Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008

Έχω μια κρίση...

Η χαρά που ένιωσα, όταν πρωτάκουσα για την κρίση που χαρακτηρίζει την παγκόσμια κοινότητα, δεν περιγράφεται. «Έχουμε κρίση»! Όπου κι αν έστρεφα την προσοχή μου, όπου κι αν πήγαινα, από όποιον κι αν συναντούσα, άκουγα και διάβαζα το ίδιο πράγμα. «Έχουμε κρίση»! Και ένα μόνο δεν μπορούσα ο δύσμοιρος να καταλάβω. Την γκρίνια, τη στενοχώρια, την απαισιοδοξία όλων για ένα γεγονός που εμένα μου φαινόταν εκπληκτικά καλό.
«Τι ωραία» σκεφτόμουν, «η ανθρωπότητα απόκτησε κρίση! Κι όχι το ένα τέταρτο της ανθρωπότητας (δηλαδή το ¼ ή αλλιώς 25%) ή το μισό (δηλαδή το ½ ή αλλιώς το 50%) αλλά ολόκληρη (δηλαδή το 100%)»! Μοιάζει με θαύμα αλλά εγώ πιστεύω στα θαύματα. Θεωρώ ότι για να πετύχεις κάτι δε χρειάζεται πολύ δουλειά. Το μόνο που χρειάζεται είναι τύχη. Αν είναι να έρθει, θα έρθει! Μετά τη μικρή παρέκβαση, συνεχίζω. Μα υπάρχει κάτι πιο τέλειο από αυτό; Να έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους με κρίση, με άτομα που μπορούν να επεξεργάζονται σωστά τα δεδομένα, να τα κρίνουν και να τα εκτιμούν ορθά, να διαμορφώνουν λογική άποψη γι αυτά. Τι εκπληκτικό! Το τέλος των ηλιθίων. Τέλος οι βλακώδεις συζητήσεις για τον καιρό, για τις οικιακές ασχολίες, για τα τηλεοπτικά σκουπίδια και τις τρίχες (εννοώ τα χτενισμένα ή αχτένιστα μαλλιά). Η επικοινωνία με τους άλλους θα αποκτήσει άλλο ενδιαφέρον. Λιγότερο μαλλιαρό (με αυτή την έκφραση, που είναι μεταφορική*, εννοώ λιγότερο βαρετό). Ενδιαφέρον ικανό να σε κάνει να εκτιμήσεις, να λατρέψεις και να σέβεσαι τους άλλους. Ένας άλλος κόσμος, ένας κόσμος με κρίση θα ήταν η πιο μεγαλειώδης επανάσταση της ιστορίας. Μπροστά της η αμερικανική, η γαλλική και η ελληνική επανάσταση μαζί θα ωχριούσαν. Η ιστορία ξαναγράφεται και το κάνει με κρίση.
Ο φίλος(;) που καθόταν απέναντί μου, μου τσιατάλιασε το παραμύθι λέγοντάς μου: «η κρίση που έχουμε δεν έχει καμιά σχέση με πνευματικές βάσεις και χαρακτηριστικά. Η κρίση που έχουμε είναι κάτι άλλο». Εντάξει! Αλλά ούτε κι αυτό με χαλάει πολύ. Είχα ήδη τις εφεδρείες μου και μπορούσα να παραμείνω αισιόδοξος. Σκέφτηκα ότι η «κρίση που έχουμε» έχει να κάνει με το σύστημα. Τι καλά! Ήρθε η ώρα της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης των δομών και των αξιών ενός συστήματος που μας τραβάει στον πάτο. Πολιτική, θρησκεία, διεθνείς σχέσεις, οικογένεια, εκπαίδευση τρέμετε. Έφτασε η πολυπόθητη στιγμή της κρίσης σας. Λογικό είναι. Όταν κάποιοι θεσμοί φτάνουν στα όριά τους, πλήττονται από το συντηρητισμό, είναι δεδομένο ότι χαρακτηρίζονται από κρίση και τότε δέχονται την κρίση του κοινωνικού συνόλου, ώστε να εκσυγχρονιστούν και να μπορέσουν να μας στηρίξουν στα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί. Υγιές μου φαίνεται. Καμιά στενοχώρια, λοιπόν, δε δικαιολογείται και πάλι, εκτός κι αν κάποιος διαθέτει τόσο σύγχρονη σκέψη όσο και το περιεχόμενο της Παλαιάς Διαθήκης (που είναι πολύ παλιό).
Τα καλά, όμως, δε διαρκούν πολύ. Ο φίλος(;) μου χρειάστηκε ελάχιστα δευτερόλεπτα για να διαλύσει κι αυτό το όνειρο. Εκνευρισμένος -καθόλου το καταλαβαίνω αυτό- μου δήλωνε ότι «η κρίση που έχουμε, δεν έχει ούτε κοινωνικό περιεχόμενο»! Κι εγώ τότε του δήλωσα ότι ούτε κι αυτό με χαλάει. Το μυαλό μου πήγε στην τελική Κρίση. Και η μεταφυσική αναζήτηση δε με χαλάει επίσης. Ένας κόσμος που θα λειτουργεί με γνώμονα τη στιγμή της τελικής δικαίωσης ή τιμωρίας, δε θα ήταν άσχημος! Ένας κόσμος που περιέρχεται σε συνειδησιακή κρίση γίνεται πιο ηθικός, πιο δίκαιος, πιο καρτερικός, γεμάτος καλότητα και ανθρωπιά. Κι όταν φτάσει η ώρα, εμείς οι καλοί θα πάμε στον παράδεισο και θα το ρίξουμε στη διασκέδαση και το χαβαλέ ενώ οι άλλοι, οι κακοί, θα πάνε στην κόλαση και θα περάσουν όσα βασανιστήρια μπορεί ή δεν μπορεί να φανταστεί κάποιος. Και πάλι βέβαια, η στενοχώρια της ανθρωπότητας δεν είχε εξήγηση για μένα. Δηλαδή, δε θέλουμε έναν κόσμο ηθικό αλλά έναν κόσμο ανήθικο; Τι σου είναι ρε παιδί μου όλοι αυτοί; Αυτοί δεν είναι άνθρωποι, ο ορισμός του μαζοχισμού είναι!
Ο φίλος(;) μου παράγγειλε το τρίτο ή τέταρτο, όση ώρα του παράθετα την καινούρια άποψή μου περί κρίσης που έχουμε και δείχνοντάς μου ότι η υπομονή του εξαντλείται, με ύφος πιο σκληρό κι από του Ράμπο VII (που αν υπάρχει, θα είναι πολύ σκληρός) μου είπε: «Λοιπόν, άκου! Η κρίση που έχουμε ούτε μεταφυσικό περιεχόμενο έχει! Η κρίση που έχουμε παγκοσμίως είναι κρίση οικονομική, γι αυτό στενοχωριούνται οι άνθρωποι κι αυτό τους προκαλεί νευρική κρίση και κάθε άλλου είδους κρίσεις κακές και απάνθρωπες! Εντάξει; Τίποτε καλό δεν υπάρχει σ’ αυτήν την κρίση που απειλεί τα θεμέλια της κοινωνίας, της οικονομίας, του πολιτισμού και του σύμπαντος (το οποίο προήλθε από μια πολύ μεγάλη έκρηξη γνωστή και ως big bang) ολόκληρου»!!!
Ο κακόμοιρος πίστεψε ότι με όσα μου είπε, θα με έβαζε κι εμένα στο λούκι των αρνητικών σκέψεων. Άρα εκείνη τη στιγμή έπρεπε να σκεφτώ: «Πω πωωω! Αυτό είναι πολύ κακό για την ανθρωπότητα και τη συμπαντότητα ολόκληρη». Όμως, η αισιοδοξία αποτελεί για μένα κάτι έμφυτο. Μόνο θετικές σκέψεις μου προκάλεσε κι αυτή η εκδοχή για το περιεχόμενο της κρίσης που έχουμε.
Μια τόσο μεγάλη οικονομική κρίση μπορεί να επιφέρει άμεσα αρνητικά αποτελέσματα σε πολλούς αλλά μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει θετικά! Ιστορικά να το δούμε, αντιλαμβανόμαστε ότι οι επαναστάσεις, οι ριζοσπαστικές αλλαγές, η εξυγίανση μιας κοινωνίας και τα σημαντικά βήματα προόδου δε γεννήθηκαν από την ευημερία. Μέσα σε κρίσεις του συστήματος γεννήθηκαν μεγάλες ιδέες και μέσα από κρίσεις εκδηλώθηκαν ανατρεπτικές συμπεριφορές. Η αλλοίωση του συστήματος κι όχι η υγιής πορεία του θα οδηγήσει σε προσπάθεια μεταβολής του. Όταν μάλιστα αυτή η σαπίλα γίνει αντιληπτή ακόμη και από τον πιο ηλίθιο, τότε μπορεί να περιμένουμε κινητικότητα και έξοδο από τα προβλήματα.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση μπορεί να είναι καλό πράγμα. Μπορεί να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε κρίση και να σκεφτούμε λίγο πιο λογικά ελέγχοντας λίγο πιο ώριμα τις επιλογές μας, να μας οδηγήσει σε κρίση των δομών και των αρχών του πολιτικού, κοινωνικού, οικονομικού κατεστημένου, να μας προκαλέσει τελικά κρίση συνείδησης ως προς τους στόχους μας. Κακή θα είναι αν την αφήσουμε ανεκμετάλλευτη, γιατί τότε είναι βέβαιο (το έχω το κληρονομικό χάρισμα) ότι θα την ξαναβρούμε σύντομα μπροστά μας ακόμα πιο τρομαχτική και τότε δύσκολα θα αποφύγουμε τις απανωτές νευρικές κρίσεις!
*Μια λέξη δε λέγεται μεταφορική, επειδή εκτελεί μεταφορές.
Αυτό το κάνουν ειδικοί άνθρωποι που λέγονται μεταφορείς
ή εταιρείες που λέγονται μεταφορικές.
Οι λέξεις, όπως γνωρίζω, δεν εκτελούν μεταφορές, ακόμα κι αν λέγονται μεταφορικές.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ναι, όντως έχετε μια κρίση...Κρίση επεξήγησης και προσδιορισμού της έννοιας των λέξεων. Αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω πως προήλθε.Κάτι θα ακούσατε πάλι εσείς και θα μείνατε με ανοιχτό στόμα.Σήμερα έμαθα για τις μεταφορικές λέξεις, για το 50% και πως προήλθε το σύμπαν... Ακόμη η αναφορά με την τύχη φέρνει λίγο σε...Secret(πιστεύοντας πως όλα θα πάνε καλά,αυτό θα γίνει)!!! Σωστά;
Γιώργος Κλέτσας

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Γιώργο,
Χαίρομαι ιδιαιτέρως για τη γνώση που είμαι σε θέση να προσφέρω ακόμα. Εννοείται ότι καθετί που βγαίνει στο blog είναι αποτέλεσμα ερεθισμάτων. Αυτά είναι τόσο πολλά και προέρχονται από τόσες διαφορετικές πηγές, ώστε τη στιγμή που γράφω δεν έχω στο μυαλό μου κάτι συγκεκριμένο. Το "Έχω μια κρίση" είναι (μάλλον) αποτέλεσμα ενός τηλεοπτικού δελτίου ειδήσεων, της συζήτησης μέσα σε τμήμα (το Γ4 συγκεκριμένα), ενός λεκτικού παιχνιδιού με φίλους σε bar, της κουβέντας που είχα με μαμά και κόρη (τόσο ξανθό μαζεμένο δεν έχω ξανασυναντήσει στη ζωή μου ολόκληρη), κάποιου βιβλίου που διάβασα πρόσφατα αλλά και της εκδήλωσης θαυμασμού για το ... Secret από μαθήτρια. Όλα αυτά προτίμησα να τα οδηγήσω σε ένα κείμενο, ώστε να μην οδηγηθώ εγώ σε κρίση!

Ανώνυμος είπε...

μορφωμένοι όλων των χωρών ενωθείτε!!!
-προλετάριοι της γνώσης-
για ένα γνωσοκεντρικό οικονομικό σύστημα
κάτω το εμπόριο και η εκμετάλλευση
ναι στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση
για μια αχρήματη κοινωνία ρε γαμώτο.

Ιάσονας

Σωτήρης Π. Ζάχος είπε...

Ιάσονα
μαζί σου είμαι. Ήδη έχω αρχίσει να καλλιεργώ ένα κτηματάκι που έχω στο χωριό. Άρα και σε μια ανταλλακτική κοινωνία, χωρίς το βραχνά του χρήματος καλά θα τα καταφέρω!