Κυριακή 24 Μαΐου 2009

Εθνικά Θέματα! Όπως λέμε Πανελλαδικές!

Λοιπόν, ξέρετε τι με εξοργίζει έντονα; Η σωστή απάντηση εδώ είναι μία και σύντομη: «Πολλά»! Οπότε, πάμε πάλι. Λοιπόν, ξέρετε τι με εξοργίζει έντονα, ανάμεσα στα πολλά που το καταφέρνουν; Εδώ λογικά αγνοείτε την απάντηση, εκτός κι αν διαθέτετε αυτό που λέγεται κληρονομικό χάρισμα ενόρασης, επειδή είναι κληρονομικό κι όχι επίκτητο, οπότε και εξηγώ. Με εξοργίζει η διαρκής ανάγκη του λαού μας να εντοπίζει σε καθετί που συμβαίνει ή και που δε συμβαίνει στην πραγματικότητα ένα Εθνικό Θέμα και να ασχολείται μέχρι εξαντλήσεως και τελικής πτώσεως με αυτό!
Μάλιστα, ορισμένα από τα θέματα αυτά έχουν καταλήξει να αποτελούν θεσμούς απασχολώντας όχι μόνο ειδήμονες αλλά και -κυρίως- αδήμονες (που δεν είναι όσοι αδημονούν για κάτι αλλά όσοι δεν είναι ειδήμονες, δηλαδή είναι παντελώς άσχετοι)! Γιατί υπάρχουν ζητήματα που κάποια στιγμή πρέπει να κατανοήσουμε ότι δε χρειάζεται να εμπλέκεται σε αυτά ακόμα και η κουτσή Μαρία, την οποία και εκτιμώ παρά την αναπηρία της. Εννοείται, βέβαια, ότι δεν αναφέρομαι στο θεσμό της Eurovision και τα αποτελέσματά του, γιατί αυτός είναι θεσμός οικουμενικός και κυρίως δημοκρατικός. Γι αυτόν όλοι μπορούν να έχουν άποψη. Κουτσοί, στραβοί, μορφωμένοι, αναλφάβητοι, πλούσιοι και πένητες. Όλοι! Εκείνοι που μπορεί να έχουν ένα μικρό προβληματάκι είναι οι έχοντες δυσκολίες ακοής, αλλά όσο το σκέφτομαι, αυτοί ίσως και να είναι οι πιο τυχεροί στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Αναφέρομαι στο θεσμό των Πανελλαδικών, γύρω από τον οποίο στήνεται κάθε χρόνο τέτοια περίοδο ένα πανηγύρι τρελών. Αν το δούμε λογικά, η συγκεκριμένη διαδικασία θα έπρεπε να απασχολεί, πέρα από το «μηχανισμό» διεξαγωγής τους, τους τελειοφοίτους, τους εκπαιδευτικούς τους και άντε τους γονείς τους. Δημοσιογράφοι και πολιτικοί δεν ανήκουν στους άμεσα εμπλεκομένους και άρα ο πόλεμος ανακοινώσεων, κρίσεων, επικρίσεων ως προς τα θέματα και το σύστημα εισαγωγής που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο είναι τελείως βλακώδης και δεν εξυπηρετεί το παραμικρό. Κυρίως δεν εξυπηρετεί τους υποψηφίους και την ψυχολογία τους, αφού το όλο σκηνικό δημιουργεί την αίσθηση ότι τελικά τα παιδιά αυτά δε μετέχουν σε εξετάσεις αλλά στο αλβανικό έπος τουλάχιστον.
Δεν είμαι ειδικός και άρα ελάχιστα μπορώ να κατανοώ από όσα γίνονται και αφορούν στα υπόλοιπα μαθήματα. Εκείνο που κατανοώ και άρα δύναμαι να σχολιάσω είναι όσα συμβαίνουν σχετικά με το μάθημα της Έκθεσης. Έτσι, πάλι είδαμε τρομακτικές κρίσεις για τα θέματα, νιώσαμε ανατριχίλα από σχολιασμούς ανειδίκευτων, αισθανθήκαμε απόγνωση μπροστά στις «αδικίες» του «ψυχοφθόρου» συστήματος. Κατά τον κατακλυσμό του Νώε, την άλωση της Πόλης ή το «συνωστισμό» της Σμύρνης έχω την αίσθηση ότι μικρότερος πανικός επικράτησε.
