Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2007

Με πρότυπο τη Γυναίκα του Καίσαρα!

Μια από τα ίδια! Πριν καν προλάβει να κοπάσει ο θόρυβος του ενός σκανδάλου, η δυσοσμία ενός άλλου αρχίζει να αναδύεται. Τα συνηθίσαμε πια, εδώ και χρόνια. Με διαφορετικές κυβερνήσεις, διαφορετικούς υπουργούς, Γραμματείς και Φαρισαίους. Κομματικά σύμβολα και πρόσωπα αλλάζουν, όχι, όμως, και η ποιότητα διοίκησης και διαχείρισης του κράτους, η οποία βρίσκεται σε επίπεδο χωρών του Τρίτου Κόσμου ή του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού.
Η αδυναμία ελέγχου της ποιότητας, των ενεργειών, των παρατυπιών και των επιλογών ακόμη και των πιο υψηλά ισταμένων καταδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος. Δυστυχώς από το μνημειώδες Παπανδρεϊκό «ένας κρατικός λειτουργός δικαιούται να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια» της δεκαετίας του ’80 έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, αλλά μάλλον δεν ήταν αρκετό για να ξεβρομίσει τον τόπο από την κατάρα της αυθαιρεσίας της εκάστοτε εξουσίας του.
Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις περί σεμνότητας και ταπεινότητας, οι εξαγγελίες για δημιουργία επιτροπών και υποεπιτροπών που διερευνούν κάθε υπόθεση διαφθοράς σε βάθος απλώς δεν πείθουν κανέναν κι ακόμη πιο … «απλώς» προκαλούν μειδίαμα θυμίζοντας μάλλον ατυχή ανέκδοτα. Αυτά μπορεί να είχαν πέραση σε κάποιες άλλες -πόσο μακρινές;- εποχές. Τότε οι Έλληνες έδειχναν υπομονή, περίμεναν καλύτερες μέρες, καλύτερη Ελλάδα, κάθαρση, εκσυγχρονισμό και τίμια διακυβέρνηση. Τώρα πια έχει χαθεί το σημαντικότερο στοιχείο συνοχής μεταξύ πολιτικών και πολιτών. Έχει χαθεί η εμπιστοσύνη κι αυτή δεν κερδίζεται πλέον με λόγια και υποσχέσεις, αλλά με αποφάσεις δυναμικές και ριζοσπαστικές.
Το κράτος μας θυμίζει χάος, το οποίο είναι αδύνατο να ελεγχθεί ακόμη και στις βασικές λειτουργίες του. Η ανίερη συμμαχία κυβερνητικού λαϊκισμού και λαϊκού ατομικισμού δημιούργησαν ένα γιγαντιαίο γραφειοκρατικό μηχανισμό καθιστώντας αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια ανάπτυξης, οργάνωσης κι ελέγχου. Η εμφάνιση φαινομένων διαφθοράς, στα πλαίσια του συγκεκριμένου μηχανισμού, οδηγεί σε παιδαριώδεις πολιτικές επιλογές που επιτείνουν το πρόβλημα αντί να το περιορίζουν. Περισσότεροι ελεγκτικοί θεσμοί, περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες, περισσότεροι δημόσιοι λειτουργοί και υπάλληλοι που θα ελέγχουν τους προηγουμένους επιφέροντας εξυγίανση, ώσπου κι αυτοί να αφομοιωθούν, να σαπίσουν αναγκάζοντας το σύστημα να δημιουργήσει κι άλλους θεσμούς και υπηρεσίες που θα πρέπει να στελεχωθούν με άλλους υπαλλήλους και πάει λέγοντας!
Η λύση του προβλήματος της διαφθοράς δε βρίσκεται στη διόγκωση του κράτους. Καμιά λύση δε βρίσκεται εκεί! Η λύση βρίσκεται στην αντίπερα όχθη και λέγεται περιορισμός του κράτους σε κάθε επίπεδο. Δε χρειαζόμαστε τριακόσιους βουλευτές. Μπορούμε και με λιγότερους. Άλλωστε αποδεικνύεται ότι δε διαθέτουμε τριακόσιους τίμιους, οραματιστές, δυναμικούς και με διάθεση να αφιερώσουν τη ζωή τους στα κοινά! Μπορούμε, λοιπόν, και με λιγότερους. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει κάθε προσπάθεια εξυγίανσης, οργάνωσης, κάθαρσης ή επανίδρυσης, όπως την ονομάζουν οι πολιτικοί!
Κι αν μπορούμε με λιγότερους βουλευτές έχω τη βεβαιότητα ότι θα τα καταφέρουμε και με λιγότερα υπουργεία και υφυπουργεία και άρα με λιγότερους Γραμματείς, Συμβούλους, σωματοφύλακες, Δημόσιους Υπαλλήλους, λιγότερες Δημόσιες Υπηρεσίες, λιγότερα κρατικά αυτοκίνητα. Κι όλοι αυτοί οι … λιγότεροι θα συντελούσαν στον περιορισμό της γραφειοκρατίας και της σπατάλης και της καθυστέρησης και της ανευθυνότητας. Η αλλαγή προσώπων -των εκάστοτε δικών τους- δε συνιστά επανίδρυση αλλά διαιώνιση κι εξάπλωση της υπάρχουσας παθογένειας.
Κι αν πράγματι είναι επιθυμητή η κάθαρση, πρέπει κάποια στιγμή να σεβαστούμε μια από τις βασικές αρχές της Δημοκρατίας που κάνει λόγο για ανεξαρτησία των εξουσιών. Και σε μια τέτοια περίπτωση δε νοείται βουλευτής (Νομοθετική Εξουσία) να καταλαμβάνει και θέση στην Κυβέρνηση (Εκτελεστική Εξουσία), ώστε ο έλεγχος να ξεκινά από τα υψηλότερα σημεία του μηχανισμού και να περιορίζει την αυθαιρεσία και τη διαφθορά εκεί που γεννιούνται. Μια τέτοια προσπάθεια εξυγίανσης που θα είχε ως αφετηρία της το ίδιο το κράτος και μάλιστα την εξουσία του είναι βέβαιο ότι θα έβρισκε ερείσματα στους πολίτες και θα αποτελούσε πρότυπο συμπεριφοράς γι αυτούς. Ένα τέτοιο κράτος θα μπορούσε να απαιτήσει τιμιότητα αρχικά από τους λειτουργούς και τους υπαλλήλους του και τελικά από τους πολίτες του (μ’ αυτή τη σειρά).
Τα δεδομένα μεταβάλλονται με ταχύτατους ρυθμούς σε κάθε τομέα κι αυτό απαιτεί και εξέλιξη του κράτους. Σε μια εποχή που η παγκοσμιότητα αποτελεί το επίκεντρο και το σημείο αναφοράς των εξελίξεων είναι αδιανόητο να επιμένουμε στη λειτουργία του κράτους όπως αυτή ρυθμίστηκε κατά το παρελθόν για να εξυπηρετήσει διαφορετικές ανάγκες, ιδεολογίες και στόχους! Το σύγχρονο κράτος δεν μπορεί να είναι ο βασικός εργοδότης μιας κοινωνίας και μάλιστα με τη δημιουργία αντιπαραγωγικών θέσεων εργασίας αλλά ο ρυθμιστής του υγιούς ανταγωνισμού και ο τροφοδότης της ανάπτυξης. Και για να συμβεί αυτό χρειαζόμαστε ένα κράτος που όχι απλώς θα είναι αλλά και θα φαίνεται τίμιο. Όπως και η γυναίκα του Καίσαρα!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

onoma den exei i gunaika tou kaisara?

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Και βέβαια έχει!!! Απλώς αποφεύγει τα πολλά πολλά με ... ανωνύμους!