Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2021

Παιδιά μούτοι*

Είναι τραγικό (αν και η λέξη αδυνατεί να περιγράψει την πραγματικότητα) ό,τι συμβαίνει. Οι επιστημονικές έρευνες που πλέον δημοσιοποιούνται, η μια μετά την άλλη, απλώς έρχονται ως τυπική και τεκμηριωμένη επιβεβαίωση.

Όσοι ερχόμαστε σε επαφή με εφήβους σε σχολικές ή φροντιστηριακές αίθουσες αντιλαμβανόμαστε καθημερινά τις μεταβολές που επέφερε ο εγκλεισμός και η πολύμηνη απομόνωση στην ψυχοσύνθεση και τη συμπεριφορά κάποιων μαθητών.

Παιδιά που έχουν μετατραπεί σε μούτους, που αδυνατούν, δεν έχουν τη διάθεση ή δυσκολεύονται αφάνταστα να επικοινωνήσουν, να αναπτύξουν -έστω τυπικές- σχέσεις με συνομηλίκους τους, που έχουν το βλέμμα τους μονίμως κατεβασμένο προσπαθώντας να αποφύγουν το βλέμμα των συμμαθητών ή των εκπαιδευτικών τους.

Παιδιά που αγνοούν τι σημαίνει ευθύνη, πρόγραμμα, δομή, σχεδιασμός της καθημερινότητας, διαχείριση χρόνου με κριτήριο τις υποχρεώσεις και με στόχο την κάλυψή τους.

Παιδιά μονίμως κουρασμένα, νυσταγμένα, χωρίς την παραμικρή διάθεση για προσπάθεια, χωρίς την ικμάδα που συνήθως χαρακτηρίζει άτομα 15, 16 ή 17 ετών.

Παιδιά που δεν μπορούν να δεχτούν και να διαχειριστούν την παραμικρή παρατήρηση για οποιαδήποτε αβλεψία, για οποιοδήποτε λάθος ή ανεπάρκειά τους. Παιδιά που αισθάνονται προσβεβλημένα όταν απαιτούμε από αυτά έστω τα τυπικά και απλοϊκά.

Παιδιά που θέλουμε να βοηθήσουμε αλλά που το αρνούνται τα ίδια, γιατί ζουν περιχαρακωμένα στο απόλυτο "εγώ", έχουν την αίσθηση (όλοι ξέρουμε ποιος την καλλιέργησε) ότι αποτελούν τον ομφαλό του κόσμου, πιστεύουν ότι η κοσμοθεωρία τους πρέπει να ρυθμίζει την κίνηση, τις επιλογές και τις συμπεριφορές του περίγυρού τους.

Βιώνουμε την πρώτη -θα ακολουθήσουν πολλές- φάση των αποτελεσμάτων του εγκλεισμού, ο οποίος υπήρξε καταστροφικός για ένα σημαντικό τμήμα της νέας γενιάς.

Η απομόνωση των παιδιών στη θαλπωρή του προσωπικού χώρου, το συνεχές κανάκεμα από τους γονείς που υποχωρούσαν σε κάθε παράλογη απαίτησή τους, το υπερβολικό ντάντεμα, οι κλειστές κάμερες την ώρα των μαθημάτων που επέτρεπαν την απόλυτη αδράνεια, τη συνεχή χαλάρωση, την ολοκληρωτική αδιαφορία και τροφοδοτούσαν τη διάσπαση προσοχής, η αποστασιοποίηση από ό,τι συνέβαινε έξω από τον μικρόκοσμό τους, η πολύωρη επαφή (εκτός μαθήματος) με τα ψηφιακά μέσα με την ανοχή ή εν αγνοία των γονιών, ήταν δεδομένο ότι θα οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε ό,τι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τώρα.

Και οι γονείς;

Αυτοί, σε πολλές περιπτώσεις, έχουν την ευθύνη. Μια ευθύνη που στάθηκαν ανίκανοι να αναλάβουν.

Και τώρα;

Τώρα περιμένουν από άλλους, κυρίως τους εκπαιδευτικούς, να διορθώσουν την καταστροφή που αυτοί προκάλεσαν και κατηγορώντας τους για κάθε αντίδραση των μαμμόθρεφτων που δημιούργησαν. Αρνούνται τη βοήθεια ειδικών.

Παραμένουν θεατές, συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν επαναλαμβανόμενες κρίσεις πανικού, ανίκανοι και τώρα ακόμη να διαχειριστούν τα προσωπικά θέματά τους, πόσο μάλλον (δεν μου κάθεται καλά το «πόσῳ μᾶλλον», άσε που κάνω δέκα ώρες να το γράψω) εκείνα των παιδιών τους.

Γονείς που έχουν την εύκολη απάντηση: "Ε, όλα τα παιδιά έτσι είναι".

Αμ δεν είναι έτσι ούτε όλα τα παιδιά ούτε όλοι οι γονείς. Υπάρχουν κι εκείνοι οι γονείς που διαχειρίστηκαν τα πάντα. Και υπάρχουν κι εκείνα τα παιδιά που πέρασαν παρόμοιες καταστάσεις αλλά βλέπουν τη ζωή μπροστά τους και προσπαθούν να αφήσουν πίσω τους (μάλλον ήδη το έχουν κάνει) την κακομοιριά και τη μιζέρια του εγκλεισμού.

Πριν λίγες μέρες μπήκα σε τμήμα της πρώτης Λυκείου. Ένα από τα πιο ευχάριστα και γεμάτα ζωντάνια τμήματα που έχω ποτέ συνεργαστεί. Παιδιά ζωηρά, με διάθεση να μάθουν, που δεν σταματούν να εκφράζουν απορίες, που επιζητούν την καθοδήγηση, που ανταποκρίνονται στο χιούμορ, που έχουν συνειδητοποιήσει τι σημαίνει σαρκασμός και κυρίως αυτοσαρκασμός, άτομα που αντιμετωπίζουν με κέφι το μάθημα και τη ζωή, που προσπαθούν, που δεν καταβάλλονται εύκολα από την κόπωση, που αγωνίζονται και παλεύουν για το καλύτερο, που δεν περιμένουν από τους άλλους να τους "φτιάξει".

Παιδιά ώριμα αλλά και γεμάτα αυθορμητισμό που γνωρίζουν τα όριά τους και κυρίως ότι μπορούν να τα διευρύνουν με εξαντλητική προσπάθεια.

Παιδιά γεμάτα ειλικρίνεια που μπορούν να με επαναφέρουν στην... τάξη.

"Κύριε, αν συνεχίσουμε έτσι, θα καεί ο εγκέφαλός μας", μου είπαν κι ενώ είχε περάσει ήδη η ώρα για το διάλειμμα.

Τα άφησα να φύγουν. Ήθελα να τα αγκαλιάσω αλλά ο καταραμένος κορωνοϊός δεν μου το επέτρεψε. Έτσι κι αλλιώς, αυτά τα παιδιά όπως και αρκετά ακόμη με τα ίδια χαρακτηριστικά ξέρουν πολύ καλά ότι τα λατρεύω, είναι ο φορτιστής μου, είναι το διάλειμμα που χρειάζομαι από τους μούτους και τους μουτένιους γονείς τους.

*μούτος, -α, -ο: που δεν μπορεί να μιλήσει, άφωνος, μουγγός, αποσβολωμένος, σαστισμένος 



Σάββατο 31 Ιουλίου 2021

Δεν θα μπορούσε, για τους λόγους που θα έπρεπε

Ο Στέφανος Ντούσκος μας συστήθηκε με τρόπο εμφατικό. Πήγε στο Τόκιο, συμμετείχε σε αγώνες κωπηλασίας και... πήρε το χρυσό.
Σημαντικό επίτευγμα -όπως και κάθε διάκριση Έλληνα σε οποιονδήποτε τομέα- έστω γιατί λειτουργεί τονωτικά στον εθνικό μύθο περί ανωτερότητας του DNA μας και στην αίσθηση ότι αποτελούμε τον περιούσιο λαό.
Ανάμεσα σε άλλα πυροδότησε συζητήσεις για τα πρότυπα που πρέπει να προσφέρουμε στους νέους και γιατί αδυνατούμε να τους καλλιεργήσουμε τον θαυμασμό για εκείνους που διακρίνονται στην Επιστήμη, την Τέχνη, τον Αθλητισμό... 
Μοιάζει με αδιέξοδη κουβέντα ενώ η απάντηση είναι απλή και δεν αφορά αποκλειστικά στους νέους.
Είναι αδύνατον οι πολλοί να εκδηλώσουν λατρεία για κάποιο πρόσωπο που κατάκτησε οτιδήποτε καταβάλλοντας κόπο και κάποτε υπεράνθρωπη προσπάθεια, που έδειξε υπομονή και επιμονή απέναντι σε αντιξοότητες, στερήθηκε ό,τι για τους υπολοίπους αποτελεί καθημερινότητα. Και είναι αδύνατον, επειδή κάτι τέτοιο θα σήμαινε αγώνα, αντίστοιχη προσωπική προσπάθεια για κατάκτηση στόχων υψηλού επιπέδου. Προσπάθεια που δεν αναφέρεται αποκλειστικά στη νέα γενιά αλλά και στον περίγυρό της, κυρίως τον οικογενειακό. Η επιτυχία συνήθως είναι αποτέλεσμα συλλογικό, αν και σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις.
Για τα πιο απλά ως τα πιο σύνθετα επιτεύγματα αποτελεί προϋπόθεση η ύπαρξη ενός υγιούς περιβάλλοντος που να στηρίζει τον αγώνα του ατόμου.
Ο γονιός που δεν θέλει να στερηθεί την καλοπέρασή του, τη βόλτα στο εξοχικό, το πανηγύρι στο χωριό, το ταξίδι, την έξοδο με φιλικές παρέες, θέτοντας έτσι εμπόδια στην προετοιμασία του παιδιού του, δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις για τις επιδόσεις του/της κανακάρη/ρας του στις πανελλαδικές.
Ο γονιός που επιδιώκει το χαλαρό και το ξεκούραστο για τον ίδιο είναι αδιανόητο να απαιτεί προσπάθεια από το βλαστάρι του.
Το μήλο κάτω από τη μηλιά...
Ο Ντούσκος -ο κάθε "Ντούσκος" της Επιστήμης, της Τέχνης, του Αθλητισμού- έφτασε εκεί που έφτασε όχι μόνο με προσωπικές θυσίες -που σίγουρα ήταν πολλές- αλλά και με θυσίες της οικογένειάς του.
Οπότε δεν χρειάζεται υπερβολική ανάλυση για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα που τίθεται.
Η πλειονότητα των εφήβων, των νέων, των ημιπιτσιρικάδων (νεολογισμός) και αργότερα των ενηλίκων θα συνεχίσει, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, να εκδηλώνει θαυμασμό για τους celebritys. Και θα συνεχίσει να το κάνει, επειδή συνειδητοποιεί ότι μπορεί να βρεθεί σε παρόμοια θέση χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Το μόνο που χρειάζεται είναι (συχνά) μια ωραία εμφάνιση και soft skills απαραίτητων για τη διάκριση σε ριάλιτι, σε πρωινάδικα και άλλες εξίσου... απαιτητικές καταστάσεις. Αισθησιακό και μάλλον ανατολίτικων καταβολών λίκνισμα γλουτών, μέσης και στήθους στο άκουσμα ασμάτων που δεν ακούγονται από ανθρώπινο αφτί, φωτογένεια, νάζι, ψευτοτσαμπουκάς, κουτσομπολίστικη διάθεση, έλλειψη αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού, ικανότητα αυτοεξευτελισμού και εξευτελισμού των άλλων, είναι ορισμένες από τις δεξιότητες που μπορεί ο καθένας να αποκτήσει χωρίς κόπο από τον ίδιο ή το περιβάλλον του.
Οπότε, ωραίο είναι να αναδεικνύονται κάπου κάπου άνθρωποι που τα καταφέρνουν με κόπο, πρόγραμμα και διάθεση. Και είναι ωραίο επειδή μας απομακρύνει από τη μιζέρια, τη μετριότητα, την παθητικότητα, την έλλειψη αισθητικής, που μας κατακλύζουν. Είναι, όμως, αδύνατον να αποτελέσουν πρότυπα για τους πολλούς, εξαιτίας των λόγων που θα έπρεπε να τους καθιστούν τέτοια. Οι πολλοί, πέρα από έναν πρόσκαιρο και μάλλον επιφανειακό θαυμασμό, είναι απίθανο να αντλήσουν έμπνευση και κουράγιο από άτομα που πάσχισαν.
Οι πολλοί είναι για τα εύκολα, τα απλοϊκά, τα ξεκούραστα. Άλλωστε, με λίγη τύχη μπορούν και να τα κατακτήσουν.


 

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2021

Καλώς ήρθατε στη ζωή σας, δεν υπάρχει επιστροφή

Η σκέψη και μόνο ότι μπορεί να επιστρέφαμε στις φροντιστηριακές αίθουσες με γέμιζε τρόμο. Για ποιον λόγο να θέλουν κάποιοι να μας βγάλουν από την κανονικότητά μας και να μας αναγκάσουν να κάνουμε μάθημα με ανοιχτά παράθυρα και με μάσκες και με τον φόβο ότι θα ασθενήσουμε από τον ανόητο και κακό ιό; Για ποιον λόγο να θέλει κάποιος να εγκαταλείψει τη θαλπωρή του σπιτιού του, την ηρεμία του και να οδηγηθεί σε πρωτόγονες συνθήκες; Για ποιον λόγο να επιθυμεί να σπαταλά χρόνο σε μετακινήσεις και άσκοπες κοινωνικές συναναστροφές ενώ μπορεί να διαβάζει, να ακούει μουσική, να παρακολουθεί ταινίες, να έρχεται σε επαφή με λίγους και εκλεκτούς;
Ευτυχώς η κανονικότητά μας πήρε παράταση.

Αντιλαμβάνομαι -δεν κατανοώ όμως- ότι οι περισσότεροι δεν αντιμετωπίζουν την κατάσταση με τον ίδιο τρόπο. Αρνούνται να αποδεχτούν την κανονικότητα και επιζητούν την επιστροφή σε μια περασμένη -όπως την ονομάζουν- "κανονικότητα".
Αποτέλεσμα; Ένα πέπλο μιζέριας, γκρίνιας, κακομοιριάς έχει απλωθεί παντού γκριζάροντας τις ζωές μας. Άνθρωποι κουρασμένοι, εξαντλημένοι, παραιτημένοι συνθέτουν έναν θίασο, ένα δυσοίωνο σκηνικό που θα ζήλευαν ο Μπουνιουέλ και ο Αγγελόπουλος που υπήρξαν μαέστροι της μαυρίλας. 
Κι όλους τους φταίει o κορωνοϊός. Τους φταίει η κλεισούρα, οι επιβληθέντες περιορισμοί. Τους φταίει που δεν μπορούν να ζουν όπως ζούσαν. Τους φταίει ότι έχασαν την "κανονικότητα" και απαιτούν, από ποιον άραγε, να τους επιστραφεί.
Βαρετό μέχρι βαρεμάρας.
"Θέλουμε τη ζωή μας πίσω", κραυγάζουν οι οπαδοί της "κανονικότητας". 
Πριν λίγα χρόνια, κάποιοι (μπορεί και οι ίδιοι) απαιτούσαν έξοδο από τα μνημόνια και επιστροφή σε μια "κανονικότητα", όπου θα μπορούσαν να συνεχίσουν να σπαταλούν ακόρεστα με δανεικά, να χτίζουν μεζονέτες, να αγοράζουν ογκώδη και ενεργοβόρα 4Χ4, να καταναλώνουν λες και δεν υπάρχει αύριο. Δεν τους έγινε το χατίρι, έστω κι αν οι λαϊκιστές τους το είχαν υποσχεθεί.
Πριν λίγα περισσότερα χρόνια κάποιοι απαιτούσαν επιστροφή στην "κανονικότητα" του εθνικού κράτους και εγκατάλειψη της παγκοσμιοποίησης. Κι εκεί ο λαϊκισμός ελάχιστα βοήθησε.
Βλέποντας παρόμοιες αντιδράσεις σήμερα και από μια κάποια χρονική απόσταση τις θεωρούμε γραφικές, βλακώδεις, μάταιες.
Κι αντί ο "κοσμάκος" (πόσο υποτιμητικός χαρακτηρισμός!) να διδαχτεί από τα πρόσφατα ή λίγο πιο παλιά, δείχνει, για μια ακόμη φορά, την περιορισμένη αντιληπτική ικανότητά του.
Δηλαδή, πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει κανείς ότι οι "κανονικότητες" διαχρονικά έχουν ένα απλό κοινό γνώρισμα που δεν είναι άλλο από το ότι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, ήπια ή βίαια, παύουν να είναι κανονικότητες και απλώς μετατρέπονται σε παρελθόν;
Συνέβαινε ανέκαθεν και δεν θα σταματήσει να συμβαίνει τώρα μόνο και μόνο επειδή ορισμένοι αρνούνται να το αποδεχτούν. Άλλωστε δεν θα υπήρχε η λέξη "περασμένα", αν δεν υπήρχε η λέξη "εξέλιξη".
Θα ήταν(;) ωραίο να ελέγχουμε τις μεταβολές, να τις ρεγουλάρουμε ανάλογα με τις διαθέσεις και τις δυνατότητές μας αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Υπήρξαν αλλαγές οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές, που επιβλήθηκαν σταδιακά και μετά από προειδοποιήσεις. Πάντα, όμως, υπήρξαν και μεταβολές άμεσες, απροειδοποίητες και γι αυτό απρόβλεπτες.
Σε κάθε περίπτωση, κάποιοι τα κατάφερναν, προσαρμόζονταν, επιβίωναν και πετύχαιναν. Άλλοι όχι, αποτελώντας τα θύματα της αλλαγής.
Οι οπαδοί της ακινησίας αρνούνται να δεχτούν αυτό που συμβαίνει. Το πρόβλημα για αυτούς είναι ότι τελικά, όσο κι αν φωνάζουν απαιτώντας επιστροφή, η αλλαγή θα συμβεί. 
Μπορεί να είναι υπέροχο πράγμα η συνήθεια, να μας ηρεμεί το να γίνονται όλα όπως συνήθως αλλά αν το καλοσκεφτούμε πόσα διαστήματα της ζωής μας υπήρξαν χωρίς μικρές ή μεγάλες ανατροπές;
Ζούμε απλώς μια ανατροπή που επηρεάζει όχι περιορισμένα αλλά μαζικά την ανθρωπότητα. Εκείνο που μπορεί να περιορίσει την εξάντληση, την αγωνιώδη αναμονή, την κατάρρευση, τον κοπιαστικό εκνευρισμό, την αδυναμία συγκέντρωσης είναι η αποδοχή της "κανονικότητας" που έχει διαμορφωθεί. Σίγουρα όχι η αναμονή της επιστροφής στο παρελθόν.
Η δεδομένη κατάσταση μπορεί να διαρκέσει λίγο (όσοι το πίστεψαν, βέβαια, ήδη έχουν διαψευστεί), μπορεί να μας συνοδεύει για μεγάλο διάστημα (το πιο πιθανό). 
Σε κάθε περίπτωση, το κοντέρ του χρόνου μας συνεχίζει να μετράει, να αφήνει πίσω του στιγμές, ώρες, ημέρες, μήνες... Και ο χρόνος δεν αντικαθίσταται, δεν ξαναβρίσκεται, δεν πρόκειται να μας ξαναδοθεί. Ο χρόνος επιβραβεύει ή τιμωρεί κι αυτό έχει να κάνει αποκλειστικά με τις προσωπικές επιλογές μας.
"Κανονικότητα" είναι το παρόν. Ό,τι έχουμε ζήσει είναι το παρελθόν. Και μένει στον καθένα να αποφασίσει πού θέλει να ζει και με ποια δεδομένα θα πορευτεί στο εξής.

"Welcome to your life, There's no turning back", τραγουδούσαν οι Tears for Fears και, όπως φαίνεται, είχαν δίκιο.




Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2021

Είναι τα Φώτα και οι καλικάντζαροι, ανόητε!

Μεγάλη απορία κάλυψε τη χώρα. Με το νέο lockdown προ των πυλών άρχισαν οι γκρίνιες, οι κρίσεις, οι επικρίσεις και οι κατακρίσεις. Και γιατί και πώς και τι τους ήρθε τώρα και δεν συμμαζεύεται.

Και η αλήθεια είναι ότι το προαναγγελθέν lockdown δείχνει λίγο... ό,τι νάναι, παράταιρο, εκτός τόπου και χρόνου. Μας άφησαν να γλεντοκοπήσουμε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά, μας επέτρεψαν να ανταλλάξουμε τους κορωνοϊούς μας και τώρα "ξαφνικά" πάρτε ένα κλείσιμο στα μούτρα για να στανιάρετε;

Αμ δεν είναι έτσι το πράγμα και οι δικαιολογίες περί μέτρων προ του ανοίγματος των σχολείων λέγονται για τους εύπιστους και αδαείς. Το επερχόμενο lockdown έχει έναν στόχο και τελικά έχει μια, έστω περίεργη, λογική και αποφασίστηκε για ένα και μόνο λόγο που δεν έχει σχέση ούτε με τον αριθμό των κρουσμάτων ούτε με τα σχολεία ούτε με τίποτε από όσα λέγονται δημόσια.

Ο λόγος στην περίπτωσή μας λέγεται "Θεοφάνια". Ναι, ακριβώς έτσι είναι τα πράγματα και εξηγώ, γιατί διαισθάνομαι τα απορημένα βλέμματα και τον σκεπτικισμό. Τα Φώτα πλησιάζουν πιο απειλητικά από κάθε άλλη χρονιά. Και η απειλή, με σιγουριά, δεν οφείλεται στους καλικαντζάρους. Αυτοί παραμένουν ίδιοι κι απαράλλαχτοι, όπως εδώ και χρόνια τους έπλασαν οι δοξασίες, εξίσου απειλητικοί για το ανθρώπινο είδος και τη συνέχεια του κόσμου. Το μόνο που άλλαξε είναι η εμφάνιση του covid-19 και δεν εννοώ (ανόητοι) ότι οι καλικάντζαροι είναι φορείς του. 

Το πρόβλημα είναι ότι η γιορτή συνοδεύεται από λειτουργίες και εθιμοτυπίες που δύσκολα μπορούν να ελεγχθούν και άρα επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία. Γιατί ενώ μπορεί η πολιτεία να ελέγξει τον αριθμό των πιστών που θα παρακολουθήσει τις λειτουργίες μέσα στους ναούς, είναι, όμως, αδύνατον να το κάνει όταν το κυρίως τελετουργικό λαμβάνει χώρα έξω από αυτούς. 

Κάθισαν (φαντάζομαι ότι κάθισαν, γιατί κάποιοι μπορεί να ήταν και όρθιοι), λοιπόν, οι ειδικοί λοιμωξιολόγοι, πνευμονολόγοι, εντατικολόγοι και άλλοι -ειδικοί πάντα- και σκέφτηκαν ότι έρχονται τα Θεοφάνια και είναι ορατός ο φόβος να ξεχυθούν οι fans και να αρχίσουν να φιλούν τον ανασυρθέντα από τα ύδατα σταυρό ο ένας μετά τον άλλον και να αρχίσουν τα χειροφιλήματα στους παπάδες και τους ασπασμούς των ευαγγελίων και των εικόνων αλλά και μεταξύ τους και να ψέλνουν όλοι μαζί με κάτι αγριοφωνάρες που διώχνουν, έτσι κι αλλιώς, τους καλικαντζάρους, εκτοξεύοντας τον κορωνοϊό στα δεκαπέντε μέτρα και να συνωστίζονται γύρω από τους ιερείς και να σκουντιούνται μεταξύ τους και, με απλά λόγια, να κάνουν όλα εκείνα που συναποτελούν τη χαρά του κορωνοϊού.

Κι εκεί -πάλι φαντάζομαι- θα πετάχτηκε ο εκπρόσωπος της πολιτείας και διατύπωσε το μέγα ερώτημα: "Και, ρε παιδιά, καλά τα λέτε εσείς οι ειδικοί. Να κλείσουμε τις εκκλησίες, να απαγορεύσουμε και τις τελετές την ημέρα των Φώτων. Και το πολιτικό κόστος που θα προκύψει από την υπόθεση ποιος θα το πληρώσει; Ε, ποιος;". 

Το φιλοσόφησαν το πράγμα, το είδαν κι έτσι και αλλιώς και σκεπτόμενοι εκ του πονηρού και με αποκλειστικό στόχο το ξεκάρφωμα αποφάσισαν το κλείσιμο και των ναών της ομορφιάς, δηλαδή κομμωτηρίων, νυχάδικων και μασατζίδικων. 

Σε κάθε άλλη περίπτωση, ποιος άκουγε πάλι το ιερατείο να κραυγάζει και να ωρύεται για διώξεις του χριστιανισμού και της εκκλησίας, για την αδυναμία των πιστών να αντέξουν τη στέρηση και ποιος άντεχε την πολλοστή επανάληψη ανόητων ευφυολογημάτων του στιλ: "Δηλαδή, ο ιός κολλάει στους ναούς και όχι στα κομμωτήρια;" και "είναι δυνατόν να επιτρέπεται η είσοδος στα εμπορικά μαγαζιά και όχι στα δικά μας;" και άλλα τρισάθλιας έμπνευσης και ενδεικτικά πνευματικής ένδειας και τυφλού φανατισμού...

Για να αποφευχθεί, λοιπόν, το πολιτικό κόστος που θα προέκυπτε από την απαγόρευση του τελετουργικού των Θεοφανίων -διάρκειας μιας ημέρας- καλούμαστε να ζήσουμε ένα εβδομαδιαίο lockdown στα καλά του καθουμένου. 

Δηλαδή, και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ.