Ο κάθε άσχετος, πικραμένος, Facebookαμένος, έχει καταληφθεί από άγχος και εκφράζει έντονες ανησυχίες για την τύχη των προσωπικών δεδομένων του; Ας γελάσω και, μάλιστα, δυνατά. Κι αν συνεχιστεί αυτή η γελοιότητα με την ανάρτηση και διακίνηση του μηνύματος "Δεν επιτρέπω στο Facebook να...", θα πάθω νευρικό κλονισμό από τα γέλια.
Όσοι το κάνουν δεν δείχνουν παρά την άγνοια και την ασχετοσύνη τους και σε καμιά περίπτωση τη σοβαρότητα και την ευαισθησία τους για τα προσωπικά δεδομένα τους και για οτιδήποτε άλλο. Από τη στιγμή που κάποιος γίνεται μέλος μιας διαδικτυακής κοινότητας -γιατί αυτό είναι το Facebook, το Instagram και του διαόλ' τα κέρατα, έχει αποδεχθεί τους όρους συμμετοχής και άρα τον καταιγισμό διαφημιστικών μηνυμάτων για χρήσιμα και, κυρίως, για άχρηστα προϊόντα. Αν κάποιος επιθυμεί να απαλλαγεί από τις βλαμμένες διαφημίσεις και την παρακολούθηση των επιλογών του (κοινωνικών, καταναλωτικών,...) από τον Μεγάλο Αδελφό του Διαδικτύου, θα μπορούσε, πολύ απλά, να πληρώσει τη συνδρομή που ζητά η εταιρεία και να έχει το κεφαλάκι του ήσυχο.
Αλλά οι περισσότεροι δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για την παροχή της υπηρεσίας, μάλλον, και καμιάς άλλης υπηρεσίας. Έχουν εθιστεί στο τζάμπα, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι τα γούστα πληρώνονται. Δηλαδή, ρε φιληνάδα και φιληνάδε, πώς θα βγει πέρα η οργάνωση και λειτουργία της υπηρεσίας που χρησιμοποιείς και (δείχνεις να) απολαμβάνεις; Πώς θα πληρωθούν οι μισθοί των υπαλλήλων της, οι τεχνολογίες που αξιοποιεί, η έρευνα που προωθεί, ο λογαριασμός του ρεύματος που καταναλώνει; Ε, πώς; Με τις άθλιες αναρτήσεις σου θα ζήσουν όλοι αυτοί ή με τις απείρου κάλλους (όπως νομίζεις) φωτογραφίες σου με το πόδι λυγισμένο, με τα χείλη φουσκωμένα, με ύφος όλο υπονοούμενα, με το κεφάλι γερμένο όλο χάρη και νάζι, με ενσταντανέ δίπλα στο καινούριο αυτοκίνητο ή με τα καινούρια ρουχαλάκια που απέκτησες και με τις επισημάνσεις σου του στιλ "είναι στο τάδε μέρος", "νιώθει ευτυχισμένος", "νιώθει ότι τον αγαπάνε"... . Αμ, αυτά δεν πληρώνουν ούτε τους εργαζόμενους ούτε τους λογαριασμούς ούτε τίποτε. Το μόνο που εξυπηρετούν οι αναρτήσεις σου είναι η προσωπική ματαιοδοξία, η ανάγκη να μοιραστείς σκέψεις, στιγμές, αγορές, ταξίδια... .
Οπότε ή κλείσε τον ρημάδι τον λογαριασμό σου ή πάψε να κλαίγεσαι και να ανησυχείς για τα προσωπικά δεδομένα σου, τα οποία, σε βεβαιώνω, ελάχιστους ενδιαφέρουν. Ο Zuckerbergk και o Gates είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσουν να κοιμούνται ήσυχοι και να κάνουν τη ζωή τους είτε εμείς κάνουμε ταξίδια και περνάμε καλά είτε διασκεδάσουμε στο τάδε μέρος είτε μείνουμε στο σπιτάκι μας με το αγαπημένο μας βιβλίο.
Χαλαρώστε. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει, ιδιαίτερα, σε σχέση με το παρελθόν. Απλώς, έγιναν πιο ψηφιακά. Σκεφτείτε τι συνέβαινε σε παλιότερες εποχές και συνεχίζει να συμβαίνει, απαράλλαχτα. Οι κυράτσες και οι κυράτσοι έπιαναν θέση στο πεζοδρόμιο ή στα καφενεία του χωριού ή της γειτονιάς παρακολουθώντας και σχολιάζοντας, συνήθως, με κακεντρέχεια την κίνηση. Και "Κοίτα αυτόν" και "Κοίτα αυτήν", "Και είπε αυτό και έκανε το άλλο" και "Προχθές είδα τον τάδε με τη δείνα". Μια από τα ίδια, δηλαδή, αλλά πιο πρωτόγονα και σε πιο περιορισμένο πεδίο.
Το κουτσομπολιό παραμένει αλλά συντελείται με διαφορετικά μέσα. Οι κανόνες παραμένουν ίδιοι. Κάθε ανάρτηση γίνεται αφορμή για σχόλιο, συνήθως, μοχθηρό, όπως ακριβώς και κάθε επιλογή, συμπεριφορά, εμφάνιση, σκέψη, κατά το παρελθόν.
Κάθε προσπάθεια να απαγορεύσετε στο Facebook να κάνει κάτι(;), μοιάζει με την προσπάθεια να εξασφαλίσετε την εχεμύθεια της κουτσομπόλας της γειτονιάς, του σχολείου, της δουλειάς, της παρέας, ενώ της έχετε εκμυστηρευτεί κάτι προσωπικό. Αν αυτό το βρίσκετε εφικτό, τότε συνεχίστε να προσπαθείτε να θέσετε περιορισμούς στο Facebook.
Η ανάρτηση του μηνύματος, με το οποίο απαγορεύετε στο Facebook κάτι, είναι πράξη υπέρτατης ανοησίας και πρέπει να τη σταματήσετε, πάραυτα, γιατί έχει καταλήξει πιο ενοχλητική και από τις διαφημίσεις του.