Διαβάζω, λοιπόν, ότι «ο εξεταστής ζήτησε από τους δεκαοχτάχρονους να μάθει γιατί καταστρέφουν τα σχολικά βιβλία στο τέλος κάθε χρονιάς λες και δεν το γνωρίζει»! Μεγάλη σοφία! Θεϊκή παρατήρηση. Δηλαδή, ό,τι ζητείται σε εξετάσεις είναι προσπάθεια του εκπαιδευτικού και του συστήματος να μάθει όσα αγνοεί; Όταν, δηλαδή, ζητείται από μαθητές Δημοτικού το αποτέλεσμα του «2+2» είναι επειδή το σύστημα ή ο εκπαιδευτικός το αγνοεί; Όταν ζητούνται «τρόποι ώστε το βιβλίο να συνυπάρξει αρμονικά με τα ηλεκτρονικά μέσα πληροφόρησης και γνώσης» είναι δήλωση άγνοιας από την πλευρά του συστήματος ή απαίτηση «να ηθικολογήσουν οι μαθητές» και «περιορισμός της ελευθερίας τους»; Δηλαδή, ο κάθε άσχετος βάλθηκε να τρελάνει τους υποψηφίους μέρες που είναι; Και τι να κάνουμε όταν ο μαθητής που γνωρίζει την ελληνική όσο τη γνωρίζουν και οι κορμοράνοι (που είναι πουλιά), αντί να αιτιολογήσει την καταστροφή των σχολικών βιβλίων, προσπαθεί να δείξει αν αυτό είναι καλό ή κακό; Του ζήτησε κανείς κάτι τέτοιο; Αν ο εξεταστής επιθυμούσε από τον υποψήφιο να δείξει την καλότητα ή την κακότητα της καταστροφής βιβλίων δε θα το ζητούσε; Αμ θα το ζητούσε και θα το έκανε ξεκάθαρα! Το σύστημα δε ζητάει κάτι από τους υποψηφίους, επειδή το ίδιο το αγνοεί αλλά για να κρίνει το βαθμό γνώσης ή άγνοιας των μαθητών!
Ισχύει στη Γλώσσα ό,τι και στα υπόλοιπα μαθήματα. Όταν ζητείται από το μαθητή στη Βιολογία να αναφέρει τα οστά του άνω άκρου κι αυτός για χίλιους δυο λόγους καταγράφει τα οστά του κάτω άκρου, θα σκεφτούμε ότι το παιδί αυτό έτσι το αισθάνεται και πρέπει να το αφήσουμε να εκφράζει «ελεύθερα» την κάθε μπαρούφα που του κατεβαίνει; Μα σκέφτεστε πόδια στους ώμους; Ή για τον υποψήφιο που αντί να λύσει το «2+2», λύνει ένα άλλο, π.χ. το «5+5», επειδή έτσι του ήρθε, τι να κάνουμε; Να μην του δείξουμε την τύφλα του τη μαύρη αλλά να τον αφήσουμε στην άγνοια και στην απεραντοσύνη της βλακείας του, να μην του δείξουμε ότι κατάλαβε το ερώτημα όσο καταλαβαίνει από άγχος ένας νεκρός;
Αν κάτι δε λείπει από τη χώρα μας είναι οι ειδικοί επί παντός επιστητού. Εκείνο που λείπει είναι η ήρεμη αντιμετώπιση των πραγμάτων και η αποδοχή μιας κατάστασης που λέει ότι όλοι δεν μπορούν να μπλέκονται παντού και πάντα με μόνο σκοπό τη δημιουργία πανικού. Τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο ήρεμα, το άγχος των υποψηφίων και των γονιών τους θα περιοριζόταν στο ελάχιστο, αν περιορίζονταν τα «πολεμικά ανακοινωθέντα» άσχετων πολιτικών αλλά και τα τρομοκρατικά πρωτοσέλιδα των δημοσιογράφων. Σε μια τέτοια περίπτωση το σύστημα εισαγωγής θα έχανε αυτόματα τον … απάνθρωπο χαρακτήρα του. Σε τελική ανάλυση για εξετάσεις μιλάμε και αυτές δεν μπορεί κάθε χρόνο να αποτελούν Εθνικό Θέμα μεγίστης σημασίας. Και αν μια χώρα χρειάζεται κριτήρια αξιολόγησης, χρειάζεται σίγουρα και εξετάσεις, οι οποίες, όμως, κάποια στιγμή πρέπει να αναδεικνύουν τους καλύτερους!

Δεν υπάρχουν σχόλια: