Ευτυχώς η κανονικότητά μας πήρε παράταση.
Αντιλαμβάνομαι -δεν κατανοώ όμως- ότι οι περισσότεροι δεν αντιμετωπίζουν την κατάσταση με τον ίδιο τρόπο. Αρνούνται να αποδεχτούν την κανονικότητα και επιζητούν την επιστροφή σε μια περασμένη -όπως την ονομάζουν- "κανονικότητα".
Αποτέλεσμα; Ένα πέπλο μιζέριας, γκρίνιας, κακομοιριάς έχει απλωθεί παντού γκριζάροντας τις ζωές μας. Άνθρωποι κουρασμένοι, εξαντλημένοι, παραιτημένοι συνθέτουν έναν θίασο, ένα δυσοίωνο σκηνικό που θα ζήλευαν ο Μπουνιουέλ και ο Αγγελόπουλος που υπήρξαν μαέστροι της μαυρίλας.
Κι όλους τους φταίει o κορωνοϊός. Τους φταίει η κλεισούρα, οι επιβληθέντες περιορισμοί. Τους φταίει που δεν μπορούν να ζουν όπως ζούσαν. Τους φταίει ότι έχασαν την "κανονικότητα" και απαιτούν, από ποιον άραγε, να τους επιστραφεί.
Βαρετό μέχρι βαρεμάρας.
"Θέλουμε τη ζωή μας πίσω", κραυγάζουν οι οπαδοί της "κανονικότητας".
Πριν λίγα χρόνια, κάποιοι (μπορεί και οι ίδιοι) απαιτούσαν έξοδο από τα μνημόνια και επιστροφή σε μια "κανονικότητα", όπου θα μπορούσαν να συνεχίσουν να σπαταλούν ακόρεστα με δανεικά, να χτίζουν μεζονέτες, να αγοράζουν ογκώδη και ενεργοβόρα 4Χ4, να καταναλώνουν λες και δεν υπάρχει αύριο. Δεν τους έγινε το χατίρι, έστω κι αν οι λαϊκιστές τους το είχαν υποσχεθεί.
Πριν λίγα περισσότερα χρόνια κάποιοι απαιτούσαν επιστροφή στην "κανονικότητα" του εθνικού κράτους και εγκατάλειψη της παγκοσμιοποίησης. Κι εκεί ο λαϊκισμός ελάχιστα βοήθησε.
Βλέποντας παρόμοιες αντιδράσεις σήμερα και από μια κάποια χρονική απόσταση τις θεωρούμε γραφικές, βλακώδεις, μάταιες.
Κι αντί ο "κοσμάκος" (πόσο υποτιμητικός χαρακτηρισμός!) να διδαχτεί από τα πρόσφατα ή λίγο πιο παλιά, δείχνει, για μια ακόμη φορά, την περιορισμένη αντιληπτική ικανότητά του.
Δηλαδή, πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει κανείς ότι οι "κανονικότητες" διαχρονικά έχουν ένα απλό κοινό γνώρισμα που δεν είναι άλλο από το ότι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, ήπια ή βίαια, παύουν να είναι κανονικότητες και απλώς μετατρέπονται σε παρελθόν;
Συνέβαινε ανέκαθεν και δεν θα σταματήσει να συμβαίνει τώρα μόνο και μόνο επειδή ορισμένοι αρνούνται να το αποδεχτούν. Άλλωστε δεν θα υπήρχε η λέξη "περασμένα", αν δεν υπήρχε η λέξη "εξέλιξη".
Θα ήταν(;) ωραίο να ελέγχουμε τις μεταβολές, να τις ρεγουλάρουμε ανάλογα με τις διαθέσεις και τις δυνατότητές μας αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Υπήρξαν αλλαγές οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές, που επιβλήθηκαν σταδιακά και μετά από προειδοποιήσεις. Πάντα, όμως, υπήρξαν και μεταβολές άμεσες, απροειδοποίητες και γι αυτό απρόβλεπτες.
Σε κάθε περίπτωση, κάποιοι τα κατάφερναν, προσαρμόζονταν, επιβίωναν και πετύχαιναν. Άλλοι όχι, αποτελώντας τα θύματα της αλλαγής.
Οι οπαδοί της ακινησίας αρνούνται να δεχτούν αυτό που συμβαίνει. Το πρόβλημα για αυτούς είναι ότι τελικά, όσο κι αν φωνάζουν απαιτώντας επιστροφή, η αλλαγή θα συμβεί.
Μπορεί να είναι υπέροχο πράγμα η συνήθεια, να μας ηρεμεί το να γίνονται όλα όπως συνήθως αλλά αν το καλοσκεφτούμε πόσα διαστήματα της ζωής μας υπήρξαν χωρίς μικρές ή μεγάλες ανατροπές;
Ζούμε απλώς μια ανατροπή που επηρεάζει όχι περιορισμένα αλλά μαζικά την ανθρωπότητα. Εκείνο που μπορεί να περιορίσει την εξάντληση, την αγωνιώδη αναμονή, την κατάρρευση, τον κοπιαστικό εκνευρισμό, την αδυναμία συγκέντρωσης είναι η αποδοχή της "κανονικότητας" που έχει διαμορφωθεί. Σίγουρα όχι η αναμονή της επιστροφής στο παρελθόν.
Η δεδομένη κατάσταση μπορεί να διαρκέσει λίγο (όσοι το πίστεψαν, βέβαια, ήδη έχουν διαψευστεί), μπορεί να μας συνοδεύει για μεγάλο διάστημα (το πιο πιθανό).
Σε κάθε περίπτωση, το κοντέρ του χρόνου μας συνεχίζει να μετράει, να αφήνει πίσω του στιγμές, ώρες, ημέρες, μήνες... Και ο χρόνος δεν αντικαθίσταται, δεν ξαναβρίσκεται, δεν πρόκειται να μας ξαναδοθεί. Ο χρόνος επιβραβεύει ή τιμωρεί κι αυτό έχει να κάνει αποκλειστικά με τις προσωπικές επιλογές μας.
"Κανονικότητα" είναι το παρόν. Ό,τι έχουμε ζήσει είναι το παρελθόν. Και μένει στον καθένα να αποφασίσει πού θέλει να ζει και με ποια δεδομένα θα πορευτεί στο εξής.
"Welcome to your life, There's no turning back", τραγουδούσαν οι Tears for Fears και, όπως φαίνεται, είχαν δίκιο.
