Κάνουν τη δουλειά τους όμορφα και ωραία, ανταλλάσσουν κάποιες ιδέες μεταξύ τους, προτείνουν εναλλακτικές για κάποια προβλήματα-ερωτήσεις, διατυπώνουν προσεγγίσεις και τέλος. Οι εξωτερικές παρεμβάσεις συνήθως λείπουν ή είναι ελάχιστες.
Με την Έκθεση το πράγμα αλλάζει.
Κι αλλάζει επειδή όλοι γνωρίζουν για το μάθημα, όλοι έχουν άποψη και κυρίως επιθυμούν να τη μοιραστούν με άλλους. Αισθάνονται ότι μπορούν να παρεμβαίνουν, παίρνουν θέση για τα θέματα των πανελλαδικών, ασκούν κριτική για τον τρόπο προσέγγισής τους και κυρίως... έχουν να πουν για τις αδικίες που έχουν υποστεί ως μαθητές, εκεί που, συνήθως, βρέθηκαν στον δρόμο τους κάποιοι παλιάνθρωποι βαθμολογητές, οι οποίοι δεν κατανόησαν την πρωτοτυπία των ιδεών τους, αμφισβήτησαν την ποιότητα και το βάθος της σκέψης τους, με αποτέλεσμα να τους σακατέψουν βαθμολογικά και ψυχολογικά. Τι αδικία!
Το απωθημένο που τους προκάλεσαν το κουβαλάνε εφ' όρου ζωής. Κι αυτό τους κατατρύχει, τους ταλαιπωρεί σε κάθε επόμενο βήμα. Οπότε και δεν χάνουν ευκαιρία να εξωτερικεύουν τις σκέψεις τους.
Πρόσφατο θέμα με τους μαθητές της πρώτης Λυκείου για τα πρότυπα των νέων μού θύμισε αντίστοιχο θέμα που είχε δοθεί σε Πανελλαδικές. Τι είχαμε ζήσει και τότε;
Στο ερώτημα για τα πρότυπα που πρέπει να προβάλλονται στους νέους, αρκετοί υποψήφιοι θεώρησαν λογικό να αναφερθούν σε συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι στα ευρύτερα γνωρίσματα που πρέπει να διαθέτουν αυτά. Εννοείται ότι στις αναφορές τους δεν επέλεξαν το ό,τι να 'ναι. Θεώρησαν ότι τους δινόταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να εντυπωσιάσουν, οπότε και κινήθηκαν σε άλλα επίπεδα. Κάποτε και σε άλλα σύμπαντα.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αναφέρθηκαν στο πρότυπο του Ιησού. Μάλλον σκέφτηκαν ότι το συγκεκριμένο θα συγκινούσε και θα εξασφάλιζε καλό βαθμό. Οι περισσότεροι έπαιξαν και έχασαν. Όχι γιατί ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να είναι το τέλειο πρότυπο αλληλεγγύης, σοφίας, σεμνότητας, αναρχίας, δύναμης, αγάπης, αλλά επειδή το θέμα δεν απαιτούσε προσωποποίηση.
Το τι είχαμε ακούσει και διαβάσει, βέβαια, εκείνη την περίοδο, δεν περιγράφεται. Όλοι είχαν άποψη. Και την εξέφραζαν με θάρρος-θράσος και χωρίς να σκέφτονται τις εντυπώσεις που προκαλούσαν. Δηλαδή, αν οι βαθμολογητές έπρεπε να δεχτούν ως πρότυπο αναφοράς και ανάλυσης τον Ιησού, θα μπορούσαν να απορρίψουν άλλες ειδικές αναφορές; Και τότε, πώς θα αντιμετώπιζαν τον μαθητή που θα πρότεινε ως πρότυπο τον Batman; Άσχημο πρότυπο θα ήταν αυτός; Μήπως δεν βοηθούσε τους ανήμπορους και αδικημένους; Μήπως δεν τα έβαλε με κάθε αχρείο και υποχθόνιο που εμφανιζόταν στον δρόμο του επιθυμώντας την υποδούλωση των κατοίκων της Γκόθαμ Σίτι; Μήπως δεν ήταν έτοιμος να θυσιαστεί για τους άλλους; Μια χαρά πρότυπο θα ήταν.
Κι απ' την άλλη, αν η αναφορά στον Ιησού γινόταν αποδεκτή και επιβραβευόταν, δεν θα έπρεπε αντίστοιχα να γίνουν αποδεκτές αναφορές στον Λάο Τσε, τον Κομφούκιο, τον Βούδα, τον Superman, τον κυρ-Στέφανο που πουλούσε με πίστωση στην Αλίκη Βουγιουκλάκη που ήταν φτωχή και ανυπεράσπιστη;
Εννοείται θα έπρεπε.
Ήταν από τα πιο διασκεδαστικά μαθήματα. Το κυριότερο, όμως, ήταν ότι οι περισσότεροι μαθητές κατάλαβαν πού έπρεπε να κινηθούν.
Οι μαθητές.
Οι υπόλοιποι απλώς θα συνεχίσουν να ξέρουν για την Έκθεση. Και, δυστυχώς, θα συνεχίσουν να το εκφράζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου