Ιστορίες τάξης

Μαεστρική συμμετρία στο μπαρ Igniv 

Μου αρέσει η τάξη. Εννοώ μου αρέσει τα πράγματα να βρίσκονται στη σωστή θέση τους. Αν, μάλιστα, βρίσκονται τοποθετημένα και σε απόλυτη συμμετρία, τότε νιώθω ευτυχία. Αντιθέτως, μισώ την ακαταστασία. Μου τη δίνει η αταξία, μου προκαλεί εκνευρισμό, ένταση, κάποιες φορές και άγχος. Πρόκειται για κατάσταση που δεν με αφήνει να είμαι παραγωγικός.

Μου αρέσει, για παράδειγμα, τα στιλό, τα μολύβια και οι γόμες του γραφείου να βρίσκονται πάντα στη θέση τους και εννοώ να βρίσκονται πάντα στο... γραφείο, στις ειδικές θήκες που έχουν σχεδιαστεί αποκλειστικά γι αυτόν τον λόγο και ονομάστηκαν μολυβοθήκες, επειδή, όταν δημιουργήθηκαν υπήρχαν μόνο μολύβια και όχι στιλό. Αν ήταν τα στιλό τη μία να βρίσκονται όμορφα ταχτοποιημένα στη μολυβοθήκη τους στο γραφείο, την άλλη να βρίσκονται κάπου στην κουζίνα, μια άλλη στιγμή σε κάποιο άλλο σημείο και κάποτε κάπου που δεν ξέρει κανείς και δεν μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους, για ποιον λόγο κάποιοι κάθισαν, σκέφτηκαν, σχεδίασαν και δημιούργησαν μολυβοθήκες; Και δεν μπορώ να πιστέψω ότι το στιλό που μετακινείται διαρκώς σε διαφορετικά μέρη γράφει καλύτερα από κάποιο που βρίσκεται συνεχώς στη θέση του. Τα στιλό αδιαφορούν για τον τουρισμό.

Λεπτομέρεια γραπτού
μαθήτριας, η οποία
αφαίρεσε όλα τα
άχρηστα κρόσσια
διατηρώντας το ένα και
μοναδικό αναγκαίο.

Λατρεύω, επίσης, τα γραπτά των μαθητών που αποπνέουν τάξη. Γράμματα ευανάγνωστα, χωρίς άθλιες, κακοφτιαγμένες μουτζούρες και, κυρίως, χωρίς "κρόσσια" στις άκρες. Τέτοια "κρόσσια" έχουν τα γραπτά που είναι γραμμένα σε φύλλα σπιράλ τετραδίου, κομμένα άτσαλα και βιαστικά. Νιώθω την ανάγκη να δίνω πάντα ένα μπόνους σε εκείνα τα γραπτά που δείχνουν φροντισμένα και από τα οποία λείπουν οι κακόγουστες (αντι)αισθητικές παρεμβάσεις των μαθητών. Από την άλλη, δεν χαρίζομαι σε γραπτά, στα οποία βασιλεύει η αταξία, χωρίς καμιά αίσθηση του ωραίου στην εμφάνισή τους.

Αισθάνομαι ήρεμος, επίσης, μπροστά σε καθαρούς νεροχύτες. Μου τη σπάει να υπάρχει παρατημένο έστω και ένα κουταλάκι ή ένα σακουλάκι τσαγιού, ή μια κάψουλα καφέ, χωρίς να παίζει κανέναν ρόλο το είδος του τσαγιού ή του καφέ. Μου προκαλεί τον ίδιο εκνευρισμό το σακουλάκι του τσαγιού είτε πρόκειται για πράσινο τσάι είτε για φρούτα του δάσους είτε οποιουδήποτε άλλου είδους. Το ίδιο και οι χρησιμοποιημένες κάψουλες του καφέ. Δεν βρίσκω κανέναν λόγο το κουταλάκι, με το οποίο ανακάτεψε κάποιος τον καφέ του, να μην πλένεται άμεσα και να μη βρίσκεται στην ειδική θήκη στραγγίσματος. Άλλωστε είναι τόσο εύκολο να γίνει αυτό. Απλώς, δεν χρειάζεται η ανάδευση να ακολουθείται και από γλείψιμο του κουταλακίου. Αναδεύεις, ξεπλένεις, ταχτοποιείς το κουταλάκι και χαίρεσαι το τσάι ή τον καφέ σου αμέριμνος.

Είμαι πιο χαρούμενος, όταν κάθομαι σε μπαρ που έχουν τα πάντα σε τάξη. Οι ετικέτες των μπουκαλιών να βλέπουν προς την ίδια κατεύθυνση, τα μπουκαλάκια με τα μαγικά υγρά -που δίνουν σε κάποια ποτά θεϊκή γεύση και μαγικά χρώματα- ταχτοποιημένα σε απόλυτη ισορροπία, ο πάγκος του μπάρμαν ή της μπαργούμαν καθαρός, ακόμη και μετά την παρασκευή του πιο πολύπλοκου κοκτέιλ, οι αναδευτήρες, τα μαχαίρια, τα σέικερ, καθαρά και λαμπερά, έτοιμα για την επόμενη χρήση.

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε πολλά ακόμη παραδείγματα τάξης αλλά δεν το θεωρώ απαραίτητο. Έχω την αίσθηση ότι καταλάβατε. Κάποιοι όλο αυτό το θεωρούν ψυχαναγκασμό. Και δεν με ενοχλεί καθόλου το πώς θα με χαρακτηρίσει κάποιος. Με ενδιαφέρει να μπορώ να κάνω τη δουλειά μου όμορφα και ωραία. Θέλω να να μη χάνω χρόνο αναζητώντας στιλό, γόμα, χαρτί, μαρκαδόρο για διόρθωση ή ό,τι άλλο, τη στιγμή ακριβώς που θα τα χρειαστώ. Επιθυμώ να είμαι συγκεντρωμένος σε κάτι και όχι να έχω το μυαλό μου σκορπισμένο σε χίλιες σκέψεις και σε δουλειές που πρέπει να γίνουν κάποια στιγμή, επειδή δεν έγιναν, όταν έπρεπε να γίνουν. Γίνομαι έτσι πιο παραγωγικός, αποτελεσματικός, δημιουργικός.

Αντιλαμβάνομαι ότι η συγκεκριμένη αντίληψη των πραγμάτων δημιουργεί προβλήματα και εκνευρισμό στους γύρω μου ή σε αρκετούς από αυτούς αλλά... έτσι με έκανε ο θεός και δεν γίνεται τώρα να αλλάξει κάτι. Χαίρομαι πάρα πολύ, όταν βρίσκομαι κοντά σε άτομα με την ίδια αντίληψη περί τάξης ενώ μου προκαλεί δυσφορία το αντίθετο.

Μου αρέσει η επιβεβαίωση της αντίληψής μου περί τάξης και μια τέτοια ένιωσα πρόσφατα διαβάζοντας το βιβλίο "Η σφαίρα που αστόχησε" του Richard Osman. Σε κάποιο σημείο η Τζόις -από τους πιο συμπαθείς χαρακτήρες του μυθιστορήματος- περιγράφει τη γνωριμία της με τον Τζέρι -τον μακαρίτη σύζυγό της- στην Πολίν σε έναν απολαυστικό διάλογο:

-Απλώς μπήκα σε μια αίθουσα κι αυτός ήταν εκεί, και με κοίταξε, και τον κοίταξα κι εγώ, κι αυτό ήταν όλο. Σαν να ήμουν ανέκαθεν ερωτευμένη μαζί του, χωρίς να υπάρχει ανάγκη ερωτικού σκιρτήματος. Σαν να βρίσκεις το ιδανικό ζευγάρι παπούτσια.

-Χριστέ μου, Τζόις, θα με κάνεις να τα μπήξω.

-Εντάξει, Πολίν, είχε και τα αρνητικά του.

-Σε απάτησε ποτέ με τατουατζού ονόματι Μίντι;

-Όχι, αλλά άφηνε πάντα τα χρησιμοποιημένα σακουλάκια του τσαγιού στον νεροχύτη!

Νιώθω την Τζόις απόλυτα. Αδελφή ψυχή. Και δηλώνω ότι θα διαβάσω κάθε βιβλίο που θα κυκλοφορήσει ο Osman ευελπιστώντας και σε άλλες παρόμοιες αναφορές.