Ο Στέφανος Ντούσκος μας συστήθηκε με τρόπο εμφατικό. Πήγε στο Τόκιο, συμμετείχε σε αγώνες κωπηλασίας και... πήρε το χρυσό.
Σημαντικό επίτευγμα -όπως και κάθε διάκριση Έλληνα σε οποιονδήποτε τομέα- έστω γιατί λειτουργεί τονωτικά στον εθνικό μύθο περί ανωτερότητας του DNA μας και στην αίσθηση ότι αποτελούμε τον περιούσιο λαό.
Ανάμεσα σε άλλα πυροδότησε συζητήσεις για τα πρότυπα που πρέπει να προσφέρουμε στους νέους και γιατί αδυνατούμε να τους καλλιεργήσουμε τον θαυμασμό για εκείνους που διακρίνονται στην Επιστήμη, την Τέχνη, τον Αθλητισμό...
Μοιάζει με αδιέξοδη κουβέντα ενώ η απάντηση είναι απλή και δεν αφορά αποκλειστικά στους νέους.
Είναι αδύνατον οι πολλοί να εκδηλώσουν λατρεία για κάποιο πρόσωπο που κατάκτησε οτιδήποτε καταβάλλοντας κόπο και κάποτε υπεράνθρωπη προσπάθεια, που έδειξε υπομονή και επιμονή απέναντι σε αντιξοότητες, στερήθηκε ό,τι για τους υπολοίπους αποτελεί καθημερινότητα. Και είναι αδύνατον, επειδή κάτι τέτοιο θα σήμαινε αγώνα, αντίστοιχη προσωπική προσπάθεια για κατάκτηση στόχων υψηλού επιπέδου. Προσπάθεια που δεν αναφέρεται αποκλειστικά στη νέα γενιά αλλά και στον περίγυρό της, κυρίως τον οικογενειακό. Η επιτυχία συνήθως είναι αποτέλεσμα συλλογικό, αν και σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις.
Για τα πιο απλά ως τα πιο σύνθετα επιτεύγματα αποτελεί προϋπόθεση η ύπαρξη ενός υγιούς περιβάλλοντος που να στηρίζει τον αγώνα του ατόμου.
Ο γονιός που δεν θέλει να στερηθεί την καλοπέρασή του, τη βόλτα στο εξοχικό, το πανηγύρι στο χωριό, το ταξίδι, την έξοδο με φιλικές παρέες, θέτοντας έτσι εμπόδια στην προετοιμασία του παιδιού του, δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις για τις επιδόσεις του/της κανακάρη/ρας του στις πανελλαδικές.
Ο γονιός που επιδιώκει το χαλαρό και το ξεκούραστο για τον ίδιο είναι αδιανόητο να απαιτεί προσπάθεια από το βλαστάρι του.
Το μήλο κάτω από τη μηλιά...
Ο Ντούσκος -ο κάθε "Ντούσκος" της Επιστήμης, της Τέχνης, του Αθλητισμού- έφτασε εκεί που έφτασε όχι μόνο με προσωπικές θυσίες -που σίγουρα ήταν πολλές- αλλά και με θυσίες της οικογένειάς του.
Οπότε δεν χρειάζεται υπερβολική ανάλυση για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα που τίθεται.
Η πλειονότητα των εφήβων, των νέων, των ημιπιτσιρικάδων (νεολογισμός) και αργότερα των ενηλίκων θα συνεχίσει, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, να εκδηλώνει θαυμασμό για τους celebritys. Και θα συνεχίσει να το κάνει, επειδή συνειδητοποιεί ότι μπορεί να βρεθεί σε παρόμοια θέση χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Το μόνο που χρειάζεται είναι (συχνά) μια ωραία εμφάνιση και soft skills απαραίτητων για τη διάκριση σε ριάλιτι, σε πρωινάδικα και άλλες εξίσου... απαιτητικές καταστάσεις. Αισθησιακό και μάλλον ανατολίτικων καταβολών λίκνισμα γλουτών, μέσης και στήθους στο άκουσμα ασμάτων που δεν ακούγονται από ανθρώπινο αφτί, φωτογένεια, νάζι, ψευτοτσαμπουκάς, κουτσομπολίστικη διάθεση, έλλειψη αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού, ικανότητα αυτοεξευτελισμού και εξευτελισμού των άλλων, είναι ορισμένες από τις δεξιότητες που μπορεί ο καθένας να αποκτήσει χωρίς κόπο από τον ίδιο ή το περιβάλλον του.
Οπότε, ωραίο είναι να αναδεικνύονται κάπου κάπου άνθρωποι που τα καταφέρνουν με κόπο, πρόγραμμα και διάθεση. Και είναι ωραίο επειδή μας απομακρύνει από τη μιζέρια, τη μετριότητα, την παθητικότητα, την έλλειψη αισθητικής, που μας κατακλύζουν. Είναι, όμως, αδύνατον να αποτελέσουν πρότυπα για τους πολλούς, εξαιτίας των λόγων που θα έπρεπε να τους καθιστούν τέτοια. Οι πολλοί, πέρα από έναν πρόσκαιρο και μάλλον επιφανειακό θαυμασμό, είναι απίθανο να αντλήσουν έμπνευση και κουράγιο από άτομα που πάσχισαν.
Οι πολλοί είναι για τα εύκολα, τα απλοϊκά, τα ξεκούραστα. Άλλωστε, με λίγη τύχη μπορούν και να τα κατακτήσουν.
