Θερμοκρασία 22 βαθμοί. Νύχτα χωρίς φεγγάρι. Οι πυγολαμπίδες έχουν στήσει χορό, δίνοντας τη δική τους παράσταση και χαρίζοντας απόκοσμη ατμόσφαιρα στην καλοκαιρινή βραδιά. Όπως και να έχει, είναι τύχη να βρίσκομαι μακριά από τις συνθήκες καύσωνα του κάμπου. Κάθομαι στο μπαράκι του χωριού. Μουσική σε χαμηλή ένταση, ευχάριστα ακούσματα, λίγος κόσμος. Συνθήκες ιδανικές.
Τίποτε δεν μαρτυρούσε την εξέλιξη. Ξεκίνησα για ένα ποτό. Μόνος. Γι αυτό, άλλωστε, είχα μαζί και το βιβλίο μου για συντροφιά. Η τυχαία συνάντηση με πρώην μαθητή μου -φοιτητή, πλέον, στους Ηλεκτρολόγους Μηχανικούς- και τη μικρή παρέα του, άλλαξε τα δεδομένα, καθιστώντας την έξοδό μου λίγο πιο κοινωνική από ό,τι είχα σχεδιάσει.
Η κουβέντα είχε αποκτήσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον εστιάζοντας, πού αλλού, στο μέλλον. Τους άκουγα με προσοχή. Ξαφνικά, είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν σε ένα πολύ γνώριμο κλίμα και ρόλο. Χαιρόμουν την αστείρευτη ενέργειά τους, διασκέδαζα με τα όνειρά τους, το χιούμορ με το οποίο αντιμετώπιζαν τα προβλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης και πραγματικότητας, απολάμβανα τα πειράγματα μεταξύ τους, τις απόψεις τους για τις προοπτικές. Έδειχναν ότι αντιμετωπίζουν σοβαρά την ιδιότητα του φοιτητή συνδέοντάς τη όχι με περίοδο καλοπέρασης αλλά με ευκαιρία για απόκτηση σημαντικών εφοδίων.
Τη συζήτηση διέκοψε τηλεφώνημα υποψήφιας, η οποία ήθελε να με ενημερώσει για τις επιλογές της στο Μηχανογραφικό. Απομακρύνομαι λίγο. Επιστροφή στην πραγματικότητα. Η μαθήτρια δεν είχε συμπεριλάβει στο Μηχανογραφικό της σχολές, τις οποίες πίστευε ότι δεν «πιάνει» με κριτήριο τις βάσεις της προηγούμενης χρονιάς! Της εξήγησα ότι οι φετινές βάσεις μπορεί να είναι χαμηλότερες και άρα να χάσει την ευκαιρία εισαγωγής σε μια σχολή που πραγματικά την ενδιαφέρει. Την ενημέρωσα ότι δεν έχει σημασία η θέση της σχολής, την οποία θα «πιάσει» τελικά. Σημασία έχουν τα μόρια και όχι η σειρά επιλογής… . Την παρέπεμψα στις αναλυτικές οδηγίες που έχω στείλει στη διαδικτυακή ομάδα των μαθητών μου. Είπε ότι τις έχει δει. Σκέφτηκα ότι τις έχει δει αλλά δεν τις κατανόησε. Την προέτρεψα να ξαναδεί το Μηχανογραφικό και, πριν το οριστικοποιήσει, να μιλήσουμε πάλι.
Επιστροφή στην παρέα. Το τηλεφώνημα πρόσφερε νέο υλικό για συζήτηση θέτοντας στο επίκεντρο τον ρόλο του σχολείου αλλά και της οικογένειας στις επιλογές των νέων. Συμφωνήσαμε ότι, εξαιτίας του συντηρητισμού των συγκεκριμένων θεσμών, για πολλούς νέους τα αναγκαία, σύγχρονα εφόδια είναι δυσδιάκριτα έως τελείως άγνωστα. Αρκετοί ακολουθούν λαθεμένη πορεία σπαταλώντας χρόνο, χρήμα και ενέργεια σε ξεπερασμένες επιλογές και δρόμους. Οδηγούνται σε αδιέξοδα.
Η κουβέντα υπήρξε καταλυτική για κάποιους. Όπως και ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, αρκετοί νέοι έχουν την πεποίθηση ότι το πτυχίο και μόνο αποτελεί εγγύηση για το μέλλον. Με τη βοήθεια του Διαδικτύου, επιστράτευσα πρόσφατα άρθρα, τις συνεντεύξεις ορισμένων «γκουρού» της σύγχρονης τεχνολογίας αλλά και απόψεις ατόμων με σημαντικές θέσεις σε επιχειρήσεις, στις οποίες πολλοί από την ομήγυρη ονειρεύονται να εργαστούν στο μέλλον. Το πτυχίο υπήρξε βασικό εφόδιο στο παρελθόν. Πλέον, η σημασία του αρχίζει να χάνει τη λάμψη της ενώ, σε αρκετές περιπτώσεις, δεν είναι απαραίτητο για την επιτυχία.
Τα πάντα συγκλίνουν στο ότι ο κόσμος αλλάζει με ρυθμούς, οι οποίοι δυσχεραίνουν και την απλή παρακολούθησή τους. Όσοι δεν το αντιλαμβάνονται είναι τυφλοί. Κι ενώ αρκετοί νιώθουν άβολα με ό,τι εμφανίζεται και εδραιώνεται ταχύτατα, δεν συμβαίνει το ίδιο με τα δεδομένα της αγοράς, τα οποία εξελίσσονται με ιδιαίτερα ανατρεπτικό τρόπο.
Αρκετοί από την παρέα συνειδητοποίησαν ότι, πλέον, εκείνο που μετράει ουσιαστικά και γίνεται κριτήριο ατομικής εξέλιξης και επιτυχίας δεν είναι το πτυχίο -το οποίο αποκτούν όλο και περισσότεροι- αλλά οι δεξιότητες που διαθέτει κάποιος. Συγκεκριμένες γνώσεις σε νέους κλάδους αλλά και γνωρίσματα προσωπικότητας, τα οποία δεν εξασφαλίζει κανένα πτυχίο ή μεταπτυχιακό, αποτελούν στοιχεία από τα οποία εξαρτάται η πορεία του καθενός σε έναν κόσμο που μισεί τη στασιμότητα και κάνει τα πάντα για να εξολοθρεύσει σχήματα, αντιλήψεις και πρακτικές του παρελθόντος.
Όταν ζήτησαν τη γνώμη μου, προσπάθησα να καταλαγιάσω τις αγωνίες τους τονίζοντας τον ρόλο της δικής τους ευθύνης. Κατάλαβαν -τουλάχιστον, αυτό φάνηκε- ότι είναι εξαιρετικά δύσκολη, για ανθρώπους που γαλουχήθηκαν σε προηγούμενα δεδομένα, η προσαρμογή στην καινούρια και μονίμως ασαφή πραγματικότητα που διαμορφώνεται. Συνειδητοποίησαν πόσο δύσκολο είναι η προηγούμενη γενιά να αντιληφθεί ότι πρέπει να προσφέρει στους νέους όσα εκείνοι πρέπει να μάθουν και όχι όσα γνωρίζει αυτή. Η απάντηση-λύση βρίσκεται στη συνεχή ενημέρωση, την προσπάθεια αποκωδικοποίησης της εξέλιξης και την αξιοποίησή της χωρίς αγκυλώσεις.
Η θερμοκρασία, στο μεταξύ, είχε πέσει αρκετά. Τσουγκρίσαμε τα ποτήρια, ανανεώσαμε το ραντεβού μας και, φυσικά, δημιουργήσαμε μια διαδικτυακή ομάδα, για «να τα λέμε συχνά». Η ομάδα ονομάστηκε "Οι τυφλοί", αποδεικνύοντας ότι το χιούμορ και η διάθεση αυτοσαρκασμού δεν λείπουν από τη νέα γενιά. Ευτυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου