές. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αυτή τη στιγμή -με ευθύνη των μονομάχων- δεν έχει απλώς ραγίσει, αλλά έχει σπάσει σε κομμάτια που είναι αδύνατο να ξανακολλήσουν.
Ποιος λογικός μπορεί να πιστέψει ότι Παπανδρέου και Βενιζέλος μπορούν, μετά τα όσα προηγήθηκαν και όσα φαίνεται ότι θα ακολουθήσουν, να ξανακαθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν το μέλλον του κόμματος αλλά και της χώρας; Κάτι τέτοιο θα μου θύμιζε «τηλεκατινιά», όπου τη μια μέρα οι τηλεοπτικοί σαχλοαστέρες ξεκατινιάζονται και την άλλη … αγαπιούνται! Αηδία! Ελπίζω ότι και οι δυο θα αποφύγουν κάτι τέτοιο και θα τηρήσουν έστω τα προσχήματα και την αξιοπρέπειά τους αρνούμενοι συμπεριφορές του στιλ: «Γιώργο μου…» και «Ευάγγελέ μου…» και «ευτυχώς δεν πάθαμε και τίποτα» κι όλα καλά κι όλα ωραία!
Η σοβαρότητα και το μέτρο δεν αποτέλεσαν σε καμιά περίπτωση στοιχεία του αγώνα που διεξάγεται κι αυτό είναι αποκαρδιωτικό. Βέβαια, δε θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς από τη στιγμή που έλειπαν τα ουσιαστικά επιχειρήματα που θα προσδιόριζαν μια υγιή και αξιοπρεπή αντιπαράθεση σε επίπεδο ιδεών και προτάσεων για το μέλλον του κόμματος και της στρατηγικής του για τη χώρα.
Όποιος κι αν κερδίσει, θα έχει πράγματι δύσκολο έργο! Και η δυσκολία θα είναι να πείσει, όχι τους «δικούς του» αλλά τους «άλλους» ότι άξιζε τη νίκη κι αυτό φαντάζει τουλάχιστον ακατόρθωτο, γιατί δε θα είναι μια νίκη επιχειρημάτων αλλά … Αλλά τι; Κι αν δεν είναι μια νίκη θέσεων, πώς θα αιτιολογήσει ο καθένας τις αποφάσεις και τις μελλοντικές κινήσεις του; Πώς θα διατηρήσει ισορροπίες και δεσμούς μεταξύ των μελών του κόμματος; Και πώς θα κρατήσει τελικά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ενιαίο και αδιαίρετο;
Λίγο απίθανο κάτι τέτοιο και ίσως το μόνο στοιχείο συνοχής στο μέλλον να είναι η ανασφάλεια. Ανασφάλεια για το τι θα σήμαινε μια διάσπαση, όχι για τη χώρα αλλά για τον καθένα από τους πρωταγωνιστές. Η ανασφάλεια, όμως, δεν μπορεί να είναι η πυξίδα της πολιτικής, γιατί κάτι τέτοιο σημαίνει συμβιβασμούς και με τέτοιους μπορεί να βολεύονται πρόσωπα αλλά σίγουρα δε λύνονται τα προβλήματα μιας χώρας!
Τόσο ο κ. Παπανδρέου όσο και ο κ. Βενιζέλος έχουν μπροστά τους λίγες μέρες ακόμη για να εντοπίσουν την ουσία της αντιπαράθεσης. Κι αν ήδη το έχουν κάνει είναι καιρός να την … εκμυστηρευτούν στα στελέχη, στα μέλη, στους φίλους και κυρίως στους … πολίτες. Διαφορετικά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα συνεχίσει να θυμίζει τη θεωρία των «παράλληλων συμπάντων» με τη συνύπαρξη παράλληλων αλλά διαφορετικών ΠΑ.ΣΟ.Κ., στιλ matrix! Έτσι κι αλλιώς εδώ και χρόνια κάτι τέτοιο συμβαίνει!

Δεν υπάρχουν σχόλια: