Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Πανεπιστήμιο: Η απαξίωση ή ο κύκλος ολοκληρώθηκε

Απογοήτευση! Μ’ αυτή τη λέξη περιγράφει η πρωτοετής φοιτήτρια που κάθεται απέναντί μου την εμπειρία της από την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Λίγες μέρες πριν, την ίδια ακριβώς λέξη χρησιμοποίησαν κάποιοι άλλοι πρωτοετείς που με επισκέφτηκαν. Εδώ και μια πενταετία περίπου πληθαίνουν εκείνοι που νιώθουν το ίδιο για το Πανεπιστήμιο, έναν χώρο τον οποίο ονειρεύτηκαν, για τον οποίο μόχθησαν και στερήθηκαν! Αυτό που περίμεναν οι περισσότεροι απλώς δεν υπάρχει πια, γιατί έχει πεθάνει!
Λίγα χρόνια πριν, όλοι αυτοί θεωρούσαν το σχολείο βαρετό, κοπιαστικό, καταναγκαστικό, ανούσιο, το οποίο απλώς έπρεπε να ανεχτούν, αν ήθελαν να προχωρήσουν σε άλλα επίπεδα. Η εισαγωγή τους στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση έκανε θρύψαλα τις προσδοκίες τους για κάτι πιο ουσιαστικό, ενδιαφέρον και ποιοτικό. Όλο και περισσότεροι πρωτοετείς περιγράφουν την κατάσταση με μελανά χρώματα: «καθηγητές που απαιτούν αποστήθιση, επιβολή μελέτης που θυμίζει σχολείο στα χειρότερά του, ανταγωνισμός που θυμίζει κήπο με ολόφρεσκα άνθη και … φυτά. Άγνοια φοιτητών σε βασικά ζητήματα, ακυρώσεις μαθημάτων, λόγω καταλήψεων ή επειδή δεν υπάρχουν καθηγητές, μηδαμινή οργάνωση». Και κυρίως: «έλλειψη εκπαιδευτικών προσωπικοτήτων», σίγουρα με εξαιρέσεις, «που να μπορούν να συναρπάσουν, να καθοδηγήσουν ή απλώς να πείσουν ότι κάτι έχουν να προσφέρουν στους φοιτητές στα αμφιθέατρα (όπου υπάρχουν) ή και έξω από αυτά»!
Η ίδια κρίση που εδώ και χρόνια είχε εισβάλει στις πρώτες εκπαιδευτικές βαθμίδες, πλέον κυριαρχεί και στην Τριτοβάθμια. Ορισμένοι πρέπει να αισθάνονται εξαιρετική ικανοποίηση για την κατάκτησή τους. Μόνο τα στρείδια καθώς και τα συμπαθέστατα μαρούλια αδυνατούσαν να αντιληφθούν την πορεία των πραγμάτων.
Συνδυασμός λαϊκιστικών προσεγγίσεων από πολιτικές παρατάξεις κάθε χώρου, συνδικαλιστικούς παράγοντες, φοιτητικές οργανώσεις, εκπαιδευτικούς φορείς έφτασαν τα πράγματα ως εδώ! Λάθη επί λαθών στο βωμό του κομματικού συμφέροντος, του βολέματος, της ευκολίας της μη προσπάθειας έχουν την ευθύνη για την κατάντια. Γιατί ωραίο και καλό είναι όλοι να έχουν πρόσβαση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά ποιοι «όλοι» είναι αυτοί;
Ο μαθητής κουνουπίδι που με δυσκολία, χωρίς διάθεση και με χίλια δυο λιπάσματα κατάφερε να τελειώσει το Λύκειο χωρίς να έχει αποκομίσει το παραμικρό από αυτό, ανήκει στους «όλοι!!!»; Στην Ελλάδα -παγκόσμια πρωτοτυπία- φαίνεται να ανήκει! Ωραία! Κι όταν αυτός (ο όλος) μπαίνει στο ΑΕΙ τι θα κάνει; Μήπως θα στρωθεί στη δουλειά; Μα καλοί μου άνθρωποι, αυτός δεν ξέρει τι θα πει δουλειά, άρα και να θέλει, αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις. Οπότε; Οπότε θα ζητήσει τα εύκολα, θα κινητοποιηθεί για το δικαίωμα στην αντιγραφή, για πιο εύκολα θέματα και την … «αιωνιότητα και μια μέρα» ως δικαίωμα του φοιτητή. Και πώς θα το κάνει αυτό; Με εξαιρετική επιτυχία και ευκολία! Με καταλήψεις, βανδαλισμούς, απειλές αλλά σίγουρα όχι με ουσιαστική προσπάθεια!
Κι όταν το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε θερμοκήπιο ζαρζαβατικών ο καθηγητής τι θα κάνει; Τι μπορεί να κάνει; Θα διατηρήσει το επίπεδο υψηλό; Σιγά και μην το κάνει! Τα βοϊδίσια βλέμματα που αντικρίζει, τον αναγκάζουν να υποβαθμίσει το λόγο, τα θέματα, το επίπεδο και τις απαιτήσεις σε απλοϊκά, ώστε να μπορεί να … επικοινωνήσει με το περιβάλλον. Και θα το κάνει, γιατί πρέπει να βρει έναν τρόπο να ξεφορτώνεται κάπου κάπου ορισμένους ανίδεους δίνοντάς τους πτυχίο λόγω έλλειψης χώρου! Αυτό θα κάνει, έστω κι αν το κάνει με βαριά καρδιά!
Βέβαια, υπάρχει κάτι ακόμη. Ποιοι είναι οι σημερινοί εκπαιδευτικοί των ΑΕΙ; Είναι άνθρωποι που έχουν τη στόφα του καθηγητή; Είναι άτομα με ανησυχίες, με πολύπλευρη κουλτούρα, με ερευνητικό έργο ικανό να τους προσφέρει τη σιγουριά και το κύρος που απαιτεί η θέση τους; Είναι, με απλά λόγια, άτομα με ισχυρή προσωπικότητα ή άνθρωποι που εξασφάλισαν μια θεσούλα στο Δημόσιο και τώρα κάαααθονται; Λίγο δύσκολο πάντως να βρεθούν τόσες προσωπικότητες για την κάλυψη των θέσεων του διδακτικού προσωπικού. Και είναι δύσκολο, γιατί οι θέσεις αυτές είναι πολλές, μα πάρα πολλές για την Ελλάδα.
Η ίδρυση σχολών σε κάθε χωριό, οικισμό, κατασκήνωση και στάνη της χώρας δείχνει πόσο καταστροφική υπήρξε. Ναι μεν εξυπηρέτησε το λαϊκισμό, κάλυψε τη ματαιοδοξία της «αρχοντοχωριατιάς» κι έκανε τα χατίρια στο κάθε «τίποτα» αλλά δε βοήθησε την Ανώτατη Εκπαίδευση. Κι αυτό γιατί η χώρα μας δε διέθετε όλους αυτούς που θα μπορούσαν να καλύψουν τη θέση του καθηγητή, του πρύτανη, του λέκτορα και του δε συμμαζεύεται π.χ. στη σχολή ΑΕΙ «τούβλου και μπάζου» της Άνω Κολοπετινίτσας! Διέθετε ορισμένους. Και μετά έπρεπε να στραφεί σε άτομα που μπορεί να είχαν τα τυπικά προσόντα, σε καμιά περίπτωση, όμως, τα ουσιαστικά.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται αυτούς να τους αποκτήσει ποτέ και στο μέλλον, αφού από μετριότητες μόνο μετριότητες μπορούν να προκύψουν. Κι από αυτές τις μετριότητες θα πρέπει στο μέλλον η κοινωνία μας να επιλέξει τους πολιτικούς της, τους επιχειρηματίες της, τους δημόσιους υπαλλήλους της και κυρίως τους εκπαιδευτικούς -κάθε βαθμίδας- που θα εκπαιδεύσουν τις μελλοντικές γενιές!
Κατά τα άλλα ορισμένοι επιμένουν να μην υπάρχουν κριτήρια, να μην υπάρχουν εξετάσεις, να μη γίνεται ιεράρχηση και αξιολόγηση.
«Όλοι έχουν το δικαίωμα…»! Εντάξει, «όλοι» το έχουν, που να πάρει, αλλά μήπως πρέπει να κάνουν και κάτι για να το αξιοποιήσουν; «Ισότητες» Σοβιετικού τύπου έχουν πεθάνει προ καιρού και σήμερα υπάρχουν μόνο ευκαιρίες που αξιοποιούνται με σκληρή προσπάθεια κι όχι με συνθήματα! Τουλάχιστον έτσι γίνεται αλλού! Αλλού μόνο, γιατί στη χώρα μας τρεφόμαστε με συνθήματα και καθοδηγούμαστε από το φτηνό λαϊκισμό γραφικών και ανάξιων μειονοτήτων!

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Όσο ποιο ψηλά στην ιεραρχία κάποιος κοιτά τόσο ποιο χάλια πράγματα θα βλέπει. Με αποκορύφωμα την κορυφή που λέγεται πολιτική ηγεσία. Όταν ο πρωθυπουργός μιας χώρας αναλαμβάνει την θέση του πρωθυπουργού με σύμβαση ορισμένου χρόνου (ο οποίος χρόνος δεν είναι πάντα ορισμένος) και όχι με σύμβαση ορισμένου έργου, ποιο έργο περιμένετε να γίνει στα χαμηλότερα κλιμάκια.@%^&*^*$#@?

Σ.Σ.Ο

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Φαίνεται ότι βρήκες ενδιαφέρον το περιεχόμενο και μ' αρέσει!
Να προσέχεις τι χρήση του "ποιο" ερωτηματικό και του "πιο" αναφορικό!
Μήπως είσαι φυσικός;

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

... κι εγώ τη χρήση του "τι" και του "τη" !!!

Ανώνυμος είπε...

Το παρακάτω πρόγραμμα γραμμένο σε γλώσσα C το έγραψα ώστε να μου βάλω τιμωρία. Και πειδή ζούμε στον αιώνα της Τεχνολογίας & Πληροφορικής την τιμωρία μου την έβαλα να την "γράφει" ο υπολογιστής.



int main (){
int i;

for (i=0; i<=100; i++)
printf("Να προσέχεις τι χρήση
του "ποιο" ερωτηματικό
και του "πιο" αναφορικό!");
}

Το παραπάνω πρόγραμμα θα εμφανίσει στην οθόνη 101 φορές το μήνυμα:
Να προσέχεις τη χρήση του "ποιο" ερωτηματικό και του "πιο" αναφορικό!

Σ.Σ.Ο

Υ.Γ1 έλαβα υπόψη μου το λάθος σου!
Υ.Γ2 παρέλειψα τη δήλωση για τον προεπεξεργαστή γιατί δεν επιτρέπεται ως tag να δημοσιευτεί από την παρούσα (Το σχόλιο απευθύνεται σε Πληροφορικούς)

Ανώνυμος είπε...

Σχόλιο στον επάνω:

Ναι. Και προφανώς δε μάθατε ότι μια συνάρτηση επιστρέφει (αντιστοιχίζει με) μία μοναδική τιμή.

(το σχόλιο απευθύνεται και σε μαθηματικούς και "πληροφορικούς")

Ανώνυμος είπε...

Ομορφα τα γραφετε κυριε Ζαχο..και τα βλεπω να συμβαινουν κ στην δικη μου σχολη σχεδον ολα αυτα..Περα απο τα οσα αναφερετε στο αρθρο σας θα ηθελα να σας γνωστοποιησω και μια αλλη -χειροτερη θα τολμουσα να πω-εικονα που συναντα κανεις στα πανεπιστημια.Την εικονα των φοιτητων(οι οποιοι σιγουρα δεν αποτελουν μειοψηφια) που για να περασουν ενα-δυο μαθηματα(ισως κ περισσοτερα!)μονο με την παρουσια τους στην εξεταση κ χωρις τον παραμικρο κοπο(..φανταζομαι ειναι κατανοητο απο ολους..), ή να εχουν μια καλη τιμη για ενα τραπεζι στα μπουζουκια(ή οτι αλλο) χαριζουν κ εξευτελιζουν τις πεποιθησεις τους(πολιτικες ή οχι), οποιες κ αν ειναι αυτες.Αυτο ειναι το θλιβεροτερο κ πλεον αηδιαστικο πραγμα που εμαθα κ ειδα στην φοιτητικη μου ζωη ως τωρα αν σκεφτει κανεις οτι προκειται για νεους ανθρωπους..την νεα γενια που θα επηρρεασει το μελλον....Ποσο τραγικο;!!!